16-19/10/2022 Το 20ο συνέδριο του Κ.Κ. Κίνας επικυρώνει την, περίπου, απόλυτη κυριαρχία του Σι Τζινπίνγκ και συνεχίζει να οδηγεί αυτή την μεγάλη χώρα, στην οδό της παγκόσμιας ηγεμονίας.

 

Αυτές τις ημέρες διεξήχθη ένα γεγονός, το οποίο, από όποια μεριά κι αν το δει κανείς, είναι κοσμοϊστορικό. Πρόκειται για το 20ό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, που είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο του κομμουνιστικό κόμμα, στον κόσμο και το οποίο κυβερνά, εδώ και πολλές δεκαετίες, έναν πληθυσμό, ο οποίος φθάνει το ενάμιση δισεκατομμύριο ανθρώπους και ως εκ τούτου, δεν μπορεί, ως γεγονός, να αγνοηθεί. 

Το 20ο συνέδριο λήγει, με την κατοχύρωση της παντοκρατορίας του γενικού γραμματέα του κόμματος και προέδρου της “Λαϊκής Δημοκρατίας” της Κίνας Σι Τζιπίνγκ, όπως άλλωστε ήταν και αναμενόμενο, αφού, εδώ και χρόνια, το μοντέλο της πολυαρχίας, στην Κίνα, θεωρείται πια , ως ξεπερασμένο. Ένα εξουσιαστικό, αυταρχικό και ολοκληρωτικό, στην ιδεολογία και στην πολιτική πρακτική του, κόμμα, σαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας δεν θεωρεί ότι η πολυαρχία του αρμόζει, ως μοντέλο διοίκησης, πολύ περισσότερο που το κόμμα αυτό, πέρα από την διεθνιστική ιδεολογία του, είναι ένα κόμμα, με καθαρή κινεζική  εθνική βάση, γεγονός το οποίο, το διαφοροποιεί, καθοριστικά, από το παλαιό ΚΚΣΕ και από την παλαιά πολυεθνική Ένωση Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών. 

Αυτή η πραγματικότητα προσδιορίζει το κινέζικο κομμουνιστικό κόμμα περισσότερο πολύ περισσότερο ως κινέζικο και λιγότερο κομμουνιστικό κόμμα. Πρόκειται για ένα εθνικό κόμμα, το οποίο, στην πραγματικότητα, έχει χάσει και τον παλιό εργατικό και αγροτικό προσανατολισμό του, αφού, εδώ και πολλά χρόνια, έχει μετατραπεί σε ένα διαταξικό κόμμα, το οποίο, ξεκινώντας, αρχικά, ως ένα κόμμα διανοούμενων και συνδικαλιστών, μετασχηματίστηκε σε ένα κόμμα της κρατικής και της κομματικής γραφειοκρατίας, το οποίο αποδέχτηκε, στις τάξεις του, την νέα αστική τάξη, που γεννήθηκε, μέσα από το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Ντενγκ Ξιαοπίνγκ, καθώς και την εταιρική πολυεθνική γραφειοκρατία των μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες διευθύνονται, από το κομμουνιστικό κόμμα. 

Έτσι ο παλιός εργατισμός, η εργατική ιδεολογία του κόμματος, παρότι, στα λόγια, μένει ως έχει, στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα πρόσχημα, το οποίο καλύπτει την κρατικοκαπιταλιστική κομματική εξουσία που διαπερνά και διατρέχει όλη την κινέζικη κοινωνία. Αυτή είναι η πραγματικότητα, σήμερα, στην Κίνα και αυτή την πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίσουμε, ως απότοκο της ελιτιστικής ιδεολογίας του μαρξισμού λενινισμού, η οποία, σε ένα μεγάλο βαθμό, εξαιτίας της ελιτίστικης επιστημονικοφανούς οργανωτικής συγκρότησης της, αναπόφευκτα, οδήγησε, σε αυτό το μεικτό σχήμα της νέας μετακαπιταλιστικής άρχουσας τάξης, η οποία προσδιορίζεται, ως ένα ελιτίστικο γραφειοκρατικό εξουσιαστικό μόρφωμα, το οποίο προσιδιάζει, σε αυτό που, πλέον, ονομάζουμε, από την εποχή του James Burnham και του Κορνήλιου Καστοριάδη και εν γένει, την μετατροτσκική εποχή, ως γραφειοκρατικό καπιταλισμό μιας μικτής και διευθυνόμενης (ατελώς, ή μη) οικονομίας και κοινωνίας.

