Ο Αντώνης Σαμαράς και ο κατευθυνόμενος πόλεμος φθοράς, κατά του Βύρωνα Πολύδωρα, από τα υπόγεια του Μαξίμου. (Μια αποπροσανατολιστική συζήτηση για την οικογενειοκρατία των πολιτικών και οι υποκρυπτόμενοι στόχοι της).
Ο διορισμός της κόρης του συντηρητικού πολιτικού και παλαιού στελέχους της Ν.Δ. κ. Βύρωνα Πολύδωρα στην θέση της μετακλητής υπαλλήλου στο γραφείο, που απέκτησε στην Βουλή ο εν λόγω πολιτικός, επειδή χρημάτισε πρόεδρος της Βουλής, για μικρό χρονικό διάστημα, από της εκλογής του, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, μέχρι την εκλογή στην θέση αυτή, του κ. Ευάγγελου Μεϊμαράκη, ύστερα από τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, άναψε μια δημόσια συζήτηση, γύρω από την επικρατούσα οικογενειοκρατία στις τάξεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος, μια οικογενειοκρατία, η οποία είναι συνδυασμένη, με την σύμφυτη ρουσφετολογική πρακτική, που επικρατεί στον χώρο αυτόν (και όχι μόνον σε αυτόν).
Η συζήτηση αυτή επεκτάθηκε και πήρε διαστάσεις, μεγαλύτερες από αυτές, που έχει και περιέχει μια μεγάλη δόση υποκρισίας, αφού στο μέγιστο μέρος της είναι κατευθυνόμενη από τα υπόγεια του Μαξίμου, κατ' εντολήν του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και του κύκλου των έμπιστων ανθρώπων, που τον περιβάλλουν (και ενώ ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε και είναι ένας από τους πιο ρουσφετολόγους πολιτικούς, αφού μια επίσκεψη στο Μουσείο της Ακρόπολης μπορεί να δείξει του λόγου το αληθές, εάν δούμε το ποιοί προσελήφθησαν εκεί, κατά την ολιγόμηνη θητεία του, ως υπουργού Πολιτισμού στην ύστερη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, όταν ο τότε πρωθυπουργός τοποθέτησε τον Αντώνη Σαμαρά στην κυβέρνησή του, η οποία έπνεε τα λοίσθια, προετοιμάζοντάς τον, ως αντίπαλο δέος απέναντι στην Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη, εν όψει της σχεδιαζόμενης στο παρασκήνιο παράδοσης της κυβερνητικής εξουσίας στον ΓΑΠ και με δεδομένη την εσωκομματική αναμέτρηση για την αρχηγία της Ν.Δ., αφού ο Κώστας Καραμανλής ετοιμαζόταν να αποχωρήσει), με σκοπό την πολιτική απαξίωση του Βύρωνα Πολύδωρα.
Ο σχεδιασμός της πολιτικής απαξίωσης του παλαιού και ιδιόμορφου συντηρητικού πολιτικού δεν είναι τυχαίος, ούτε προϊόν ενός απλού θυμού του Αντώνη Σαμαρά και της παρέας του. Αποτελεί έναν συστηματικό πόλεμο φθοράς, κατά του παλαιού αβερωφικού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας Βύρωνα Πολύδωρα, κατευθυνόμενο από τα υπόγεια του Μαξίμου. Ο πρωθυπουργός της συμφοράς (που τσακώθηκε με τον Βύρωνα Πολύδωρα για αδιευκρίνιστους, έως τώρα, λόγους και γι' αυτό δεν τον επανεξέλεξε πρόεδρο της Βουλής και μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, αν και το, απόλυτα, φυσιολογικό θα ήταν να τον επανεκλέξει, σε αυτό το αξίωμα, αφού τον είχε εκλέξει, ως πρόεδρο της Βουλής, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012) και οι συν αυτώ, κατηύθυναν όλη αυτή την εκστρατεία, κατά του Βύρωνα Πολύδωρα, διότι φοβούνται μια διαφοροποίησή του, κατά την ψηφοφορία στην Βουλή, για τα στυγνά μέτρα λιτότητας, που σχεδιάζει η - κοσμοπολιτικής και αντιπατριωτικής αντίληψης, νοοτροπίας και πολιτικής πρακτικής - τρικομματική κυβέρνηση του σχοινιού και του παλουκιού, με σκοπό να αποτρέψουν μια τέτοια διαφοροποίηση, φροντίζοντας να καταπτοήσουν, προσωπικά, τον ίδιο, να τον αποδομήσουν και να τον αποκόψουν από τα ισχυρά ερείσματα, που αυτός έχει στην λαϊκή βάση της Ν.Δ., η οποία λαϊκή βάση οδεύει προς την πλήρη απεξάρτησή της από το κόμμα των προδοτών και των πολιτικών απατεώνων, που περιστοιχίζουν τον Αντώνη Σαμαρά και την παρέα του.
