Η αναταραχή στην Ευρασία και στο Ιράν, ως μέρος του αμερικανικού σχεδίου, για την ανατροπή του ρωσοκινεζικού σχεδιασμού, για την δημιουργία του Δρόμου του Μεταξιού ("One Belt, One Road") και τα πρακτικά αδιέξοδά του.

Με την επέκταση της αναταραχής, στην Ευρασία, η Ουάσινγκτων αποσκοπεί, στην ανατροπή του κινεζικού σχεδιασμού, για την δημιουργία του "Δρόμου του Μεταξιού". Οι ενέργειές της, όμως, διακατέχονται, από νευρικότητα, η οποία είναι προϊόν της σύγχρονης αδυναμίας της να επιβάλει τις θελήσεις της, στον πλανήτη. Γι' αυτό και δεν πρόκειται και στην περίπτωση του Ιράν (όπως και στην περίπτωση της Βενεζουέλας) να είναι επιτυχείς.




Αυτό, που καθίσταται σαφές τον τελευταίο καιρό, όσον αφορά την τακτική της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α., είναι η νευρικότητά της και η ημιτέλεια των ενεργειών των επιτελών, που τις σχεδιάζουν. Έτσι, μετά το μπλόκο, που τέθηκε, στην Ουάσινγκτων, από την Μόσχα και το Πεκίνο, στις προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης να θέσει, υπό τον έλεγχο των πετρελαϊκών εταιρειών των Η.Π.Α. και της Δύσης, κάμπτοντας την αντίσταση του Nicolas Maduro και των υποστηρικτών του και εγκαθιστώντας, στην Βενεζουέλα, ένα φιλοαμερικανικό καθεστώς, υπό τον Juan Gerardo Guaidó Márquez, ο Donald Trump, στρέφεται, προς το Ιράν, εναντίον του οποίου ανακοίνωσε ότι επιβάλλει, από την 1η Μαΐου, απαγόρευση των πωλήσεων πετρελαίου, οι οποίες υποτίθεται ότι, μετά από συνεννόηση, με το καθεστώς του Ριάντ, θα υποκατασταθούν, από την Σαουδική Αραβία, ενώ οποιαδήποτε χώρα δεν συμμορφωθεί, με το embargo, θα υποστεί αμερικανικές κυρώσεις.

Παρά την πολεμολογία, που αναπτύσσεται, με αφορμή αυτή την ενέργεια του Αμερικανού προέδρου, η αλήθεια είναι ότι αυτό, που επιδιώκει η αμερικανική κυβέρνηση, είναι να στριμώξει το καθεστώς της Τεχεράνης και να ανοίξει τις διαδικασίες, για μια, όσο το δυνατόν, ταχεία ανατροπή του. Και φυσικά, ο αποκλεισμός του Ιράν, από τις πετρελαϊκές αγορές, είναι το καλύτερο μέσο, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, όταν η ευθεία πολεμική σύγκρουση δεν αποτελεί την πρώτη επιλογή του αμερικανικού επιτελείου.

Βέβαια, η αναπτυσσόμενη πολεμολογία δεν στερείται βάσεως. Έχει βάση. Η απάντηση του Ιράν, κάλλιστα, μπορεί να αποβεί επιθετική, εάν το αμερικανικό embargo καταστεί επιτυχές. Και παρά τα όσα λέγονται, ως απειλές, από το καθεστώς της Τεχεράνης, δεν είναι η ναρκοθέτηση των στενών του Ορμούζ, αυτό, που οι Ιρανοί θα επιχειρήσουν. Αυτή η ενέργεια δεν τους συμφέρει, διότι από εκεί διακινούν το πετρέλαιό τους, στις διεθνείς αγορές. Ως εκ τούτου, φυσικά, θα την αποφύγουν, εκτός εάν ο αμερικανικός στόλος πάει στην περιοχή και επιβάλλει ναυτικό αποκλεισμό. Αλλά κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται να συμβεί, παρά μόνο, σε ακραίες συνθήκες, που δεν φαίνονται να επικρατήσουν. Η εποχή του Σαντάμ Χουσεΐν τελείωσε. Οι Αμερικανοί και η Δύση δεν είναι οι μόνοι δρώντες, στην διεθνή σκηνή.

Στα πλαίσια αυτά, η Σαουδική Αραβία, που είναι πρόθυμη να παίξει το παιχνίδι των Αμερικανών επιτελών και η οποία υπερεξοπλίζεται, είναι ο περισσότερο πιθανός δέκτης της ιρανικής στρατιωτικής αντίδρασης, στα σχέδια της Ουάσινγκτων, εάν ο αμερικανικός αποκλεισμός καταστεί επιτυχής. Σε μια τέτοια περίπτωση, γνώμη μου είναι ότι το καθεστώς του Ριάντ δεν θα μπορέσει να τα φέρει πέρας, σε έναν τέτοιο πόλεμο. Από ό,τι φαίνεται, μάλιστα, είναι πιθανόν, σε μια ευθεία πολεμική αντιπαράθεση, με το Ιράν, εάν αυτή γενικευθεί και κρατήσει, σε ένα όχι πάρα πολύ μεγάλο βάθος χρόνου, το καθεστώς των απογόνων του Σαούντ θα καταρρεύσει, εάν δεν αναδιπλωθεί.

