Ο Κώστας Σπέρας, μέσα από μια απόπειρα ιστορικής αποτίμησης. (Αλήθειες και ψέματα, γύρω από την δραστηριότητα και την δολοφονία του πρώην αναρχοσυνδικαλιστή, στις ταραγμένες δεκαετίες 1930 - 1940).

 

Ο Κώστας Σπέρας, η δράση του και ο θάνατός του, πρωταγωνιστούν στο σημερινό δημοσίευμα, με το οποίο θα προσπαθήσω μια αποσαφήνιση των εκκρεμοτήτων, που έχουν μείνει από τα προηγούμενα δημοσιεύματα. Όσο, δηλαδή μπορούν να αποσαφηνισθούν αυτού του είδους τα ιστορικά ζητήματα μιας σκοτεινής και ταραγμένης περιόδου, όπως αυτή, που αφορά τον Μεσοπόλεμο του περασμένου αιώνα.

Από την εποχή που ασχολήθηκα εντατικά, με τον παλαιό αναρχοσυνδικαλιστή της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, ο οποίος στην πορεία του χρόνου συντηρητικοποιήθηκε, χωρίς, ποτέ να ξεκόψει, οριστικά, από το παρελθόν του, στο οποίο, κατά καιρούς επέστρεφε και από το οποίο απομακρυνόταν, ενώ πολλές φορές, αυτό το παρελθόν και τις ιδέες του, τα συνέπλεκε, με, άκρως, αντίθετες τοποθετήσεις, έχει περάσει πολύς καιρός και από τότε, πολλά πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει, σχετικά με αυτόν, την δράση του και τον θάνατό του.

Το πώς δολοφονήθηκε ο Κώστας Σπέρας, από τους σταλινικούς, κατά την περίοδο της γερμανικής Κατοχής και συγκεκριμένα, από τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ Ανδρέα Μούντριχα (καπετάν-Ορέστη) είναι, περίπου, γνωστό. Τις όποιες λεπτομέρειες, που έγιναν, τελευταία, γνωστές θα τις δούμε, αργότερα, αφού, προηγουμένως, "απολαύσουμε" ένα άθλιο παραμυθολογικό κείμενο του γνωστού σταλινικού συνδικαλιστή ηγέτη Κώστα Θέου, στο οποίο γίνεται μια ελεεινού περιεχομένου, αναφορά, στις συνθήκες και τις "αιτίες" της δολοφονίας του Κώστα Σπέρα, την οποία προσπαθεί να παρουσιάσει, ως προϊόν "πολέμου" και έργο "πατριωτών", δηλαδή - περίπου -, ως "πατριωτικό" καθήκον. (Καθήκον ήταν η δολοφονία του Κώστα Σπέρα. Μόνο, που το καθήκον αυτό ήταν ένα καθήκον, το οποίο είχε να κάνει, με την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του Κ.Κ.Ε. και όσων αρνούνταν να υποκύψουν στις θελήσεις και στις επιδιώξεις του).

Αυτό το παραμυθολόγημα του Κώστα Θέου, ειδικά για την δολοφονία του Κώστα Σπέρα, που δεν έχει καμμία σχέση, με τα πραγματικά περιστατικά της δολοφονίας του πρώην αναρχοσυνδικαλιστή, αποδεικνύει την θρασύτητα των σταλινικών και την ικανότητά τους να πουν οποιοδήποτε ψέμα, όσο μεγάλο και όσο απίστευτο και αν είναι αυτό το ψέμα.

Ας δούμε αυτό το, εγγράφως, αποτυπωμένο μύθευμα του Κώστα Θέου, που απευθυνόταν στους Βρετανούς Εργατικούς συνδικαλιστές, τους οποίους προσφωνούσε, ως "συντρόφους" :


"Ανοιχτό γράμμα του Γενικού Γραμματέα της Ενωτικής ΓΣΕΕ

Αθήναι, 25 Φεβρουαρίου 1945

Προς τον Πρόεδρον και τα μέλη
της Αγγλικής Εργατικής Αποστολής

ΕΝΤΑΥΘΑ

Αγαπητοί Σύντροφοι,

Ξαφνική επιδείνωση της αρρώστειας μου, με αναγκάζει, με λύπη μου, να μην πάρω μέρος στη σημερινή μας συνεδρίαση. Ελπίζω, σύντομα, νάχω την ευκαιρία να παρευρεθώ σε άλλη συνάντηση μας. Εν τω μεταξύ, θεωρώ καθήκον μου να σας εκθέσω και γραφτά τις σκέψεις μου, για μερικά βασικά προγράμματα, που προκύψαν, κατά τις συζητήσεις μας στις δύο συνεδριάσεις, γιατί ούτε ο χρόνος, ούτε η ατμόσφαιρα, μας επέτρεψαν να αναλύσουμε τα ζητήματα αυτά, σε όλο τους το βάθος και το πλάτος.

1. Εξεθέσαμε, ως απαραίτητη προϋπόθεση συμμετοχής μας στην προσωρινή Διοίκηση, που θα ανασυγκροτούνταν, σύμφωνα με το άρθρο 7 της Συμφωνίας Σιτρίν, τον αποκλεισμό απ' αυτήν των ανθρώπων, που χρησιμοποίησε ο Δημητράτος, στο ανώτατο επιτελείο του, για τη φασιστικοποίηση των συνδικάτων και των ανθρώπων, που εχρησιμοποίησαν οι Κυβερνήσεις Κουίσλινγκ, για να παρουσιάσουν την εργατική τάξη, στο πλευρό των κατακτητών, για το πνίξιμο της αντίστασης των εργατών, για να στείλουν χιλιάδες εργάτες στη Γερμανία και στα στρατόπεδα και στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αυτό τον όρο δεν τον θέσαμε, από προσωπικό καπρίτσιο και αυθαίρετα, αλλά γιατί αποτελεί μιαν από τις βασικές αρχές και προϋποθέσεις, για την εξυγίανση του εργατικού συνδικαλιστικού μας κινήματος, απ' το φασισμό και για την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Αυτός ο όρος είναι αίτημα ολόκληρης της Εργατικής Τάξης της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου, αφού και το Παγκόσμιο Συνέδριο Εργασίας τις ίδιες αρχές διακήρυξε, που αποτελούν και τα ιδανικά του Συμμαχικού αγώνα.

2. Οι αντιπρόσωποι της σημερινής προσωρινής Διοίκησης της ΓΣΕΕ απόκρουσαν, με θυμό, αυτή τη βασική αρχή και αξίωσαν, σαν απάντηση σ' αυτή - ν' αποκλειστούν όσοι κατά τα τελευταία γεγονότα του Δεκέμβρη τάχθηκαν, στο πλευρό του ΕAM και του λαού, που αγωνίζεται, εναντίον του φασισμού και για τη Δημοκρατία και Ανεξαρτησία της χώρας. Μας είπαν δολοφόνους συνδικαλιστικών στελεχών και μας κατηγόρησαν ότι ανατινάξαμε τα εργοστάσια και εξ αιτίας τους, μένουν άνεργοι χιλιάδες εργάτες. Και εδήλωσαν πως η σημερινή Προσωρινή Διοίκηση της ΓΣΕΕ αποτελείται από τρεις παρατάξεις: Από την παράταξη του Κουίσλιγκ Καλύβα. Από την παράταξη του Αρχιφασίστα Δημητράτου και από την παράταξη του μοναρχικού Χατζηδημήτρη. (Ο ίδιος ο Χατζηδημήτρης, όπως θυμάστε στην πρώτη συνεδρίαση μας, της 21.2.45, χαρακτήρισε το Γλύξμπουργκ, ως τον καλίτερο Ελληνα).

3. Σεις, η αντιπροσωπεία των Αγγλικών Τρεντ-Ούνιον, θέλοντας, οπωσδήποτε, να πετύχετε ένα συμβιβασμό, προσπαθήσατε να απομακρύνετε, από τη συζήτηση τα θέματα εκείνα, που προκαλούν τις διαφωνίες. Και μας ρωτήσατε, αν είμαστε διατεθειμένοι να αποσύρουμε τον όρο αποκλεισμού των φασιστών και συνεργατών του κατακτητή, για να συζητήσουμε τον αριθμό των εδρών, που θα μας δοθούν στη νέα προσωρινή Διοίκηση. Και σας απαντήσαμε, πως το λιγότερο, που μας ενδιαφέρει, είναι ο αριθμός εδρών, που θα πάρουμε, προσθέτοντας πως είμαστε πρόθυμοι να υποστηρίξουμε μια νέα προσωρινή Διοίκηση, έστω και αν δεν συμμετέχουμε σ' αυτή, υπό τον όρο, όμως, ότι θα συγκροτηθεί σύμφωνα, με τις αντιφασιστικές και δημοκρατικές αρχές, που διακήρυξε το Παγκόσμιο Συνέδριο Εργασίας του Λονδίνου.

Και τώρα, αγαπητοί σύντροφοι νομίζω απαραίτητο να σας εξηγήσω - όσο μπορώ συντομότερα - τους λόγους της επιμονής μας, στις αρχές, που διατυπώσαμε.

Όταν θέσαμε τον όρο του αποκλεισμού των φασιστών και συνεργατών του κατακτητή ομολογούμε ότι δεν φανταζόμασταν πως θα είχαν την τόλμη να εμφανίσουν, δημοσίως, την παράταξη του αρχιφασίστα Δημητράτου, που καταδικάστηκε και στιγματίστηκε, από τη Διεθνή Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, της οποίας πρόεδρος είναι ο πρόεδρος σας Σερ Βάλτερ Σιτρίν, και την παράταξη του άλλου αρχιφασίστα Υπουργού των Γερμανών Καλύβα, που έστειλε χιλιάδες αγωνιστές της Εργατικής Τάξης, στα στρατόπεδα και στα εκτελεστικά αποσπάσματα, που έβγαλε τους εγκληματικούς νόμους 1038, για να εξαναγκάσει τους Έλληνες εργάτες να πάνε στη Γερμανία και 522, τους οποίους και πλήρωσε, με το προδοτικό του κεφάλι. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Λονδίνου, τότες, που σκοτώθηκε ο προδότης αυτός, είπε: «ν' αγιάσει το χέρι του πατριώτη, που σκότωσε τον προδότη Καλύβα».
Η τέτοια, όμως, δημοσία εμφάνιση των δύο αυτών φασιστικών παρατάξεων και το γεγονός ότι αυτές οι παρατάξεις έχουν, στα χέρια τους, τη Διοίκηση της Γενικής Συνομοσπονδίας και ασύδοτοι διορίζουν τα πρωτοπαλίκαρα τους, στις Διοικήσεις των Εργατικών Κέντρων και των Σωματείων, δείχνει πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να ξαναπέσουν και πάλι, τα συνδικάτα, στην κατάσταση της 4ης Αυγούστου, παρ' όλες τις υποκριτικές διακηρύξεις τους, περί σεβασμού των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Για την αξία των διακηρύξεων αυτών, πρέπει νάχετε σχηματίσει και σεις κάποια γνώμη, από τον τρόπο, που διεξάγουν τη συζήτηση, οι άνθρωποι αυτοί, στις συνεδριάσεις μας. Κάθε φορά που θα ακούσουν, από το στόμα μας, κάτι δυσάρεστο, μας απειλούν να μας δώσουν στην ασφάλεια, για «δολοφόνους». Όταν εμάς προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν, με τέτοιες απειλές, μπορείτε να μαντέψετε τι θα γίνεται, με τους πολλούς εργάτες, που, στις γενικές συνελεύσεις, ή στα συμβούλια, θα τολμήσουν να διαφωνήσουν μαζύ τους.

Ύστερα από ένα πόλεμο, που, έξη χρόνια, τώρα, διεξάγουν οι λαοί, για τη συντριβή του φασισμού, ύστερα από τόσο αίμα, που έδωσε ο Ελληνικός λαός και κυρίως, η εργατική τάξη της Ελλάδας, για να απαλλαχτεί, από τα δεσμά του φασισμού, ύστερα από τη διακήρυξη του Παγκόσμιου Εργατικού Συνεδρίου και τη Συνδιάσκεψη των Συμμάχων, στη Γιάλτα, η συγκρότηση της προσωρινής Διοίκησης της ΓΣΕΕ, με συμμετοχή και μάλιστα, με κυρίαρχες τις ανοιχτά φασιστικές αυτές παρατάξεις, αποτελεί πρόκληση, κατά των εργατών της Ελλάδας, ασέβεια στο αίμα και στους μάρτυρες, που έπεσαν, στον αγώνα, εναντίον του φασισμού και βάζει, αυτόματα, την τέτοια Διοίκηση της ΓΣΕΕ, έξω απ' τις αρχές του Διεθνούς Συνδικαλιστικού κινήματος και του Συμμαχικού αγώνα.

Η συμμετοχή η δική μας, σε τέτοια Διοίκηση, θα ήταν μια ανήθικη, χωρίς αρχές, συμφωνία, με μοναδικό αποτέλεσμα να καλύπτουμε τις ευθύνες της φασιστικής πολιτικής.

Σεις, οι αντιπρόσωποι των Αγγλικών Τρεντ-Ούνιονς, δεν εξετάσατε, απ’ αυτή την άποψη, το πρόβλημα. Επειδή οι άλλοι - σαν απάντηση στον όρο που θέσαμε - μας χαρακτήρισαν «κόκκινους φασίστες» «δολοφόνους», «καταστροφείς των εργοστασίων» και την άμυνα του Ελληνικού Λαού, απέναντι στο φασισμό, κατά τα γεγονότα του Δεκέμβρη, σαν «κίνημα αντεθνικό, με σκοπό την εγκαθίδρυση κόκκινης φασιστικής δικτατορίας», εσείς βρήκατε σωστό να μας βάλετε στην ίδια μοίρα, μ' αυτούς και να ζητήσετε κι απ' τις δύο πλευρές, να αποσύρουμε τους όρους μας.

