2007 - 2018 Μια ανατομία της καταστροφής, στην οποία μας οδήγησε το ευρώ και η ζώνη του. (Κρατικοποίηση και ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος με ευρώ, όπως - λέει ότι - θέλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ή με δραχμές, όπως είναι το σωστό;).

6/11/2006 : Ο Joaquin Almunia ανακοινώνει ότι η Ελλάδα οδεύει προς έξοδο από την επιτήρηση. Εκείνη την εποχή, όπως προκύπτει, από τα στοιχεία, που παρουσίασαν ο, τότε, υπουργός Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης, η Commission και η Eurostat, ήταν εμφανές ότι η Ελλάδα δεν εκπληρούσε τα κριτήρια, για την ένταξη και την παραμονή στην ΟΝΕ. Ιδιαίτερα, μάλιστα, το ελληνικό δημόσιο χρέος βρισκόταν, σε επίπεδα, άνω του 100% του ελληνικού ΑΕΠ. Παρ' όλα αυτά, όλοι, από την εποχή της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη - ο οποίος είναι και ο πρώτος υπεύθυνος, για την παρούσα καταστροφή - έκαναν τα στραβά μάτια...







Η αλλαγή φρουράς των μηνονιακών κυβερνήσεων και το πέρασμα, από την "ριζοσπαστική" κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, στην "φιλελεύθερη" κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, φυσικά, δεν αλλάζει τις, επί της ουσίας, προτεραιότητες και τις αναγκαιότητες, που έχουν να κάνουν, με την οικονομία και την κοινωνία της χώρας μας και οι οποίες, άμεσα, συμπυκνώνονται, στην έξοδο της Ελλάδας, από το ευρώ και την ζώνη του και σε έναν δεύτερο χρόνο, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση".

Αυτές, από το 2002 και πολύ περισσότερο, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, παραμένουν οι ίδιες και απαράλλακτες, παρά την παρατεταμένη, εξακολουθητική και - μπορούμε να πούμε -, μέχρι τώρα (και άγνωστο, για πόσο, ακόμη) επιτυχή προπαγανδιστική επιχείρηση αποπροσανατολισμού της ελληνικής κοινής γνώμης, που διοργανώνεται, από την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ.

Εννοείται, βέβαια, ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ουδόλως πρόκειται να ασχοληθεί, με αυτή την πραγματική αναγκαιότητα της ελληνικής οικονομίας. Θα ασχοληθεί, με το αντίθετο αυτής της αναγκαιότητας και θα ακολουθήσει εκείνες τις πολιτικές, οι οποίες θα κρατήσουν, πάση θυσία, την ελληνική οικονομία και την κοινωνία της χώρας, μέσα στην φυλακή του ευρώ.

Φυσικά, αυτή η στρατηγική επιλογή αποτελεί ένα εξακολουθητικό, ένα διαρκές έγκλημα, σε βάρος των κατοίκων του τόπου αυτού, γεγονός, το οποίο είναι γνωστό, στην νομενκλατούρα του κυβερνητικού κόμματος, από την εποχή του Αντώνη Σαμαρά, όταν όλοι αυτοί είχαν ταχθεί, το 2010, κατά του 1ου Μνημονίου, που υπέγραψε, με τους ξένους δανειστές η κυβέρνηση του ΓΑΠ. Αυτά, λίγο αργότερα, τα έβαλαν, στην άκρη και προτίμησαν και αυτοί (όπως και μετέπειτα, οι συριζαίοι) να εξυπηρετήσουν τα σχέδια των ευρωθεσμικών δανειστών και του ΔΝΤ, αλλά αυτή η μεταστροφή δεν αλλάζει τα πράγματα.

Ως εκ τούτου, η επεξήγηση των αναγκαιοτήτων και των προτεραιοτήτων της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας παραμένει, πάντοτε, στην πρώτη γραμμή των αναλύσεων, που πρέπει να γίνονται, ανεξάρτητα και ενάντια, στις πρακτικές των κυβερνήσεων, όπως και των πεποιθήσεων, που έχουν σχηματισθεί, στα μυαλά της πλειοψηφία των πολιτών, ως αποτέλεσμα του επικοινωνιακού/προπαγανδιστικού καταιγισμού, που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία, περί της ανυπαρξίας οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής λύσης, που να οδηγεί την χώρα, εκτός του ευρώ και της ζώνης του.

