Από την Ελλάδα του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Ελλάδα του ΓΑΠ : Η πτώχευση του 1932 και η ουσιαστική χρεωκοπία του 2010 (Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και η ιστορία του).
"Με τον Πάγκαλο δεν χρειάζεται να εκνευρίζεσαι (αγαπητέ Θοδωρή). Αρκεί το να γελάς με την θλιβερή του κατάντια, η οποία έλαβε απίστευτες διαστάσεις από τότε που έμπλεξε με την κ. Χριστοφάκη, την οποία και νυμφεύτηκε. Δεν φταίει, βέβαια, αυτή. Φταίει ο ίδιος.
Πάντως, αυτό που έχει σημασία είναι η πολιτική, που ακολουθεί ο αντιπρόεδρος του ΓΑΠ και ο ίδιος ο πρόεδρος του κ. αντιπροέδρου, την οποία και οι δύο υπερασπίζονται, σθεναρώς, ο μεν κ. πρόεδρος, με τον γνωστό μειλίχιο και υποκριτικό τρόπο του και ο δε κ. αντιπρόεδρος, με τον, επίσης, γνωστό και βοθρώδη δικό του τρόπο.
Το μοτίβο τους είναι, επίσης, γνωστό: Δεν θα αφήσουν την χώρα να χρεωκοπήσει (εννοούν να πτωχεύσει). Και δεν θα την αφήσουν να χρεωκοπήσει, όχι επειδή την αγαπούν. Κάθε άλλο. Δεν θα την αφήσουν να χρεωκοπήσει, διότι, αν την αφήσουν να χρεωκοπήσει, θα χρεωκοπήσει και το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο είναι εκτεθειμένο στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, αλλά και στο ελληνικό ιδιωτικό χρέος (το οποίο, όμως, είναι αλήθεια ότι δεν είναι καθόλου το χειρότερο στην ευρωζώνη - το αντίθετο μάλιστα, είναι από τα καλύτερα και αυτό απευθύνεται σε όλους εκείνους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι ο ελληνικός υπερδανεισμός και η υπερκατανάλωση, που ευθύνονται για τα χάλια της ελληνικής οικονομίας).
Και για τον λόγο αυτόν, δηλαδή το να μην αφήσουν, μέσω της χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους, το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα να χρεωκοπήσει, έχουν αποφασίσει να χρεωκοπήσουν τον ελληνικό πληθυσμό, μέσω της θηριώδους αφαίμαξης των εισοδημάτων του και της κατάρρευσης της ελληνικής παραγωγής. Γι' αυτό και πωλούν αυτήν την καθαρά αντιπατριωτική πολιτική, που είναι δουλικά υποταγμένη στις επιταγές των άμεσων συμφερόντων των διεθνών τραπεζιτών και των εκπροσώπων τους, που έφεραν εδώ και τους εγκατέστησαν σαν νέους κατακτητές, ως έκφραση ...πατριωτισμού!
Δεν είναι η πρώτη φορά, που γίνεται αυτό στην χώρα μας.
Τελευταία φορά, που το έπαθε αυτό η Ελλάδα ήταν το 1931-32, με την έλευση της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης, που ξεκίνησε από τις Η.Π.Α. και την κατάρρευση του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης τον Οκτώβριο του 1929, στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι αναλογίες, με το σήμερα είναι ουκ ολίγες και εκπληκτικές, για όσους δεν γνωρίζουν τις βαθύτερες αιτίες αυτού του είδους των οικονομικών κρίσεων, που σχετίζονται, πάντοτε, με τις δυσλειτουργίες του χρηματοπιστωτικού τομέα της οικονομίας, στις χώρες του καπιταλισμού. Και ενώ η Ελλάδα, τώρα, έχει εγκλωβιστεί στην μέγγενη του ακριβού ευρώ, που την οδήγησε στην ουσιαστική χρεωκοπία, τότε, η χώρα μας είχε αυτοεγκλωβιστεί στην παγίδα της "χρυσής δραχμής" - έτσι ονόμαζαν, τότε, την δραχμή, την οποία είχαν κλειδώσει, με μια σταθερή ισοτιμία, με την αγγλική χρυσή λίρα.