Επιτρέψτε μου, αγαπητοί σύντροφοι, να σας τονίσω πως η άποψη σας αυτή δεν είναι η σωστότερη. Είναι ασύμβατη, με τις αρχές τις αντιφασιστικές, που πρέπει να αποτελούν το πιστεύω του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν είναι σωστό το επιχείρημα ότι δεν έχετε τα χρειαζούμενα στοιχεία, για να κρίνετε τα πρόσωπα, αν είναι, ή δεν είναι, φασίστες και συνεργάτες του κατακτητή. Αν επρόκειτο να κρίνετε ορισμένα άτομα αυτό θα ήταν, κάπως, δύσκολο, όχι, όμως και αδύνατο. Τώρα, όμως, πρόκειται, για παρατάξεις, που μόνες τους διακηρύττουν, πως είναι η μια παράταξη του Δημητράτου και η άλλη παράταξη του Καλύβα. Και είναι, παγκόσμια, γνωστό ότι ο Δημητράτος και η παράταξη του, φασιστικοποίησε τα συνδικάτα και έκλεισε, στα κάτεργα, χιλιάδες στελέχη συνδικαλιστικά και φεύγοντας, απ' την Ελλάδα, τα παρέδωκε στους γερμανοϊταλούς και τουφεκίστηκαν. Είναι, επίσης, παγκόσμια, γνωστό ότι ο Καλύβας και η παράταξη του, υπηρέτησαν τον κατακτητή, στείλαν χιλιάδες εργάτες, στο θάνατο και προμήθεψε δύο Υπουργούς, στις Κυβερνήσεις του Κουίσλιγκ. Πώς είναι δυνατόν Σεις, αντιπρόσωποι των Αγγλικών Τρεντ-Ούνιονς, που ήρθατε, εδώ, για να επιβλέψετε, στην δημοκρατικοποίηση των συνδικάτων και στην απαλλαγή τους, απ' τη φασιστική επιρροή, να αναγνωρίζετε την κυριαρχίαν των φασιστικών αυτών παρατάξεων, στην προσωρινή Διοίκηση της ΓΣΕΕ, χωρίς νάχουν, ούτε το δικαιολογητικό ότι έχουν εκλεγεί, αλλά διορίστηκαν, από έναν Υπουργό; Δεν είναι, επίσης, σωστό το επιχείρημα - που πιθανόν έχετε υπόψη σας - ότι την ίδια επιείκεια δείχνετε και στη δική μας παράταξη, ζητώντας, απ' τους άλλους, ν' αποσύρουν τον όρον του αποκλεισμού μας. Εμείς αυτή την επιείκεια δεν τη δεχόμαστε.

Αν πραγματικά πιστεύετε ότι η παράταξη μας είναι τρομοκρατική και φασιστική κόκκινου, ή οποιουδήποτε άλλου χρώματος, να προτείνετε και το δικό μας αποκλεισμό. Δεν μπορείτε, όμως, να αναγνωρίσετε φασιστικές παρατάξεις, που, επίσημα, το διακηρύττουν ότι είναι τέτοιες, όπως οι παρατάξεις Καλύβα και Δημητράτου και να είστε εντάξει, με το σκοπό της εξυγίανσης του συνδικαλιστικού κινήματος, απ' το φασισμό. Όσον αφορά εμάς, νομίζω πως είναι απαραίτητο να ξέρετε μερικά, για τα περί «δολοφονιών», «κόκκινου φασισμού» κ.λπ. που η άλλη πλευρά, συνεχώς, εκστομίζει εναντίον μας:

1ον) Κατά την διχτατορία της 4ης Αυγούστου, που κυριαρχούσε η πλευρά αυτή, μας είχε κλείσει μαζί, με χιλιάδες άλλους αντιφασίστες, στα κάτεργα. Όταν ήρθαν οι Γερμανοί, η ίδια αυτή πλευρά, μας παράδωσε σ' αυτούς, για να μας εκτελέσουν. Και εκτελέστηκαν χιλιάδες σύντροφοι μας και εκατοντάδες συνδικαλιστικά στελέχη, μεταξύ των οποίων: Κώστας Λαζαρίδης, Γεν. Γραμματέας της Ενωτικής Συνομοσπονδίας, Γιώργος Γρηγοράτος, Γραμματέας Ομοσπονδίας Δέρματος, Αντώνης Δημητρακόπουλος μέλος της Διοίκησης της Ενωτικής Συνομοσπονδίας, Δημ. Πολύζος, Γραμματέας Ομοσπονδίας Επισιτισμού, Γιώργος Δροσόπουλος, Γραμματέας Επισιτισμού, Κώστας Μαλαμίδης μέλος της Διοίκησης της Ομοσπονδίας Καπνεργατών, Ηλίας Μπερκέτης, Γραμματέας της Ομοσπονδίας Δέρματος, Φώτης Θεοδωρόπουλος, μέλος της Διοίκησης της «Ενώσεως Ιδιωτικών Υπαλλήλων» και εκατοντάδες άλλα στελέχη μας. Εμείς, με χίλιες περιπέτειες, αποδράσαμε, στις 15 Ιουλίου 1942 και αποφύγαμε την εκτέλεση, που μας προόριζε η άλλη πλευρά, που εμφανίζεται, τώρα, σαν παράταξη Δημητράτου - Καλύβα.

2ον) Κατά την κατοχή, που η, σήμερα, εμφανιζόμενη επίσημη παράταξη Καλύβα ήταν στην υπηρεσία των κατακτητών και είχε μεταβάλει τη Γενική Συνομοσπονδία, σε παράρτημα των S.S. και τα οικήματα των εργατικών οργανώσεων, σε τόπους βασανιστηρίων και εκτελέσεων των αγωνιστών της εργατικής τάξης - εμείς είχαμε οργανώσει ολόκληρη την εργατική τάξη, μέσα στις γραμμές του Εργατικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και οργανώσαμε, διεξήγαμε και καθοδηγήσαμε όλες τις απεργίες, τα σαμποτάζ και τις μεγαλειώδεις μάχες-διαδηλώσεις της εργατικής τάξης, ενάντια στον ξένο κατακτητή, ενάντια στην επιστράτευση, την οποία εμείς ματαιώσαμε και για την Λευτεριά της πατρίδας μας. Για τους αγώνες μας αυτούς, μίλησαν, με θαυμασμό, σ' όλον τον κόσμο. Κατά την περίοδο αυτή, η άλλη πλευρά, η παράταξη Καλύβα συμμετείχε στην Κυβέρνηση, με δύο, κατά συνέχεια, υπουργούς και εμάχετο, με τον τύπο, με το ραδιόφωνο και με το όπλο, στο πλευρό των καταχτητών, εναντίον της εργατικής τάξης και του Έθνους μας. Μέσα στον πόλεμο αυτό, είχαμε άπειρα θύματα και από την άλλη πλευρά σκοτώθηκαν, από πατριώτες, οι Καλύβας, Μανωλέας και Σπέρας, των οποίων τις χήρες σας παρουσιάζουνε, σήμερα, για να σας πούνε πως είμαστε δολοφόνοι.

3ον) Όταν, με τους αγώνες μας, διώξαμε τους Γερμανούς από την πατρίδα μας - μόνοι μας, χωρίς να κάνουν καμιά απόβαση οι Σύμμαχοι μας Άγγλοι- και είχε σχηματιστεί η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, με τον Παπανδρέου, το ΕΑΜ, στο οποίο συμμετέχουμε, εξάσκησε όλη του την επιρροή να μη γίνει καμιά αυτοδικία, όπως ζητούσε ο βασανισμένος, στα τέσσερα χρόνια της κατοχής, λαός και όπως έγινε και στην Γαλλία, στην Βουλγαρία, στην Γιουγκοσλαβία και σ' όλες τις απελευθερούμενες χώρες, όπου οι προδότες συνεργάτες του κατακτητή λυντσαρίστηκαν. Αν το ΕΑΜ είχε σκοπό να πάρει την εξουσία, όπως το κατηγορούν, θα την έπαιρνε, στις 10 του Οχτώβρη, οπότε δεν υπήρχε καμιά δύναμη να το εμποδίσει. Και αν επεδίωκε αντίποινα, δεν θα συγκρατούσε, με μεγάλους κόπους, τις λαϊκές μάζες, για να μην προβούνε, σε τιμωρία των προδοτών, αλλά να περιμένουν τη Δικαιοσύνη. Έτσι, δεν έπαθε κανένας τίποτε, σ' όλο το διάστημα, από τις 10 του Οκτώβρη, μέχρι το Δεκέμβρη, ενώ η φασιστική οργάνωση Χ, που είχε εξοπλιστεί, απ' τους Γερμανούς, κρατούσε τη συνοικία Θησείου, σε τρομοκρατία, δολοφονώντας αγωνιστές οπαδούς του ΕΑΜ.

4ον) Τα γεγονότα του Δεκέμβρη ξέσπασαν γιατί η φασιστική δεξιά φοβούμενη την ελεύθερη, με εκλογές, εκδήλωση της θέλησης του λαού, επεδίωξε να εγκαθιδρύσει φασιστική δικτατορία. Έτσι, ενώ το ΕΑΜ πρότεινε τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, με τον όρο να αφοπλιστούν και οι δυνάμεις της φασιστικής δεξιάς - αυτή επέμενε να αφοπλιστεί, μονομερώς, ο ΕΛΑΣ, για να μπορεί, με τις δικές της ένοπλες συμμορίες, να εκβιάσει και να εκπορθήσει την εξουσία, χωρίς τη θέληση του λαού. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, για το φασιστικό αυτό πραξικόπημα ο λαός της Αθήνας, έκανε συλλαλητήριο και εμείς κηρύξαμε γενική απεργία. Δολοφονικά, οι φασιστικές συμμορίες της δεξιάς χτύπησαν το λαό, στο συλλαλητήριο αυτό και σκότωσαν 35 και τραυμάτισαν 200. Την άλλη μέρα, στην κηδεία των θυμάτων, άλλη δολοφονική επίθεση, εναντίον του λαού, ξάπλωσε άλλους 50 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Από κει και πέρα, άρχισε ο κανονικός πόλεμος του ΕΛΑΣ, στο πλευρό όλου του λαού, εναντίον των φασιστικών συμμοριών και των ταγμάτων ασφαλείας, που είχαν οργανώσει ο κατακτητής, με τον αρχηγό των γερμανικών SS Σίμανα. Συνεπώς, η σύρραξη του Δεκέμβρη δεν ήταν κίνημα, που απόβλεπε, σε δικτατορία του ΕΑΜ, αλλά αντίσταση ολόκληρου του λαού, στο ετοιμαζόμενο φασιστικό πραξικόπημα της αντιδραστικής δεξιάς.

5ον) Δυστυχώς, η φασιστική δεξιά, με τις ραδιουργίες της, κατόρθωσε να παρασύρει στον πόλεμο αυτό και τα Συμμαχικά Βρετανικά στρατεύματα.
Τα αεροπλάνα του Στρατηγού Σκόμπυ εβομβάρδισαν και κατέστρεψαν τα εργοστάσια «ΑΤΛΑΣ», «ΒΙΟΦΑΡΜ», «ΝΑΘΑΝΑΗΛ» και πολλά άλλα, που οι κατάσκοποί του τον πληροφορούσαν, πως είναι γραφεία του ΕΑΜ, ή στεγάζονταν άνδρες του ΕΛΑΣ. Η σκληρότητα, με την οποίαν διεξήγαγαν τον πόλεμο τα βρετανικά στρατεύματα, αποδείχνεται, απ' τις χιλιάδες θύματα του αμάχου πληθυσμού, απ' τους πυροβολισμούς των αεροπλάνων και απ' τους όλμους και το πυροβολικό. Στη συνοικία Νέα Σμύρνη, τα αεροπλάνα κατέβηκαν στις 9 Δεκέμβρη και πολυβόλησαν μια κηδεία. Ο Ιερέας Σ.Νίκης και άλλοι τέσσερις αθώοι, που ακολουθούσαν την κηδεία, σκοτώθηκαν.
Τα ανακοινωθέντα του Στρατηγού Σκόμπυ ανάγραφαν εκείνες τις μέρες: «Το πυροβολικό έριξε χθες 2.000 οβίδες, εις τον χώρον των Αθηνών». Έτσι, τα εργοστάσια δεν τα καταστρέψαμε εμείς, αλλά οι χιλιάδες οβίδες, οι ρουκετοβίδες, οι όλμοι και τα πολυβόλα του Στρατηγού Σκόμπυ.

