Ο φίλος του ο σκύλος και ο Φαήλος. (Η φιλομνημονιακή στροφή του Αντώνη Σαμαρά και τα στρατηγικά αδιέξοδα του συντηρητικού πατριωτικού χώρου).
Ο Αντώνης Σαμαράς εξηγεί γιατί είναι λάθος το πρώτο Μνημόνιο και γιατί δεν πρόκειται να αποδεχτεί και το δεύτερο, το οποίο είναι ακόμα χειρότερο από το πρώτο. Και όμως, όχι μόνο αποδέχτηκε το δεύτερο Μνημόνιο, αλλά είναι εκείνος, που, πραγματοποιώντας μια απόλυτη μεταστροφή, το νομιμοποίησε και τώρα εμφανίζεται, ως ο απόλυτος υπερασπιστής και εφαρμοστής του ("για να σώσει την χώρα από την χρεωκοπία", βεβαίως, βεβαίως). Για να δηλώσει, μάλιστα, τώρα στην γερμανική Bild ότι "Φυσικά και θα αποπληρώσουμε τα χρέη μας, αυτό το υπόσχομαι. Η Ελλάδα έχει τεράστιες οικονομικές δυνατότητες, τις οποίες πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Θα κάνουμε ένα εντυπωσιακό comeback. Θυμηθείτε: το 2004 η ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου νίκησε στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κι αυτό θεωρήθηκε "θαύμα". Όμως ο κοινός μας φίλος, ο Γερμανός προπονητής Ότο Ρεχάγκελ είχε δηλώσει τότε ότι η επιτυχία είναι το αποτέλεσμα του συνδυασμού γερμανικών αρετών απ΄ τη μια και του ελληνικού ενθουσιασμού και της επινοητικότητας απ΄ την άλλη. Έχουμε επομένως ήδη τη σωστή συνταγή". Τέτοιες δηλώσεις τις κάνουν μόνον άσχετοι, ή ανόητοι. Δεν τις κάνουν οι πρωθυπουργοί, εκτός και αν θεωωρούν ότι απευθύνονται σε χαχόλους. Και φυσικά και ο Αντώνης Σαμαράς και η Bild, γνωρίζουν, πολύ καλά, για ποιό πράγμα μιλούν και το αδύνατο της πραγματοποίησης αυτής της υπόσχεσης, αυτοδύναμα από την ελληνική οικονομία, αλλά φαίνεται ότι θεωρούν ότι το γερμανικό κοινό, στο οποίο απευθύνονται, αποτελείται από βλάκες. Μπορεί να μην έχουν άδικο, αλλά και οι ανάλογες δηλώσεις του ΓΑΠ το 2010, πριν και μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημόνιου, ούτε χρησίμευσαν σε κάτι, ούτε και έγιναν πιστευτές, από εκείνους στους οποίους απευθύνονταν. Ο Αντώνης Σαμαράς, αφού εγκατέλειψε κάθε τι σωστό, από όσα έλεγε και από όσα έπραξε, μέχρι τον Νοέμβριο του 2011 και αφού κατέστρεψε την απαραίτητη ενότητα του ευρύτερου πατριωτικού συντηρητικού χώρου, ως άμεσα και αποκλειστικά υπαίτιος για την δημιιουργία του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων (που. κυριολεκτικά, έσωσαν, με την παρουσία τους την τιμή του ευρύτερου συντηρητικού πατριωτικού χώρου) και ανοίγοντας τον δρόμο στην Χρυσή Αυγή, έχει πάρει, όπως φαίνεται, οριστικά και αμετάκλητα, τον δρόμο που ακολούθησε ο παλαιός του συγκάτοικος ΓΑΠ, διαπράττοντάς τα ίδια εγκληματικά σφάλματα, που διέπραξε και εκείνος. Δεν ξέρω αν η τύχη τους θα είναι κοινή. Αυτό που είναι βέβαιο, όμως, είναι ότι η τύχη της χώρας και του πληθυσμού, που την κατοικεί, είναι σαφής και δεδομένη, όσο ακολουθείται η πεπατημένη οδός, που έχουν χαράξει τα κατοχικά Μνημόνια και οι πεονικές δανειστικές συμβάσεις, που διογκώνουν και διαιωνίζουν την υπερχρέωση του ελληνικού δημοσίου. Και η τύχη αυτή δεν είναι άλλη από την ολοκλήρωση της εξελισσόμενης ανθρωπιστικής καταστροφής, που απειλεί, μεσοπρόθεσμα τον λαό και μακροπρόθεσμα το έθνος και για την εξέλιξη αυτή, οι ευθύνες του Αντώνη Σαμαρά είναι βαρύτατες..
Διάβασα, πριν λίγες ημέρες στο μπλογκ "Ινφογνώμων Πολιτικά", ένα ενδιαφέρον άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη, με τίτλο "Μια φέτα ψωμί στα δυο..." http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/08/blog-post_3764.html , το οποίο αναδημοσιεύτηκε από το μπλογκ "Antinews.gr", όπου μπορεί όποιος θέλει να διαβάσει την πρωτη δημοσίευση στο : http://www.antinews.gr/2012/08/17/175126/ .
