9/3/2012 : Η ολοκλήρωση της ελεγχόμενης ελληνικής χρεωκοπίας. (Η παταγώδης διάψευση της σοβαροφανούς ασυναρτησιολογίας του αριστερού νεοφιλελεύθερου κ. Γιώργου Προκοπάκη).
Ήλθε, λοιπόν, η ώρα της επισημοποίησης της ελληνικής χρεωκοπίας (για την οποία έχω μιλήσει εδώ και πολύν καιρό, σε αυτό το μπλογκ και σε πλείστες παρεμβάσεις μου σε άλλα μπλογκ στο διαδίκτυο)!
Ο πρωθυπουργός της χρεωκοπίας (ο κυρ-Λουκάς) μίλησε, για αυτό το "κατόρθωμα" του ιδίου και του θλιβερού μπουχέσα, που καμαρώνει δίπλα του, παριστάνοντας τον υπουργό Οικονομικών.
Μίλησε, δηλαδή, με τον δικό του, κουτοπόνηρο τρόπο, για την οριστική επισημοποίηση της χρεωκοπίας της Ελλάδας, που είναι η τρίτη της Ιστορίας της. (1893 Χαρίλαος Τρικούπης, 1931-1932 Ελευθέριος Βενιζέλος και τώρα 2010-2012 Γιώργος Παπανδρέου/Λουκάς Παπαδήμος/Ευάγγελος Βενιζέλος).
Τον "Έλληνα" πρωθυπουργό, φυσικά, ακολούθησε η ISDA, μετά από την "επιτυχία" του "ελληνικού PSI" (για την οποία επαίρεται και ... πανηγυρίζει ο σταλινονεοφιλελεύθερος κ. Γιώργος Προκοπάκης), η οποία, μάλιστα, ενεργοποίησε και τα cds, αποδεχόμενη και υποδεικνύοντας το αυτονόητο : Ότι δηλαδή το "ελληνικό PSI" συνιστά πιστωτικό γεγονός.
Έτσι, λοιπόν, το πείσμα της εθνικιστικής γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και η ψοφοδεής αβουλία της εν Ελλάδι "συντρόφου" της, οδήγησαν την ελληνική οικονομία σε εκείνο, που, υποτίθεται ότι θα απεφεύγετο, με την προσφυγή της χώρας στο πρώτο Μνημόνιο του Μαΐου του 2010 : Στην επίσημη χρεωκοπία. Την οποία η χώρα έπρεπε να απειλήσει και στην οποία έπρεπε να καταφύγει, αυτοβούλως, εκείνη την εποχή, ζητώντας το αυτονόητο, ως αντάλλαγμα, για την αποφυγή μιας επιλεκτικής στάσης των εξωτερικών πληρωμών της. Ζητώντας, δηλαδή, τότε, την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους από την Ε.Κ.Τ.
(Το πως θα γινόταν αυτό είναι αδιάφορο. Τρόποι και διαδικασίες υπήρχαν, ή και αν δεν υπήρχαν - που υπήρχαν -, ήταν δυνατόν να εφευρεθούν. Πλην, όμως, η κυβέρνηση της παιδικής χαράς του αφελούς και ευήθους ΓΑΠ, δεν τόλμησε να διαπραγματευθεί μια τέτοια λύση, την οποία μπορούσε να απαιτήσει, με την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και χωρίς την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη).
Στους ψευδοευρωπαϊστές κοσμοπολίτες φίλους μας (σαν τον κ. Προκοπάκη, "καλή ώρα"), που οδήγησαν την χώρα και τον πληθυσμό της στον παρόντα εξελισσόμενο όλεθρο, εύχομαι "πάντα τέτοια" (κατορθώματα, εννοείται) και καλά ξεμπερδέματα...
Και αν δουν την Ελλάδα ξανά στις "αγορές", όπως, επίσης, αν δουν τα νέα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου να αγοράζονται, σε τιμές μεγαλύτερες των τωρινών, μετά το χουνέρι που τους έσκασαν, να μου γράψουν...
Μετά την χθεσινή επισημοποίηση της ελληνικής χρεωκοπίας, καιρός είναι να διασκεδάσουμε τον πόνο μας, ο οποίος θα λάβει απίστευτες διαστάσεις, από το ερχόμενο καλοκαίρι και μετά, ως προϊόν της διαδικασίας της ελεγχόμενης πτώχευσης, που θα υποστεί το ελληνικό δημόσιο και η ελληνική κοινωνία, ως αποτέλεσμα της επισημοποίησης της χρεωκοπίας της χώρας, σύμφωνα με όσα προβλέπει το Μνημόνιο του παρελθόντος Φεβρουαρίου. Και τον πόνο μας θα τον διασκεδάσουμε, με μια σειρά πρόσφατων δημοσιευμάτων μου στους τραγελαφικούς ισχυρισμούς του γνωστού αριστερού (και σταλινικής προελεύσεως) συντηρητικού νεοφιλελεύθερου οικονομολόγου κ. Γιώργου Προκοπάκη, του οποίου οι υπερασπιστικοί του Μνημονίου και του PSI, ισχυρισμοί είναι κυριολεκτικά για γέλια και για κλάματα.
Τα σχόλια μου αυτά, καθώς και όλους του διαλόγους, που δημοσιεύτηκαν στις 8 και 9/3/2012, στο μπλογκ "Αριστερή Στρουθοκάμηλος" και στο θέμα : "Όλα όσα θα θέλατε να ξέρετε για το PSI και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε ( ...μη και σας πουν "μνημονιακούς" )" http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2012/03/psi.html , έχουν ως εξής :
"Μου αρέσει, ρε μπαγάσα, "εραστή" του μακαρίτη Γεωργίου Αθανασιάδη - Νόβα, που επιχειρείς, με τον γνωστό και παραδοσιακό κουτοπόνηρο τρόπο, που διακρίνει τον τρόπο που σκέπτεσαι, να πανηγυρήσεις, για την επισημοποίηση της ελληνικής χρεωκοπίας (την οποία, για πρώτη φορά διακήρυξαν οι ευρωζωνίτες στις 21/7/2011 και επανέλαβαν στις 27/10/2011)!