6ον) Όσον αφορά τα συνδικαλιστικά στελέχη, για τα οποία η άλλη πλευρά μας κατηγορεί, πως έχουμε ηθική ευθύνη, που σκοτώθηκαν, έχουμε να πούμε τα εξής: α. Δεν ξαίρουμε, καθόλου, κάτω από ποιές συνθήκες σκοτώθηκαν. Μπορεί να σκοτώθηκαν πολεμώντας, στην αντίθετη πλευρά του οδοφράγματος, στο πλευρό των φασιστικών συμμοριών. Μπορεί ακόμη να σκοτώθηκαν και σαν κατάσκοποι πολέμου, αφού γίνονταν πόλεμος. Και τέλος μπορεί να σκοτώθηκαν, μέσα σ' αυτή την κοσμοχαλασιά, που γινόταν και από προσωπικούς τους εχθρούς, β. Εμείς οπωσδήποτε καμμιά πληροφορία δεν έχουμε ούτε και μπορούσαμε νάχουμε, γιατί, ούτε στις μάχες παίρναμε μέρος, ούτε είχαμε καμιά αρμοδιότητα άλλη, έξω απ' τις αρμοδιότητες μας, σαν Διοίκηση της ΓΣΕΕ. Εν πάση περιπτώσει, εμείς πρώτοι λυπούμαστε διπλά, που σκοτώθηκαν οι άνθρωποι αυτοί, γιατί θα θέλαμε να αποφανθεί η ίδια η εργατική τάξη, για τη δράση τους, όπως είμαστε βέβαιοι πως θα αποφανθεί και για κείνους, που εμφανίζονται, σήμερα, επίσημα, σαν παράταξη του Καλύβα και του Δημητράτου.

Αγαπητοί Σύντροφοι,

Θεώρησα απαραίτητο να σας εκθέσω, όσο μπορούσα σαφέστερα, τις σκέψεις μου, πάνω στα συζητηθέντα θέματα. Σεις οι ίδιοι είστε αρμόδιοι να καθορίσετε τις στάσεις σας, πάνω στο ζήτημα της εξυγίανσης των συνδικάτων, απ' το φασισμό. Νομίζω, όμως, ότι η υποχρέωση μου να σας δηλώσω - και ελπίζω πως στη δήλωση μου αυτή θα είναι σύμφωνοι και οι σ.σ. Στρατής, Μαργιώλης και Καλομοίρης - πως ούτε η παράταξη της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας, ούτε η εργατική τάξη της Ελλάδας θα αναγνωρίσουν μια Διοίκηση, στην οποία συμμετέχουν και μάλιστα, κυριαρχούν οι φασιστικές παρατάξεις του Δημητράτου και του Καλύβα. Και πιστεύουμε, ακόμα, πως αυτή μας την θέση θα την υιοθετήσει και η Διεθνής Επιτροπή, που βγήκε απ' το Παγκόσμιο Συνέδριο Εργασίας, γιατί βασίζεται στις αρχές, που υιοθέτησε το ίδιο αυτό συνέδριο.

Θα ήμουν ευτυχής αγαπητοί σύντροφοι, αν είχα μια σαφή και συγκεκριμένη απάντηση σας, τη γνώμη σας, για το πώς προβλέπετε ότι η σημερινή Διοίκηση της Γενικής Συνομοσπονδίας που μόνη της διακηρύσσει ότι ανήκει στις παρατάξεις των αρχιφασιστών Δημητράτου και Καλύβα θα εξυγιάνει το συνδικαλιστικό κίνημα από το φασισμό.

Με την ελπίδα πως θάχω την ευτυχία να πάρω την απάντηση σας, σας παρακαλώ να δεχθείτε τους συντροφικούς χαιρετισμούς μου.

ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΣ
Γενικός Γραμματέας της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας
Βουλευτής Δράμας".

Αυτή είναι η επίσημη γραμμή, που εξέφρασε η ηγεσία του Κ.Κ.Ε., μέσω του Κώστα Θέου, για την δολοφονία του Κώστα Σπέρα. Την εξέφρασε, με τον πιο επίσημο τρόπο, στους εκπροσώπους των εργατικών συνδικάτων της Βρετανίας, αμέσως, μετά τα Δεκεμβριανά, προσδιορίζοντας τον ρόλο του Κώστα Σπέρα, ως "προδότη" και "συνεργάτη των κατακτητών". Ως αιτιολόγηση του χαρακτηρισμού αυτού, κρίθηκε αρκετό να αναφερθεί ότι ο Σπέρας ανήκε στην παράταξη του Νίκου Καλύβα, του δωσίλογου υπουργού Εργασίας στην κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη.

Κάπου εκεί, πολλές δεκαετίες αργότερα, (το 2009), οι σταλινικοί προσπάθησαν να πουν ότι ο Κώστας Σπέρας ήταν μέλος της συνδικαλιστικής οργάνωσης του Νίκου Καλύβα, κατασκευάζοντας την πληροφορία ότι ο Σπέρας, όπως και ο Νίκος Καλύβας, ήταν στενός συνεργάτης του φιλοϊταλού παλαιοπολεμιστή συνδικαλιστή Ανδρέα Κονδάκη. Η απόπειρά τους αυτή επιχειρήθηκε να στηριχθεί, σε μια αναφορά, που κάνει ο μελετητής της Ιστορίας Δημοσθένης Κούκουνας , στον τρίτο τόμο του συγγράμματός του, με τίτλο : "Ιστορία της Κατοχής", όπου ο συγγραφέας γράφει, για τον Σπέρα, ότι ήταν μέλος σε έναν κύκλο συνδικαλιστών φίλων και γνωστών του Ανδρέα Κονδάκη, παραπέμποντας σε βιβλίο του κατοχικού δημάρχου Καισαριανής Θάνου Μεταξά για τον Κονδάκη, που εκδόθηκε το 1943 (προφανώς, πριν από την εκτέλεση του Σπέρα).

Ανδρέας Κονδάκης.

Φυσικά, πρόκειται, για μιαν, ακόμη, σταλινική υπερβολή, για μια ανοησία, προκειμένου να υπερασπίσουν τα ανυπεράσπιστα. Ο ισχυρισμός αυτός δεν προκύπτει, από το ίδιο το βιβλίο, στο οποίο αναφέρονται και στο οποίο γράφεται ότι ο Κονδάκης (που φιλοδοξούσε να γίνει κατοχικός υπουργός Εργασίας, χωρίς να το καταφέρει) : ''Γύρω του, είχε δημιουργήσει έναν κύκλο συνδικαλιστών (Ν. Καλύβας, Ε. Ευαγγέλου, Κ. Σπέρας), δημοσιογράφων (Θ. Μεταξάς, Σ. Κωνσταντόπουλος, Π. Δημητρακαρέας) κ.α.'' (σελ. 323). Επίσης αναφέρει και την ιδιότητα του Κονδάκη, η οποία ήταν σημαντική. Ήταν αξιωματικός, σε πολεμική διαθεσιμότητα και πρόεδρος της Συνομοσπονδίας των Παλαιών Πολεμιστών (σελ. 322).

Πρέπει να γνωρίζουν οι αναγνώστες ότι, στον χώρο των παλαιών πολεμιστών, η αριστερά είχε, πάντοτε, στην περίοδο του Μεσοπολέμου, αλλά και αμέσως, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ισχυρότατα ερείσματα. Και οι αρχειομαρξιστές και το Κ.Κ.Ε. και οι όποιοι άλλοι. Ήταν προνομιακό πεδίο οι παλαιοί πολεμιστές, για την αριστερά - και ας προσπάθησαν οι σταλινικοί να παρουσιάσουν τις οργανώσεις των παλαιών πολεμιστών, ως αντιδραστικές! 

Φυσικά, στον χώρο αυτόν των παλαιών πολεμιστών ερείσματα είχαν και η δεξιά - όλων των αποχρώσεων - και το Κέντρο και ως εκ τούτου, αυτού του είδους οι κοινωνικές συναναστροφές δεν ήσαν περίεργες, αφού οι συνδικαλιστές είχαν προσωπικές σχέσεις, μεταξύ τους. Η δημιουργία αυτής της παρέας - γιατί περί αυτού πρόκειται -, είχε προσωπικά και κοινωνικά και όχι πολιτικά χαρακτηριστικά, αφού ο Κονδάκης ήταν και ο ίδιος συνδικαλιστής, όπου, προφανώς, γνώρισε και τους άλλους συνδικαλιστές της παρέας, αλλά και τους δημοσιογράφους.

Άλλωστε και ο ίδιος ο Δημοσθένης Κούκουνας, ο οποίος δεν έχει κανένα λόγο, για να κρύψει την όποια φιλοκατοχική δραστηριότητα του Κώστα Σπέρα - εάν υπήρξε -, δεν ισχυρίζεται ότι ο Σπέρας συνεργάστηκε με τους κατακτητές (Γερμανούς και Ιταλούς). Αυτό, άλλωστε, μου το έχει επιβεβαιώσει, με το, από 26/3/2009, e-mail του, αλλά έχει τοποθετηθεί και δημοσίως, περί αυτού. Από μόνη της, βέβαια, αυτή η τοποθέτηση δεν λέει κάτι, διότι θα μπορούσε να είναι εσφαλμένη. Δεν είναι, όμως, εσφαλμένη, όταν διασταυρωθεί, από άλλες ιστορικές πηγές, τις οποίες θα δούμε, πιο κάτω.

Αυτή, λοιπόν, η κοινωνική συναναστροφή δεν κάνει τον Κώστα Σπέρα, σε καμμία περίπτωση, συνεργάτη των κατακτητών. Και το ότι μπορεί να είχε κάποια συναναστροφή, με τον Ανδρέα Κονδάκη, αυτό δεν σημαίνει ότι είχε πολιτικές σχέσεις, με τους κατακτητές, όπως προσπάθησαν να πουν οι σταλινικοί, το 2009. Δεν είχε. Ούτε και ανέπτυξε κάποια δημόσια πολιτική, συνδικαλιστική - ή άλλη - δραστηριότητα, υπέρ των κατακτητών, ή των οργάνων τους, της κυβέρνησης των δωσιλόγων και των συνεργατών τους, αν και τον είχαν ανάγκη, αφού το κατοχικό καθεστώς και οι συνεργάτες του, προσπάθησαν, επανειλημμένως και με επιμονή, να βρουν και να δημιουργήσουν ερείσματα, στις εργαζόμενες τάξεις της κατεχόμενης χώρας και ιδίως, στην εργατοϋπαλληλική. ("Ι.Π. Χονδροματίδης: Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα" http://www.antistasi.info/showthread.php?t=1839 ). Ο Κώστας Σπέρας, δεν πήρε μέρος, σε αυτές τις απέλπιδες προσπάθειες των οργάνων των κατακτητών. Δεν ήταν εκεί.

Άλλωστε και ο Λευτέρης Αποστόλου, της κρυπτογραφικής υπηρεσίας του Ε.Λ.Α.Σ. και άνθρωπος των μυστικών υπηρεσιών του Κ.Κ.Ε., δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο, όπως προκύπτει από το αρχείο του.

Το τραγικό, στην όλη υπόθεση, είναι ότι, στο κείμενο του Κώστα Θέου, η δολοφονία του Κώστα Σπέρα εμπλέκεται, με τις δολοφονίες του Νίκου Καλύβα και του Μανώλη Μανωλέα, οι οποίοι δολοφονήθηκαν, από ομάδες της Ο.Π.Λ.Α., τον Ιανουάριο του 1944. Πέρα από τους όποιους άλλους σκοπούς και στόχους της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., η οποία αποφάσισε και διέταξε την δολοφονία των δύο δωσίλογων, οι οποίοι είχαν συνεργαστεί και εξακολουθούσαν να εργάζονται, μέχρι την τελευταία στιγμή, με τους κατακτητές, αφού, μάλιστα, ο Καλύβας ήταν υπουργός Εργασίας της κατοχικής κυβέρνησης Ιωάννη Ράλλη, ενώ ο παλαιός κούτβης και βουλευτής του Κ.Κ.Ε. Μανωλέας προσέφερε τις εργασίες του στην γερμανική πρεσβεία και στο κατοχικό ραδιόφωνο, είναι απαραίτητο, εδώ, να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα, γύρω από αυτές τις δολοφονίες.

Φυσικά, θα ήταν προτιμώτερο και οι δύο αυτοί συνεργάτες των κατακτητών να δώσουν λόγο, για τις πράξεις τους, ενώπιον των δικαστηρίων της χώρας, μετά την απελευθέρωση. Όμως, η αλήθεια είναι ότι το έργο των ένοπλων ομάδων της Ο.Π.Λ.Α., στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, είχε τον χαρακτήρα της έμπρακτης απόδοσης δικαιοσύνης, πολύ περισσότερο, που, σε συνθήκες πολέμου και ενώ η χώρα βρισκόταν, υπό την βάναυση εξουσίαση των ξένων δυνάμεων Κατοχής, οι συγκεκριμένοι αποτελούσαν όργανα των δυνάμεων αυτών και - ιδίως ο Καλύβας - συναπεφάσιζε, με τα λοιπά μέλη της κατοχικής κυβέρνησης, στην οποία συμμετείχε, για τις τύχες του κατεχόμενου πληθυσμού. Την τύχη τους αυτή, ουσιαστικά, την αποδέχτηκαν, ως ενδεχόμενο, όταν και οι δύο πήραν τις αποφάσεις τους και συνεργάστηκαν, με τους κατακτητές.

Ο Μανωλέας δεν ήταν ο μόνος πρώην κομμουνιστής βουλευτής και μέλος της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς κατακτητές. Το ίδιο έκανε και ο Μιχάλης Τυρίμος, το Νο 2, μετά τον Νίκο Ζαχαριάδη. Το καλοκαίρι του 1941 εγκατέλειψε την "ηγεσία" του ΚΚΕ και έγινε υπαρχηγός, στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεωργίου Μερκούρη, το οποίο είχε επανασυσταθεί, επί Κατοχής, για να γίνει το μόνο και επίσημο κόμμα του κατοχικού καθεστώτος, ενώ ο αρχηγός του, που έκανε κουμάντο, μαζί με τους Γερμανούς κατακτητές, από τα παρασκήνια, διορίστηκε, το 1943, Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, μέχρι τον θάνατό του, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.

