Το ελληνικό δημόσιο χρέος και τα σαθρά θεμέλια των ευρωπαϊκών τραπεζών, που οδεύουν προς επανακεφαλαιοποίηση υπό δημόσιο έλεγχο.
Πριν δυόμισυ, περίπου μήνες, στο μπλογκ "σίβυλλα", έγραψα ως σχόλιο, το κείμενο που ακολουθεί, σχετικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος και την επιτακτική ανάγκη για επανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, των οποίων η κατάσταση είναι τραγική. Αυτή η επανακεφαλαιοποίησή, όμως, αναδεικνύει ότι το πραγματικό επίκεντρο της κρίσης είναι το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και η άθλια κατάσταση, στην οποία αυτό βρίσκεται, όπως ανάγλυφα προκύπτει από τα εξωπραγματικά και ουσιαστικά ανύπαρκτα στοιχεία του ενεργητικού του μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, που παρουσιάζονται, ως μέγεθος, στον παραπάνω πίνακα και τα οποία "στοιχεία του ενεργητικού" των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, όχι μόνον είναι αδύνατο να ρευστοποιηθούν, αφού δεν αντιστοιχούν σε πραγματικές αξίες και δεν αντιπροσωπεύουν υφιστάμενη περιουσία, αλλά δεν στηρίζονται ούτε καν σε μια υπαρκτή κεφαλαιακή βάση. Αυτή η πραγματικότητα, η οποία αποκρύπτεται συστηματικά από την χρηματοπιστωτική ελίτ και το πολιτικό προσωπικό της ευρωζώνης, με σκοπό να μην γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι "ο βασιλιάς είναι γυμνός" και έτσι να αποφευχθεί η κατάρρευση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, ή τουλάχιστον να κερδηθεί χρόνος, προκειμένου να δουν τι θα κάνουν, έχει οδηγήσει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα να λειτουργεί με ημιθανείς, ή νεκροζώντανες τράπεζες (με τράπεζες - ζόμπυ), οι οποίες φυτοζωούν, χάρη στις άφθονες χρηματικές ενέσεις των κρατών τους και της Ε.Κ.Τ. Δηλαδή, εν τοις πράγμασι, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα ζει με τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, έχοντας υποστεί μια αφανή - πλην όμως ουσιαστική - μετάλλαξή του σε έναν κρατικοδίαιτο μηχανισμό, μια διαδικασία η οποία θα μπορούσε να ονομασθεί ως διαδικασία κρατικοποίησής του, με την διαφορά ότι στην παρούσα φάση η χρηματοπιστωτική ελίτ, μέσα από την επιφανειακή παραμονή του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος στην σφαίρα της "ιδιωτικής" οικονομίας, εξακολουθεί να διατηρεί την κυριαρχία της στον μηχανισμό της λήψης των αποφάσεων, που αφορούν τον χώρο στον οποίο κινείται και να ελέγχει το ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό, το οποίο συγκαλύπτει τον ουσιαστικό δημόσιο χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος και διατηρεί, ως φύλλο συκής το κέλυφος του δήθεν ιδιωτικού χαρακτήρα των τραπεζών, προκειμένου να αποφύγει να επισημοποιήσει την ουσιαστική δημόσιοα λειτουργία, μέσα από μια κρατικοποίησή του. Αυτό το τραπεζικό σύστημα, ή θα καταρρεύσει, ή θα επανακεφαλαιοποιηθεί. Και φυσικά η επανακεφαλαιοποίησή του θα γίνει μόνο από τα κράτη της ευρωζώνης, ή (και) την Ε.Κ.Τ.
Ας δούμε, όμως το κείμενό μου αυτό, σχετικά με την ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών και το πως η αποφυγή αυτής της πραγματικότητας οδηγεί τους ευρωζωνίτες στην αποφυγή της ανοικτής ελληνικής χρεωκοπίας και στην συντήρηση της παρούσας κατάστασης, μέσα από την επέκταση των δανείων στο ελληνικό δημόσιο, προκειμένου να κερδηθεί χρόνος, μέχρις ότου αποφασίσουν το τι θα κάνουν με τις επισφάλειες του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού τομέα και με το ίδιο το ευρώ και την ζώνη του :
"Το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα; Αυτό μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί.
