Αυτός είναι ο διηπειρωτικός πύραυλος RS-28 Sarmat, με βεληνεκές 18.000 χλμ, μέγιστη ταχύτητα κάπου στις 20 φορές της ταχύτητας του ήχου (24.910 χλμ την ώρα), και φυσικά, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να εντοπιστεί, από κανένα αντιβαλλιστικό σύστημα και δεν μπορεί να καταρριφθεί. Για τους Αμερικανούς θεωρείται ότι είναι, επιχειρησιακά, έτοιμος, αν και οι δοκιμαστικές πτήσεις συνεχίζονται, ενώ δεν είναι γνωστός ο αριθμός των πυρηνικών κεφαλών, που φέρει και ο οποίος υπολογίζεται ότι είναι πάνω από δέκα.
Με αυτό, ως δεδομένο, φαίνεται ότι η Ρωσία έφτασε πρώτη, στην απόλυτη πυρηνική υπεροπλία και ισχύ και θεωρητικά, όταν αποκτήσει έναν ικανό αριθμό, από αυτούς τους διηπειρωτικούς πυραύλους θα βρεθεί (ίσως και να βρίσκεται, ήδη), όχι μόνο, στην απλή υπεροχή, ως προς την ανισορροπία των πυρηνικών δυνάμεων, στον πλανήτη, αλλά και στην επίτευξη του πρώτου πυρηνικού πλήγματος, στους Δυτικούς αντιπάλους της, με υπολογιζόμενες, ως διαχειρίσιμες, τις δικές της απώλειες.
Στις 27 Οκτωβρίου 2022, δηλαδή πριν λίγες ημέρες, στην Μόσχα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κλήθηκε να διαβεβαιώσει το ακροατήριο της δεξαμενής σκέψης “Valdai Discussion Club” ότι ο κόσμος δεν βρίσκεται στα πρόθυρα του πυρηνικού αφανισμού και ο Ρώσος πρόεδρος επέλεξε να απαντήσει με μια μακρά παύση. Φυσικά, αυτή η μακρά παύση έφερε αναστάτωση, στους συμμετέχοντες, γεγονός, το οποίο επισημάνθηκε, στον Ρώσο ηγέτη, λέγοντάς του ότι η σιωπή του ήταν ανησυχητική, με αποτέλεσμα ο Βλαντιμίρ Πούτιν να χαμογελάσει και να απαντήσει : «Το έκανα επίτηδες, για να είστε σε επιφυλακή. Το αποτέλεσμα επιτεύχθηκε».
Ο Ρώσος πρόεδρος, μάλιστα, εξέθεσε την ατζέντα της εξωτερικής του πολιτικής, ισχυριζόμενος ότι η δυτική παγκόσμια τάξη καταρρέει και ότι έχει έρθει η ώρα να εγκαθιδρυθεί μια πολυπολική παγκόσμια τάξη, στην οποία η Μόσχα θα έχει μεγαλύτερο λόγο και κατηγόρησε τους Δυτικούς ότι έφεραν τον πόλεμο, στην Ουκρανία και στην Ταϊβάν, ότι προκάλεσαν ενεργειακή κρίση και ότι στραγγάλισαν τις παγκόσμιες αγορές τροφίμων.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν απέκλεισε την χρήση πυρηνικών όπλων, στον πόλεμο της Ουκρανίας, λέγοντας ότι δεν σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο όπλο, στον πόλεμο που κάνει, διότι, όπως είπε, δεν υπάρχει καμμία πολιτική και στρατιωτική δικαιολογία, για κάτι τέτοιο, αλλά άφησε ανοικτή την εκδοχή ενός πυρηνικού πλήγματος, στις χώρες της Δύσης, αναφερόμενος, στο πυρηνικό δόγμα της Ρωσίας, το οποίο επιτρέπει την χρήση τους, σε περίπτωση, που το ρωσικό κράτος απειλείται και το οποίο κράτος περιλαμβάνει, πλέον, τα κατεχόμενα και προφανώς, τα, προς κατάκτηση, τμήματα της Ουκρανίας.