Η συζήτηση αυτή επεκτάθηκε και πήρε διαστάσεις, μεγαλύτερες από αυτές, που έχει και περιέχει μια μεγάλη δόση υποκρισίας, αφού στο μέγιστο μέρος της είναι κατευθυνόμενη από τα υπόγεια του Μαξίμου, κατ' εντολήν του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και του κύκλου των έμπιστων ανθρώπων, που τον περιβάλλουν (και ενώ ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε και είναι ένας από τους πιο ρουσφετολόγους πολιτικούς, αφού μια επίσκεψη στο Μουσείο της Ακρόπολης μπορεί να δείξει του λόγου το αληθές, εάν δούμε το ποιοί προσελήφθησαν εκεί, κατά την ολιγόμηνη θητεία του, ως υπουργού Πολιτισμού στην ύστερη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, όταν ο τότε πρωθυπουργός τοποθέτησε τον Αντώνη Σαμαρά στην κυβέρνησή του, η οποία έπνεε τα λοίσθια, προετοιμάζοντάς τον, ως αντίπαλο δέος απέναντι στην Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη, εν όψει της σχεδιαζόμενης στο παρασκήνιο παράδοσης της κυβερνητικής εξουσίας στον ΓΑΠ και με δεδομένη την εσωκομματική αναμέτρηση για την αρχηγία της Ν.Δ., αφού ο Κώστας Καραμανλής ετοιμαζόταν να αποχωρήσει), με σκοπό την πολιτική απαξίωση του Βύρωνα Πολύδωρα.
Ο σχεδιασμός της πολιτικής απαξίωσης του παλαιού και ιδιόμορφου συντηρητικού πολιτικού δεν είναι τυχαίος, ούτε προϊόν ενός απλού θυμού του Αντώνη Σαμαρά και της παρέας του. Αποτελεί έναν συστηματικό πόλεμο φθοράς, κατά του παλαιού αβερωφικού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας Βύρωνα Πολύδωρα, κατευθυνόμενο από τα υπόγεια του Μαξίμου. Ο πρωθυπουργός της συμφοράς (που τσακώθηκε με τον Βύρωνα Πολύδωρα για αδιευκρίνιστους, έως τώρα, λόγους και γι' αυτό δεν τον επανεξέλεξε πρόεδρο της Βουλής και μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, αν και το, απόλυτα, φυσιολογικό θα ήταν να τον επανεκλέξει, σε αυτό το αξίωμα, αφού τον είχε εκλέξει, ως πρόεδρο της Βουλής, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012) και οι συν αυτώ, κατηύθυναν όλη αυτή την εκστρατεία, κατά του Βύρωνα Πολύδωρα, διότι φοβούνται μια διαφοροποίησή του, κατά την ψηφοφορία στην Βουλή, για τα στυγνά μέτρα λιτότητας, που σχεδιάζει η - κοσμοπολιτικής και αντιπατριωτικής αντίληψης, νοοτροπίας και πολιτικής πρακτικής - τρικομματική κυβέρνηση του σχοινιού και του παλουκιού, με σκοπό να αποτρέψουν μια τέτοια διαφοροποίηση, φροντίζοντας να καταπτοήσουν, προσωπικά, τον ίδιο, να τον αποδομήσουν και να τον αποκόψουν από τα ισχυρά ερείσματα, που αυτός έχει στην λαϊκή βάση της Ν.Δ., η οποία λαϊκή βάση οδεύει προς την πλήρη απεξάρτησή της από το κόμμα των προδοτών και των πολιτικών απατεώνων, που περιστοιχίζουν τον Αντώνη Σαμαρά και την παρέα του.
