Η τεχνικοοικονομική βάση της ελληνικής χρεωκοπίας και η παταγώδης στρατηγική αποτυχία της "ευρωπαϊστικής"/κοσμοπολιτικής ελληνικής ελίτ. (Η ιδεολογία της χρεωκοπίας, ως ψευδής συνείδηση).

Η εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου δανεισμού την περίοδο της εισόδου της χώρας μας στην ευρωζώνη, κατέστη απίστευτα τοκογλυφική, υπήρξε, απολύτως, καταστροφική, οδηγώντας το χρέος αυτό, φυσικά, στην κατάσταση του να είναι  αδύνατον να εξυπηρετηθεί, λόγω της μετατροπής του, από ένα χρέος εκφρασμένο στο τοπικό μαλακό νόμισμα της χώρας (την διαρκώς διολισθαίνουσα δραχμή), σε ένα χρέος εκφρασμένο σε ένα, ουσιαστικά, ξένο - αφού η χώρα μας δεν έλεγχε, πλέον, την έκδοση και την κυκλοφορία του - σκληρό νόμισμα (το ευρώ). Και όμως, η ιδεολογική τύφλωση, που έφθασε και ξεπέρασε, κατά πολύ, τα όρια της ιδεοληψίας, του (ψευδο)ευρωπαϊστικού και ουσιαστικά, κοσμοπολιτικού τμήματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, δεν της επέτρεψε να αντιληφθεί και να διαπιστώσει - αν και πολλά μέλη αυτού του τμήματος της ελίτ το είδαν, με πρώτον τον κουτοπόνηρο κ. Λουκά - ότι οδηγεί την χώρα και τον πληθυσμό της στην πείνα, στην εξαθλίωση και στον όλεθρο, ακριβώς, επειδή στην διακατεχόμενη, από έναν έντονα ασθενικό πατριωτισμό και συνάμα από μια χαζοχαρούμενη κοσμοπολίτικη νοοτροπία και λογική, ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ αντιπαρατέθηκε η έντονα εθνικιστική και διακατεχόμενη από έναν έντονο, λουθηρανικής υφής, οικονομικοπολιτικό δογματισμό, νοοτροπία και λογική της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που θεωρεί την ίδια την ελληνική "σύντροφό" της (και πολύ περισσότερο, τον ελληνικό πληθυσμό), ως στοιχεία και μεγέθη κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά, αναλώσιμα, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι εθνικιστικές και οικονομικές της επιδιώξεις, εντός της ευρωζώνης και οι οποίες αθροίζονται στην πεισματώδη άρνησή της για ανακύκλωση των παραγόμενων περισσευμάτων, εντός των χωρών της ευρωζώνης, στην άρνηση του μοιράσματος των χρεών των άλλων χωρών και στην κατηγορηματική άρνηση παραχώρησης του πυρήνα της γερμανικής εθνικής κυριαρχίας, σε οποιοδήποτε υπερεθνικό ευρωπαϊκό όργανο, καθώς και στην σφοδρή της αντίσταση στον μετασχηματισμό της ευρωζώνης, ή/και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ένα ομοσπονδιακό κρατικό μόρφωμα. Άλλωστε, πάντοτε, αυτά συμβαίνουν και η καταστροφή είναι πλήρης, για τον ασθενέστερο, όταν αυτός εμφανίζει τον κοσμοπολιτισμό, ως όπλο του και ως στρατηγική του επιλογή, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον εθνικισμό του ισχυρότερου, με σκοπό να τον εξευμενίσει. Η εξέλιξη είναι αναμενόμενη και δεν είναι άλλη από την λεηλασία, την υποδούλωση, την εξαθλίωση του ασθενέστερου, ακριβώς, επειδή ο εθνικισμός του ισχυρότερου, του επιβάλλει και του επιτρέπει την πλήρη εξουθένωση του ασθενέστερου κοσμοπολίτη "εταίρου" του, του οποίου τα συμφέροντα, ο εθνικιστής ισχυρός, ουδόλως, τα λαμβάνει υπόψη του. Ούτε, άλλωστε, έχει κάποια υποχρέωση να τα λάβει υπόψη του. Πολύ περισσότερο, όταν θεωρεί, ή καθιστά, υπεύθυνο τον ίδιο τον ασθενέστερο, για τα δεινά που τον βρήκαν. Και ακόμα, περισσότερο, όταν χρεώνει στον ασθενέστερο και τα όποια δεινά έχουν βρει, καθώς και εκείνα που πρόκειται να βρουν, τον ισχυρό...