Στο άρθρο αυτό, που είναι καλογραμμένο (ο Φαήλος, άλλωστε, είναι πολύ καλός χειριστής της γλώσσας μας και έχει, ανάμεσα στα άλλα και λογοτεχνικό ταλέντο) φαίνονται, μέσα από τις υπαινικτικές αναφορές στην παιδική φιλία του συγγραφέα, με τον σκύλο του, όπου αιτιολογείται το γιατί ο σκύλος αυτός δεν θα μπορούσε να γίνει πολιτικός, αφού ήταν πιστός στις φιλίες του, τα τραγικά αδιέξοδα στα οποία έχει περιπέσει και ο ίδιος, αλλά και ολόκληρος ο συντηρητικός πατριωτικός χώρος, μετά την πολυδιάσπασή του, η οποία προέκυψε, εκ των πραγμάτων, ως αναπότρεπτο αποτέλεσμα της απόλυτης μεταστροφής, που διέπραξε ο Αντώνης Σαμαράς τον Νοέμβριο του 2011, εγκαταλείποντας τις, έως τότε, εκφρασμένες πατριωτικές αντιμνημονιακές θέσεις του (τις οποίες, όχι χωρίς κόπο, είχε επιβάλει στην Νέα Δημοκρατία), προκειμένου να στηρίξει την διαλυτική, για τον τόπο, κυβέρνηση του εγκάθετου της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού Λουκά Παπαδήμου και να καταστεί ο εγγυητής της εφαρμογής των καταστροφικών μνημονιακών πολιτικών, που απαιτούν οι ελίτ της ευρωζώνης.
Ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο οποίος, προφανώς, υπήρξε ένας από τους συνδιαμορφωτές της προηγούμενης αντιμνημονιακής πατριωτικής πολιτικής, που είχε διακηρύξει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (για την εφαρμογή της οποίας ο Αντώνης Σαμαράς είχε συγκρουστεί, διαγράφοντας την Ντόρα Μητσοτάκη, μαζί με εκείνους που την ακολούθησαν και ψήφισαν το Μνημόνιο του Μαΐου του 2010), ακολούθησε και στήριξε τον πρόεδρο της Ν.Δ., σε αυτή την απίστευτη μεταστροφή και επιχειρηματολόγησε, μάλιστα, δημόσια, υπέρ αυτής. (Βέβαια, για όποιον γνωρίζει την πολιτική διαδρομή του Φαήλου Κρανιδιώτη, φαινόταν ότι αυτή η υποστήριξη και η συναφής επιχειρηματολογία, που ανέπτυσσε, δεν γινόταν, από βάθος καρδίας. Γινόταν με το στανιό και με ορατή την προσωπική δυσφορία του ανδρός. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων.
Ο Φαήλος Κρανιδιώτης, που έβαλε υποψηφιότητα, για βουλευτής και στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί, στήριξε, θέλοντας και μη, με το ζόρι, ή χωρίς ζόρι, την απόλυτη πολιτική μεταστροφή του προέδρου της Ν.Δ., σε, ουσιαστικά, βλαπτικές και καταστροφικές πολιτικές θέσεις, υπέρ της πολιτικής των Μνημονίων και φυσικά επωμίζεται και όλα όσα ολέθρια διέπραξε η κυβέρνηση Παπαδήμου, με την έγκριση και την υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά, δηλαδή το, ακόμα χειρότερο του πρώτου, δεύτερο Μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2012, το οποίο οδήγησε σε διάσπαση την Νέα Δημοκρατία, από την οποία ξεπήδησαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου και τροφοδοτήθηκε, εκλογικά, η Χρυσή Αυγή.
Φαίνεται ότι τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης, που σχηματίστηκε, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, με την συμμετοχή της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά και η αποπνικτική κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί από την εγκατάλειψη οποιασδήποτε επαναδιαπραγμάτευσης, με τους τοκογλυφικούς δανειστές του ελληνικού κράτους, πιθανόν να οδηγούν τον Φαήλο Κρανιδιώτη, σε μια αποστασιοποίηση από τον Αντώνη Σαμαρά. Ο ίδιος το αρνείται - ομολογουμένως, όχι και πολύ πειστικά - και λέει ότι περιμένει να δει το έργο του φίλου του, του οποίου υπήρξε (και εξακολουθεί να είναι;) στενός συνεργάτης, αλλά όσα γράφει στο κειμενό του, για τον σκύλο του τον Μπίλλυ, τον πιστό φίλο των παιδικών του χρόνων, δείχνουν ότι, πιθανόν, ενδόμυχα να έχει πάρει τις αποφάσεις του...
