Η σύγχρονη χρηματοπιστωτική τοκογλυφία, μέσω της δημιουργίας του Fiat Money, το ελληνικό δημόσιο χρέος και οι εξωσυμβατικές λύσεις για την αντιμετώπισή του. (Θαρσείν χρη. Καιρός είναι να τυπώσουμε ευρώ).
Η πορεία των διαφορικών επιτοκίων των δεκαετών ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, προς τις 1000 μονάδες βάσης, κατά την περίοδο Οκτωβρίου 2009 - Μαΐου 2010, που πυροδοτήθηκε από την άθλια και καταστροφική διαχείριση της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης του 2009 από την κυβέρνηση του ΓΑΠ, οδήγησε το ελληνικό κράτος στην ουσιαστική χρεωκοπία, διακόπτοντας την ομαλή ροή των πιστώσεων και την αναχρηματοδότηση του τεράστιου ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως, επίσης οδήγησε και την ελληνική οικονομία σε μια έντονα υπαναπτυξιακή/υφεσιακή τροχιά, που έφθασε και ξεπέρασε τα όρια μιας μεθοδευμένης και προγραμματισμένης οικονομικής κρίσης, η οποία προδιαγράφεται και περιγράφεται από τις διατάξεις του κατοχικού Μνημονίου του Μαΐου του 2010 και την δανειακή σύμβαση που ακολούθησε, με το Δ.Ν.Τ., την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ε.Κ.Τ. Με αυτές τις συνθήκες, το ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ. €, δεν μπορεί να αποπληρωθεί, ούτε καν να εξυπηρετηθεί, έστω και στοιχειωδώς. Αύτο είναι το άμεσο και συνάμα δυσβάστακτο, όσο και πνιγηρά θανατηφόρο πρόβλημα της χώρας, το οποίο δεν μπορεί να αντιμεπωπισθεί από οποιαδήποτε κυβέρνηση (οικουμενική, ή άλλη), όσο δεν υιοθετούνται ριζοσπαστικές λύσεις, οι οποίες, εκ των πραγμάτων, είναι και εξωσυμβατικές. Για να φθάσουμε εκεί, όμως, προαπαιτείται να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα και η άμεση ανάγκη της αντιμετώπισής του από τον ελληνικό πληθυσμό, αφού προηγηθεί ευρεία και εξαντλητική συζήτηση, μέσα στα πλαίσια της ελληνικής κοινωνίας και αφού τεθούν, χωρίς δαιμονοποιήσεις, όλες οι εναλλακτικές λύσεις στο τραπέζι της συζήτησης αυτής. Κάτι, που δεν είναι καθόλου δεδομένο, αφού η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ αρνείται, πεισματικά, να το θέσει στην ημερησία διάταξη αυτό το καυτό και κατεπείγον θέμα, για να μην δυσαρεστήσει την ευρωπαϊκή πολιτική και χρηματοπιστωτική ελίτ...
"Το πρόβλημα, αγαπητέ Ανώνυμε φίλε, δεν λύνεται, απλά, με τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, αν αυτή δεν έχει ένα σαφές και συγκεκριμένο πρόγραμμα, που να αντιμετωπίζει το ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας, που έχει να κάνει με το δυσβάστακτο και ουσιαστικά αδύνατο να πληρωθεί (υπό τις παρούσες συνθήκες) δημόσιο χρέος της χώρας.
Όσο και αν είναι κουραστικό και μονότονο, θα το επαναλάβω, για να γίνει κατανοητό (διότι δεν έχει γίνει κατανοητό) : Το ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ. € (στις 1/1/2010 ήταν 303 δισ. € και τον Σεπτέμβριο του 2010 έφθασε στα 345 δισ. €) δεν μπορεί να αποπληρωθεί, (αφού η Ε.Κ.Τ. δεν κόβει χρήμα), όσο και αν μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες, ακόμα και αν αυτές εξαφανισθούν. Η επιτοκιακή επιβάρυνση του χρέους το ανατροφοδοτεί, το καθιστά δυσθεώρητο και έτσι αδύνατο όχι μόνο να αποπληρωθεί, αλλά ούτε και στοιχειωδώς να εξυπηρετηθεί, έστω και σε μια προσωρινή βάση.
Αυτό το βαρύ και ασήκωτο πρόβλημα θα έχει να αντιμετωπίσει μια οικουμενική κυβέρνηση και για να το αντιμετωπίσει θα έπρεπε να πάρει δραστικότατα μέτρα, δηλαδή θα έπρεπε να αρνηθεί την εξυπηρέτησή του, προσδιορίζοντάς το ως απεχθές χρέος και κηρύσσοντας στάση εξωτερικών πληρωμών.