Ώστε, λοιπόν, παραδέχεσαι, επιτέλους, ότι "κατά πάσα βεβαιότητα θα ζήσουμε μερικές μέρες κόλασης με τις ρήτρες, διαπραγματεύσεις, CDS, πιθανό πιστωτικό γεγονός και τέτοια";
Μπράβο, λεβέντη μου! Καιρός ήταν να μας το πεις και να μας το ομολογήσεις! Άργησες, αλλά το έκανες! Πάλι καλά, διότι θα μπορούσες και να μην το κάνεις. Το γεγονός ότι το κάνεις ... πανηγυρίζοντας, δεν αλλάζει την ουσία της πράξης σου αυτής, δηλαδή της ομολογίας σου, για την επισημοποίηση της ελληνικής χρεωκοπίας. Ο καθένας, άλλωστε, έχει το στυλ του, ως προς το να αντιπαρέρχεται τις δύσκολες περιστάσεις, στις οποίες βρίσκεται. Και εσύ, φυσικά, έχεις το δικό σου "προκοπάκειο" στυλ, που αποπνέει μια αύρα σταλινισμού, προϊόν της παλαιάς κνίτικης πολιτικής σου καταγωγής. (Η αλήθεια είναι ότι και αν γέρασες, το χούϊ σου δεν το άλλαξες - σαν τον Γεράκη ένα πράμα -, αφού από παραδοσιακός σταλινικός, μου μετεξελίχθηκες σε σταλινονεοφιλελεύθερο. Κάτι που είναι απόλυτα κατανοητό)...
Λες, όμως και κάποια άλλα πράγματα : Π.χ. "Είμαι σίγουρος ότι, παρά το ότι θα είναι διακύβευμα ανήκουστων διαστάσεων, έτσι όπως έχει στηθεί και οργανωθεί θα τα βγάλουμε πέρα...". Άστο, μην κουράζεσαι. Θα πέσεις και πάλι έξω!
Ας το ξαναπούμε, για πολλοστή φορά, μπας και το εμπεδώσεις (βλέπεις, μιλάω με αριθμούς και χωρίς αοριστολογίες) :
Το "ελληνικό PSI", που τόσο θαυμάζεις, ακόμα και αν "επιτύχει", θα οδηγήσει το ελληνικό δημόσιο χρέος, στα μέσα του 2013 και πάλι στα ίδια επίπεδα, στα οποία βρίσκεται σήμερα. Και στην "καλύτερη" περίπτωση στο 160% του ελληνικού ΑΕΠ το 2020. Αυτό σημαίνει ότι το χρέος αυτό παραμένει, απελπιστικά, μη βιώσιμο, δηλαδή δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και φυσικά θα χρειασθεί να χαρισθεί σχεδόν στο σύνολό του, ενώ η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει, περίπου, εις το διηνεκές, εκτός των χρηματοπιστωτικών αγορών!
Αυτό σημαίνει ότι η χώρα μας θα στηρίζεται στην συνεχή δανειοδότηση των "εταίρων" της στην ευρωζώνη, γεγονός, που, ουδόλως, ευχαριστεί τον ... Βησιγότθο φίλο σου (τον Σόϋμπλε εννοώ) και την παρέα του, που βλέπουν, με περισσή απελπισία, τα δεινά που θα υποστούν, αποδεχόμενοι, μια, τέτοιου επιπέδου, μετακύλιση πληρωμών, από τον ευρωπαϊκό βορρά, προς την Ελλάδα, σήμερα και προς τον ευρωπαϊκό νότο (και όχι μόνον) αύριο.
Αυτοί, όμως, δεν έφτιαξαν την (και δεν εισήλθαν στην) ευρωζώνη, για να πληρώνουν τους άλλους. Έφτιαξαν την ευρωζώνη και εισήλθαν σε αυτήν, για να τα πάρουν από τους άλλους, γι' αυτό και την "προίκισαν", με σκληρούς ανταγωνιστικούς κανόνες, που απέκλειαν, κάθε διάσωση, οποιουδήποτε μέλους, το οποίο ο ανταγωνισμός θέτει εκτός αγοράς.
Το πράγμα, όμως, στράβωσε και τώρα βρέθηκαν να πληρώνουν, αφού οι εξελίξεις τους θέτουν μπροστά στην αναγκαιότητα να προχωρήσουν στην δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κρατικού μορφώματος, αποδεχόμενοι το απλούστατο γεγονός ότι η ευρωζώνη πνέει τα λοίσθια.
Δεν φαίνεται ότι θα το κάνουν. Ευελπιστούν ότι, πετώντας την Ελλάδα έξω, θα γλυτώσουν την ευρωζώνη και θα αποφύγουν την ανακύκλωση των πλεονασμάτων, προς τις χώρες του νότου (και όχι μόνον), σώζωντας και την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, από την ανοικτή πτώχευση.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά, γι' αυτούς.
Και τούτο διότι, αν αποφύγουν την ανακύκλωση των πλεονασμάτων, τότε θα υποχρεωθούν να διαλύσουν την ευρωζώνη. Και αν θελήσουν να κρατήσουν την ευρωζώνη ενωμένη, θα πρέπει να την μετεξελίξουν σε μια μορφή ομοσπονδίας, οπότε πρέπει να θεσμοθετήσουν έναν ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, ο οποίος θα ανακυκλώνει τα πλεονάσματα (και θα εξυπηρετεί τα δημόσια χρέη των χωρών της ευρωζώνης), παραχωρώντας την εθνική τους κυριαρχία, την οποία η επαρχιωτικής νοοτροπίας γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ διαφυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού.
Γι' αυτό σου λέω, άδικα αγκομαχάς και σκίζεσαι, για το "ελληνικό PSI". Δεν θα επιτύχει τον σκοπό του, ακόμα και αν "επιτύχει".
Και αν οι ευρωζωνίτες δεν βάλουν μυαλό (δηλαδή, αν δεν εγκαταλείψουν τους εθνικισμούς τους και την τοκογλυφία τους), η Ελλάδα, συντόμως και προς μεγάλη σου λύπη, θα οδηγηθεί, εκτός ευρωζώνης.
Και γι' αυτή την εξέλιξη ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης θα φέρεις και εσύ και όλοι όσοι αφελείς "ευρωπαϊστές" (για την ακρίβεια, ψευδοευρωπαϊστές και κατ' ουσίαν, αμβλυμένου πατριωτισμού κοσμοπολίτες) έπραξαν και σκέπτονται όπως εσύ, χωρίς να προβούν, ούτε καν, σε μια στοιχειώδη αυτοκριτική, για το γεγονός ότι, από το 1996 και μετά, οδήγησαν την χώρα και τον πληθυσμό της στην παρούσα καταστροφή και στην επερχόμενη διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης και στο αντίστοιχα εξυφαινόμενο καθεστώς πεονίας.
Άντε και καλά ξεμπερδέματα (μαζύ με κάποια - έστω και ολίγη - μετριοπάθεια και σεμνότητα. Ιδιότητες, βέβαια, δύσκολες και δυσεύρετες, αλλά, πάντοτε, χρήσιμες και απαραίτητες)...
"Ηλίθιος ή κακόβουλος -διάλεξε και πάρε!"
Προφανώς, η παραπάνω διάζευξη (την οποία θέτει, απαντώντας στο πρώτο ημιτελές σχόλιό μου και ουσιαστικά, ρωτώντας με, ο καλός ανώνυμος φίλος) αφορά τον κ. Προκοπάκη.
