Επιστροφή στην δραχμή : Θα ήταν μια λύση, αν είχαμε σοβαρή πολιτικοοικονομική ελίτ.
Και είναι μια δύσκολη λύση, διότι δεν έχουμε σοβαρή πολιτικοοικονομική και κοινωνική ελίτ.
Αν είχαμε μια σοβαρή στην συμπεριφορά της ηγεμονεύουσα ελίτ, δεν θα χρειαζόταν να μπούμε και στην ζώνη του ευρώ, στην οποία μπήκαμε με απατεωνιές των Παπαδήμου - Γκαργκάνα και Σημίτη, την στιγμή που το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας ήταν πολύ πάνω από το 3% του ΑΕΠ, που απαιτούσε η Συνθήκη (ορθότερα : ο ζουρλομανδύας) του Μάαστριχτ, έχοντας φθάσει πάνω από το 6% του ΑΕΠ το 2001 - 2002.
Μπήκαμε με απατεωνίστικες πρακτικές και οι Ευρωπαίοι μας ανέχθηκαν να μπούμε, σε μια εποχή παχιών αγελάδων και με φρούδες υποσχέσεις της ελληνικής ελίτ ότι θα συμμαζέψουμε τα πράγματα.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε τότε και μας ζητούν τώρα - σε εποχές ισχνών αγελάδων - να κάνουμε αυτό που δεν κάναμε τότε που όλα ήσαν ευνοϊκά.
Φυσικά αυτό που ζητούν είναι λάθος και εξωπραγματικό, διότι δεν μπορείς να ασκείς περιοριστική πολιτική σε εποχές ύφεσης.
Και γι' αυτό η επιστροφή στην δραχμή θα ήταν μια συνετή κίνηση και θα αποδεικνυόταν σωτήρια (η Δανία π.χ. δεν βλάφτηκε από το γεγονός ότι δεν μπήκε την ευρωζώνη), αν είχαμε μια συνετή, σοβαρή και κοινωνικά υπεύθυνη ηγεμονεύουσα πολιτική και οικονομική ελίτ.
Δεν έχουμε, όμως και αυτό καθιστά δύσκολα τα πράγματα και το ευρώ ένα οθνείο μεν νόμισμα, αλλά δύσκολο, δε, να αντικατασταθεί από την παλιά, καλή και δικιά μας δραχμή...
(Και φυσικά δεν είναι αδηφάγο το ελληνικό κράτος. Πολύ περισσότερο δεν είναι ... εκτεταμένο! Σπάταλο και αναποτελεσματικό είναι σίγουρα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή είναι ένας εγκαταλελειμμένος στην τύχη του - και ως εκ τούτου στην διαφθορά - παρίας. Και γι' αυτό φταίει πάλι η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία επιφύλαξε στο κράτος της αυτόν τον άθλιο ρόλο και ουδέποτε το κατέστησε στρατηγείο της ανάπτυξης. Περισσότερα, στο άρθρο μου στο protagon.gr , με τίτλο : ‘‘Και αύριο δεν θα είναι πια αργά (Μια απάντηση στον Μίμη Ανδρουλάκη). http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=168&forumid=3&threadid=1031&scope=posts και στο μπλογκ μου το θέμα που έχω ανοίξει εκεί, με τίτλο : ''Προϋπολογισμός 2010 : Ένας προϋπολογισμός αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης''. http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html .
Διότι είναι εύκολο να λέμε μεγάλες κουβέντες, αλλά δύσκολο να τις τεκμηριώνουμε, αγαπητέ κ. Κανέλλη...).
[Αναδημοσίευση σχολίου μου στο άρθρο του Ηλία Κανέλλη : ''Η επιστροφή της δραχμής;'' http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=811&reftab=61&t=%CE%97-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%AE%CF%82 ].
Σχόλια
Αυτό δείχνει πως μελετάτε το ζήτημα διεξόδικα και επιστημονικά και όχι με βάση απλώς το θυμικό ή κάποια αδιόρατη δογματική αρχή.