Για τον λόγο αυτό θα έπρεπε να είναι έτοιμη να βγάλει (αν χρειαστεί) την χώρα από την ευρωζώνη και να επιστρέψει στην δραχμή.
(Ή, αν ήθελε να αποφύγει αυτή την οδό, θα έπρεπε, κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να διατάξει την Τράπεζα της Ελλάδος να τυπώσει τεράστιες ποσότητες ευρώ, για την αποπληρωμή των ελληνικών δημόσιων χρεών).
Ποιό ελληνικό πολιτικό προσωπικό θα μπορούσε να διεκπεραιώσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, στην πρώτη, ή στην δεύτερή του εκδοχή; Όσο και αν προσπαθώ να προσδιορίσω τα μέλη του, ειλικρινά δεν μπορώ να τα βρω, ακριβώς επειδή το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της ελληνικής ελίτ δεν έχει την βούληση να προβεί σε τέτοιου είδους δραστικές και σωτήριες, για τον τόπο και τον πληθυσμό του, πρωτοβουλίες. Για την ακρίβεια, ούτε καν τις σκέπτεται, αν και δεν είναι ασύμβατες με την υπάρχουσα θεσμική οργάνωση στην ευρωζώνη, η οποία ουδέν έχει προβλέψει, για τις έκτακτες περιστάσεις, που μπορούν να βρεθούν οι χώρες της ευρωζώνης (πόλεμος, τεράστιες φυσικές καταστροφές κλπ). Και φυσικά, οι παρούσες περιστάσεις, στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα από τον περασμένο Μάϊο (και όχι μόνον η Ελλάδα) είναι, προφανέστατα, έκτακτες.
Δεν είναι λοιπόν το κυρίαρχο πρόβλημά μας το γεγονός ότι δεν υπάρχει οικουμενική κυβέρνηση, ούτε ότι μας κυβερνούν λαμόγια (το δεύτερο είναι πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι το πρωτεύον). Το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας μας είναι ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες πολιτικές και οικονομικές προτάσεις και δεν λαμβάνονται αυτές οι πρωτοβουλίες, που θα δώσουν λύση στο φλέγον και θανατηφόρο πρόβλημα της χώρας και το οποίο είναι η αντιμετώπιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που πνίγει την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Και η λύση αυτού του προβλήματος, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι η άρνηση αυτού του χρέους, η παύση της εξυπηρέτησής του, με σκοπό την διαπραγμάτευση για τον εξ αρχής επαναπροσδιορισμό και την αναδιάρθρωσή του, που θα το φθάσει σε φυσιολογικά και εξυπηρετίσιμα επίπεδα, δηλαδή σε επίπεδα ίσα με το 20% έως 30% του σημερινού του ύψους (και πολύ λέω).
Και αυτό πρέπει να γίνει μονομερώς (θα έπρεπε να έχει γίνει από τον Μάϊο του 2010, αλλά ο ΓΑΠ προτίμησε την "νομιμότητα" που εγκαθίδρυσαν οι πολιτικές θεραπαινίδες της χρηματοπιστωτικής ελίτ της Ευρώπης και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτής της ελίτ), όσο οι ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές και πολιτικές ελίτ επιμένουν σε αυτήν την πολιτική του σκληρού ευρώ και της "αντιπληθωριστικής" νομισματικής πολιτικής, που στραγγαλίζει την ελληνική (και την ευρωπαϊκή) οικονομία και την βυθίζει, ολοένα και περισσότερο στην κρίση του χρέους και στην αδυναμία εξυπηρέτησής του.
Και εδώ βρισκόμαστε στον πυρήνα του προβλήματος, σχετικά με την ανυπακοή και την "ανομία", που θέτει ο κ. Τσούκας.
Η χώρα μας για μπορέσει να επιβιώσει, μέσα σε αυτήν την λαίλαπα, που την οδήγησαν οι ανόητες και καταστροφικές στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, με την κατάργηση της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ, ως νομίσματος χώρας, πρέπει να φανεί ανυπάκοη και σε έναν σημαντικό βαθμό "άνομη".
Αλλιώς, δεν θα επιβιώσει και θα βρεθεί κάτω από ένα μοντέρνο καθεστώς δουλοπαροικίας (καθεστώς παιονίας το ονομάζουν, όταν αναφέρονται σε αυτό, χρησιμοποιώντας σύγχρονους όρους).