Το PSI, για την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, παρά το γεγονός ότι, ακόμα και αν "επιτύχει", δεν πρόκειται να καταστήσει το χρέος αυτό βιώσιμο, αφού σε λίγον καιρό, θα επανέλθει στα τωρινά του επίπεδα, συντηρεί στην επικαιρότητα το ζήτημα της δημιουργίας και της διάρθρωσης του χρέους αυτού, καθώς και της μετατροπής του, ως αιτίας της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, η οποία στις ημέρες μας επισημοποιείται, με επιλογή της ίδιας της ευρωζώνης, ικανοποιώντας, όμως, τις απαιτήσεις των δανειστών της χώρας και όχι του ελληνικού πληθυσμού.

Στο κείμενο που ακολουθεί, ξαναβλέπουμε τις, καθαρά τεχνικοοικονομικές και όχι κοινωνικές βάσεις και τις αιτίες της ελληνικής χρεωκοπίας, που σχετίζονται με το ελληνικό δημόσιο χρέος και την βλακώδη και συνάμα καταστροφική, για τον τόπο, στρατηγική επιλογή του "ευρωπαϊστικού"/κοσμοπολιτικού τμήματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να εντάξει την Ελλάδα στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη, χωρίς να εκπληρώνεται οποιαδήποτε προϋπόθεση για την πραγματοποίηση της ένταξης αυτής.


Το κείμενο αυτό, όμως, δεν μένει σε αυτά.

Αναφερόμενο σε αυτά, επιχειρεί να προβεί και σε μια εξέταση των ιδεολογικών βάσεων της επελθούσας ελληνικής χρεωκοπίας και τις ιδεολογικές αυταπάτες που καλλιέργησε, εξέθρεψε και στις οποίες, εντελώς ανορθολογικά, πίστεψε η ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ (και συγκεκριμένα το βλακώδες, δογματικό, έντονα ιδεοληπτικό και διακατεχόμενο από έναν, φανατισμένα, δομημένο βολονταρισμό, "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό τμήμα της).


Αυτή η ιδεολογική παραμυθολόγηση, αυτή η καλλιέργεια της κυρίαρχης ψευδούς συνειδήσεως (έτσι, όπως την προσδιόρισε, φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά, ο Καρλ Μαρξ), όταν η αφανής χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου και της ελληνικής οικονομίας κατέστη εμφανής, οδηγώντας τον τόπο και τον πληθυσμό, που κατοικεί σε αυτόν τον τόπο, στην πείνα, στην εξαθλίωση και στον όλεθρο - ο οποίος, ήδη, περιγράφεται, μερικώς, στο νέο Μνημόνιο και  οποίος στην πράξη θα είναι εφιαλτικά χειρότερος σε έκταση και σε ένταση, αφού στην εξέλιξή του θα θυμήσει την δεκαετία του 1940 και τις ημέρες της τριπλής ξενικής Κατοχής - χρησιμοποιήθηκε, αρχικά, για να συντηρήσει τις ψευδοευρωπαϊστικές (δηλαδή τις ευρωζωνικές) αυταπάτες στον, ήδη, παραμυθολογηθέντα και εξαπατηθέντα ελληνικό πληθυσμό (και στο εγγράμματο τμήμα του, του οποίου το κεφάλι η "πνευματική" ελίτ του τόπου, του το έχει γεμίσει με έναν κουβά, με σκατά, αλλά και στο αγράμματο τμήμα του, στο οποίο η καλλιέργεια τέτοιου είδους αυταπατών ήταν πάντοτε ευκολότερη, αν και όχι πάντοτε ασφαλής, όσο τουλάχιστον ένα σημαντικό κομμάτι του εγγράμματου τμήματος ξέφευγε από την όποια παραμυθολόγηση του επέβαλε το, εκάστοτε, καθεστώς του τόπου) και στην συνέχεια, με ολοένα και εντεινόμενο βαθμό, για να επιβάλει, παντί σθένει, τις ρυθμίσεις, τα μέτρα και την ιδεολογία των τοκογλυφικών δανειστών του τόπου, έτσι όπως όλα αυτά περιγράφονται και προκύπτουν από τα δύο Μνημόνια του 2010 και του 2012 και έτσι όπως αυτά εφαρμόζονται στην πράξη, μαζί με τα αποτελέσματά τους, τα οποία, φυσικά, είναι πολύ χειρότερα, από όσα περιγράφονται στα κείμενα αυτών των Μνημονίων, είτε, επειδή αυτά τα αποτελέσματα δεν προβλέφθηκαν, είτε επειδή, αν και προβλέφθηκαν, οι συντάκτες τους και οι εφαρμοστες τους, δεν έκριναν σκόπιμο να τα ανακοινώσουν, πριν από την εμφάνισή τους στην πράξη, φοβούμενοι, προφανώς, τις αντιδράσεις που, πιθανόν, να υπήρχαν.