Ναι, προφανώς, ο σκύλος του Φαήλου, ο Μπίλλυ, έτσι όπως τον περιγράφει στο εξαίσιο αφήγημά του, δεν θα μπορούσε να γίνει πολιτικός.
Ο ίδιος ο Φαήλος, όμως, έγινε πολιτικός - ή, τουλάχιστον, αποπειράθηκε να γίνει.
Είναι, μάλιστα και φίλος του γνωστού πολιτικού, ο οποίος ξεγέλασε και πρόδωσε όλους τους (άλλους) φίλους του, που τον στήριξαν και το εκλογικό σώμα, που τον ανέδειξε, πριν από τρία σχεδόν χρόνια, με αποτέλεσμα να αποτελέσει την επιτομή του ορισμού του απατεώνα πολιτικού, ορκιζόμενος την απόλυτη πίστη του στο Μνημόνιο, που προηγουμένως ξόρκιζε.
Σωστά, λεει ο Φαήλος, ότι τότε - το 1993 - ο φίλος του ο πολιτικός (ο Αντώνης Σαμαράς) δεν το έκανε. Δεν έδωσε τις δεσμεύσεις, που του ζητήθηκαν. Και πρωθυπουργός δεν έγινε. Και όχι μόνο δεν έγινε πρωθυπουργός, αλλά διέβη και αυτή την μεγάλη πολιτική έρημο από το 1996, μέχρι το 2007, γεγονός που αποδεικνύει ότι τις θέσεις που, τότε, υποστήριζε, τις υποστήριζε όχι από πολιτικό οπορτουνισμό, επειδή ήσαν της μόδας, αλλά επειδή ήσαν τμήμα των πιστεύω του και της πολιτικής ατζέντας, που είχε διαμορφώσει, η οποία στηριζόταν σε αυτά τα πιστεύω.
Αυτά συνέβησαν τότε, την περίοδο 1991 - 1993.
Τώρα, όμως, τα διαπιστευτήρια και τις δεσμεύσεις, που δεν έδωσε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και στον Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον Π.τ.Δ.), τα και τις έδωσε στην Μέρκελ και στους νεοφιλελεύθερους της Ν.Δ., που έδρασαν σαν 5η φάλαγγα της γερμανικής ελίτ, με κοινό συγκολλητικό τους στοιχείο την πίστη στον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος, όπως και ο εθνικοσοσιαλισμός στο παρελθόν, είναι το σύγχρονο ιδεολογικό όχημα του γερμανικού εθνικισμού.
Και αυτές τις δεσμεύσεις τις έδωσε στους τοκογλυφούντες δανειστές του ελληνικού δημοσίου (οι οποίοι, απλώς, εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και δρουν, ως εχθροί της χώρας, στην οποία, ουσιαστικά, έχουν επιβάλει ένα μοντέρνο καθεστώς πεονικής κατοχής), υπό συνθήκες, απείρως, χειρότερες, για την χώρα, από εκείνες, που επικρατούσαν την εποχή του μακεδονικού το 1992.
(Άσε που συμμάζεψε και την Ντόρα. Όλα τα είχε, η Ντόρα του έλειπε).
Δεν γνωρίζω το τι είναι αυτό που περιμένει ο Φαήλος να δει. Ούτε και το πότε περιμένει να το δει. Όμως, όσο αυτός περιμένει να δει, αυτό που περιμένει, η χώρα ζει μια μοντέρνα εκδοχή αποικιοποίησης. Ζει ένα εκσυγχρονισμένο (για να θυμηθώ και την άθλια συμμορία του Κώστα Σημίτη) 1204.
Και όσο αφήνουμε να κακοφορμίζει η όλη κατάσταση, οδεύουμε προς ένα νέο 1453, το οποίο δεν θα χρειασθεί, αυτή την φορά, να περάσουν 250 χρόνια, για να έλθει και να αποτελειώσει το κατεδαφιστικό έργο των εξ Εσπερίας ορμώμενων ληστρικών επιδρομέων. Θα φθάσει, πολύ - μα πολύ - νωρίτερα.
Κατανοώ, πλήρως και αντιλαμβάνομαι τις προσωπικές και τις πολιτικές δεσμεύσεις, που έχει και που, προφανώς, τον εμποδίζουν να πει και να γράψει περισσότερα και γι' αυτό δεν περιμένω μια, εφ' όλης της ύλης, απάντηση.
Αλλά, οι περιστάσεις, που ζει ο ελληνικός πληθυσμός και οι κίνδυνοι, που διατρέχει, μακροπρόθεσμα, το έθνος (από την στρατηγική ηλιθιότητα του "ευρωπαϊστικού"/κοσμοπολιτικού και μειωμένου πατριωτισμού τμήματος της ανίκανης να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που ανέλαβε τις τύχες της χώρας, από το 1996 και μετά και αφρόνως ενέταξε την χώρα στην χαοτική ευρωζώνη) είναι τόσο μεγάλοι και τόσο άμεσα επικείμενοι, που δεν επιτρέπουν σε κανένα να σιωπά.
