Οι "ευρωπαϊστές" οδηγούν την Ελλάδα σε μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή. (Ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός" του Λεωνίδα Κύρκου και η έμπρακτη αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης).

Λεονίντ Μπρέζνιεφ και Λεωνίδας Κύρκος : Βίοι τεμνόμενοι, αλλά και παράλληλοι. Από τον πολιτικό βολονταρισμό του "υπαρκτού σοσιαλισμού" στον πολιτικό βολονταρισμό του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού". Και στις δύο περιπτώσεις τα καταστροφικά αποτελέσματα ήσαν αναμενόμενα. Ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" τελεύτησε τον βίο του, με μια ανθρωπιστική καταστροφή, ενώ ο επιθανάτιος ρόγχος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", 20 χρόνια αργότερα, απειλεί, με μια νέα ανθρωπιστική καταστροφή, η οποία ήδη έχει έλθει και εξελίσσεται σε ένα ελεγχόμενο, μέχρι τώρα, επίπεδο, ενώ η επιδείνωση και η ραγδαία χειροτέρευση αυτής της ανθρωπιστικής καταστροφής, όσον αφορά την Ελλάδα, επίκειται, άμεσα...



Κατά κανόνα, η εφαρμογή των εγκεφαλικών κατασκευών στην πράξη και η απόπειρα επιβολής τους στην ζωή των κοινωνιών οδηγούν, παρά την όποια αρχική τους επιτυχία, στην διάψευση αυτών των εγκεφαλικών κατασκευών και στην διάλυση των κοινωνιών, οι οποίες βρίσκονται, σε αυτές τις περιπτώσεις, ενώπιον του κινδύνου έλευσης κάποιας ανθρωπιστικής καταστροφής. Βέβαια, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν και στο μέλλον και επιτυχείς απόπειρες επιβολής κάποιου πολιτικοϊδεολογικού, θρησκευτικού, ή κάποιου άλλου είδους βολονταρισμού στις ανθρώπινες κοινωνίες. Αλλά αυτές οι βολονταριστικές κατασκευές, για τις οποίες ομιλώ εδώ, έχουν πάρει τον δρόμο για το νεκροταφείο. Και η μεν πρώτη (αυτή του "υπαρκτού σοσιαλισμού") έχει ήδη ταφεί, ενώ το άταφο πτώμα της δεύτερης (του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού") περιμένει τον νεκροθάφτη του. 

Ας αφήσουμε, όμως, την Ιστορία να προχωρήσει και να επιβεβαιώσει (ή να μην επιβεβαιώσει) μια τέτοια πρόβλεψη, όσον αφορά τον "υπαρκτό ευρωπαϊσμό" (ή και να νεκραναστήσει τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" - η πολιτική επιβίωση του Κινεζικού Κ.Κ. μπορεί να αποτελέσει μια ικανή συνθήκη, για την νεκρανάστασή του, μακροπρόθεσμα).  Ας δούμε τους τεμνόμενους και παράλληλους βίους των δύο Λεωνίδων, που οδήγησαν, με τις πολιτικοϊδεολογικές επιλογές τους - δηλαδή με τα δόγματα, που υπηρέτησαν -, τις χώρες τους, σε σοβαρότατες ανθρωπιστικές κρίσεις. (Χωρίς, φυσικά, να υπάρχει σύγκριση, ανάμεσα σε αυτό, που έζησαν η Ρωσία και οι χώρες της πρώην "Ε.Σ.Σ.Δ.", μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και σε αυτό που ζει η Ελλάδα και έχουν αρχίσει να ζουν και οι λοιπές κοινωνίες των χωρών της ευρωζώνης, εξ αιτίας της σοβούσας και επιδεινούμενης κρίσης, η οποία προέκυψε, ως αποτέλεσμα του επιθανάτιου ρόγχου του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", όπως αυτός εκφράζεται, με την αποδόμηση της ευρωζώνης).

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Λεωνίδας Κύρκος και οι, μετέπειτα "ανανεωτές" του ελληνικού κομμουνιστικού χώρου και μιμητές του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, το 1968, με την διάσπαση του Κ.Κ.Ε., ζήτησαν την πολιτική κάλυψη του Κ.Κ.Σ.Ε. και του ίδιου του Λεονίντ Μπρέζνιεφ (την οποία, τελικά, δεν έλαβαν), που προσδιορίζει τον βίο των δύο ανδρών, ως παράλληλο (και θα προσέθετα, επίσης, ως συμπληρωματικό. Τεμνόμενος, ούτως, ή άλλως, υπήρξε ο βίος τους, αφού οι δύο αυτοί πολιτικοί ηγέτες - ο καθένας με το ανάστημά του και ανάλογα, με τον πολιτικό και κρατικό χώρο, στους οποίους ηγήθηκαν, όσο ήσαν εν ζωή - συναντήθηκαν και βρέθηκαν στον ίδιο πολιτικοϊδεολογικό χώρο, για ένα διάστημα, για να συγκρουστούν, στην συνέχεια και να ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του). Οι δρόμοι τους υπήρξαν παράλληλοι και από το γεγονός ότι ηγήθηκαν δύο δογμάτων, που είχαν μια ωμή πραγματιστική βάση, τα οποία προσδιόρισαν και τις διεθνείς εξελίξεις από την δεκαετία του 1960 και μετά.

Το γνήσιο μπρεζνιεφικό δόγμα (που ήταν μια επί μέρους εξειδίκευση των θεωριών του Ιωσήφ Στάλιν, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα και την φύση της "Ε.Σ.Σ.Δ.") αφορούσε τον "υπαρκτό σοσιαλισμό", ενώ το δόγμα που εξέφρασε στον ελληνικό χώρο ο Λεωνίδας Κύρκος, ήταν (και παραμένει ως κληρονομιά στους επιγόνους του, που τους εκφράζει, κυρίως - αλλά όχι μόνον -, η "Δημοκρατική Αριστερά" του κ. Φώτη Κουβέλη) το νεομπρεζνιεφικό δόγμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού".


Βέβαια, το δόγμα Μπρέζνιεφ προϋπήρξε και ήταν ο γεννήτορας του δόγματος, το οποίο εξέφρασε στον ελληνικό χώρο ο Λεωνίδας Κύρκος, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων. Το δόγμα Μπρέζνιεφ έχει μείνει, ιστορικά, ως το status της περιορισμένης κυριαρχίας των "σοσιαλιστικών" χωρών, που ήσαν ενταγμένες στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας (και στην πραγματικότητα και των άλλων χωρών, που βρίσκονταν κάτω από την "σοβιετική" εξουσία και επιρροή) και διακηρύχθηκε, προκειμένου να αιτιολογήσει την εισβολή της "Ε.Σ.Σ.Δ." και των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας (εξαιρουμένης της Ρουμανίας του Νικολάε Τσαουσέσκου) στην Τσεχοσλοβακία, κατά την περίοδο της Άνοιξης της Πράγας του 1968. Αλλά, αυτό το δόγμα, ήταν μια, επί μέρους, εξειδίκευση ενός κυρίαρχου και ευρύτερου δόγματος, το οποίο εξέφρασε ο ίδιος ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ και αφορούσε τον προσδιορισμό του έμπρακτου σοσιαλισμού, ως καθημερινής και ζώσας έννοιας, για τους κομμουνιστές (τουλάχιστον εκείνους, στους οποίους το Κ.Κ.Σ.Ε. ασκούσε επιρροή, ή συνεργαζόταν μαζί τους), αλλά και ως μιας, εν τοις πράγμασι, λειτουργούσας πολιτικής πραγματικότητας, την οποίαν ώφειλαν να λάβουν υπόψη τους οι εχθροί και οι φίλοι του "σοσιαλιστικού" στρατοπέδου.


Μιλάμε, εδώ για τον μπρεζνιεφικό ορισμό της έννοιας του "υπαρκτού σοσιαλισμού", το περιεχόμενο του οποίου προσδιοριζόταν, σε πρακτικό επίπεδο και παρέπεμπε, ως σημείο αναφοράς, στην "Ε.Σ.Σ.Δ." και στα λοιπά "σοσιαλιστικά" κράτη, η οποία και τα οποία ταυτίζονταν με την έννοια του σοσιαλισμού, ο οποίος προσδιοριζόταν ως υπαρκτός, για να αντιπαρατεθεί στις όποιες θεωρητικές κατασκευές, σέκτες, απομιμήσεις και "αιρέσεις" του παρόντος και του παρελθόντος και για να προσδιοριστεί, ως ο νικηφόρος σοσιαλισμός, αφού, από την εποχή της Κομμούνας του Παρισιού και μετά, ήταν αυτός που είχε επιβιώσει, μετά την εξέγερση και το πραξικόπημα του Οκτωβρίου του 1917 στις αχανείς εκτάσεις της πρώην τσαρικής αυτοκρατορίας.

Έτσι, λοιπόν, απέναντι στον καπιταλιστικό κόσμο, έλεγε ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον σοσιαλισμό, δηλαδή από τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" της "Ε.Σ.Σ.Δ." και των άλλων χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και το μοντέλο, που, ιστορικά, προέκυψε, όπως προέκυψε και με δεδομένη την κατάσταση, που δημιουργήθηκε από τον συσχετισμό δύναμης, ανάμεσα στον καπιταλιστικό και στον σοσιαλιστικό κόσμο, ο οποίος ενδύθηκε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, που προσδιόρισαν τον "υπαρκτό σοσιαλισμό". Με τα καλά του και τα κακά του. Αυτός ήταν, έτσι, όπως ήταν και έτσι, όπως, ιστορικά, προέκυψε. Και τον οποίον "υπαρκτό σοσιαλισμό", έπρεπε όλοι οι άλλοι να αποδεχθούν, ή να τον απορρίψουν, ως είχε, μέσα από μια διαδικασία προσέγγισης, που ονομάζεται "take it, or leave it". Αυτός είναι ο πραγματοποιημένος και υλοποιημένος σοσιαλισμός, αφού όλα τα άλλα είναι θεωρητικές φλυαρίες και ουτοπίες, οι οποίες δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει άλλος σοσιαλισμός. Είναι αυτός που είναι και έτσι όπως είναι. Και σε όποιον αρέσει.


Ο Λεωνίδας Κύρκος και οι "ανανεωτές" του ελληνικού κομμουνιστικού χώρου, μετά την ψυχρολουσία της απόρριψής τους, από την μπρεζνιεφική ηγεσία του Κ.Κ.Σ.Ε., υποχρεώθηκαν, εκ των πραγμάτων, να έλθουν σε σύγκρουση με το Κ.Κ.Σ.Ε., το οποίο έδωσε την πολιτική του κάλυψη στους παλαιοσταλινικούς του Κ.Κ.Ε., με τους οποίους εκείνοι είχαν έλθει σε σύγκρουση. Στην πορεία του πολιτικού τους βίου ήλθαν σε επαφή με το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα, που αναπτύχθηκε στην Δυτική Ευρώπη και στο οποίο πρωτοστάτησε το Κ.Κ. Ιταλίας και ακολούθησαν την γενική πολιτική του γραμμή, η οποία είχε, ως μια από τις συνιστώσες της, την στήριξη της Ε.Ο.Κ. (της μετέπειτα Ε.Ε.), ως έναν, εν δυνάμει, τρίτο πόλο ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις, εκείνης της εποχής, που ήσαν οι Η.Π.Α. και η "Ε.Σ.Σ.Δ.".


Στην Ελλάδα, κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, η υποστήριξη των "ανανεωτών", οι οποίοι ίδρυσαν το Κ.Κ.Ε. (Εσωτερικού) και βρέθηκαν σε μια αδυσώπητη και ανελέητη αντιπαράθεση, με τους παλαιούς σταλινικούς του Κ.Κ.Ε., στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας και στην πρακτική της εφαρμογή, όπως αυτή προσωποποιήθηκε από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, στην οποία εντάχθηκε και η χώρα μας, στις 1/1/1981, κατέστη ο βασικός πολιτικός και θεωρητικός πυλώνας της ιδεολογίας των "ανανεωτών", με αποτέλεσμα όλες οι γενιές, που συγκρότησαν αυτόν τον ευρύτερο πολιτικό χώρο, από την μεταπολίτευση του 1974, μέχρι τον θάνατο του Κ.Κ.Ε. (Εσωτερικού) και μέχρι σήμερα, με τα όποια αλληλοδιάδοχα σχήματα, που αυτός ο χώρος εκφράστηκε - με τελευταίο αυτό της συγκυβερνώσας, σήμερα, ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη -, να ταυτιστούν, πλήρως, με την, εκάστοτε, τρέχουσα "ευρωπαϊστική" ιδεολογία και την πολιτική γραμμή, που απέρρεε από την ιδεολογία αυτή και να την καταστήσουν, ως ένα κεκτημένο, το οποίο έγινε το πρώτιστο, το βασικό και το κυρίαρχο στοιχείο του πολιτικοϊδεολογικού τους χαρακτήρα. Και φυσικά, αυτή η ταύτιση συνεχίστηκε και με την ίδρυση της ευρωζώνης, την οποία οι κληρονόμοι των ερειπίων του ευρωκομμουνισμού την είδαν, ως ένα, ακόμη, βήμα στην υλοποίηση της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας και δι' αυτής, θεώρησαν δεδομένη την δική τους πολιτικοϊδεολογική δικαίωση.