Η φράση του Βλαντιμίρ Πούτιν που συνοψίζεται στο ότι «Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου στο ρόλο του Χρουστσόφ», είναι, προφανώς, αμφίσημη, διότι όταν του επισημάνθηκε ότι η 27η Οκτωβρίου είναι η 60ή επέτειος, από το τέλος της κρίσης των πυραύλων, στην Κούβα, η οποία επιλύθηκε, με την απόφαση του Χρουστσόφ να αποσύρει τα πυρηνικά όπλα της “Σοβιετικής Ένωσης” από το νησί αυτό, είπε ότι “με τίποτε” δεν θα έπαιρνε την θέση του παλαιού ηγέτη της “ΕΣΣΔ”.
Άλλωστε, όταν απομακρύνθηκε, από την εξουσία, ο Χρουστσόφ, ένας από τους λόγους της εκδίωξης ήταν ότι απέσυρε τους πυραύλους, από την Κούβα και έτσι η “Σοβιετική Ένωση” επέδειξε αδυναμία. Ο Χρουστσόφ σκεπτόταν διαφορετικά, λέγοντας “Τί, υποτίθεται ότι θα ξεκινούσα έναν παγκόσμιο πόλεμο;”. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, προφανώς, έχει το δικό του σκεπτικό. Στην Ουάσινγκτον πιστεύουν ότι ο Πούτιν είναι αναβλητικός επειδή δεν επιδεικνύει αποφασιστικότητα. Με λίγα λόγια, η αμερικανική κυβέρνηση και το βαθύ κράτος των ΗΠΑ πιστεύουν ότι ο Πούτιν μπλοφάρει και ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει όσα αφήνει να εννοηθεί ότι σκοπεύει να πραγματοποιήσει, χρησιμοποιώντας πυρηνικά όπλα.
Αλλά, από όσα φαίνονται, ο Ρώσος πρόεδρος δεν σκέφτεται, με αυτούς τους όρους. Έχει αποφασίσει ότι αυτός είναι ο τρόπος του, ως Ρωσία, τον οποίο ο ίδιος αποφασίζει ότι θα γίνει και δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Ουσιαστικά, φαίνεται να λέει ότι μπορεί να είναι έτοιμος να κάνει και πυρηνικό πόλεμο, αντί να προσαρμόσει την πολιτική του συμπεριφορά. Και έχω την άποψη ότι αυτό το εννοεί και λόγω του πυρηνικού βαλλιστικού πυραύλου Sarmat, στον οποίο αναφέρομαι, στην αρχή του τωρινού δημοσιεύματος και στην κυριαρχία της Ρωσίας, στο πυρηνικό πεδίο.
Η αμερικανική ηγεσία πέφτει έξω· ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν μπλοφάρει. Ξέρει τι θέλει, ξέρει τι κάνει και γνωρίζει ότι, για να επιτύχει τους στόχους του, χρειάζεται υπομονή. Και αυτή την υπομονή την έχει και την επιδεικνύει, έστω και αν η Ουάσινγκτον θεωρεί ότι αυτή η επίδειξη υπομονής είναι προϊόν της αναποφασιστικότητας του Ρώσου προέδρου. Τελικά, ο Jo Biden, έχει δίκιο, λέγοντας ότι όλα όσα η κυβέρνησή του πράττει “δεν είναι, για την Ουκρανία. Είναι για την Ανατολική Ευρώπη. Είναι για το NATO”. Αυτή είναι η γεωπολιτική στρατηγική του βαθύτατου κράτους των ΗΠΑ, προκειμένου να επιμηκυνθεί, χρονικά, ει δυνατόν, επ’ αόριστον, η αμερικανική παγκόσμια ηγεμονία, με σταθερό υπόβαθρο την συνασπισμένη Δύση.
Αυτή η γεωπολιτική στρατηγική είναι εσφαλμένη, όχι μόνο επειδή δεν λαμβάνει υπόψη της την δεδομένη και διαμορφωνόμενη γεωστρατηγική κατάσταση, στον πλανήτη, αλλά και επειδή, στην πράξη και στην ουσία της, είναι αδιέξοδη και ατελέσφορη. Καθ’ υπερβολήν, μιλώντας, πρέπει να θυμηθούμε την παλαιά τοποθέτηση του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν που αναφέρεται, στις αιτίες μιας επανάστασης και η οποία είναι ότι «Οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν, οι αποκάτω δεν τους ανέχονται, δεν θέλουν να τους κυβερνάνε». Δεν είναι, ακριβώς έτσι, τα πράγματα, σήμερα, αλλά σε διεθνές, σε παγκόσμιο επίπεδο, η ρήση του παλαιού Ρώσου επαναστάτη έχει ενδιαφέρον.