Δυστυχώς...
Δεν θα μπω στην διαδικασία πιθανολόγησης του τι εννοεί και του τι δεν εννοεί ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης, γράφοντας, όσα έγραψε, για τον ίδιο και τον φίλο του τον σκύλο. Θα αναφερθώ στον ίδιο τον κ. Φαήλο, τον οποίον, έως πρόσφατα, εκτιμούσα, έχοντας παρακολουθήσει την πορεία του, εδώ και πολλά χρόνια, - τουλάχιστον από την εποχή που η πανάθλια συμμορία του Κώστα Σημίτη και του "μεγάλου τραγουδιστή" προέβη στην επονείδιστη παράδοση του Αμπντουλλάχ Οτσαλάν στην CIA και μέσω αυτής, στην τουρκική ΜΙΤ.
Ο κ. Κρανιδιώτης, με τον οποίον διαφωνούσα, σε αρκετά άλλα θέματα, είναι αλήθεια ότι εξέφρασε, όλον αυτόν τον καιρό, ένα γνήσιο πατριωτικό αίσθημα και μια πολιτική στάση, η οποία υπήρξε συνεπής, με όσα εξέφρασε. Γεγονός είναι ότι η οξυδέρκεια του ανδρός του επέτρεπε να συμπεριφερθεί, με τον συνήθη οπορτουνισμό, τον οποίο επιδεικνύει η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της πολιτικής τάξης της χώρας μας, προκειμένου να βρει τρόπο να εισέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή του τόπου και να σταδιοδρομήσει, κατά το πως ήθελε.
Ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης δεν το έπραξε. Παρέμεινε προσκολλημένος στις αντιλήψεις του και δίπλα στον Αντώνη Σαμαρά, σε εποχές, κατά τις οποίες η διάβαση της μακράς πολιτικής ερήμου του αβερωφικού πολιτικού και η πείσμων άρνηση της οικογένειας Μητσοτάκη, για επάνοδό του Σαμαρά στην Ν.Δ., ύστερα από το αδιέξοδο πολιτικό εγχείρημα της "Πολιτικής Άνοιξης", δεν προδίκαζαν το come back του ανδρός, ένα come back, το οποίο προέκυψε από την, επίσης, πείσμονα άρνηση της καραμανλικής πτέρυγας της Ν.Δ. να αφήσει το κόμμα στα χέρια της οικογένειας Μητσοτάκη και της κ. Ντόρας.
Όμως, η έλευση της διεθνούς οικονομικής ύφεσης του 2008 και η απότομη κοινωνικοπολιτική κατάρρευση της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, που υπήρξε προϊόν της ανικανότητάς της να διαχειριστεί την ύφεση και τις επιπτώσεις της στην ελληνική οικονομία, καθώς και η προσφυγή στις καταστροφικές, για τον τόπο, βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, έφεραν στην επιφάνεια τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, με την βοήθεια των παλαιών καραμανλικών και με μια πατριωτική ατζέντα κέρδισε στις εσωκομματικές εκλογές, άνετα την Ντόρα Μητσοτάκη, συσπειρώνοντας την παραδοσιακή δεξιά βάση της Ν.Δ., για να γίνει αρχηγός της.
Ο Dominique Strauss-Kahn, ως Γενικός Διευθυντής του I.M.F., εξηγεί, σε κομμάτι συνέντευξής του, που είχε παρουσιάσει τον Μάϊο του 2011 ο Λάκης Λαζόπουλος, στην εκπομπή του, το πως ο ΓΑΠ, ήδη, από τον Νοέμβριο του 2009 είχε συζητήσει μαζί του την προσφυγή της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. και πως στην συνέχεια προετοίμασαν, υπόγεια και κρυφά, το έδαφος, για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί. Βέβαια, αρχικά, τον Ιανουάριο του 2010 οι ευρωζωνίτες είχαν αρνηθεί στον ΓΑΠ την πραγματοποίηση μιας τέτοιας προσφυγής, όταν αυτός τους έθεσε, επίσημα, το θέμα, ύστερα από την άρνηση του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού να παράσχει οποιαδήποτε μορφή άμεσης, ή έμμεσης εγγύησης, για την ομαλή αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους και τους καταστροφικούς προγενέστερους χειρισμούς του ιδίου του ΓΑΠ, με την ανακοίνωση ενός παραφουσκωμένου ποσοστού (της τάξης του 12.7% του ελληνικού ΑΕΠ), ως ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού, που οδήγησε στην πιστοληπτική υποβάθμιση της χώρας από τους Οίκους αξιολόγησης και στην συνέχεια, με τους ακόμη χειρότερους χειρισμούς του διοικητή της Ε.Κ.