Πάντως, ανεξάρτητα από την όποια ελληνική ιδιαιτερότητα, πρέπει να αναφέρω ότι βρισκόμαστε σε μιά εποχή, που κυριαρχείται από την χρηματοπιστωτική βόμβα, των ομολόγων του δημοσίου, από την φούσκα του άμετρου υπερπληθωρισμού των ομολόγων.
Ειδικά όσον αφορά την ΕΕ και την ευρωζώνη, κυρίως λόγω της απαγόρευσης εκτύπωσης χρημάτων, λόγω του φόβου του "πληθωρισμού", όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ακολουθούν, θέλοντας και μη, αυτήν την κατεύθυνση και εκδίδουν χρεώγραφα χωρίς αντίκρισμα. Τυπώνουν αφειδώς ομόλογα δημοσίου, έναντι ανύπαρκτων (ή και υπαρκτών, που εκ των πραγμάτων καθίστανται ανύπαρκτες) μελλοντικών προσδοκιών, ελπίζοντας στην ανοχή της ΕΚΤ και στην κατανόηση των αγορών.
Όμως, έτσι ουσιαστικά δημιουργείται το χρήμα, το περιβόητο "λογιστικό χρήμα", το οποίο στη συνέχεια εισέρχεται στην οικονομία. Το γεγονός αυτό δεν συμβαίνει, όπως παλαιά, με την εκτύπωση χρημάτων, αλλά με την λήψη δανείων από το δημόσιο (αλλά και τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες), από τις εμπορικές τράπεζες, αλλά και το σύγχρονο σκιώδες τραπεζοπιστωτικό σύστημα (όπως επίσης, με τη δανειοδότηση των τραπεζών από τις κεντρικές τους τράπεζες, ή από την μεταξύ τους δανειοδότηση, στην διατραπεζική αγορά).
Για παράδειγμα, όταν το δημόσιο (ή μια εταιρία, ή ένας ιδιώτης) δανείζεται από μία εμπορική τράπεζα, δημιουργούνται αυτόματα νέα χρήματα (όπως και όταν η ιδιωτική τράπεζα δανείζει κάποια άλλη τράπεζα, ή δανείζεται από την κεντρική τράπεζα, ή ακόμα, όταν οι ιδιωτικές τράπεζες αγοράζουν στοιχεία του ενεργητικού τους - αξιόγραφα, ακίνητα και άλλα τέτοια στοιχεία -, με το άνοιγμα πιστωτικού λογαριασμού όψεως στον πωλητή, με τον οποίο συναλλάσσονται).
Έτσι λοιπόν, η δημιουργία του νέου χρήματος είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία πιστώσεων και των συνεπαγόμενων χρεών, ενώ η εξόφληση των πάσης φύσεως δανείων, ή η πώληση των στοιχείων του ενεργητικού από τις τράπεζες καταστρέφει, δηλαδή, κατ' ουσίαν μετριάζει, την υπάρχουσα ποσότητα χρημάτων. Αυτό το λογιστικό χρήμα (το "άϋλο" χρήμα), που δημιουργείται, με αυτόν τον τρόπο, είτε καταστρέφεται, είτε όχι, είναι το αποκαλούμενο, "Fiat Money" και αφορά αυτό το παραγόμενο, εκ του μηδενός, χρήμα.
Αυτό το fiat money αφορά πραγματικές αξίες, εφόσον οι τράπεζες το δανείζουν έναντι υλικών αξιών (ακίνητα, αξιόγραφα, μετοχές κλπ), οι οποίες χρησιμεύουν στις τράπεζες σαν εγγυήσεις.
Όταν όμως οι υλικές αυτές αξίες είναι υπερτιμημένες, όπως στο παράδειγμα των ενυπόθηκων δανείων το 2008 στις Η.Π.Α., αλλά και στην Ισπανία, στην Ιρλανδία και αλλού, όταν δηλαδή υπάρχουν φούσκες, που δημιουργούν ανισορροπίες στις αγορές, τότε τα χρήματα, που δημιουργούνται με αυτόν τον τρόπο, είναι καμένα χαρτιά, με αποτέλεσμα να οδηγούν στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις, όπου καταστρέφονται - δηλαδή ουσιαστικά διαγράφονται - στην πραγματικότητα οι υπερβάλλουσες ποσότητες και οι σχετικές με αυτές απαιτήσεις.
That's the end of the game. Τώρα και στην ευρωζώνη, τουλάχιστον, με την μορφή, με την οποίαν, έως τώρα, εμφανιζόταν. Το γεγονός ότι η φούσκα έσκασε στα χέρια του ΓΑΠ (λόγω της απύθμενης βλακείας του) και πάνω στην χώρα μας, δεν αλλάζει, ούτε καν μετριάζει τα πράγματα.