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Μπορεί να ισχύουν, εκ του παραλλήλου και τα δύο. Μπορεί και όχι.
Αν δεχθούμε ότι ισχύει η διάζευξη και όχι η παράλληλη ύπαρξη αυτών των δύο ιδιοτήτων, τότε πιστεύω ότι θα μπορούσε η ηλιθιότητα να είναι αυτή, που προσδιορίζει το συγκεκριμένο πρόσωπο, όχι διότι ο εν λόγω κύριος δεν μπορεί να σκεφθεί, αλλά διότι, παραμένοντας ένας φανατισμένος δογματικός (το αν αυτός ο φανατισμένος δογματισμός εκφράζεται, ως πούρος σταλινισμός στην νιότη του, ή ως, επίσης, πούρος συντηρητικός νεοφιλελευθερισμός στα γεράματά του, δεν είναι το ουσιώδες στην όλη υπόθεση, διότι αυτό που έχει σημασία στις περιπτώσεις αυτές δεν είναι το φαντασιακό - για να θυμηθούμε και λίγο τον αείμνηστο Κορνήλιο Καστοριάδη - πολιτικοϊδεολογικό περιεχόμενο του όποιου δογματικού λόγου, αλλά ο ίδιος ο φανατικός δογματισμός, ως φαινόμενο και η χαρακτηρολογική ιδιοσυγκρασία του συγκεκριμένου προσώπου, που αισθάνεται την ανάγκη να εκφράζεται και να έχει, ως εργαλείο έκφρασής του, τον φανατισμένο δογματισμό), καθίσταται, αν και μορφωμένος, ένα λειτουργικά αγράμματο ον, ακριβώς επειδή αυτό, που κάνει ο δογματισμός, είναι να παραλύει την ικανότητα του ανθρώπου να σκέπτεται και να συμπεριφέρεται ορθολογικά, όπως ακριβώς, πράττει ο κ. Προκοπάκης.
Π.χ. το "ελληνικό PSI" Ο κ. Προκοπάκης γνωρίζει, πολύ καλά, το αδιέξοδο της "επιτυχούς" έκβασής του (δεν μιλάω για την ανεπιτυχή του έκβαση, μένω στην "επιτυχή"), αφού γνωρίζει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος παραμένει, απελπιστικά, μη βιώσιμο και εξελικτικά, στραγγαλιστικό, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Παρ' όλ' αυτά, υπερασπίζεται, με τον γνώριμο παλαιοσταλινικό του φανατισμό, την διεξαγωγή του και προπαγανδίζει την επιχειρηματολογία των δανειστών "εταίρων" της χώρας μας, περί της "ελάφρυνσης" του ελληνικού δημοσίου από ένα μεγάλο μέρος του χρέους και περί νέας ελληνικής "σωτηρίας", ή "διάσωσης". (Η όποια "ελάφρυνση" - αν υπάρξει -, μπορεί να είναι της τάξεως των 25, με 27 δισ. €, ίσως και κάτι παραπάνω και αυτό είναι κάτι το οποίο είναι συζητήσιμο, με δεδομένο ότι η χώρα θα πάρει 130 δισ. €, συν κάτι παραπάνω, ενώ στην συνέχεια, μετά το 2015, θα ακολουθήσουν, άλλα, τουλάχιστον 50 δισ. € και στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα, αν όλα "πάνε καλά").
Γιατί το κάνει αυτό; Το κάνει για ίδιους ωφελιμιστικούς λόγους; Δεν το πιστεύω. Μπορεί κάποια στοιχεία πολιτικάντικου, ή/και παραγοντίστικου ωφελιμισμού να υπάρχουν, ως σκοποί και ως στόχοι του. Δεν το αποκλείω καθόλου. Αλλά πιστεύω ότι κυρίαρχο στην περίπτωσή του δεν είναι το ωφελιμιστικό στοιχείο.
Πιστεύω ότι το πρόβλημα, που οδηγεί τον κ. Προκοπάκη να λειτουργεί, ως ιδιώτης (με την αγγλοσαξωνική έννοια της λέξεως, η οποία προσιδιάζει και προς την αρχαιοελληνική) έχει να κάνει με την ψευδή του συνείδηση - για να θυμηθώ και πάλι τον αποτυχόντα ως οικονομολόγο, αλλά μέγιστο φιλόσοφο και πατέρα της επιστήμης της κοινωνιολογίας, όσο και αν κάποιος, όπως εγώ, διαφωνεί μαζύ του, Karl Marx - δηλαδή με την ιδεολογία του, η οποία συνδέεται με έναν αφελέστατο "ευρωπαϊσμό", ο οποίος είναι ψευδοευρωπαϊσμός, διότι συνδέει την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας και το παλαιό σχέδιο της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, με την τραγική αποτυχία της ιδέας αυτής, δηλαδή με την ευρωζώνη, την οποία οι κατασκευαστές της (οι γαλλογερμανικές ελίτ) την δημιούργησαν, ως νομισματική ζώνη, ακριβώς επειδή ήθελαν να αποφύγουν την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης και την διάχυση της "εθνικής κυριαρχίας" των κοινωνιών τους και της πολιτικοοικονομικής τους δύναμης, εντός της ομοσπονδίας αυτής.
Παράλληλα, η τραγική αποτυχία του εφαρμοσμένου "υπαρκτού σοσιαλισμού" και η κατάρρευση του λενινιστικού/σταλινικού πολιτικού και οικονομικού μοντέλου, τον οδήγησε στην θαλπωρή ενός συντηρητικού νεοφιλελευθερισμού (ο οποίος είναι μια κακή απομίμηση του νεοφιλελευθερισμού, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία, διότι, αν αρχίσουμε να κινούμεθα μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των ορθών θεωριών, δεν κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να σπαταλάμε τον χρόνο μας και να μην βλέπουμε την εξέλιξη των ιδεών και των ιδεολογικών ρευμάτων, μέσα στην πραγματική ζωή, ενώ οι ιδέες και τα ιδεολογικά ρεύματα έχουν νόημα και αξία, μόνον μέσα από την πραγμάτωσή τους και την εννοημάτωσή τους στην πραγματική ζωή των κοινωνιών), ο οποίος διαδέχθηκε την μαρξιστική λενινιστική αυταπάτη, εμφανιζόμενος, ως νικητής, ύστερα από την κατάρρευση του λενινιστικού-σταλινικού πολιτικοοικονομικού μοντέλου, κατά την δεκαετία του 1990.
Η σαρωτική χρηματοπιστωτική κρίση και η ύφεση του 2008, που ακολούθησε την κρίση αυτή, γκρέμισε τα θεμέλια, πάνω στα οποία κτίστηκαν, εν τοις πράγμασι και οι δύο αυτοί ιδεολογικοί πυλώνες του αγαπητού κ. Γιώργου Προκοπάκη (και όλων όσων ακολούθησαν την ίδια, ή μια παρεμφερή πολιτικοϊδεολογική διαδρομή).
