Από το "Νίκο, grow up!", στο "Ρέα, grow up!" (Το ad hominem γλυκανάλατο "ψυχογράφημα" στον κ. Νίκο Παπανδρέου και μια απάντηση στην κ. Ρέα Βιτάλη).
Το κείμενο που ακολουθεί, είναι ένα δικό μου κείμενο, το οποίο το έγραψα, με αφορμή το δημοσίευμα της κ. Ρέας Βιτάλη στο "protagon.gr", με τίτλο : "Νίκο, grow up!" http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=11526 και το οποίο δημοσίευμα αποτελεί μια ad hominem επίθεση στον Νίκο Παπανδρέου.
Το κείμενό μου αυτό εστάλη, υπό την μορφή 5 συνεχόμενων σχολίων, λόγω του περιορισμένου των λέξεων που δέχεται η σχολιογραφία στο protagon.gr. Τα σχόλια αυτά, "κανονικά", θα έπρεπε να δημοσιευτούν, μετά το 46ο σχόλιο, το οποίο δημοσιεύτηκε στην σχολιογραφία του εν λόγω άρθρου της κ. Βιτάλη.
Αν δείτε αυτά τα 5 σχόλιά μου δημοσιευμένα στην σχολιογραφία του θέματος αυτού στο "protagon.gr", γράψτε μου...
Δεν πειράζει, όμως, αν δεν τα δείτε. Αρκεί το ότι τα δημοσιεύω, εδώ σε ενιαίο κείμενο.
Ας απολαύσουμε, λοιπόν, το κείμενο αυτό...
"Υπάρχει, σίγουρα, ένα ανήλικο στην όλη αφήγηση της κ. Βιτάλη.
Μόνο που αυτό το ανήλικο, δεν είναι ούτε ο Νίκος Παπανδρέου, ούτε ο ΓΑΠ, ούτε ο Κώστας, ούτε, φυσικά, ο πληθυσμός της χώρας μας.
Μιλώντας, περί ανηλίκων, η κ. Βιτάλη δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να περιγράφει το δικό της ηλικιακό status. Δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υποδεικνύει (και να αποδεικνύει) την δική της πνευματική ανηλικιότητα...
Ως εκ τούτου, το "Νίκο grow up!", είναι, επίσης, μία έκφραση, που την αφορά, προσωπικά και φυσικά πρέπει η εν λόγω έκφραση, να της επιστραφεί παραλλαγμένη : "Ρέα, grow up!!!".
Και γιατί, δηλαδή, ο ΝΑΠ δεν μπορεί (ή δεν δικαιούται – για να θυμηθούμε και τον μακαρίτη Μένιο Κουτσόγιωργα) να ομιλεί και να υπερασπίζει τον αδελφό του; (Όσο και αν διαφωνεί κάποιος - η κ. Βιτάλη, ή εγώ -, με όσα γράφει).
Προφανώς, μέσα σε μια κοινωνία, που, ακόμα, δεν έχει υποταχθεί, πλήρως, στον μοντέρνο τροϊκανό αυταρχισμό των τοκογλυφικών δανειστών (και "εταίρων") της χώρας και στην, περίπου, απόλυτη κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου (δηλαδή της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας), που της έχει επιβληθεί - με προφανή (αν και όχι αποκλειστική) ευθύνη του ΓΑΠ και της κυβέρνησής του, που κάλεσαν και παρέδωσαν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας στην junta των εκπροσώπων των δανειστών, επιβάλλοντας στον ελληνικό πληθυσμό την σύγχρονη μεταναζιστική Κατοχή, την οποία υφίσταται και μετατρέποντας το υπουργικό συμβούλιο σε μια επιτροπή ανθυποεπιστατών των μοντέρνων κατοχικών αρχών - και για όσο η επιβληθείσα τροϊκανή δικτατορία διατηρεί τους θεσμούς της "υπαγορευμένης και επιτηρούμενης δημοκρατίας" στην Ελλάδα, ο κ. Νίκος Παπανδρέου έχει το δικαίωμα να ομιλεί και να υπερασπίζει ό,τι εκείνος κρίνει σκόπιμο να υπερασπίσει. Ακόμα και τον "άρχοντα του χάους" (περί του αδελφού του και πρώην πρωθυπουργού ο λόγος).
Και αυτό το δικαίωμα το έχει ο ΝΑΠ, όσο και αν ο ευήθης άρχοντας υπήρξε και είναι, εκ των βασικών υπευθύνων (όχι ο μόνος, ούτε ο πρώτος), για τον παρόντα όλεθρο, ο οποίος οδηγεί τον τόπο στην επιβολή ενός μοντέρνου καθεστώτος πεονίας και τον πληθυσμό του στην εξαθλίωση και στην πείνα.