Για να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα της εξόδου της χώρας μας, από την ευρωζώνη και την άμεση προτεραιότητα αυτού του καθήκοντος, που έχει να πραγματοποιήσει η ελληνική κοινωνία, παρά τις, περί του αντιθέτου, κραυγές των "ευρωπαϊστών", πρέπει να αναλογισθούμε και να δούμε το τεράστιο μέγεθος της καταστροφής, την ολέθρια οπισθοχώρηση, που έχει υποστεί, από το 2007 και μετά, η ελληνική οικονομία, αναλύοντας, επί του συγκεκριμένου, αυτόν τον όλεθρο, με μέτρο την, κατά κεφαλήν δαπάνη, στην χώρα μας, σε επίπεδο αγοραστικής δύναμης και με όρους ΑΕΠ, κατανάλωσης και επένδυσης, από το 2007,  φθάνοντας, έως το 2018 και φυσικά, σε σύγκριση με την "Ευρωπαϊκή Ένωση", έχοντας, ως βάση (100), το 2007.

Το 2007, το πραγματικό, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ στην χώρα μας, ισοδυναμούσε, με το 93% του αντίστοιχου της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών. Η, κατά κεφαλήν επένδυση παγίου κεφαλαίου, στην ελληνική οικονομία, βρισκόταν στο 108% της αντίστοιχης της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών. Η, κατά κεφαλήν, ατομική καταναλωτική δαπάνη, βρισκόταν, στο 100%  της αντίστοιχης της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών.

Το 2010, το πραγματικό, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ στην χώρα μας, ισοδυναμούσε, με το 85% του αντίστοιχου της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών. Η, κατά κεφαλήν επένδυση παγίου κεφαλαίου, στην ελληνική οικονομία, βρισκόταν στο 75% της αντίστοιχης της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών. Η, κατά κεφαλήν, ατομική καταναλωτική δαπάνη, βρισκόταν, στο 95%  της αντίστοιχης της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών.

 Το 2014, το πραγματικό, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ στην χώρα μας, ισοδυναμούσε, με το 70% του αντίστοιχου της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών. Η, κατά κεφαλήν επένδυση παγίου κεφαλαίου, στην ελληνική οικονομία, βρισκόταν στο 45% της αντίστοιχης της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών. Η, κατά κεφαλήν, ατομική καταναλωτική δαπάνη, βρισκόταν, στο 78%  της αντίστοιχης της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών.

Το 2018, το πραγματικό, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ στην χώρα μας, ισοδυναμούσε, με το 68% του αντίστοιχου της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών. Η, κατά κεφαλήν επένδυση παγίου κεφαλαίου, στην ελληνική οικονομία βρισκόταν, στο 37% της αντίστοιχης της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών. Η, κατά κεφαλήν, ατομική καταναλωτική δαπάνη, βρισκόταν, στο 76%  της αντίστοιχης της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών.


Αναλύοντας, περαιτέρω, τα παραπάνω στοιχεία (που έχουν παρθεί, από τον καθηγητή Κώστα Μελά), βλέπουμε τα εξής :


Ως προς το αποκαλούμενο ως πραγματικό, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ, η χώρα μας κατολίσθησε, κατά την περίοδο 2007 -2018, στην 25η θέση κατάταξης, εντός της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" των 28 χωρών, ξεπερνώντας, μόνο, την Ρουμανία, την Κροατία και την Βουλγαρία. Και για να είμαστε, ακριβείς, στον καταμερισμό των ευθυνών, πρέπει να πούμε, ότι, η πτώση του, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ, κατά 25%, καταμερίζεται, κατά 8%, στην περίοδο της προμνημονιακής πρωθυπουργίας του Κώστα Καραμανλή και του ΓΑΠ (2007 - 2009), κατά 15%, στην περίοδο των μνημονιακών κυβερνήσεων ΓΑΠ - Λουκά Παπαδήμου - Αντώνη Σαμαρά (2010 - 2015) και κατά 2%, στην περίοδο των κυβερνήσεων του Αλέξη Τσίπρα (2015 - 2018).