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο πανικός που ήλθε ως αποτέλεσμα της ριζικής αμφισβήτησης των νέων πολιτικοϊδεολογικών βεβαιοτήτων του κ. Προκοπάκη, τον οδήγησε, όπως όλους τους νεο-(ή παλαιο-)φιλελεύθερους, που βλέπουν έκπληκτοι να καταρρέουν μπροστά στα μάτια τους οι χάρτινοι πύργοι, που είχαν κτίσει και τους οποίους και οι ίδιοι είχαν πιστεύσει πως είναι παλάτια και απόρθητα φρούρια, σε μια συντηρητική αναδίπλωση, η οποία, σε αυτές τις περιπτώσεις, οδηγεί σε μια αποπροσανατολιστική και ανορθόλογη συμπεριφορά, του τύπου : "Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με την ιδεολογία/ψευδή συνείδηση, τότε, τόσο το χειρότερο, για την πραγματικότητα".
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Και για να είμαι ακριβής, σε αυτό το σημείο βρίσκεται σήμερα ο κ. Προκοπάκης και οι συν αυτώ.
Όσον αφορά την δύναμη των ιδεών, θυμάμαι δύο χαρακτηριστικές ρήσεις του John Maynard Keynes στην αρχή της GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930 :
"Έχουμε πρόβλημα γεννήτριας". Η οικονομική μηχανή ήταν σε γενικές γραμμές σε καλή κατάσταση, αλλά μια ζωτικής σημασίας συνιστώσα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν λειτουργούσε. Επίσης, την ίδια εποχή, είπε ότι : "Βρισκόμαστε σε πολύ μεγάλη σύγχυση, έχουμε χειριστεί αδέξια μια ευαίσθητη μηχανή την λειτουργία της οποίας δεν κατανοούμε".
Και οι δύο ισχυρισμοί του Κέϋνς έχουν πλήρη ισχύ και σήμερα.
Ο κ. Προκοπάκης και οι νεοφιλελεύθεροι φίλοι μας, όμως, δεν έχουν σήμερα, πλέον, αυτό το ευεργέτημα της άγνοιας, που είχαν οι σύγχρονοι του Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς εκείνη την μακρυνή, χρονικά, εποχή, η οποία, βλακωδώς, επαναλαμβάνεται στις ημέρες μας, σε επίπεδο ευρωζώνης.
Αυτό, όμως, δεν τους εμποδίζει να συμπεριφέρονται, κάτω από την επήρεια του ιδεολογικού/ψευδοσυνειδησιακού ναρκωτικού, το οποίο ακούει στο όνομα του συντηρητικού νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος αρέσκεται να βαυκαλίζεται και να περνιέται, ως "ριζοσπαστισμός", ή, ως "μεταρρυθμισμός"!
Τι πρέπει να γίνει; Απλούστατα, πρέπει να εντρυφήσουμε στα μαθήματα που διδάχθηκαν οι παππούδες μας, από την Great Depression. Δεν χρειάζεται να ξαναανακαλύψουμε τον τροχό. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα – ιδίως στην ευρωζώνη, η οποία αποτελεί την παιδική χαρά του κάθε τραπεζίτη (σκιώδους ή μη) – πρέπει να ξαναρυθμιστεί.
Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αποδομηθεί όλος ο ιδεολογικός – προπαγανδιστικός μηχανισμός της χρηματοπιστωτικής ελίτ και των παπαγαλακίων της, που καλά κρατεί.
Και εδώ θυμάμαι τον Κέϋνς και μια άλλη του ρήση :
«Αργά, ή γρήγορα, οι ιδέες και όχι τα κατεστημένα συμφέροντα είναι τα επικίνδυνα πράγματα».
Έτσι, ακριβώς, έχει η κατάσταση σήμερα.
Και αυτό η χρηματοπιστωτική ελίτ είναι που το γνωρίζει καλά. Γι’ αυτό και φροντίζει να κρατάει καλά την πρωτοκαθεδρία στον έλεγχο των ιδεών. Και μέχρι τώρα, το καταφέρνει, επιβάλλοντας, ως κρατούσα θεωρία – ιδίως στην ευρωζώνη –, την αντίληψη ότι τα οικονομικά μας προβλήματα είναι δομικά προβλήματα και ως εκ τούτου δεν υφίσταται ταχεία λύση σε αυτά.
Φυσικά, αυτός ο ισχυρισμός είναι ένα ασύστολο ψεύδος. Και είναι ένα ασύστολο ψεύδος, ο ισχυρισμός αυτός, επειδή το μόνο δομικό πρόβλημα, που υπάρχει, το οποίο εμποδίζει την επάνοδο στην ταχύρρυθμη ανάπτυξη και στην ανθρώπινη ευημερία και που είναι, όντως, δυσκολοπολέμητο, είναι οι παρωχημένες αντιλήψεις και θεωρίες, που έχουν εγκαθιδρυθεί στα μυαλά των ανθρώπων.
Αντιλήψεις και θεωρίες, που καλλιεργεί και φροντίζει να παρουσιάζει, ως "σοφία", η χρηματοπιστωτική ελίτ και οι θεραπαινίδες τους...
Dixi et salvavi animam meam, για να θυμηθώ - για μία ακόμη φορά - μια από τις λίγες ευαγγελικές αναφορές του Karl Marx.
Ψυχραιμία, αγαπητοί φίλοι!
Και είναι απαραίτητη η ψυχραιμία, διότι, χωρίς αυτήν, δεν μπορούμε να είμαστε νηφάλιοι, ακριβώς την στιγμή και κατά την διάρκεια των περιστάσεων, που η νηφαλιότητα είναι απαραίτητη, με αποτέλεσμα να μας κυριεύει ένας θυμός, μια οργή, που θολώνουν τον νου και οδηγούν σε κρίσεις και στην επικράτηση γνωμών και απόψεων, που βαθαίνουν τα σφάλματα και δεν επιτρέπουν την ορθολογική αποτίμηση των πραγμάτων.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, η παλαιά σωκρατική ρήση ("Έν οίδα, ότι ουδέν οίδα"), που έχει να κάνει με την ανθρώπινη γνώση και αυτογνωσία είναι πάντοτε, απαραίτητη και χρήσιμη, ως οδηγός στην πορεία της ανθρώπινης ζωής.
Ψυχραιμία, λοιπόν, νηφαλιότητα, όπως, επίσης και ολίγη αυτοκριτική, η οποία ουδόλως βλάπτει, όταν είναι ειλικρινής.
Και η αυτοκριτική είναι ειλικρινής όταν συνοδεύεται από την α υ τ ο γ ν ω σ ί α, η οποία υφίσταται, όταν κάποιος κάνει μια επιστροφή στο προσωπικό του παρελθόν, προκειμένου, όχι να δει τα όποια σωστά πεπραγμένα του, αλλά - κυρίως - όσα έπραξε λάθος.