Όσον αφορά την αναδιάρθρωση του τοκογλυφικού ελληνικού δημόσιου χρέους, αυτή είναι η μόνη προοπτική - όσον και αν ο ευήθης ΓΑΠ την αρνείται, ενεργώντας ώς πιστός θεματοφύλακας των συμφερόντων της χρηματοπιστωτικής ελίτ της ευρωζώνης.
(Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι καθαρά τοκογλυφικό, επειδή είναι ένα χρέος, με καθαρά ανατοκιστική/επιτοκιακή διάρθρωση, δηλαδή ένα χρέος πανωτοκίων. Από τα 345 δισ. €, που είναι το συνολικό ελληνικό δημόσιο χρέος, το 10%, έως 15% του χρέους αυτού αντιστοιχεί σε πραγματικό χρήμα, που έλαβε το ελληνικό δημόσιο. Μιλάμε δηλαδή, για ένα ποσόν γύρω στα 35 δισ. €, έως 52 δισ. €. Το υπόλοιπο 85% έως 90% του ελληνικού δημόσιου χρέους - ύψους περίπου 293 δισ. €, έως 305 δισ. € - προέκυψε από πανωτόκια και αποτελεί ένα τυπικό υπόδειγμα τοκογλυφικού χρέους, το οποίο το ελληνικό δημόσιο πρέπει να παύσει να εξυπηρετεί. Κάτι που θα έπρεπε να έχει κάνει από πέρυσι, από τότε, δηλαδή, που ο ευήθης - και υπηρέτης των συμφερόντων της ευρωπαϊκής τραπεζικής ελίτ - ΓΑΠ υπέγραψε το κατοχικό Μνημόνιο της ντροπής).
Το πρόβλημά τους, στην παρούσα φάση, δεν είναι αυτή η ίδια η αναδιάρθρωση. Αυτήν την έχουν πάρει απόφαση, ασχέτως αν δεν την ανακοινώνουν.
Το πρόβλημά τους έγκειται στο μέγεθος αυτής της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να υπερβαίνει, κατά πολύ, το 50%, φθάνοντας ακόμα και το 80%, έως το 90%, του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους.
Αυτό το επίπεδο αναδιάρθρωσης, όμως, είναι άκρως επικίνδυνο, για το γερμανικό τραπεζικό σύστημα, όχι μόνον λόγω της έκθεσής του στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, αλλά και επειδή, μια τέτοιας έκτασης αναδιάρθρωση, θα οδηγήσει σε μια διαδικασία, η οποία θα ρίξει άπλετο φως στα κρυφά βιβλία, τα οποία αφορούν τους σκελετούς, που υπάρχουν κρυμμένοι στα ντουλάπια των γερμανικών τραπεζών, οι οποίες είναι κυριολεκτικά ετοιμοθάνατες και συντηρούνται από τις επιχορηγήσεις της Bundesbank και της Ε.Κ.Τ.
Οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες και το ουσιαστικά ανύπαρκτο "ενεργητικό" τους. Η επανακεφαλαιοποίησή τους καθίσταται αναπόφευκτη, αλλά συστηματικά αποφεύγεται, εις βάρος των φορολογουμένων και της πραγματικής οικονομίας της ευρωζώνης.
Η αποκάλυψη αυτής της αλήθειας, που έχει να κάνει με την πραγματική κατάσταση του γερμανικού και του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, το οποίο αποτελείται από τράπεζες - ζόμπυ, είναι που πανικοβάλλει την ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική ελίτ, η οποία αντιλαμβάνεται ότι το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, για να έχει αποτέλεσμα, πρέπει να έχει τεράστια έκταση και δεν μπορεί να περιοριστεί, σε διαχειρίσιμα επίπεδα της τάξης του 20% ή του 30% του συνολικού χρέους και αυτό επειδή η χώρα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό το χρέος, ακόμα και αν αυτό μειωθεί σε αυτά τα "λογικά" επίπεδα.