Αλλά, για να δούμε και να διαπιστώσουμε το γιατί η αμερικανική γεωπολιτική στρατηγική είναι εσφαλμένη, είναι χρήσιμο να δούμε την ανάλυση του Πωλ Κρεγκ Ρόμπερτς, που, μεταξύ άλλων, είναι οικονομολόγος και συγγραφέας, υπήρξε βοηθός υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Ρίγκαν, καθηγητής πανεπιστημίων και πρώην αρχισυντάκτης της Wall Street Journal. Η ανάλυση αυτή, αν και είναι ρεαλιστική, έχει τις σωστές και τις εσφαλμένες τις πλευρές. Αλλά, μην προτρέχοντας, καλό είναι να την διαβάσουμε.
Ιδού, λοιπόν, το κείμενο της συγκεκριμένης ανάλυσης :
“Ο κόσμος αντιμετωπίζει την καταστροφή και δεν υπάρχει συνειδητοποίηση. Για χρόνια, εγώ και ο Stephen Cohen, ενώ ήταν ακόμα ζωντανός, συμβούλευα ότι οι προκλήσεις της Ουάσιγκτον προς τη Ρωσία, στις οποίες συμμετέχουν και τα κράτη-μαριονέτες του ΝΑΤΟ, ήταν άστοχες και αντιπαραγωγικές.
Η επιβεβαίωση Μπέικερ
Ακόμη και πριν την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, ο Γκορμπατσόφ ήταν ανοιχτός στο να γίνει αυτή συνεργαζόμενο μέλος της Δύσης. Ο ρωσικός πληθυσμός είχε ευνοϊκή στάση απέναντι στη Δύση και ανυπομονούσε για την ενσωμάτωση της Ρωσίας στον δυτικό κόσμο.
Η κυβέρνηση Ρίγκαν και ο διάδοχος του Ρίγκαν, η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους, ήταν ανοιχτοί σε αυτή την ιδέα. Ο υπουργός Εξωτερικών του προέδρου Μπους, Τζιμ Μπέικερ, επιβεβαίωσε ότι υποσχέθηκε πως δεν θα υπήρχε μετακίνηση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, στα σοβιετικά σύνορα, εάν ο Γκορμπατσόφ επέτρεπε την επανένωση της Γερμανίας, η οποία έθεσε το έδαφος για την απελευθέρωση της ανατολικής Ευρώπης από την αυτοκρατορία της Σοβιετικής Ενωσης.
Το καθεστώς Κλίντον, υπό την επιρροή των νεοσυντηρητικών, παραβίασε τον λόγο της Αμερικής, με το σκεπτικό ότι ήταν προφορικός και όχι γραπτός και ως εκ τούτου δεν μετρούσε. Το καθεστώς Κλίντον όχι μόνο ανέτρεψε τη Γιουγκοσλαβία και την έσπασε σε κομμάτια, ενώ παρέδωσε ένα ιστορικό τμήμα της Σερβίας στους μουσουλμάνους, αλλά μετέφερε επίσης το ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας.
Την εποχή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ενωσης, το 1991, η Ρωσία ήταν πολύ αδύναμη για να κάνει οτιδήποτε γι’ αυτό καθώς η κυβέρνηση Γέλτσιν ήταν η μαριονέτα της Ουάσιγκτον.
Στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, το 2007, ο Πούτιν, ο διάδοχος του Γέλτσιν, δήλωσε ότι η Ρωσία δεν αποδέχεται τον μονοπολικό κόσμο της Ουάσιγκτον, στον οποίο κυβερνούσε η Ουάσιγκτον, και ότι η Ρωσία θα ακολουθούσε το συμφέρον της, όχι της Ουάσιγκτον.
