Ελληνική χρεωκοπία 2010 : Το χρονικό μιας προσχεδιασμένης ευθανασίας. (Η διόγκωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος από την ΕΛΣΤΑΤ και την Eurostat και το αδιέξοδο μακροοικονομικό μοντέλο της ευρωζώνης).
Ο καταστροφέας της ελληνικής οικονομίας Κώστας Σημίτης, το 2002, λίγο μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη κομπορρημονεί, σε συνέντευξη τύπου, για τα επιτεύγματα της κυβέρνησής του και προδιαγράφει το λαμπρό μέλλον της χώρας στην ευρωζώνη. Τα πραγματικά αποτελέσματα των στρατηγικών επιλογών αυτού του μοιραίου και ανίκανου ανθρώπου και της καταστροφικής του παρέας τα ζούμε σήμερα, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο...
Η άσκηση των ποινικών διώξεων, από τον οικονομικό εισαγγελέα κ. Γρηγόρη Πεπόνη, για την τεχνητή διόγκωση του ελληνικού κρατικού ελλείμματος του 2009, με σκοπό την επιτάχυνση της ελληνικής χρεωκοπίας και την ένταξη της χώρας στον προχειροφτιαγμένο μηχανισμό στήριξης και στο πρώτο Μνημόνιο και οι οποίες διώξεις στράφηκαν, κατά του Ανδρέα Γεωργίου και των άλλων δύο στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ, με αναφορά και στον Walter Radermacher, που ήταν το στέλεχος της Eurostat, το οποίο συντόνιζε την όλη επιχείρηση, επαναφέρει στο προσκήνιο το κλίμα και τις συζητήσεις που έγιναν εκείνη την εποχή (Φεβρουάριος – Μάϊος 2010), τότε που οι λίγοι βλέπαμε και επισημαίναμε το κακό, το οποίο ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα για να καταπλακώσει την χώρα και τον πληθυσμό της, ενώ οι πολλοί έβλεπαν την όλη διαδικασία, ως σωτήρια, ορθή, χρήσιμη και καθαρτήρια.
Βέβαια, η πείσμων διατήρηση του Ανδρέα Γεωργίου στην θέση του Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, από τον Γιάννη Στουρνάρα, γεγονός που προφανώς γίνεται με την κάλυψη του ανεκδιήγητου Αντώνη Σαμαρά, δείχνει ότι η κάλυψη που έχει ο εν λόγω "κύριος", από το ελληνικό και το διεθνές σύστημα εξουσίας, που συνειδητά οδήγησε την ελληνική οικονομία στην χρεωκοπία του 2010, παραμένει σταθερή και επίμονη.
Πρώτος και καλύτερος στην υπεράσπιση του Ανδρέα Γεωργίου και του έργου του - το οποίο παρουσιάζει ως δικό του έργο και το οποίο, όντως, είναι δικό του - ήλθε ο ΓΑΠ, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι τον πλησιάζει η τσιμπίδα του νόμου, για όσα έπραξε, εις βάρος της χώρας, σε όλη την περίοδο της σύντομης, αλλά και εντελώς καταστροφικής πρωθυπουργίας του.
Η Ζωή Γεωργαντά είναι εκείνη που, με ατσάλινη επιμονή, κατήγγειλε, δημοσιοποίησε και στοιχειοθέτησε, επιστημονικά, τις ραδιουργίες του Ανδρέα Γεωργίου, του Γιώργου Παπακωνσταντίνου του Βάλτερ Ραντερμάχερ και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, σε βάρος της χώρας και του μαγειρέματος των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων, με σκοπό την δικαιολόγηση της χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους. Κατηγορήθηκε, ανηλεώς, από τα παπαγαλάκια της ψοφοδεούς "ευρωπαϊστικής" ελίτ, αλλά δεν κάμφθηκε, ούτε αυτή, ούτε οι συνεργάτες της, τους οποίους σύσσωμους τους εξεδίωξε από την ΕΛΣΤΑΤ ο άθλιος Βαγγέλης Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών, τον Σεπτέμβριο του 2011.
Μαζύ με τον χαζογιώργη, στην υπεράσπιση του Ανδρέα Γεωργίου έσπευσε η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η οποία έδειξε τον εκνευρισμό που της προξένησε η εισαγγελική δίωξη κατά του Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, επειδή γίνεται αναφορά στον κεντρικό και καθοδηγητικό ρόλο του Radermacher, στην παραποίηση των στατιστικών στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, όπως έχει καταγγείλει η Ζωή Γεωργαντά και τα άλλα μέλη του Συμβουλίου της ΕΛΣΤΑΤ, που παραγκώνισε ο σταλείς από το ΔΝΤ Ανδρέας Γεωργίου, προκειμένου να κάνει την "δουλειά" του και η οποία ήταν να μετρήσει και να παρουσιάσει το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα, με εκείνον τον τρόπο, που ήθελε η Eurostat, η Comission και η γερμανική κυβέρνηση και ο οποίος ήταν, εντελώς αντισυμβατικός και φυσικά λειτούργησε, εις βάρος της χώρας, οδηγώντας την στην χρεωκοπία.
Το τι έκαναν οι ΓΑΠ και Γιώργος Παπακωνσταντίνου, το έχω περιγράψει, ήδη από εκείνη την εποχή, είναι γνωστό και δεν μπορεί πλέον να συγκαλυφθεί.
Μετά τις μοιραίες βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, παρέλαβαν από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (η οποία είχε ανακοινώσει δύο ημέρες πριν τις εκλογές ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας βρισκόταν στο 6% του ΑΕΠ) ένα πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα, που βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το 10% του ΑΕΠ και το φούσκωσαν, για καθαρά μικροκομματικούς λόγους, ανακοινώνοντας ότι τρέχει στα επίπεδα του 12,6%, προξενώντας αναστάτωση στις διεθνείς αγορές, οι οποίες στοχοποίησαν την Ελλάδα, ως ύποπτη για άμεση χρεωκοπία, βοηθούντος και του τότε διοικητή της Ε.Κ.Τ. Jean-Claude Trichet, ο οποίος ανακοίνωσε ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα αναγνωρίζονταν ως χρεώγραφα από την Ε.Κ.Τ., ύστερα από τις διαδοχικές υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας, από τους διεθνείς Οίκους Αξιολόγησης, οι οποίες υποβαθμίσεις ακολούθησαν, ως αποτέλεσμα των βλακωδών (και όχι μόνο) ανακοινώσεων της νέας ελληνικής κυβέρνησης, για το μέγεθος του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας.
Ο Ντομινίκ Στρώς-Καν περιγράφει τις μυστικές επαφές του, με τον ΓΑΠ, από τον Νοέμβριο του 2009, για την ένταξη της Ελλάδας σε πρόγραμμα δανεισμού από το ΔΝΤ. Ήδη, από τότε ο ΓΑΠ αντελήφθη ότι τα είχε κάνει σκατά, ευθύς ως ανέλαβε την εξουσία, μετά από τις μοιραίες βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 και συγκεκριμένα, το πρώτο 20ήμερο της άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας από την παιδική χαρά των συμβούλων του, την οποία μετέτρεψε σε κυβέρνηση...