Ας δούμε, όμως, αυτό το κείμενο, το οποίο, αν και έχει περάσει αρκετός καιρός, από τότε που δημοσιεύτηκε (στο θέμα : "Το μεγάλο ναι και το μεγάλο όχι" http://www.myprotia.gr/community/viewtopic.php?t=15489&start=120 , δείτε το σχόλιό μου http://www.myprotia.gr/community/viewtopic.php?t=15489&start=120&sid=6e5235002e351772db8ff054d0bfd844#268557 της 6/11/2011), διατηρεί, απολύτως, την αξία του και είναι σαν να γράφτηκε στις ημέρες μας :



"Θα μπορούσε να είναι ένα άξιο λόγου αντικείμενο συζήτησης η προσπάθεια των "νεοφιλελεύθερων" φίλων μας να πείσουν τον εγγράμματο πληθυσμό (όχι μόνον) της χώρας μας, επιχειρηματολογώντας υπέρ της "ελεύθερης οικονομίας", ή υπέρ της "οικονομίας της αγοράς", ή υπέρ των "πλεονασματικών κρατικών προϋπολογισμών" και κατά του "αδηφάγου κράτους", ή κατά της "κρατικής παρέμβασης στην οικονομία", ή κατά των "ελλειμματικών κρατικών προϋπολογισμών", στο μέτρο που μια τέτοια συζήτηση και μια τέτοια επιχειρηματολογία θα εδράζονταν στην τρέχουσα πραγματικότητα και όχι σε ένα (παρα)μυθολογικό σύστημα ιδεών, το οποίο έρχεται να συγκαλύψει την πραγματικότητα, προς εξυπηρέτηση εκείνων των συμφερόντων, τα οποία βρίσκουν σε αυτό το σύστημα ιδεών, ένα ψευδοορθολογικό ιδεολογικό μηχανισμό προπαγάνδισης και επιβολής τους στην ευρύτερη κοινωνία, τον οποίον χρησιμοποιούν προκειμένου να αποκτήσουν την ηγεμονία στον χώρο των ιδεών και στα πλαίσια ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. (Αυτό το συνεκτικό και συνάμα ανορθολογικό σύνολο ιδεών, που μέσα του έχει ένα έντονο μυθολογικό στοιχείο, ακόμα και όταν αυτό λαμβάνει ένα ψευδοορθολογικό/ψευδοεπιστημονικό περιεχόμενο το οποίο, εκ φύσεως, είναι απολύτως απαραίτητο, προκειμένου να προβεί και να επιτύχει την παραμυθολόγηση της κοινωνίας, είναι αυτό που συνοπτικά αποκαλείται και ονομάζεται ιδεολογία).


Φυσικά, θύματα της ιδεολογικής παραμυθολόγησης της κοινωνίας δεν είναι μόνον οι "νεοφιλελεύθεροι" φίλοι μας. Δεν πρέπει να τους αδικούμε. Θύματα μιας ανάλογης ιδεολογικής παραμυθολόγησης είναι και οι "σοσιαλιστές" φίλοι μας.