Τ. Jean-Claude Trichet, ο οποίος κατέστησε ουσιαστικά σκουπίδια τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, δηλώνοντας ότι από 1/1/2011 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα τα δέχεται ως ενέχυρο, λόγω της υποβάθμισης, που υπέστησαν. Το μόνο που ζήτησαν από τον ΓΑΠ οι εταίροι της ευρωζώνης ήταν το να δεσμευθεί ο ίδιος ότι το ελληνικό κράτος δεν θα κάνει στάση πληρωμών. Αυτό ήταν πους τους έκαιγε τότε και τίποτε άλλο. Και φυσικά, ο χρήσιμος, γι' αυτούς βλαξ, που είχε εκλεγεί, πρόσφατα, για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, παρέσχε, προθύμως, αυτήν την δέσμευση, που του ζητήθηκε. Στην συνέχεια, όλοι μαζύ οδήγησαν την χώρα, εσκεμμένα, στην χρεωκοπία και αφού η Μέρκελ αποδέχτηκε την δημιουργία ενός προχειροφτιαγμένου Μηχανισμού, που θα απέφευγε την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου, επέβαλε και την παρουσία του Δ.Ν.Τ. στον Μηχανισμό αυτόν, λόγω της τεχνογνωσίας και της εμπειρίας που έχει το Δ.Ν.Τ., σε τέτοια ζητήματα, αλλά και επίσης, για να μοιραστεί το βάρος της χρηματοδότησης των ελληνικών κρατικών ομολόγων, που είχαν στα χέρια τους οι τράπεζες της ευρωζώνης και κυρίως οι γερμανικές και οι γαλλικές, οι οποίες αντιμετώπιζαν άμεσο κίνδυνο κατάρρευσης, μαζί με όλη την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία. Έτσι, όταν έκλεισε η συμφωνία, λέει στην συνέντευξή αυτή ο Dominique Strauuss-Kahn, όλα είχαν προετοιμαστεί χάρη στην υπόγεια συνεργασία των ελληνικών αρχών με το Δ.Ν.Τ. Εκείνη την εποχή, ο Αντώνης Σαμαράς είχε αντιταχθεί σε όλα αυτά. Για να προσχωρήσει σε αυτά τον Νοέμβριο του 2011 και στις ακόμα χειρότερες ρυθμίσεις του δεύτερου Μνημονίου, για τις οποίες είναι και άμεσα (συν)υπεύθυνος.
Μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά, το κύμα έφερε στην επιφάνεια, ως στενό συνεργάτη του νέου προέδρου της Ν.Δ. και τον Φαήλο Κρανιδιώτη, ο οποίος, προφανώς και συνέβαλε στην διαμόρφωση της πατριωτικής γραμμής την οποία επέβαλε ο πρόεδρος της Ν.Δ., με την αντίθεσή του στο προδοτικό Μνημόνιο του Μαΐου του 2010, που υπέγραψε, με τους εκπροσώπους των δανειστών, η κυβέρνηση του ΓΑΠ, ύστερα από την εσκεμμένη και προσυμφωνημένη ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η συνεπής πατριωτική πολιτική, κατά του Μνημονίου και των ολέθριων συνεπειών του, που αυτό έχει επιφέρει στην ελληνική κοινωνία και στα μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα του έθνους, ξαφνικά, ενώ η κυβέρνηση του κωμικοτραγικού κοσμοπολίτη και με ασθενείς εθνικές ρίζες ΓΑΠ, είχε καταρρεύσει και ενώ η Ν.Δ. μπορούσε να επιβάλει την προσφυγή σε βουλευτικές εκλογές, στις οποίες θα θριάμβευε, τον Νοέμβριο του 2011, ο πρόεδρος της Ν.Δ., παρά την περίφημη νυκτερινή του ρήση "Οι μάσκες έπεσαν. Μόνη λύση οι εκλογές", προέβη σε μια σκοτεινή παρασκηνιακή και ουσιαστικά προδοτική συμφωνία, με την Αγκέλα Μέρκελ και την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, ένα αλισβερίσι, στο οποίο του προσέφεραν την πρωθυπουργία, προκειμένου να στηρίξει μια κυβέρνηση, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, με σκοπό να γίνει το καταστροφικό, για την χώρα PSI και να υπογραφεί το απολύτως ολέθριο 2ο Μνημόνιο, των οποίων τα αποτελέσματα, ήδη, ζούμε.
Η ουσία της όλης υπόθεσης είναι ότι η συμφωνία τηρήθηκε και από τα δύο συμβληθέντα μέρη. Ο Αντώνης Σαμαράς συμμετέσχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία ολοκλήρωσε το καταστροφικό της έργο και οι Γερμανοί τον έκαναν πρωθυπουργό. Βέβαια, ουσιαστικά έγινε ένας δοτός πρωθυπουργός, με τα χίλια ζόρια, αφού κατάφερε, με την προδοτική πολιτική του, να διαλύσει εκλογικά την Ν.Δ., να χρειασθούν δύο εκλογικές αναμετρήσεις, στις οποίες ο πατριωτικός συντηρητικός χώρος τριχοτομήθηκε και αφού κατεπρόδωσε και έδιωξε, κακήν κακώς, όλους εκείνους, στους οποίους στηρίχθηκε και οι οποίοι τον ανέδειξαν στην αρχηγία της Ν.Δ., στηριζόμενος, πλέον (και επιδεικνύοντας έναν απίστευτης έκτασης πολιτικό αμοραλισμό, σε μια τέτοια έκταση, την οποία είχαμε να δούμε από την εποχή που ακολούθησε τα γεγονότα του Ιουλίου του 1965), στην κοσμοπολιτική και ουσιωδώς, αντιπατριωτική πολιτική ελίτ των νεοφιλελεύθερων (Κωστής Χατζηδάκης, Κυριάκος Μητσοτάκης κλπ).