Έτσι, λοιπόν, δεν μπορεί κάποιος να επιχειρηματολογεί, σε κάθε φάση της ζωής του, ισχυριζόμενος ότι έχει δίκιο, σε κάθε υπόθεση που αναλαμβάνει να υπερασπίσει, όποια και αν είναι αυτή η υπόθεση, όποιο και αν είναι το θέμα ή το ζήτημα, το οποίο υπερασπίζεται και όποια και αν είναι τα επιχειρήματα, που προβάλλει, κάθε φορά, μέσα στην διαδρομή του βίου του.
Δεν μπορεί, δηλαδή, κάποια στιγμή, να υπερασπίζεται (στα τέλη της δεκαετίας του 1970), με φανατισμό και με τον γνωστό δογματικό του τρόπο το μπρεζνιεφικής εμπνεύσεως, "παλλαϊκό κράτος" της "Ε.Σ.Σ.Δ.", επιμένοντας ότι έχει δίκιο και ότι υπερασπίζεται την "σωστή υπόθεση" και κάποια άλλη στιγμή να υπερασπίζεται το Μνημόνιο και το "ελληνικό PSI", με τον ίδιο δογματικό φανατισμό, επιμένοντας και πάλι ότι έχει δίκιο (όπως, "καλή ώρα" πράττει ο κ. Προκοπάκης).
Όση σοφιστεία και αν χρησιμοποιηθεί, η αντίφαση είναι τόσο μεγάλη και αλληλοαναιρετική στα δύο της σκέλη, τα οποία την απαρτίζουν, που όποιος επιμένει να καμώνεται ότι δεν καταλαβαίνει, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να αυτογελοιοποιείται και να αποδεικνύει ότι το πρόβλημα, πέρα από πολιτικοϊδεολογικό, είναι, κυρίαρχα, προσωπικό και προϊόν μιας ανελαστικής ψυχοδομής και χαρακτηροδομής του όποιου προσώπου επιμένει, σε, αυτού του είδους, την στερεοτυπική συμπεριφορά.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν έχει δίκιο, ή όχι ο κ. Προκοπάκης, επί του προκειμένου. (Μπορεί να έχει. Μπορεί και να μην έχει). Το ζήτημα είναι ότι με την όλη του προσωπική διαδρομή έχει καταφέρει να μην είναι αξιόπιστος, σε όσα ισχυρίζεται, ακριβώς, επειδή επειμένει να κινείται, χαρακτηροδομικά, στο ίδιο μοτίβο και φυσικά να αρνείται να προβεί σε οποιασδήποτε μορφής αυτοκριτική, για τα όποια πεπραγμένα του.
Όσον αφορά το "ελληνικό PSI", μάλιστα, κατάφερε το ακατόρθωτο (στην πραγματικότητα δεν είναι ακατόρθωτο, αφού όλοι οι άνθρωποι, που δρουν και αντιδρούν, με τον ίδιο ιδεοψυχαναγκαστικό τρόπο, με αυτόν του κ. Προκοπάκη, καταφέρνουν, ακριβώς το ίδιο πράγμα) : Να έχει άδικο, ακόμα και όταν έχει δίκιο!
Και έχει άδικο, ακόμα και όταν έχει δίκιο ο κ. Προκοπάκης, επειδή, μπροστά στο καθήκον (;) της υπεράσπισης του PSI, χάνει την ουσία της υπόθεσης, η οποία έγκειται σε αυτό, που περιέγραψα παραπάνω, δηλαδή ότι το PSI, ακόμα και αν "επιτύχει", δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, παραμένει, απελπιστικά, μη βιώσιμο, και μετά την "επιτυχία" - που στην πράξη είναι ανύπαρκτη, αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό - του PSI, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος θα παραμείνει σε υψηλότατα επίπεδα, τα οποία θα εξακολουθήσουν να οδηγούν την ελληνική οικονομία σε έναν ασφυκτικό θάνατο, αφού το χρέος αυτό θα υπερβεί το 160% του ΑΕΠ, το 2020 και συντόμως, δηλαδή σε κάτι παραπάνω από ενάμισυ χρόνο από σήμερα, το χρέος αυτό θα κινείται στα ίδια επίπεδα με τα τωρινά, ως απόλυτο μέγεθος, αν και η κρατούσα προπαγάνδα του συρμού λέει ότι το χρέος αυτό θα φθάσει στα 120% του ΑΕΠ, το 2020, ποσοστό, το οποίο είναι, κατ' εξοχήν, μη βιώσιμο, όπως καλά ξέρει, αλλά δεν το λέει ο κ. Προκοπάκης και ο αφελής νεοφιλελεύθερος φίλος μας - περί του αγαπητού minority opinion ο λόγος -, ο οποίος επίσης το αποκρύπτει (ρίχνοντας τα βάρη στο ελληνικό δημόσιο, του οποίου, όμως, το ξήλωμα - εννοεί, κυρίως, την δραστική σμίκρυνση του ελληνικού κράτους - θα οδηγήσει στην πλήρη αποδόμηση της ελληνικής οικονομίας, αφού αυτό το ήδη μικρό και καχεκτικό κράτος, όσο αναποτελεσματικό και σπάταλο και αν ήταν στο παρελθόν, δεν θα μπορεί να παίξει τον σταθεροποιητικό του ρόλο, σε μακροοικονομικό επίπεδο, ως σταθεροποιητή και αναζωογονητή της συναθροιστικής ζήτησης στην ελληνική οικονομία, η οποία θα συνεχίσει, τοιουτοτρόπως, την πορεία της προς την καταβύθιση, όλων των μακροοικονομικών της μεγεθών, έως ότου η παρατεταμένη παγίδευσή της στην παρούσα liquidity trap, να την οδηγήσει σε ένα κατώτερο, ή κατώτατο σημείο ισορροπίας, πέριξ του οποίου θα κινείται, εγκλωβιζόμενη σε μια αγχωτική στασιμότητα, η οποία θα συνδεύεται από έντονα στοιχεία μιας τριτοκοσμικής οικονομίας, ανάλογης με εκείνες που βρίσκονται πέριξ της υποσαχάριας Αφρικής).