Όπως, επίσης, θύματα της ιδεολογικής παραμυθολογίας είναι και οι οπαδοί κάθε συστήματος ιδεών, το οποίο, ξεκινώντας από μια απολύτως θεμιτή προσπάθεια εξήγησης του κόσμου και των κοινωνικών φαινομένων, μετατρέπεται, στην πορεία, σε απόπειρα επιβολής μιας συγκεκριμένης ερμηνείας των κοινωνικών φαινομένων, ως αποκλειστικά "ορθής" και "αληθούς" θεώρησης του κόσμου και των κοινωνικών φαινομένων, νοηματοδοτώντας τους ορισμούς αυτής της θεώρησης με ένα καθαρά ιστορικιστικό περιεχόμενο, ή μετασχηματίζοντας το αρχικό πειραματικό και νομιναλιστικό τους περιεχόμενο, σε ιστορικιστικό, για να εκπέσει, δι' αυτού του τρόπου, από μια πολλά υποσχόμενη θεωρία, σε ιδεολογία. Δηλαδή σε ένα παραμυθολόγημα, το οποίο, είτε παρουσιάζεται ως "θεϊκή αποκάλυψη", είτε λαμβάνει την μορφή μιας εξωγενούς/εξωκοινωνικής "φυσικοϊστορικής αποκάλυψης", η οποία συγκεκριμενοποιείται, ως "επιστημονική θεωρία".


Θύματα, όμως, ιδεολογικής παραμυθίας δεν είναι μόνον οι οπαδοί των διάφορων συστημάτων ιδεών, που αντιμάχονται προκειμένου να εξηγήσουν (ή που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν και κατέχουν την αλήθεια για) τον κόσμο και τα κοινωνικά φαινόμενα. Θύματα της ιδεολογικής παραμυθολογίας είμαστε όλοι μας, ακριβώς επειδή είμαστε άνθρωποι, δηλαδή όντα τα οποία μετέχουν κοινωνίας, η οποία συνέχεται και αναγνωρίζει τον εαυτό της, μέσα από τα συστήματα ιδεών που επινοεί, προκειμένου να μπορέσει να αυτοαναγνωρισθεί, ως προς τι της ανήκει, ως προς το τι την απαρτίζει, ως προς το τι την συνέχει και ως προς το τι είναι εντός και τι εκτός αυτής.


Διαβάζοντας τα παραπάνω, θα μου πείτε, αγαπητοί φίλοι, ότι όλα αυτά οδηγούν σε αδιέξοδο. Δεν είναι έτσι. Δεν έχουμε να κάνουμε με κανένα αδιέξοδο.

Όλα αυτά δεν κάνουν τίποτε περισσότερο, από το να υπενθυμίζουν το πεπερασμένο των γνώσεών μας και τον άμεσο επηρεασμό τους από το περιβάλλον εντός του οποίου αυτές και εμείς ευρισκόμεθα. Δεν τις μηδενίζουν, αλλά υποδεικνύουν τα όριά τους. Και βοηθούν εμάς, ως προς το να μας κρατούν μακριά από την αλαζονεία και την αυταπάτη της αλήθειας τους, η οποία πάντοτε βρίσκεται εν αμφιβολία και είναι υπό την αέναη βάσανο της διαψευσιμότητας, υποδεικνύοντάς μας ότι οι όποιοι επιστημονικοί ορισμοί πρέπει να έχουν ένα νομιναλιστικό και όχι ιστορικιστικό περιεχόμενο και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται, αν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η αναζήτηση της αλήθειας (η οποία ουσιαστικά εξαντλείται στην εξεύρεση πρακτικών και λειτουργικών λύσεων στα προβλήματα, που κάθε φορά αναφύονται και τα οποία αντιμετωπίζουμε και οι οποίες λύσεις, κάθε φορά, υποβάλονται στην βάσανο της διάψευσιμότητάς τους) και όχι η προπαγάνδιση του όποιου συνεκτικού σχήματος ιδεών, το οποίο ενέχει πολλά (άλλοτε περισσότερα και άλλοτε λιγότερα, αλλά, πάντως, σε κάθε περίπτωση πολλά) στοιχεία κοινωνικής παραμυθολόγησης.