Θα μπορούσε να ισχυρισθεί, ίσως, η αρθρογράφος ότι δεν είναι το δικαίωμα του ΝΑΠ, δια να ομιλεί, που η ίδια αμφισβητεί, αλλά, όσα γράφει, αποτελούν μια (θεμιτή) κριτική των όσων ο "αδελφόθεος" λέει, υπερασπιζόμενος τον μοιραίο (δεν είναι ο μόνος), για τον τόπο μας και τον πληθυσμό του, ΓΑΠ.
Ρέα Βιτάλη
Ειλικρινά, έψαξα το κείμενο της κ. Βιτάλη και προσπάθησα να βρω έστω και ένα σημείο κριτικής, επί του περιεχομένου των θέσεων του κ. Νίκου Παπανδρέου, τις οποίες (υποτίθεται ότι) κριτικάρει. Και δεν βρήκα ούτε ένα, ώστε να μπορέσω να εστιάσω την κριτική της, η οποία αναλώθηκε κυρίως σε ένα ψυχογράφημα του ΝΑΠ και της οικογενείας του - ως προς το οποίο μπορεί να με βρίσκει σύμφωνο, αλλά δεν είναι αυτό που (πρέπει να) ενδιαφέρει το αναγνωστικό κοινό, εκτός εάν η συγγραφέας του σχολιαζόμενου άρθρου επιθυμεί - ως μια επιστημονικοφανής Λίτσα Πατέρα - να ψυχογραφεί, εκ του προχείρου, εκείνον, επί των θέσεων και των απόψεων του οποίου (υποτίθεται ότι) ασκεί κριτική.
Αν λοιπόν, η κ. Βιτάλη επιθυμεί να μην λειτουργεί ως ένα επιστημονικοφανές μέντιουμ (και θέλει να ασκήσει έναν δημόσιο "ψυχοθεραπευτικό" λόγο, δίκην Θάνου Ασκητή), θα έπρεπε, για να είναι συνεπής, έναντι των αναγνωστών της (τουλάχιστον εκείνων οι οποίοι δεν συγκινούνται και δεν παρασύρονται από το, εκάστοτε, περιρρέον κλίμα, το οποίο είναι ένα, κατ' εξοχήν, ανασφαλές, εσφαλμένο και επικίνδυνα βλαβερό κριτήριο για την εξαγωγή συμπερασμάτων), να αναφερόταν, ασκώντας την όποια κριτική της και στο περιεχόμενο των θέσεων του ΝΑΠ και όχι να τον κρίνει για το ότι υπερασπίζει τον αδελφό του και για τα όποια προβλήματα εφηβικής συμπεριφοράς ή ανηλικιότητας θεωρεί ότι κουβαλάει ο ίδιος ο ΝΑΠ, ή ο ΓΑΠ, ή η οικογένεια Παπανδρέου, ή ο Κώστας Καραμανλής και η δική του οικογένεια.
Και βέβαια, καλόν είναι, εάν η κ. Βιτάλη αντιλαμβάνεται ότι έχει προβλήματα με την δική της ενηλικίωση, να μην τα φορτώνει σε άλλους. Να κοιτάξει να τα παλέψει, όπως θέλει και μπορεί. Και δεν πρέπει να τα μεταφέρει σε ευρύτερα κοινωνικά σύνολα και πολύ περισσότερο στον πληθυσμό της χώρας, ο οποίος, ως προς το ημερολογιακά ενήλικο τμήμα του, είναι, στην συντριπτική του πλειοψηφία, μιά χαρά και ουδέν πρόβλημα ψυχολογικής/ηλικιακής ανωριμότητας παρουσιάζει.
Δυστυχώς, επίσης, οι θέσεις του ΝΑΠ, που (υποτίθεται ότι, ή θα έπρεπε να) κρίνονται, δεν προκύπτουν από πουθενά. Θα μπορούσε, βέβαια, η κ. Βιτάλη να πει ότι απευθύνεται σε ένα ενημερωμένο κοινό και ότι, ως εκ τούτου, δεν έκρινε απαραίτητο να τις αναφέρει. Θα μπορούσε, ίσως, να πεί ότι δεν είχε και υποχρέωση να τις αναφέρει.