Ως εκ τούτου, η αμερικανική στρατιωτική παρέμβαση θα καταστεί, απολύτως, αναγκαία, σε κάθε περίπτωση. Και εδώ είναι που θα αρχίσουν τα δύσκολα, αφού θα καταστεί αναγκαίο να σταλεί αμερικανικός στόλος στην περιοχή, όπως επίσης και πρόσθετες αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, αφού οι υπάρχουσες αμερικανικές βάσεις, στην περιοχή, δεν επαρκούν. 

Ένας από αυτούς, που μπορεί να πληρώσουν την νύφη της αμερικανοϊρανικής αντιπαράθεσης, είναι το Ισραήλ, το οποίο, ούτως, ή άλλως, όπως έχω γράψει, απειλείται, με ξαφνικό θάνατο, όταν η ηγεσία της Τεχεράνης αποφασίσει να πράξει κάτι τέτοιο, μετά την εδραίωσή της στο συριακό έδαφος, ύστερα από την παύση των ισραηλινών βομβαρδισμών, που επήλθε, προφανώς, λόγω των ρωσικών αντιαεροπορικών και αντιπυραυλικών συστημάτων S-300, που τέθηκαν, στην διάθεση του συριακού στρατού και αναπτύχθηκαν, στο συριακό έδαφος. 

Αλλά το Ισραήλ δεν αποτελεί τον πρώτο στόχο των Ιρανών. Εάν δεν εμπλακεί, στην αντιπαράθεση της Ουάσινγκτων, με την Τεχεράνη, δεν κινδυνεύει. Αν, όμως, εμπλακεί, θα έχει πρόβλημα. Και φυσικά, οι Αμερικανοί επιτελείς δεν έχουν σκοπό να αφήσουν το Ισραήλ, έξω από τους σχεδιασμούς τους. Χρειάζονται συμμαχικές δυνάμεις, στην περιοχή και οι Ισραηλινοί θα είναι πρόθυμοι. Όμως, αυτό τους καθιστά στόχους. Και αυτό το γεγονός είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει, στον ξαφνικό θάνατο αυτού του κράτους.

Αλλά αυτό, που επιδιώκει η αμερικανική ελίτ, είναι κάτι το πολύ ευρύτερο, από το Ιράν. 

Ο στρατηγικός σχεδιασμός της Ουάσινγκτων, προφανώς, επιδιώκει το να καταστήσει όμηρο των Η.Π.Α. και των συμμάχων τους, την Κίνα, η οποία, ως προς το πετρέλαιο, εξαρτάται, πλήρως, από το εξωτερικό και ειδικά, από τις εισαγωγές πετρελαίου, από το Ιράν, από το οποίο, τον περασμένο Μάρτιο κατανάλωσε, περίπου, το 1/3 της παραγωγής του Ιράν, την ίδια στιγμή, που οι ευρωπαϊκές χώρες (και η Ελλάδα) μηδένισαν τις αγορές πετρελαίου, από την χώρα αυτή.

Εννοείται ότι η κινεζική ηγεσία δεν είναι ανόητη. Γνωρίζει, πολύ καλά, ότι αυτή η υπόθεση του αμερικανικού embargo εξαγωγής πετρελαίου, κατά του Ιράν, αποτελεί, αφ' ενός, μεν, κλιμάκωση των αμερικανικών κυρώσεων, κατά της χώρας τους, την οικονομία της οποίας επιχειρούν να γονατίσουν και αφ' ετέρου, δε, αποσκοπεί, στην συνέχιση των εντάσεων, στον ευρασιατικό χώρο, προκειμένου να μην υλοποιηθεί το κινεζικό σχέδιο "One Belt"One Road", το οποίο έχει και την ρωσική έγκριση, αφού εξυπηρετεί και τα σχέδια της Μόσχας.

Έτσι, ο Σι Τζινπίνγκ και η κομμουνιστική ηγεσία του Πεκίνου δεν πρόκειται να αποδεχθούν το αμερικανικό embargo, στο Ιράν και θα εξακολουθήσουν να αγοράζουν το πετρέλαιο της χώρας αυτής. Όλο αυτό  το σκηνικό, άλλωστε, μπορεί να βοηθήσει το κινεζικό καθεστώς να αυξήσει τα στρατηγικά αποθέματά του, σε πετρέλαιο. Όπως φαίνεται, το αμερικανικό embargo δεν θα είναι επιτυχές, ως προς τους στόχους του, οι οποίοι, όπως είπαμε, συμπυκνώνονται, στην ανατροπή του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης.

Ως εκ τούτου, το επόμενο βήμα των επιτελών της Ουάσινγκτων θα πρέπει να είναι η ανάληψη στρατιωτικής δράσης, κατά των εξαγωγών πετρελαίου του Ιράν. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να σταλεί ο αμερικανικός στόλος, ο οποίος θα ελέγχει και θα αποτρέπει την έξοδο των tankers, με ιρανικό πετρέλαιο, από τον Περσικό Κόλπο. Αλλά τέτοια νομιμοποίηση η αμερικανική κυβέρνηση δεν έχει. Στερείται του δικαιώματος να ελέγχει ξένων κρατών, στον Περσικό Κόλπο.