Αυτήν την δικαίωση, άλλωστε, την είχαν ανάγκη, λόγω της συντριπτικής τους ήττας από το Κ.Κ.Ε. στην διεκδίκηση του πολιτικού χώρου, στον οποίον κινούνταν οι Έλληνες κομμουνιστές, αλλά και επίσης, λόγω της ακόμα μεγαλύτερης και συντριπτικότερης ήττας τους, από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, στην διεκδίκηση του χώρου της ελληνικής κεντροαριστεράς, όπου το ΠΑΣΟΚ νίκησε τον χώρο του Λεωνίδα Κύρκου, ανάμεσα στα άλλα και με συνθήματα, τα οποία στρέφονταν, κατά της ένταξης της χώρας στην Ε.Ο.Κ. Το στοιχείο, μάλιστα, που δίνει μια κωμικοτραγική διάσταση στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτή η πολιτικοϊδεολογική δικαίωση έγινε αποδεκτή και από όλους, σχεδόν, τους πολιτικούς αντιπάλους των "ανανεωτών", είτε αυτοί το παραδέχτηκαν, ευθέως, είτε, εκ του πλαγίου. Και φυσικά, αυτή η παραδοχή, δεν εξέθρεψε μόνον τον εγωισμό των ηττημένων στον πολιτικό στίβο, γερασμένων και συντηρητικοποιημένων "ανανεωτών", που διατήρησαν, ως αυτοπροσδιοριστικό τους, αυτόν τον πολιτικό χαρακτηρισμό, ως βάλσαμο και ως άλλοθι, για τον ακραίο συντηρητισμό τους και για την πλήρη ενσωμάτωσή τους στο εντόπιο καθεστώς, που διαμορφώθηκε, μετά την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού".


Έτσι, μέσα από αυτήν την ιστορική διαδρομή, δημιουργήθηκε το, νεομπρεζνιεφικής υφής και προέλευσης δόγμα, που κατίσχυσε και διαμόρφωσε τον ελληνικό "ανανεωτικό" χώρο και το οποίο εκφράστηκε από τον ιστορικό ηγέτη του χώρου αυτού, τον Λεωνίδα Κύρκο και συγκεκριμενοποιήθηκε, ως "υπαρκτός ευρωπαϊσμός", για να υπηρετηθεί από τον ίδιο τον Λεωνίδα Κύρκο, με πείσμα και ιεραποστολικό δογματισμό, μέχρι το τέλος του βίου του, τον Αύγουστο του 2011, με τον γνωστό προσωπικό και πολιτικό φανατισμό, που τον διακατείχε και ο οποίος, ουκ ολίγες φορές, τον κατέστησε ένα πολιτικά τυφλό άτομο, που αδυνατούσε να δει, κυριολεκτικά, αυτό που συνέβαινε μπροστά στα μάτια του. Όπως και με τον ίδιο φανατισμό, υπηρετείται το δόγμα αυτό, από τους κληρονόμους των ερειπίων του πολιτικού χώρου, που άφησε πίσω του ο ηγέτης του ελληνικού ευρωκομμουνισμού.


Το δόγμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" δεν βρίσκεται σε κάποιο κείμενο, ή σε κάποια ομιλία του Λεωνίδα Κύρκου, ούτε έχει κωδικογραφηθεί, ως ορισμός. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος, ούτε διαστρέφει το περιεχόμενό του, αφού το δόγμα αυτό διαποτίζει και διαπερνά όλο το έργο του ιστορικού ηγέτη του ελληνικού "ανανεωτικού" χώρου. Είναι, ως προς την ουσία του και το περιεχόμενό του, απολύτως, αντίστοιχο με το γνήσιο μπρεζνιεφικό δόγμα του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και προσδιορίζεται από την τυφλή πίστη στον πραγματωμένο ευρωπαϊσμό, όπως ο Λεωνίδας Κύρκος εννοούν τον όρο αυτόν, τον οποίον ταύτισαν, αρχικά, με την Ε.Ο.Κ., η οποία από τον Νοέμβριο του 1993 μετεξελίχθηκε/μετονομάσθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση και στην συνέχεια κατέληξαν να ταυτίσουν την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, με την ευρωζώνη, στην οποία πίστεψαν, απολύτως, ως ένα περαιτέρω βήμα, προς μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία.


Η πίστη τους αυτή, η οποία υπήρξε ουτοπική, όσο και αν φαινόταν ότι ήταν ρεαλιστική και ορθολογιστική, τους οδήγησε σε μια νεομπρεζνιεφική τοποθέτηση, απέναντι σε αυτό που πίστευαν, ως πραγμάτωση της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, η  οποία τοποθέτηση θέλησε να είναι και εκφράστηκε το ίδιο ωμά, όπως και η ανάλογη τοποθέτηση του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, στο αντίστοιχο κλασσικό δόγμα. Αυτή η πίστη συνοψίστηκε, ως εξής : 

Η ευρωπαϊκή ενότητα δεν είναι άλλη από αυτή που η ίδια η πραγματικότητα εμφανίζει και δημιουργεί. Και αυτή η έμπρακτη υλοποίηση της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας είναι η Ε.Ο.Κ./Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το έσχατο προχωρημένο βήμα της, όπως αυτό υλοποιείται από την ευρωζώνη.


Έτσι, λοιπόν, απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο, απέναντι στις Η.Π.Α., στην Κίνα, την Ρωσία και τις άλλες αναδυόμενες δυνάμεις, έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την υλοποίηση της ευρωπαϊκής ενότητας, όπως αυτή εκφράζεται από την Ε.Ο.Κ./Ε.Ε., δηλαδή από τον "υπαρκτό ευρωπαϊσμό", όπως αυτός υλοποιείται από την ευρωζώνη, από το 2002 και μετά και το μοντέλο, που, ιστορικά, προέκυψε, όπως προέκυψε και με δεδομένη την κατάσταση, που δημιουργήθηκε από τον συσχετισμό δύναμης, που προέκυψε στον ευρωπαϊκό χώρο, μετά την κατάρρευση της "σοβιετικής" αυτοκρατορίας και ο οποίος συσχετισμός δύμανης ενδύθηκε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, που προσδιόρισαν τον "υπαρκτό ευρωπαϊσμό", δηλαδή από την δημιουργία της ευρωζώνης, με τα καλά της και τα κακά της. Αυτή, ως έκφραση του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" ήταν, έτσι, όπως ήταν και έτσι, όπως, ιστορικά, προέκυψε. Και τον οποίον "υπαρκτό ευρωπαϊσμό", έπρεπε όλοι οι άλλοι να αποδεχθούν, ή να τον απορρίψουν, ως είχε, μέσα από μια διαδικασία προσέγγισης, που ονομάζεται "take it, or leave it". Αυτός είναι ο πραγματοποιημένος και υλοποιημένος ευρωπαϊσμός, αφού όλα τα άλλα είναι θεωρητικές φλυαρίες και ουτοπίες, οι οποίες δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει άλλος ευρωπαϊσμός. Είναι αυτός, που είναι και έτσι όπως είναι. Και σε όποιον αρέσει.


Η εμφανής αντιστοίχιση των εμφανιζόμενων, ως ρεαλιστικών τοποθετήσεων των δύο δογμάτων, που έχουν την ίδια πολιτική αφετηρία, αν και υπήρξαν αντίπαλα, μπορεί να είναι χαρακτηριστική, αλλά από μόνη της δεν σημαίνει τίποτε, αν δεν εξετασθούν τα δόγματα αυτά, σε σχέση με τα ιστορικά αποτελέσματα, που παρήγαγαν και σε σχέση με την ιστορική τους μοίρα. Και δυστυχώς, ή ευτυχώς και των δύο δογμάτων η ιστορική μοίρα υπήρξε τραγική, αφού και τα δύο διακατέχονταν από έναν ακατάσχετο βολονταρισμό, ο οποίος δεν αντιστοιχούσε στις ιστορικές πραγματικότητες, μέσα στις οποίες εντάσσονταν τα δόγματα αυτά. Δεν θα σταθώ εδώ στην κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Αυτή είναι δεδομένη, ιστορικά και προέκυψε, μέσα από την διάλυση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και των χωρών του "σοσιαλιστικού" στρατοπέδου την περίοδο 1989 - 1991.


Σήμερα - και για την ακρίβεια εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια - η Ευρώπη ζει το αναπάντεχο και μη αναμενόμενο (αναπάντεχο και μη αναμενόμενο, για όσους δεν ήθελαν να το δουν και να το αντιμετωπίσουν ως ρεαλιστική πιθανότητα, αν και αυτό αποτελούσε μια αναμενόμενη βεβαιότητα, για όσους ήσαν αντικειμενικοί και ψύχραιμοι στην ανατομία των προοπτικών της ευρωζώνης, ως μιας, θεσμικά, χαώδους νομισματικής ένωσης) γεγονός της διαλυτικής αποδόμησης της ευρωζώνης. Μιας αποδόμησης, η οποία απειλεί να οδηγήσει στον θάνατο και την Ε.Ε. Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβη είναι ότι η έλευση της διεθνούς οικονομικής ύφεσης του Σεπτεμβρίου του 2008 εσωτερικεύθηκε στην ευρωζώνη, στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010, με την ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, ως μια βαθιά τριπλή κρίση χρέους - κατάρρευσης της συναθροιστικής ζήτησης - αφανούς πτώχευσης τραπεζών και κατέστησε σαφές ότι η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση ήταν ουσιαστικά νεκρή, ευθύς ως έκανε την εμφάνισή της η διεθνής ύφεση, η οποία δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να καταστήσει εμφανή και σαφή την, ευθεία και εξ αρχής χρεωκοπία της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, ήδη από την δημιουργία της, το 2002.


Φυσικά, αυτό που θα έπρεπε να γίνει, εάν το σύστημα λειτουργούσε ελάχιστα ορθολογιστικά, είναι η αναγνώριση του θανάτου της, από τους ενδιαφερομένους, η ταφή της ευρωζώνης και η επείγουσα και άμεση δημιουργία στην θέση της, μιας ευρωπαϊκής κρατικής ομοσπονδίας, στα αμερικανικά πρότυπα. Αντί αυτού, οι ευρωπαϊκές ελίτ, με προεξάρχουσα την γερμανική, αρνούνται να παραδεχθούν το τέλος του βίου της ευρωζώνης και την κρατούν σε μια νεκροζώντανη κατάσταση, με αποτέλεσμα αυτή και το χαώδες θεσμικό της πλαίσιο, το οποίο είναι, όχι μόνον εντελώς ανεπαρκές, αλλά και αντίκειται στις ανάγκες που προκύπτουν από τις παρούσες περιστάσεις, να επιδεινώνουν ολοένα και περισσότερο την υφεσιακή κατάσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο, να οδηγούν στην καταστροφή τις χώρες της ευρωζώνης και να απειλούν με αποσταθεροποίηση την παγκόσμια οικονομία, η οποία, ακόμη, δεν έχει, οριστικά και επάνω σε μια σταθερή βάση, ανακάμψει από την κρίση του 2008. Και φυσικά, αυτή η συμπεριφορά των ευρωπαϊκών ελίτ δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού σκοπός τους είναι η διατήρηση της ευρωζώνης, ως έχει, στα βασικά της χαρακτηριστικά και η αποφυγή της δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής κρατικής ομοσπονδίας, στην θέση της ευρωζώνης, την οποία, άλλωστε, δημιούργησαν, ακριβώς, για να αποφύγουν την μετατροπή της Ε.Ε. σε κρατική ομοσπονδία, παρά τις ανοησιολογούσες δοξασίες των εντόπιων και των ευρωπαίων ευρωκομμουνιστών και "ανανεωτών", οι οποίοι ουδέποτε αντελήφθησαν αυτή την ωμή και πικρή, γι΄αυτούς και τα πιστεύω τους, αλήθεια.