Προφανώς, το κοινό της είναι αρκετά ενημερωμένο, αφού αποτελείται από ένα μέρος του εγγράμματου τμήματος του πληθυσμού της χώρας. Δεν είναι, όμως, όλο το αναγνωστικό της κοινό ενημερωμένο για τα πάντα (και εν προκειμένω, για τις θέσεις του ΝΑΠ). Αλλά, παρ' όλ' αυτά, η κ. Βιτάλη θα μπορούσε να αγνοήσει το μη ενημερωμένο τμήμα των αναγνωστών της και να προτιμήσει να απευθυνθεί στους ενημερωμένους της αναγνώστες. Κάτι τέτοιο είναι δικαίωμά της, αφού και αυτή έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέγει το σε ποιούς απευθύνεται. Όμως, εάν ακολουθούσε μια στοιχειώδη δεοντολογία, θα ήταν υποχρεωμένη να κάνει μια (ηλεκτρονική) παραπομπή στις δημοσιευμένες θέσεις του ΝΑΠ, για τον αδελφό του, προκειμένου και ο όποιος ενημερωμένος αναγνώστης της να μπορεί να παρακολουθήσει την συνοχή και την ακρίβεια της κριτικής της, επί των θέσεων του ΝΑΠ.
Αλλά, με δεδομένη την ανυπαρξία κριτικής, επί των συγκεκριμένων θέσεων του ΝΑΠ, μια ανυπαρξία που διακατέχει και διαπερνά όλο το πόνημα, το οποίο συνέγραψε η κ. Ρέα Βιτάλη και το ξεκρέμαστο ad hominem ψυχογράφημα, στο οποίο αυτή επιδόθηκε, είναι απόλυτα φυσιολογική η επιδειχθείσα - από την ίδια - ασυνέπεια προς και τον ενημερωμένο αναγνώστη της.
Και όμως, κάποιοι (δυστυχώς καθόλου λίγοι, αντιθέτως μάλιστα, πάρα πολλοί) αυτό το ad hominem κείμενο το βρίσκουν ως υπόδειγμα δεοντολογίας!!!
Δεν έχω τίποτε, προσωπικά, με την κ. Ρέα Βιτάλη. Και όχι μόνον αυτό. Θεωρώ, επίσης, ότι όσα έγραψε ο κ. Νίκος Παπανδρέου, ως "Τρότκσυ", είναι, επιεικώς κρινόμενα, δικαιολογίες του γλυκού νερού και ούτως ειπείν, α-νοησίες.
Αυτό, όμως, δεν με καθιστά επιρρεπή και έρμαιο στην τρέχουσα ανθρωποφαγία των ημερών, στην οποία επιδίδονται οι, έως πρόσφατα, υμνητές της τροϊκανής junta των εκπροσώπων των τοκογλυφικών δανειστών και "εταίρων" της χώρας μας και της κατοχικής κυβέρνησης του ΓΑΠ (το έργο της οποίας συνεχίζει, αταλάντευτα και η, ομοίως, κατοχική κυβέρνηση του εκλεκτού της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας κ. Λουκά, τον οποίον έχει βρει αποκούμπι η έντρομη, αποπροσανατολισμένη και πανικόβλητη, από τις καταιγιστικές εξελίξεις της τελευταίας διετίας, ελληνική πολιτική, οικονομική και - κατεξοχήν - "πνευματική" ελίτ του τόπου μας).
Η ανθρωποφαγία, σε κάθε της μορφή, ουδέποτε μου άρεσε και προτιμούσα να κτυπώ και να επισημαίνω (και να προειδοποιώ για) τα αποτελέσματα της ολέθριας, για την χώρα μας και τον πληθυσμό της, πολιτικής του ΓΑΠ, όταν αυτός ήταν όρθιος.
Βέβαια, το γεγονός ότι αυτός και το αφελές και χαζοχαρούμενο, παγκοσμιοποιητικής αντίληψης, νοοτροπίας και πολιτικής πρακτικής, σύστημά του, ευρίσκονται, εν αποδρομή, δεν εξαγνίζει, ούτε τον ΓΑΠ, ούτε τον ΝΑΠ, ούτε την οικογένειά του (ούτε, φυσικά τους υπουργούς του και τους παρατρεχάμενους και την βλακίστατη βλαχομπαρόκ ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ - και ιδίως το ανόητο "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό τμήμα της, που οδήγησε τον τόπο στην εξελισσόμενη δήωση και καταστροφή).
Ο ΓΑΠ φέρει ακέραια την ευθύνη για όσα καταστροφικά και διαλυτικά, για τον ελληνικό πληθυσμό, διέπραξε. Και ο ΝΑΠ, επίσης, φέρει την δική του ακέραιη ευθύνη, για όσα ο ίδιος έπραξε, ως "αδελφόθεος" - όπως, επίσης, φέρει την ευθύνη των όσων λέει, υπερασπιζόμενος τον αδελφό του.
Αρκεί, βέβαια, να κρίνονται (και ο ΓΑΠ και ο ΝΑΠ), γι' αυτά που έπραξαν και έγραψαν και η όποια κριτική τους ασκείται, να μην εξαντλείται, σε ένα γλυκανάλατο ψυχογράφημα...
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...
Τάσος Αναστασόπουλος"
Σχόλια