Τα αποτελέσματα, μόλις ήλθε η οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930, ήσαν τα ίδια, με αυτά της Αργεντινής της περιόδου 1998 - 2003, που είχε εγκλωβίσει το πέσο στην θανάσιμη αγκαλιά του αμερικανικού δολλαρίου και αυτά, που έχει αρχίσει να ζει η χώρα μας, με την ηλίθια επιλογή της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να εντάξει την Ελλάδα στην ευρωζώνη και να υιοθετήσει το ευρώ. Μόνο, που, τότε, η χώρα οδηγήθηκε στην επίσημη πτώχευση, παρά τις προσπάθειες του Ελευθερίου Βενιζέλου να την αποφύγει.
Ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος δήλωνε κατηγορηματικά, στις 27/9/1931, ότι : "Δίδω προς τον ελληνικόν λαόν την προσωπικήν διαβεβαίωσιν ότι έχω την απόλυτον πεποίθησιν ότι ημπορούμεν να διατηρήσωμεν την ακεραιότηταν του εθνικού μας νομίσματος και να αποφύγωμεν τας συμφοράς, που θα επακολουθήσουν την ανατροπήν της σταθεροποιήσεως". Τελικά, χρεωκόπησε, με την χειρότερη μορφή χρεωκοπίας, την πτώχευση το 1932. (Αντίστοιχα, ο ευήθης ΓΑΠ, στις 30/3/2010, δήλωνε ότι : "Να είναι όλοι βέβαιοι, να είναι ακόμα πιο βέβαιοι οι διάφοροι καλοθελητές, που καθημερινά διαδίδουν διάφορες ψευδείς ειδήσεις για την χώρα μας, με προφανείς σκοπιμότητες. Η Ελλάδα δεν θα χρεωκοπήσει. Δεν θα την αφήσουμε να χρεωκοπήσει". Φυσικά, δύο μήνες μετά, η Ελλάδα, ουσιαστικά, χρεωκόπησε, αφού, από τις 300 μονάδες βάσης, που ήσαν τότε τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων 10ετούς διάρκειας, τον Μάϊο του 2010 ξεπέρασαν τις ... 1000 μονάδες βάσης και οδήγησαν την χώρα στον "Μηχανισμό Στήριξης" - όχι της Ελλάδας, αλλά - των ευρωπαϊκών τραπεζών).
Η οικονομική πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου ετέθη στην υπηρεσία της "χρυσής δραχμής". Επιβλήθηκε σκληρή λιτότητα στο κράτος - το οποίο κατηγορήθηκε, ως "ατάσθαλο" και φυσικά δεν κατηγορήθηκε καθόλου ο χρηματοπιστωτικός τομέας και οι υπέρογκες αποδόσεις, που αυτός επιδίωκε και οι οποίες οδήγησαν στην διεθνή οικονομική κρίση, όπως επίσης και στην ελληνική εσωτερική οικονομική κρίση, κάτι καθόλου περίεργο και το οποίο συμβαίνει και σήμερα -, καταργήθηκε κάθε κοινωνική πολιτική, η οποία περιορίστηκε μόνο στις δραστηριότητες των φιλανθρωπικών σωματείων, που διοργάνωναν συσσίτια, για τον πενόμενο πληθυσμό, ενώ αυξάνονταν οι θάνατοι από την πείνα - μια απλή ματιά στα ληξιαρχεία της Αθήνας και των γύρω δήμων είναι αρκετή.
Η στήριξη της χρυσής δραχμής και η αποπληρωμή των τοκοχρεωλυσίων των δανείων της χώρας οδήγησε στην μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κατά 50%, έκλεισε πολλά δημόσια σχολεία όλων των βαθμίδων, πλήθος δασκάλων και δημοσίων υπαλλήλων απολύθηκαν, απαγορεύτηκε ο συνδικαλισμός τους, όπως επίσης και οι απεργίες των εργατών, ενώ οι διαδηλώσεις κηρύχθηκαν εκτός νόμου. Και όλα αυτά, για χάρη της πεισματώδους στήριξης της πολιτικής της χρυσής δραχμής, ενώ κάθε σκέψη για την απομάκρυνση από τον κανόνα της χρυσής δραχμής αντιμετωπιζόταν σαν "καταστροφή" και σαν "καταποντισμός" - όπως, σήμερα, γίνεται με το ευρώ, υπέρ της στήριξης του οποίου θυσιάζεται και φτωχοποιείται ο ελληνικός πληθυσμός.