Ο Μιχάλης Τυρίμος, μαζί με τον Αλέξανδρο Γιάνναρο και τον Μανώλη Μανωλέα, προσπάθησαν να βρουν έρεισμα, στην εργατική τάξη και στον ευρύτερο υπαλληλικό κόσμο, αλλά, πέρα από το γεγονός ότι πλαισιώθηκαν από τον Ανδρέα Κονδάκη και τον Παντέλογλου, η προσπάθειά τους αυτή δεν είχε καμμία επιτυχία. Ουδείς άλλος τους ακολούθησε. Ο Κώστας Σπέρας, παρά τις όσες ανοησίες προσπάθησαν να πουν οι σταλινικοί, για συνεργασία του, με τους Γεώργιο Μερκούρη, Νικόλαο Καλύβα και Ανδρέα Κονδάκη, κατά την διάρκεια της Κατοχής, δεν είχε καμμία συμμετοχή. Έτσι, η προσπάθεια αυτή έπεσε στο κενό.

Φυσικά, ο Τυρίμος είχε το τέλος, που του άξιζε. Θα ήταν προτιμότερο να περάσει από την βάσανο του εδωλίου των δικαστηρίων, για δωσιλογισμό, αλλά δεν γλύτωσε, από την Ο.Π.Λ.Α. Εκτελέστηκε, στα Δεκεμβριανά. 

Ούτε, φυσικά, το 1943, ο Γεώργιος Μερκούρης, είχε κάνει κάποια οργάνωση, με τους Κοκμάδη και Σπέρα, όπως επιχειρούν να ισχυρισθούν οι σταλινικοί. Ο Μερκούρης ήταν Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και όπως είπαμε, ηγείτο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, του επίσημου κόμματος του κατοχικού καθεστώτος, ενώ ο Κοκμάδης προσχώρησε, στους σταλινικούς. Ο Μερκούρης δεν περίμενε το 1943, για να κάνει "κάποια" οργάνωση. Είχε το κόμμα και τις οργανώσεις του, ανάμεσα, στις οποίες και την συνδικαλιστική, στην οποία ο Κώστας Σπέρας δεν συμμετείχε.

(Περισότερα, για την πολιτική και συνδικαλιστική δράση των Ελλήνων φασιστών και εθνικοσοσιαλιστών, ως συνεργατών των κατακτητών, μπορεί να δει όποιος επιθυμεί στο θέμα : "Ι.Π. Χονδροματίδης: Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα" http://www.antistasi.info/showthread.php?t=1839 ).

Το σχέδιο της εξόντωσης των πολιτικών και λοιπών αντιπάλων του Κ.Κ.Ε., θύμα του οποίου υπήρξε, εν τη γενέσει του και ο Κώστας Σπέρας, σχεδιάστηκε, αρκετά νωρίς, το 1943, (ευθύς ως ο Ε.Λ.Α.Σ. έγινε η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον χώρο των ανταρτικών οργανώσεων, λόγω της κατάρρευσης της Ιταλίας και των ιταλικών δυνάμεων Κατοχής, το μέγιστο τμήμα του οπλισμού των οποίων περιήλθε στον Ε.Λ.Α.Σ.), από τους Δημήτρη Γληνό και Γιάννη Ιωαννίδη. Η υλοποίησή του μπορεί να εντατικοποιήθηκε, στο τέλος της Κατοχής και να κορυφώθηκε, τον Δεκέμβρη του 1944, αλλά ξεκίνησε να εφαρμόζεται, από τον Σεπτέμβριο του 1943...




Ως προς τους Καλύβα και Μανωλέα, λοιπόν, αλλά και πολλούς άλλους, όσα λέει ο Κώστας Θέος φαίνονται να είναι δικαιολογημένα και επίσης, φαίνονται να μην στερούνται ηθικής βάσης. Και λέω ότι φαίνονται δικαιολογημένα και όχι ότι είναι δικαιολογημένα, ή ότι φαίνονται να μην στερούνται ηθικής βάσης και όχι ότι δεν στερούνται ηθικής βάσης, επειδή η σταλινική ηγεσία του Κ.Κ.Ε. αθώωσε και ξέπλυνε, πλήρως, σε όλο το διάστημα της Κατοχής και πολύ μετά από αυτήν, τον, επίσης, πραγματικό συνεργάτη των κατακτητών Ιωάννη Καλομοίρη, τον οποίον, διόρισε ηγέτη στο Εργατικό Ε.Α.Μ., αν και γνώριζε, πλήρως, την συνεργασία του, με τους κατακτητές.
 
Για τον Καλομοίρη και την στάση του, στην διάρκεια της Κατοχής, όπου, ως διορισμένος, από τις κατοχικές αρχές, ηγέτης των συνδικάτων, καταδίκασε, το 1941, την πράξη του κατεβάσματος της ναζιστικής σημαίας, από την Ακρόπολη, υπερηφανευόμενος, για την φασιστική του ιδεολογία, όπως έχω αναφέρει σε σχετικό δημοσίευμα, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ - δείτε το "Ιωάννης Καλομοίρης και Κώστας Σπέρας : Δύο περιπτώσεις με εντελώς αποκλίνουσα μεταχείριση από τον σταλινολενινιστικό μηχανισμό του ζαχαριαδικού Κ.Κ.Ε. (Η προδοτική επιστολή Καλομοίρη της 29/8/1941 και το Κ.Κ.Ε.)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/12/2981941-speras-kalomoiris-kke.html , στο οποίο γίνεται εκτενής αναφορά, στην προδοτική στάση του ηγέτη του Ε.Ε.Α.Μ. και στην στάση της ίδιας της σταλινικής ηγεσίας του κόμματος, η οποία χρησιμοποιούσε τον αντιναζισμό, ως σημαία ευκαιρίας - ο Θέος υποστήριξε, πολύ αργότερα, ότι δεν ήξερε τίποτα, ούτε ο ίδιος, ούτε κανείς άλλος στο Κ.Κ.Ε., στο Ε.Α.Μ. και στο Ε.Ε.Α.Μ. Εννοείται, βέβαια, ότι ο Θέος δεν έλεγε την αλήθεια. Σαφώς, ήταν γνωστή η δράση του Καλομοίρη, σε όλους τους. Απλώς, τους ήταν χρήσιμος, ως προκάλυμμα, διότι το Ε.Α.Μ. και οι οργανώσεις του, δεν έπρεπε, επ' ουδενί, να φαίνονται, ως μετωπικές οργανώσεις του Κ.Κ.Ε., ενώ και ο ίδιος τελούσε κάτω, από την απειλή του εκβιασμού των σταλινικών, αφού, πιθανότατα, κάποια ομάδα της Ο.Π.Λ.Α. θα "φρόντιζε", για την τύχη του και τα στοιχεία, που υπήρχαν, σε βάρος του, θα έβγαιναν στην δημοσιότητα, αν επιχειρούσε οποιαδήποτε παρασπονδία, ή παρουσίαζε τάσεις ανυπακοής, στην εκάστοτε γραμμή, που κατέβαζε η ηγεσία του Κ.Κ.Ε.


 Όμως, μαζί με τις επιβεβλημένες, σύμφωνα, με τις ανάγκες των ένοπλων τμημάτων του αγωνιζόμενου έθνους, όπως αυτά εκτιμούσαν τις ανάγκες αυτές και ηθικά, δικαιολογημένες εκτελέσεις, ο Θέος και η υπόλοιπη σταλινική ηγεσία του Κ.Κ.Ε., εκείνη την εποχή, πραγματοποίησαν και προσπάθησαν να καλύψουν, μέσα από αυτές τις δικαιολογημένες εκτελέσεις, ένα τεράστιο πλήθος από άλλες δολοφονίες, οι οποίες δεν είχαν κάποια πατριωτική σκοπιμότητα, ή αιτία και φυσικά δεν έβλαπταν τους κατακτητές. Οι εκτελέσεις αυτές είχαν πολιτικές και κομματικές στοχεύσεις και αποσκοπούσαν, στην διευκόλυνση της κατάληψης της εξουσίας, από το Κ.Κ.Ε., μετά την απομάκρυνση των κατακτητών, μέσα από την μαζική εξόντωση των πολιτικών και στρατιωτικών αντιπάλων του Κ.Κ.Ε. και του Ε.Α.Μ., το οποίο η σταλινική ηγεσία του Κ.Κ.Ε. έλεγχε, πλήρως, αφού η οργάνωση αυτή ήταν ένα πολύ επιτυχημένο μετωπικό σχήμα του κόμματος των σταλινικών.


Χαρακτηριστικό της συκοφαντικής ψευδολογίας του Κώστα Θέου και ευρύτερα, των σταλινικών, ως προς την πολιτική γραμμή, που ακολουθούν, όταν αναφέρονται στην δολοφονία του Κώστα Σπέρα, είναι το γεγονός ότι, κάθε φορά, εφευρίσκουν διαφορετικά επιχειρήματα, τα οποία είναι, εκ διαμέτρου, αντίθετα, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Να δικαιολογήσουν, δηλαδή την, εν ψυχρώ, την προμελετημένη, οργανωμένη και πιθανότατα, με ύπουλο τρόπο, σχεδιασμένη και πραγματοποιημένη δολοφονία του, αφού, όπως φαίνεται, είχαν κλείσει ραντεβού μαζί του, το οποίο πραγματοποιήθηκε και ήταν, για τον Κώστα Σπέρα, ένα ραντεβού, στον θάνατο.


Για του λόγου το αληθές, καιρός είναι να δούμε και να θυμηθούμε την άλλη εκδοχή των σταλινικών, για την δολοφονία του Κώστα Σπέρα, στην οποία έχω αναφερθεί, σε παλαιότερα δημοσιεύματά μου. Την εκδοχή αυτή την ανάρτησε ο σταλινικός (παρα)ιστοριογράφος Karhergr, στις 25/1/2007, στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.freeforums.gr/index.php/topic,325.0.html , μια ηλεκτρονική διεύθυνση, την οποία και κατήργησε, όταν, οριστικά, απέδειξα ότι οι πηγές και οι "έγγραφες αποδείξεις", που χρησιμοποιούσε, ήσαν πλαστές και κατασκευασμένες από κάποιες σκοτεινές υπηρεσίες πλαστογραφίας, τις οποίες διατηρούσε το Κ.Κ.Ε. στον εμφύλιο πόλεμο και οι οποίες διατηρούσαν το αρχείο της "Κρυπτογραφικής Υπηρεσίας" του Ε.Λ.Α.Σ. και ότι μάλιστα, η "τεκμηρίωσή" τους, έχει υποστεί και μια νέα πλαστογραφία, μέσα στην πρώτη δεκαετία του 2000, όταν έγινε απόπειρα να "τεκμηριωθεί" η "γνησιότητα" αυτών των πλαστών στοιχείων, από τα "καταλλήλως" επεξεργασμένα απομνημονεύματα του καπετάν-Περικλή.

Αυτό το κουβάρι των πλαστογραφιών το αποκάλυψα (δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "Υπόθεση Κώστα Σπέρα: Ο καπετάν - Περικλής αποκαλύπτει τα ψεύδη του Karhergr & της παρέας του περί ''κατάσχεσης'' του ''αρχείου του ΕΔΕΣ'' τον 11/1943" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2009/08/houliaraskarhergr.html ), αλλά είναι χρήσιμο το να θυμηθούμε το κεντρικό περιεχόμενό του, που αφορά και την δολοφονία του Κώστα Σπέρα, τον Σεπτέμβριο του 1943, από ένα τμήμα της Ο.Π.Λ.Α., το οποίο ήταν ενταγμένο στο 34ο Σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ. της Πάρνηθας.

Αλλά, ας απολαύσουμε την εκδοχή του Karhergr, ο οποίος "τεκμηρίωνε" την δολοφονία του Κώστα Σπέρα, από τον Ε.Λ.Α.Σ., με αυτά τα πλαστά στοιχεία, αποδίδοντάς την, στην συνεργασία του Κώστα Σπέρα, με τον Ε.Δ.Ε.Σ. του Ναπολέοντα Ζέρβα, δηλαδή, σε, εντελώς, διαφορετικούς και άκρως, αντίθετους, λόγους, από αυτούς, στους οποίους αναφερόταν ο Κώστας Θέος. 

Η παρουσίαση των αθλιογραφιών του Karhergr γίνεται, σε συνδυασμό με το θέμα που άνοιξα στο "Athens Indymedia", στις 31/12/2008, με τίτλο : "ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΕΡΑ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ" ( https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=958886 ), με το οποίο ξεκίνησα την έρευνα, γύρω από την δολοφονία του παλιού αναρχοσυνδικαλιστή και τις πληροφορίες που υπήρχαν, για την συνεργασία του με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεωργίου Μερκούρη, πριν την Κατοχή, κατά την περίοδο 1934 - 1935 :

Η παραπάνω αναφορά, στον Κώστα Σπέρα και στην δράση του παλαιού αναρχοσυνδικαλιστή, που γίνεται, από τον Σπύρο Πρίφτη (Άγι Στίνα), στο δίτομο αυτοβιογραφικό βιβλίο του, με τον τίτλο : "Αναμνήσεις", απεδείχθη ότι είναι ελλιπής και ως εκ τούτου, αποπροσανατολιστική, αφού αποσιώπησε πολλές από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δραστηριότητες του Κώστα Σπέρα, που ήσαν, σε ευθεία σύγκρουση, με το Κ.Κ.Ε., για να φθάσουν, μέχρι την πρόσκαιρη προπολεμική συνεργασία του, με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεωργίου Μερκούρη.