Και μπορεί, μεν, το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους να είναι αναγκαίο, φθάνοντας σε επίπεδα πολύ μεγαλύτερα του 50%, αλλά ένα, τέτοιας έκτασης, κούρεμα δεν είναι ανεκτό, για την σταθερότητα του παραπέοντος ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο, για να σταθεί στα πόδια του, θα πρέπει να επανακεφαλαιοποιηθεί (δηλαδή να χρηματοδοτηθεί, για να αντέξει, όπως συνέβη με το αμερικανικό και το βρετανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα το 2008) από έναν εθνικό, ή - το πιθανότερο - από κάποιον ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό οργανισμό, που, προς το παρόν, δεν υπάρχει, αφού η Ε.Κ.Τ. ούτε θέλει, ούτε μπορεί, να παίξει τον ρόλο της, ως Κεντρική Τράπεζα της ευρωζώνης.
Αυτή η αδήριτη αναγκαιότητα, για ένα κούρεμα της τάξης πολύ άνω του 50%, είναι η αιτία που καθυστερεί η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Θέλουν να αποφύγουν την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της ευρωζώνης, η οποία επανακεφαλαιοποίηση θα προκύψει ευθύς ως γίνει η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, αρχής γενομένης από τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες θα επανακεφαλαιοποιηθούν από το ελληνικό κράτος (το οποίο, όμως, δεν μπορεί στην παρούσα φάση, εντός της ευρωζώνης να τις επανακεφαλαιοποιήσει), ή από κάποιον δημόσιο ευρωοργανισμό - αφού η Ε.Κ.Τ. ούτε θέλει, ούτε μπορεί.
Αλλά αυτή η επανακεφαλαιοποίηση δεν μπορεί να περιορισθεί μόνον στις ελληνικές τράπεζες και φυσικά θα συμπεριλάβει όλες τις προβληματικές τράπεζες της ευρωζώνης, με πρώτες απ' όλες τις ιρλανδικές. Το εγχείρημα, που θα κοστίσει πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, θα αναγκάσει την ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ να ελέγξει στα σοβαρά τα βιβλία όλων των τραπεζών και αυτό ακριβώς είναι που αποτελεί την πηγή πανικού, για τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, αφού θα υποχρεωθούν να φανερώσουν τον μεγάλο βαθμό εξάρτησής τους από τέτοιας υφής τοξικούς τίτλους.
Για τον λόγο αυτόν, η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους θα εκκρεμεί, έως ότου βρουν και συμφωνήσουν (μια διαδικασία που στην ευρωζώνη είναι πάντοτε χρονοβόρα) τον τρόπο επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Από ό,τι φαίνεται, θα κάνουν και πάλι μισές δουλειές, που θα περιπλέξουν το πρόβλημα και θα του δώσουν μια χρονική παράταση, όπως ακριβώς έκαναν πέρυσι, με την υπογραφή του ελληνικού Μνημονίου της ντροπής. Θα προβούν, δηλαδή, σε κάποια στιγμή σε μια μίζερη, τσιγγούνικη και ως εκ τούτου αναποτελεσματική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που θα συνοδεύεται από ένα νέο, ακόμα πιο σφικτό, Μνημόνιο και από μια διαδικασία πρόωρης ελεγχόμενης πτώχευσης, μέσα από το περίφημο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων (γι' αυτό και η πρεμούρα με την ΔΕΗ).