Και φυσικά η έξοδος από την ευρωζώνη δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα. Και όσο περνάει ο καιρός καθίσταται δυσκολότερο. Όποιος το αρνείται αυτό, απλώς, ανοησιολογεί.
Ποιός θα τολμήσει αυτό το εγχείρημα; Και με ποιό σχέδιο; Με ποιές συμμαχίες; Και το κυριότερο : Τι θα κάνει με το χρέος, το οποίο, αφρόνως, η ηλίθια ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, μετέτρεψε σε χρέος σε ευρώ, από, κατά βάσιν, δραχμικό χρέος, που ήταν πριν την υιοθέτηση, από την χώρα μας, του ευρώ, ως τοπικού της νομίσματος (θυμίζω ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος επί δραχμής, ήταν κατά 85%, περίπου εκφρασμένο και πληρωτέο σε δραχμές και ως εκ τούτου άνετα εξυπηρετούμενο, αφού η χώρα, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος, εξέδιδε την δραχμή και με την δημιουργία του fiat money και του εικονικού δανεισμού, που ακολουθούσε, όπως σε όλες τις χώρες, αναχρηματοδοτούσε το χρέος αυτό, χωρίς κανένα πρόβλημα, παρά το γεγονός ότι και τότε, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το χρέος αυτό ξεπερνούσε το 100% του ΑΕΠ), χωρίς να ελέγχει τις διαδικασίες έκδοσής του και χωρίς να έχει λόγο για τον όγκο και την ταχύτητα της νομισματικής κυκλοφορίας του νομίσματος αυτού;
Ο ΓΑΠ και το επιτελείο της παιδικής χαράς, που τον περιτριγυρίζει, είναι παντελώς ανίκανοι να προβούν σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Και αν το αποτολμήσουν, θα οδηγήσουν την χώρα στην πλήρη καταστροφή.
Ποιός άλλος και με ποιό επιτελείο μπορεί να προβεί σε αυτό το τεράστιο εγχείρημα; Τέτοιο επιτελείο δεν φαίνεται να υπάρχει. Μακάρι να υπάρξει.
Και τούτο διότι, μπορεί το εγχείρημα της επιστροφής στην δραχμή να γίνεται όλο και πιο δύσκολο, όσο περνάει ο χρόνος, αλλά, παραδόξως, καθίσταται όλο και πιο αναγκαίο, όσο το ευρώ παραμένει σκληρό και όσο αυτή του η σκληρότητα οδηγεί την ελληνική οικονομία και κοινωνία στον πνιγηρό/ασφυκτικό θάνατο, μέσα από την διαδικασία του αρνητικού peg, που εκτυλίσσεται σε περιόδους ύφεσης (και την συναφή αναγκαία διάρρηξη της διασύνδεσης των τοπικών νομισμάτων, με αντίστοιχα σκληρά νομίσματα, μιά διάρρηξη, που, όμως, στην ευρωζώνη δεν μπορεί να γίνει, εξ αιτίας του γεγονότος ότι σε αυτήν δεν υπάρχει τοπικό νόμισμα, το οποίο να μπορεί να αποσυνδεθεί από το σκληρό ευρώ, αφού το ευρώ έχει υποκαταστήσει όλα τα τοπικά νομίσματα), φαινόμενο για το οποίο έχουμε μιλήσει στα σχόλια του θέματος : "Ποιός θα πληρώσει την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους;" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/05/eurodebt.html?showComment=1307134541137#c4016759325889707488 και http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/05/eurodebt.html?showComment=1307137261181#c180630363681340601 .