"Με αφορμή μια συζήτηση που έχει ανοίξει στο phorum.gr για τα Δεκεμβριανά του 1944, έγινε λόγος και για την δολοφονία του παλιού αναρχοσυνδικαλιστή των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα Κώστα Σπέρα από την Ο.Π.Λ.Α. τον Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα.

Στην συζήτηση έγινε αναφορά στο βιβλίο του Άγι Στίνα ''ΑΝΑΜΗΣΕΙΣ'', στο οποίο ο ακαταπόνητος επαναστάτης, που πέθανε σε βαθύ γήρας το 1987 και γλύτωσε από τους δολοφόνους της Ο.Π.Λ.Α., αναφέρει την δολοφονία του Κώστα Σπέρα από την Ο.Π.Λ.Α., λέγοντας παράλληλα ότι αυτή έγινε σε μια εποχή, κατά την οποία ο Σπέρας είχε παραιτηθεί από κάθε πολιτική δράση.

Κάποιος σταλινικός συζητητής, με το ψευδώνυμο karhergr έκανε παραπομπή σε ένα παλιό άρθρο αναρτημένο σε ιστοσελίδα στο Internet, με τίτλο ''Για τον Σπέρα'' http://www.freeforums.gr/index.php/topic,325.0.html , στο οποίο ο Σπέρας κατηγορείται για συνεργασία με τον Ε.Δ.Ε.Σ. το 1943 και παλαιότερα - στην προκατοχική περίοδο -, για συνεργασία με την αστυνομία, παραπέμποντας, σε κάποια - εντελώς αμφιλεγόμενα έγγραφα από το Επιτελείο του Ε.Δ.Ε.Σ., τα οποία (υποτίθεται ότι) έπεσαν στα χέρια του Ε.Λ.Α.Σ., την περίοδο των Δεκεμβριανών όταν ο Άρης Βελουχιώτης καταδίωξε τις δυνάμεις του Ζέρβα και της οργάνωσής του (τον Ε.Δ.Ε.Σ.) στην Ηπειρο.

Δείτε το κείμενο του σταλινικού συγγραφέα στην παραπάνω ηλεκτρονική διεύθυνση :

''Από το 1988 γκρουπούσκουλα ηλικιωμένων και χρεωκόπων πρώην κομμουνιστών , μας έχουν ζαλίσει για τα εγκλήματα των σταλινικών του ΚΚΕ ενάντια στους ηρωικούς αρχειομαρξιστές και αναρχοσυνδικαλιστές . Και εκδίδουν πορίσματα . Και ξαναεκδίδουν πορίσματα . Παράδειγμα το περίφημο ...

" ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ " , που εκδόθηκε το 1987 και δημοσιεύθηκε στα "αριστερά" περιοδικά της εποχής (βλ. Σχολιαστής . Αντί κλπ) . Και το ΚΚΕ , ελέω Γκορμπατσόφ να σωπαίνει (τόση ηλιθιότητα εκείνα τα χρόνια τελικά ρε γαμώτο !!! ).

Και μετά , η συγκίνηση . Το πένθος . Η τιμή στο Νεφελούδη , τον Δρακόπουλο , στον Λαμπάτο του Ρήγα Φερραίου . Και πάνω από όλα στον Στίνα , τον πρωτοπόρο αγωνιστή που ανακάλυψε τα εγκλήματα του ΚΚΕ !!!

Ας μην ξεχάσουμε τον Κώστα Σπέρα . Τον εργατικό ηγέτη, που οργάνωσε την περίφημη απεργία των μεταλλωρύχων στη Σέριφο το 1916 . Τον αναρχοσυνδικαλιστή που διεγράφη από το ΣΕΚΕ το 1920 , για να πνιγεί κάθε ανεξάρτητη , ελεύθερη φωνή μέσα στο μπολσεβικοκρατούμενο εργατικό κίνημα στη χώρα μας . Ο Σπέρας , που δολοφονήθηκε το 1944 από τη "σαδιστική" ΟΠΛΑ , μόνο και μόνο για τις ιδέες του και για τίποτα άλλο .

Και έρχονται να μιλήσουν τα έγγραφα . Ποιος ήταν τελικά ο Κώστας Σπέρας ; Ποιος ήταν ο ρόλος του στην Κατοχή (και για το ρόλο του στην αιματηρή απεργία στη Σέριφο έχω να γράψω , αλλά αυτό θα το κάνω σε άλλο νήμα ... ).

Ας απολαύσουμε επιστολές από το αρχείο του ΕΔΕΣ , όπως αυτό έπεσε στα χέρια του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ το χειμώνα του 1944 , μετά την κακήν κακώς καταδίωξή του από την Ήπειρο .


Αριθ. 9754
25-9-43 Εις Σκιαδάδες Αθ. 16 Σ/βριου 1943

Αγαπητέ Στρατηγέ (…)
Και επί άλλου ζητήματος κατέστησα προσεκτικόν τον Λαιμόν επί των προσπαθειών του δια την διείσδυσιν του ΕΔΕΣ εις τον εργατικόν κόσμον. Προς τον σκοπόν αυτόν εξέδωσε δυο εφημερίδες εν συνεργασία με έναν απατεώνα εργατοπατέρα υπηρετήσαντα αστυνομικήν κατασκοπείαν (Σπέραν ονομαζόμενο) και πασίγνωστον εις την εργατιά...
Με πολλή αγάπη Πολύβιος


Σεβαστέ και αγαπητέ μου Καπού, 2-9-43
(…) Επίσης συμπληρών εργασίαν του αγ. αδελφού Λαιμού στον εργατικόν κόσμον δια της προσλήψεως του Ευαγγέλου, έβαλα εγώ και την ανεξάρτητον συνδικαλιστικήν οργάνωσιν εργατών Ελλάδος, για την οποίαν θα σας παρακαλέσω να εγκρίνητε ένα ιδιαίτερο κονδύλιο περί τα 15 – 20 εκατομμύρια μηνιαίως, γιατί δεν πρέπει να χάσωμε μια τέτοια δύναμη η οποία είναι ο αντίπους του Κομμουν. Κόμματος στις εργατικές τάξεις και από την οποία η οργάνωσίς μας καρπούται όλα τα νέα, όλες τις κινήσεις κλπ. της ΕΑΜ (…)

Στρατηγέ μου Καπού (βλ. Ναπολέοντα Ζέρβα) ,
δεν το πιστεύω !!! Καλές οι γκόμενες (ποιος δεν τις λατρεύει), καλή η τράπουλα , καλά τα κινήματα . Άντε καλό και το κατσιαπλιάδικο στην Ήπειρο με τις λιρίτσες των Άγγλων . Αλλά να μου θέλεις και εισοδισμό του ΕΔΕΣ στο προλεταριάτο και στο εργατικό κίνημα , με τη βοήθεια αναρχοσυνδικαλιστών ηγετών όπως του Σπέρα , δεν πάει λίγο πολύ !!! Άστα αυτά , γιατί ξεπερνούν τις δυνατότητές σου .''  

Πέρα από αυτά, ο δεξιός εκδότης Δημήτρης Κούκουνας στο βιβλίο που έχει βγάλει με τίτλο ''ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΟΧΗΣ 1941-41'' Εκδόσεις Μέτρον, στην σελίδα 92 του βιβλίου, αφού αναφέρεται σέ μια επιστολή αναγνώστη εφημερίδας της Κατοχής κάποιου Κ. Σπέρα (τον οποίον ταυτίζει με τον παλιό αναρχοσυνδικαλιστή), η οποία επιστολή αναφέρεται στην ανάγκη σύστασης συνοικιακών συνεταιρισμών, για την καταπολέμηση της μαύρης αγοράς και της έλλειψης τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης σε εκείνη την δραματική εποχή, αναφέρει ότι ο Κ. Σπέρας είναι ''σήμερα ίνδαλμα των αναρχικών παγκοσμίως. Στην δεκαετία 1930 όμως είχε συμμετάχει στα φασιστικά κόμματα στη χώρα μας. Εκτελέστηκε το 1943 από την Ο.Π.Λ.Α.''.

Περιττό να πω ότι και οι δύο αυτές πληροφορίες μπάζουν από παντού.

Η αναφορά των σταλινικών μυρίζει προβοκάτσια, διότι ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα υποτιθέμενα και εμφανιζόμενα ως έγγραφα του Ε.Δ.Ε.Σ. είναι αληθινά και όχι πλαστογραφημένα, η δολοφονία του Σπέρα έγινε χωρίς την γνώση του περιεχομένου τους, διότι η Ο.Π.Λ.Α. όταν τον σκότωνε δεν τα γνώριζε. Πάντως, είναι βέβαιο ότι θα είχαν γίνει γνωστά και θα τα είχε πληροφορηθεί κάποια στιγμή και ο Άγις Στίνας και θα έκανε αναφορά και σε αυτά. Επίσης, θα τα είχε πληροφορηθεί και ο Κούκουνας, ο οποίος θα έκανε επίσης αναφορά σε αυτά.

Όσον αφορά το δημοσιέυμα του Κούκουνα, τα πράγματα εδώ είναι πιο σύνθετα, διότι η αναφορά σε επιστολή, που εν περιλήψει δημοσιεύεται εκείνη την εποχή, κάποιου αναγνώστη με το όνομα Κ. Σπέρας και η ταύτισή του με τον παλιό αναρχοσυνδικαλιστή Κώστα Σπέρα μπορεί και φαίνεται να είναι σωστή, αφού η συνεταιριστική λογική ήταν πάντοτε μέσα στα πλαίσια της αντίληψης των συνδικαλιστών εκείνης της εποχής και η πρόταση τέτοιων μέτρων σε μια δραματική εποχή ανάγκης, σαν εκείνην της Κατοχής, έχει ουσιαστικό νόημα και δεν αποτελεί κάτι το κατακριτέο.

Από εκεί και πέρα η αναφορά του Κούκουνα στην συμμετοχή του Σπέρα στα φασιστικά κόμματα στην Ελλάδα, κατά την δεκαετία του '30 είναι αόριστη, χωρίς να αναφέρεται σε συκεκριμένα περιστατικά, κόμματα, οργανώσεις κλπ, ώστε να τεκμηριώσει αυτόν τον ισχυρισμό.

Και μια τέτοιου είδους δράση του Σπέρα, φυσικά, θα είχε γίνει - κατά πάσαν πιθανότητα γνωστή στον Άγι Στίνα, ο οποίος δεν την αναφέρει, αλλά, οποωσδήποτε και στους σταλινικούς, οι οποίοι δεν τον κατηγορούν για κάτι τέτοιο (η κατηγορία για συνεργασία με τον Ζέρβα δεν έχει να κάνει με τα φασιστικά κόμματα της δεκαετίας του '30, ούτε και η συνεργασία με την αστυνομία που του καταλογίζει ο ανώνυμος συντάκτης του εγγράφου, στο οποίο αναφέρεται ο σταλινικός συγγραφέας karhergr.

Επειδή, λοιπόν, αυτές οι ''πληροφορίες'' μπάζουν από παντού, η γνώμη μου είναι ότι η ορθή πληροφόρηση είναι αυτή που δίνει ο Άγις Στίνας στο βιβλίο του, ότι, δηλαδή, ο Κώστας Σπέρας δολοφονήθηκε από την Ο.Π.Λ.Α. σε μια εποχή κατά την οποία είχε αποσυρθεί από την πολιτική δράση.

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι η υπόθεση δεν πρέπει να ερευνηθεί και ότι τα δημοσιεύματα αυτά πρέπει να μείνουν αναπάντητα.

Γι' αυτό και παρακαλώ όποιον έχει στοιχεία, γύρω από τον Κώστα Σπέρα και την δράση του, να τα καταθέσει, ή να συνεισφέρει όποια πληροφορία έχει, για να διασταυρώσουμε όσα έχουν λεχθεί και να αποκαταστήσουμε την αλήθεια.

(Ο Κούκουνας εμφανίζει και ένα δημοσιευμένο στα αγγλικά βιβλίο για τον Κώστα Σπέρα με τίτλο ''KONSTANTINOS SPERAS The Life and Activities of a Greek Anarcho-Syndicalist''. Παρακαλώ όποιον έχει πληροφορίες για αυτό να μου τις γνωρίσει).

Η σελίδα από το "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΟΧΗΣ 1941 - 1944", στο οποίο είδα δημοσιευμένη την πληροφορία του Δημοσθένη Κούκουνα, για συνεργασία του Κώστα Σπέρα, με φασιστικά κόμματα, κατα την περίοδο 1934 - 1935. Παρά το γεγονός ότι δεν πίστεψα αυτή την πληροφορία, ξεκίνησα μια νέα έρευνα, γύρω από το θέμα αυτό. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η πληροφορία του συγγραφέα του παραπάνω πονήματος δεν ήταν αβάσιμη. Ο Κώστας Σπέρας συνεργάστηκε, εκείνη την περίοδο, με το νεοσύστατο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεώργιου Μερκούρη, το οποίο διαλύθηκε, κατά την περίοδο της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936. Από τότε - ίσως και νωρίτερα - χώρισαν οι δρόμοι τους. Όταν, με την έναρξη της τριπλής ξενικής Κατοχής, ο Γεώργιος Μερκούρης επανασύστησε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο ήταν το επίσημο κόμμα του κατοχικού καθεστώτος και το μόνο, στο οποίο επιτράπηκε να δρα νόμιμα, ο Κώστας Σπέρας έμεινε μακριά, από κάθε συμμετοχή στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση του κόμματος των εντόπιων Quislings.