Σε αυτή την ατταβιστική συμπεριφορά των ευρωπαϊκών ελίτ, που παραπέμπει στις αντίστοιχες συμπεριφορές, που επιδείχθηκαν στις Η.Π.Α. και στην Ευρώπη, κατά την περίοδο της Μεγάλης Κρίσης της δεκαετίας του 1930, η απάντηση των οπαδών του δόγματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" δεν είναι καθόλου διαφορετική και έχει, απολύτως, το ίδιο περιεχόμενο, με την συμπεριφορά των ελίτ αυτών. Μέσα από ένα σουρεαλιστικά "ρεαλιστικό" σχήμα, οι εντόπιοι "ανανεωτές" δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να δείχνουν τον ακραίο συντηρητισμό τους, ο οποίος μετατρέπεται σε έναν επίσης ακραίο αντιδραστικό "ρεαλισμό", που λέει, λίγο-πολύ, ότι "αυτή είναι η Ευρώπη, αυτός είναι ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός", έτσι υλοποιείται η ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, αυτήν υπερασπίζουμε, πάση θυσία, παρά τα λάθη, παρά τα σφάλματα και παρά το γεγονός ότι διαφωνούμε, κρατάμε την διαφωνία μας, για τον εαυτό μας και μένουμε δίπλα στο ισχυρό ρεύμα, που κουμαντάρει τα πράγματα στην ευρωζώνη, αδιαφορώντας, για τις όποιες απώλειες".

Ο Wolfgang Schaueble υπήρξε ωμός και καθαρός και εξέφρασε, πλήρως, τις επιδιώξεις της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και την εθνικιστική ιδεολογία, που την διακατέχει και η οποία κρύβεται, πίσω από έναν επιδερμικό - και ως εκ τούτου, ουσιωδώς, ανύπαρκτο -, σε έναν a la carte "ευρωπαϊσμό". Αρνήθηκε ρητά την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, διακηρύσσοντας ότι δεν επιθυμεί την οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους. Στην γερμανική ελίτ αρκεί η ευρωζώνη. Αυτή εκφράζει τα συμφέροντα της σύγχρονης μεταναζιστικής Γερμανίας. Η ευρωζώνη δεν πρέπει να αντικατασταθεί από ένα ομοσπονδιακό κρατικό σχήμα. Και αν αυτό δεν μπορέσει να αποτραπεί, με διαφορετικό τρόπο, τότε, η Γερμανία μπορεί να ζήσει και χωρίς την ευρωζώνη, την οποία είναι διατεθειμένη να την οδηγήσει στην διάλυση - αποφεύγοντας η ίδια, κατά το δυνατό, την ανάληψη του σχετικού κόστους και χρεώνοντας την εξέλιξη αυτή, σε οποιονδήποτε άλλον είναι διαθέσιμος...


Ματαιοπονούν. Δυστυχώς, γι' αυτούς, η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ είναι σαφής, δια στόματος Βόλφγκανγκ Σοϋμπλε. Ιδού τι είπε, για την ευρωζώνη και για την ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία και για το γιατί η ευρωζώνη δεν θα αντικατασταθεί από ένα ευρωπαϊκό κράτος :


"Η Ένωση δεν θα γίνει σύμφωνα με το γερμανικό ή το γαλλικό πρότυπο. Θα είναι μια συνθέτη αλχημεία βασισμένη στη σύνθεση της πολυποικιλότητας των ευρωπαϊκών πολιτισμών. Όμως, ας είμαστε σαφείς : Δεν θέλουμε ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος με ακόμα μεγαλύτερη γραφειοκρατία. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο, με μια νέα ανακατανομή των εξουσιών, ανάμεσα στις χώρες-μέλη της Ένωσης. Θέλουμε μια Ευρώπη ικανή να δρα στους τομείς των κοινών συμφερόντων, ιδιαίτερα στην νομισματική, οικονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά σε μια παγκοσμιοποιημένη διεθνή κοινότητα".


Η γερμανική ελίτ και το εντελώς ανορθολογικά εμμονικό, έως παράλογο δόγμα της, για την δημοσιονομική πειθαρχία και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να ακολουθεί την free market approach των Αμερικανών συντηρητικών. Γι' αυτό η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ επιδιώκει να δημιουργήσει μία Ευρώπη, χωρίς ένα ομόσπονδο ευρωπαϊκό κράτος, απαλλαγμένη και από την οικονομική κυριαρχία των εθνικών κρατών και με αχαλίνωτη οικονομική ελευθερία, για το κεφάλαιο, με ιδιαίτερη προτίμηση στο χρηματιστικό.


Η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι το ευρώ είναι ένα βαθιά ανορθόλογο νόμισμα (για την ακρίβεια, δεν είναι καν νόμισμα και λειτουργεί περισσότερο ως ομόλογο, ακριβώς επειδή οι κατασκευαστές του δεν επιτρέπουν την εκτύπωσή του, ως μηχανισμό επίλυσης των οικονομικών υφέσεων, με αποτέλεσμα αυτές να μεταπίπτουν σε κρίσεις). Επίσης γνωρίζει ότι το ευρώ στηρίζεται σε ένα προβληματικό και ετοιμόρροπο οικοδόμημα, την ευρωζώνη, η οποία, με την εσωτερίκευση της διεθνούς ύφεσης του 2008, κατέστη κλινικά νεκρή. Και φυσικά γνωρίζει, επίσης, ότι, ναι μεν η ευρωζώνη είναι νεκρή και περιμένει την ταφή της, η οποία θα έλθει, όσο και αν το Βερολίνο καθυστερεί την πραγματοποίησή της, αλλά το ευρώ, μπορεί να επιβιώσει, μακροπρόθεσμα, παρά τον θάνατο της ζώνης του, εάν η ευρωζώνη δώσει την θέση της σε ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κρατικό σχήμα.


Η ελίτ της Γερμανίας αρνείται μια τέτοια προοπτική. Και την αρνείται σε όλες της τις εκδοχές, που οδηγούν στην ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης.  Ακόμα και στην light εκδοχή της, που προβλέπει έναν σημαντικό βαθμό αμοιβαιοποίησης των κρατικών χρεών των χωρών της ευρωζώνης, που θα μείωνε το κόστος δανεισμού των χωρών του νότου (και όχι μόνον αυτών) και την αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας στην Γερμανία και τις λοιπές πλεονασματικές χώρες, που θα αυξήσει τα μέσα επίπεδα του πληθωρισμού και θα δώσει την δυνατότητα στις χρεωμένες χώρες να αυξήσουν τις εξαγωγές τους και να αποκολληθούν από την κρίση και την παγίδα ρευστότητας, μέσα στην οποία έχουν περιπέσει (μια πολιτική η οποία έχει βοηθήσει, στο παρελθόν, αλλά και τώρα ακόμα, την Γερμανία να ξεπεράσει την κρίση). Όπως έχω γράψει πολλές φορές, μετά την έναρξη της κρίσης, εδώ και περισσότερο από 2 χρόνια τώρα, εάν δεν αυξηθεί ο πληθωρισμός στην ευρωζώνη το ευρώ δεν θα μπορέσει να επιβιώσει. Παρ' όλ' αυτά, η γερμανική ελίτ αρνείται όχι μόνο να βρει λύσεις, γύρω από αυτό το θέμα, αλλά αρνείται ακόμα και να το συζητήσει.

Φυσικά, αυτή η Ευρώπη, η οποία επιμένει να παραμένει, μερικώς, ως μια νομισματική ζώνη, θα διαλυθεί, ή θα ακρωτηριασθεί. Και σε κάθε περίπτωση, δεν θα επιβιώσει, οδηγώντας, ανάμεσα στα άλλα και το δόγμα και τους οπαδούς του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" στα σκουπίδια της Ιστορίας, μαζί με το δόγμα και τους οπαδούς του κλασσικού μπρεζνιεφικού δόγματος του "υπαρκτού σοσιαλισμού".


Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο, για την Ελλάδα και την κοινωνία της. Και τούτο διότι αυτή η διαδικασία την οδηγεί ενώπιον μιας πρωτοφανούς ανθρωπιστικής καταστροφής, η οποία επίκειται, ως αποτέλεσμα της εμπλοκής της χώρας μας στα γρανάζια της θνήσκουσας βαμπιρικής ευρωζώνης και των άθλιων χειρισμών, στους οποίους έχει προβεί η παντελώς ανίκανη και ψοφοδεής ελληνική "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική και κατ' ουσίαν, μειωμένου πατριωτισμού πολιτικοοικονομική ελίτ και η παρούσα τρικομματική κυβερνητική εκδοχή της.


Το αστείο με το κυβερνητικό τρίο, που έχει αναλάβει τις τύχες της χώρας και το οποίο ομνύει στην παραμονή της Ελλάδας στην βαμπιρική ευρωζώνη, είναι ότι γίνεται αποδέκτης πολλών προτάσεων από την γερμανική, κυρίως, πλευρά, που προτρέπουν, σε μια νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, με μείωσή του, κατά 30%, σε συνδυασμό, με μια "προσωρινή έξοδο" (κάτι σαν "άδεια απουσίας") από την ευρωζώνη και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα της χώρας. Περιττό να πω ότι αυτού του είδους οι προτάσεις γίνονται, εκ του πονηρού και εάν γίνουν αποδεκτές, το γεγονός αυτό θα αποτελέσει πράξη εσχάτης προδοσίας, εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού. Γι' αυτό, καλόν είναι οι κυβερνήτες του τόπου να απορρίψουν αυτές τις προτάσεις, σε όλες τους τις παραλλαγές, χωρίς δεύτερη κουβέντα.


Μια επιστροφή στην δραχμή, με ένα κουρεμένο δημόσιο χρέος, κατά 30%, το οποίο, όμως, θα παραμείνει εκφρασμένο σε ευρώ (ή σε ρήτρες ξένου νομίσματος, διότι δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι το ευρώ θα επιβιώσει, για πολύ, μετά από μια Grexit) θα είναι απολύτως καταστροφική και θα διαιωνίσει το καθεστώς πεονίας, το οποίο έχουν επιβάλει στην Ελλάδα οι τοκογλυφικοί δανειστές της, οι οποίοι εμφανίζονται ως "διασώστες" και ως "εταίροι". Η νέα δραχμή, κάτω από αυτό το καθεστώς, το οποίο θα διαιωνίζει και θα επιβαρύνει την τοκογλυφική υπερχρέωση του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, θα αποτελεί, ουσιαστικά, ένα νέο κατοχικό πληθωριστικό νόμισμα, σαν τα διαβόητα reichsmarks της γερμανικής Κατοχής της περιόδου 1941 - 1944, ακριβώς, επειδή η ρήτρα παραμονής του ελληνικού δημόσιου χρέους, σε ευρώ, θα το διογκώσει, σε επίπεδα, απολύτως ,δυσθεώρητα, σε σχέση με το ύψος, που έχει σήμερα και θα το καταστήσει, ομοίως, αδύνατο να πληρωθεί, όπως και σήμερα. (Άλλωστε, όπως έχει πει, από τον Ιανουάριο του 2010, αναφερόμενος στην ελληνική τραγωδία, η οποία, τότε, μόλις, είχε αρχίσει να εκτυλίσσεται, ο Mohammed El Erian της Pimco : "Ουδείς νόμος απαγορεύει το να εκμεταλλεύεσαι τον μαλάκα")!


Πράγματι, εάν δούμε τους αριθμούς, αυτοί είναι αμείλικτοι και απολύτως απαγορευτικοί, όσον αφορά την, γερμανικής εμπνεύσεως, πρόταση. Με δεδομένο ότι, μετά την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που έγινε τον περασμένο Μάρτιο, το ύψος του διαμορφώθηκε, περίπου, στα 280 δισ. €, μια αποδοχή της πρότασης για μείωσή του, μέσα από μια νέα αναδιάρθρωση, κατά 30%, θα αναδιαμόρφωνε το ύψος του χρέους αυτού, περίπου, στα 196 δισ. €. Αυτό το χρέος, που και σε αυτό το ύψος παραμένει αδύνατο να εξυπηρετηθεί, ισούται με το 100% του ελληνικού ΑΕΠ και ως εκ τούτου, μετά την "προσωρινή έξοδο" (πρόκειται, για ευφημισμό. Η όποια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη - και εάν η ευρωζώνη επιβιώσει - δεν θα είναι καθόλου προσωρινή. Η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει στην νομισματική αυτή ένωση, ούτε σε 50 χρόνια) της χώρας από την ευρωζώνη, εάν παραμείνει εκφρασμένο σε ευρώ, ή σε ρήτρα ξένου νομίσματος, θα διογκωθεί και λόγω της υποτίμησης, που θα γίνει στο νέο τοπικό νόμισμα, αλλά το κυριότερο είναι ότι θα απορροφήσει πολύ περισσότερους πόρους από την ελληνική οικονομία, από αυτούς, που η χώρα θα κερδίσει από την αύξηση των εξάγωγών της, τον τουρισμό και την πτώση των εισαγωγών, ύστερα από την αντικατάσταση του ευρώ από το τοπικό νόμισμα. Και το χειρότερο είναι ότι η επιτοκιακή και ανατοκιστική επιβάρυνση του χρέους, μαζί με τον όποιο νέο δανεισμό (αν αυτός υπάρξει) θα διογκώσουν το χρέος αυτό σε τέτοιο βαθμό, που θα καταστήσουν, ακόμα περισσότερο απαγορευτική την αποπληρωμή του. Η χώρα θα οδηγηθεί και πάλι σε χρεωστάσιο. Αυτή την φορά, εκτός ευρωζώνης.