Θαρσείν χρει, λοιπόν. Αλλά ποιός από την παραπαίουσα και έντρομη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ έχει το απαιτούμενο θάρρος; Φοβάμαι ότι ουδείς έχει το ανάλογο θάρρος, που απαιτούν οι περιστάσεις και γι' αυτό οι εκπρόσωποί της οχυρώνονται πίσω από δεκάρικους υπέρ της "υπεράσπισης της νομιμότητας" και κατά της "ανομίας".
(Για να δούμε, μήπως μια κάποια λύση δώσουν οι σημερινές ιρλανδικές βουλευτικές εκλογές. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αλλά όχι απίθανο...)
Επί της διαδικασίας, ως προς το κομμάτι της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, έχεις δίκιο, αγαπητέ ανώνυμε. Αν και δεν είναι το μόνο γραμματικό λάθος στα σχόλιά μου, τα οποία έχουν αρκετά λάθη, εξ αιτίας του γεγονότος ότι τα δημοσιεύω έτσι όπως τα πρωτοσκέπτομαι και χωρίς δεύτερη επεξεργασία (τα 345 δισ. € του ελληνικού δημόσιου χρέους, κάποια στιγμή, λόγω αναγραμματισμού, τα έκανα 354 δισ. € και άλλα πολλά ανάλογα λάθη).
"Θαρσείν χρή", λοιπόν, αγαπητέ φίλε, διότι δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο.
Και φυσικά δεν διεκδικώ κάποιο κύρος από την χρήση αυτής της ωραίας και παραστατικής αρχαιοελληνικής φράσης. Η χρήση της έγινε μόνο και μόνο επειδή αρμόζει στις παρούσες περιστάσεις. Επειδή, δηλαδή, η ύπαρξη του θάρρους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση οικονομικής πολιτικής και για την λύση του καίριου και θανάσιμου προβλήματος, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, από τις εγκληματικές στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και το οποίο είναι ένα και μόνο και συνοψίζεται στο τεράστιο ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ. €, το οποίο διογκώνεται τοκιζόμενο και φυσικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί ό,τι και αν γίνει - ακόμα και αν όλος ο ελληνικός πληθυσμός πωληθεί στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής (ή οποιουδήποτε άλλου σημείου του ορίζοντα).
Και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να αντιληφθεί την καταλυτική επίδραση που είχε η αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ στην κατάπτωση και στην ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της οικονομίας της χώρας.
Η επιχειρηματολογία, επί της ουσίας του όλου προβλήματος, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, είναι απλή - μπορώ να πω απλούστατη και δεν χρειάζεται πολλή σκέψη, ούτε μεγάλη κόπωση για να γίνει αντιληπτή.
Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Αυτή είναι η ουσία. Όσο και αν επιθυμούν το αντίθετο η τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών, ο ΓΑΠ, ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης, ο κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου (οι οποίοι μας έχουν πει, αναπαράγοντας τις πιο αμετροεπείς ανοησίες του οικονομικού επιτελείου της κ. Μέρκελ, ότι, με την εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου, τον Απρίλιο του 2011 η Ελλάδα θα επιστρέψει στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές για δανεισμό) και οι συν αυτώ - στους οποίους συμπεριλαμβάνω (όχι αδίκως) και τον κ. Τσούκα. Τόσο απλά είναι τα πράγματα και τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας.
Λύσεις χωρίς κόστος δεν υπάρχουν. Όπως, επίσης, δεν υπάρχουν συμβατικές διαχειριστικές λύσεις. Σε τέτοιο αδιέξοδο έχουν οδηγήσει την χώρα οι στρατηγικές ανοησίες της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που έφεραν την ελληνική οικονομία μπροστά στον ξαφνικό θάνατο. Δηλαδή στην χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, που συμπαρασέρνει και την ελληνική οικονομία.