[Ένα δημόσιο χρέος για να είναι βιώσιμο, τα διεθνή standards λένε ότι πρέπει να κυμαίνονται, γύρω στο 80%, έως το 90% του ΑΕΠ μιας χώρας. Βλακείες, αυτό δεν είναι σωστό, διότι οι γενικεύσεις, σε αυτό το θέμα, δεν ισχύουν, αφού ένα δημόσιο χρέος μπορεί να ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ μιας χώρας και αυτή να μην κινδυνεύει καθόλου από χρεωκοπία, αντίθετα, μάλιστα, να επιθυμούν όλοι να την δανείζουν, ενώ, από την άλλη πλευρά, μια χώρα μπορεί να χρεωκοπήσει, ακόμα και όταν το δημόσιο χρέος της φθάνει στα επίπεδα του 40% του ΑΕΠ, ή και πιο κάτω. Και φυσικά, η χώρα μας, εντός ευρωζώνης, δηλαδή, εντός μιας ζώνης σκληρού και υπερτροφικά ανατιμημένου νομίσματος, όπως είναι το ευρώ, κλείνει προς την δεύτερη περίπτωση, δηλαδή να έχει την τάση να χρεωκοπήσει και με μικρά ποσοστά δημόσιου χρέους, ως προς το ΑΕΠ, ενώ με την δραχμή έτεινε στην πρώτη περίπτωση και δεν κινδύνευε με χρεωκοπία, όσο το χρέος του ελληνικού δημοσίου ήταν, κατά βάση, εκφρασμένο σε δραχμές και αντιμετωπιζόταν, κυρίως, από την εσωτερική χρηματοπιστωτική αγορά. Έτσι, τώρα, το ελληνικό δημόσιο μπορεί να εξυπηρετήσει ένα χρέος της τάξεως κάτω των 100 δισ. € και αυτό υπό πολλές προϋποθέσεις. Αυτό, άλλωστε, είναι και το ύψιστο έγκλημα της ανόητης ελληνικής "ευρωπαϊστικής" - και στην πράξη κοσμοπολιτικής και μειωμένου πατριωτισμού - ελίτ, η οποία έβαλε την χώρα στην ευρωζώνη, δίχως να υφίστανται οι προϋποθέσεις για μια τέτοια ένταξη σε μια θεσμικά χαοτική ευρωζώνη, με αποτέλεσμα να την οδηγήσει στην μεγαλύτερη σύγχρονη στρατηγική της ήττα και μέσω αυτής, στην παρούσα και γοργά εξελισσόμενη καταστροφή].
Το PSI, όμως, δεν γίνεται για το θεαθήναι (ή τουλάχιστον, υποτίθεται ότι δεν γίνεται για το θεαθήναι - αν και η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι έχει πολλά και μεγάλα στοιχεία θεατρινισμού). Γίνεται - έτσι λένε, επισήμως, ο ... Βησιγότθος φίλος του κ. Προκοπάκη και η παρέα του (της οποίας ιδέα και κατασκεύασμα είναι αυτό το PSI, υπέρ του οποίου κόπτεται ο κ. Προκοπάκης) -, για να καταστήσει το ελληνικό δημόσιο χρέος βιώσιμο. Αυτός είναι ο σκοπός του, αυτό είναι και το νόημα, μιας τέτοιου είδους, αναδιάρθρωσης χρέους μιας χώρας.
Δυστυχώς, αυτό το PSI και αυτή η επιχείρηση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι μέτρα και μέσα α λ υ σ ι τ ε λ ή.
Γι' αυτό και είναι άνευ ουσίας και συνουσίας, αφού δεν επιτυγχάνουν τον διακηρυγμένο σκοπό τους.
Η ουσία της όλης υπόθεσης, με το ελληνικό χρέος, έχει περιγραφεί πλήρως από εμένα.
Το χρέος αυτό δεν αρκεί το να μειωθεί. Το χρέος αυτό, ή διαγράφεται, ή πληρώνεται. (Ένας συνδυασμός των δύο αυτών λύσεων είναι και αυτός χρήσιμος, αρκεί να μην είναι τσιγγούνικος).
Το καλύτερο και το ορθότερο (το, απλώς, ορθολογικό, δηλαδή) είναι να πληρωθεί. Και φυσικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πληρωθεί από την Ε.Κ.Τ. Αλλά αυτό σημαίνει ότι η ευρωζώνη θα αποδεχθεί τον ήσυχο και ειρηνικό θάνατό της, μετατρεπόμενη σε ένα ομοσπονδιακό κρατικό μόρφωμα, με κεντρική κυβέρνηση, με ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, πάνω από το 20% του ΑΕΠ της ευρωζώνης και με μια κεντρική τράπεζα, που να ασκεί πραγματικά τον ρόλο της και να είναι υποταγμένη στην κεντρική κυβέρνηση. Μπροστά σε κάτι τέτοιο, όμως, φρικιούν οι ελίτ των πλεονασματικών χωρών, με πρώτην απ' όλες, την εθνικιστική γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, που αρνείται, πεισμόνως, να παραχωρήσει την εθνική της κυριαρχία και να μοιρασθεί τα χρέη των άλλων χωρών.
Θα μου πείτε, ότι "μπροστά στο τίποτα, καλό είναι και το λίγο" και ότι, η μείωση ελληνικού δημόσιου χρέους, μαζί με τα μνημόνια που την συνοδεύουν, είναι στο σύνολό τους κάτι καλό, έστω και σαν αρχή.
Λάθος. Όλα αυτά δεν είναι καλά. Και δεν είναι καλά, διότι κινούνται, σύμφωνα με την εθνικιστική λογική της γερμανικής ελίτ και χρησιμοποιούνται, ως εργαλεία που στρέφονται, κατά της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης, παραμένοντας μέσα στην λογική της συντήρησης της θνήσκουσας ευρωζώνης, ως έχει, δηλαδή μιας νομισματικής ζώνης, στην οποία τα δημόσια χρέη των χωρών της παραμένουν "εθνικοποιημένα" και χωριστά.
Γι' αυτό και ο ιδεοληπτικός (ψευδο)ευρωπαϊστής (και κατ' ουσίαν, σταλινονεοφιλελεύθερος κοσμοπολίτης, με ασθενικές εθνικές ρίζες) κ. Γιώργος Προκοπάκης έχει άδικο, ακόμα και όταν έχει δίκιο...
(Που δεν έχει δίκιο, αλλά, τέλος πάντων, ας δεχθούμε, συμβατικά, για χάρη της κουβέντας, ότι έχει δίκιο. Το οποίο κατορθώνει, με τον τρόπο του, να μετατρέπει σε άδικο)."
Σχόλια
Χώρο έκφρασης της γνώμης μου έχω και θα βρω και άλλους, για να πω αυτό που θέλω να πω.
Ως εκ τούτου, ουδέν πρόβλημα. (Αν και πρέπει να πω ότι, έως τώρα, δεν υπάρχει κάποια ένδειξη, που να μου δείχνει ότι ο Γιώργος έχει τέτοιες προθέσεις).
Για τα υπόλοιπα, πραγματικά δεν ξέρω.
Όσον αφορά το εάν ο κ. Προκοπάκης είναι αριστερός, ή όχι, νομίζω ότι εξακολουθεί να δηλώνει αριστερός. Ως εκ τούτου, δεν έχω κάποιον λόγο για να του αρνηθώ αυτή την ιδιότητα.