Οι εξυπνακισμοί αυτοί της γερμανικής ελίτ πρέπει να απορριφθούν, ασυζητητί. Η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, προφανώς, φρικιά, μπροστά στο (απολύτως λογικό και φυσιολογικό) ενδεχόμενο να γίνει πράξη η πρόταση του Didier Reynders, σημερινού ΥΠΕΞ του Βελγίου, ο οποίος, εντελώς πρόσφατα, είπε μια πικρή, για τους ευρωζωνίτες, αλήθεια, την οποία θέλουν να αποφύγουν και την οποία περιέγραψε ο Βέλγος Υπουργός Εξωτερικών, λέγοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να τεθεί, υπό καθεστώς οικονομικής κηδεμονίας, για όσο χρόνο βρίσκεται έξω από τις αγορές και να χρηματοδοτείται από τους μηχανισμούς της ευρωζώνης, υπολογίζοντας, μάλιστα, ότι αυτό θα διαρκέσει, τουλάχιστον, για μία γενιά, δηλαδή περίπου 20 χρόνια και περισσότερο.

Η Γερμανία, υπό οποιαδήποτε διακυβέρνηση (χριστιανοδημοκρατική, ή σοσιαλδημοκρατική, ή άλλη), δεν είναι διατεθειμένη να δεχθεί κάτι τέτοιο. Και πολύ περισσότερο, δεν είναι διατεθειμένη να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο εγχείρημα. Το κόστος υπερβαίνει, κατά πολύ τα όποια ωφέλη της Γερμανίας, από την συμμετοχή της στην ευρωζώνη. Γι' αυτό και η, επαρχιωτικής νοοτροπίας, γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ σκαρφίζεται και μηχανεύεται διάφορα σενάρια, προκειμένου να απεγκλωβιστεί από μια τέτοια εξέλιξη. Ένα από τα σενάρια αυτά είναι και η "προσωρινή έξοδος" της Ελλάδας από την ευρωζώνη, με "δώρο", ένα κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, της τάξεως του 30%. (Ένα "δώρο" άδωρο, για μια "προσωρινή έξοδο", τουλάχιστον ... 50 ετών και βάλε)...

Αλλά η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη δεν μπορεί να εξαντληθεί σε τόσο φθηνά σενάρια, που αποτελούν μια ακόμα γερμανική κουτοπονηριά. Η χώρα πρέπει "να πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι της", αν, τελικά, αποφασίσει να εξέλθει από την ευρωζώνη. Η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη, αν συζητηθεί στα σοβαρά, θα πρέπει να γίνει στα πλαίσια μιας γενικότερης διαπραγμάτευσης, που θα βάζει τα πάντα, πάνω στο τραπέζι. Από τα οικονομικά ζητήματα, έως τα ζητήματα εθνικής ασφαλείας και άμυνας της χώρας (τα οποία κατάφεραν, επίσης, να διαταράξουν και να θέσουν σε κίνδυνο οι ανόητοι "ευρωπαϊστές" μας, οι οποίοι, βλακωδώς, έβαλαν, όπως-όπως, την Ελλάδα στην ευρωζώνη, χωρίς να δουν ότι δημιούργησαν έτσι ένα τεράστιο κενό εθνικής ασφαλείας και άμυνας, σε περίπτωση, που η χώρα θα ήταν υποχρεωμένη να εξέλθει από την ευρωζώνη. Και χωρίς να λάβουν υπόψη τους ότι η Ελλάδα, από την ίδια την λογική λειτουργία των Συνθηκών της ευρωζώνης και την έμπρακτη εφαρμογή τους, θα έφθανε στο σημείο να υποχρεωθεί να βγει από το ευρώ και την ζώνη του).


Και φυσικά, όσον αφορά το ζήτημα της τύχης του ελληνικού δημόσιου χρέους, σε περίπτωση εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, η ελληνική πλευρά δεν μπορεί, παρά να συζητήσει και να απαιτήσει την διαγραφή του συνόλου του ελληνικού δημόσιου χρέους (ή την πληρωμή του, χωρίς ουδεμία επιβάρυνση της ελληνικής οικονομίας, από την Ε.Κ.Τ.,  ή τους μηχανισμούς διάσωσης που έχει δημιουργήσει, ή θα δημιουργήσει η ευρωζώνη). Όλα τα άλλα αποτελούν εσχάτη προδοσία, κατά του τόπου και του πληθυσμού του.


(Μόνη εναλλακτική λύση είναι το να συζητήσει το ελληνικό δημόσιο την δυνατότητα αποδοχής ενός μέρους του χρέους αυτού, το οποίο θα μπορούσε να φθάσει - υπό προϋποθέσεις και με αντισταθμίσματα - στα επίπεδα των ποσοστών, που αυτό ήταν εκφρασμένο, σε ξένα νομίσματα, πριν το 2000. Τα ποσοστά αυτά είναι γνωστά και έφθαναν, κατά την περίοδο πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, στα επίπεδα του 15% - 20% του συνολικού δημόσιου χρέους της χώρας. Με δεδομένο ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος φθάνει, τώρα, όπως ανέφερα προηγουμένως, στα 280 δισ. €, ο υπολογισμός είναι εύκολος. Το ύψος του δημοσίου χρέους, που θα μπορούσε να συζητήσει, υπό προϋποθέσεις και με αντισταθμίσματα, η ελληνική πλευρά κυμαίνεται, ανάμεσα στα 42 δισ. € και στα 57 δισ. € - και ίσως να είναι χρήσιμο, ανάλογα με τις εξελίξεις, να εξετασθεί και κάποιο ανώτατο όριο, το οποίο θα μπορούσε να φθάσει τα 60 δισ. €, εάν η συζήτηση αγγίξει και το ζήτημα του πρώτου κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, που έγινε τον Μάρτιο του 2012).

Υπό το πρίσμα της εξυπηρέτησης των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της χώρας, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη δεν είναι μονόδρομος. Η Ελλάδα μπορεί να διαπραγματευθεί την παραμονή της στην ευρωζώνη, αλλά όχι με τον παθητικό (και συνάμα καταστροφικό γι' αυτήν) τρόπο της υποταγής στις επιταγές των δανειστών. Οι "εταίροι", που εμφανίζονται, ως διασώστες και οι οποίοι στην πραγματικότητα ενεργούν, ως τοκογλυφικοί δανειστές, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να κοιτάζουν να στηρίξουν, εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού, το μπατιριμένο χρηματοπιστωτικό τους σύστημα. Γι' αυτό, άλλωστε, δεν μιλούν, για διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους, ή για πληρωμή του από την Ε.Κ.Τ., ή άλλους θεσμούς της ευρωζώνης. Γι' αυτό και δεν θέλουν να κάνουν λόγο, ούτε για την αναδιάρθρωση, ούτε για την διαγραφή των χρεών των άλλων κρατών της ευρωζώνης, που πνίγουν τις οικονομίες και τους πληθυσμούς αυτών των χωρών. Γι' αυτό και δεν επιθυμούν την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης.

Για την ριζική ανατροπή των δεδομένων στις ενδοευρωζωνικές συζητήσεις, η ελληνική πλευρά, εάν επιλέξει την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, θα πρέπει να το κάνει, μόνον εάν είναι διατεθειμένη να προωθήσει έμπρακτα την διαδικασία ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης. Μόνον έτσι πρέπει η Ελλάδα να επιδιώξει την παραμονή της στην ευρωζώνη. Αλλιώς, πρέπει να φύγει, αφού προηγουμένως, συζητήσει, λεπτομερώς, εξαντλητικά και με σαφές επιτελικό σχέδιο, για τον τρόπο εξόδου της. Και η ελληνική στάση, εφ' όσον επιλεγεί η παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη, πρέπει να είναι άκρως επιθετική, απέναντι στους "εταίρους" και δανειστές.

Το τι πρέπει να κάνει η όποια διαπραγματευτική ομάδα αναλάβει να διεκπεραιώσει αυτή την διαδικασία, το έχω περιγράψει, εκτενώς, πολλές φορές. Θα το επαναλάβω και εδώ.

Η Ελλάδα πρέπει να ασκήσει το κρατικό δικαίωμα εκτύπωσης ευρώ (seigniorage), το οποίο, τώρα, τελεί, εν αναστολή, αφού, προηγουμένως, η κυβέρνηση του τόπου κηρύξει την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και αφού προηγουμένως, καλέσει, επισήμως, τα όργανα της ευρωζώνης να οργανώσουν δράσεις, για την κάλυψη των έκτακτων αναγκών, που προκύπτουν από αυτή την κατάσταση. Γι' αυτές τις περιστάσεις, υπάρχει και ο Μηχανισμός E.L.A.  Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι θα πρέπει να ζητήσει από την Ε.Κ.Τ. να εκτυπώσει την κατάλληλη και απαραίτητη ποσότητα χρήματος (ευρώ), για την χρηματοδότηση αυτών των έκτακτων αναγκών και να τυπώσει η ίδια η χώρα ευρώ στα εδώ νομισματοκοπεία, ανακοινώνοντας την πράξη της αυτή στην Φραγκφούρτη. Το τελευταίο, μάλιστα, θα είναι αναγκαίο, εφ' όσον η Ε.Κ.Τ. αρνηθεί, ή αμελήσει, να ανταποκριθεί στην εντολή της ελληνικής κυβέρνησης.


Και μόνον η φήμη ότι η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να ασκήσει μια τέτοια επιθετική πολιτική, απέναντι στους δανειστές και "εταίρους" της, θα ήταν αρκετή, για να συμμαζέψει τους συνομιλητές της. (Ο Silvio Berlusconi, άλλωστε, πρόσφατα, απείλησε την γερμανική ελίτ και την Ε.Κ.Τ., με την άσκηση ανάλογης πολιτικής, εκ μέρους της Ιταλίας, λέγοντας ότι η Ιταλία θα μπορούσε να τυπώσει ευρώ και να ζητήσει από την Γερμανία να φύγει από την ευρωζώνη. Και μόνη η εκτόξευση μιας τέτοιας απειλής ήταν ικανή να συνετίσει, κάπως, τους Μέρκελ και Σόϋμπλε στην τελευταία σύνοδο κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης τον περασμένο Ιούλιο). Εάν, μάλιστα, η ελληνική πλευρά ασκήσει πολιτική εκτύπωσης ευρώ, υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, τότε, στην ευρωζώνη θα έρχονταν τα πάνω, κάτω και οι ευρωζωνίτες, με προεξάρχοντες τους Γερμανούς, θα αντιλαμβάνονταν ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν, με αυτόν τον τρόπο και την μεθοδολογία. Και ή θα οδηγήσουν την ευρωζώνη σε διάλυση, ή θα ακολουθήσουν την οδό της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης, η οποία δεν θα είναι, φυσικά, εύκολη, ούτε χρονικά, σύντομη. Όμως, έτσι, το πρόβλημα θα συνειδητοποιηθεί από όλους, οι οποίοι δεν θα μπορούν να το αποφεύγουν και να συνεχίζουν να αρνούνται την ύπαρξή του. Το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης, το οποίο έχει να κάνει με την ομοσπονδιοποίησή της, θα μπει, άμεσα, στην ατζέντα των συζητήσεων και δεν θα βγει, πλέον, ποτέ, από αυτήν, ακόμα και αν η ευρωζώνη διαλυθεί. Το σοκ, που θα ακολουθήσει από την άσκηση του, εν αναστολή τελούντος, κρατικού δικαιώματος της νομισματοκοπής (seigniorage), θα είναι τεράστιο. Μπορώ να πω ότι θα είναι ανυπολόγιστο. Αλλά μόνον με ένα τέτοιο σοκ μπορεί η Ευρώπη να πάει μπροστά και να ξεφύγει από την σημερινή κρίση, που σαρώνει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Και το να πάει μπροστά η Ευρώπη σημαίνει, είτε να προωθηθεί, γρήγορα, η ομοσπονδιοποίησή της, είτε οι χώρες της ευρωζώνης να γυρίσουν στα εθνικά τους νομίσματα.