Κάπου εκεί και όταν η νέα γερμανική κυβέρνηση έδειξε τις αρνητικές προθέσεις της, για οποιαδήποτε στήριξη, ο ΓΑΠ, αντιλαμβανόμενος ότι είχε να κάνει με ένα πρόβλημα, το οποίο δεν μπορούσε να διαχειρισθεί, στο εσωτερικό, με τις κλασσικές μεθόδους διοίκησης και στο εξωτερικό, με τις συμβατικές μεθόδους διαπραγμάτευσης, απευθύνθηκε στον Ντομινίκ Στρως-Καν προκειμένου να βρει στο ΔΝΤ την στήριξη που ζητούσε, προκειμένου να μπορέσει να συνδιαχειρισθεί αυτό το πρόβλημα (το οποίο συνίστατο στην μετατροπή μιας οξείας δημοσιονομικής κρίσης, σε κρίση δανεισμού και από εκεί σε χρεωκοπία), το οποίο, με έναν άφρονα και εντελώς βλακώδη τρόπο, κατέστησε τεράστιο και άμεσα επικείμενο.
Τον Δεκέμβριο του 2009, μετά και την επίσημη άρνηση της κυβέρνησης Μέρκελ για στήριξη της Ελλάδας, ο ΓΑΠ εμφάνισε το ΔΝΤ ως καταφύγιο της Ελλάδας για οικονομική στήριξη, γεγονός που γρήγορα αποδέχτηκαν οι φρίτσηδες (όχι όμως η ΕΚΤ), παίζοντας με το σενάριο μιας ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη, για να ανέβουν στην συνέχεια ραγδαία τα ελληνικά επιτόκια δανεισμού και οι ευρωζωνίτες, όλοι μαζύ, αφού απέσπασαν τον Ιανουάριο του 2010 την δέσμευση του βλακός ΓΑΠ ότι η Ελλάδα δεν θα κήρυσσε στάση πληρωμών (κάτι που έκαιγε κυριολεκτικά τις γαλλογερμανικές τράπεζες), κατέληξαν, τελικά, στον εκτρωματικό "Μηχανισμό Στήριξης" της ελληνικής οικονομίας, με τα τοκογλυφικά επιτόκια δανεισμού.
Οκτώβριος 2009 - Ιούνιος 2010 : Η εξέλιξη των ελληνικών διαφορικών επιτοκίων δημόσιου δανεισμού και η πορεία προς μια προσχεδιασμένη χρεωκοπία, ως απεικόνιση των ιχνών της συντελεσθείσας προδοσίας, εις βάρος της χώρας και του πληθυσμού της.
Αλλά για να γίνει η "δουλειά" και να στραφεί η χώρα στον Μηχανισμό, απαραίτητη ήταν η θέση του ελληνικού δημοσίου εκτός των διεθνών αγορών. Δηλαδή, ουσιαστικά, απαραίτητη ήταν η χρεωκοπία της Ελλάδας, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των φρίτσηδων της κ. Μέρκελ.
Αυτή την δουλειά την ανέλαβε η Eurostat και τα όργανά της, αφού πρώτα οι ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου διέλυσαν την ΕΣΥΕ και την αναδιοργάνωσαν, με την άμεση καθοδήγηση των οργάνων της Eurostat, με πρώτον και καλύτερο τον Walter Radermacher και του ΔΝΤ, το οποίο έστειλε, αργότερα, ως Πρόεδρο του "νέου" ελληνικού στατιστικού φορέα το στέλεχος του Ταμείου Ανδρέα Γεωργίου.
Φυσικά, αυτή η "αναδιοργάνωση" της ΕΣΥΕ και η μετατροπή της σε ΕΛΣΤΑΤ, δεν ήταν δύσκολη, ούτε βρήκε αντιστάσεις, λόγω της δεδομένης αναξιοπιστίας των στατιστικών στοιχείων που έδινε η ΕΣΥΕ. Για τον λόγο αυτόν η διεκπεραίωση του έργου υπήρξε, πολιτικοκοινωνικά, αποδεκτή, ακριβώς επειδή δεν έγινε αντιληπτό το περιεχόμενο του έργου, που ήταν προς διεκπεραίωση και το οποίο ήταν η ολοκλήρωση της πορείας της χώρας, προς την χρεωκοπία.
Θα θυμίσω, εδώ, ότι η ανακοίνωση του φουσκωμένου υπολογισμού του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, τον Οκτώβριο του 2009, από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, στα επίπεδα του 12,7% του ΑΕΠ, υπήρξε η θρυαλλίδα, για την χρεωκοπία της χώρας, με τις υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας από τους διεθνείς Οίκους Αξιολόγησης.
Δεν έφθασε, αυτό όμως, ούτε όλα όσα ακολούθησαν, μέχρι το τέλος Μαρτίου του 2010, αμέσως μετά από την δημιουργία του προχειροφτιαγμένου "Μηχανισμού Στήριξης" από την ευρωζώνη, για να πέσει η ταφόπλακα στην ελληνική οικονομία και για να τεθεί η χώρα σε ουσιαστικό καθεστώς χρεωκοπίας, τιθέμενη εκτός αγορών, ως αναξιόχρεη.
Βάλτερ Ράντερμάχερ : Ο επιτόπιος συντονιστής του φουσκώματος του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος. Ο άνθρωπος της Eurostat, που διηύθυνε στην πράξη την πορεία της χώρας, προς την χρεωκοπία, κάτω από τις διαταγές του Όλι Ρεν και των φρίτσηδων της Μέρκελ - όντας φρίτσης και ο ίδιος - πρέπει να δώσει εξηγήσεις στην ελληνική δικαιοσύνη, για τις πράξεις του.
Το έργο της επισημοποίησης της ουσιαστικής χρεωκοπίας του ελληνικού δημοσίου τελείωσε, έτσι ακριβώς, όπως ξεκίνησε, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009. Τότε, στα τέλη Μαρτίου του 2010 και ενώ η χώρα φαινόταν ότι μπορούσε να πάρει μια ανάσα, ύστερα από την ανακοίνωση του Ζαν-Κλωντ Τρισέ ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα θα γίνονταν δεκτά από την ΕΚΤ και μετά την 1/1/2011, η, υπό αναδιοργάνωση, ΕΛΣΤΑΤ, με τις νέες μεθόδους προσδιορισμού των στατιστικών στοιχείων, υπό την καθοδήγηση του Walter Radermacher, μαζύ με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου ανακοίνωσαν ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, προσωρινά, εκτιμάται ότι έχει φθάσει στο 13,6% του ΑΕΠ και ότι πιθανόν θα κινηθεί ακόμη παραπάνω. (Τον Νοέμβριο του 2010, τελικά, ο νέος πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου και η Eurostat φούσκωσαν το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα στο 15,7% του ΑΕΠ, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα, ως πειραματόζωο και επιτείνοντας, έτι περαιτέρω, το πρόβλημα δανεισμού, που της είχαν, ήδη, δημιουργήσει).
Έτσι μπήκε η ταφόπλακα στην ελληνική οικονομία. Έτσι οδηγήθηκε στην χρεωκοπία. Και φυσικά, όλα αυτά δεν έγιναν, από τους πρωταγωνιστές της όλης ιστορίας, χωρίς επίγνωση του γεγονότος ότι οι αγορές θα αντιδρούσαν, όπως αντέδρασαν και θα έθεταν το ελληνικό δημόσιο και την ελληνική οικονομία εκτός αγορών.