Η ανατροπή της φιλορωσικής κυβέρνησης
Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Πούτιν λίγο πολύ αγνοήθηκε εκείνη την εποχή επειδή η Ουάσιγκτον συμμετείχε στους πολέμους της στη Μέση Ανατολή προς όφελος του Ισραήλ.
Αλλά καθώς περνούσε ο καιρός, η Ουάσιγκτον συνειδητοποίησε ότι η Ρωσία βρισκόταν εκτός επιτήρησης και ότι κάτι έπρεπε να γίνει γι’ αυτό.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Σότσι έδωσαν μια ευκαιρία. Το Κρεμλίνο πίστευε ότι μια επιτυχημένη Ολυμπιάδα που θα διεξαγόταν από τη Ρωσία θα ενίσχυε τη θέση της στη Δύση. Αντίθετα, αμερικανοί, βρετανοί και γερμανοί αξιωματούχοι μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, κατά τη διάρκεια των οποίων, ενώ ο Πούτιν ήταν απρόσεκτος, οι ΗΠΑ ανέτρεψαν τη φιλική προς τη Ρωσία κυβέρνηση της Ουκρανίας, πρώην τμήμα της Ρωσίας για αιώνες.
Η ναζιστική, αντιρωσική κυβέρνηση που εγκατέστησε η Ουάσιγκτον στην Ουκρανία άρχισε φυσικά να κακομεταχειρίζεται τον ρωσικό πληθυσμό πρώην ρωσικών επαρχιών τις οποίες οι σοβιετικοί ηγέτες είχαν ενσωματώσει στη σοβιετική ουκρανική επαρχία.
Η Κριμαία, μέρος της Ρωσίας από το 1700, προσαρτήθηκε στην Ουκρανία από τον Χρουστσόφ το 1956, και το Ντονμπάς προσαρτήθηκε στην Ουκρανία από προηγούμενους σοβιετικούς ηγέτες. Την εποχή εκείνη, η Ουκρανία και η Ρωσία αποτελούσαν μέρος της ίδιας χώρας, της Σοβιετικής Ενωσης.
Ο Πούτιν είδε το σχέδιο για την Κριμαία
Η ανεξαρτησία της Ουκρανίας κατοχυρώθηκε από την Ουάσιγκτον μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, το 1991, όταν ο πρόεδρος Γκορμπατσόφ συνελήφθη από σκληροπυρηνικά μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, τα οποία θεώρησαν, σωστά εκ των υστέρων, ότι φιλελευθεροποιούσε τόσα πολλά τόσο γρήγορα και έδινε πάρα πολλά στην Ουάσιγκτον χωρίς εφαρμόσιμες εγγυήσεις.
Η Κριμαία είναι η τοποθεσία της ρωσικής ναυτικής βάσης του στόλου της Μαύρης Θάλασσας, υπό μακροχρόνια ρωσική μίσθωση από την Ουκρανία, από την ανεξαρτησία της Ουκρανίας.
Ο Πούτιν βρισκόταν επαρκώς σ’ εγρήγορση για να καταλάβει ότι η νέα κυβέρνηση-μαριονέτα των ΗΠΑ στην Ουκρανία θ’ ακύρωνε τη μίσθωση, στερώντας έτσι από τη Ρωσία την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα και μέσω αυτής στη Μεσόγειο.
Ο πληθυσμός της Κριμαίας ψήφισε κατά 97% την επανένωση με τη Ρωσία, όπως και οι Ρώσοι που κατοικούν στο Ντονμπάς. Ο Πούτιν αποδέχτηκε το αίτημα της Κριμαίας, αλλά απέρριψε το αίτημα του Ντονμπάς.
Η έλλειψη αποφασιστικής δράσης από τη Ρωσία επέτρεψε στην Ουάσιγκτον να βάλει την ανθρωπότητα στον δρόμο προς τον Αρμαγεδδώνα»
Ποιος ήταν ο λόγος γι’ αυτή την απόφαση του Πούτιν, μια απόφαση που οδήγησε στον ολοένα διευρυνόμενο πόλεμο στην Ουκρανία οκτώ χρόνια αργότερα;
Η «Συμφωνία του Μινσκ»
Η καλύτερη εξήγηση είναι ότι ο Πούτιν άφησε τη δυτική προπαγάνδα να επηρεάσει την απόφασή του. Εάν ο Πούτιν ενσωμάτωνε το Ντονμπάς εκτός από την Κριμαία, την οποία έπρεπε να πάρει ή να χάσει τη ναυτική βάση στα νερά πλησίον της Ρωσίας, θα επιβεβαίωνε τον ισχυρισμό της δυτικής προπαγάνδας ότι σκόπευε ν’ αποκαταστήσει τη Σοβιετική Αυτοκρατορία.