Αφού είδαμε τι λέει ο σταλινικός, με το ψευδώνυμο karhergr, που έκανε παραπομπή σε ένα παλιό άρθρο αναρτημένο σε ιστοσελίδα στο Internet, με τίτλο ''Για τον Σπέρα'' http://www.freeforums.gr/index.php/topic,325.0.html , στο οποίο ο Σπέρας κατηγορείται για συνεργασία με τον Ε.Δ.Ε.Σ. το 1943 και παλαιότερα - στην προκατοχική περίοδο -, για συνεργασία με την αστυνομία, παραπέμποντας, σε κάποια - εντελώς αμφιλεγόμενα έγγραφα από το Επιτελείο του Ε.Δ.Ε.Σ., τα οποία (υποτίθεται ότι) έπεσαν στα χέρια του Ε.Λ.Α.Σ., την περίοδο των Δεκεμβριανών όταν ο Άρης Βελουχιώτης καταδίωξε τις δυνάμεις του Ζέρβα και της οργάνωσής του (τον Ε.Δ.Ε.Σ.) στην Ηπειρο, ας δούμε την αναφορά του Δ. Κούκουνα στην υποτιθέμενη συμμετοχή του Σπέρα σε φασιστικά κομματα.

Μια τέτοιου είδους δράση του Σπέρα, φυσικά, θα είχε γίνει - κατά πάσαν πιθανότητα γνωστή στον Άγι Στίνα, ο οποίος δεν την αναφέρει, αλλά, οπωσδήποτε και στους σταλινικούς, οι οποίοι δεν τον κατηγορούν για κάτι τέτοιο (η κατηγορία για συνεργασία με τον Ζέρβα δεν έχει να κάνει με τα φασιστικά κόμματα της δεκαετίας του '30, ούτε και η συνεργασία με την αστυνομία που του καταλογίζει ο ανώνυμος συντάκτης του εγγράφου, στο οποίο αναφέρεται ο σταλινικός συγγραφέας karhergr.

Επειδή, λοιπόν, αυτές οι ''πληροφορίες'' μπάζουν από παντού, η γνώμη μου είναι ότι η ορθή πληροφόρηση είναι αυτή που δίνει ο Άγις Στίνας στο βιβλίο του, ότι, δηλαδή, ο Κώστας Σπέρας δολοφονήθηκε από την Ο.Π.Λ.Α. σε μια εποχή κατά την οποία είχε αποσυρθεί από την πολιτική δράση.

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι η υπόθεση δεν πρέπει να ερευνηθεί και ότι τα δημοσιεύματα αυτά πρέπει να μείνουν αναπάντητα.

Γι' αυτό και παρακαλώ όποιον έχει στοιχεία, γύρω από τον Κώστα Σπέρα και την δράση του, να τα καταθέσει, ή να συνεισφέρει όποια πληροφορία έχει, για να διασταυρώσουμε όσα έχουν λεχθεί και να αποκαταστήσουμε την αλήθεια.

(Ο Κούκουνας εμφανίζει και ένα δημοσιευμένο στα αγγλικά βιβλίο για τον Κώστα Σπέρα με τίτλο ''KONSTANTINOS SPERAS The Life and Activities of a Greek Anarcho-Syndicalist''. Παρακαλώ όποιον έχει πληροφορίες για αυτό να μου τις γνωρίσει)."

Αυτά δημοσίευσα, τότε, στις 31/12/2008, εκφράζοντας όσα, έως τότε, πίστευα, ξεκινώντας την έρευνα, για την δολοφονία του Κώστα Σπέρα, στις 14/9/1943, μεσούσης της Κατοχής, αλλά και για την αναφερόμενη συνεργασία του, με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεωργίου Μερκούρη, πριν την Κατοχή. Και φυσικά, την έρευνα αυτή την ξεκίνησα διότι, στα ζητήματα, που αφορούν την Ιστορία, όλα είναι, πάντοτε, ανοικτά και τελούν, διαρκώς, υπό αναθεώρηση, αρκεί να υπάρξουν νέα στοιχεία, που να θεμελιώνουν νέες απόψεις, να αναθεωρούν τις παλιές, ή και να τις ανατρέπουν. Αρκεί, βέβαια, τα στοιχεία αυτά να μην είναι πλαστά.

 

 Ο Άγις Στίνας, θέλοντας να διαφυλάξει την μνήμη του Κώστα Σπέρα, θεώρησε ότι είχε να διαλέξει ανάμεσα στον ολοκληρωτικό, κοινωνικά αντιδραστικό, πολιτικά αντεπαναστατικό, ιεραρχικά δομημένο εξουσιαστικό μηχανισμό του λενινοσταλινισμού και τον μοναχικό Κώστα Σπέρα και φυσικά, προτίμησε τον Κώστα Σπέρα, διότι ο Στίνας γνώριζε και τον άνθρωπο και εκείνους που τον κατηγορούσαν. Και γνώριζε και τα λάθη του Σπέρα - αν όχι όλα, τουλάχιστον, τα περισσότερα, από αυτά. Τα παρέβλεψε, διότι ήξερε ότι ο Σπέρας κυνηγήθηκε ανελέητα και εν τέλει, είχε δίκιο, απέναντι στους αντιπάλους του. Είχε δίκιο όσον αφορά αυτό, που αυτοί αντιπροσώπευαν, ήτοι μια νέα καταπιεστική, ολοκληρωτική και νεομεσαιωνικής νοοτροπίας και πρακτικής άρχουσα κοινωνική τάξη, η κυριαρχία της οποίας θα πραγμοποιούσε το προλεταριάτο και την κοινωνία ολόκληρη, οδηγώντας την, στην δημιουργία νεοφαραωνικών καθεστώτων, αντίστοιχων του ασιατικού τρόπου παραγωγής. Ο Στίνας δέχτηκε το δίκιο του Σπέρα, στην αντιμετώπιση του Κ.Κ.Ε., ως ολοκληρωτικού μηχανισμού μιας νέας άρχουσας τάξης, μια θέση που ο Σπέρας διαμόρφωσε, πολύ πριν, από τον Στίνα και γι' αυτό ο τελευταίος του συγχώρησε τα όποια λάθη του. Γι' αυτό και τον περιέγραψε με την πρώτη του ιδιότητα (αναρχικός τσιγαράς) και όχι με τις, μετέπειτα, μετατοπίσεις του, σε συντηρητικότερες θέσεις, στις οποίες στράφηκε, μέσα από την σύγκρουσή του, με τον λενινιστικό μηχανισμό. Στην φυλακή, κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, ο Σπέρας επαναπροσέγγισε τις παλαιές του αναρχοσυνδικαλιστικές θέσεις και αυτό ήταν εκείνο, που μέτρησε, στον Στίνα. Σε αυτό συνέτεινε και το γεγονός ότι, στον χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς, η ιστορία που είχε γραφεί, από τους νικητές του Σπέρα, ήταν μια κλασσική ιστορία των νικητών. Αυτήν την ιστορία των νικητών θέλησε να αντικρούσει ο Στίνας. Και καλά έκανε, που θέλησε να την αντικρούσει, πλην, όμως, το έκανε με εσφαλμένο τρόπο (αποσιωπώντας την αλήθεια) και σε ένα εσφαλμένο πεδίο (το πεδίο της ιστορικής καταγραφής). Διότι, τελικά, η Ιστορία είναι τα γεγονότα. Και τα γεγονότα πρέπει να λέγονται, έτσι, ακριβώς, όπως συνέβησαν...



Εκ των πραγμάτων και σύμφωνα, με την πορεία της έρευνας αυτής, την οποία ουδέποτε έπαυσα, κάποιες από τις απόψεις μου, που αναφέρω, στο δημοσίευμα αυτό, επιβεβαιώθηκαν, ενώ κάποιες άλλες δεν επιβεβαιώθηκαν. Γι' αυτό, άλλωστε, προχώρησα στην συγγραφή του παρόντος δημοσιεύματος, με σκοπό να μιλήσω, για όλα και να ξεκαθαρίσω - όσο είναι δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο - τα πράγματα και τα δεδομένα, που προέκυψαν, από την έρευνα.

Ας γυρίσουμε, όμως, στους παλαιούς επίσημους ισχυρισμούς του Κώστα Θέου, που εκφράστηκαν τον Φεβρουάριο του 1945 και στους μεταγενέστερους ισχυρισμούς του Karhergr, που εκφράστηκαν το 2007.

Οι ισχυρισμοί του Κώστα Θέου και οι ισχυρισμοί του Karhergr είναι, καταφανώς, ασύμβατοι. Ο Κώστας Θέος εμφανίζει τον Κώστα Σπέρα, ως συνεργάτη του δωσίλογου Νίκου Καλύβα και φυσικά, ως δωσίλογο και τον ίδιο και αποδίδει, χωρίς πολλά λόγια, την δολοφονία του Κώστα Σπέρα, ως προϊόν της πατριωτικής δράσης των δολοφόνων του, ενώ ο Karhergr, μέσα από τα πλαστά στοιχεία του αρχείου του Λευτέρη Αποστόλου, τον εμφανίζει, ως αντιστασιακό, συνεργαζόμενο, με τον Ε.Δ.Ε.Σ. του Ναπολέοντα Ζέρβα. 

Έτσι, ο Karhergr ισχυρίζεται (και θέλει να πει ότι οι ελασίτες αποκεφάλισαν τον Κώστα Σπέρα) επειδή τον Δεκέμβρη του 1944 ο Άρης Βελουχιώτης ανακάλυψε – δήθεν – από το αρχείο του Ε.Δ.Ε.Σ., που έπεσε στα χέρια του, όταν καταδίωξε την οργάνωση του Ναπολέοντα Ζέρβα, από την Ήπειρο, όπου βρισκόταν, στην Κέρκυρα, που αφορούσαν συνεργασία του Σπέρα με τον Ε.Δ.Ε.Σ. Τον Σπέρα, όμως, τον σκότωσαν έναν χρόνο και τρείς, περίπου, μήνες νωρίτερα, στις 14/9/1943, δηλαδή πολύ νωρίτερα από την ‘‘ανακάλυψη’’ των ‘‘στοιχείων’’, που επικαλείται ο Karhergr και όταν αυτά τα ‘‘στοιχεία’’ δεν είχαν περιέλθει σε γνώση των ελασιτών και της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε.

Φυσικά, αυτά τα ‘‘στοιχεία’’ ήταν φανερό, για όποιον καθόταν, έστω και πρόχειρα να τα ερευνήσει, ότι είναι, εμφανώς, χαλκευμένα και δεν έχουν καμμία τεκμηρίωση. Θυμίζουν μάλιστα τις χαλκευμένες κατηγορίες και τα ‘‘στοιχεία’’ του σταλινικού εισαγγελέα Βισίνσκυ στις δίκες της Μόσχας, κατά την δεκαετία του 1930, όταν ο Στάλιν ‘‘εκκαθάρισε’’ την παλιά μπολσεβίκικη ηγετική ομάδα, με την κατηγορία ότι πρακτόρευε τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και της μπουρζουαζίας.

Αλλά δεν ήταν, μόνο, τα στοιχεία, που παρουσίασε ο Karhergr, χαλκευμένα. Ανύπαρκτα - ή, ορθότερα, πλαστογραφημένα - ήσαν και τα περιστατικά της "ανεύρεσής" τους, από τον Ε.Λ.Α.Σ. Αυτό αποδείχτηκε, περίτρανα όταν προσκόμισα την μαρτυρία του Γιώργη Μπλάνα, του καπετάν Κίσσαβου, ο οποίος μαζύ με τον Άρη Βελουχιώτη, τον Δεκέμβρη του 1944, κυνηγούσαν τον Ναπολέοντα Ζέρβα και τους άνδρες του, στα βουνά της Ηπείρου, χωρίς να τον βρουν ποτέ.

Τα στοιχεία, με την μαρτυρία του καπετάν Κίσσαβου, τα βρήκα στο παραπάνω παλαιό δημοσίευμα της εφημερίδας ''ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ'', στο  φύλλο της 2/12/2004 (σελίδα 29). Ένα από τα παραμύθια, που στήθηκαν, για να ''στοιχειοθετηθεί'' η συνεργασία του Κώστα Σπέρα, με τον Ε.Δ.Ε.Σ. και να δικαιολογηθεί, έτσι, ο αποκεφαλισμός του πρώην αναρχοσυνδικαλιστή εργάτη, από την σταλινοζαχαριαδική συμμορία του ''καπετάν Ορέστη'', δηλαδή του Ανδρέα Μούντριχα, τον Σεπτέμβριο του 1943, έξω από την Μάνδρα, όπου είχε πάει ο Σπέρας, για να συναντήσει τους, μετέπειτα, δολοφόνους του, είναι η δήθεν ''καταδίωξη'' του Ε.Δ.Ε.Σ., από τις δυνάμεις του Άρη Βελουχιώτη, στα βουνά της Ηπείρου, τον Δεκέμβριο του 1944, και ενώ το πανίσχυρο - τότε - ΚΚΕ, επιχειρούσε να καταλάβει την εξουσία στην Ελλάδα, εκμεταλλευόμενο την στρατιωτική του υπεροχή, διοργανώνοντας τα πολυαίμακτα Δεκεμβριανά, στην Αθήνα.