Η προσφορά της Ελλάδας σε αυτήν την διαδικασία, θα μπορούσε να είναι τεράστια, εάν αποφασίσει να ασκήσει, έναντι των τοκογλυφικών δανειστών και εταίρων της, αυτήν την επιθετική πολιτική της κρατικής νομισματοκοπής, που περιέγραψα και την οποία, εδώ και καιρό, έχω προτείνει.

Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 17/6/2012, έτσι όπως απεικονίζονται, σε αυτόν τον πίνακα, ουδόλως νομιμοποιούν την τρικομματική κυβέρνηση, την οποία συγκρότησαν "της μιας δραχμής τα γιασεμιά" (για να θυμηθούμε και το παλιό μελαγχολικό τραγούδι), δηλαδή η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, να εφαρμόσουν το Μνημόνιο (παρά το γεγονός ότι αυτό ήταν, ευθύς εξ αρχής, ανεφάρμοστο και το οποίο η ψήφος του εκλογικού σώματος κατέστησε και επισήμως, νεκρό), όπως, τελικώς, επέλεξαν να κάνουν. Η ψήφος του ελληνικού εκλογικού σώματος ήταν εντολή, για επαναδιαπραγμάτευση και για σταδιακή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο και όχι για πλήρη και ολοκληρωτική εφαρμογή του Μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012. Φυσικά, η ψήφος του εκλογικού σώματος υπήρξε και απεδείχθη, ευθύς εξ αρχής, εσφαλμένη, διότι εμπιστεύθηκε τους πιο ακατάλληλους να εφαρμόσουν αυτή την εντολή. Γι' αυτό και μόλις χθες, ο κ. Κωστής Χατζηδάκης, ο εκ των πιο φανατικών οπαδών της εφαρμογής του Μνημονίου υπουργός της παρδαλής αυτής κυβέρνησης, υπήρξε ωμός και ξεκάθαρος - λειτουργώντας, προφανώς και μέσα στα πλαίσια των εντολών του πρωθυπουργού -, λέγοντας ότι θα πολιτευθεί, σαν να είναι η τελευταία του θητεία και θα εφαρμόσει τις προβλέψεις του Μνημονίου, χωρίς να υπολογίσει το εκλογικό κόστος και αδιαφορώντας για το ποιός θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. ("Ας τις κερδίσει όποιος θέλει", είπε χαρακτηριστικά). Περιττό να πω ότι, πάντοτε, έτσι εκφράζονται τα μέλη της πολιτικής ελίτ, όταν θέλουν να επιδείξουν την βαθιά περιφρόνηση, που τρέφουν, για το εκλογικό σώμα του τόπου και για τον πυρήνα των δημοκρατικών διαδικασιών, που συγκροτούν, θεσμικά, τα σύγχρονα αστικοδημοκρατικά πολιτεύματα και όταν τα μέλη αυτά είναι απελπισμένα και έτσι υποχρεώνονται να αποκαλύψουν το ωμό και στυγνό ολιγαρχικό περιεχόμενο των πεποιθήσεων και των αντιλήψεών τους, μαζί με το, επίσης, ολιγαρχικό περιεχόμενο των σύγχρονων αστικοδημοκρατικών θεσμών, που επιτρέπουν στον Κωστή Χατζηδάκη και στον όποιο Κωστή Χατζηδάκη, να συμπεριφέρεται και να εξουσιάζει την κοινωνία, με αυτόν τον ξεδιάντροπο τρόπο. Τα ίδια, με αυτά, που είπε, χθες, ο υπουργός της τρικομματικής κυβέρνησης της νεοδημοκρατικής αριστεράς, μας τα είπε και ο ΓΑΠ στις 2/5/2010, όταν ανακοίνωσε την υπογραφή και την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου. Τα αποτελέσματα, που ακολούθησαν εκείνες τις διακηρύξεις του ΓΑΠ ("Δεν με ενδιαφέρει να ξαναεκλεγώ πρωθυπουργός", είπε, τότε - και επανέλεβε, αρκετές φορές στην συνέχεια -, ο ευήθης υιός του Ανδρέα Παπανδρέου) είναι γνωστά. Τώρα, οι εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, θα είναι, απείρως, χειρότερες...


Αλλά ποιός θα μπορούσε να ασκήσει μια τέτοια πολιτική; Η τρόϊκα εσωτερικού - για να θυμηθούμε και το αλήστου μνήμης Κ.Κ.Ε. (Εσωτερικού) των "ανανεωτών" -, δηλαδή η συγκυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά, Ευάγγελου Βενιζέλου και Φώτη Κουβέλη, η οποία, μόλις (και μετά από αρκετούς θεατρινισμούς) απεδέχθη, πλήρως, το εγκληματικό πακέτο των 11,5 δισ. € του προγράμματος του δεύτερου Μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012, που θα αφανίσει την ελληνική οικονομία και θα οδηγήσει τον ελληνικό πληθυσμό, ενώπιον μια ανείπωτης ανθρωπιστικής καταστροφής και η οποία θα αποδεχθεί και τα, επί πλέον, "διορθωτικά" μέτρα, που θα της επιβάλει η τρόϊκα εξωτερικού των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας;

Προφανώς, μετά από τους συγκυβερνήτες της "νεοΔημοκρατικής Αριστεράς", δεν ακολουθεί, οπωσδήποτε η καταστροφή. Μπορεί να υπάρξει και η ανόρθωση του τόπου και του πληθυσμού που κατοικεί σε αυτόν τον τόπο.


Αυτοί οι ίδιοι έφεραν την καταστροφή και την προσωποποιούν, με τον ψευδεπίγραφο και συνάμα τυφλό "ευρωπαϊσμό" τους, που ταυτίστηκε, ανοήτως και λόγω της ανυπαρξίας στον χώρο τους οποιασδήποτε στρατηγικής σκέψης, με την ευρωζώνη, η οποία δεν είναι τίποτε περισσότερο από την έμπρακτη αποτυχία και την υπαρκτή καταστροφή της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας.


Στο τέλος του δρόμου τον οποίο διαβαίνουν, υπάρχει η δραχμή. Την οποία θα φέρουν - ευτυχώς - αυτοί (εκτός και αν την κοπανήσουν, με ελαφρά, ή βαριά πηδηματάκια). Και λέω ευτυχώς, διότι, φέρνοντας την επιστροφή της χώρας στο παλαιό εθνικό της νόμισμα, δεν θα μπορούν να κατηγορήσουν κανέναν άλλον, εκτός από τον (κακό) εαυτό τους, για την εξέλιξη αυτή.


Και με την επαναφορά της δραχμής, ως νομίσματος της χώρας, θα ολοκληρώσουν το έργο τους, το οποίο, με συνέπεια, υπηρετήσαν και έφεραν, εις πέρας, από το 1974, έως σήμερα. Ένα έργο, που δεν είναι άλλο από την πλήρη καταστροφή της Ελλάδας και του οποίου έργου το τέλος ήλθαν να επισφραγίσουν, με την παρουσία τους, στην κυβέρνηση της νεοδημοκρατικής αριστεράς του Αντώνη Σαμαρά.


Σε ό,τι με αφορά δεν έχω να κάνω τίποτε περισσότερο από το να τους "απολαύσω", ως πρωταγωνιστές του μακάβριου (και συνάμα κωμικού) αυτού έργου, στο οποίο, με επιλογή τους, αποφασίσαν να συμμετάσχουν και να φέρουν, εις πέρας, μένοντας αγκυλωμένοι σε δόγματα και δοξασίες, οι οποίες μπορεί, στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, να περνούσαν σαν άξιες λόγου ιδέες και ιδεολογίες, αλλά σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο από νεκροζώντανα πτώματα, τα οποία οδηγούν την χώρα μας και τον πληθυσμό της, ενώπιον μιας πρωτοφανούς ανθρωπιστικής καταστροφής, για την έλευση της οποίας είναι, ένεκα των επιλογών τους, απολύτως συνυπεύθυνοι. (Και λέω ότι είναι, απολύτως, συνυπεύθυνοι, επειδή δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι. Μαζί τους μοιράζονται ανάλογη ευθύνη και πολλοί άλλοι, στους οποίους η ευθύνη αυτή θα καταλογισθεί, κατά το μέρος, που τους ανήκει)...


Το πρόβλημα με αυτούς είναι ότι δεν έχουν καταλάβει, καν, το απλούστατο γεγονός ότι το καράβι έχει φουντάρει. Και έχει φουντάρει, όχι τώρα, αλλά ήδη από το 2002. Από τότε, δηλαδή, που οι αφελείς και χωρίς στρατηγική σκέψη, "ευρωπαϊστές" μας - ανάμεσα σε αυτούς και οι κληρονόμοι των ερειπίων του ελληνικού ευρωκομμουνισμού - έβαλαν την χώρα στην ευρωζώνη.


Η χώρα είχε χρεωκοπήσει από τότε - μόνο που αυτή η χρεωκοπία έμενε στην αφάνεια. (Και φυσικά δεν ήταν μόνον η Ελλάδα που είχε αφανώς χρεωκοπήσει. Όλες οι χώρες της ευρωζώνης είχαν, ήδη, χρεωκοπήσει από τότε, χάνοντας την κυριαρχία τους επάνω στο κοινό νόμισμα, το οποίο αντικατέστησε τα παλαιά εθνικά νομίσματα, στα οποία οι χώρες της ευρωζώνης είχαν πλήρη κυριαρχία - της Γερμανίας μη εξαιρουμένης).


Η ελληνική χρεωκοπία, η οποία προέκυπτε και από το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, μετατρεπόμενο από ένα - κατά 85% του συνόλου του - μαλακό δραχμικό χρέος, σε ένα σκληρό χρέος σε ευρώ, ήταν μη διαχειρίσιμο και επιτοκιακά/ανατοκιστικά διογκούμενο, αφού, ήδη, πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, υπερέβαινε το 100% του ΑΕΠ της χώρας.


Ας δούμε τα στοιχεία του τοκογλυφικού ελληνικού χρέους, κατά την περίοδο 2000 - 2008, οπότε το ελληνικό δραχμικό χρέος, μετετράπη σε χρέος σε ευρώ και δι' αυτού του τρόπου, κατέστη αδύνατο να πληρωθεί από την ελληνική οικονομία, οδηγώντας την στην παρούσα καταστροφή. (Ειρήσθω εν παρόδω, ότι το ελληνικό κράτος δύσκολα θα μπορούσε να πληρώσει, ακόμα και ένα χρέος της τάξεως των 75 δισ. €, με την παρούσα δυναμικότητα της οικονομίας της) :


Το 2000 το ελληνικό κράτος όφειλε να αφιερώσει ποσά 23,773 δισ. €, σε πληρωμές δανείων και δανείστηκε 29,875 δισ. €, για να φθάσει το συνολικό χρέος του στα 143,608 δισ. €.


Το 2001 είχε πληρωμές δανείων 25,509 δισ. € - νέο δανεισμό 31,960 δισ. € και συνολικό χρέος 155,838 δισ. €.


Το 2002 είχε πληρωμές δανείων 33,340 δισ. € - νέο δανεισμό 35,897 δισ. € και συνολικό χρέος 166,117 δισ. €.


Το 2003 είχε πληρωμές δανείων 35,219 δισ. € - νέο δανεισμό 37,968 δισ. € και συνολικό χρέος 171,323 δισ. €.


Το 2004 είχε πληρωμές δανείων 41,465 δισ. € - νέο δανεισμό 50,047 δισ. € και συνολικό χρέος 197,830 δισ. €.


Το 2005 είχε πληρωμές δανείων 42,074 δισ. € - νέο δανεισμό 44,797 δισ. € και συνολικό χρέος 214,142 δισ. €.


Το 2006 είχε πληρωμές δανείων 37,133 δισ. € - νέο δανεισμό 38,748 δισ. € και συνολικό χρέος 225,307 δισ. €.


Το 2007 είχε πληρωμές δανείων 60,920 δισ. € - νέο δανεισμό 61,656 δισ. € και συνολικό χρέος 239,801 δισ. €.