Γιατί ο Πούτιν θεωρούσε ότι η δυτική προπαγάνδα θα έπρεπε να περιορίσει τη συμπεριφορά της Ρωσίας στο δικό της συμφέρον, αντί για τα συμφέροντα της Δύσης, υποδηλώνοντας έναν Πούτιν που έχει το ένα πόδι στη Δύση και το άλλο στον ρωσικό εθνικισμό.
Οι Ρώσοι του Ντονμπάς υπέφεραν φρικτά από τους ουκρανούς νεοναζί που είχε εγκαταστήσει η Ουάσιγκτον στο Κίεβο. Ο Πούτιν κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει κάτι. Αυτό για το οποίο αποφάσισε προϋπέθετε δυτική καλή θέληση που δεν υπήρχε.
Ο Πούτιν επινόησε τη «Συμφωνία του Μινσκ», ένα σχέδιο για να κρατήσει το Ντονμπάς στην Ουκρανία, αλλά να προσφέρει στους κατοίκους ορισμένες μορφές αυτονομίας, όπως τη δική τους αστυνομική δύναμη, που θα προστάτευε τον ρωσικό πληθυσμό από τις διώξεις των νεοναζί.
Ο Πούτιν έβαλε την Ουκρανία και τις δημοκρατίες του Ντονμπάς να υπογράψουν τη συμφωνία του Μινσκ και τη Γερμανία με τη Γαλλία να εγγυηθούν τη συμφωνία. Ομως η Ουάσιγκτον απαγόρευσε στην Ουκρανία να συμμορφωθεί με τη συμφωνία και στη Γαλλία και τη Γερμανία να την επιβάλουν.
Αργή πολιτική
Ο Πούτιν σπατάλησε οκτώ χρόνια προσπαθώντας να πουλήσει τη συμφωνία του που προφανώς δεν είχε καμία προοπτική, λαμβάνοντας υπόψη τις προφανείς προθέσεις της Ουάσιγκτον να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία για να προκαλέσει το μέγιστο πρόβλημα στη Ρωσία. Γιατί ο Πούτιν δεν μπόρεσε να το δει αυτό;
Ο κίνδυνος με την «περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση» του Πούτιν και την αργή πολιτική του είναι ότι παρέχει στη Δύση χρόνο για να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της και να πάρει την πρωτοβουλία. Παρά την «κόκκινη γραμμή» του, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη στέλνουν όπλα στην Ουκρανία.
Καθώς δεν υπήρξε αποτελεσματική απάντηση της Ρωσίας στις προκλήσεις, παρά τις δηλωμένες «κόκκινες γραμμές», παρασχέθηκε η επόμενη εκπαίδευση για τα ουκρανικά στρατεύματα. Στη συνέχεια, έξυπνες πληροφορίες και πληροφορίες στόχευσης. Κατόπιν όπλα μεγαλύτερου βεληνεκούς που μπορούν να φτάσουν σε στρατηγικούς ρωσικούς στόχους.
Ακολούθως, η επίθεση στη γέφυρα της Κριμαίας, οι αγωγοί Nord Stream, και τώρα ένα σχέδιο για μια βρόμικη βόμβα, που θα χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για την επέμβαση των ΗΠΑ με στρατεύματα που αναπτύσσονται στη Ρουμανία και την ανατίναξη ενός φράγματος που θα κατέστρεφε τη «ρωσική πόλη Χερσώνα» και θα άφηνε τους επίλεκτους ρώσους στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων απομονωμένους και εκτεθειμένους στην ουκρανική αιχμαλωσία, κάτι που θα συνιστούσε μια τρομερή νίκη προπαγάνδας για τη Δύση.