Φυσικά το κούρεμα των ελληνικών κρατικών ομολόγων ενοχλεί ιδιαίτερα την Ε.Κ.Τ., λόγω του φόβου, που έχει να κάνει με την επέκταση του κουρέματος και στα ομόλογα της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, αφού η Ε.Κ.Τ. έχει μαζέψει κρατικά ομόλογα της ευρωζωνικής περιφέρειας, αξίας περί τα 80 δισ. €, από πέρυσι, ευθύς ως η ελληνική κρίση μπήκε στην τελική της ευθεία και επέκειτο η διακοπή του ελληνικού δημόσιου δανεισμού από τις "αγορές" (δηλαδή από τις ευρωπαϊκές - κυρίως - τράπεζες), αποσκοπώντας στο να αποφύγει την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και σπάζοντας, έτσι, το ευρωζωνικό κανονιστικό πλαίσιο, το οποίο απαγόρευε στην Ε.Κ.Τ. να ανακατεύεται ανοικτά σε θέματα δημοσιονομικής πολιτικής, όπως είναι η διαχείριση των δημοσίων χρεών, ή των επιτοκίων δανεισμού.
Το κυριότερο, όμως, που ωθεί την Ε.Κ.Τ. να στρέφεται κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ευρωτράπεζα έχει δανείσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες με 200 δισ. €, έχοντας σαν αντάλλαγμα 220 δισ. € σε ομόλογα, τα οποία προφανώς ουδέποτε θα τα λάβει πίσω.
Αυτό και μόνο το γεγονός - μαζί με την διαπίστωση, που έχουν κάνει οι ευρωκεντροτραπεζίτες, ότι τα ανοίγματα των ευρωπαϊκών τραπεζών στα υπερχρεωμένα κράτη της ευρωζώνης είναι τόσο μεγάλα, που φθάνουν στο 80% των επίσημων κεφαλαίων τους, τα οποία δεν είναι και τόσο πολλά όσα αυτές ισχυρίζονται ότι είναι - οδηγεί την Ε.Κ.Τ. στο να στρέφεται κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο μπορεί να είναι μικρό, σε σχέση με τα ευρωμεγέθη, αλλά είναι καθοριστικό για τις παραπέρα εξελίξεις.
Αυτή η κατάσταση φέρνει ξανά στην επιφάνεια την αρχική αναγκαιότητα, για την ευρωζώνη, στην οποία ήδη αναφέρθηκα : Την επανακεφαλαιοπήση των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, λοιπόν, πρέπει να είναι μεγάλη και πρέπει να συνοδευτεί από την υποχρεωτική επανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Δηλαδή, ουσιαστικά, από την μετατροπή τους, σε δημόσιους πιστωτικούς οργανισμούς, σε επίπεδο ευρωζώνης, αφού τα κράτη - μέλη της δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να προβούν σε αντίστοιχες ενέργειες, δηλαδή στην ουσιαστική κρατικοποίησή τους. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο εφιάλτης της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ και των πολιτικών υπηρετών της.
Χωρίς επανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, το ευρωζωνικό οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Και με την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών η ευρωπαϊκή τραπεζική ελίτ θα βρεθεί κάτω από μια άκρως ενοχλητική επιτροπεία "σοβιετικού" τύπου (έτσι την φαντάζεται) και με απώλεια της κυριαρχίας της στην ευρωπαϊκή οικονομία.
Αυτό είναι το "δράμα", που ζουν ο κ. Τρισέ και ο επίδοξος διάδοχός του, ο κ. Μάριο Ντράγκι:
Στις παρούσες συνθήκες, η αναδιάρθρωση του τοκογλυφικής διαρθρώσεως ελληνικού δημόσιου χρέους είναι αναπόφευκτη και με δεδομένη ( ; ) την άρνηση επανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών, η έλευση της επόμενης ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής κρίσης είναι και αυτή αναπόφευκτη..."
(Σχόλιά μου http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2011/04/blog-post_7317.html?showComment=1304169967990#c956100728832826134 και http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2011/04/blog-post_7317.html?showComment=1304184455695#c1527366922230318952 και http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2011/04/blog-post_7317.html?showComment=1304185889254#c3736003398469456339 της 30/4/2011 στο θέμα, που αναρτήθηκε στο μπλογκ "sibilla", με τίτλο : "Πολιτικά μποφόρ" http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2011/04/blog-post_7317.html ).
Σχόλια