Ως προς την, κατά κεφαλήν, επένδυση παγίου κεφαλαίου, η μείωση της τάξεως του 71%, σε σχέση, με την αντίστοιχη των 28 χωρών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", επιμερίζεται, κατά 33%, στην περίοδο 2007 - 2009, κατά 30%, στην περίοδο 2010 - 2014 και κατά 8%, στην περίοδο 2015 - 2018.

Τέλος, ως προς την, κατά κεφαλήν, ατομική καταναλωτική δαπάνη, της χώρας μας, αυτή κατολίσθησε, στην 22η θέση, ευρισκόμενη πάνω, μόνο, από την Εσθονία, την Λεττονία, την Ρουμανία, την Ουγγαρία, την Κροατία και την Βουλγαρία), υφιστάμενη συνολική μείωση της τάξεως του 24%, ενώ ο καταμερισμός των ευθυνών αντιστοιχεί, στο 5%, για την περίοδο 2007 - 2009, στο 19%, για την περίοδο 2010 - 2014 και στο 2%, για την περίοδο 2015 - 2018).


Αυτά είναι τα καταστροφικά χάλια, στα οποία μας οδήγησαν οι μνημονιακές πολιτικές των κυβερνήσεων, που, μαζύ με τους ευρωθεσμικούς δανειστές και το ΔΝΤ, φιλοτέχνησαν το σύγχρονο καθεστώς της νεοαποικιακής χρεωδουλείας, στο οποίο έχουν υποτάξει την ελληνική κοινωνία.

Για να ξεφύγουμε, από αυτά τα χάλια, είναι απαραίτητο να αποτινάξουμε αυτό το καθεστώς της μοντέρνας δουλοπαροικίας, που μας έχει επιβληθεί.

Και για να γίνει αυτό, η χώρα πρέπει, άμεσα, να επιστρέψει, στο τοπικό της νόμισμα, την δραχμή, εγκαταλείποντας, το ταχύτερο, το ευρώ και την ζώνη του, προκειμένου να επιτύχει μια ταχύτατη και ταχύρρυθμη ετήσια οικονομική ανάπτυξη, της τάξεως του 4% και άνω, παράλληλα, με την δημιουργία 1.500.000 θέσεων εργασίας, με την συνδρομή της κρατικοποίησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία θα συνδυάζει την προστασία των τραπεζικών καταθέσεων, με την απαραίτητη σεισάχθεια των κόκκινων χρεών και την πλήρη αναχρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, με την νέα δραχμή.

Ακούγεται, μάλιστα, ότι η νέα κυβέρνηση σκοπεύει να κρατικοποιήσει τις τράπεζες, οι οποίες όλες έχουν περάσει, σε ξένα χέρια και σε αυτή την πρόθεση αποδίδεται η μεγάλη πτώση του ελληνικού χρηματιστηρίου, αυτές τις ημέρες. Δεν γνωρίζω την αλήθεια αυτής της πληροφορίας, η οποία, προφανώς, οφείλεται, σε διαρροή, από τους κύκλους του οικονομικού επιτελείου του νέου υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα. Είναι πολύ πιθανό να υπάρχει ένα τέτοιο κυβερνητικό σχέδιο και προφανώς, έχει να κάνει, με την χρησιμοποίηση του "μαξιλαριού" των 37 δισ. €, που πήρε, ως δανεικά, το ελληνικό δημόσιο, με την συνομολόγηση του 4ου Μνημονίου, μεταξύ της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και των ευρωθεσμικών δανειστών, κατά την περίοδο Ιουλίου - Αυγούστου 2018. 

Το εάν το σχέδιο αυτό, γίνει πράξη, είναι κάτι, που, πολύ σύντομα, θα φανεί. Όμως, για να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο, απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των ευρωθεσμικών δανειστών, οι οποίοι ελέγχουν και τις σχετικές εκταμιεύσεις των ποσών αυτού του μαξιλαριού, το οποίο έχει άλλους σκοπούς, οι οποίοι εντοπίζονται, στην στήριξη του ελληνικού δημοσίου, έναντι των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών. 