Η χώρα εκείνη την εποχή βρισκόταν υπό την εποπτεία του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, που είχε φέρει η πτώχευση του 1893 (ο ΔΟΕ έφυγε το 1972) και η νέα κρίση έφερε και τον έλεγχο της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία ήλθε για να προστατεύσει τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας, που κινδύνευαν (κάτι σαν την τρόϊκα σήμερα, "καλή ώρα", μόνο που αυτοί είχαν έλθει χωρίς κανένα πακέτο οικονομικής στήριξης, για την άμεση πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων). Η πτώχευση, τελικά, ήλθε και μετρίασε κάπως τα πράγματα, ενώ έκοψε και τον βήχα των δανειστών της χώρας - τουλάχιστον ορισμένων από αυτούς.
Τα ίδια συμβαίνουν και σήμερα. Ας δούμε τον παρακάτω πίνακα, που αφορά την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, κατά την περίοδο 2000 – 2009 :
Και σήμερα, όπως και τότε, η χώρα έχει βρεθεί σε κατάσταση χρεωκοπίας. Τότε (το 1932) ήταν η οικονομική κρίση και η σύνδεση της δραχμής, με την χρυσή λίρα, που έφταιγε, για αυτήν την κατάσταση, ενώ τώρα είναι η κατάργηση της δραχμής και η υιοθέτηση του ευρώ. Και στις δύο περιπτώσεις η χώρα με τους νομισματικούς της χειρισμούς, έχασε τον έλεγχο πάνω στην έκδοση του νομίσματός της και στην κυκλοφορία του. Αποτέλεσμα ήταν (και είναι) η χρεωκοπία.
Η ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας φαίνεται από το γεγονός ότι έφθασε να πληρώνει για δάνεια υπέρογκα ποσά. Έτσι από 23.773 εκατομμύρια ευρώ, που πλήρωνε το 2000, έφθασε το 2009 να πληρώσει 84.184 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή, αν γίνει ο σχετικός υπολογισμός επί ως προς το ΑΕΠ, από το 17,4% του ΑΕΠ το 2000, έφθασε το 2009 να πληρώνει για δάνεια του παρελθόντος το 35% του ΑΕΠ της.
Μπορεί η χώρα να πληρώνει τέτοια ποσά;
Με την δραχμή μπορούσε, διότι τότε το χρέος ήταν κατά 85% εσωτερικό χρέος, ή χρέος εκφρασμένο σε δραχμές και υπαγόταν στο ελληνικό δίκαιο.
Με το ευρώ ένα τέτοιο χρέος θα μπορούσε να αποπληρωθεί, όσο συνεχιζόταν η δανειοδότηση της χώρας για την αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους της, δηλαδή, όσο συνεχιζόταν η αναπτυξιακή πορεία της χώρας, όσο υπήρχε η εμπιστοσύνη ότι για τα χρέη της υπήρχε η άτυπη εγγύηση της ευρωζώνης και όσο η ευρωζώνη η ίδια βρισκόταν σε αναπτυξιακή τροχιά.
Αλλά η έλευση της παγκόσμιας ύφεσης, με την παταγώδη έκρηξη της φούσκας του αμερικανικού και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008 ανέτρεψε όλα τα δεδομένα και τις πεποιθήσεις. Ως εκ τούτου, με την άρση όλων των προϋποθέσεων, που υπήρχαν, μέχρι το 2009 και με την καταστροφική διαχείριση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος από τον μοιραίο, αφελή και ανίκανο ΓΑΠ και τους ευρωζωνίτες, κατέστη σαφές ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να πληρώνει τέτοια ποσά για την εξυπηρέτηση των δανείων του παρελθόντος.