"Ουδείς αναμάρτητος" είπε ενώπιον της κ. Αγκέλας Μέρκελ ο υποτακτικός της και (νομίζει ότι) καθάρισε. Μπορεί να νομίζει ό,τι επιθυμεί και βούλεται. Αλλά είναι μακριά νυχτωμένος, διότι, αργά, ή γρήγορα (και από ό,τι φαίνεται αυτό δεν θα συμβεί πολύ αργά), θα δώσει λόγο στον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα, σε εκείνους που εξαπάτησε και προεκλογικά, με τις υποσχέσεις που έδωσε για "επαναδιαπραγμάτευση" του Μνημονίου και για μη περικοπή των μισθών και των συντάξεων, αλλά και μετεκλογικά, με την προγραμματική συμφωνία της τρικομματικής κυβέρνησης, της οποίας ηγείται, στην οποία συμφωνία διακηρυσσόταν η άμεση εφαρμογή των διακηρύξεων που αυτή περιείχε και οι οποίες, φυσικά, πετάχτηκαν στα σκουπίδια, μετά από την απαίτηση των δανειστών, για την πλήρη και ολοκληρωτική εφαρμογή των όρων του Μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012...
Βέβαια, η στάση του ίδιου του Βύρωνα Πολύδωρα δεν είναι αψεγάδιαστη, αλλά το να τον κατηγορεί ο Αντώνης Σαμαράς, για οικογενειοκρατία (ενώ ο ίδιος είναι "εκλεκτό" τέκνο της συντηρητικής ελίτ του τόπου, ως καταγόμενος από την Πηνελόπη Δέλτα και την οικογένεια του Εμμανουήλ Μπενάκη, όντας ένας βουτυρομπεμπές, ο οποίος τα βρήκε όλα έτοιμα και στρωμένα, χωρίς ουδέποτε να ιδρώσει ο κώλος του, για ο,τιδήποτε και ο οποίος είχε το θράσος να δηλώσει στους Γερμανούς δημοσιογράφους, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Βερολίνο, μετά την συνέντευξη τύπου που έδωσε εκεί με την Αγκέλα Μέρκελ, το προδοτικό "ουδείς αναμάρτητος", διακηρύσσοντας, έτσι, θρασύτατα, ωμότατα και ξεδιάντροπα, ότι η αντιμνημονιακή ρητορική του παρελθόντος, την οποία είχε αναπτύξει, αποτελούσε ... αμάρτημα) και ρουσφετολογία (ενώ ο ίδιος έχει διορίσει όλη την Μεσσηνία), αποτελεί κακόγουστο αστείο, πολύ περισσότερο, που ο Πολύδωρας έπραξε ό,τι έπραξε, νομότυπα και βασιζόμενος στην πολιτική ανακολουθία και την τσαπατσουλιά του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος τοποθέτησε, αρχικά, τον Βύρωνα Πολύδωρα, ως πρόεδρο της Βουλής, για να ανακαλέσει την πράξη του, έναν μήνα μετά, αδιαφορώντας για το θεσμικό και το οικονομικό κόστος, που είχε αυτή του η ανακολουθία, αφού το θεσμικό πλαίσιο, που έχει διαμορφώσει η πολιτική τάξη της χώρας, δίνει στον Βύρωνα Πολύδωρα κάποια προνόμια, λόγω του γεγονότος ότι υπήρξε πρόεδρος της Βουλής, τα οποία προνόμια ο εν λόγω ενεργός πολιτικός αποφάσισε να ασκήσει.
Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι οι τοποθετήσεις, για το θέμα αυτό είναι "εκσυγχρονιστικά" λαϊκιστικές, όταν γίνονται από "εκσυγχρονιστές" πανεπιστημιακούς - σαν τον κ. Χαρίδημο Τσούκα, παραδείγματος χάριν.
Ας δούμε τα γεγονότα, για να γίνει αντιληπτό αυτό που λέω.
Ο κ. Βύρων Πολύδωρας χρημάτισε Πρόεδρος της Βουλής, για λίγο χρονικό διάστημα. Δεν ήταν πρόεδρος της μιας ή των δύο ημερών, που λένε. Χρημάτισε από την εκλογή του, ως προέδρου της Βουλής, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 έως την εκλογή του κ. Ευάγγελου Μεϊμαράκη, ως νέου προέδρου της Βουλής, ύστερα από τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012.
Ποιός εξέλεξε ως πρόεδρο της Βουλής τον κ. Πολύδωρα, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012;
Ο Αντώνης Σαμαράς.