Ο στρατιωτικός σχεδιασμός του Ε.Λ.Α.Σ., που είχε καταρτισθεί πολύ πριν, από την δεκεμβριανή σύγκρουση, προέβλεπε ότι οι δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ., που βρίσκονταν, υπό τις διαταγές του Άρη Βελουχιώτη, αμέσως μόλις θα ερχόταν η στιγμή της σύγκρουσης με τις κυβερνητικές δυνάμεις, θα κτυπούσαν τις δυνάμεις του Ε.Δ.Ε.Σ. του Ναπολέοντα Ζέρβα, οι οποίες εστίαζαν την δύναμή τους στην περιοχή της Ηπείρου. Έτσι, λοιπόν, ο Άρης Βελουχιώτης και ο καπετάν Κίσσαβος, με 13.000 ελασίτες έψαξαν να βρουν, στα βουνά της Ηπείρου, τον Ζέρβα και τους άνδρες του Ε.Δ.Ε.Σ., κάτι που δεν έγινε επειδή, απλούστατα, δεν κατόρθωσαν να τους βρούν, παρά μόνο, στο τέλος, όταν αυτοί είχαν επιβιβαστεί, από το λιμάνι της Πρέβεζας, στα πλοία, με τα οποία μεταφέρθηκαν, στην Κέρκυρα. Δεν έπεσε, μάλιστα, ούτε σφαίρα, εκτός από κάποιες αντιαρματικές βολές στο λιμάνι της Πρέβεζας, προς τα καράβια, που μετέφεραν τους άνδρες του Ζέρβα.

Ιδού η μεστή περιγραφή του καπετάν Κίσσαβου, για όσα έγιναν εκείνη την εποχή στην Ήπειρο, ανάμεσα στον Ε.Λ.Α.Σ. και τον Ε.Δ.Ε.Σ., όπως προκύπτουν από την εφημερίδα ''ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ'' της 2/12/2004, όπου εμπεριέχεται η μαρτυρία του, για τα γεγονότα :

'' Και ξαφνικά αντί να κινηθούμε προς Αθήνα, πήραμε εντολή να κινηθούμε προς Ηπειρο, ενάντια στον Ζέρβα. Στον στρατό, όταν παίρνουν διαταγές, χωρίς συζήτηση τις εκτελούν. Συζητούν μόνο τις λεπτομέρειες, ώστε η διαταγή να εκπληρωθεί καλύτερα. Αλωνίσαμε περίπου 12 με 13 χιλιάδες άνθρωποι τα χιόνια της Ηπείρου, χωρίς να δούμε ούτε ίχνος του Ζέρβα! (χώρια οι μακεδόνες κ.α.). Μόλις του ρίξαμε με κάτι αντιαρματικά πυροβόλα που είχαμε μαζί μας μερικές βολές στο λιμάνι της Πρέβεζας στα καράβια που τον μετέφεραν στην Κέρκυρα. Και ο Τσώρτσιλ τον καιρό αυτό ''τακτοποίησε'' την Αθήνα. "

Ούτε ''καταδίωξη'', λοιπόν, υπήρξε, ούτε ''έγγραφα'' του Ε.Δ.Ε.Σ. κατασχέθηκαν! Ο καπετάν Κίσσαβος είναι σαφής και πλήρως, κατατοπιστικός. Τον Ζέρβα και τους άνδρες του, ούτε που τους είδαν οι ελασίτες του Βελουχιώτη, στα βουνά της Ηπείρου. Και φυσικά, δεν κατάσχεσαν έγγραφα του Ε.Δ.Ε.Σ.

Έτσι, κατέστη σαφές ότι τα περίφημα ''έγγραφα'' του ΕΔΕΣ που δήθεν κατάσχεσε ο Άρης Βελουχιώτης στην Ήπειρο και τα οποία, με τόσο στόμφο και ξιπασιά παρουσίασε ο Karhergr και το ''ΜΕΤΩΠΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ'' (ή μάλλον ''Μέτωπο σταλινικής παραϊστορίας'') είναι ανύπαρκτα και προφανώς, πλαστογραφημένα σε κάποιο ζαχαριαδικό παραχαρακτήριο της εποχής εκείνης, ή κάποιας μεταγενέστερης, με σκοπό να διαστρεβλώσει την Ιστορία και να κατασυκοφαντήσει τον Κώστα Σπέρα και όχι μόνον αυτόν, αλλά, κυρίως, τον Ναπολέοντα Ζέρβα.

Το γεγονός αυτό, όπως προανέφερα, κατέστη κάτι παραπάνω από σαφές, όταν οι σταλινικοί του "ΜΕΤΩΠΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΣ" υποχρεώθηκαν να παρουσιάσουν τις πηγές τους και το βιβλίο "Ναπολέων Ζέρβας : ο Μισθοφόρος", με την πλαστογράφηση των απομνημονευμάτων του καπετάν-Περικλή, προκειμένου να δικαιολογηθεί και να αποδοθεί, σε πρωτότυπη ιστορική πηγή, η κατοχή των, δήθεν, αρχείων του Ε.Δ.Ε.Σ., από δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ., στην μάχη του Άραξου τον Νοέμβριο του 1943, κατά την οποία, όμως, δεν έπεσε στα χέρια του Ε.Λ.Α.Σ. αρχειακό υλικό του Ε.Δ.Ε.Σ.

Αυτό, φυσικά, δεν εμπόδισε τους (άγνωστους) παραχαράκτες, που ήθελαν να "τεκμηριώσουν" την κατοχή, από τον Ε.Λ.Α.Σ., ενός τέτοιου πλαστογραφημένου αρχείου του Ε.Δ.Ε.Σ., να παραχαράξουν τα απομνημονεύματα του καπετάν-Περικλή, στα οποία προσέθεσαν, εκ των υστέρων, μια φράση, η οποία "τεκμηρίωνε" την περιέλευση αυτού του "αρχείου" του Ε.Δ.Ε.Σ., στις δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ., μετά την μάχη του Αράξου, που έγινε ανάμεσα στις δύο αυτές ανταρτικές δυνάμεις. Δυστυχώς, για τους σταλινικούς (ανακυκλωμένους και μη ανακυκλωμένους), αυτή την πλαστογράφηση των απομνημονευμάτων του καπετάν-Περικλή την αποκάλυψα, όπως προαναφέρω, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το σύνολο της "επιχειρηματολογίας" του Karhergr, ο οποίος, μάλιστα, υποχρεώθηκε να αποσύρει το δημοσίευμα, που ήταν στην ηλεκτρονική διεύθυνση : http://www.freeforums.gr/index.php/topic,325.0.html .

Η ουσία της όλης υπόθεσης βρίσκεται, βέβαια, όχι μόνο στην κατάρρευση των ισχυρισμών του σταλινικού πλαστογράφου Karhergr, το 2007, αλλά και στην, παράλληλη, κατάρρευση των πολύ παλαιότερων παραμυθολογημάτων του Κώστα Θέου, που προβλήθηκαν, ως επίσημη τοποθέτηση της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., τον Φεβρουάριο του 1945.


Ας δούμε τώρα τα γεγονότα. Δεν τα ξέρουμε όλα, αλλά γνωρίζουμε, πια, αρκετά.

Τον Σεπτέμβριο του 1943, ο Κώστας Σπέρας, πιθανότατα, είχε έλθει σε επαφή, με τους ελασίτες της Αττικής, για την δημιουργία, ενίσχυση, συνεργασία και ένωση των δυνάμεων των ανταρτικών ομάδων της περιοχής. Στην επαφή αυτή, προφανώς, είχε παίξει σημαίνοντα ρόλο ο αξιωματικός του στρατού Απόστολος Κοκμάδης, ο οποίος, μάλιστα, συνόδευσε τον Κώστα Σπέρα, σε κανονισμένη συνάντηση, με το τοπικό κλιμάκιο του ΕΛΑΣ και η οποία έγινε έξω από την Μάνδρα.

Στην πραγματικότητα, όπως φαίνεται, η συνάντηση αυτή εξελίχθηκε σε ενέδρα, αφού ο Κώστας Σπέρας συνελήφθη, από τους ελασίτες και στάλθηκε στο αρχηγείο του τοπικού Ε.Λ.Α.Σ., στα Δερβενοχώρια, όπου αποκεφαλίστηκε, προφανώς επειδή δεν είχε σκοπό να δώσει γην και ύδωρ στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε., η οποία δεν ήθελε συνεργάτες, αλλά απλούς διεκπεραιωτές της κομματικής γραμμής, οι οποίοι, θα επιβεβαίωναν, με την παρουσία τους, ότι το Ε.Α.Μ. δεν ήταν αυτό, που πραγματικά ήταν (δηλαδή μια οργάνωση ελεγχόμενη από το Κ.Κ.Ε.), αλλά ότι ήταν ένα ευρύτερο σχήμα, το οποίο δεν είχε μονομερείς κομματικές εξαρτήσεις.

Ο Απόστολος Κοκμάδης λέγεται ότι συνελήφθη τον Οκτώβριο του 1943, από αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ., στην Πάρνηθα ενώ αναζητούσε τρόπο να συγκροτήσει δική του αντάρτικη μονάδα και ότι προσχώρησε, αμέσως, στον Ε.Λ.Α.Σ. και τοποθετήθηκε διοικητής του 2^ου Λόχου του Ι/34 Τάγματος Αττικής. Ο Κοκμάδης, που πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά και πολέμησε, στο πλευρό του ανταρτικού "Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας", για να φύγει, μετά την ήττα των δυνάμεων του Κ.Κ.Ε., στην "Σοβιετική Ενωση", το πιο πιθανό είναι ότι ήταν, ήδη, ενταγμένος στο Ε.Α.Μ. και γι' αυτό πήγε στην περιοχή της Αττικής.

Η όλη στάση του Απόστολου Κοκμάδη, μετά την Κατοχή, δείχνει ότι ήταν ιδεολογικά και πολιτικά, πεισμένος, για τον αγώνα που έδινε. Επέλεξε να μείνει, στον χώρο του Κ.Κ.Ε., ενώ, εάν η προσχώρησή του στον Ε.Λ.Α.Σ., τον Σεπτέμβριο του 1943, ήταν προϊόν εξαναγκασμού, εύκολα, σε κάποια φάση, αργότερα, θα μπορούσε να αλλάξει στρατόπεδο, όπως έκαναν πολλοί άλλοι.

Ο Κοκμάδης δεν έπραξε κάτι τέτοιο, προφανώς, διότι υπήρχε ιδεολογικό υπόβαθρο, σε όσα έπραττε. Και για να τα πράξει, το υπόβαθρο αυτό δεν μπορεί να είχε, ως εκκίνησή του, την άσκηση, ή την απειλή άσκησης βίας, εκ μέρους των ελασιτών της Πάρνηθας, τον Σεπτέμβριο του 1943. Ο Κοκμάδης, λοιπόν, πρέπει να ήταν, ήδη, έτοιμος, πολιτικά και ιδεολογικά, όταν πήγε, στον Ε.Λ.Α.Σ. της Πάρνηθας, εκείνη την ημέρα της 14/9/1943. 

Και φυσικά, η εμπλοκή του, στο όλο σκηνικό, που οδήγησε στην δολοφονία του Κώστα Σπέρα, δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο ο Κώστας Σπέρας τον ακολούθησε, με τελικό αποτέλεσμα να εκτελεσθεί, ενώ ο ίδιος ο Κοκμάδης είχε άλλη μεταχείριση, αφήνει πολλά ερωτηματικά. 

9/1/1935. Ο Κώστας Σπέρας αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Εθνική Σημαία", που υπήρξε όργανο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος, δημοσιεύοντας ένα μέρος του έργου του για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το άρθρο είναι ανώνυμο, αλλά είναι δικό του. Αυτό προκύπτει καθαρά, στο άρθρο αυτό, όπου ο ίδιος ο συγγραφέας περιγράφει τον εαυτό του και την δράση του, ως νεαρού μέλους της αναρχικής νεολαίας του Καΐρου. Ως γνωστόν, ο Κώστας Σπέρας, αν και γεννημένος στην Σέριφο, τα νεανικά του χρόνια τα έζησε στην Αίγυπτο, όπου εντάχθηκε στον αναρχικό χώρο. Η ουσία της όλης υπόθεσης είναι ότι ο Σπέρας, μέσα σε αυτή την αρθρογραφία κρατάει παλαιές αναρχοσυνδικαλιστικές του απόψεις, ενώ, από όσα έχουν δημοσιευθεί, μέχρι τώρα, η αρθρογραφία αυτή περιέχει σημαντικές πληροφορίες για την πορεία του ελληνικού εργατικού κινήματος και δεν είναι καθαρά προπαγανδιστική.



Αλλά πέρα από την δολοφονία του Κώστα Σπέρα, υπάρχει και το ανοικτό θέμα της συνεργασίας του, κατά την περίοδο 1934 - 1935, με το νεοσύστατο, τότε, Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεώργιου Μερκούρη.

Όπως έχω, ήδη, προαναφέρει, ο Κώστας Σπέρας συνεργάστηκε, δημοσιογραφικά και υποστήριξε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, στο οποίο, όπως φαίνεται, δεν εντάχθηκε - ή και αν προσχώρησε, αρχικά, στην συνέχεια, απομακρύνθηκε. Οι όποιες έρευνες έκανα, σε συνέχεια εκείνης, που ξεκίνησα, στις 31/12/2008, μέσα από το "Athens Indymedia", κατέληξαν, στο ότι η πληροφορία, που δημοσίευσε ο Δημοσθένης Κούκουνας και η οποία, μαζύ με όσα έγραψε ο Karhergr, υπήρξε η αιτία της έρευνας αυτής, είναι βάσιμη. 