Από εκεί και πέρα, άλλωστε, δεν θεωρώ ότι αξίζει να επιμένουμε στην όποια καθαρότητα των πολιτικών προσδιορισμών, αυτού του είδους. Δεν έχει νόημα, αφού στο όνομα της "αριστεράς" (και της "δεξιάς") έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Και όποιος θέλει να επωμίζεται τα όποια θετικά αυτών των πολιτικών προσδιορισμών, επωμίζεται και τα αρνητικά. Και μην ξεχνάμε ότι οι προσδιορισμοί αυτοί μετεξελίσσονται και κατά της διάρκεια της διαδρομής του χρόνου σιγά - σιγά (τις περισσότερες φορές ανεπαίσθητα) το περιεχόμενό τους διαφοροποιείται, σε τέτοιο βαθμό, που γίνονται αγνώριστοι.
Π.χ. Ποιά είναι και τι σχέση έχει, με την τωρινή σοσιαλδημοκρατία, η σοσιαλδημοκρατία της Πρώτης Διεθνούς;
Με μια πρώτη ματιά, η σχέση τους φαίνεται ότι είναι ανύπαρκτη. Στην σοσιαλδημοκρατία της Πρώτης Διεθνούς συμμετείχε, με την οργάνωση "Συμμαχία για την Σοσιαλιστική Δημοκρατία" ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν και στην τωρινή συμμετέχει με το ΠΑΣΟΚ ο ΓΑΠ, ενώ μέχρι πρόσφατα συμμετείχε και το αιγυπτιακό σοσιαλιστικό κόμμα, με τον Χόσνι Μουμπάρακ.
Όμως, παρ' όλ' αυτά, υπάρχει μια ιστορικοκοινωνική συνέχεια, που συνδέει και συνέχει αυτές τις δύο ιστορικές εκφράσεις της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, ως ιδεολογικό ρεύμα, το οποίο εκφράζει συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα.
Απλούστατα, αυτό που συμβαίνει, είναι ότι, μέσα στο πέρασμα του χρόνου, οι ιδέες μετεξελίσσονται, παρακολουθώντας τις κοινωνικές μεταβολές, τις οποίες, εν μέρει, τις προξενούν και οι κοινωνικές ομάδες εξελίσσονται και αυτές, ανανοηματοδοτώντας το περιεχόμενο των ιδεών.
Με λίγα λόγια, οι ιδέες επαναστατικοποιούνται, ή ρεφορμιστικοποιούνται, ή συντηρητικοποιούνται όπως, ακριβώς, συμβαίνει και με τις κοινωνικές ομάδες (και αναλόγως και με τα άτομα).
Ως εκ τούτου, η αριστερά (όπως και η δεξιά) υφίσταται τις επιπτώσεις αυτών των διαχρονικών μεταβολών. Αυτό σημαίνει ότι μαζύ με την επαναστατική υπάρχει και η μεταρρυθμιστική αριστερά και ουδείς μπορεί να πει ότι η μια αριστερά είναι περισσότερο αριστερή από την άλλη.
Στην εποχή μας, μάλιστα, ένα μέρος της ελληνικής αριστεράς συντηρητικοποιήθηκε, λόγω του ότι, με την (αφανώς καταστροφική, αρχικά) είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αισθάνθηκε, ως δικαιωμένη και γι' αυτό ταυτίστηκε με το εντόπιο κατεστημένο - την αφελή και ανόητη ελληνική πολιτικοικονομική, "πνευματική" και κοινωνική ελίτ.
Τώρα, που η ανόητη στρατηγική επιλογή της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, κατέστη, πλήρως και εμφανώς, καταστροφική, ήταν φυσικό και επόμενο αυτό το κομμάτι της αριστεράς να οδηγηθεί στην παρούσα έμφοβη και έντρομη στροφή του στον υπερσυντηρητισμό του σύγχρονου γραφειοκρατικού νεοφιλελευθερισμού και να ταυτίζεται με τις χειρότερες και κοινωνικά αντιδραστικότερες θέσεις των νεοσυντηρητικών της δεξιάς και των συμφερόντων, που αυτές οι θέσεις υπηρετούν. Δηλαδή την σύγχρονη μπατιροτραπεζοκρατία και τα παπαγαλάκια της.
Το κοινωνικό κλίμα θα είναι, ακραία, πνιγηρό και αυτό θα εντείνεται, ολοένα και περισσότερο, αφού η χώρα θα καταστεί, οικονομικά, μια άνυδρη έρημος και γύρω από τον λαιμό της ελληνικής κοινωνίας θα περισφίγγεται, ως βόας, το σύνολο των εξαθλιωτικών και ασφυκτικά θανατηφόρων μέτρων του νέου πτωχευτικού Μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2012, μαζύ με το δυσβάστακτο και διογκούμενο δημόσιο (και ιδιωτικό) χρέος, συνοδευόμενα, όλα αυτά, από τις απαιτήσεις των δανειστών, η ικανοποίηση των οποίων θα έχει προτεραιότητα, έναντι των κρατικών και κοινωνικών αναγκών, οδηγώντας, εκτεταμένες πλευρές και λειτουργίες του κράτους, σε ένα ιδιότυπο - και καθόλου παράξενο, αν λάβει κάποιος υπόψη του τις αποικιοκρατικές και ουσιαστικά πτωχευτικές διατάξεις του, εν λόγω, Μνημονίου και εφ' όσον η ελληνική κοινωνία επιτρέψει να εφαρμοστούν οι διατάξεις αυτές - black out, το οποίο θα απορρυθμίσει, έτι περαιτέρω και το κράτος και την κοινωνία, η οποία δεν θα μπορεί να πιστέψει και θα δυσκολευθεί να συνειδητοποιήσει αυτό που θα ζει.
Μιλάμε, δηλαδή, για την έλευση ενός είδους κολάσεως, η οποία θα κατακαύσει την ελληνική χερσόνησο και τον πληθυσμό της.
Και από εκεί και πέρα, γαία, πυρί μειχθήτω και ο σώζων εαυτόν, σωθήτω...
Υπάρχουν τουλάχιστον δύο προτάσεις διαχείρισης μιας τέτοιας πολιτικής,του καθηγητή Λαπαβίτσα και του οικονομολόγου Καζάκη.
Ποια είναι η γνώμη σας;
Αλλά η επάνοδος στην δραχμή δεν είναι κάτι που θα γίνει αυτόματα, ούτε και η ανάγκη για την επάνοδο σε τοπικό νόμισμα μπορεί, από μόνη, της να οδηγήσει στην υιοθέτηση του. Η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ έχει καταλάβει ότι διέπραξε ένα τεράστιο στρατηγικό σφάλμα, με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, αλλά είναι διατεθειμένη να τα δώσει όλα, για την παραμονή της χώρας στην ζώνη αυτή - αναλώμασι, φυσικά, του ελληνικού πληθυσμού -, επειδή αισθάνεται τις δυσκολίες ενός εγχειρήματος εξόδου και είναι έντρομη αναλογιζόμενη τις επιπτώσεις από την υλοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Έτσι, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη εξαρτάται, αποκλειστικά, από τον πληθυσμό της χώρας. Αν ο ελληνικός πληθυσμός υπομείνει όσα του επιφυλάσσει το μέλλον, τα οποία έχω περιγράψει, η χώρα δεν θα βγει από το ευρώ και την ζώνη του.