Αλλά, ό,τι και να λέμε εμείς, ο Αντώνης Σαμαράς, μ' αυτά και μ' αυτά, έγινε πρωθυπουργός. Πρωθυπουργός, με δεκανίκια - και τι δεκανίκια, με αυτά του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη -, αλλά πρωθυπουργός. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Μπορεί να είναι πικρή (για κάποιους άλλους μπορεί να είναι και ... γλυκειά). Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.
Λέει ο κ. Παναγιώτης Ήφαιστος ( http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9238.html ) ότι εκτιμά πως ο Φαήλος Κρανιδιώτης είναι ακέραιος και αδιάφθορος, παρά την κάθετη διαφωνία τους, για τον τρόπο διαχείρισης των εκβιασμών, που οδήγησαν στην μοιραία υπογραφή του δεύτερου μνημονίου. Ειλικρινά, θα ήθελα να συμφωνήσω και εγώ μαζί με τον κ. Ήφαιστο.
(Θα με ρωτήσει - ίσως - κάποιος το που γνωρίζω εγώ την ύπαρξη αυτής της συμφωνίας. Δεν την γνωρίζω. Και όταν λέω ότι δεν την γνωρίζω, εννοώ ότι δεν ήμουν παρών σε αυτήν. Αλλά η ύπαρξή της προκύπτει, εκ του αποτελέσματος και από την τεράστια και απρόσμενη πολιτική μεταστροφή του αρχηγού της Ν.Δ. και από το γεγονός ότι, η γερμανική ελίτ τον στήριξε να γίνει πρωθυπουργός αποδεχόμενη ένα σενάριο το οποίο η ίδια, φρονίμως ποιούσα, ήθελε να αποφύγει. Δηλαδή το σενάριο της διεξαγωγής πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και η λοιπή γερμανική ελίτ έβλεπαν, αυτό που ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του αρνούνταν, ως στρουθοκάμηλοι, να δουν και το οποίο συνίστατο στο απλούστατο γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό σκηνικό θα ρευστοποιείτο, σε βαθμό βρασμού. Και φυσικά, μπορεί οι γερμανικές επιφυλάξεις να κάμφθηκαν, χάριν των φιλοδοξιών του Αντώνη Σαμαρά, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί είχαν δίκιο, όπως απέδειξαν οι βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012. Και εξακολουθούν να έχουν δίκιο και μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, διότι η κυβέρνηση Σαμαρά, που, κακήν, κακώς, σχηματίστηκε, είναι ουσιαστικά θνησιγενής, ετοιμόρροπη και χωρίς εναλλακτική λύση).
Ο κ. Φαήλος Κρανιδίωτης ουδέν εξ αυτών πήρε είδηση; Είχε αποκλειστεί από την σχετική πληροφόρηση, την οποία του αρνήθηκε ο νυν πρωθυπουργός; Και αν, όντως, είχε αποκλειστεί από κάθε σχετική πληροφόρηση, δεν μπόρεσε, αυτοδύναμα, να αντιληφθεί το που πάει το πράγμα; Αυτό, όμως, είναι κάτι που ώφειλε και έπρεπε να αντιληφθεί, ακριβώς επειδή είναι μια οξυδερκής διάνοια, ιδιαίτερα όταν ο Σαμαράς αποδέχτηκε την συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου (παίζοντας και εκείνο το κωμικό παιχνίδι του ... αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στην κυβέρνηση στην οποία ... συμμετείχε -!!! -, το οποίο παιχνίδι υπήρξε ένα ακόμα - από τα πολλά - κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, το οποίο πραξικόπημα, μάλιστα, απεδέχθη, για άγνωστους και αυτοκτονικούς λόγους και το Κ.Κ.Ε. της Αλέκας Παπαρρήγα, το οποίο πλήρωσε ακριβά την άρνησή του να αναλάβει τον ρόλο που του έδινε η συγκυρία και ο οποίος ήταν ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως) και ακόμα περισσότερο, όταν ο Σαμαράς δέχτηκε την υπογραφή του δεύτερου και πλέον ολέθριου Μνημονίου τον Φεβρουάριο του 2012 και όταν όλοι όσοι τον στήριξαν - ή τουλάχιστον η πλειοψηφία τους - του κούνησαν το μαντήλι, αφού πλέον, ο φίλος του κ. Κρανιδιώτη εντασσόταν, με την ακραιφνή φιλομνημονιακή πολιτική που υποστήριζε, στην κατηγορία των πολιτικών, στην οποία είχαν ενταχθεί ο ΓΑΠ και οι περί αυτόν.