Έτσι, ασφαλές, πλέον, είναι το συμπέρασμα ότι ο Κώστας Σπέρας συνεργάστηκε, δημοσιογραφικά, για ένα διάστημα, με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεώργιου Μερκούρη, το οποίο και υποστήριξε, επίσης, για ένα διάστημα, για να σταματήσει την συνεργασία του, με το κόμμα αυτό, πριν από την διάλυσή του, η οποία, όπως είπαμε, πραγματοποιήθηκε, με την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936. (Περιττό να πω ότι ο Karhergr και οι σύγχρονοι σταλινικοί - Killkiss, Κούλης κλπ - ουδόλως εγνώριζαν ότι υπήρχε αυτή η πληροφορία του Δημοσθένη Κούκουνα, για συνεργασία του Κώστα Σπέρα, με κάποιο φασιστικό κόμμα, στην δεκαετία του 1930. Αυτό το πληροφορήθηκαν, από εμένα, όταν ξεκίνησα την έρευνα αυτή. Τότε, κινητοποιήθηκαν και έψαξαν να βρούν τα φύλλα της "Εθνικής Σημαίας", στην οποία έκανε αναφορά ο Δημοσθένης Κούκουνας. Κάποια στιγμή, τα βρήκαν και τα δημοσίευσαν. Και καλά έκαναν).

Ο Γεώργιος Μερκούρης επανασύστησε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, το 1941, με την είσοδο, στην Ελλάδα, των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής, με αποτέλεσμα το κόμμα αυτό να καταστεί το μοναδικό επίσημο κόμμα του κατοχικού καθεστώτος. Στο επανασυστημένο αυτό κόμμα δεν υπήρξε οποιαδήποτε συμμετοχή του Κώστα Σπέρα. Επίσης, ο Κώστας Σπέρας δεν συμμετείχε, ούτε στις οργανώσεις του, ούτε στον συνδικαλιστικό του τομέα, ούτε στις όποιες δραστηριότητες ανέπτυξε το κόμμα αυτό, προκειμένου να στηρίξει τις κατοχικές κυβερνήσεις και τα στρατεύματα Κατοχής, όπως, άλλωστε, προκύπτει και από το βιβλίο του Ιάκωβου Χονδροματίδη, με τίτλο : "Η ΜΑΥΡΗ ΣΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" http://www.scribd.com/doc/93815255/%CE%A7%CE%9F%CE%9D%CE%94%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%94%CE%97%CE%A3-%CE%99-%CE%97-%CE%BC%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B7-%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B1-%CE%A6%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%B7%CF%82-1941-1944 .

Στο φύλλο αυτό της "Εθνικής Σημαίας", που φέρεται να έχει, ως ημερομηνία την 16/1/1935, ο Κώστας Σπέρας συνεχίζει την αρθρογραφία του, για την ιστορία του εργατικού κινήματος, δίνοντας, πολύ σημαντικές - πολύτιμες θα μπορούσα να πω - πληροφορίες, για την ίδρυση της Γ.Σ.Ε.Ε., στην οποία καθοριστικό ρόλο έπαιξε, το 1918, η, τότε, κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, για τους δικούς της σκοπούς και στόχους.

Η ουσία, πάντως, βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Κώστας Σπέρας συνεργάστηκε, για ένα διάστημα, μικρότερο, ή μεγαλύτερο, με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεώργιου Μερκούρη. Δεν εντάχθηκε, αλλά, έστω αρχικά, το υποστήριξε, προφανώς, ως αντίβαρο, στο σταλινικό Κ.Κ.Ε. Αυτή είναι μια πρώτη εξήγηση, αλλά δεν είναι αρκετή. Θα επιχειρήσω εδώ να δω περισσότερο αναλυτικά τα πράγματα που οδήγησαν τον Κώστα Σπέρα, σε αυτή την οδό, από την οποία απομακρύνθηκε, στην συνέχεια, αλλά, όμως, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι - έστω και για λίγο - την ακολούθησε.

Αυτό που έχει σημασία εδώ να δούμε είναι ότι η αντιδημοκρατική εκτροπή, μέσα στο εργατικό κίνημα και η ολοκληρωτική δόμηση του Κ.Κ.Ε. είχαν, ήδη, προ πολλού, οικοδομηθεί και ότι οι κοινωνικοαπελευθερωτικές διαδικασίες, μέσα στον εργατικό χώρο ήσαν, από πολύ χρόνο πριν, σε αδιέξοδο. Είχαν δηλαδή μπει, σε ένα τέλμα και τις είχαν υποκαταστήσει ολοκληρωτικές πρακτικές και στάσεις, οι οποίες προοιώνιζαν αυτό, που θα ακολουθούσε (με την τριπλή Κατοχή της χώρας, κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου), όταν το Κ.Κ.Ε. θα εκμεταλλευόταν τις συγκυρίες και θα γινόταν, μέσω του Ε.Α.Μ., η κυρίαρχη πολιτική και στρατιωτική δύναμη, στον τόπο.

Μέσα σε αυτό το ολοκληρωτικό και αντιδημοκρατικό περιβάλλον, ο Κώστας Σπέρας και η μικρή του ομάδα, δεν είχαν περιθώρια πολιτικής επιβίωσης, ως αναρχοσυνδικαλιστές.

Στην πραγματικότητα, ήταν δύσκολη και η επιβίωσή τους, ως προσώπων και γι’ αυτό όλοι τους προσχώρησαν στην πορεία των εξελίξεων στον ευρύτερο ρεφορμιστικό, ή φιλελεύθερο χώρο.

Ο ίδιος ο Κώστας Σπέρας, μέσα από την όξυνση της διαμάχης του, με το Κ.Κ.Ε. και φυσικά συντηρητικοποιούμενος (αν και ποτέ δεν εγκατέλειψε όλες τις θέσεις, που είχε, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920) αντιμετώπισε ουσιαστικό πρόβλημα και ως προς το ζήτημα της εύρεσης των, προς το ζειν , αφού οι λενινιστές φρόντιζαν να μην βρίσκει δουλειά, με τους κατάλληλους εκβιασμούς, προς τους υποψήφιους εργοδότες του, αλλά και ως προς την ίδια την ζωή του, η οποία, ουκ ολίγες φορές, κινδύνευσε από κουμπουροφόρους και φαλτσετοφόρους ‘‘απεσταλμένους’’ των λενινιστών.

Γι’ αυτό και εμείς, τώρα, στην σημερινή εποχή, μπορούμε, εύκολα, να μιλάμε και να τον κρίνουμε, για το τι έκανε και το τι δεν έκανε σωστά.

Η ουσία με τον Κώστα Σπέρα είναι ότι, πολύ πριν, από τις άλλες τάσεις του ελληνικού εργατικού κινήματος (τους αρχειομαρξιστές π. χ.), αντελήφθη, όσο μπορούσε να αντιληφθεί, με τις γνώσεις, που είχε και με την καθημερινή του εμπειρία, ότι το Κ.Κ.Ε. είχε πάρει αυτόν τον δρόμο και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα μετασχηματισμού αυτού του κόμματος, σε ένα δημοκρατικό εργατικό κόμμα.

Αυτό το κόμμα το πολέμησε, με όλους τους τρόπους που είχε και με όσα μέσα μπόρεσε να χρησιμοποιήσει.

Όλες οι πιθανότητες ήσαν εις βάρος του και φυσικά ηττήθηκε και ως αναρχοσυνδικαλιστής, αλλά και ευρύτερα ως ανένταχτος συνδικαλιστής, με τις όποιες συμμαχίες έκανε.

Σημασία έχει πως, στην ουσία, είχε σε όλα δίκιο, απέναντι στο Κ.Κ.Ε. Και δικαίως, το πολέμησε, άσχετα, αν μπορεί να του γίνει κριτική, για τις όποιες τακτικές κινήσεις, ή συμμαχίες έκανε, οι οποίες δεν ήσαν και οι καλύτερες δυνατές, αλλά έγιναν, μέσα, σε, ανυπέρβλητα, αντίξοες συνθήκες.

Η ουσία είναι ότι, μέσα από την καθημερινότητά του, έζησε την ολοκληρωτική εκτροπή, που εισήγαγε το Κ.Κ.Ε., στο ελληνικό εργατικό κίνημα και τις ολοκληρωτικές πρακτικές του, μέσα, από την αδιάλλακτη απαίτησή του, για την κατοχή της ''επαναστατικής επιστημονικής κοινωνικής οικονομικής και πολιτικής θεωρίας'' και αντέδρασε, όταν όλοι οι άλλοι (ακόμα και όταν το Κ.Κ.Ε. τους ξεκλήριζε, επί Κατοχής και στα Δεκεμβριανά) πίστευαν, αφελώς, ότι το Κ.Κ.Ε. μπορούσε να αλλάξει και να μετασχηματισθεί σε επαναστατικό - κοινωνικοαπελευθερωτικό κόμμα, όπως, αφελώς, επίσης, πίστευαν ότι η "Ε.Σ.Σ.Δ." ήταν ένα ''εργατικό κράτος''.

Αυτή η σύγκρουση και αυτό το αδιέξοδο, όπως και η πλήρης διαφωνία του, με τους λενινιστές αρχειομαρξιστές και τροτσικστές της εποχής του, τον συντηρητικοποίησαν - αν και ουδέποτε εγκατέλειψε όλες τις παλαιότερες θέσεις του, πολλές από τις οποίες, όπως φαίνεται, από τα κείμενά το κράτησε - και τον οδήγησαν, στην αρχική στήριξη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας και στην αρθρογραφία στην "Εθνική Σημαία", που ήταν το δημοσιογραφικό όργανο του κόμματος αυτού.

Η πράξη του αυτή μπορεί να είναι εξηγήσιμη, αλλά αυτό δεν αναιρεί τον χαρακτηρισμό της, ως κατακριτέας και καταδικαστέας. Προφανώς, ο Κώστας Σπέρας έσφαλε. Και μάλιστα, έσφαλε βαρύτατα. Το γεγονός ότι, στην πορεία, απομακρύνθηκε δεν αλλάζει το αρχικό σφάλμα, που διέπραξε. Ο Κώστας Σπέρας όφειλε να αντιληφθεί ότι ο ανερχόμενος φασισμός της εποχής του και τα κόμματα, που τον εκπροσωπούσαν, εξέφραζαν έναν ολοκληρωτισμό, ο οποίος ήταν ομόζυγος, του σταλινικού ολοκληρωτισμού της νεοπαγούς "σοβιετικής" γραφειοκρατίας, της οποίας αναπόσπαστο τμήμα και κατασκεύασμα ήταν η εκκολαπτόμενη γραφειοκρατία του Κ.Κ.Ε., ως οργανικό και υπάκουο μέρος της αποκαλούμενης Γ' Διεθνούς, αλλά και του τροτσκιστικού και λενινιστικού ολοκληρωτισμού, τον οποίον εξέφραζαν οι τροτσκιστές και οι αρχειομαρξιστές της εποχής του, με τους οποίους ο ίδιος βρισκόταν, σε πλήρη αντίθεση.

Τελικά, ο Κώστας Σπέρας, πριν, ακόμη, από την έλευση της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, εγκατέλειψε τους εθνικοσοσιαλιστές, προφανώς, επειδή κατάλαβε, που πάει το πράγμα, με αυτούς. Όπως προκύπτει, από την συνάντησή του, με τον Άγι Στίνα, στις φυλακές,των Μεταγωγών του Πειραιά, το 1938, όπου βρέθηκαν, ο μεν Στίνας, για την πολιτική του δραστηριότητα και ο, δε, Σπέρας, για ένα ποινικό αδίκημα, το οποίο είχε να κάνει, με το γεγονός ότι εργαζόταν, σε παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη (και όχι γιατί έκλεψε τα χρήματα του σωματείου των σιδηροδρομικών, όπως, ψευδώς, ισχυρίστηκαν οι σταλινικοί).  

Ο Άγις Στίνας, λοιπόν, τον περιγράφει, στην φυλακή, που τον συνάντησε, επί Μεταξά, ως άλλον άνθρωπο, που θυμόταν, με συγκίνηση, τις ηρωικές στιγμές της οργανωτικής οικοδόμησης του ελληνικού εργατικού κινήματος, με την ίδρυση του Ε.Κ.Α. και της Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς και βαθιά επηρεασμένο, από το επαναστατικό πνεύμα και το έργο των Ισπανών αναρχικών, στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, που ήταν, τότε, σε εξέλιξη.

Αυτή η πραγματικότητα, βέβαια, δεν απαλλάσσει τον Κώστα Σπέρα, από τα βαρύτατα λάθη του, τα οποία είναι κατακριτέα και καταδικαστέα.

Τον Κώστα Σπέρα μπορούμε να τον επικρίνουμε, για τα λάθη αυτά, όσο και αν μπούμε στην διαδικασία κατανόησης, του γιατί τα έπραξε, όπου, φυσικά, θα διαπιστώσουμε το πόσο δύσκολη ήταν η θέση του και πόσο, τραγικά, μόνος ήταν. Και κάπου εκεί, θα δούμε το πόσο εύκολο είναι κάποιος, στην τωρινή εποχή και από την απόσταση ασφαλείας, στην οποία βρισκόμαστε, να κρίνει κάποιον, που έζησε, σε μιαν άλλη εποχή, χωρίς να αντιμετωπίζει τους κινδύνους, που ο άλλος είχε μπροστά του.

Μπορούμε, λοιπόν, να επικρίνουμε τον Κώστα Σπέρα, για μια σειρά, από επιλογές του, ακόμη και για όσες μετάνοιωσε.

Μπορούμε να τον κατακρίνουμε. Εγώ, άλλωστε, τον κατακρίνω και δεν είναι η πρώτη φορά, που το κάνω αυτό.

Αλλά, όσο και αν τον επικρίνουμε, όσο και αν τον κατακρίνουμε, όσο και αν, ακόμη, καταδικάσουμε τις πράξεις του αυτές, τον Κώστα Σπέρα, δεν πρέπει τον καταδικάσουμε.

Εγώ, τουλάχιστον δεν πρόκειται να τον καταδικάσω...