Ποιός εξέλεξε τον κ. Μεϊμαράκη (και όχι τον κ. Πολύδωρα), ως πρόεδρο της Βουλής, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012;
Ο Αντώνης Σαμαράς.
Με λίγα λόγια, ο νυν πρωθυπουργός της συμφοράς, ενώ εξέλεξε τον Πολύδωρα, ως πρόεδρο της Βουλής τον περασμένο Μάϊο, αρνήθηκε τον Ιούνιο να πράξει αυτό που ήταν το πιο λογικό και πιο φυσιολογικό. Αρνήθηκε, δηλαδή να επανεκλέξει τον Βύρωνα Πολύδωρα, ως πρόεδρο και της νέας Βουλής, που προέκυψε μετά τις δεύτερες εκλογές και αντί αυτού, εξέλεξε τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Γιατί το έπραξε αυτό ο Αντώνης Σαμαράς;
Επειδή, έτσι του γούσταρε! Και για την ακρίβεια, επειδή δεν του άρεσαν κάποιες ενέργειες του Βύρωνα Πολύδωρα, μετά την ολιγοήμερη εκλογή του στην προεδρία της Βουλής. Έτσι, ήδη, πριν από την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 17/6/2012 είχε αποφασίσει να τον αντικαταστήσει, χωρίς να σκεφθεί ο "χουβαρδάς" νυν πρωθυπουργός το θεσμικό κόστος, που συνεπαγόταν μια τέτοια ενέργεια, αφού και ο Πολύδωρας, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής έχει κάποια, εκ του νόμου, προνόμια, όπως επίσης και ο Μεϊμαράκης, ως νυν πρόεδρος της Βουλής (και ως πρώην πρόεδρος του σώματος αυτού, εις το μέλλον).
Μην φανταστεί κάποιος ότι υπήρχαν κάποια ζωτικής σημασίας ζητήματα, που οδήγησαν τον Σαμαρά, σε αυτή του την απόφαση. Όχι βέβαια. Απλούστατα, ο "πανέξυπνος" και "συνεπής" στις πράξεις και στις αποφάσεις του πρόεδρος της Ν.Δ. αντελήφθη ότι ο Πολύδωρας δεν ήταν του χεριού του, δεν είχε σκοπό να είναι υπάκουος και πειθήνιο όργανό του. Πολύ περισσότερο, αντελήφθη, με τρόμο, ότι ο Βύρων Πολύδωρας δεν είχε σκοπό να τον ακολουθήσει στις πολιτικές κωλοτούμπες που ο Αντώνης Σαμαράς ετοιμαζόταν να κάνει και να του πει το ποθητό "ναι σε όλα".
Ως εκ τούτου, παρά το γεγονός ότι ο Βύρων Πολύδωρας έχει αυτό που τα κομματόσκυλα αποκαλούν "παραταξιακή συνείδηση" (και ο Νικολόπουλος είχε και έχει παραταξιακή συνείδηση, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να παραιτηθεί από υφυπουργός Εργασίας, αμέσως μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, όταν την Παρασκευή, πριν από την ψήφο εμπιστοσύνης, είδε στο υπουργείο Εργασίας ότι η τρόϊκα δεν είχε καμμία διάθεση επαναδιαπραγμάτευσης και ότι όλα όσα έλεγαν προεκλογικά και μετεκλογικά στην περίφημη - και απατηλή - "προγραμματική συμφωνία" των τριών κομμάτων που σχημάτισαν την κυβέρνηση Σαμαρά, ήσαν παραμύθια, τα οποία οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους), ο Αντώνης Σαμαράς τον έκανε πέρα, χωρίς πολλά λόγια.
Βέβαια, το γεγονός ότι ο Βύρων Πολύδωρας είναι μια ιδιόμορφη περίπτωση, ως άνθρωπος και ως πολιτικός, είναι γνωστό από παλαιά. Και ως εκ τούτου, ο Σαμαράς γνώριζε την ιδιομορφία του ανδρός. Τότε, γιατί τον εξέλεξε στο αξίωμα του προέδρου της Βουλής, που είναι το τρίτο πολιτειακό αξίωμα, μετά τον Π.τ.Δ. και τον πρωθυπουργό;
Τον εξέλεξε τον Βύρωνα Πολύδωρα, διότι ο Σαμαράς ήταν, είναι και θα είναι, όπως φαίνεται από τα πεπραγμένα του, προχειρολόγος, τσαπατσούλης και ανίκανος να προβεί σε έναν οποιονδήποτε άξιο λόγου στρατηγικό σχεδιασμό.