Από αυτά τα ερωτήματα δεν μπορεί να ξεφύγει ο αγαπητός Φαήλος. Και σε αυτά οφείλει να απαντήσει. Αυτά είναι τα κύρια, που αφορούν την χώρα, τον τόπο, τον λαό που κατοικεί σε αυτόν τον τόπο και το έθνος στην ευρύτερη και μακροπρόθεσμη προοπτική του. Και όχι το ποιόν πολιτικό εννοεί και ποιόν πολιτικό δεν εννοεί. Ή το εάν εννοεί τον Αντώνη Σαμαρά, ή κάποιον άλλον.
Προφανώς ο Φαήλος Κρανιδιώτης, αντιλαμβανόμενος το στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο έχει εμπλακεί ο συντηρητικός πατριωτικός χώρος, εξ αιτίας της πολιτικής του Αντώνη Σαμαρά, έχει την ικανότητα και την απαιτούμενη πνευματική διαύγεια και ψυχραιμία να καταλάβει ότι η παρούσα ισορροπία είναι επισφαλής, θνησιγενής και ως εκ τούτου προσωρινή. Επίσης αντιλαμβάνεται ότι, από ένα σημείο και μετά, είναι οι προσωπικές ευθύνες του καθενός, που μετρούν, για όσα συμβαίνουν στην χώρα και ότι οι ευθύνες αυτές καθίστανται άμεσες, για όσους βρίσκονται στην εξουσία, ή κοντά σε αυτήν, αφού όλοι αυτοί υπηρετούν μια κατάσταση, η οποία έχει οδηγήσει στην παρούσα χρεωκοπία της χώρας, Αυτοί οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετούν, όσο περνάει ο καιρός, κηρύσσοντας την πλήρη υποταγή του ελληνικού λαού στα κελεύσματα των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού κράτους, επειδή αυτός τον οποίο ακολουθούν δεν είχε το ανάστημα να πράξει, όσα μέχρι τον περασμένο Νοέμβριο υποστήριζε.
Και στον Φαήλο, μια τέτοια στάση δεν του ταιριάζει. Και το ξέρει ότι δεν του ταιριάζει. Και φυσικά, του εύχομαι να βρει τον δρόμο του - ο οποίος δεν πρέπει να είναι ένας μοναχικός δρόμος.
Ευτυχώς, λύσεις και δρόμοι, που θα επαναφέρουν την χώρα στην ταχύρρυθμη ανάπτυξη υπάρχουν, παρά την καταιγιστική προπαγάνδα της έντρομης πολιτικοοικονομικής ελίτ του τόπου, που τα έκανε θάλασσα, λόγω της δικής της διαχειριστικής ανικανότητας και λόγω της στρατηγικής ηλιθιότητας, που διέπραξε, βάζοντας την Ελλάδα, στην χαοτική ευρωζώνη. Αυτές οι λύσεις και αυτοί οι δρόμοι μπορούν να ακολουθηθούν. Και δεν περνούν όλες και όλοι τους, μέσα από την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Μπορούν να ακολουθηθούν και εντός ευρωζώνης. Χρειάζονται κότσια, για να γίνει κάτι τέτοιο. Και είναι απαραίτητο οι διαπραγματευτές με τους ξένους δανειστές να έχουν το ανάλογο ανάστημα και την αταλάντευτη αποφασιστικότητα να διεκδικήσουν και να επιβάλουν αυτό που πρέπει, για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού και του έθνους. Και αυτό θα το πράξουν όταν παύσουν να μηρυκάζουν και να εγκολπώνονται την πτωχοπροδρομική “επιχειρηματολογία”, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τοκογλυφικών δανειστών.
Η άρνηση ψήφισης του ληστρικού πακέτου των 11,5 δισ. € (+2,5 δισ. €) είναι μια καλή ευκαιρία για την παρούσα κυβέρνηση, να ακολουθήσει τον πατριωτικό και συνάμα ρεαλιστικό δρόμο, που θα επαναφέρει την χώρα στην ταχύρρυθμη ανάπτυξη του πρόσφατου παρελθόντος, το οποίο – παρά τις ατέλειές του – ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που μας παρουσιάζει η τρέχουσα απαξιωτική προπαγάνδα της σύγχρονης πολιτικοοικονομικής ελίτ του τόπου, η οποία απέτυχε, παταγωδώς και επειδή δεν στάθηκε ικανή να υπερασπίσει τις ορθές (ορθότατες μπορώ να πω) πλευρές του έργου των άμεσων φυσικών προκατόχων της, οι οποίοι – εξαιρουμένου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη – δεν βρίσκονται πλέον στην ζωή και στους οποίους η ίδια η τρέχουσα ελίτ των παντελώς ανίκανων βουτυρομπεμπέδων θέλησε να φορτώσει, χρησιμοποιώντας τους, ως άλλοθι, την δική της διαχειριστική ανικανότητα, προσπαθώντας να την μετατοπίσει σε εκείνους.