Επίσης, φυσικά, η αποκάλυψη αυτής της επίγνωσης, μέσα από διαδικασία που θα ακολουθήσει από την άσκηση των ποινικών διώξεων από τον εισαγγελέα κ. Πεπόνη, είναι που οδηγεί τον άθλιο ΓΑΠ στην "υπεράσπιση του έργου" του, ενός έργου, απροκάλυπτα προδοτικού.
Και είναι το έργο του ΓΑΠ προδοτικό, διότι το ελληνικό εκλογικό σώμα δεν τον εξέλεξε, ως πρωθυπουργό, για να χρεωκοπήσει την χώρα και να το οδηγήσει, ως ένα σύνολο πεόνων, στην απόλυτη διάθεση και την εξουσία των δανειστών. Ούτε και τον εξέλεξε για οδηγήσει τον πληθυσμό της χώρας στην εξαθλίωση και στην εξελισσόμενη ανθρωπιστική κρίση.
Η άσκηση των ποινικών διώξεων κατά των στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ, εκνεύρισε και θορύβησε, ομοίως και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, κορυφαία στελέχη της οποίας συμμετείχαν και καθοδήγησαν τον σχεδιασμό της πορείας της χώρας μας προς την χρεωκοπία, όταν πια είχαν κλείσει τις απαραίτητες συμφωνίες με τον αχαρακτήριστο ΓΑΠ και την κυβέρνησή του. Έτσι, βλέπουν ότι η τσιμπίδα του νόμου μπορεί να αγγίξει τα στελέχη της αυτά, που συμμετείχαν στον σχεδιασμό της παρουσίασης των στοιχείων του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, με έναν αντισυμβατικό τρόπο, καθιστώντας την Ελλάδα πειραματόζωο, αλλά και εκείνα που είχαν τον ρόλο του ηθικού αυτουργού (περί του Όλι Ρεν, ο λόγος).
Για τον λόγο αυτόν η γραφειοκρατία των Βρυξελλών επιβάλλει στην κυβέρνηση του αχυράνθρωπού τους Αντώνη Σαμαρά, μέσω του τοποτηρητή της στην κυβέρνηση (περί του εγκάθετου υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ο λόγος), την παραμονή του Ανδρέα Γεωργίου και της παρέας του, στην ΕΛΣΤΑΤ, κόντρα στην βούληση της δικαιοσύνης, μια ενέργεια, που σε ουδένα ευρωπαϊκό κράτος δικαίου θα μπορούσε να σταθεί.
Στην Ελλάδα, όμως, την οποία μετέτρεψαν σε αποικία χρέους, μπορεί...
Τα κείμενα που ακολουθούν γράφτηκαν τον Φεβρουάριο του 2010, ως σχόλια στην συζήτηση, που ακολούθησε το άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με τίτλο : "Καθαρές κουβέντες για την οικονομία" http://e-rooster.gr/01/2010/2106 , όταν, ακόμη, η ελληνική κρίση δεν είχε φθάσει στο κορύφωμά της (στο οποίο έφθασε, λίγο αργότερα, με την επισημοποίηση της ουσιαστικής ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, όταν ο μέσος όρος των ελληνικών επιτοκίων δανεισμού δεκαετούς διάρκειας έφθασε στις 474 μονάδες βάσης και το ελληνικό κράτος μπορούσε να δανειστεί από τις αγορές, με αλμυρό μεν επιτόκιο, αλλά ήταν, ακόμη, αξιόχρεο).
Η συζήτηση αφορούσε το ζήτημα του αδιέξοδου μοντέλου μακροοικονομικής διαχείρισης της κρίσης, το οποίο ακολουθούσε η ΕΚΤ, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και το συμβούλιο των αρχηγών και υπουργών της ευρωζώνης (το οποίο λειτουργεί ως οιονεί συλλογική κυβέρνηση της ευρωζώνης, θυμίζοντας το τιτοϊκής έμπνευσης συλλογικό προεδρείο της πάλαι ποτε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας), ένα μοντέλο, που στηριζόταν (και εξακολουθεί να στηρίζεται, με ενδιαφέρουσες, αν και ουσιωδώς, αναποτελεσματικές, σε μεσομακροπρόθεσμο επίπεδο, τροποποιήσεις) στην λυσσαλέα υπεράσπιση του ευρώ, ως σκληρού νομίσματος και στην άρνηση της δημιουργίας fiat money, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η εμβάθυνση της ύφεσης και η μετάπτωσή της σε κρίση, με το σκεπτικό της αποφυγής των ... πληθωριστικών πιέσεων, αλλά και προκειμένου να μην απαξιωθούν τα περιουσιακά στοιχεία της Γερμανίας και των άλλων πλεονασματικών χωρών της ευρωζώνης. Με κύριο, όμως, στόχο - αν και μη συζητούμενο, δημοσίως - την αποφυγή της ανακύκλωσης των πλεονασμάτων από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές.
Μια διαδικασία η οποία, όμως, είναι απαραίτητη, σε περιόδους ύφεσης και για την οποία δημιουργήθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, από τον John Maynard Keynes και τις ΗΠΑ στην δεκαετία του 1940, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, γεγονός το οποίο έχει ξεχαστεί, με αποτέλεσμα - αντί της ανακύκλωσης των πλεονασμάτων, ή της εξεύρεσης μεθόδων και τρόπων κατανάλωσής τους, προκειμένου να αποφεύγονται και να αντιμετωπίζονται οι διεθνείς υφέσεις - να ακολουθούνται, από το ΔΝΤ, περιοριστικές πολιτικές, οι οποίες οξύνουν τα υφεσιακά προβλήματα, χειροτερεύοντάς τα, με αποτέλεσμα οι όποιες ισχνές και ελάχιστες επαναφορές των χωρών σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, να είναι προϊόντα της τύχης, ή της αλλαγής του μακροοικονομικού μοντέλου διαχείρισης, από περιοριστικό, σε μοντέλο που στηρίζεται σε αύξηση της ζήτησης.
Η ύφεση/κρίση στην ουσία επέρχεται όταν οι επενδύσεις υπολείπονται των αποταμιεύσεων.
Το γιατί συμβαίνει αυτό το φαινόμενο είναι κάτι που το έχω εξηγήσει πολλές φορές. Δεν είναι σύμφυτο, μόνον του καπιταλιστικού τρόπου διανομής και κατανάλωσης. Είναι ένα οικονομικό φαινόμενο, το οποίο μπορεί να παρατηρηθεί σε κάθε κοινωνία, στην οποία έχουν αναπτυχθεί οι οικονομικές συναλλαγές, με βάση κάποια μορφή χρήματος και σχετίζεται με τον σταδιακό πλουτισμό των εκάστοτε κοινωνιών, ένας πλουτισμός ο οποίος οδηγεί στην πτώση της οριακής και της μέσης ροπής προς κατανάλωση, αφού η αύξηση του πλούτου και της ευημερίας, οδηγεί, μέσα από τον εκχρηματισμό της οικονομίας και καθώς περνάει ο καιρός, στην μείωση της καταναλωτικής ροπής των πλουτιζόντων και ευημερούντων κοινωνικών στρωμάτων και στην αύξηση της αποταμιευτικής ροπής τους. Αυτή η οικονομική συμπεριφορά οδηγεί, επίσης, σε παρακινδυνευμένες επενδυτικές συμπεριφορές και το τελικό αποτέλεσμα είναι η ανισορροπία ανάμεσα στην κατανάλωση και στην αποταμίευση, με αρνητικές επιπτώσεις στις επενδύσεις
οι οποίες υστερούν των αποταμιεύσεων, κυρίως στον ιδιωτικό, αλλά και στον δημόσιο τομέα.