Το 2008 το ελληνικό κράτος είχε πληρωμές δανείων 67,467 δισ. € - νέο δανεισμό 69,661 δισ. € και συνολικό χρέος 262,308 δισ. €.


(Σύνολο πληρωμών τρεχουσών δανειακών υποχρεώσεων 2000 - 2008 : 366,900 δισ. €. Νέος δανεισμός 2000 - 2008 : 400,609 δισ. €. Δανεισμός, για πραγματικές ανάγκες του κράτους, κατά την περίοδο 2000 - 2008 :  33,709 δισ. €).


Τα στοιχεία αυτά είναι απολογιστικά. Και όλα αυτά, πριν από την κρίση του 2008. Όποιος επιθυμεί, ας κάνει τις προσθαφαιρέσεις δανειακών υποχρεώσεων και νέων δανείων και θα καταλάβει, περί τίνος πρόκειται...


Αρεστόν ή όχι, το γεγονός, που συνέβη και κρέμασε την χώρα και τον πληθυσμό της, είναι ότι ο Σημίτης και η εγκληματική του παρέα έβαλαν την Ελλάδα στην ευρωζώνη και αυτό το χρέος, μετατρεπόμενο, από δραχμές σε ευρώ, δεν μπορεί να πληρωθεί.


Και φυσικά, αυτό το "χρέος" δεν πρέπει να πληρωθεί, αφού είναι καθαρά επιτοκιακό/ανατοκιστικό.


Και οι κληρονόμοι των ερειπίων του ελληνικού ευρωκομμουνισμού λένε ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησης στην οποία μετέχει η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να αποφύγει αυτό που έχει ήδη συμβεί! (Δηλαδή το φουντάρισμα του πλοίου που λέγεται "Ελλάς"). Απλώς, βρίσκονται σε άλλη φάση. Μια φάση, πίσω από τα γεγονότα. Λένε ότι προσπαθούν να αποφύγουν το βούλιαγμα του πλοίου, ενώ αυτό είναι στον βυθό, έχουν καλέσει σε βοήθεια εκείνους που βούλιαξαν το πλοίο (τους τοκογλυφικούς δανειστές, που εμφανίζονται ως ... διασώστες) και έχουν αφήσει στο έλεος των κυμάτων τους ναυαγούς (ανάμεσα στα άλλα και επειδή δεν έχουν δει - ή αρνούνται, πεισμόνως, να πιστέψουν - ότι το πλοίο βούλιαξε και ως εκ τούτου πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν ναυαγοί), τους οποίους έχουν παραδώσει στην λεηλασία των εμφανιζόμενων, ως διασωστών, τοκογλύφων.


Αυτό πράττουν. Και τίποτε άλλο. Πολλοί από αυτούς δεν το έχουν καταλάβει, καν. Κάποιοι, λόγω επενδυμένων συμφερόντων και κάποιοι άλλοι (οι πολλοί και μπορώ να πω οι περισσότεροι), λόγω ιδεολογικής τύφλωσης, η οποία έχει προκύψει, λόγω της ταύτισης της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, με την ευρωζώνη, την στιγμή κατά την οποία η ευρωζώνη (ως νομισματική ένωση που είναι και όπως ιστορικά συνέβη με κάθε νομισματική ένωση) αποτελεί την τραγική αποτυχία αυτής της ιδέας και οικοδομήθηκε από τις ελίτ των μεγάλων χωρών, προκειμένου να αποφευχθεί ο μετασχηματισμός της Ε.Ε. στην αναγκαία ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία.


Αυτή είναι η ευθύνη τους. (Και της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ, που μοιράζονται την ευθύνη αυτή, διότι συμμετείχαν και μαζί και χώρια, στον κούφιο και κενό περιεχομένου "ευρωπαϊσμό", που με χαζοχαρούμενα ιδεολογήματα οδήγησε την χώρα στην παρούσα καταστροφή και στην επικείμενη ανθρωπιστική καταστροφή).


Όταν θα τα καταλάβουν όλα αυτά, τότε, φοβούμαι ότι θα είναι, πλέον, αργά. (Και το ότι θα έχουμε επιστρέψει στην δραχμή θα είναι το λιγότερο και ίσως να είναι και ευεργετικό, αφού, προηγουμένως, θα πρέπει να έχουμε επιβιώσει, ως χώρα και ως κοινωνία. Κάτι που δεν είναι δεδομένο. Ούτε εξασφαλισμένο).


Τίποτε δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες που έχουν ο καθένας, προσωπικά και ο πολιτικός τους χώρος, ως κληρονόμοι των αφελών "ευρωπαϊστικών" ιδεολογημάτων του ελληνικού ευρωκομμουνισμού, για το γεγονός ότι οδηγούν την χώρα στην μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή, που της έχει συμβεί, ύστερα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.


Ούτε από τις ευθύνες τους, για το γεγονός ότι, με πείσμα και με φανατικό δογματισμό, στήριξαν, από το 1974 και μετά, όλη αυτήν την διαδικασία, που έφερε την χώρα, σε αυτά τα χάλια, που την έφερε, προς χάρη ενός - νεομπρεζνιεφικής υφής και προέλευσης - "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", όπως αυτός ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός" διαμορφώθηκε από την κομφουζιονιστική ευρωζώνη και κατ' αναλογίαν, με τον γνήσιο μπρεζνιεφικό "υπαρκτό σοσιαλισμό", που εξέφραζε η "Ε.Σ.Σ.Δ.", τον οποίο "υπαρκτό σοσιαλισμό" και την οποία "Ε.Σ.Σ.Δ.", με ένα ανάλογο πείσμα και έναν ανάλογο δογματικό φανατισμό, υποστήριζαν οι κλασσικοί σταλινικοί στην χώρα μας.


Ας αφήσουμε το τι έκανε ο καθένας, προσωπικά, στο παρελθόν. Το εάν και πόσο έχει εργαστεί στην ζωή του. Αυτό δεν δίνει το δικαίωμα, ούτε σε αυτόν, ούτε και στον πολιτικό του χώρο, να καταστρέφουν τον τόπο (γιατί αυτό είναι που κάνουν, από το 1996 και μετά, οι εντόπιοι "ευρωπαϊστές" μας - και το γεγονός, μάλιστα, ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν το έχουν καν υποψιασθεί, ουδόλως τους απαλλάσσει) και να παραδίδουν τον πληθυσμό της χώρας, προς εκμετάλλευση, ως ένα τσούρμο από ανδράποδα, στους τοκογλυφούντες δανειστές του ελληνικού κράτους...


Όσον αφορά την επαναστατική φύση του προλεταριάτου, ήταν ο Καρλ Μαρξ, που μίλησε, γι' αυτήν. Και αυτή του η τοποθέτηση, που φάνηκε να στηρίζεται στην πραγματικότητα, ήταν ελκυστική εκείνη την εποχή. Βέβαια, η ιστορική εξέλιξη κατέστησε σαφές ότι η μαρξική ανάλυση (και σε αυτό το σημείο) υπήρξε εσφαλμένη, αλλά η εργατική τάξη ουδέποτε έπαυσε να έχει κεντρικό ρόλο στις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αναλύσεις της ευρύτερης αριστεράς, η οποία, λίγο, ή πολύ, ανέλαβε την πολιτική εκπροσώπηση του προλεταριάτου, το οποίο ταυτίστηκε με την εργατική τάξη, μέσα στην μαρξική και την μαρξιστική οικονομική και κοινωνική ανάλυση.


Ως προς τα υπόλοιπα, προφανώς, η ουσιαστική και εις βάθος, ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας, λείπει από την πολιτική και την ευρύτερη κοινωνική ελίτ του τόπου. Τα στοιχεία, για την πραγματοποίηση αυτής της ανάλυσης υπήρχαν πάντοτε και οι σχετικές αναλύσεις είχαν γίνει στο παρελθόν και μέχρι πρόσφατα, από τις προκάτοχες της παρούσας και εντελώς ανίκανης ελίτ του τόπου. Η παρούσα ελίτ, που διαδέχθηκε την προηγούμενη γενιά (η οποία απετελείτο από γίγαντες - αν τους συγκρίνουμε με τους παρόντες -, ας θυμηθούμε τον θανόντα Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γιάννη Μπούτο, τον Παναγή Παπαληγούρα, τον Γιώργο Μίρκο, τον Ξενοφώντα Ζολώτα κ. α.), αποτελούμενη από ένα εντελώς ανίκανο, χωρίς στρατηγική σκέψη και παμφάγο στελεχικό δυναμικό (ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ήδη, απειλεί και ετοιμάζεται να μιλήσει, για το κομματικό και το λοιπό κομμάτι των μιζών, που εισέπραξε και θα πάρει τον Σημίτη και τους άλλους μαζί του) δεν επικαιροποίησε τις αναλύσεις αυτές, ή και όταν το έπραξε, τις αγνόησε, με αποτέλεσμα τις τωρινές εξελίξεις, που οδήγησαν στην καταβαράθρωση της χώρας.


Όλες αυτές οι αναλύσεις, που δεν επικαιροποιήθηκαν (ή και όταν επικαιροποιήθηκαν, αγνοήθηκαν) κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η ελληνική οικονομία, με την δομή της, η οποία αποτελείται από μια κοινωνική θάλασσα μικρομεσαίων και με το δημόσιο χρέος, που έχει δεν μπορεί και δεν πρέπει να εισέλθει, μέσα σε μια οποιαδήποτε νομισματική ζώνη, οποιαδήποτε μορφή και αν έχει αυτή, διότι χάνοντας την κυριαρχία της, πάνω στο νόμισμά της και χωρίς τις απαραίτητες διασφαλίσεις, ως προς την ομαλή συνέχιση των ροών χρηματοδότησής της, θα οδηγηθεί σε μια αποδιοργανωτική οικονομική κρίση, όπως συμβαίνει, πάντοτε, σε κάθε μορφή νομισματικής ένωσης, η οποία είναι, εκ των πραγμάτων, μια θεσμικά χαοτική ένωση, αφού δεν είναι μια ομοσπονδία κρατών (και αυτό είναι που θέλει να αποφύγει - δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, πάνω σε αυτή την βάση, έγινε ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος, ανάμεσα στους νότιους συνομοσπονδιακούς, οι οποίοι αποτελούσαν μια νομισματική και τελωνειακή ένωση και τους βόρειους ομοσπονδιακούς, οι οποίοι αποτελούσαν ένα ομόσπονδο κράτος).


Το ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν απαγορευτικό για μια οποιαδήποτε ένταξη της ελληνικής οικονομίας, σε μια νομισματική ζώνη (πλήρη, ή ατελή). Στοιχεία για την καταστροφική εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους, ήδη, πριν από το 2002 (χρονιά ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη) έδωσα προηγουμένως. Και νομίζω ότι αυτά τα στοιχεία είναι αποστομωτικά. Άλλωστε, ουδείς ασχολήθηκε με αυτά, μέχρι τώρα (και για να είμαι ακριβής : Ελάχιστοι ασχολήθηκαν). Ασχολούνται με άλλα, τα οποία είναι επουσιώδη, για να κρύψουν τα ουσιώδη.


Αυτό το γεγονός δεν προέκυψε το 2000. Ήδη, από τις αρχές τις δεκαετίας του 1990, το ελληνικό δημόσιο χρέος υπερέβαινε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ και έκτοτε, συνέχισε με αυτούς τους ρυθμούς (το 1993 βρισκόταν στο 111,6% του ΑΕΠ, το 1994 στο 109,3% του ΑΕΠ, το 1995 στο 110,1% του ΑΕΠ, το 1996 στο 112,2% του ΑΕΠ, το 1997 στο 109,5% του ΑΕΠ και συνέχισε αυτή την διακύμανση, μέχρι την δεκαετία του 2000, για να καταστεί ανεξέλεγκτο, με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, ακριβώς επειδή άλλαξε η νομισματική του βάση και από ένα μαλακό και αυτοεξυπηρετούμενο δραχμικό χρέος, μετετράπη, σε ένα, μη δυνάμενο να αυτοεξυπηρετηθεί, χρέος σε σκληρό νόμισμα - το ευρώ και μάλιστα, σε, ουσιαστικά, ξένο νόμισμα, για την χώρα, αφού το ευρώ λειτουργεί, ως συνάλλαγμα).


Έτσι, η χώρα, έχοντας, ουσιαστικά και αφανώς, χρεωκοπήσει, πώλησε την μεγάλη πλειοψηφία του χρέους αυτού στο ευρωπαϊκό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα (το οποίο εξετέθη στον κίνδυνο πτώχευσης του ελληνικού δημοσίου), χάνοντας και την φυσική κυριαρχία της, πάνω στο χρέος αυτό, αφού, προηγουμένως και μέχρι την ένταξη στην ευρωζώνη, η μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν σε ελληνικά χαρτοφυλάκια.