Και αυτό το πρόβλημα είναι δυσεπίλυτο (ανάμεσα στα άλλα και επειδή ο ΓΑΠ με τις εγκληματικές του υπογραφές στο αποικιοκρατικό Μνημόνιο και στις δανειστικές συμβάσεις του Μαΐου του 2010, ύψους 110 δισ. €, αλλά και στο τωρινό νέο Μνημόνιο και στις δανειστικές συμβάσεις, που θα υπογράψει, ύψους 70 δισ. € και άνω, θα μετατρέψει ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού δημόσιου χρέους (πολύ πιο πάνω από 200 δισ. €, μαζί με τους τόκους που θα σωρευθούν) από ένα ιδιωτικό, κατά βάσιν, χρέος, σε ένα διακρατικό χρέος, γεγονός, που δυσκολεύει αφάνταστα τους χειρισμούς της όποιας μελλοντικής κυβέρνησης, γύρω από την αποπληρωμή του, διότι, όπως αντιλαμβάνεσαι, αλλιώς είναι να έχεις απέναντί σου, ως πιστωτές, (των οποίων θα πρέπει να "κουρέψεις" τις απαιτήσεις) τράπεζες και άλλους, ιδιωτικής φύσεως, οργανισμούς και αλλιώς είναι να έχεις απέναντί σου, ως πιστωτές, κυρίαρχα κράτη).
Και φυσικά αυτό το δυσεπίλυτο πρόβλημα απαιτεί δυνατούς λύτες...
Κατα τη γνώμη σας τι έπρεπε να πράξει η όποια κυβέρνηση προέκυπτε το 2009;
Και κάτι για το χρέος επι δραχμής.
Πολλοί συγχέουν και ταυτίζουν την λειτουργία ενός κράτους με εκείνη ενός νοικοκυριού.
Ωστόσο υπάρχουν κάποια ερωτήματα αν η χώρα είχε μείνει στην δραχμή.
Η χώρα θα άντεχε τις κερδοσκοπικές επιθέσεις;
Το επιτόκιο δεν θα ήταν υψηλό όπως ήταν και παλιότερα;
Δεν υπήρχε περίπτωση να εμφανιστεί υπερπληθωρισμός;
Πρώτ' απ' όλα (και αυτό το έχω γράψει πολλές φορές), δεν έπρεπε να ανακοινώσει ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του έτους 2009 είχε φθάσει στα επίπεδα του 12,7% του ΑΕΠ. Αυτή η ανόητη ανακοίνωση από τον Παπακωνσταντίνου υπήρξε η θρυαλλίδα της επελθούσας κρίσεως και αποκάλυψε στις διεθνείς "αγορές" αυτό που δεν γνώριζαν : Το τεράστιο μέγεθος του ελληνικού δημοσιονομικού εκτροχιασμού, αφού εκείνη την εποχή οι υπολογισμοί, γύρω από το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα κυμαίνονταν από το 5,5%, που υπολόγιζε το καλοκαίρι η Comission, έως το 6%, που είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση Καραμανλή στις Βρυξέλλες, λίγες ημέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009.
Αυτός ο μεγάλος ελληνικός δημοσιονομικός εκτροχιασμός κατέστησε σαφές στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές ότι το πρόβλημα δεν ήταν πλέον διαχειρίσιμο και κατέδειξε ότι η επιτήρηση των Βρυξελλών, από την οποία είχε βγει η Ελλάδα το 2007, υπήρξε αναποτελεσματική και ουσιαστικά προσχηματική, διότι η κυβέρνηση του ΓΑΠ φρόντισε, βλακωδώς να ανακοινώσει ότι τα στοιχεία της δημοσιονομικής διαχείρισης και των προηγούμενων ετών από την κυβέρνηση Καραμανλή ήσαν μαγειρευμένα, όπως και όλα τα σχετικά στατιστικά στοιχεία.