Όλα αυτά τα λέω, επειδή παρακολούθησα την πολύ ωραία συζήτησή σας, γύρω από την τρέχουσα κρίση, την οποία υφίσταται η χώρα μας και ο πληθυσμός της, εξ αιτίας μιας απίστευτης τεχνικοοικονομικής αστοχίας, που διέπραξε σύγχρονη ανόητη "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία ενέταξε, λαμβάνοντας τις κρίσιμες και συνάμα καταστροφικές αποφάσεις της, κατά την περίοδο 1999 - 2002, την ελληνική οικονομία στην ζώνη του ευρώ, μια ζώνη σκληρού νομίσματος, οδηγώντας την στην αφανή (αλλά ουσιαστική) χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, το οποίο, απλώς, περίμενε την μοιραία άρση της αφάνειας της χρεωκοπίας του, η οποία, μπορεί να άργησε να έλθει, αλλά, όμως, ήλθε, σε όλο της το "μεγαλείο", χάρη στις απίθανες ανοησίες του βλακώδους και καταστροφικά ερασιτεχνικού κυβερνητικού επιτελείου των ΓΑΠ - Γιώργου Παπακωνσταντίνου - Λούκας Κατσέλη, αμέσως μετά τις μοιραίες βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, κατά το κρίσιμο διάστημα Οκτωβρίου 2009 - Νοεμβρίου 2009, με την συνεπικουρία του ήδη απομακρυνθέντος βλακός κεντροτραπεζίτη της Ε.Κ.Τ. Jean-Claude Trichet και την, εν συνεχεία (τον Δεκέμβριο του 2009) συνδρομή του επαρχιωτικής νοοτροπίας νεοεκλεγέντος γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού.


Οι αρχικές αιτίες, όμως, της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας - όσο και αν οι ευθύνες του ευήθους ΓΑΠ και του ανίκανου να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα Γιώργου Παπακωνσταντίνου είναι μεγάλες και αυταπόδεικτες - έχουν καθαρά τεχνικοοικονομική και όχι κοινωνική βάση και σχετίζονται με το θέμα που διαπραγματεύτηκα, μακροσκελώς, αμέσως προηγουμένως, δηλαδή στην ιδεολογία του "ευρωπαϊστικού"/κοσμοπολιτικού τμήματος της βλακώδους ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία πίστεψε ότι το ευρώ και η ζώνη του οδεύουν στον μετασχηματισμό τους σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή κρατική δομή, εντός της οποίας η χώρα θα εύρισκε ένα απάνεμο λιμάνι και έναν εύκολο και φθηνό χρηματοδότη.

Φυσικά, τώρα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι έσφαλλε.

Οι γαλλικές και (κυρίως) οι γερμανικές ελίτ δεν δημιούργησαν την ευρωζώνη για να την κάνουν ομοσπονδία. Το αντίθετο, μάλιστα. Την δημιούργησαν για να μην την κάνουν ομοσπονδία και για να υπερασπίσουν, εντός αυτής, τα πολύ διακριτά συμφέροντά τους, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την ανακύκλωση των παραγόμενων εθνικών τους περισσευμάτων, εντός των ελλειμματικών χωρών της ευρωζώνης.

(Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί οι γερμανικές ελίτ δέχτηκαν τις ελλειμματικές χώρες στην ευρωζώνη, κατά παράβαση των Συνθηκών που την δημιούργησαν. Το ερώτημα είναι αφελές. Όπως αφελές είναι και το ερώτημα, που αφορά το γιατί οι ελλειμματικές χώρες θέλησαν και επεδίωξαν - πολλές φορές με παζαρέματα κάτω από το τραπέζι και με οικονομικές "προσφορές", προς την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, όπως έκαναν οι υπαίτιοι, για την παρούσα καταστροφή, που υφίσταται ο τόπος, δηλαδή ο Κώστας Σημίτης και ο Γιάννης Στουρνάρας, προκειμένου να "πείσουν" την γερμανική κυβέρνηση να κάνει τα στραβά μάτια και να δεχτεί την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη).


Η εξελισσόμενη καταστροφή της χώρας έχει να κάνει με το δημόσιο χρέος της, το οποίο, ήδη, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ήταν μεγαλύτερο από το 100% του ελληνικού ΑΕΠ. Αυτό και μόνον το γεγονός, ήταν αρκετό, για να μην ενταχθεί η Ελλάδα στην ευρωζώνη. Το σχετικό κριτήριο του Μάαστριχτ, το οποίο όριζε ότι για να ενταχθεί μια χώρα στην ευρωζώνη έπρεπε το χρέος της να μην υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ της χώρας αυτής (αν και για την Ελλάδα το κριτήριο αυτό ήταν ανεπαρκές, διότι η χώρα μας θα μπορούσε, εντός ευρωζώνης, να χρεωκοπήσει και με ποσοστά δημόσιου χρέους κάτω από το 40% του ΑΕΠ της). Αυτό το (έστω ανεπαρκές για την Ελλάδα - και όχι μόνον γι' αυτήν) κριτήριο παρακάμφθηκε και η Ελλάδα εντάχθηκε στην ευρωζώνη, με ευθύνη της εγκληματικής συμμορίας του Κώστα Σημίτη, της ευρωγραφειοκρατίας και των πολιτικοοικονομικών ελίτ, κυρίως, της Γερμανίας και της Γαλλίας, αν και όλοι γνώριζαν την επικρατούσα κατάσταση, με τα ελληνικά δημόσια χρέη και τις δημοσιονομικές ανισορροπίες της χώρας μας.