Η πορεία προς την παρούσα καταστροφή, ήταν, έτσι, προδιαγεγραμμένη και αναπόφευκτη. Αυτή η διαπίστωση δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος σοφός, για να γίνει. Και όμως, δεν έγινε. Και αν και όταν έγινε, αγνοήθηκε, από το σύνολο σχεδόν της ελληνικής ελίτ.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε προειδοποιήσει την εντόπια πολιτικοοικονομική ελίτ, λίγο πριν πεθάνει. Δεν τον άκουσαν και έβαλαν την χώρα στην ευρωζώνη, αγνοώντας το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους και την επακόλουθη αδυναμία της χώρας να το εξυπηρετήσει, αφού, εντός ευρωζώνης, θα άλλαζε η νομισματική του βάση και έκφραση. Για να ακολουθήσει, στην συνέχεια, η καταστροφή...


Ο Ανδρέας Παπανδρέου, λίγο πριν πεθάνει (και πριν ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις, για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη), το καλοκαίρι του 1995, τους προειδοποίησε, με την περίφημη δημόσια τοποθέτησή του, η οποία έχει μείνει ιστορική : "Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος". Όποιος και αν ήταν ο αείμνηστος ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, όσα και αν έχει να του καταμαρτυρήσει κάποιος και όποια γνώμη και αν έχει, γι' αυτόν, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι ήταν άριστος οικονομέτρης (άλλωστε υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους σκαπανείς της εξειδικευμένης επιστήμης της οικονομετρίας, που ίδρυσε ο αείμνηστος Irving Fisher). Ο τότε πρωθυπουργός, λοιπόν, γνώριζε, πολύ καλά, το τι έλεγε και προειδοποίησε τους επιγόνους του, για τον άμεσο και θανάσιμο κίνδυνο, που ελλόχευε η ένταξη της Ελλάδας στην, υπό κατασκευή - τότε -, ευρωζώνη, με αυτά τα επίπεδα του δημοσίου χρέους και κυρίως από την αλλαγή της νομισματικής βάσης του χρέους της χώρας, από ένα μαλακό και ελεγχόμενο (από τις τοπικές ελληνικές αρχές), ως προς την έκδοσή του, νόμισμα (όπως ήταν η δραχμή τότε), σε ένα σκληρό και ανεξέλεγκτο - από τις τοπικές ελληνικές αρχές - νόμισμα, το οποίο λειτουργεί ως ξένο συνάλλαγμα (το υπό κατασκευή ευρώ).


Οι επίγονοί του, δηλαδή οι "εκσυγχρονιστές" του οκνηρού στην σκέψη Κώστα Σημίτη και αυτός ο ανίκανος άνθρωπος, που κατέστρεψε τον τόπο, ως κεντρικός (και σκοτεινός) διαπραγματευτής της ελληνικής πλευράς στις διαβουλεύσεις, για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και τον οποίον η παρούσα συγκυβέρνηση της νεοδημοκρατικής αριστεράς του Αντώνη Σαμαρά, όρισε Υπουργό Οικονομικών (περί του, επαξίως φέροντος το επώνυμό του, Γιάννη Στουρνάρα ο λόγος), δεν άκουσαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το 1999 έλαβαν τις οριστικές αποφάσεις, για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, πείθοντας την γαλλογερμανική ελίτ (και με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι) να αποδεχθεί την ελληνική ένταξη, κάνοντας τα στραβά μάτια στο απλούστατο και πασιφανέστατο γεγονός ότι η ελληνική οικονομία δεν πληρούσε ουδεμία από τις προϋποθέσεις, για την ένταξή της στην ευρωζώνη. Όχι ότι και αν τις τηρούσε, θα άλλαζαν τα πράγματα. Οι εξελίξεις δεν θα είχαν μεγάλη διαφορά. Η χώρα και πάλι, θα βυθιζόταν στην ύφεση - ίσως με αργότερους ρυθμούς και σε διαφορετική χρονική φάση, αλλά η πορεία της, προς μια βαθιά ύφεση, ήταν και πάλι προδιαγεγραμμένη, όπως έχει συμβεί με την Ισπανία.


(Παρ' όλ' αυτά, οι "λεβέντες" φανατισμένοι δογματικοί οπαδοί του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", περί άλλων τυρβάζουν, με άλλα δευτερεύοντα και επουσιώδη ασχολούνται και ετοιμάζουν την ταφή της ελληνικής κοινωνίας, χάριν του δόγματος - όπως έκαναν, αντιστοίχως, χάριν του "υπαρκτού σοσιαλισμού", οι εντόπιοι σταλινικοί. Και η αλήθεια είναι πως, καταγόμενοι από την ίδια πολιτική μήτρα και οι νεομπρεζνιεφικοί οπαδοί του θνήσκοντος "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", όπως και οι κλασσικοί μπρεζνιεφικοί οπαδοί του τεθνεώτος "υπαρκτού σοσιαλισμού" παραμένουν αμετανόητοι και πιστοί στα δόγματά τους. Οι μεν δεύτεροι, ως νοσταλγοί. Το συναισθηματικό status των οποίων ελπίζω ότι - και όπως φαίνεται - θα ακολουθήσουν και οι πρώτοι)...


Όλα τα άλλα είναι άνευ ουσίας και συνουσίας...


[Όποιος θέλει, ας δει στο μπλογκ μου ένα παλιό και αρκετά κατατοπιστικό άρθρο μου, με τίτλο : "Η στρέβλωση του ελληνικού μοντέλου ανάπτυξης μετά το 1995 και οι ευθύνες της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και του ΓΑΠ για την παρούσα πιστωτική κρίση της χώρας" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2010/07/1995.html και τα σχόλιά μου http://e-rooster.gr/05/2010/2538#comment-133183 και http://e-rooster.gr/05/2010/2538#comment-133184 , της 31/5/2010, στο θέμα, που άνοιξε στο e-rooster.gr ο κ. Τάσος Αβραντίνης, με τίτλο : "Ζητείται ελπίς" http://e-rooster.gr/05/2010/2538 . Επίσης όποιος θέλει, ας δει στο μπλογκ μου και ένα πρόσφατο άρθρο μου, με τίτλο : "Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη ανάμεσα στην καταστροφολογία και στον ορθολογικό σχεδιασμό. (Πως ο Paul Krugman από το 2000 πρόβλεψε την τρέχουσα αποδομητική κρίση της ευρωζώνης)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2012/07/paul-krugman-2000.html . Και στα δύο αποδομείται η βλακώδης "επιχειρηματολογία" του συρμού, που ενοχοποιεί την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος, για την παρούσα καταστροφή].


Τίποτε δεν κάνουν, οι διανοητές της παρούσας ελίτ. Ούτε διδάσκουν, ούτε σκέψη παράγουν, ούτε πρωτότυπη έρευνα κάνουν. Ένα ατέλειωτο copy-paste κάνουν, χωρίς, βέβαια, να μπορούν, οι περισσότεροι από δαύτους, να κατανοήσουν, αυτό, που παρουσιάζουν, ως "έργο" τους. Γι' αυτό και η χώρα οδεύει προς τον πλήρη εξανδραποδισμό της.


Ας δούμε το περιβόητο PSI του περασμένου Μαρτίου και θα γελάσουμε πικρά, με τα "κατορθώματα" της εντόπιας ελίτ (και των ευρωζωνιτών, βεβαίως, βεβαίως). Όπως ανέφερα, προηγουμένως, τον Δεκέμβριο του 2008 το ελληνικό δημόσιο χρέος είχε φθάσει στα ύψη των 262,308 δισ. €. Στο τέλος της επόμενης χρονιάς, ο δανεισμός αυξήθηκε και διαμορφώθηκε, ως εξής, αναλύοντας, τα στοιχεία που συγκρότησαν αυτόν το δανεισμό :


Το 2009 το σύνολο του νέου δανεισμού του ελληνικού δημοσίου ανήλθε στα 105,2 δισ. €, δηλαδή στο 44,3% του ΑΕΠ. Το ποσόν αυτό αντιστοιχεί στο διπλάσιο των τακτικών εσόδων του κράτους και ανέρχεται στο 158,4% των αρχικών προβλέψεων της κυβέρνησης Καραμανλή, για δανεισμό, παρουσιάζοντας επιπλέον πιστωτικά έσοδα της τάξης των 64,5 δισ. €. Έτσι στις 31/12/2009, το ελληνικό δημόσιο χρέος (από τα 262,308 δισ. €, που ήταν το 2008) έφθασε στα 298,524 δισ. € και στις 1/1/2010 διαμορφώθηκε, με τον ανατοκισμό, περίπου, στα 303 δισ. €.


Που πήγαν τα δανεικά, που πήρε το ελληνικό δημόσιο το 2009; Μήπως πήγαν για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις; Όχι, βέβαια! Πήγαν αλλού.


Να που πήγαν :


1) Από τα 105,2 δισ. €, του νέου κρατικού δανεισμού, μέσα στο 2009, τα 81,3 δισ. €, πήγαν για την αποπληρωμή - αναχρηματοδότηση του παλαιού χρέους (34,2% του ΑΕΠ).


2) Ακόμα, 5,5 δισ. € από τον κρατικό δανεισμό του 2009, πήγαν για την ενίσχυση των τραπεζών και την παροχή ρευστότητας σε αυτές, όπως, επίσης, για ενίσχυση του μετοχικού κεφαλαίου του ΤΕΜΠΜΕ (κλασσική περίπτωση επιδότησης του τραπεζικού δανεισμού από το κράτος) και για συμμετοχή στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου.


3) Τέλος, περί τα 9,14 δισ. €, πήγαν στον Προϋπολογισμό Δημοσίων Επενδύσεων, ως εθνική συμμετοχή για την συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου στην απορρόφηση κονδυλίων της Ε.Ε.


Το σύνολο των τριών αυτών ποσών (95,94 δισ. €, εκ του συνόλου των 105,2 δισ. €) αντιστοιχεί στο 91,2% του δημόσιου δανεισμού του 2009 και ουδεμία σχέση έχει με τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.


Μένουν, λοιπόν, 9,26 δισ. €, από το σύνολο του δανεισμού των 105,2 δισ. €. Αυτά αντιπροσωπεύουν το πρωτογενές έλλειμμα του ελληνικού δημοσίου, κατά το 2009, το οποίο ανέρχεται στο ύψος του 3,9% του ΑΕΠ. Δηλαδή, μόλις το 8,8% του συνόλου του νέου κρατικού δανεισμού, κατά το έτος 2009, χρηματοδότησε το πρωτογενές έλλειμμα του ελληνικού δημοσίου. Αυτή ήταν η κατάσταση όταν ήλθε η κρίση στο τέλος του 2009 και στις αρχές του 2010. Με τα μνημόνια και όλη αυτή την τοκογλυφία που ακολούθησε, το ελληνικό δημόσιο χρέος έφθασε, στις αρχές του 2012, κοντά στα 380 δισ. €.


Μετά το PSI του Μαρτίου του 2012, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους παρουσιάζει το ελληνικό δημόσιο χρέος, περίπου, στα 280 δισ. €. Αν επιστρέψουμε στα μεγέθη του ελληνικού δημοσίου χρέους, κατά τα προηγούμενα χρόνια, θα δούμε ότι το χρέος αυτό είναι μεγαλύτερο από όσο ήταν το 2008 και είναι λίγο μικρότερο από όσο ήταν το 2009 και μάλιστα, με ένα ΑΕΠ, πολύ μικρότερο από εκείνο του 2009! Μάλιστα, εάν υπολογίσουμε ότι το ελληνικό δημόσιο θα εισπράξει - αν εισπράξει -, από την ευρωζώνη και το Δ.Ν.Τ., το δάνειο των 130 δισ. €, που προβλέπει η δανειακή σύμβαση και αν υπολογίσουμε και ότι η επιμήκυνση, που ζητάει η συγκυβέρνηση της νεοδημοκρατικής αριστεράς, θα κοστίσει άλλα 50 δισ. €, πρόσθετα από την δανειακή σύμβαση του Μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012, και αν υπολογίσουμε τον δανεισμό, μέσα από τον μηχανισμό των εντόκων γραμματίων του δημοσίου, καθώς και την επιτοκιακή και ανατοκιστική επιβάρυνση του συνόλου του ελληνικού δανεισμού, τότε, το 2013 - 2014, το σύνολο του ελληνικού δημόσιου χρέους θα ξεπερνάει τα 400 δισ. € και ένα νέο κούρεμα, προφανώς, θα είναι αναγκαίο, το οποίο προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να αποφύγουν (αν και παραμένουν εγκλωβισμένοι, μέσα στα αδιέξοδά τους, όπως ομολόγησε ο πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, την περίοδο του τελευταίου ήμισυ της δεκαετίας του 1980 και εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ., κατά την περίοδο που η Ελλάδα υπετάσσετο στο πρώτο Μνημόνιο, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, ο οποίος είπε, δημοσίως, ότι το Δ.Ν.Τ. γνώριζε, από την αρχή, ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν αδιέξοδο). Για τον λόγο αυτόν, τα νέα ομόλογα, που εκδόθηκαν, μετά το PSI, αξιολογούνται στην κατηγορία των σκουπιδιών και πιάνουν, κοντά στο 20% της ονομαστικής τους αξίας. Και όλα αυτά, εάν "όλα πάνε καλά"...