Αυτό ήταν, πάντοτε, το χούι του Σαμαρά. Δυστυχώς.
Από εκεί και πέρα, ο Βύρων Πολύδωρας, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής (λόγω της τσαπατσουλιάς και της προχειρολογίας του Σαμαρά) έχει, εκ του νόμου, κάποια προνόμια. Ένα από αυτά είναι το να διατηρεί γραφείο στην Βουλή και να διατηρεί μετακλητό υπάλληλο στο γραφείο αυτό.
Το πρόβλημα με τον διορισμό της κόρης του Βύρωνα Πολύδωρα δεν βρίσκεται εκεί που το εντοπίζουν οι επικριτές του (π.χ. ο κ. Χαρίδημος Τσούκας και οι άλλοι). Η συγκεκριμένη θέση του μετακλητού υπαλλήλου στην υπηρεσία του πρώην προέδρου της Βουλής είναι μια θέση, η οποία απαιτεί μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον φέροντα το αξίωμα και στον υπάλληλο, που θα κληθεί να υπηρετήσει τον αξιωματούχο από την συγκεκριμένη θέση. Ο αξιωματούχος στην συγκεκριμένη περίπτωση, που είναι και ενεργός πολιτικός, θα χειριστεί μια σειρά από προσωπικά και πολιτικά θέματα, τα οποία απαιτούν εχεμύθεια (και δεν αναφέρομαι στα πολιτικά ρουσφέτια) την οποία μόνον ένα πρόσωπο στο οποίο ο αξιωματούχος έχει εμπιστοσύνη μπορεί και έχει τις περισσότερες πιθανότητες να εξασφαλίσει. Αυτό και μόνον αρκεί να δικαιολογήσει τον διορισμό της Μαργαρίτας Πολύδωρα στην θέση αυτή. Κόρη του είναι και ως εκ τούτου, μπορεί να της έχει την εμπιστοσύνη, που απαιτείται και που εξασφαλίζει αυτός ο στενός συγγενικός δεσμός.
Γι' αυτό, λοιπόν, όλη η επιχειρηματολογία των επικριτών του κ. Πολύδωρα (Τσούκας και λοιποί), που εδράζεται στα προσόντα της Μαργαρίτας Πολύδωρα και στην συγγενική της σχέση με τον Βύρωνα Πολύδωρα, είναι μια λαϊκιστική επιχειρηματολογία. Εδώ δεν πρόκειται για μια θέση, που προκύπτει μέσα από το ... ΑΣΕΠ, ούτε και μπορεί αυτή η θέση να διεκδικηθεί από έναν οποιονδήποτε άλλον νέο που έχει τα ίδια, ή και μεγαλύτερα και περισσότερα προσόντα από την κόρη του Βύρωνα Πολύδωρα. Πρόκειται για μια θέση η οποία προϋποθέτει την ύπαρξη εμπιστοσύνης, η οποία δεν έχει να κάνει με το ΑΣΕΠ, ή με οποιαδήποτε αξιοκρατική διαδικασία αξιολόγησης για την πρόσληψη στην συγκεκριμένη θέση.
Αποτελεί, λοιπόν, λαϊκισμό το να ασκούν μια τέτοια κριτική στον Βύρωνα Πολύδωρα διάφορα μέλη της εντόπιας πολιτικής, ή της πανεπιστημιακής ελίτ - π.χ. ο κ. Χαρίδημος Τσούκας ο οποίος κατανοεί, πολύ καλά, το τι λέω και το τι εννοώ, ακριβώς επειδή έχει ασκήσει διοίκηση, ως πανεπιστημιακός που είναι και γνωρίζει το τι σημαίνει να επιλέγεις κάποιον, ως αξιωματούχος (όπως και το να υπηρετείς) σε μια θέση εμπιστοσύνης.
Αυτά, δυστυχώς, ή ευτυχώς, γίνονται παντού και θα γίνονται και δεν μπορεί να εστιάζεται εκεί η κριτική στον αξιωματούχο.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει κριτική στον όποιον αξιωματούχο, για τις πράξεις του, που σχετίζονται με τις επιλογές του. Φυσικά, κριτική μπορεί και πρέπει να γίνει στον Βύρωνα Πολύδωρα, για όσα έπραξε, αλλά όχι σε αυτή την βάση, στην οποία στηρίζουν την κριτική τους τα διάφορα μέλη της εντόπιας ελίτ.