Αυτό έδειξε στις "αγορές" ότι το πρόβλημα επεκτεινόταν και σε ολόκληρη ττον γραφειοκρατικό μηχανισμό της Comission και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, ξύνοντας τους υπάρχοντες φόβους για τα ευρωζωνικά PIIGS και την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στα χρέη τους, ή/και στην διεκπεραίωση της τρέχουσας δημοσιονομικής διαχείρισής τους. Με λίγα λόγια, τα στελέχη των δανειστικών οργανισμών άρχισαν να αντιλαμβάνονται, με δεδομένη την χρεωκοπία του καλοκαιριού του 2009 στο Ντουμπάϊ, ότι το σενάριο της χρεωκοπίας μιας χώρας της ευρωζώνης είναι ένα ρεαλιστικότατο σενάριο και συμπεριφέρθηκαν φυσιολογικότατα, ανεβάζοντας τα διαφορικά επιτόκια (spreads) του ελληνικού δημοσίου, το οποίο βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, λόγω αυτής της απίστευτης βλακείας των ΓΑΠ - Παπακωνσταντίνου, με την ανακοίνωση του τεράστιου μεγέθους του ελληνικού δημοσιονομικού εκτροχιασμού (είναι η περιβόητη "καταγραφή Παπακωνσταντίνου", η οποία γινόταν, για λόγους καθαρά εκδικητικούς και μικροκομματικά εμπαθείς, ως απάντηση στην "απογραφή Αλογοσκούφη" του 2004 και συν τοις άλλοις, ήταν ψευδής, αφού εμπεριείχε προϋπολογισμένη και παραφουσκωμένη (περίπου, κατά 3 μονάδες) και την δημοσιονομική διαχείριση της κυβέρνησης του ΓΑΠ των σχεδόν τριών τελευταίων μηνών του 2009).
Από εκεί και πέρα, το ντόμινο των εξελίξεων που ακολούθησε, συμπαρέσυρε το σύνολο των χωρών της ευρωζώνης, όπως ήταν φυσικό, αφού η όλη κλωτσοπατινάδα, που ακολούθησε, ανάμεσα στους ΓΑΠ - Τρισέ - Μέρκελ, ανέδειξε τις θεσμικές αδυναμίες του ευρώ και της ζώνης του και την αδυναμία διαχείρισης των αρνητικών επιπτώσεων του peg του σκληρού ευρώ, σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης και ιδιαίτερα στις χώρες της περιφέρειας.
Το χειρότερο όλων είναι ότι οι ευρωζωνίτες, με προεξάρχουσα την γερμανική ελίτ, χρέωσαν στον ΓΑΠ (και δι' αυτού στην χώρα μας) αυτήν την έντονα αρνητική εξέλιξη, για την ευρωζώνη, μια εξέλιξη, η οποία χαρακτηρίστηκε, ως "κρίση του ευρωπαϊκού χρέους" και απέκτησε διαστάσεις χιονοστιβάδας (αν και στην πραγματικότητα είναι απλώς, αυτό που ουδείς επίσημα θέλει να αποδεχθεί : Πρόκειται για μια τεράστια κρίση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος - το οποίο αποτελείται από τράπεζες που είναι ζόμπυ, χωρίς πραγματική κεφαλαιακή επάρκεια, χωρίς πραγματικά περιουσιακά στοιχεία και οι οποίες φυτοζωούν χάρις στις διαρκείς κεφαλαιακές ενέσεις από τα κράτη τους και την Ε.Κ.Τ.), με θύμα την χώρα μας και τον πληθυσμό της, που στοχοποιήθηκαν, λόγω των βλακειών του ΓΑΠ και του ερασιτεχνικού και εντελώς ανίκανου να διαχειριστεί δυό γαϊδουριών άχυρα οικονομικού επιτελείου, αφού δεν έλαβαν υπόψη τους το παλαιό σοφό γνωμικό, που λέει ότι "Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος", με αποτέλεσμα να ξετυλιχθεί όλο αυτό το γαϊτανάκι των εξελίξεων, που έφθασε μέχρις εδώ.
Όσον αφορά την δραχμή : Με ένα δημόσιο χρέος, κατά βάσιν, δραχμικό και ως εκ τούτου, διαχειρίσιμο, ακόμα και αν αυτό ξεπερνούσε το 150% του ΑΕΠ και έφθανε π.χ. στο 227% του ΑΕΠ, όπως είναι τώρα το ιαπωνικό δημόσιο χρέος και το οποίο, κατά 95% του συνόλου του είναι χρέος πληρωτέο σε γεν, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο η χώρα να χρεωκοπήσει (αν και με τον ΓΑΠ στο τιμόνι, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις).