Με λίγα λόγια, οι τύποι μας δουλεύουν, αγρίως. Και οι ευρωζωνίτες και οι συγκυβερνώντες (κυρίως οι τελευταίοι), οι οποίοι εγκαθιδρύουν και επιβάλλουν ένα καθεστώς υποδουλωτικής πεονίας στον ελληνικό πληθυσμό, ο οποίος, μέσα από αυτήν την διαδικασία θα παραμένει, εσαεί, χρεωμένος, εάν εξακολουθήσει να τους ανέχεται όλους αυτούς και όσο δεν τους στέλνει, από εκεί που ήλθαν και ακόμη πιο μακριά.


Η χώρα μας, εντός ευρωζώνης (όσο αυτή παραμένει μια νομισματική ένωση), είναι τελειωμένη και οδεύει προς τα μπάζα. Η ευρωζώνη, την στιγμή που η χώρα χρειαζόταν βοήθεια, την οδήγησε σε μια πολιτική η οποία την κατέστρεψε και την οδήγησε στην ανοικτή χρεωκοπία, κόβοντάς της τον δρόμο, προς την επάνοδο στην αναπτυξιακή διαδικασία, η οποία ήταν η μόνη οδός, για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Και όχι μόνο της έκοψε τον δρόμο, προς την επάνοδο στην ανάπτυξη, αλλά και την εξέθεσε, ως, υπό χρεωκοπία, χώρα, απειλώντας, τον Νοέμβριο του 2009, δια του Ζαν-Κλωντ Τρισέ, ότι η Ε.Κ.Τ. δεν θα έκανε αποδεκτά τα ελληνικά ομόλογα, ως μέσα πληρωμών (κάτι που επαναλαμβάνει και τώρα). Αυτή είναι η αλήθεια.


(Και όλα αυτά, ενώ οι νεομπρεζνιεφικοί δογματικοί του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", περί άλλων τυρβάζουν, προκειμένου να ικανοποιήσουν τα διαλυτικά, για την χώρα και τον πληθυσμό της, δόγματά τους και για να περισώσουν το βαμπιρικό τοτέμ της ευρωζώνης)...


Δεν τους σώζει τίποτε, όσα κουρέματα και να κάνουν στο ελληνικό δημόσιο χρέος. Αυτό πρέπει να διαγραφεί, καθ' ολοκληρίαν και να χρηματοδοτηθεί η χώρα, προκειμένου να επανέλθει σε αναπτυξιακούς ρυθμούς. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.


Και αυτόν τον δρόμο δεν θα τον ακολουθήσουν, ακριβώς επειδή η ευρωζώνη δεν είναι ομοσπονδιακό κράτος. Είναι και παραμένει, πεισματικά, νομισματική ένωση, προκειμένου να αποφύγει την αναδιανομή του εισοδήματος, εντός αυτής και την ανακύκλωση των πλεονασμάτων στις χώρες, που βρίσκονται σε ύφεση. Αυτή είναι η ουσία της όλης υπόθεσης.


Η ευρωζώνη είναι νεκρή και πρέπει να ταφεί. Και στην θέση της πρέπει να οικοδομηθεί, τάχιστα και χωρίς καθυστερήσεις, μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία, με εκλεγμένη κεντρική κυβέρνηση και με μια πραγματική Κεντρική Τράπεζα, ελεγχόμενη από την κεντρική κυβέρνηση, η οποία δι' αυτού του τρόπου, θα μπορεί να ελέγχει το νόμισμα της ομοσπονδίας (το οποίο, έτσι, θα μετατραπεί σε ένα πραγματικό και κανονικό νόμισμα, όπως όλα τα νομίσματα του κόσμου) και να ασκεί νομισματική, δημοσιονομική και εισοδηματική πολιτική.


Αλλά ουδείς ασχολείται με αυτή την προοπτική, λόγω των επικρατούντων εθνικισμών στις χώρες της ευρωζώνης, με πρώτον και κυρίαρχο (και περισσότερο επικίνδυνο από όλους) τον εθνικισμό της διακατεχόμενης, από μια επαρχιωτική νοοτροπία, γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία αρνείται να ανακυκλώσει, εντός της ευρωζώνης, τα κέρδη που απέκτησε.


Με αυτήν την κατάσταση δεδομένη, η μόνη εναλλακτική λύση είναι η επιστροφή των χωρών της ευρωζώνης στα εθνικά τους νομίσματα. Και προς τα εκεί οδεύουν οι εξελίξεις...


Τρίτη λύση δεν υπάρχει.


Η μετανάστευση των καλύτερων μυαλών της χώρας είναι ένα ακόμα έγκλημα - μακροπρόθεσμα το μεγαλύτερο - σε βάρος αυτού του τόπου, ο οποίος εάν αυτή η τάση συνεχιστεί, θα απορφανισθεί από τα μυαλά αυτά και θα μείνει, με τον πνευματικό και τον ηλικιακό κατιμά, αφού η συνέχιση αυτής της τάσης, επί πολύν χρόνο, θα αποκόψει τα παιδιά αυτά, από την Ελλάδα. Οι χώρες, που θα τους υποδεχθούν, θα γίνουν οι νέες τους πατρίδες (στις οποίες θα αποκτήσουν συμφέροντα και οικογένειες) και τόποι της καθημερινής τους δραστηριότητας και ζωής.


Εδώ, βέβαια, περί άλλων τυρβάζουν. Το αστείο είναι ότι ο ευήθης υιός του Ανδρέα Παπανδρέου, ο μοιραίος ΓΑΠ, τόλμησε να παραστήσει τον ανήξερο, σχετικά με όσα είπε ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης - και τα οποία ανέφερα, προηγουμένως -, για το (αυτονόητο και γνωστό σε όλους, όσους έχουν και την ελάχιστη σχέση με τα οικονομικά και όσους παρακολουθούσαν την ειδησεογραφία εκείνης της εποχής) γεγονός ότι, τον Μάϊο του 2010, το Δ.Ν.Τ. γνώριζε ότι το πρόγραμμα του πρώτου Μνημονίου ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί. Ο ΓΑΠ εθίγη και κατηγόρησε, μέσω συνεργατών του, τον Ρουμελιώτη ότι δεν είχε ενημερώσει, για τα λεγόμενα στο Δ.Ν.Τ., τον ίδιο και την τότε κυβέρνηση της χώρας.


Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης δεν άφησε αναπάντητη την παρέμβαση του ΓΑΠ και αναφέρθηκε στο θέμα, με γραπτή του δήλωση, ζητώντας να ερωτηθεί ο πρώην πρωθυπουργός, μεταξύ άλλων, εάν γνώριζε τις απόψεις του Ντομινίκ Στρως-Καν, που ήταν, τότε, ο Γενικός Διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σχετικά με τις προβληματικές πτυχές του προγράμματος του Μνημονίου, που εκπονήθηκε για την Ελλάδα.


Επίσης, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης ζητεί από τον Γιώργο Παπανδρέου να διευκρινίσει:


α) Γιατί δεν επιδίωξε την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους όπως του υποδείκνυε ο Ντομινίκ Στρως-Καν,


β) Γιατί αποδέχτηκε τόσο υψηλό επιτόκιο δανεισμού από την ευρωζώνη, και


γ) Γιατί συμφώνησε, σε τόσο μικρή χρονική περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής.


Ο τότε εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υποστηρίζει ότι ο ίδιος είχε ενημερώσει τον τότε πρωθυπουργό και για τα τρία αυτά θέματα και επιφυλάσσεται να δώσει στη δημοσιότητα και άλλα στοιχεία.


Η συνέχεια θα είναι ενδιαφέρουσα, εάν ο ΓΑΠ τολμήσει να δώσει συνέχεια (και αν δεν τολμήσει, τα σχετικά στοιχεία θα έλθουν, αργά ή γρήγορα, στην επιφάνεια - αν και η δημοσιοποίησή τους θα επιβεβαιώσει αυτό που όλοι γνωρίζουμε, από την ανάγνωση της ειδησεογραφίας εκείνης της εποχής και το οποίο συνίσταται στο απλούστατο γεγονός ότι ο ΓΑΠ είχε γνώριζε τα πάντα, ως πρωταγωνιστής των εξελίξεων).


Και φυσικά, ο τότε πρωθυπουργός, που υπέταξε την χώρα στις ορέξεις των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού κράτους, υπογράφοντας, στα τυφλά, το Μνημόνιο της ντροπής και της Κατοχής της χώρας, υποτάσσοντάς την στην πιο στυγνή δικτατορία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, γνώριζε τα πάντα. Και ακόμη περισσότερο, γνώριζε πλήρως το γεγονός ότι το πρόγραμμα του πρώτου Μνημονίου ήταν ανεδαφικό και αδύνατο να εφαρμοστεί. Το έχει ομολογήσει, δημοσίως, ο ίδιος, άλλωστε, σε συνέντευξή του στην "Wall Street Journal" τον Μάϊο του 2012, την οποία αναδημοσίευσα (και εγώ) στο μπλογκ μου [δείτε την στο άρθρο : "Από το Μνημόνιο του 2010 στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012. (Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποτυχίας, μέσα από τις σελίδες της "Wall Street Journal")" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2012/05/2010-652010-wall-street-journal.html ].


"Ήταν σχεδόν αδύνατη αποστολή" είπε ο ΓΑΠ στην "Wall Street Journal", αναφερόμενος στο, γερμανικής εμπνεύσεως, πρόγραμμα του Μνημονίου του Μαΐου του 2010 και ενώ η Αγκέλα Μέρκελ του είπε, ρητά και κατηγορηματικά (όπως ο ίδιος ο ΓΑΠ είπε σε αυτή την συνέντευξη), ότι το πρόγραμμα "πρέπει να πονάει", ενώ αυτός την εκλιπαρούσε, για ένα λιγότερο σκληρό Μνημόνιο.


Τώρα, ο ΓΑΠ καμώνεται τον ανήξερο, αλλά είναι πολύ αργά, γι' αυτόν, ο οποίος αρνήθηκε να διαπραγματευθεί το παραμικρό και απεδέχθη, πλήρως, τις επιθυμίες της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, όπως αυτή εκφραζόταν από τους Μέρκελ - Σόϋμπλε - Βεστερβέλλε, χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς αντιρρήσεις. Πέρα από όσα οι ίδιοι γνωρίζουμε και τα οποία έγιναν γνωστά, ήδη, από, τότε που τα γεγονότα, σχετικά με το πρώτο Μνημόνιο, ελάμβαναν χώρα, είναι και ο ίδιος που τα έχει επιβεβαιώσει, με όσα, κατά καιρούς, λέει και τα οποία, είτε τα έχει ξεχάσει, είτε νομίζει ότι τα έχουμε ξεχάσει εμείς. Στην πρώτη περίπτωση, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να επιβεβαιώνει το πόσο ευήθης είναι. Ενώ και στην δεύτερη περίπτωση δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να επιβεβαιώνει και πάλι, την ευήθειά του και τούτο διότι, εμείς δεν έχουμε ξεχάσει. Θυμόμαστε, πάρα πολύ καλά, όλα όσα έχει πράξει και έχει πει...


(Αλήθεια, οι φίλοι μας οι κληρονόμοι των ερειπίων του ελληνικού ευρωκομμουνισμού, οι εραστές του, νεομπρεζνιεφικής εμπνεύσεως, δόγματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", οι οποίοι στήριξαν, με ύμνους, την επιβολή στην χώρα μας του πρώτου Μνημονίου, έχουν να πουν κάτι, γύρω από το ζήτημα αυτό; Ή θεωρούν ότι - και στο ζήτημα αυτό - "η σιωπή είναι χρυσός";)...