Και αν η παρούσα κυβέρνηση επιμείνει στην ψήφιση του εξοντωτικού πακέτου του 2ου Μνημονίου, τότε η παρούσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία πρέπει να αρνηθεί να το ψηφίσει και να υποχρεώσει, έτσι, την κυβέρνηση να το επιστρέψει πίσω στους δανειστές, αρνούμενη και την παραπέρα διόγκωση του τοκογλυφικού δανεισμού του, ήδη, υπερχρεωμένου ελληνικού κράτους.Και όλα αυτά χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα. (Και χωρίς – κατ’ αρχήν και κατ’ ανάγκην – την προσφυγή σε οποιαδήποτε μορφή στάσης πληρωμών).
Στην παρούσα φάση, η δραχμή δεν είναι απαραίτητη (αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επιλεγεί στο μέλλον, ως λύση – μακριά από εμένα, τουλάχιστον, η κατασυκοφάντηση του εθνικού μας νομίσματος, διότι η επιστροφή στην δραχμή μπορεί να αποτελέσει επιλογή – αλλά όχι τώρα και φυσικά, όχι χωρίς ενδελεχή μελέτη). Όλα μπορούν να γίνουν και με το ευρώ, ως νόμισμα της χώρας. Και με το ευρώ, λοιπόν, δεν χρειάζεται η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος στους ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς – ιδίως τώρα, μάλιστα, που η χώρα βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση, η οποία, πλέον, βρίσκεται στο 5ο έτος της και οι διαστάσεις της και η έκτασή της προσιδιάζουν στα ανάλογα μεγέθη της αμερικανικής GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930.
Αυτό που η χώρα χρειάζεται είναι, ακριβώς, το αντίθετο. Η χώρα χρειάζεται μεγάλη αύξηση των κρατικών δαπανών και του δημόσιου ελλείμματος. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η κυβέρνηση, αρνούμενη να προωθήσει τα μέτρα λιτότητας του δεύτερου Μνημονίου, το οποίο οδηγεί την χώρα και τον πληθυσμό της ενώπιον μιας πρωτοφανούς ανθρωπιστικής καταστροφής. Και όλα αυτά, για να γίνουν, δεν είναι απαραίτητη η επιστροφή στην δραχμή. Μπορούν να γίνουν και με το ευρώ.
Αυτό που με καθησυχάζει, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι αυτό, που αναφέρει το τρέχον ρεπορτάζ του τύπου και το οποίο αναφέρει ότι οι συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά (προφανώς, ο θεσσαλονικέας Δημήτρης Σταμάτης, και μαζύ με αυτόν, η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα) δεν ανησυχούν. Λογικά, θα έπρεπε να ανησυχούν. Για να μην ανησυχούν, πάει να πει ότι τα πράγματα πάνε καλά.
Με δεδομένη την εμπειρία του περασμένου Φεβρουαρίου, μπορούμε να πιθανολογήσουμε, με λίγες πιθανότητες να κάνουμε λάθος, ότι τα μέτρα του Μνημονίου θα καταψηφισθούν, έστω και μόνον από κάποια μερίδα βουλευτών της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Αυτή η καταψήφιση, άλλωστε, είναι και η μόνη ορθολογική και αναγκαία αντίδραση στις απαιτήσεις των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας και όρος για την σωτηρία του λαού, βραχυπρόθεσμα και του έθνους, μακροπρόθεσμα. Και γι’ αυτόν τον λόγο, θα είναι ευχής έργο να καταψηφισθεί το σύνολο του καταστροφικού πακέτου λιτότητας, που επιβάλλουν οι μοντέρνοι ξένοι κατακτητές.
Οι ελπίδες, για μια τέτοια εξέλιξη, στην επιθυμητή και απαραίτητη έκταση, που περιγράφω, είναι, βέβαια, λίγες. Αλλά είναι υπαρκτές. Αλλά και αν δεν γίνει δυνατή η, κατά πλειοψηφία, συνολική καταψήφιση του πακέτου της ολέθριας λιτότητας, που επιβάλλουν οι, εξ εσπερίας, δυνάστες του τόπου, αρκεί και η μερική καταψήφισή του από κάποιους βουλευτές της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Θα είναι μια καλή αρχή, θα δείξει στην κυβέρνηση τα όριά της και θα της θυμίσει τις προεκλογικές διακηρύξεις και τις μετεκλογικές προγραμματικές της δεσμεύσεις, τις οποίες διακηρύξεις και δεσμεύσεις, με το καλημέρα και με τις πρώτες πιέσεις των τοκογλύφων, τις πέταξε στα σκουπίδια.
Οψόμεθα…
Σχόλια