Γι' αυτό "θαρσείν χρη". Το θάρρος (και το θράσος) είναι απαραίτητο - π.χ. με την κιβδήλωση (αν μου επιτρέπεται η χρήση ενός τέτοιου όρου) του ευρώ από την όποια ελληνική κυβέρνηση (αν αυτή αποφασίσει να μείνει στην ευρωζώνη). Αυτή η πρόταση που κάνω (και δεν έχω δει να την έχει κάνει κάποιος άλλος) είναι, προφανώς, αντισυμβατική, αλλά, αν συνοδευτεί από τα κατάλληλα μέτρα (π.χ. κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης - και η ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας αποτελεί βασιμότατη αιτία για την κήρυξή της σε μια τέτοια κατάσταση, όχι μόνον τώρα, αλλά από τον περυσινό χειμώνα -, με παράλληλη εντολή στην Τράπεζα της Ελλάδος να κόψει ευρώ, για την αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους). Να είσαι σίγουρος, αγαπητέ φίλε, ότι οι ευρωζωνίτες δεν έχουν τρόπο αντίδρασης, διότι οι ευρωπαϊκές συνθήκες δεν έχουν μηχανισμούς αντίδρασης, απέναντι σε μια τέτοια συμπεριφορά ενός κράτους μέλους της ευρωζώνης, που βρίσκεται μπροστά σε μια τέτοια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Βέβαια, αυτή η λύση δεν είναι η μόνη. Είναι μόνον μία από μια σειρά άλλων λύσεων, που θα μπορούσαν να ακολουθηθούν. Αλλά είπαμε : Θαρσείν χρή.
Και αυτό το θάρρος (και το ανάλογο θράσος) είναι που λείπουν από την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία τρέμει και την σκιά της..."
(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1298659036813#c6704114285213294261 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1298659164104#c8409286919408319704 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1298662532294#c2129112603222907399 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1298662790500#c40874040020422752 της 25/2/2011 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1299098979818#c1600266352612539065 της 2/3/2011 στο άρθρο, που δημοσίευσε στο μπλογκ του «ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ» ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, με τίτλο : «Ανυπακοή αλά ελληνικά…» http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html ).
Όσο και αν είναι κουραστικό και μονότονο, θα το επαναλάβω, για να γίνει κατανοητό (διότι δεν έχει γίνει κατανοητό) : Το ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ. € (στις 1/1/2010 ήταν 303 δισ. € και τον Σεπτέμβριο του 2010 έφθασε στα 345 δισ. €) δεν μπορεί να αποπληρωθεί, (αφού η Ε.Κ.Τ. δεν κόβει χρήμα), όσο και αν μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες, ακόμα και αν αυτές εξαφανισθούν. Η επιτοκιακή επιβάρυνση του χρέους το ανατροφοδοτεί, το καθιστά δυσθεώρητο και έτσι αδύνατο όχι μόνο να αποπληρωθεί, αλλά ούτε και στοιχειωδώς να εξυπηρετηθεί, έστω και σε μια προσωρινή βάση.
Αυτό το βαρύ και ασήκωτο πρόβλημα θα έχει να αντιμετωπίσει μια οικουμενική κυβέρνηση και για να το αντιμετωπίσει θα έπρεπε να πάρει δραστικότατα μέτρα, δηλαδή θα έπρεπε να αρνηθεί την εξυπηρέτησή του, προσδιορίζοντάς το ως απεχθές χρέος και κηρύσσοντας στάση εξωτερικών πληρωμών.
Για τον λόγο αυτό θα έπρεπε να είναι έτοιμη να βγάλει (αν χρειαστεί) την χώρα από την ευρωζώνη και να επιστρέψει στην δραχμή.
(Ή, αν ήθελε να αποφύγει αυτή την οδό, θα έπρεπε, κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να διατάξει την Τράπεζα της Ελλάδος να τυπώσει τεράστιες ποσότητες ευρώ, για την αποπληρωμή των ελληνικών δημόσιων χρεών).
Ποιό ελληνικό πολιτικό προσωπικό θα μπορούσε να διεκπεραιώσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, στην πρώτη, ή στην δεύτερή του εκδοχή; Όσο και αν προσπαθώ να προσδιορίσω τα μέλη του, ειλικρινά δεν μπορώ να τα βρω, ακριβώς επειδή το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της ελληνικής ελίτ δεν έχει την βούληση να προβεί σε τέτοιου είδους δραστικές και σωτήριες, για τον τόπο και τον πληθυσμό του, πρωτοβουλίες. Για την ακρίβεια, ούτε καν τις σκέπτεται, αν και δεν είναι ασύμβατες με την υπάρχουσα θεσμική οργάνωση στην ευρωζώνη, η οποία ουδέν έχει προβλέψει, για τις έκτακτες περιστάσεις, που μπορούν να βρεθούν οι χώρες της ευρωζώνης (πόλεμος, τεράστιες φυσικές καταστροφές κλπ). Και φυσικά, οι παρούσες περιστάσεις, στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα από τον περασμένο Μάϊο (και όχι μόνον η Ελλάδα) είναι, προφανέστατα, έκτακτες.