Σε όλες τις χώρες είτε αυτές είναι στην ευρωζώνη, είτε όχι το φαινόμενο είναι το ίδιο, αν και η αλήθεια είναι ότι στην ευρωζώνη τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, λόγω των συστημικών και των θεσμικών ανεπαρκειών της, που συνίστανται στο γεγονός ότι αυτή είναι μια νομισματική ζώνη και όχι ένα ομοσπονδιακό κράτος. Οι επενδύσεις υπολείπονται των αποταμιεύσεων.
Η πολιτική των ευρωζωνιτών και της ΕΚΤ στηρίζεται στην προσπάθεια μηδενισμού των εμπορικών και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων της εξίσωσης, που παραστατικά έχει περιγράψει ο Γιάννης Βαρουφάκης και η οποία θέλει την πλήρη ισότητα ανάμεσα στο άθροισμα του δημοσιονομικού και του εμπορικού ελλείμματος, από την μιά πλευρά και στην αφαίρεση των αποταμιεύσεων από τις επενδύσεις.
Δημόσιο έλλειμμα + Εμπορικό πλεόνασμα = Αποταμιεύσεις - Επενδύσεις, ή ΔΕ+ΕΠ=Α-Ε.
Ο Βαρουφάκης ισχυρίζεται (όχι αβάσιμα) ότι είναι αδύνατον να εξαφανιστεί ταυτόχρονα και το δημόσιο και το εμπορικό έλλειμμα και να αυξηθούν οι επενδύσεις, όταν αυτές είναι μικρότερες των αποταμιεύσεων, ως αποτέλεσμα της μείωσης της κατανάλωσης. Όταν η κυβέρνηση καταφέρνει να μηδενίσει το δημόσιο έλλειμμα, ακριβώς επειδή οι επενδύσεις είναι μικρότερες των αποταμιεύσεων, αναγκαστικά και το εμπορικό ισοζύγιο θα είναι ελλειμματικό, σύμφωνα με την τυπική μακροοικονομική λογική, ό εστί μεθερμηνευόμενον ότι δεν μπορούμε να μηδενίσουμε και τα δύο ελλείμματα μαζύ.
2000 - 2008 : Η καταστροφική εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους και της τοκογλυφίας που ξέσπασε, γύρω από αυτό.
Η λογική του Βαρουφάκη είναι βάσιμη.
Αλλά αυτό που δεν λαμβάνει υπόψη του ο Έλληνας οικονομολόγος είναι ότι οι ευρωζωνίτες και η ΕΚΤ δεν ενδιαφέρονται για την απλή ισορροπία, ανάμεσα στα δύο σκέλη της εξίσωσης. Δεν αποσκοπούν στην θετική (>0), ή στην αρνητική (<0) ισορροπία ανάμεσα στα δύο σκέλη της εξίσωσης.
Αυτό που ενδιαφέρει τους ευρωζωνίτες είναι ο μηδενισμός της εξίσωσης. Δηλαδή το τελικό αποτέλεσμα της εξίσωσης να ισούται με το 0 και μάλιστα, ιδίως στις χώρες εκείνες που τίθενται υπό επιτήρηση, ή υπό την εξουσία του EFSF.
Ούτε και ενδιαφέρει, ως πρώτος στόχος, τους ευρωζωνίτες και την ΕΚΤ η αύξηση των επενδύσεων. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η ισορροπία της εξίσωσης στο 0, αδιαφορώντας για τις άμεσες επιπτώσεις αυτού του μηδενικού αποτελέσματος στις επενδύσεις, αφού η επίτευξη της όποιας μηδενικής ισορροπίας στην εξίσωση, υπό το καθεστώς ύφεσης και κρίσης σημαίνει μείωση των επενδύσεων, πτώση της ζήτησης και πτώση στην συνολική παραγωγή, ούτως ώστε η πλήρης εξισορρόπηση, ανάμεσα στις αποταμιεύσεις και στις επενδύσεις να γίνει με σαρωτικές επιπτώσεις στην παραγωγή, η οποία θα πέσει, έως ότου η αφαίρεση των αποταμιεύσεων, από τις επενδύσεις, δώσει τελικό αποτέλεσμα ίσο με το 0, γεγονός το οποίο θα σηματοδοτήσει μια διαρκή και εκτεταμένη υποαπασχόληση και αργία μεγάλου τμήματος των παραγωγικών συντελεστών, η οποία υποτίθεται ότι σε μια απώτερη φάση θα φέρει αναπτυξιακά αποτελέσματα, αφού, επίσης, υποτίθεται ότι θα προελκύσει επενδύσεις και από την εσωτερική, αλλά κυρίως από την εξωτερική αγορά.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, ακόμη και όταν κάποια στιγμή παύσει η κατρακύλα, αφού η καπιταλιστική οικονομία θα εξισορροπήσει σε ένα σημείο ισορροπίας, στο οποίο η ανεργία και η αργία σημαντικών τμημάτων της παραγωγής θα είναι εμφανείς και θα είναι ένα σημείο ισορροπίας, σε οικονομική αστάθεια, με μειωμένη αγοραστική δύναμη και μαρασμό και όχι ένα σημείο οικονομικής ισορροπίας, με πλήρη απασχόληση όλων των παραγωγικών συντελεστών, αποδεικνύοντας την διαχρονική ορθότητα των θεωριών του Κέϋνς, που προσδιόριζε τον καπιταλισμό ως ένα ασταθές και προβληματικό οικονομικό σύστημα.
Ας δούμε λίγο τα ελληνικά μεγέθη. Πριν την εσωτερίκευση στην ευρωζώνη της διεθνούς ύφεσης του 2008, οι επενδύσεις στην Ελλάδα ήταν πολύ περισσότερες από τις αποταμιεύσεις. Και πριν την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη οι αποταμιεύσεις πήγαιναν πολύ καλά, σε σχέση με τις βόρειες χώρες, αλλά, η είσοδός της χώρας στην ευρωζώνη έφερε μεγάλα ποσά κεφαλαίων από τον Βορρά που οδήγησαν τις επενδύσεις να είναι μεγαλύτερες και με μεγάλη διαφορά από τις αποταμιεύσεις. Με δεδομένο ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν μεγάλο αλλά και το εμπορικό ανισοζύγιο ήταν αρνητικό η εξίσωση βρισκόταν σε ισορροπία.
Βέβαια, ο πακτωλός των επεδύσεων, που έφερε η ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, ήταν φρούδος, αν δούμε τα μεγέθη του ελληνικού δημόσιου δανεισμού, που παρουσιάζονται στον παραπάνω πίνακα. Ο λόγος είναι απλός. Οι ξένες επενδύσεις επικεντρώθηκαν στην κερδοσκοπία με το ελληνικό δημόσιο χρέος, σε ποσοστό της τάξης του 90%, προκειμένου να εξασφαλιστεί η διαρκής αναχρηματοδότησή του!
Έτσι, από το 25% του ΑΕΠ, που ήταν το 1998 η καθαρή εισροή ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα, εκτοξεύτηκε, με την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, το 2002, στο 52,9% και το 2009 στο 89,6% του ΑΕΠ, αφού το ελληνικό δημόσιο και οι ελληνικές τράπεζες πούλησαν μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους στις ξένες τράπεζες. Κάτι ανάλογο, αν και σε μικρότερο μέγεθος, έγινε και με το ελληνικό ιδιωτικό χρέος.
