Η Ελλάδα και η Αίγυπτος υπέγραψαν μια καλή συμφωνία, για τις θαλάσσιες ζώνες τους, αν και κάποια "γκρίζα" σημεία της αφήνουν κενά.

Μετά την συμφωνία, με την Ιταλία, για την διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνων, ήλθε η ώρα της συμφωνίας, με την Αίγυπτο.

Η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, για τις θαλάσσιες ζώνες, που ανακοινώθηκε, μόλις πριν δύο ημέρες, στις 6 Αυγούστου 2020, αν και αφήνει, χωρίς ρύθμιση, την περιοχή της ανατολικής Ρόδου και του νησιώτικου συμπλέγματος του Καστελλόριζου και πάρα την αναφερομενη αποδοχή, από την ελληνική πλευρά, μιας μειωμένης επήρειας της Κρήτης, της τάξεως του 45, για την μεγαλόνησο και 55, για την Αίγυπτο (αντί της μέσης απόστασης του 50-50), δεν είναι μια κακή συμφωνία.

Περιμένοντας να δούμε το τελικό κείμενο, μπορούμε να πούμε ότι η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία είναι ένα καλό νέο, αφού το ουσιαστικό της περιεχόμενο ακυρώνει την συμφωνία για την υποτιθέμενη, ως εφαπτόμενη ΑΟΖ (που δεν υπάρχει), ανάμεσα, στην Άγκυρα και το καθεστώς της Τρίπολης, στην Λιβύη.

Όπως έχουμε γράψει, σε μια διαπραγμάτευση, γύρω από αυτά τα θέματα, που, ουσιαστικά, αφορούν το μοίρασμα και την γειτνίαση οικοπέδων, δεν είναι δυνατόν να περάσεις όλα όσα διεκδικείς.

Ως εκ τούτου, αυτό που έχει σημασία, είναι το να καταφέρεις να περάσεις τις δικές σου βασικές θέσεις και να ακυρώσεις τον σχεδιασμό των ανταγωνιστών σου.

Και αυτό, με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, επιτεύχθηκε. Γι' αυτό και η Άγκυρα αντέδρασε οξύτατα, στην συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου, απειλώντας, ακόμη και με πόλεμο.

Με την επιβεβαίωση της πάγιας ελληνικής θέσης, ότι τα νησιά έχουν δικαιώματα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, κατοχυρώνεται η επήρεια των ελληνικών νησιών, σε θαλάσσιες ζώνες, γεγονός το οποίο καταστρέφει, στην πράξη, την πάγια τουρκική θέση ότι τα ελληνικά νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. 

Και αυτή η παραδοχή των ελληνικών θέσεων δημιουργεί μια δυσάρεστη πραγματικότητα, για την τουρκική ελίτ, την οποία πραγματικότητα η Άγκυρα δεν μπορεί να την αγνοήσει, όσο και αν το επιθυμεί και όσος χρόνος και αν περάσει.

Αυτό, που μπορεί και που πρέπει να κάνει η τουρκική ηγεσία, είναι το να διαπραγματευθεί το εύρος της επήρειας των ελληνικών νησιών, στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ. Ή να αποδεχθεί την σύνταξη συνυποσχετικού για προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης. 

Εκτός εάν  τουρκική κυβέρνηση αποφασίσει να πολεμήσει. Μια επιλογή, που και αυτή δεν είναι εύκολη, διότι η διεξαγωγή ενός πολέμου είναι πιθανό να να επιτείνει, στο έπακρον, τα υφιστάμενα αδιέξοδα, στα οποία έχει εμπλακεί η τουρκική πλευρά. (Αρκεί η ελίτ του Κολωνακίου να μην λιποψυχήσει).

Και αυτό η Άγκυρα το γνωρίζει...