Δεν είναι λοιπόν το κυρίαρχο πρόβλημά μας το γεγονός ότι δεν υπάρχει οικουμενική κυβέρνηση, ούτε ότι μας κυβερνούν λαμόγια (το δεύτερο είναι πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι το πρωτεύον). Το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας μας είναι ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες πολιτικές και οικονομικές προτάσεις και δεν λαμβάνονται αυτές οι πρωτοβουλίες, που θα δώσουν λύση στο φλέγον και θανατηφόρο πρόβλημα της χώρας και το οποίο είναι η αντιμετώπιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που πνίγει την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Και η λύση αυτού του προβλήματος, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι η άρνηση αυτού του χρέους, η παύση της εξυπηρέτησής του, με σκοπό την διαπραγμάτευση για τον εξ αρχής επαναπροσδιορισμό και την αναδιάρθρωσή του, που θα το φθάσει σε φυσιολογικά και εξυπηρετίσιμα επίπεδα, δηλαδή σε επίπεδα ίσα με το 20% έως 30% του σημερινού του ύψους (και πολύ λέω).
Και αυτό πρέπει να γίνει μονομερώς (θα έπρεπε να έχει γίνει από τον Μάϊο του 2010, αλλά ο ΓΑΠ προτίμησε την "νομιμότητα" που εγκαθίδρυσαν οι πολιτικές θεραπαινίδες της χρηματοπιστωτικής ελίτ της Ευρώπης και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτής της ελίτ), όσο οι ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές και πολιτικές ελίτ επιμένουν σε αυτήν την πολιτική του σκληρού ευρώ και της "αντιπληθωριστικής" νομισματικής πολιτικής, που στραγγαλίζει την ελληνική (και την ευρωπαϊκή) οικονομία και την βυθίζει, ολοένα και περισσότερο στην κρίση του χρέους και στην αδυναμία εξυπηρέτησής του.
Και εδώ βρισκόμαστε στον πυρήνα του προβλήματος, σχετικά με την ανυπακοή και την "ανομία", που θέτει ο κ. Τσούκας.
Η χώρα μας για μπορέσει να επιβιώσει, μέσα σε αυτήν την λαίλαπα, που την οδήγησαν οι ανόητες και καταστροφικές στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, με την κατάργηση της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ, ως νομίσματος χώρας, πρέπει να φανεί ανυπάκοη και σε έναν σημαντικό βαθμό "άνομη".
Αλλιώς, δεν θα επιβιώσει και θα βρεθεί κάτω από ένα μοντέρνο καθεστώς δουλοπαροικίας (καθεστώς παιονίας το ονομάζουν, όταν αναφέρονται σε αυτό, χρησιμοποιώντας σύγχρονους όρους).
Πάντως, ανεξάρτητα από την όποια ελληνική ιδιαιτερότητα, πρέπει να αναφέρω ότι βρισκόμαστε σε μιά εποχή, που κυριαρχείται από την χρηματοπιστωτική βόμβα, των ομολόγων του δημοσίου, από την φούσκα του άμετρου υπερπληθωρισμού των ομολόγων.
Ειδικά όσον αφορά την ΕΕ και την ευρωζώνη, κυρίως λόγω της απαγόρευσης εκτύπωσης χρημάτων, λόγω του φόβου του "πληθωρισμού", όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ακολουθούν, θέλοντας και μη, αυτήν την κατεύθυνση και εκδίδουν χρεώγραφα χωρίς αντίκρισμα. Τυπώνουν αφειδώς ομόλογα δημοσίου, έναντι ανύπαρκτων (ή και υπαρκτών, που εκ των πραγμάτων καθίστανται ανύπαρκτες) μελλοντικών προσδοκιών, ελπίζοντας στην ανοχή της ΕΚΤ και στην κατανόηση των αγορών.
Όμως, έτσι ουσιαστικά δημιουργείται το χρήμα, το περιβόητο "λογιστικό χρήμα", το οποίο στη συνέχεια εισέρχεται στην οικονομία. Το γεγονός αυτό δεν συμβαίνει, όπως παλαιά, με την εκτύπωση χρημάτων, αλλά με την λήψη δανείων από το δημόσιο (αλλά και τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες), από τις εμπορικές τράπεζες, αλλά και το σύγχρονο σκιώδες τραπεζοπιστωτικό σύστημα (όπως επίσης, με τη δανειοδότηση των τραπεζών από τις κεντρικές τους τράπεζες, ή από την μεταξύ τους δανειοδότηση, στην διατραπεζική αγορά).