Όπως έχω, επανειλημμένως, γράψει στο μπλογκ μου, το οποίο κάποιοι καλοί φίλοι από το παρόν forum, μου έκαναν την τιμή να επισκεφθούν, η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η οποία είναι μια ζώνη σκληρού νομίσματος, κατέστησε την χώρα μας, αυθωρεί, μια υπό χρεωκοπία χώρα, για τους εξής λόγους, αφού, με την ένταξη αυτή, το υψηλό δημόσιο χρέος της ήταν αδύνατο να αποπληρωθεί, από τις δυνάμεις του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας. Και τούτο διότι :


1) Η χώρα έχασε την νομισματική της κυριαρχία, ουσιαστικά, έπαυσε να υφίσταται ως ανεξάρτητη χώρα, αφού παραχώρησε την έκδοση του νομίσματος σε μια ευρωζωνική γραφειοκρατική χρηματοπιστωτική αρχή (την Ε.Κ.Τ.), η οποία είναι ανεξάρτητη από τις κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης - αν και έχει εκλεκτικές συγγένειες με την γερμανική και την γαλλική ελίτ. Η ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ έδωσε, εν ολίγοις, το πορτοφόλι της χώρας σε πολιτικοοικονομικούς γραφειοκρατικούς, που εδρεύουν στην Φραγκφούρτη, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στο Παρίσι, επί των οποίων ουδεμία επιρροή μπορεί να ασκήσει και χωρίς ούτε ένα αντιστάθμισμα, που να της δίνει την δυνατότητα να ασκήσει εκδοτική νομισματική πολιτική, σε περιόδους έκτακτης ανάγκης (η οποία δεν προσδιορίζεται μόνον σε περιπτώσεις σαν την παρούσα οικονομική κρίση, αλλά αφορά και την κήρυξη της χώρας, σε εμπόλεμη κατάσταση, ύστερα από εξωτερική επιβουλή κ. α.).


2) Το ελληνικό δημόσιο χρέος, μέχρι την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, ήταν εκφρασμένο σε δραχμές, σε ποσοστό περίπου κατά 85% του συνολικού χρέους. (Το υπόλοιπο ήταν εκφρασμένο σε ξένα νομίσματα). Το χρέος αυτό, όντας ένα δραχμικό χρέος, δηλαδή ένα χρέος εκφρασμένο στο τοπικό μαλακό και ελεγχόμενο από το ελληνικό δημόσιο, ήταν άμεσα εξυπηρετίσιμο, αφού το κράτος με την κεντρική του τράπεζα (την Τράπεζα της Ελλάδος) εξέδιδε χρήμα και πλήρωνε, αυθωρεί, τις δανειακές του υποχρεώσεις, μέσα από την διαδικασία του fiat money και του σύγχρονου εικονικού δανεισμού (IOU). Έτσι το ετήσιο (πρωτογενές) ελληνικό δημόσιο έλλειμμα, το οποίο έφθανε στις χειρότερες των περιστάσεων στο 4% του ΑΕΠ (όπως το 2009, "καλή ώρα"), καλυπτόταν από την εσωτερική χρηματοπιστωτική αγορά, όχι τόσο με ομόλογα, αλλά με έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, αδιαφορώντας για το ύψος των περίφημων διαφορικών επιτοκίων (spreads) στις διεθνείς χρηματαγορές, τα οποία, πολλές φορές, ξεπερνούσαν τις 1800 μονάδες βάσης, χωρίς να επηρεάσουν την αναπτυξιακή διαδικασία στην χώρα μας. Αυτό, λοιπόν, το μαλακό/εικονικό/"εσωτερικό" δημόσιο χρέος, με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη και την μετατροπή του από δραχμικό χρέος, σε χρέος σε ευρώ, μετετράπη σε ένα σκληρό, πραγματικό και "εξωτερικό" χρέος, ήτοι σε ένα χρέος σε ξένο νόμισμα, αφού το ευρώ λειτουργεί, ως ξένο νόμισμα και τούτο διότι οι χώρες αυτής της νομισματικής ένωσης, δεν ασκούν έλεγχο επί της (δήθεν) Κεντρικής τους Τράπεζας, η οποία αποτελεί έναν θεσμικό νομισματικό και χρηματοπιστωτικό αναχρονισμό, αφού επιτελεί όλα τα άλλα, εκτός από τις λειτουργίες που επιτελούν όλες οι άλλες κεντρικές τράπεζες όλων των άλλων κρατών (ομοσπονδιακών και μη) του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, βασικότερες των οποίων είναι ο έλεγχος των κεντρικών τραπεζών από τις κυβερνήσεις των χωρών στις οποίες ευρίσκονται και η χρηματοδότηση των αναγκών των κρατών στα οποία υπάγονται, με την διαδικασία του fiat currency και του IOU. (Σε αυτό το επίπεδο η ευρωζώνη αποτελεί μια παγκόσμια παραδοξολογία, την οποία οι λαοί της και οι πραγματικές οικονομίες της την πληρώνουν ακριβά). Κατ' αυτόν τον τρόπο, με την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την μετατροπή του ελληνικού μαλακού, εικονικού, δραχμικού δημόσιου χρέους, σε ένα σκληρό, πραγματικό δημόσιο χρέος σε ευρώ, το ελληνικό δημόσιο κατέστη ένα οιονεί χρεωκοπημένο κράτος, που, απλώς, ανέμενε την χρονική στιγμή της ανακοίνωσης της χρεωκοπίας του.


