2022 - 2023 και μετά : Γιατί η Ελλάδα πρέπει να αποβληθεί, από την ευρωζώνη και οδηγείται, στο να βγει, από από αυτήν. (Τί είναι το euro; Ένας κρυφός και καταστροφικός μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών και όχι ένα υγιές νόμισμα).

 

Καθώς τα διαφορετικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων έχουν, εδώ και καιρό, δρομολογηθεί στην ανοδική τους πορεία και παρά την μικρή αποκλιμάκωση, που έχουν παρουσιάσει αυτές τις ημέρες (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ελληνικό spread έχει φτάσει, στις 226,7 μονάδες βάσης, που αντιστοιχεί, σε επιτόκιο κρατικού δανεισμού της τάξεως του 3,494%), η όλη η ατμόσφαιρα, που επικρατεί, στον χρηματοπιστωτικό χώρο, παραπέμπει σε μια δυσμενέστατη εξέλιξη, η οποία θα προσομοιάζει, στην πορεία των ελληνικών κρατικών ομολόγων, το 2010 και το 2011, έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται, στο παραπάνω σχήμα, που αφορά την περίοδο 1995 - 2011, με την ουσιαστική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, που οδήγησε, στην επιβολή των Μνημονίων, από τους ευρωζωνικούς θεσμούς και το ΔΝΤ, καθώς και στην μακροχρόνια οικονομική κρίση, που ακολούθησε και εξακολουθεί να μαστίζει την ελληνική κοινωνία. 

Έτσι εφόσον η ευρωπαΐκή κεντρική τράπεζα παύσει να στηρίζει τα κρατικά ομόλογα της ευρυζωνικής περιφέρειας και φυσικά, μεταξύ αυτών και τα ελληνικά, είναι δεδομένο ότι η ελληνική χρεοκοπία πρόκειται να εμβαθυνθεί και θα καταλήξει, στην επιβολή επικαιροποιημένου Μνημονίου, που πρόκειται να σπρώξει την ελληνική οικονομική κρίση, σε πολύ χειρότερα επίπεδα.

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα, για τα spreads, είναι δομικό και η λύση του προϋποθέτει και απαιτεί την οικειοθελή αποχώρηση, ή την αποβολή της Ελλάδας, καθώς και των άλλων υπερχρεωμένων κρατών, από τη ζώνη του ευρώ, για να αποφευχθεί μια νέα βαρειά κρίση χρέους και μια συνακόλουθη εμβάθυνση της χρεωκοπίας της ελληνικής οικονομίας.  

Οι προοπτικές είναι ζοφερές και αυτό η Ελλάδα και η ευρωζώνη αναμένεται να το διαπιστώσουν, λίαν συντόμως. Έτσι έγινε και κατά την διάρκεια της κρίσης της ευρωζώνης, πριν από 12 χρόνια, όταν οι διεθνείς μπατιροτραπεζίτες επενδυτές συνειδητοποίησαν ότι το να δανείσουν την Ελλάδα ήταν πολύ πιο ριψοκίνδυνο, από το να δανείσουν την Γερμανία, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν οι χαώδεις εξελίξεις, τις οποίες ζήσαμε και γνωρίζουμε. Οι πραγματικές αποδόσεις των τίτλων χρέους, στα ευρωπαϊκά ομόλογα, όπως είναι λογικό, διέφεραν και φυσικά, το σαθρό ευρώ, το οποίο δεν λειτουργεί, ως κανονικό νόμισμα, αλλά, στην πραγματικότητα, επιτελεί τον ρόλο ενός ημιπαγωμένου μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών, ανάμεσα, στις οικονομίες των χωρών της ευρωζώνης, κλονίστηκε. 

Τώρα, οι εξελίξεις οδεύουν, προς την ίδια κατεύθυνση. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι έτοιμη να συσφίξει, δυναμικά και αποφασιστικά, την νομισματική της πολιτική, αυξάνοντας τα επιτόκια, πιθανόν και σε μεγάλο ύψος, με αποτέλεσμα να διακυβεύεται η διεύρυνση του κόστους δανεισμού των χωρών της ευρωζώνης, ιδίως, για την ευρωπαϊκή περιφέρεια· ένα κόστος, που, όπως είπαμε, έχει, ήδη, αυξηθεί, αφού το ευρώ, λόγω της διφυούς του υπόστασης, ως ενός νομίσματος, το οποίο υποκρύπτει έναν μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, οδηγείται, στο να εκραγεί.