Όπως έχω επισημάνει αρκετές φορές, την ίδια περίοδο η Γερμανία είχε υψηλά θετικό άθροισμα δημόσιου ελλείμματος και εμπορικού πλεονάσματος, αφού, ναι μεν το γερμανικό κράτος ήταν ελλειμματικό, αλλά το εμπορικό πλεόνασμα της γερμανικής οικονομίας ήταν τεράστιο και παρά το γεγονός ότι οι επενδύσεις ήταν διαρκώς μεγάλες, οι αποταμιεύσεις ήταν πολύ μεγαλύτερες, λόγω της ισχυρής λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών και των Πράσινων, με την Agenda 2010 του καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, με αποτέλεσμα οι πλεονάζουσες γερμανικές αποταμιεύσεις να χρηματοδοτούν τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και, καθώς ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες των εγχώριων επενδύσεων και της εντόπιας γερμανικής κατανάλωσης, να στρέφονται σε χώρες της περιφέρειας με δανεία και επενδύσεις, φέρνοντας μια μακροοικονομική ισορροπία στην ευρωζώνη.
Κατόπιν ήρθε η παγκόσμια, η ευρωπαϊκή κρίση, με αποτέλεσμα όλο το οικοδόμημα να σαρωθεί, λόγω των βλακειών των ευρωζωνιτών, της ΕΚΤ και ιδίως της επαρχιωτικής νοοτροπίας της γερμανικής ελίτ.
Ας δούμε, όμως, τα κείμενα για τα οποία μιλώ, τα οποία προδιέγραφαν την πορεία της κρίσης της ευρωζώνης και τα αδιέξοδα των ευρωζωνιτών, μέχρι τις ημέρες μας. Και τα οποία θα ισχύουν για πολύ ακόμη...
http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-128343 (3/2/2010) :
Αγαπητέ Κώστα, που τον θυμήθηκες τον άλλον τον (επίσης μπασμένο) Κώστα; (Για τον Σημίτη ο λόγος).
Και για να μην ξεχνιόμαστε ο ένας Κωστάκης (ο Γείτονας), ως ταμίας του ΠΑΣΟΚ, μάζευε ουκ ολίγον χρήμα – όπως λέει ο επικεφαλής της γραφειοκρατικής τεχνοδομής της SIEMENS ΕΛΛΑΣ Μιχάλης Χριστοφοράκος, που ξέρει πολύ καλά το τι λέει, αφού αυτός μοίραζε το ρευστό και «έκανε το παιχνίδι» – για χάρη του άλλου Κωστάκη (του Σημίτη) και του κόμματος του οποίου ηγείτο (αυτού που αποκαλείς – με αρκετή δόση υπερβολής, αλλά και με κάποια δόση αλήθειας – «συμμορία» και της οποίας ο κ. καθηγητής ήταν μέλος).
Θα μου επιτρέψεις να σου πω, με όλη την εκτίμηση που σου έχω, ότι έσφαλλες τότε που στήριξες τον Σημίτη, διότι ο εν λόγω ήταν μέλος του κλαμπ, που αποκαλείς συμμορία και την ύπαρξη των μαύρων ταμείων του κόμματος γνώριζε και φυσικά επωφελήθηκε από την όλη διαδικασία χρηματοδότησής του. Πέρα από το γεγονός ότι ο κ. καθηγητής και η παρέα του – Παπαδήμος, Γκαργκάνας, Παπαντωνίου, Χριστοδουλάκης, Πάχτας κλπ – έβαλαν την χώρα στην ευρωζώνη, ενώ η ελληνική οικονομία δεν είχε καλύψει ούτε ένα κριτήριο από αυτά της Συνθήκης του Μάαστριχτ και ενώ ο κ. καθηγητής κορόϊδεψε τους Ευρωπαίους – οι οποίοι είναι η αλήθεια ότι ήσαν πρόθυμοι να εξαπατηθούν – υποσχόμενος ότι θα λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, τα οποία ουδέποτε έλαβε), με απατεωνίστικες μεθόδους (δημιουργική λογιστική, ήτοι διπλά και τριπλά κατάμαυρα, στην όψη και στο περιεχόμενο, βιβλία), ενώ η χώρα δεν είχε τις προϋποθέσεις να μπει σε αυτήν, προκειμένου η ελίτ και η πολιτική νομενκλατούρα του τόπου να μπορούν να δανείζονται με επιτόκια … Γερμανίας!
Και φυσικά ο κ. καθηγητής είναι ο βασικός υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν τώρα, αφού αυτός και η παρέα του άφησαν την ελληνική οικονομία να φθάσει σε αυτήν την κατάσταση (οι μετά από αυτόν ήσαν απλοί μαθητές και διαχειριστές αυτών που αυτός δίδαξε και άφησε πίσω του.
Ο Κώστας Κόλμερ ευθύς εξ αρχής περιέγραψε το καταστροφικό περιεχόμενο των στρατηγικών επιλογών της ανόητης "ευρωπαϊστικής" ελίτ του τόπου να εντάξει την χώρα στην ευρωζώνη. Ουδείς τον άκουσε...
(Ο κακομοίρης – με την καλή έννοια – ο Κώστας Κόλμερ, σχεδόν μόνος του, φώναζε από τότε – το 2002 – για το σημιτικό έγκλημα με την ένταξη της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ, αλλά ποιός τον άκουγε; Μπορώ να πω ότι, τότε, είχα την ίδια γνώμη και φυσικά κάθε απλός γνώστης της παλαιάς και της σύγχρονης παγκόσμιας νομισματικής ιστορίας δεν μπορούσε να έχει διαφορετική γνώμη, παρά το γεγονός ότι αυτές οι – αντίθετες στην κυρίαρχη και κρατούσα άποψη – φωνές είχαν σαρωθεί από τα παπαγαλάκια της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που προωθούσαν, σαν παπατζήδες της Ομόνοιας, την κυρίαρχη άποψη ότι το ευρώ είναι ο επίγειος παράδεισος για την χώρα).
Στην ζωή όλοι κάνουμε λάθη. Και πρώτος εγώ, ο οποίος δεν έχω κάνει και λίγα. Καλόν, όμως, είναι να μην επιμένουμε σε αυτά. Και αυτό το λέω, αγαπητέ και σεβαστέ Κώστα, διότι, όπως έχω ξαναγράψει, πιστεύω ότι είσαι φιλαλήθης (μπορεί να διαφωνούμε σε πολλά – η διαφωνία, άλλωστε, είναι η πεμπτουσία του διαλόγου -, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είσαι ειλικρινής) και διότι και αυτό που αποκαλείς «δόγμα Σημίτη» ήταν και εσφαλμένο και εξωπραγματικό, διότι η Ε.Ε. δεν είναι – ακόμα – Ομοσπονδία και θα αργήσει πολύ να γίνει.
Αυτό σημαίνει ότι, δυστυχώς, ακόμα είναι νωρίς να μιλάμε για μετακύλιση της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας της χώρας στην Ένωση.