Για παράδειγμα, όταν το δημόσιο (ή μια εταιρία, ή ένας ιδιώτης) δανείζεται από μία εμπορική τράπεζα, δημιουργούνται αυτόματα νέα χρήματα (όπως και όταν η ιδιωτική τράπεζα δανείζει κάποια άλλη τράπεζα, ή δανείζεται από την κεντρική τράπεζα, ή ακόμα, όταν οι ιδιωτικές τράπεζες αγοράζουν στοιχεία του ενεργητικού τους - αξιόγραφα, ακίνητα και άλλα τέτοια στοιχεία -, με το άνοιγμα πιστωτικού λογαριασμού όψεως στον πωλητή, με τον οποίο συναλλάσσονται).
Έτσι λοιπόν, η δημιουργία του νέου χρήματος είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία πιστώσεων και των συνεπαγόμενων χρεών, ενώ η εξόφληση των πάσης φύσεως δανείων, ή η πώληση των στοιχείων του ενεργητικού από τις τράπεζες καταστρέφει, δηλαδή, κατ' ουσίαν μετριάζει, την υπάρχουσα ποσότητα χρημάτων. Αυτό το λογιστικό χρήμα (το "άϋλο" χρήμα), που δημιουργείται, με αυτόν τον τρόπο, είτε καταστρέφεται, είτε όχι, είναι το αποκαλούμενο, "Fiat Money" και αφορά αυτό το παραγόμενο, εκ του μηδενός, χρήμα.
Αυτό το fiat money αφορά πραγματικές αξίες, εφόσον οι τράπεζες το δανείζουν έναντι υλικών αξιών (ακίνητα, αξιόγραφα, μετοχές κλπ), οι οποίες χρησιμεύουν στις τράπεζες σαν εγγυήσεις.
Όταν όμως οι υλικές αυτές αξίες είναι υπερτιμημένες, όπως στο παράδειγμα των ενυπόθηκων δανείων το 2008 στις Η.Π.Α., αλλά και στην Ισπανία, στην Ιρλανδία και αλλού, όταν δηλαδή υπάρχουν φούσκες, που δημιουργούν ανισορροπίες στις αγορές, τότε τα χρήματα, που δημιουργούνται με αυτόν τον τρόπο, είναι καμένα χαρτιά, με αποτέλεσμα να οδηγούν στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις, όπου καταστρέφονται - δηλαδή ουσιαστικά διαγράφονται - στην πραγματικότητα οι υπερβάλλουσες ποσότητες και οι σχετικές με αυτές απαιτήσεις.
That's the end of the game. Τώρα και στην ευρωζώνη, τουλάχιστον, με την μορφή, με την οποίαν, έως τώρα, εμφανιζόταν. Το γεγονός ότι η φούσκα έσκασε στα χέρια του ΓΑΠ (λόγω της απύθμενης βλακείας του) και πάνω στην χώρα μας, δεν αλλάζει, ούτε καν μετριάζει τα πράγματα.
Θαρσείν χρει, λοιπόν. Αλλά ποιός από την παραπαίουσα και έντρομη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ έχει το απαιτούμενο θάρρος; Φοβάμαι ότι ουδείς έχει το ανάλογο θάρρος, που απαιτούν οι περιστάσεις και γι' αυτό οι εκπρόσωποί της οχυρώνονται πίσω από δεκάρικους υπέρ της "υπεράσπισης της νομιμότητας" και κατά της "ανομίας".
(Για να δούμε, μήπως μια κάποια λύση δώσουν οι σημερινές ιρλανδικές βουλευτικές εκλογές. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αλλά όχι απίθανο...)
Επί της διαδικασίας, ως προς το κομμάτι της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, έχεις δίκιο, αγαπητέ ανώνυμε. Αν και δεν είναι το μόνο γραμματικό λάθος στα σχόλιά μου, τα οποία έχουν αρκετά λάθη, εξ αιτίας του γεγονότος ότι τα δημοσιεύω έτσι όπως τα πρωτοσκέπτομαι και χωρίς δεύτερη επεξεργασία (τα 345 δισ. € του ελληνικού δημόσιου χρέους, κάποια στιγμή, λόγω αναγραμματισμού, τα έκανα 354 δισ. € και άλλα πολλά ανάλογα λάθη).
"Θαρσείν χρή", λοιπόν, αγαπητέ φίλε, διότι δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο.