Το πρόβλημα είναι δομικό. Απαιτείται χρηματοπιστωτική συρρίκνωση και οι αδύναμες και υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης πρέπει να βγουν, από το ενιαίο νόμισμα, ενώ η Γερμανία, που θα μπορούσε να είχε παραχωρήσει την δημοσιονομική της δυναμική, για χάρη των υπερχρεωμένων κρατών, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία και να κατευνάσει τις αγορές, ώστε αυτές να δανείσουν την Αθήνα και την Ρώμη, μέσω του Βερολίνου, δεν θα δεχόταν και δεν δέχεται, πότε, κάτι τέτοιο, αφού θεωρεί ότι τα χρήματα, από τις εξαγωγές της, είναι δικά της, δημιουργημένα και κερδισμένα, στην Γερμανία. Η γερμανική ελίτ δεν είναι διατεθειμένη να μοιραστεί τα χρήματά της, με κανέναν.

Η υπάρχουσα χρηματοπιστωτική πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης και του εύκολου χρήματος, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέσω της αγοράς κρατικών ομολόγων των χωρών της περιφέρειας - και όχι μόνο -, που κράτησε, περίπου, 12 χρόνια, αποδεικνύεται προσωρινή. Ο Mario Draghi κατεύνασε, επι μακρόν, την κατάσταση, λέγοντας ότι θα κάνει «ό,τι χρειαστεί» και από τότε, διατήρησε τα κρατικά spreads, σχετικά, χαμηλά. 

 Ωστόσο, πλέον, ο πληθωρισμός κινείται, σε, ιστορικά, υψηλά επίπεδα, οι τιμές είναι εκτός ελέγχου και η παροχή φθηνού χρήματος, σύμφωνα με την εσωτερική οικονομική λογική, που διέπει την ευρωζώνη και το ευρώ, ως έναν κρυφό μηχανισμό εσωτερικών συναλλαγματικών ισοτιμιών, πρέπει να σταματήσει. Αλλά ο κατακερματισμός και η διάσπαση των αγορών και του ευρω αποτελούν έναν θανάσιμο κίνδυνο, για την ευρωζώνη.

Ως εκ τούτου, τί πρέπει να γίνει, με το ευρώ; Να συρρικνωθεί, ή να υπάρξει επεκτατική δημοσιονομική πολιτική; 

Κανονικά, θα έπρεπε να γίνει το δεύτερο, αλλά, όπως προανέφερα, το ευρώ δεν είναι ένα κανονικό νόμισμα. 

Εκ πρώτης όψεως, το ευρώ φαίνεται ότι είναι ένα ασφαλές, υγιές, πραγματικό νόμισμα, αλλά, εσωτερικά, ωστόσο, το ευρώ είναι ένα τεράστιο και καταστροφικό πρόβλημα, διότι, λειτουργώντας, ως ένας κρυφός μηχανισμός εσωτερικών συναλλαγματικών ισοτιμιών (αφού το ελληνικό, το γερμανικό, το ιταλικό, το γαλλικό, το ισπανικό κλπ ευρώ λειτουργούν, μέσα, σε ανισόμετρες και ανισοβαρείς οικονομίες), καθίσταται, εκ των πραγμάτων, μη υγιές και αφύσικο πείραμα, επειδή η ευρωζώνη δεν διαθέτει μια ενιαία ομοσπονδιακή κρατική δομή, με κεντρική κυβέρνηση.

Έτσι, αντί, για σταθερή και μακροχρόνια ευημερία, το ευρώ προκαλεί εκρήξεις χρέους, στην Ρώμη, στην Αθήνα και αλλού, φέρνοντας την καταστροφή, σε αντίθεση, με τις ΗΠΑ, που είναι ένα λειτουργικό ενιαίο ομοσπονδιακό κράτος, το οποίο έχει κεντρική κυβέρνηση, που μπορεί να διαχειρίζεται και να αυξάνει, άφοβα, το χρέος του, όπως δείχνει ο παραπάνω πίνακας και να ασκεί επεκτατική δημοσιονομική πολιτική.

Το συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα, πρέπει, κατ’ αρχήν, να βγει από το ευρώ και την ζώνη του, επιστρέφοντας, σε ένα εθνικό νόμισμα.

Το πρόβλημα, όμως, εντοπίζεται, στο γεγονός ότι η εντόπια πολιτική και οικονομική ελίτ δεν είναι πρόθυμη, για αυτή την αναγκαία πρωτοβουλία, ενώ η ελληνική κοινωνία παραμένει απογοητευμένη και απαθής.

Γι’ αυτό και το μέλλον της χώρας είναι ζοφερό. Και οι επερχόμενες εξελίξεις θα χειροτερεύσουν την επικρατούσα κακή κατάσταση.