Βέβαια, η αμερικανική κυβέρνηση μπορεί "να πάρει τον νόμο, στα χέρια της" και αυθαίρετα, να στείλει τον στόλο της, στα στενά του Ορμούζ και να επιβάλλει ένα είδος ναυτικού αποκλεισμού, στις εξαγωγές του ιρανικού πετρελαίου, όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Δεν είναι, μόνο, η αναστάτωση, που θα προκαλέσει, στην αγορά πετρελαίου και στις άλλες αγορές προϊόντων, η παρουσία του αμερικανικού στόλου, στην περιοχή. Αυτή την αναταραχή ο Donald Trump μπορεί να την αγνοήσει, όπως, ήδη, αγνοεί την τωρινή αναταραχή, που προξενούν οι ανακοινώσεις του, για το embargo, στις εξαγωγές ιρανικού πετρελαίου.

Οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν την ιρανική απειλή. Έχουν τις δυνάμεις (τις οποίες, προφανώς και θα ενισχύσουν), στην περιοχή, για να αντιμετωπίσουν την στρατιωτική απειλή της Τεχεράνης, κατά των πλοίων του αμερικανικού στόλου και μπορούν να αποτολμήσουν, μια τέτοια ενέργεια ελέγχου της ναυσιπλοΐας, στην περιοχή των στενών του Ορμούζ και ευρύτερα, στον Περσικό Κόλπο. Το Ιράν, βέβαια, δεν είναι Ιράκ, αλλά μπορεί να αντιμετωπισθεί.

Υπάρχουν, όμως, άλλοι, που δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν και οι οποίοι απειλούν την αμερικανική δράση, στην περιοχή. Αυτοί είναι οι Κινέζοι και οι Ρώσοι, οι οποίοι έχουν ζωτικά συμφέροντα, στην περιοχή και έχουν την δύναμη να πλήξουν και να βυθίσουν τον αμερικανικό στόλο, όταν αυτός βρεθεί, στον Περσικό Κόλπο.

Και αν οι Κινέζοι, που έχουν απειλήσει, στο παρελθόν, τις Η.Π.Α., με πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο, δεν φαίνεται να έχουν τακτικό πλεονέκτημα, στην περιοχή και αυτό, που μπορούν να κάνουν, είναι αντιπερισπασμούς, στην περιοχή της Θάλασσας της Νότιας Κίνας (εκτός εάν πραγματοποιήσουν το ακραίο σενάριο του θερμοπυρηνικού πολέμου), η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν έχει ένα πολύ σοβαρό τακτικό πλεονέκτημα, στην περιοχή του Κόλπου, αφού, εύκολα, οι στρατιωτικές δυνάμεις της Μόσχας, μπορούν, με την έγκριση της Τεχεράνης να εισέλθουν, στο περσικό έδαφος και να πλήξουν τις αμερικανικές.

Μάλιστα, οι ρωσικές ναυτικές δυνάμεις, που βρίσκονται, στην Κασπία Θάλασσα και κάνουν ασκήσεις, με υπερηχητικούς πυραύλους, προκειμένου να ανακόψουν τους αμερικανικούς σχεδιασμούς, για την μη πραγματοποίηση του δρόμου "One Belt"One Road", μπορούν να πλήξουν τον αμερικανικό στόλο, στον Περσικό Κόλπο, στην αρχή της δράσης του και πολύ πριν αναπτυχθούν οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, στο Ιράν.

Ο αμερικανικός στόλος, αν υπάρξει μια τέτοια εξέλιξη, όχι, μόνο, θα κινδυνεύσει να βυθιστεί αύτανδρος, στον Περσικό Κόλπο. Στην κυριολεξία, θα βυθιστεί.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, το πιθανότερο είναι ότι η αμερικανική κυβέρνηση θα δώσει χρόνο, στον σχεδιασμό της, που ξεκίνησε, με το embargo, στο ιρανικό πετρέλαιο και στοχεύει, στην ανατροπή του καθεστώτος της Τεχεράνης, να λειτουργήσει, στην πράξη, χωρίς ναυτικούς αποκλεισμούς.

Όμως, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να είναι αποτελεσματικό. Το ιρανικό καθεστώς θα αντέξει και αυτή την αμερικανική πίεση.

Αλλά, σε κάθε περίπτωση, αυτή η επίδειξη νευρικότητας, εκ μέρους της Ουάσινγκτων, έχει τα προβλήματά της, διότι, στο τέλος της όλης υπόθεσης, θα πρέπει να υπάρξει αποτέλεσμα. Αλλιώς, θα ακολουθήσει ο εξευτελισμός. Ή ο πόλεμος.

Και επειδή ο Donald Trump δεν πρόκειται να κάνει πόλεμο, ο εξευτελισμός είναι ο πιθανότερος...