Και φυσικά δεν διεκδικώ κάποιο κύρος από την χρήση αυτής της ωραίας και παραστατικής αρχαιοελληνικής φράσης. Η χρήση της έγινε μόνο και μόνο επειδή αρμόζει στις παρούσες περιστάσεις. Επειδή, δηλαδή, η ύπαρξη του θάρρους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση οικονομικής πολιτικής και για την λύση του καίριου και θανάσιμου προβλήματος, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, από τις εγκληματικές στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και το οποίο είναι ένα και μόνο και συνοψίζεται στο τεράστιο ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ. €, το οποίο διογκώνεται τοκιζόμενο και φυσικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί ό,τι και αν γίνει - ακόμα και αν όλος ο ελληνικός πληθυσμός πωληθεί στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής (ή οποιουδήποτε άλλου σημείου του ορίζοντα).
Και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να αντιληφθεί την καταλυτική επίδραση που είχε η αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ στην κατάπτωση και στην ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της οικονομίας της χώρας.
Η επιχειρηματολογία, επί της ουσίας του όλου προβλήματος, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, είναι απλή - μπορώ να πω απλούστατη και δεν χρειάζεται πολλή σκέψη, ούτε μεγάλη κόπωση για να γίνει αντιληπτή.
Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Αυτή είναι η ουσία. Όσο και αν επιθυμούν το αντίθετο η τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών, ο ΓΑΠ, ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης, ο κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου (οι οποίοι μας έχουν πει, αναπαράγοντας τις πιο αμετροεπείς ανοησίες του οικονομικού επιτελείου της κ. Μέρκελ, ότι, με την εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου, τον Απρίλιο του 2011 η Ελλάδα θα επιστρέψει στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές για δανεισμό) και οι συν αυτώ - στους οποίους συμπεριλαμβάνω (όχι αδίκως) και τον κ. Τσούκα. Τόσο απλά είναι τα πράγματα και τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας.
Λύσεις χωρίς κόστος δεν υπάρχουν. Όπως, επίσης, δεν υπάρχουν συμβατικές διαχειριστικές λύσεις. Σε τέτοιο αδιέξοδο έχουν οδηγήσει την χώρα οι στρατηγικές ανοησίες της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που έφεραν την ελληνική οικονομία μπροστά στον ξαφνικό θάνατο. Δηλαδή στην χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, που συμπαρασέρνει και την ελληνική οικονομία.
Γι' αυτό "θαρσείν χρη". Το θάρρος (και το θράσος) είναι απαραίτητο - π.χ. με την κιβδήλωση (αν μου επιτρέπεται η χρήση ενός τέτοιου όρου) του ευρώ από την όποια ελληνική κυβέρνηση (αν αυτή αποφασίσει να μείνει στην ευρωζώνη). Αυτή η πρόταση που κάνω (και δεν έχω δει να την έχει κάνει κάποιος άλλος) είναι, προφανώς, αντισυμβατική, αλλά, αν συνοδευτεί από τα κατάλληλα μέτρα (π.χ. κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης - και η ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας αποτελεί βασιμότατη αιτία για την κήρυξή της σε μια τέτοια κατάσταση, όχι μόνον τώρα, αλλά από τον περυσινό χειμώνα -, με παράλληλη εντολή στην Τράπεζα της Ελλάδος να κόψει ευρώ, για την αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους). Να είσαι σίγουρος, αγαπητέ φίλε, ότι οι ευρωζωνίτες δεν έχουν τρόπο αντίδρασης, διότι οι ευρωπαϊκές συνθήκες δεν έχουν μηχανισμούς αντίδρασης, απέναντι σε μια τέτοια συμπεριφορά ενός κράτους μέλους της ευρωζώνης, που βρίσκεται μπροστά σε μια τέτοια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Βέβαια, αυτή η λύση δεν είναι η μόνη. Είναι μόνον μία από μια σειρά άλλων λύσεων, που θα μπορούσαν να ακολουθηθούν. Αλλά είπαμε : Θαρσείν χρή.
Και αυτό το θάρρος (και το ανάλογο θράσος) είναι που λείπουν από την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία τρέμει και την σκιά της..."
(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1298659036813#c6704114285213294261 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1298659164104#c8409286919408319704 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1298662532294#c2129112603222907399 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1298662790500#c40874040020422752 της 25/2/2011 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html?showComment=1299098979818#c1600266352612539065 της 2/3/2011 στο άρθρο, που δημοσίευσε στο μπλογκ του «ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ» ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, με τίτλο : «Ανυπακοή αλά ελληνικά…» http://htsoukas.blogspot.com/2011/02/blog-post.html ).
Σχόλια