Οπως είναι τα πράγματα τώρα, έχουμε μια κατάσταση κατά την οποία η μέθοδος πολέμου του Πούτιν περιορίζει τις δυνάμεις του και όχι τους εχθρούς του. Οι τελευταίες ενδείξεις δείχνουν ότι ο Πούτιν και η ρωσική ανώτατη διοίκηση είναι πρόθυμοι να παραμείνει η πρωτοβουλία στα χέρια των δυτικών εχθρών τους. Το Κρεμλίνο αντιδρά στις κινήσεις του εχθρού του.
Στον δρόμο του Αρμαγεδδώνα
Εάν η Ουκρανία με τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο βοηθήσουν ν’ ανατινάξει το φράγμα του Δνείπερου και να πλημμυρίσει τη Χερσώνα, τότε, και μόνο τότε, πιθανόν, ίσως, η Ρωσία θ’ ανατινάξει το φράγμα που θα της δώσει τη νίκη στον πόλεμο, αποκόπτοντας ένα μεγάλο κομμάτι της Ουκρανίας από την Ουκρανία.
Προφανώς, το Κρεμλίνο δεν έχει ασχοληθεί με το ερώτημα γιατί η Ρωσία δέχεται απώλειες και την εμφάνιση ταπεινωτικών ηττών όταν μπορεί εύκολα να κερδίσει τον πόλεμο σε μια μέρα.
Οι προκλήσεις της Ουάσιγκτον εντείνονται και η απάντηση του Πούτιν δεν είναι επίδειξη δύναμης, αλλά έκκληση για διαπραγματεύσεις και προσφορές για παροχή ενέργειας στους εχθρούς της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ. Δεν είναι περίεργο που η Ουάσιγκτον κλιμακώνει τη σύγκρουση.
Η έλλειψη αποφασιστικής δράσης από τη Ρωσία επέτρεψε στην Ουάσιγκτον να βάλει την ανθρωπότητα στον δρόμο προς τον Αρμαγεδδώνα. Η Ουάσιγκτον και οι μαριονέτες της στο ΝΑΤΟ έχουν χάσει τον φόβο τους για τη Ρωσία και οι προκλήσεις θα συνεχιστούν.
Καθώς ο Πούτιν δεν υπερασπίστηκε καμία ρωσική κόκκινη γραμμή, η Ουάσιγκτον πιστεύει ότι δεν έχει καμία. Ο Πούτιν δεν υπερασπίζεται καν τη Συρία, μια χώρα που έσωσε από την κατάκτηση της Ουάσιγκτον, από τις ισραηλινές επιθέσεις.
Η υπομονή είναι αρετή σ’ έναν ηγέτη, αλλά η υπομονή του Πούτιν θεωρείται από πολλούς στην Ουάσιγκτον ως έλλειψη αποφασιστικότητας. Εάν αυτή η ερμηνεία της υπομονής του Πούτιν αποδειχθεί λάθος, η Ουάσιγκτον θα περάσει μια κόκκινη γραμμή που θα μας φέρει στην περίοδο του Αρμαγεδδώνα.“
Αυτή είναι η αφήγηση και η εξιστόρηση των πραγμάτων καταστάσεων από τον Πωλ Κρεγκ Ρόμπερτς. Δεν θα πω ότι η ανάλυση του, ως προς τα γεγονότα, είναι εσφαλμένη. Δεν είναι εσφαλμένη η εξιστόρηση, που κάνει. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν, έτσι ακριβώς, όπως τα περιγράφει ο σοφός αφηγητής. Το μόνο σφάλμα, που κάνει, αφορά τον προσδιορισμό των πραγματικών στόχων του Βλαδίμηρου Πούτιν και τις ρωσικής ελίτ.
Και τούτο διότι, παρά τα όσα συμβαίνουν και κατά ένα περίεργο τρόπο, ίσως και εξαιτίας αυτών, ο Ρώσος ηγέτης και η ελίτ της χώρας του, επιθυμούν να ενταχθεί, η Ρωσία, σε ένα ευρύτερο σχήμα, μέσα στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, όπως και ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και η ύστερη “σοβιετική” ελίτ. Αυτός ήταν, πάντα, ο στόχος και αυτός ο στόχος είναι, που παραμένει και περιμένει την εκπλήρωση του.