Ναι πρέπει να διαπραγματευτούμε και με τους δύστροπους γείτονες, αλλά πρέπει να διατηρούμε κάποια αποτρεπτική ισχύ, διότι, αν δεν το κάνουμε, θα βρεθούμε προ εκπλήξεων. Ούτε και με την «πγδΜ», πρέπει να είμαστε γαλαντόμοι. Ναι στην διαπραγμάτευση, αλλά με σταθερές ελληνικές θέσεις, σε ρεαλιστική βάση και με υπομονή. (Δείτε το θέμα : «ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ FYROM & ΤΟΝ ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟ;» http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=1215&mforum=pfor ).
Μην ξεχνάμε ότι δεν διαλέγουμε εμείς την γειτονιά μας. Απλώς βρισκόμαστε σε αυτήν και δεν είναι καλή γειτονιά, όπως είναι αυτή του Βελγίου ή της Ολλανδίας (η οποία έγινε καλή γειτονιά, αφου εξημερώθηκε πρώτα, δια πυρός και σιδήρου, το γειτνιάζον θηρίο – περί της Γερμανίας ο λόγος).
Τελευταίο παράδειγμα η Αλβανία η οποία υπέγραψε συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας – Αλβανίας και τώρα επιδιώκει – κήρύσσοντάς την … αντισυνταγματική – να την ακυρώσει. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να είμαστε τόσο γαλαντόμοι με τους γείτονες. Μπορούμε να είμαστε φίλοι (λιγότερο ή περισσότερο), μπορούμε να διαπραγματευόμαστε και να αναγνωρίζουμε – όταν πρέπει – τα όποια δίκια τους. Δεν χρειάζεται, όμως, να εκποιούμε ή να παραχωρούμε δικαιώματά μας, άνευ ανταλλάγματος. Διότι στην διεθνή πολιτική έτσι έχουν τα πράγματα. Όλα γίνονται μέσα από μια διαδικασία δούναι και λαβείν και με την εκμετάλλευση της όποιας θέσης ισχύος έχει η κάθε χώρα, που λαμβάνει μέρος στην διαπραγμάτευση.
http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-128355 (4/2/2010) :
Αγαπητέ Rebel.
Ουδέποτε υπενόησα έξοδο της χώρας από την Ε.Ε.
Ήμουν, πάντοτε, κατά της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Και αυτό επειδή είμαι – ολίγον – γνώστης (αλλά καθόλου εξπέρ) της παγκόσμιας νομισματικής ιστορίας.
Μπορώ να πω ότι τώρα ζω την, όποια, δικαίωσή μου, αλλά αυτό είναι το ολιγότερο και εντελώς ασήμαντο και τούτο επειδή το ζήτημα δεν είναι προσωπικό.
Η Ελλάδα του νότου και της εντελώς διαφορετικής υποδομής και ιδιοσυστασίας της οικονομίας από τις μεγάλες βιομηχανικές χώρες του βορρά (αλλά και την Ιταλία) δεν είχε καμμία δουλειά να αθροιστεί με αυτές. Τι σχέση μπορεί να έχει η ελληνική οικονομία, με εκείνες π.χ. της Γερμανίας, ή της Ολλανδίας; Καμμία.
Τελικά, με τις απατεωνίστικες μεθόδους του κ. καθηγητή και της παρέας του, η Ελλάδα έκανε το μαύρο, άσπρο και έγινε δεκτή στην ΟΝΕ το 2002, με πολλές αβαρίες και με την βοήθεια της πολιτικής ελίτ της Ευρωζώνης (Σρέντερ, Ζοσπέν κλπ, που έκαναν τα στραβά μάτια, για χάρη του φίλου τους του Κώστα Σημίτη, ο οποίος – είναι αλήθεια – εκμεταλλεύτηκε τις πολιτικές συγκυρίες της εποχής και κατάφερε την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη), για να μπορεί η ελίτ του τόπου (κυρίως η πολιτική και η οικονομική) να δανείζεται με χαμηλά επιτόκια και να έχει «μπάρμπα στην Κορώνη», δηλαδή τις πλάτες της Ευρωζώνης και ουσιαστικά της Γερμανίας.
Και φυσικά, οι ελληνικές κυβερνήσεις της εποχής (και η οικονομική ελίτ – ακόμα και αυτή των Σεπολίων, που αναφέρει ο αγαπητός Κώστας και όχι μόνον του Κολωνακίου ή του Πανοράματος) εκμεταλλεύτηκαν πλήρως αυτό το προνόμια και δανείστηκαν αφειδώς. Πρέπει να πούμε, για να είμαστε αντικειμενικοί, ότι έφεραν ανάπτυξη (κουτσή, στραβή, στρεβλή, αβαθή, μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε όπως θέλουμε, ήταν όμως ευδιάκριτη, ορατή και ευμεγέθης), ή μάλλον καλύτερα, συνέχισαν την αναπτυξιακή διαδικασία, που είχε ξεκινήσει το 1994, βασιζόμενη και πάνω στην προσδοκία της πορείας της χώρας προς την σχεδιαζόμενη τότε νομισματική ένωση της Ε.Ε.
Αλλά όλα αυτά αποτελούν ιστορία. Καλό είναι να την ξέρουμε και να την θυμόμαστε, αλλά σημασία έχει το να δούμε τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα.
Τώρα, με την έλευση της παγκόσμιας ύφεσης και την κοντόφθαλμη επιμονή της γερμανικής χρηματοπιστωτικής ελίτ, που έχει σύρει και την γαλλική στο άρμα της (με το στανιό και με πολλή μουρμούρα, είναι η αλήθεια, αλλά, έως τώρα τα έχει καταφέρει) στην πολιτική του σκληρού ευρώ και στην κουρελού του Μάαστριχτ (ουσιαστικά η χρηματοπιστωτική ελίτ των Γερμανών λέει «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» και μπορεί αυτή η εμμονή της να γίνει κατανοητή – δεν είναι σωστή, είναι κοντόφθαλμη και στενά συμφεροντολογική, αλλά είναι κατανοητή -, αφού το ΑΕΠ της χώρας το 2009 καταβαραθρώθηκε στο -4%, ποσοστό που είχε να το πιάσει από τα αμέσως μεταπολεμικά χρόνια), ήλθαν τα δύσκολα και η αποκάλυψη της ωμής πραγματικότητας.
Τι πρέπει να γίνει; Ρωτάς, φίλε rebel, εάν πρέπει να βγούμε από το ευρώ.
Η έξοδος από το ευρώ είναι και αυτή μια δύσκολη επιλογή. Και τώρα είναι πολύ πιο δύσκολη από ότι ήταν πριν έλθει η παγκόσμια ύφεση. Προς το παρόν, πρέπει να μείνουμε στην ευρωζώνη, ελπίζοντας ότι θα αλλάξει η τρέχουσα αντιαναπτυξιακή μονεταριστική οικονομική πολιτική του σκληρού ευρώ (το μαλακό ευρώ και η έκδοση ευρωομολόγου, για την εύκολη και φθηνή χρηματοδότηση των οικονομιών της ευρωζώνης, μαζύ με αυστηρούς ελέγχους των γραφειοκρατικών χρηματοπιστωτικών αγορών, είναι αναγκαία εργαλεία, για την ταχεία ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας), έχοντας πάντοτε υπόψη μας ότι, μπορεί η επιλογή της εξόδου από αυτήν να καταστεί χρήσιμη, αν αυτά δεν γίνουν, μέσα έναν εύλογο χρόνο.