Δυσκολίες και μάλιστα μεγάλες, η χώρα θα είχε, σαν αυτές που περιγράφεις, λόγω της διεθνούς ύφεσης και την συνακόλουθης πτώσης της εξωτερικής (και στην συνέχεια της εσωτερικής) ζήτησης και της υποτίμησης της δραχμής, που θα ακολουθούσε, για να αποκτήσει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, αλλά από τα τέλη του 2009 θα ανέκαμπτε γρήγορα, όπως έκανε και η γειτονική Τουρκία, η οποία επλήγη από την πτώση της διεθνούς ζήτησης το 2009 και εμφάνισε αρνητική ανάπτυξη της τάξης του -4,7% του ΑΕΠ (ενώ το 2008 η ανάπτυξή της είχε οριακά θετικό πρόσημο της τάξης του 0,7% του ΑΕΠ) για να ανακάμψει γρήγορα το 2010 και να εμφανίσει ανάπτυξη με θετικό πρόσημο, της τάξης του 8,2% του ΑΕΠ, κατά το 2010, εξέλιξη, η οποία συνεχίζεται και το 2011. (Η Τουρκία είχε την εξής διακύμανση στο ΑΕΠ της : Kατά το 2010, το ΑΕΠ της έφθασε στα 960,5 δισ. $, και είναι 17η χώρα στον κόσμο - γι' αυτό και συμμετέχει στους G20 -.
Kατά το 2009, το ΑΕΠ της έφθασε στα887,7 δισ. $ και κατά το 2008, το ΑΕΠ της έφθασε στα 931,4 δισ. $)
Η Τουρκία είχε αυτή την εξέλιξη και λόγω της ικανής της ηγεσίας, αλλά κυρίως επειδή δεν επηρεάζεται από το αρνητικό peg του σκληρού ευρώ, αφού έχει το τοπικό της νόμισμα, δηλαδή την λίρα, αντίθετα από την χώρα μας, η οποία κατήργησε το τοπικό της νόμισμα και υιοθέτησε το ευρώ, με αποτέλεσμα να υφίσταται τις αρνητικές επιπτώσεις του peg του ευρώ.
(Στην Ελλάδα, κατά το 2010 το ΑΕΠ έφθασε στα 318,1 δισ. $, με ανάπτυξη -4,8% του ΑΕΠ και είναι η 39η χώρα στον κόσμο. Κατά το 2009 το ΑΕΠ έφθασε στα 333,2 δισ. $, με ανάπτυξη -2% του ΑΕΠ. Κατά το 2008 το ΑΕΠ έθφασε στα 340,1 δισ. $ και ανάπτυξη 1% του ΑΕΠ).
Με λίγα λόγια : Τα συμπτώματα της ύφεσης στην Ελλάδα, αν αυτή είχε ως νόμισμά της την δραχμή (και είχε μία στοιχειωδώς λογική ηγεσία) - όπως έχω ξαναγράψει - θα έμοιαζαν με μια λοίμωξη του αναπνευστικού και θα ήσαν πλήρως και σύντομα ανατάξιμα, ενώ τώρα, με το σκληρό ευρώ και την αδυναμία αποσύδεσης της χώρας από το αρνητικό peg αυτού του σκληρού νομίσματος, η χώρα εμφανίζει την συμπτωματολογία κάποιου που τον έχει πατήσει ελέφαντας.
Και φυσικά, η διαφορά και η απόκλιση της μιας περίπτωσης απο την άλλη είναι τεράστια...
Και θα είχε ο ΓΑΠ ισχυρότατη νομική βάση για να το πράξει και το δίκαιο, με το μέρος της χώρας, προβάλλοντας το ισχυρισμό ότι οι δανειστικές συμβάσεις, που προέβλεπαν την αποπληρωμή του χρέους, σε ευρώ, το έπρατταν αυτό επειδή αυτό ήταν εκείνη την εποχή το επίσημο τοπικό νόμισμα. Η όποια αναφορά, λοιπόν, στο ευρώ, είχε την έννοια ότι η πληρωμή της δανειακής σύμβασης θα γινόταν στο τοπικό νόμισμα και έτσι, με την αλλαγή του τοπικού νομίσματος, η αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων κρατικών ομολόγων πρέπει να γίνει στο επαναφερθέν τοπικό νόμισμα, ήτοι σε δραχμές και όχι σε ευρώ.