Η κριτική στον Βύρωνα Πολύδωρα γίνεται σε ορθή βάση, όταν καταπιάνεται με την αναγκαιότητα της χρησιμοποίησης του προνόμιου που του δίνει ο νόμος να έχει, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής, γραφείο με υπάλληλο και όχι εάν τοποθέτησε εκεί την κόρη του, ή οποιονδήποτε άλλον.
Δηλαδή, αν μπούμε στην λογική των μελών της εντόπιας ελίτ (του κ. Τσούκα και των άλλων), έστω ότι ο Βύρων Πολύδωρας τοποθετούσε στην θέση του γραφείου του, ως πρώην προέδρου της Βουλής, έναν υπάλληλο, μετά από έναν καθ' όλα ανεπίληπτο και αξιοκρατικό διαγωνισμό, μέσω ΑΣΕΠ, ή μέσω οποιασδήποτε άλλης διαγωνιστικής διαδικασίας, αυτό λύνει το πρόβλημα;
Όχι βέβαια.
Το πρόβλημα είναι αν η συγκεκριμένη θέση είναι περιττή, ή όχι. Αν είναι θεσμικά απαραίτητη και εκ των ων, ουκ άνευ. Καθώς και αν του ήταν τόσο απαραίτητη και δεν μπορούσε να λειτουργήσει, ως ενεργός πολιτικός χωρίς αυτήν, ο ίδιος ο Πολύδωρας. Γι' αυτό και πρέπει να κριθεί και να κατακριθεί ο Πολύδωρας.
Το συμπέρασμά μου είναι ότι ο Βύρων Πολύδωρας μπορούσε και μπορεί να λειτουργήσει, ως πολιτικός και χωρίς αυτήν την θέση. Και γι' αυτό, μπορεί και πρέπει να κατακριθεί. Τα υπόλοιπα, περί αξιοκρατίας, είναι λαϊκιστικά πυροτεχνήματα, που αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό και άνευ ουσιώδους σημασίας.
Ο Νίκος Νικολόπουλος, βλέποντας ότι όλες οι προεκλογικές και μετεκλογικές διακηρύξεις του Αντώνη Σαμαρά ήσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλλες, παραιτήθηκε από υφυπουργός Εργασίας, αμέσως, μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, που πήρε από την Βουλή η τρικομματική κυβέρνηση, που σχημάτισε ο πρόεδρος της Ν.Δ., μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012. Στην συνέχεια ο Σαμαράς τον διέγραψε. Απ' ό,τι φαίνεται ο Αχαιός πολιτικός δεν θα είναι μόνος του. Και μια τέτοια εξέλιξη τρέχουν να προλάβουν τα υπόγεια του Μαξίμου. Για να δούμε, αν θα τα καταφέρουν...
(Γι' αυτό, άλλωστε και όλη αυτή η υπόθεση, με την κόρη του Βύρωνα Πολύδωρα και την θέση του μετακλητού υπαλλήλου, στην οποία την τοποθέτησε ο πατέρας της, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής, είναι μια υπόθεση που συντηρείται, επίμονα, από τα υπόγεια του Μαξίμου, επειδή ο Αντώνης Σαμαράς επιδιώκει να απαξιώσει τον Πολύδωρα και να τον αποδυναμώσει στην εκλογική βάση της Ν.Δ. Και αυτό επειδή φοβάται ότι, μετά τον Νικολόπουλο, ο Βύρων Πολύδωρας - ο οποίος, ως προερχόμενος από την "λαϊκή δεξιά", έχει ιδεολογικοπολιτική πρόσβαση στην βάση του κόμματος και τους ψηφοφόρους του - θα είναι ο επόμενος που θα κουνήσει το μαντήλι στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ., εν όψει της ψήφισης του πακέτου των νέων μέτρων λιτότητας, που έρχονται, οσονούπω, καταψηφίζοντάς το, αποσαρθρώνοντας, έτι περαιτέρω την εκλογική βάση της Ν.Δ., που τώρα κινείται στα αξιόλογα επίπεδα του ... 12%! Και μετά την λήψη των μέτρων, που εγκυμονούνται - αλλά των οποίων η ανακοίνωση αργοπορεί, αφού οι πρωτομάστορες των μέτρων ακολουθούν την τακτική των συναδέλφων τους που έκτιζαν το γεφύρι της ... Άρτας, το οποίο "ολημερίς το κτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν" -, τα ποσοστά αυτά θα σταθεροποιηθούν σε αυτό το επίπεδο και θα κατρακυλήσουν, ακόμα περισσότερο, φθάνοντας σε αυτά του ΠΑΣΟΚ, που μόλις μετρήθηκαν στο ... 6%!).