Φυσικά, η ρωσική ηγεσία δεν πρόκειται να δεχθεί μια οποιαδήποτε ένταξη, στους δυτικούς ευρωατλαντικούς θεσμούς, έστω και με όρους παρία, όπως έπραξαν, αρχικά, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και στην συνέχεια, ο Μπορίς Γιέλτσιν. Για τον λόγο αυτόν, η ρωσική ηγεσία κραδαίνει, ως όπλο, απέναντι, στην Ουάσινγκτων και στην Δύση, την οικοδόμηση μιας σταθερής συμμαχίας, με τον κινέζικο παράγοντα, ο οποίος, εδώ που τα λέμε και όπως τα έχουμε πει, εδώ και πολύ καιρό, είναι ο πραγματικός αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και ευρύτερα της Δύσης.
Σε αυτόν τον σκληρό κινεζοδυτικό ανταγωνισμό, για την κυριαρχία στον πλανήτη, η Ρωσία, με τις δικές τις περιορισμένες δυνάμεις, αλλά και με το ακαταμάχητο πυρηνικό της οπλοστάσιο, μπορεί να παίξει, θέλει να παίξει και προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του Joker, του μπαλαντέρ. Και γεωπολιτικά, μέσα στο υπάρχον γεωστρατηγικό πλαίσιο του ανταγωνισμού, για τον έλεγχο της Ευρασίας, η Ρωσία είναι ο Joker, ο μπαλαντέρ, στο ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι, όπως υπήρξε μπαλαντέρ, για την Δύση, η “Σοβιετική Ένωση”, στην εποχή του Ιωσήφ Στάλιν και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Και αν εκείνη η λυκοσυμμαχία υπήρξε προσωρινή, Ο Βλαντιμίρ Πούτιν επιθυμεί και προσπαθεί να οικοδομήσει, επιμένοντας στην επίτευξη του στόχου του, μιας σταθερής συμμαχίας, με την Ουάσινγκτων και την Ευρώπη, ως σύνολο.
Αλλά αυτό απαιτεί μια ανακατανομή της ισχύος, κυρίως, στον ευρωπαϊκό χώρο, υπέρ της Ρωσίας, η οποία, με την ηγεσία της, απαιτεί η οικοδόμηση αυτής της σταθερής συμμαχίας, με την Δύση και η ένταξη της χώρας, στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, να γίνει, με βάση την πραγματική ισχύ της χώρας, που δεν είναι μόνον η τρέχουσα οικονομική της κατάσταση η οποία δεν είναι καλή, αλλά θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται μέσα και οι δεδομένες πηγές ισχύος της Ρωσίας, που εντοπίζονται στο πυρηνικό της οπλοστάσιο και κυρίως, στο πλούσιο και αχανές πεδίο των αναπτυξιακών της δυνατοτήτων, με βάση κυρίως τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και του ανθρώπινου δυναμικού της, καθώς και της πελώριας γεωγραφικής της έκτασης, μαζί με τις δεδομένες επιρροές της, στον χώρο της διασπασθείσας “Σοβιετικής Ένωσης”.
Αυτό είναι, όμως, που δεν επιθυμούν οι Δυτικοί· αφενός μεν, οι Αμερικάνοι, οι οποίοι δεν θέλουν την Ρωσία ως εταίρο, αλλά ως παρία (εξ ου και η τωρινή πυρηνική αμφισημία της Ουάσιγκτων, στο θέμα της πρώτης χρήσης πυρηνικών όπλων, η οποία χειροτερεύει τα πράγματα, αφού η κυβέρνηση Μπάιντεν ισχυρίζεται ότι είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα, όχι μόνο, ως απάντηση, σε μια πυρηνική επίθεση, αλλά και σε μη πυρηνικές απειλές και φυσικά, αυτή η προσέγγιση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και καταστροφική για τους στόχους των ΗΠΑ, αφού, έτσι όπως εμφανίζεται, είναι κούφια, ενώ, αν υλοποιηθεί, πρόκειται να οδηγήσει, σε πυρηνικό όλεθρο· αλλά δεν πρέπει να ανησυχούμε, διότι αυτές οι δηλώσεις αποτελούν εκφράσεις εκφοβισμού του αντιπάλου, διότι, αν υπάρξουν, θα οδηγήσουν την Μόσχα όλου του επίγειου και διαστημικού πυρηνικού και μη συστήματος της Ουάσινγκτων) και αφετέρου δε, η ευρωπαΐκή ελίτ, η οποία αντιλαμβάνεται ότι ο τεράστιος χώρος της Ρωσίας, μαζί με τις αναπτυξιακές τις ικανότητες, που θα εκφραστούν, μέσα από την ένταξη της μεγάλης αυτής χώρας, στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, θα την καθυποτάξει και θα την κάνει ένα απλό παρακολούθημα της ρωσικής ελίτ.