Μια τέτοια ανακατεύθυνση της χρήσης του δανεικού αποθεματικού ποσού των 37 δισ. € θα ανατρέψει τις ισορροπίες, στον χώρο του δανεισμού του ελληνικού δημοσίου, από τις διεθνείς χρηματαγορές και πιθανότατα, θα απαιτήσει την δημιουργία ενός επιπρόσθετου αποθεματικού ποσού, υπέρ του ελληνικού κράτους, που θα υποχρεωθεί να το δανειστεί, από την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία, με αλμυρότατα επιτόκια, ή θα καταφύγει, σε νέο δανεισμό, από τους ευρωθεσμούς, υπογράφοντας ένα νέο επίσημο Μνημόνιο, το οποίο θα συμπληρώσει το, ήδη, υπάρχον 4ο Μνημόνιο (το "ντροπαλό" Μνημόνιο, το οποίο οι συντάκτες του, απέφυγαν να το αποκαλέσουν, με το κανονικό του όνομα). 

Αυτή είναι η ουσία των όσων είπε (ενεργώντας, πιθανότατα, ως λαγός), την τελευταία προεκλογική εβδομάδα των βουλευτικών εκλογών της 7/7/2019, ο σταλινομπάμπης - ο υποψήφιος και τελικά, εκλεγείς βουλευτής της ΝΔ Μπάμπης Παπαδημητρίου. Βέβαια, η νέα κυβέρνηση επιθυμεί να διατεθεί το μαξιλαράκι, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χωρίς τα παρελκόμενα, αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. 

Αυτή η λύση, αναγκαστικά, θα ανατρέψει και τους δημοσιονομικούς στόχους, που έχουν τεθεί, από το "ντροπαλό" 4ο Μνημόνιο, που συνομολόγησαν οι Αλέξης Τσίπρας και Ευκλείδης Τσακαλώτος, με τους ευρωθεσμικούς δανειστές και θα θέσει νέους, πολύ χειρότερους, από τους, ήδη, υπάρχοντες. Το τί πρόκειται να συμβεί είναι κάτι, που θα το δούμε.

Αλλά και αν υποθέσουμε ότι οι ευρωθεσμοί θα είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν μια τέτοια λύση, αυτή θα ήταν καλύτερη, σε σχέση, με την παρούσα κατάσταση;

Η κρατικοποίηση και η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, με ευρώ και όχι, με δραχμές, είναι μια κακή λύση.

Προφανώς, μια τάξη θα έμπαινε, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Όμως, αυτή η τάξη θα γονάτιζε, ακόμη - και πολύ - περισσότερο, την ελληνική κοινωνία, αφού τα δημοσιονομικά παρελκόμενά της (μείωση δαπανών, αλλά και αύξηση της φορολογίας) θα κτυπούσαν την ενεργό συναθροιστική ζήτηση (την κατανάλωση) και θα διαιώνιζαν την βαριά οικονομική κρίση, που, σε μακροχρόνια βάση, σοβεί, στην ελληνική οικονομία.

Αυτή η κατάσταση θα επιδράσει και στην δυνατότητα της χορήγησης δανείων, από τις τράπεζες, αφού η, περαιτέρω, μείωση της κατανάλωσης και η μετέπειτα - στην καλύτερη περίπτωση - νέα στασιμότητά της, δεν θα επιτρέψουν την χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, από το ανακεφαλαιοποιημένο τραπεζικό σύστημα της χώρας, αφού με μειωμένη και στάσιμη συναθροιστική ζήτηση, οι επιχειρήσεις δεν έχουν κανέναν λόγο να στραφούν, για δάνεια, στις τράπεζες. Και τούτο, διότι (όπως και εδώ και μια δεκαετία και όπως και τώρα) δεν θα θελήσουν να παραγάγουν αγαθά και υπηρεσίες, που δεν πρόκειται να βρουν αγοραστές, στην αγορά.

Αυτός ο πολυετής φαύλος κύκλος μπορεί να σπάσει - και θα σπάσει - με την συμφωνημένη (αλλά και την χωρίς συμφωνία) έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη.

Αυτή είναι η λυδία λίθος, για την λύση του βαρύτατου ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού προβλήματος. Μπορεί αυτή η λύση να καθυστερεί. 

Όμως, άλλη λύση δεν υπάρχει. Πλην αυτής της μαραζωτικής στασιμότητας, στην οποία έχουμε περιέλθει, από το 2017. Και αυτό, στην καλύτερη περίπτωση. 

Διότι, τα χειρότερα είναι, πάντα, μπροστά μας...