Γι' αυτό, καλόν είναι να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους και να γνωρίζουμε, για ποιό πράγμα μιλάμε...
Το θέμα, με την υπόθεση του Βύρωνα Πολύδωρα, έτσι όπως το βάζει, ειδικά, ο κ. Τσούκας, τίθεται σε εσφαλμένη βάση.
Ο κ. Τσούκας λέει - μέσες, άκρες - ότι ο Βύρωνας Πολύδωρας, ακόμα και αν έπραξε νόμιμα, διορίζοντας την κόρη του, ως μετακλητή υπαλλήλο στην θέση του γραφείου του, ως πρώην προέδρου της Βουλής, δεν έπραξε ηθικά, διότι συμπεριφέρθηκε οικογενειοκρατικά, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τους κανόνες της αξιοκρατίας και το γεγονός ότι υπάρχουν άλλοι νέοι, οι οποίοι έχουν τα ίδια, ή και περισσότερα προσόντα με την κόρη του, την κ. Μαργαρίτα Πολύδωρα και οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα διορισμού σε μια επίζηλη θέση του δημοσίου σαν αυτή που κατέλαβε η εν λόγω κυρία.
Αυτό μας λέει ο κ. Τσούκας. Μάλιστα.
Τι λέω εγώ, χαρακτηρίζοντας, ως πάσχον από λαϊκισμό το άρθρο του κ. Τσούκα; Λέω το εξής απλό.
Η βάση της κριτικής του κ. Τσούκα στον κ. Πολύδωρα είναι εσφαλμένη, διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση του διορισμού της κόρης του στην θέση της μετακλητής υπαλλήλου του γραφείου του πρώην προέδρου της Βουλής, δεν απαιτούνται οι διαδικασίες αξιολόγησης και οι διαγωνιστικές αξιοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες πρέπει να ακολουθούνται στον διορισμό των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων, αφού η θέση αυτή έχει ως κύριο και βασικό στοιχείο την σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον ενεργό πολιτικό αξιωματούχο και στον διοριζόμενο μετακλητό υπάλληλο και όχι τα όποια άλλα προσόντα, που έχει ή δεν έχει ο εν λόγω υπάλληλος. Ως εκ τούτου, με κριτήριο την απαραίτητη σχέση εμπιστοσύνης του πολιτικού αξιωματούχου και του διοριζόμενου μετακλητού υπαλλλήλου, ο κ. Πολύδωρας νομιμοποιείται να διορίσει την κόρη του, αφού η στενή συγγενική σχέση πατρός και κόρης είναι αρκετή για να διασφαλίσει αυτήν την σχέση εμπιστοσύνης.
Ο κ. Τσούκας γνωρίζει το τι σημαίνει σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε έναν αξιωματούχο και έναν μετακλητό υπάλληλο, αφού και ο ίδιος έχει ασκήσει διοίκηση, ως πανεπιστημιακός. Ως εκ τούτου, η κριτική του εδράζεται σε εσφαλμένη βάση, αφού στον αγγλοσαξωνικό κόσμο οι όποιοι πολιτικοί αξιωματούχοι (και όχι μόνον αυτοί), σε μια τέτοια σχέση εμπιστοσύνης στηρίζονται, όταν επιλέγουν τους συνεργάτες τους, εκτός της κλασσικής δημοσιοϋπλαλληλικής ιεραρχίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κ. Βύρων Πολύδωρας μένει στο απυρόβλητο, για όσα έπραξε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Αλλά η κριτική που πρέπει να του ασκηθεί (όταν δεν θέλουμε να λαϊκίζουμε και εφ' όσον επιθυμούμε να χειριζόμαστε τον ορθό λόγο, ως εργαλείο κριτικής) δεν είναι για το, εάν διόρισε την κόρη του, ή κάποιον άλλον στην θέση της, ακόμα και αν αυτόν τον άλλον τον είχε προσλάβει μέσα από την πιο ανεπίληπτη και αξιοκρατική διαγωνιστική διαδικασία.