Άλλωστε, πιο σημαντική από την ταξική σύνθεση ενός κόμματος είναι η κοινωνική θέση της ηγεσίας του. Αυτό ισχύει,  σε κόμματα με εδραιωμένη αυστηρή ιεραρχία, όπως το ΚΚ Κίνας. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η κομματική και η κρατική ηγεσία απολάμβανε προνόμια, ήδη, από την λεγόμενη  “σοσιαλιστική” περίοδο. Ο μισθός του υπουργού ήταν, εκείνη την εποχή, 15 φορές μεγαλύτερος του βασικού εργατικού μισθού, έστω και αν δεν επρόκειτο, για μια, καθαρά, εμπορευματική οικονομία. 

Τώρα, σε συνθήκες μικτής κρατικοκαπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, αυτά και πολλά άλλα προνόμια δίνουν την δυνατότητα στην ελίτ να εντάσσεται, ή να προσεγγίζει τις συνθήκες ζωής της αστικής τάξης. Παράλληλα, παρα το γεγονός ότι, με κομματική εγκύκλιο, δεν επιτρέπονται οι επιχειρηματικές δραστηριότητες, στα κομματικά στελέχη, η κομματική ελίτ χρησιμοποιεί συγγενικά και άλλα παρένθετα πρόσωπα, για να ξεπερασθεί αυτή η απαγόρευση. 

Σε αυτό το κρατικοκαπιταλιστικό γραφειοκρατικό πλαίσιο, ο Σι Τζινπίνγκ δεν έκανε τίποτε άλλο, παρά, μόνο, το αυτονόητο. Προσδιόρισε το τετράπτυχο : Ανάπτυξη - Ποιότητα - Αυτονομία - Ισχύς, ενταγμένο, σε ένα εθνικό όραμα εφάμιλλο του μακρινού παρελθόντος, του παρόντος και του ιστορικού ρόλου που θέλει η κινεζική άρχουσα τάξη να επιτελέσει, έχοντας γνώση της ισχύος του έθνους της, των αδυναμιών του αντιπάλου της και των νέων ευνοϊκών δεδομένων, που διαμορφώνονται, στα 30 χρόνια, από την έναρξη της μετασοβιετικής εποχής και είναι λογικό να επιθυμεί να τρέξει, για να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία. 

Δεν είναι, βέβαια, λυμένα όλα τα προβλήματα, στην Κίνα. Κάθε άλλο. Είναι σαφές ότι η κινεζική ελίτ έχει και τα δικά της ιδιαίτερα προβλήματα να αντιμετωπίσει και στην οικονομία και στην οργάνωση της παραγωγής και στην κοινωνία, αλλά η κομμουνιστική γραφειοκρατία αποφεύγει τις ομφαλοσκοπήσεις. Είναι ρεαλίστρια. Για την κινεζική ηγεσία, είναι γνωστό και κατανοητό ότι οι στρατηγικοί της ανταγωνιστές, οι ΗΠΑ και η “ΕΕ”, βρίσκονται, στα πλαίσια μιας μεσομακροπρόθεσμης μεταβατικής περιόδου, μετά το πέρας της οποίας θα κληθούν να πληρώσουν, πολύ ακριβά, το τίμημα των ολέθριων επιλογών τους, αν δεν ανασχέσουν, ενδιάμεσα, την ανερχόμενη κινεζική ισχύ.