3) Η συμμορία του Κώστα Σημίτη δεν σταμάτησε εδώ. Έκανε τα πράγματα, ακόμα χειρότερα. Και τα έκανε χειρότερα, επειδή, ενώ το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν, μέχρι την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, στην συντριπτική του πλειοψηφία, στα θησαυροφυλάκια των ελληνικών τραπεζών, από το 2002 και μετά, επέτρεψε στους Έλληνες μπατιροτραπεζίτες, που εξέθρεψε, να διασπείρουν το ελληνικό δημόσιο χρέος στα πέρατα της γής, δηλαδή στα θησαυροφυλάκια της ευρωπαϊκής και της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας, επιτείνοντας το τεράστιο πρόβλημα της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους (γι' αυτό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα βρέθηκε τόσο πολύ εκτεθειμένο στο ελληνικό δημόσιο χρέος και γι' αυτό κινδυνεύει με κατάρρευση από μια ελληνική στάση πληρωμών και γι' αυτό και όλα αυτά τα "πακέτα στήριξης της ελληνικής οικονομίας", τα οποία στην πραγματικότητα είναι πακέτα στήριξης της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας μπατιροτραπεζοκρατίας και φυσικά όχι βοήθεια προς την Ελλάδα και τον πληθυσμό της, ο οποίος πρέπει να τα αρνηθεί μια και καλή).


Αυτή είναι η κατάσταση και αυτά είναι τα ωμά γεγονότα με το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Αυτό το χρέος είναι ένα καθαρά τοκογλυφικό χρέος, το οποίο, για λόγους σχεδόν αποκλειστικά τεχνικοοικονομικής βλακείας και ιδεολογικοπολιτικής τύφλωσης (μπλεγμένης, όπως πάντοτε, με μεγάλες δόσεις συμφέροντος), οδήγησε την ελληνική οικονομία και τον πληθυσμό της χώρας στην παρούσα καταστροφή, η οποία θα λάβει διαστάσεις ασύλληπτες, όσο ακολουθείται η ασκούμενη, από την νεοκατοχική τρόϊκα των εκπροσώπων των τοκογλυφούντων δανειστών της χώρας, οικονομική πολιτική, οι οποίοι εμφανίζονται με την λεοντή των "εταίρων" και όσο οι τρομαγμένοι και πανικόβλητοι επιχώριοι κυβερνητικοί ανθυποεπιστάτες, ακολουθούν, ως μεταμοντέρνοι Quislings, πιστά τις εντολές των αφεντικών τους, τα οποία είναι, επίσης, το ίδιο - ή και περισσότερο - τρομαγμένα και πανικόβλητα..."