Αν αντισταθεί, ενεργά, στην μακρύτατη διαδικασία φτωχοποίησής του, τότε θα προσανατολισθεί - έστω και αυθόρμητα, έστω και μέσα από τα διδάγματα της πικρής εμπειρίας του - στην υποστήριξη της επιστροφής στο παλαιό τοπικό νόμισμα της χώρας και θα βρει εκείνους τους πολιτικούς εκπροσώπους, που θα είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν και να υλοποιήσουν μια πολιτική που θα οδηγήσει στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε, ακόμα, μακριά από μια τέτοια μεταστροφή της πλειοψηφίας του ελληνικού πληθυσμού, ο οποίος εξακολουθεί να στηρίζει την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Βέβαια, η, έως τώρα, πρωτοφανής εμπειρία του, κατά την τελευταία διετία, τον έχει προβληματίσει, έντονα και αξιοσημείωτα τμήματά του το ξανασκέπτονται και ήδη έχουν αρχίσει να υποστηρίζουν - όχι φωναχτά - την επιστροφή στην δραχμή. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί, ακόμα, ένα πλειοψηφικό ρεύμα, αφού οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της πολιτικοοοικονομικής ελίτ του τόπου μπορούν, ακόμα, να το επηρεάζουν προς την κατεύθυνση της υποστήριξης της παραμονής στην ευρωζώνη. Και ως προς αυτό, η πολιτική του φόβου και της τρομοκρατίας, που έχει ασκηθεί, όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε επιτυχής.
Ως εκ τούτου - αν και πρέπει να περιμένουμε και τις βουλευτικές εκλογές, που θα γίνουν και οι οποίες θα είναι ένα βαρόμετρο, για την στάση του πληθυσμού, απέναντι σ αυτό το ερώτημα - είναι πρόωρο να μιλάμε για μια έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.
Οι απόψεις των Καζάκη και Λαπαβίτσα μου θυμίζουν ένα παλαιό ερώτημα, που υπάρχει στον χώρο της Αριστεράς, για το εάν υπάρχει καπιταλιστική διέξοδος στην κρίση, ή όχι. Μόνο που, τώρα, αυτό αναδιατυπώνεται (όχι έτσι ακριβώς, αλλά στην ουσία και χωρίς να λέγεται ευθέως, αυτό υπονοείται) στο εάν υπάρχει, ή όχι, καπιταλιστικός δρόμος, για την επιστροφή στην δραχμή.
Το δίλημμα, εφόσον τίθεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι ψευτοδίλημμα. Σαφώς και υπάρχει καπιταλιστικός δρόμος, για την επιστροφή στην δραχμή. Αυτή είναι η γνώμη μου. Και αυτή την γνώμη μου δεν την λέω τώρα. Την έχω διατυπώσει στο e-rooster.gr, εδώ και δύο χρόνια [δες στο μπλογκ μου το θέμα :"Ελληνική στάση πληρωμών : Τα μέτρα για την στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής και οι επακολουθούσες συνέπειες. (Μια απάντηση, σε σχετική πρόταση του κ. Στέφανου Αθανασιάδη)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stasiplhromon.html ].
Αρκεί να υπάρξουν κάποιες προϋποθέσεις, δηλαδή :
1) Ολοκληρωμένο σχέδιο μετάβασης από το ευρώ σε ένα τοπικό νόμισμα της χώρας.
2) Ικανό επιτελείο, που θα πάρει τις σχετικές αποφάσεις και
3) Οι πρέπουσες διεθνείς συμμαχίες, οι οποίες πρέπει να σχηματισθούν και να στηρίξουν μια επίμονη, επίπονη και σκληρή διαπραγμάτευση με τους ευρωζωνίτες, η οποία θα πρέπει να οδηγήσει σε ένα συναινετικό διαζύγιο Ελλάδας και ευρωζώνης.
Αυτό το διαζύγιο και οι διαπραγματεύσεις, για την έκδοσή του, όμως, δεν θα αποτελούν έναν περίπατο, διότι οι ευρωζωνίτες δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν έναν τέτοιον ακροτηριασμό της ζώνης του ευρώ (όσο και αν στην Bundesbank και ευρύτερα, στην Φραγκοφούρτη μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και την ζώνη του φαίνεται ελκυστική), ο οποίος θα αποτελέσει προηγούμενο για την περαιτέρω αποδόμηση της ευρωζώνης, η οποία θα επιταχυνθεί και πιθανότατα, θα ανοίξει τον δρόμο σε μια αλυσιδωτή διαδικασία, η οποία θα καταλήξει στην εξαφάνισή του ευρώ και της ζώνης του, από το ιστορικό προσκήνιο.
Και εδώ είναι το ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας, το οποίο παρατείνει την παρούσα ζοφερή κατάσταση, μέσα στην οποία ευρίσκεται εγκλωβισμένος ο ελληνικό πληθυσμός :
Μπορεί η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ να διαχειρισθεί ένα τέτοιο εγχείρημα;
Έχει (ή μπορεί να βρει) ένα ικανό επιτελείο, που να προχωρήσει ένα τέτοιο πρωτοφανές και πρωτόγνωρο project;
Μπορεί, μέσα στις συνθήκες πανικού και πρωτόγνωρης κρίσης, που υπάρχουν αυτόν τον καιρό, υπάρξει ένα στοιχειώδες ορθολογικό πλαίσιο, ώστε να ληφθούν οι κατάλληλες αποφάσεις, για να διεκπεραιωθεί ένα τετοιο εγχείρημα;
Έχω την γνώμη ότι μπορεί να βρεθεί ένα ικανό επιτελείο, που να φέρει σε πέρας, ένα τόσο κολοσσιαίας σημασίας εγχείρημα.
Για τα άλλα δύο, αμφιβάλλω. Όμως, ουδέν αποκλείω, εκ των προτέρων.
Και αυτό, διότι η ανάγκη, μπορεί, συνήθως, να είναι - και είναι - κακός σύμβουλος (κλασσικό παράδειγμα αποτελεί, πλέον, η περίοδος της ελληνικής κρίσης, που οδήγησε στο Μνημόνιο και ιδιαίτερα η χρονική περίοδος Ιανουαρίου 2010 - Απριλίου 2010), αλλά κάποιες φορές - έστω και αν αυτές δεν είναι πάρα πολλές - οδηγεί και σε ορθές αποφάσεις.