Ως εκ τούτου, το παιχνίδι είναι δύσκολο, αλλά έχοντας την αβάντα της εκπληκτικής ανόδου του κινεζικού παράγοντα, ο οποίος σε μία δεκαετία, η εικοσαετία, θα είναι άπιαστος και πολύ μπροστά από την Δύση, ως σύνολο ο Βλαντιμίρ Πούτιν συνεχίζει, με υπομονή, να παίζει το παιχνίδι της ένταξης της Ρωσίας, σε μια ευρύτερη ευρωατλαντική συμμαχία, την οποία πιστεύει ότι, με την επιμονή που επιδεικνύει, μπορεί να την επιτύχει, διότι αυτό είναι το στρατηγικό συμφέρον της Δύσης, στις ερχόμενες δεκαετίες σε βάθος χρόνου κατά τις ερχόμενες δεκαετίες, έχοντας, παράλληλα, στο μανίκι του και την συμμαχία, με το Πεκίνο, εάν αυτή η γεωπολιτική αυτή προσπάθεια και στόχευση καταστεί ατελέσφορη. Αλλά, μέχρι τώρα, θα προσπαθεί και θα συνεχίσει να το προσπαθεί, πιστεύοντας ότι η Δύση θα λογικευτεί και θα δει τα μακροχρόνια συμφέροντα της.
Αλλά, στην ζωή, δεν είναι τίποτα δεδομένο. Όλα μπορούν να γίνουν και όλα μπορούν να μη γίνουν. Ως εκ τούτου, είναι πολύ πιθανό και όσο η Δύση επιμένει, στην εφαρμογή του δικού της σχεδιασμού, αυτό γίνεται πιθανότερο, τελικά, η Ρωσία να στραφεί, προς την Κίνα και να οικοδομήσει μια τεράστια και ισχυρή συμμαχία, με τον παλαιό ιδεολογικοπολιτικό ανταγωνιστή της, στα χρόνια του Μάο Τσετούνγκ, από την εποχή της πολιτιστικής επανάστασης της δεκαετίας του 1960 και την σύγκρουση του με την “σοβιετική” γραφειοκρατία, υπό τον Νικήτα Χρουστσόφ.
Η συμμαχία αυτή θα διαρρήξει και θα καταρρίψει τον σημερινό αποδυναμωμένο και θνήσκοντα μονοκρατορικό αυτοκρατορισμό της Ουάσινγκτων και των δυτικών πρωτευουσών. Γι’ αυτό και λέω ότι ο Πούτιν και ξέρει τι λέει και ξέρει τι θέλει και προσπαθεί να βρει τους δρόμους, για να επιτύχει αυτά που θέλει. Το τι θα καταφέρει, μένει να το δούμε. Και έχω την άποψη ότι, έτσι και αλλιώς, θα επιτύχει αυτό που θέλει, είτε ο ίδιος είτε οι διάδοχοι του, στην Μόσχα, διότι η μονοκρατορία της Δύσης, στον πλανήτη, βρίσκεται σε κατάσταση αποδρομής. Κυριολεκτικά, η ισχύς και η πρωτοκαθεδρία της Δύσης δύει.
Αλλά όλα αυτά τα έχουμε μπροστά μας και μένει να τα δούμε. Αρκεί κι εμείς να έχουμε την υπομονή, που πρέπει να έχουμε και φυσικά, διότι όλες αυτές οι εξελίξεις θέλουν αρκετό χρόνο, για να κατασταλάξουν και φυσικά, να ζήσουμε για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε την πολύ ενδιαφέρουσα ροή των γεγονότων, που θα ακολουθήσουν.
Σχόλια