Και φυσικά, γι’ αυτήν την εξέλιξη δεν έφταιγε το «σπάταλο» κράτος (όχι ότι το κράτος δεν έκανε σπατάλες, αλλά δεν ήσαν οι σπατάλες αυτές η αιτία για την παρούσα εξέλιξη). Όπως βλέπουμε από τον παραπάνω πίνακα, η συμμετοχή των δημόσιων ελλειμμάτων στον δημόσιο δανεισμό είναι αναξιόλογη. Την δεκαετία 2000 – 2009 το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε 485.835 εκατομμύρια ευρώ και πλήρωσε 451.084 εκατομμύρια ευρώ. Από αυτόν τον νέο δανεισμό μόλις το 3,1% κάλυψε τα δημοσιονομικά ελλείμματα, ενώ όλο το υπόλοιπο τμήμα του πήγε για την αναχρηματοδότηση του παλαιού δημόσιου χρέους.
Τα πράγματα είναι απλά : Αυτό το δημόσιο χρέος δεν μπορεί, πλέον, να εξυπηρετηθεί από την χώρα. Ούτε και η αιματηρή λιτότητα στο δημόσιο μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό το χρέος, που οι μεγαλομανείς και συνάμα βλακώδεις νομισματικοί χειρισμοί της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ αλυσόδεσαν την χώρα στο ευρώ, καθιστώντας την ανίκανη να το διαχειριστεί, αφού αυτό το χρέος, πια, είναι εκφρασμένο σε ένα νόμισμα (ευρώ), του οποίου την έκδοση και την κυκλοφορία δεν ελέγχει.
Για να γίνει αντιληπτό το αδιέξοδο των όσων γίνονται πρέπει να ειπωθεί ότι οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις του συνόλου του δημοσίου τομέα φθάνουν περίπου στο 20% του ΑΕΠ (κάπου στα 51 δις. ευρώ). Αυτό το ποσόν αντιστοιχεί στο 60,58% των ετήσιων πληρωμών των παλαιών δανείων της χώρας, κατά το 2009! Και φυσικά ακόμα και αν μπορούσε όλο το ποσόν των 51 δισ. ευρώ που αφορά την μισθοδοσία των υπαλλήλων του κράτους να πάει για την πληρωμή των ετήσιων τοκοχρεωλυσίων της χώρας αυτό το ποσόν δεν θα έφθανε ούτε στο ελάχιστο. Πολύ περισσότερο, που το χρέος της χώρας αυξάνει από … μόνο του. Πράγματι, ενώ κατά την τελευταία δεκαετία η χώρα πλήρωσε 451.084 εκατομμύρια ευρώ, για τα παλαιά της χρέη, το δημόσιο χρέος, όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά, αντίθετα, αυξήθηκε, σχεδόν κατά 155 δισ. ευρώ κυρίως λόγω τόκων και μη είσπραξης εις ολόκληρον των ποσών των δανείων από το ελληνικό κράτος.
Το αδιέξοδο είναι πλήρες και σαφές. Αλλά και ο κ. αντιπρόεδρος και ο κ. πρόεδρος είναι σαφέστατοι και κατηγορηματικοί : Το ελληνικό δημόσιο χρέος θα το πληρώσει η χώρα (δηλαδή οι πολίτες της), με όποιο κόστος, για να μπορεί η Ελλάδα – όπως είπε ο ΓΑΠ, προχθές μιλώντας στο συνέδριο για το μέλλον του καπιταλισμού - να είναι αξιόπιστη σε εκείνους, που την βοήθησαν (εννοεί τους δανειστές του ελληνικού δημοσίου)…
Αυτή είναι η στόχευση του ελληνικού σοσιαλιστικού κυβερνητικού επιτελείου, η οποία διεκπεραιώνεται, παρά το εμφανές αδιέξοδό της. Και όσο πιο εμφανές είναι αυτό το αδιέξοδο, τόσο πιο ωμή και κοπρολυμματώδης θα είναι και η υπεράσπιση αυτής της πολιτικής, που οδηγεί την χώρα στον γκρεμό."
(Άρθρο μου http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=10272&mforum=pfor#10272 της 9/1/2011 στο θέμα, που άνοιξε ο Θοδωρής Πάσχος στο «PETROUPOLIS FORUMS», με τίτλο : κε Πάγκαλε, εμείς οι ΚΟΠΡΙΤΕΣ εκπαιδευτικοί σας ρωτάμε..... ).
Σχόλια