Η κινεζική ηγεσία δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει αυτήν την ευκαιρία να περάσει αναξιοποίητη, και αυτή η αποφασιστικότητα φαίνεται ότι διαπερνά το σύνολο της εναρκτήριας παρέμβασής του παντοδύναμου Κινέζου ηγέτη, στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΚ, αφού ο Σι Τζινπίνγκ θα προχωρήσει, σε μια τρίτη θητεία στην κινεζική Προεδρία και στη θέση του γενικού γραμματέα του ΚΚΚ, ενώ ακόμη πιο βέβαιη πιο είναι η παραμονή του, ως επικεφαλής της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής, δηλαδή των ενόπλων δυνάμεων, στην κομματικοποίηση και στην κομματική πειθαρχία των οποιων είναι, αποφασιστικά, αφοσιωμένος ο ηγέτης της Κίνας. Το ότι η θέση του επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων είναι, ουσιαστικά, πιο σημαντική, από τις θέσεις του επικεφαλής του ΚΚΚ και της κυβέρνησης, φαίνεται από το γεγονός ότι ο Ντενγκ Ξιαοπίνγκ αναδείχτηκε, ως διάδοχος του Μάο Τσετούνγκ, με την βοήθεια του στρατού. Από το 1978 και για περίπου δέκα χρόνια, ενώ ο ίδιος δεν έγινε ποτέ επικεφαλής της κυβέρνησης, ή του ΚΚΚ, παρέμεινε επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων.

Για τους λόγους αυτούς, ο Σι Τζινπίνγκ δεν πρόκειται να αφήσει τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες, ως η αιχμή της δύναμης της Κίνας, θα μείνουν, υπό στενή προσωπική και κομματική καθοδήγηση.

Διαβάζω αυτές τις ημέρες διάφορους περίεργους αναλυτές, για τα τεκταινόμενα, στο 20ο συνέδριο του ΚΚ Κίνας, που αναφερόμενοι, στην επικράτηση του Σι Τζινπίνγκ, θέλουν να ισχυρίζονται ότι η φιλορωσική πτέρυγα της γραφειοκρατίας του ΚΚΚ, επικράτησε της φιλοαμερικανικής. 

Ανοησίες. Η κινεζική κομμουνιστική γραφειοκρατική ελίτ έχει πάρει τα δικά της μαθήματα, από την διαλυτική διαδικασία του ΚΚΣΕ και της “Σοβιετικής Ένωσης”, από το μακρινό 1989 και μετά. Και φυσικά, δεν πρόκειται να διαπράξει τις τερατώδεις βλακείες, που διέπραξε η διασπασμένη, τότε, “σοβιετική” ελίτ, που κόντεψε να επηρεάσει και να διχάσει και το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα. Όποια αλλαγή, ή μεταρρύθμιση και αν γίνει, στο απώτερο μέλλον, στο ΚΚ Κίνας, δεν πρόκειται να διχάσει και να διασπάσει, ή να διαλύσει την Κίνα, η οποία πρόκειται να βαδίσει τον δρόμο της, προς την παγκόσμια ηγεμονία, ή συγκυριαρχία, με έναν συντεταγμένο τρόπο και χωρίς ουσιαστικές έριδες. 

“Δεν θα αφήσουμε την χώρα μας να γίνει ένα τσίρκο”, είπε ο Ντενγκ Ξιαοπίνγκ, το 1989, αναφερόμενος, στο ολιγαρχικό μοντέλο της αστικής δημοκρατίας και της συναφούς άσκησης πολιτικής, που επικρατούν, στις χώρες της Δύσης. Και αυτό το δίδαγμα το έχει εμπεδώσει η κινεζική άρχουσα ελίτ. Τις εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, μένει να τις δούμε και να τις ζήσουμε· εάν και όσο ζήσουμε.

 

Θα κλείσω την αναφορά μου, στο 20ο συνέδριο του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, με ένα συγκινητικό επεισόδιο. Στην παραπάνω φωτογραφία, απεικονίζεται ο Σονγκ Πινγκ, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΚ, γεννημένος το 1917, που είναι δηλαδή, 105 ετών και παραβρέθηκε, στο 20ο Συνέδριο του Κ.Κ. Κίνας, επιβεβαιώνοντας τις στέρεες ιστορικές ρίζες του ΚΚΚ με τον μαρξισμό λενινισμό και τον σταλινισμό.

(Είπε κανείς ότι το Κ.Κ Κίνας ξεχνάει τις ρίζες του και δεν τις τιμά; Αν το είπε κάποιος κάνει λάθος)…