Μπορεί μάλιστα στο μέλλον η έξοδος από το ευρώ να γίνει αναγκαία και αναπόδραστη. Γι’ αυτούς τους λόγους, πρέπει η έξοδος από την ευρωζώνη να καταστεί μια εναλλακτική πολιτικοοικονομική προοπτική και να αντιμετωπισθεί σαν πιθανό εργαλείο και σαν όχι απίθανο σενάριο. Αυτό έχει να κάνει με την πορεία της ελληνικής οικονομίας μεσομακροπρόθεσμα (ας πούμε σε ένα βάθος τριετίας).
Η πολιτική στην οποία σύρεται ο ΓΑΠ είναι μια εντόνως αντιαναπτυξιακή πολιτική, η οποία, πλέον, ξεπερνά κατά πολύ τις προβλέψεις του ήδη αντιαναπτυξιακού προϋπολογισμού του 2010 – ο οποίος είναι ήδη κουρελόχαρτο – και η οποία πολιτική πιθανότατα (δες το θέμα : «Προϋπολογισμός 2010 : Ένας προϋπολογισμός αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html , αλλά και το «Επιστροφή στην δραχμή : Θα ήταν μια λύση αν είχαμε μια σοβαρή πολιτικοοικονομική ελίτ» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/12/blog-post_12.html ) θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην ελληνική οικονομία και θα την οδηγήσει σε ένα αντιαναπτυξιακό τούνελ, από το οποίο μπορεί και να μην εξέλθει, ή και αν εξέλθει, να έχει καταλήξει στο να έχει χάσει, σε σταθερές τιμές του 2010, περίπου το 30% της παρούσας περιουσιακής της αποτίμησης.
Πέρα από αυτό, όμως, το κυριότερο, όλων είναι ότι αυτό μπορεί να συμβεί, χωρίς, παράλληλα να επιτευχθεί η επίλυση των προβλημάτων, για τα οποία – υποτίθεται – θα έχει γίνει όλη αυτή η θυσία. Μπορεί, δηλαδή – και αυτό δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά ένα ρεαλιστικό σενάριο σε διάφορες παραλλαγές – και μετά το τέλος του τριετούς, ή τετραετούς, τούνελ, η χώρα να εξακολουθεί να παραμένει στην ίδια περίπου κατάσταση με την τωρινή, έχοντας χάσει έως το 30% της δυναμικότητάς της.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν μπορεί να γίνει ανεκτό, για χάρη οποιασδήποτε κουρελούς και για χάρη οποιουδήποτε ζουρλομανδύα, σαν αυτόν του 3% της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Γι’ αυτό και είναι καλό να αρχίσουμε να έχουμε στο βάθος του μυαλού μας την επιστροφή στην παλαιά, καλή μας δραχμή, λαμβάνοντας, πάντα υπόψη μας το σισύφειο πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία :
Την ανικανότητα της πολιτικοοικονομικής μας ελίτ και την παντελή έλλειψη (όχι μόνον επαναστατικού αλλά και) μεταρρυθμιστικού πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου.
http://e-rooster.gr/01/2010/2106#comment-128491 (6/2/2010) :
Η εκτύπωση νομίσματος από την ΕΚΤ δεν αφορά τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας. Αυτά είναι τα ολιγότερα και ουσιαστικά ασήμαντα, για την ευρωζώνη.
Η εκτύπωση άφθονου ευρώ από την ΕΚΤ αφορά, δευτερευόντως, τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ευρωζώνης και πρωτίστως τα οικονομικά προβλήματα των χωρών της Ευρώπης, τα οποία έχουν να κάνουν με την συρρίκνωση των μακροοικονομκών τους μεγεθών (ΑΕΠ, απασχόληση, συναθροιστική ζήτηση, ολική καταναλωτική και επενδυτική δαπάνη κλπ).
Οι πίνακες, αφορά τις γενικές εξελίξεις των μακροοικονομικών μεγεθών των κυριότερων χωρών της αναπτυγμένης Δύσης που προέρχονται από τα στοιχεία της CIA είναι αριθμητικά σαφείς, συγκεκριμένοι, παραστατικόι και αποστομωτικοί. Ειδικά, δε, για την ευρωζώνη, είναι αποκαρδιωτικοί. Να μου θυμηθείτε ότι, κάποια στιγμή, οι αδηφάγες γραφειοκρατικές αγορές θα κτυπήσουν και την Γερμανία, που επίσης τα πάει χάλια και η διακυβέρνηση των Μέρκελ, Σόϊμπλε, κεντροτραπεζιτών κλπ αποτελεί σίγουρη εγγύηση, για την συνέχιση και την εμβάθυνση αυτής της κατάστασης.
Οι πίνακες, αφορά τις γενικές εξελίξεις των μακροοικονομικών μεγεθών των κυριότερων χωρών της αναπτυγμένης Δύσης που προέρχονται από τα στοιχεία της CIA είναι αριθμητικά σαφείς, συγκεκριμένοι, παραστατικόι και αποστομωτικοί. Ειδικά, δε, για την ευρωζώνη, είναι αποκαρδιωτικοί. Να μου θυμηθείτε ότι, κάποια στιγμή, οι αδηφάγες γραφειοκρατικές αγορές θα κτυπήσουν και την Γερμανία, που επίσης τα πάει χάλια και η διακυβέρνηση των Μέρκελ, Σόϊμπλε, κεντροτραπεζιτών κλπ αποτελεί σίγουρη εγγύηση, για την συνέχιση και την εμβάθυνση αυτής της κατάστασης.
Οι «λεβέντες» της πολιτικής και τραπεζοπιστωτικής γραφειοκρατικής ελίτ των δυτικών χωρών τα έχουν κάνει μαντάρα. Αυτή είναι η αλήθεια των αμείλικτων αριθμών από την οποίαν φυγείν αδύνατον, αγαπητέ rebel. Γι’ αυτό άστους να κλαίνε για τον …πληθωρισμό.
Η παγκόσμια οικονομία δεν πάσχει από πληθωριστική νομισματική πολιτική. Πάσχει από έντονο αντιπληθωρισμό και από την αποδιάρθρωση των εθνικών και των ομοσπονδιακών δημοσιονομικών πολιτικών (και αυτή η αποδιάρθρωση είναι σαφής στα στοιχεία του πίνακα της CIA, όπως, επίσης, είναι σαφέστατα και τα πρακτικά αποτελέσματα αυτής της αποδιάρθρωσης), οι οποίες, πρέπει να αναταχθούν και πέρα από την μαζική ενίσχυσή τους, μέσα σε συνθήκες μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, πρέπει να λάβουν μια διεθνοποιημένη διάσταση.
Οι «λεβέντες» του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ευρωζώνης προσπαθούν να αποφύγουν το πικρό ποτήριον της αξιακής αποσάρθρωσης του «ευρώ τους». Δεν θα την αποφύγουν. Θα το πιούν, γουλιά – γουλιά και θα είναι πολύ πικρό, μα πάρα πολύ πικρό. Και τελικά, αργά ή γρήγορα (το προτιμώ αργά και βασανιστικά), θα υποχρεωθούν, μέσα σε συνθήκες πανικού και άκρατης πίεσης, εξ αιτίας των σκληρών πραγματικοτήτων -που τώρα τις αγνοούν και τις οποίες αυτή τους η καθυστέρηση θα τις έχει κάνει πιεστικότατες – να προβούν στην «ανόσια» πράξη της εκτύπωσης «πληθωριστικού» ευρώ.