Αυτό που έχει κεφαλαιώδη σημασία, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι το 95% των δανειστικών συμβάσεων της χώρας όριζαν ότι, σε περίπτωση νομικών διαφορών του ελληνικού δημοσίου με τους δανειστές του, εφαρμοστέο δίκαιο είναι το ελληνικό δίκαιο και αρμόδια για την εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων είναι τα ελληνικά δικαστήρια.
Ως εκ τούτου, οι δανειστές θα βρίσκονταν σε τραγικά μειονεκτική θέση, καταφεύγοντας στην ελληνική δικαιοσύνη και ουσιαστικά θα έχαναν όλες τις υποθέσεις, με την βοήθεια κάποιων τροποποιήσεων στην νομοθεσία, που θα έκανε η κυβέρνηση, μαζύ με την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, λόγω της οικονομικής κρίσης - μιάς έκτακτης ανάγκης, η οποία, άλλωστε, δεν θα ήταν προσχηματική, αλλά υπαρκτή και προφανέστατη.
Αυτή την πραγματικότητα και την δυσχερέστατη θέση των δανειστών, οι οποίοι θα έχαναν κυριολεκτικά τα λεφτά τους, δεν την γνωρίζει και δεν την έχει συνειδητοποιήσει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού.
Δυστυχώς, όμως, ο ΓΑΠ έβγαλε από αυτήν την δυσχερέστατη - την πραγματικά τραγική - θέση τους δανειστές της χώρας και παράλληλα έσωσε το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα από την ακαριαία κατάρρευση, με την υπογραφή του αποικιοκρατικού Μνημονίου της Πρωτομαγιάς του 2010, αφού, αποδέχτηκε, αφ' ενός μεν, την αποπληρωμή των παλαιών δανειστικών συμβάσεων με τοκογλυφικό επιτόκιο, το οποίο επιβαρύνει, ακόμα περισσότερο το, ήδη, τοκογλυφικό ελληνικό δημόσιο χρέος, φουσκώνοντάς το, έτι περαιτέρω και αφ' ετέρου δε, προσυπέγραψε την αλλαγή της νομικής βάσης των νέων συμβάσεων, με τα κράτη της ευρωζώνης, ορίζοντας, ως εφαρμοστέο το αγγλικό δίκαιο - το οποίο είναι, εκ παραδόσεως, ένα δίκαιο φιλικό προς τους δανειστές, αφαιρώντας την αρμοδιότητα εκδίκασης από τα ελληνικά δικαστήρια.
Αυτή η τελευταία διάταξη του Μνημονίου δεν είναι, απλώς, μια εγκληματική πράξη. Ουσιαστικά, αφαιρεί, κάθε όπλο άμυνας του ελληνικού δημοσίου, έναντι των δανειστών του και έτσι αγγίζει τα όρια της προδοσίας κατά του τόπου και του πληθυσμού του (φθάνοντας μέχρι το σημείο να ορίζεται στο Μνημόνιο ότι το ελληνικό δημόσιο δεν δικαιούται να δανειστεί χρήματα από αλλού, πέραν των δανειστών του για να ξεπληρώσει τα δάνειά του!!!).
Με λίγα λόγια, ο τύπος τα έχει κάνει σκατά και έχει δυσχεράνει αφάνταστα όλες τις μέλλουσες κινήσεις μιας άλλης ελληνικής κυβέρνησης, που θα προσπαθήσει να διορθώσει την κατάσταση.
Και αν αφεθεί να υπογράψει το νέο Μνημόνιο, που ετοιμάζει, θα κάνει τα πράγματα εφιαλτικά και κυριολεκτικά απόσκατα...