Η κριτική που πρέπει να ασκηθεί στον Βύρωνα Πολύδωρα έχει να κάνει με το εάν αυτή η πλήρωση της θέσης του μετακλητού υπαλλήλου στο γραφείο του πρώην προέδρου της Βουλής, του ήταν απαραίτητη για το έργο του, ως ενεργού κοινοβουλευτικού άνδρα.
Αυτή είναι η ορθή/ορθολογιστική και λειτουργική (ποππεριανού χαρακτήρα και προσέγγισης) κριτική, που πρέπει να ασκηθεί στον συντηρητικό πολιτικό.
Και σε αυτό το επίπεδο ο κ. Πολύδωρας περνάει κάτω από την βάση, διότι η κάλυψη της συγκεκριμένης θέσης του μετακλητού υπαλλήλου στο γραφείο του, ως πρώην προέδρου της Βουλής, είτε η κάλυψη αυτή γίνει με τον διορισμό της κόρης του, ή οποιουδήποτε άλλου προσώπου και ανεξάρτητα από την διαδικασία της πρόσληψης (αξιοκρατική ή μη), δεν είναι καθόλου απαραίτητη, για να μπορέσει ο ενεργός πολιτικός Βύρων Πολύδωρας να λειτουργήσει, ως κοινοβουλευτικός άνδρας.
Επομένως, κακώς έπραξε που την κάλυψε και για τον λόγο αυτόν είναι κατακριτέος.
Η συγκεκριμένη θέση του υπαλλήλου στο γραφείο του Βύρωνα Πολύδωρα, ως πρώην προέδρου της Βουλής, είναι περιττή.
Αυτή είναι η ουσία της όλης υπόθεσης.
Την δουλειά του, ως ενεργός κοινοβουλευτικός, ο Πολύδωρας μπορεί να την κάνει με τους συνεργάτες που έχει, λόγω της ιδιότητάς του, ως βουλευτής. Δεν χρειάζεται και υπάλληλο, επειδή ήταν (για λίγο, ή για πολύ) πρόεδρος της Βουλής.
Την θέση αυτή και όλες τις ανάλογες θέσεις, την έχει και τις έχει επινοήσει το φαύλο πολιτικό σύστημα, για να αυτοεπιβραβεύεται και για να επιβραβεύει τους αξιωματούχους του.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Απλώς, η περίπτωση Πολύδωρα πήρε διαστάσεις επειδή ο "ασίκης" και τσαπατσούλης Αντώνης Σαμαράς, προέβη, ως αρχηγός της Ν.Δ., στην κίνηση της εκλογής του Βύρωνα Πολύδωρα, ως προέδρου της Βουλής και μετά στην άρνηση της επανεκλογής του, σε χρονικό διάστημα, μόλις, ενός μηνός, χωρίς να ενδιαφερθεί για το θεσμικό και οικονομικό κόστος, που είχε αυτή η ανακόλουθη συμπεριφορά του. Και επειδή στην συνέχεια, ως πρωθυπουργός, αντελήφθη ότι ο Πολύδωρας δεν είναι ελέγξιμος και μπορεί να ακολουθήσει τον δρόμο, που ακολούθησε ο πρώην υφυπουργός Εργασίας κ. Νίκος Νικολόπουλος.
Όλα τα άλλα είναι άνευ σημασίας...
Τόσο απλά έχουν τα πράγματα, σχετικά με το πολυσυζητημένο αυτό θέμα...
Γι' αυτό, λοιπόν, καλόν είναι όταν μιλάμε, για κάτι, να γνωρίζουμε και να καταλαβαίνουμε το θέμα, για το οποίο μιλάμε...
(Το παρόν κείμενο βασίζεται στην συζήτηση, που αναπτύχθηκε στις 27 και 28/8/2012, με αφορμή του άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα, με τίτλο : "Τα δικά μας παιδιά είναι τα καλύτερα!" http://htsoukas.blogspot.gr/2012/08/blog-post_25.html , όπου μπορεί, όποιος θέλει, να δει την επιχειρηματολογία του συγγραφέα του άρθρου και την συζήτηση, που ακολούθησε).
Σχόλια