Και δεν θα το κάνουν για να σώσουν την Ελλάδα. Θα το κάνουν because they’ ll have to save their own skin.
Τόσο απλά…
(Ούτε και η απλή έκδοση ευρωομολόγου θα σώσει αυτήν την νομισματική κουρελού, που αποκαλείται ευρώ. Θα κάνουν στην πορεία – αρκετά αργότερα είναι η αλήθεια – ένα ακόμα μεγαλύτερο «ανοσιούργημα», που θα καταστήσει άχρηστο το ευρωομόλογο : Θα δεχθούν, άνευ εμφανών διαμαρτυριών, τα κρατικά ομόλογα των χωρώ της ευρωζώνης, ως άμεσα και άνευ αντιλογίας αποδεκτά μέσα πληρωμών στην ΕΚΤ και την ευρωζώνη, βαπτίζοντάς τα ως ευρωομόλογα. Τότε να δεις, αγαπητέ rebel, το τι πάρτυ έχει να γίνει στην ευρωζώνη και το τι κλάμα έχουν να ρίξουν οι τραπεζίτες και η παρέα τους).
Θα επανέλθω, όταν τελειώσω την, ομολογουμένως, διασκεδαστική – για μένα – μελέτη των στοιχείων της CIA, που είναι όντως αποκαλυπτικά και πραγματικός θησαυρός, ως επιτομή των μακροοικονομικών εξελίξεων στην υδρόγειο….
ΕΛΛΑΔΑ 2009 :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 32.100 $. ΑΝΑΠΤΥΞΗ : -2,5% ΑΕΠ : 339,2 δισ. $ ΕΣΟΔΑ : 108,7 δισ.$ ΕΞΟΔΑ : 145,2 δισ. $ ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 32,06% ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 42,81%. ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ : 10,76% ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ : 108,1%.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ 2009 :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 34.200 $. ΑΝΑΠΤΥΞΗ : -5% ΑΕΠ : 2,812 τρισ. $ ΕΣΟΔΑ : 1,398 τρισ.$ ΕΞΟΔΑ : 1,540 τρισ. $ ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 49,71% ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,76% ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ : 5,04% ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ : 77,2%
Για αυτές τις επιδόσεις ομιλώ Κώστα μου. Όπως βλέπεις, οι Γερμανοί δεν είναι μακρυά των νεοελλήνων. Και ας φωνάζουν, για τις ελληνικές «δημοσιονομικές ανισορροπίες».
Και αυτοί δεν πάνε καθόλου πίσω. Άσε που οι φωνές τους είναι εντελώς υποκριτικές και στενά συμφεροντολογικές, διότι από το πάρτυ που ξεκίνησε με την θέσπιση του Ευρώ είναι οι Γερμανοί που πλήρως επωφελήθηκαν, αφού όλα τα ελλειμματικά εμπορικά ισοζύγια των χωρών της ευρωζώνης χρηματοδότησαν τα δικά τους πλεονάσματα (γι’ αυτό και πρωταγωνίστησαν στην θέσπιση του ευρώ και γι΄ αυτό έβαλαν και τους «10″ στην Ε.Ε. την 1/5/2004).
Όλα αυτά ήσαν καλώς καμωμένα την περίοδο των παχειών αγελάδων, αφού και η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ είχε πιστέψει στην θεωρητική φούσκα της «αειφόρου ανάπτυξης», που καλλιεργούσαν οι γραφίδες της «Wall Street Journal» και φυσικά δεν περίμενε ότι τα οικονομικά της ύφεσης θα επανέρχονταν στην επικαιρότητα.
Τώρα, που ήλθε η εποχή των ισχνών αγελάδων οι Γερμανοί κάνουν το κορόϊδο και δυσφορούν στην αναδιανομή των κερδών τους, μέσα στην ευρωζώνη. Είναι, αρκούντως, διασκεδαστικοί, διότι δεν θα αποφύγουν αυτό που μάχονται. Και δεν θα το αποφύγουν διότι στις εποχές της ύφεσης δεν υπάρχει δυνατότητα να κουκουλωθούν οι αδυναμίες του κατασκευάσματός τους (δηλαδή του ευρώ).
Οπότε, δύο λύσεις έχουν :
Ή θα το καταργήσουν και όλη η ευρωζώνη θα επιστρέψει στα παλιά καλά της εθνικά νομίσματα. Ή θα το θωρακίσουν, κάνοντάς το θεσμικά επαρκές, δυναμώνοντας δηλαδή την πολιτική εξουσία που το στηρίζει, ό εστί μεθερμηνευόμενον, ότι θα εμβαθύνει την πολιτική ενότητα της ευρωζώνης (από την οποία – κακά τα ψέμματα – δεν μπορεί να λείπει και δεν πρέπει να λείπει η Βρετανία, παρά την εμμονή της βρετανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ στις αυτοκρατορικές εμμονές του παρελθόντος).
Μόνον έτσι μπορεί να σωθεί το ευρώ, του οποίου πρέπει να η αξία πρέπει να βασίζεται στην αγοραστική του δύναμη, δηλαδή σε τελική ανάλυση στην δύναμη της οικονομίας – ως ενιαίας μονάδας – της ευρωζώνης και όχι στην αδυναμία των επιμέρους οικονομιών που την απαρτίζουν.
Αυτή είναι η δύναμη, άλλωστε του δολλαρίου. Ότι δηλαδή στηρίζεται στην ενιαία οικονομία των Η.Π.Α. και στην ενιαία κρατική υπόσταση, που στηρίζει αυτόν το τεράστιο οικονομικό χώρο και τις επιμέρους Πολιτείες του κράτους των Η.Π.Α., όπου δεν νοείται ούτε καν απειλή πτώχευσης της … Φλόριντα ή της … Χαβάης.
Για να γίνουν, όμως, αυτά στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη οι Γερμανοί πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Διότι, αν δεν το βάλουν, η ευρωζώνη, απλούστατα, θα διαλυθεί και θα χάσουν το σύνολο των ωφελειών που έχουν από την ίδρυσή της. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο.
Το χειρότερο είναι ότι θα οδηγήσουν την Ευρώπη σε μια παρατεταμένη ύφεση, η οποία θα οδηγήσει τους «κερδοσκόπους» στην λεηλασία της ίδιας της Γερμανίας με την διεύρυνση των διαβόητων spreads και για τον δανεισμό της Γερμανίας, της οποίας το δημόσιο χρέος – αλλά και το ιδιωτικό, το οποίο υπερβαίνει τα 5 τρισ. € – είναι ουκ αρκετά μεγάλο και θα διευρυνθεί ακόμα περισσότερο.
Δεν έχουν, λοιπόν, αγαπητέ μου Κώστα, άλλη επιλογή οι Γερμανοί λαλιώται της Αγγελικούλας και του Βόλφγκανγκ. Απλώς, αντιστέκονται στο μοιραίο, το οποίο, όμως, ούτως ή άλλως, θα επέλθει.
Και εμείς θα είμαστε εδώ για να παρακολουθούμε τα επεισόδια της εξέλιξης του δράματος (και ελπίζω πως όχι ενός προαναγγελθέντος θανάτου).
Σχόλια
O πίνακας με τις πληρωμές δανείων κλπ απο που προέρχεται?Η πρωτογενής πηγή είναι το υπουργείο Οικονομικών?