2002 - 2015 : Η σημαντική άνοδος της γερμανικής βιομηχανικής παραγωγής και η αντίστοιχη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής των κυριότερων χωρών της ζώνης του ευρώ. (Η ΕΚΤ, ως βασικός χρηματοδότης του ιταλικού δημόσιου χρέους, τα λεφτόδενδρα των προγραμμάτων της ποσοτικής χαλάρωσης QE και τα αναπόδραστα αδιέξοδα του ζόμπι της ευρωζώνης).

Όλα αυτά τα χρόνια, που έχει ξεσπάσει η ευρωζωνική κρίση, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας, αλλά και πριν από αυτήν, έχουμε περιγράψει τις καταστροφικές, τις ολέθριες επιπτώσεις του ευρώ και της ζώνης του, στην μεγίστη πλειοψηφία των οικονομιών των χωρών της ευρωζώνης.

Βλέποντας τον παραπάνω πίνακα, ο οποίος απεικονίζει την πορεία της βιομηχανικής παραγωγής, στις 4 μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία), από το 1974, μέχρι το 2015, αντιλαμβανόμαστε το τεράστιο μέγεθος του κέρδους, που προέκυψε, για την γερμανική βιομηχανική και εξαγωγική ελίτ, από την δημιουργία του ευρώ και της ζώνης του. Η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας, με την δημιουργία της ευρωζώνης απογειώθηκε και μαζύ με αυτήν, απογειώθηκαν και τα φανερά κέρδη της γερμανικής ελίτ, έστω και αν αυτά είναι, εν πολλοίς, επιφαινόμενα. (Το γιατί αυτά τα κέρδη είναι επιφαινόμενα, το έχουμε πει πολλές φορές, αλλά, παρακάτω, θα το επαναλάβουμε).

Όμως, από τον ίδιο πίνακα, αντιλαμβανόμαστε, παράλληλα και το τεράστιο μέγεθος της ζημιάς, που προέκυψε, για την ιταλική, την ισπανική και την γαλλική βιομηχανική παραγωγή, από την ένταξη, στην ευρωζώνη, των οικονομιών, στις οποίες είναι ενταγμένες οι βιομηχανίες των χωρών αυτών.

Έτσι, ενώ, από το 2002, που δημιουργήθηκε η ευρωζώνη, καθίσταται, σαφές ότι η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας έχει εκτοξευθεί και πλησιάζει, το 2015, στο 125 (με μέτρο το 100, κατά το έτος 2001), η αντίστοιχη βιομηχανική παραγωγή της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, κατά το ίδιο έτος, έχει υποχωρήσει, σημαντικά, και έχει βαλτώσει, κάτω από το 90 και ειδικά, οι δείκτες της βιομηχανικής παραγωγής, για Ισπανία και Ιταλία, βρίσκονται, κάτω από το 80.

Αυτό, που καθίσταται προφανές, είναι ότι το ευρώ, ως κοινό νόμισμα και η ζώνη του, ως μια νομισματική ένωση ευνόησαν και εξακολουθούν να ευνοούν και να ενισχύουν την γερμανική βιομηχανική παραγωγή, ενώ έβλαψαν και εξακολουθούν να βλάπτουν την βιομηχανική παραγωγή των τριών άλλων μεγαλύτερων οικονομιών της ευρωζώνης.

Βέβαια, αυτή η εξέλιξη δεν αφορά, μόνο, την Ιταλία, την Ισπανία και την Γαλλία. Αφορά και την μεγάλη πλειοψηφία των άλλων, των ελλειμματικών χωρών της ευρωζώνης, των οποίων η βιομηχανική παραγωγή έχει υποχωρήσει, δραματικά, ή έχει καταστραφεί, εάν λάβουμε υπόψη το τι έχει συμβεί, στην Ελλάδα, ιδιαίτερα, από την εποχή, που η χώρα μας εισήλθε, το 2002, στην ευρωζώνη.

Όπως γίνεται κατανοητό, η ίδια η λειτουργία της νομισματικής ένωσης και το υποτιμημένο, για τα δεδομένα της γερμανικής οικονομίας, ευρώ, είναι που ενισχύουν, στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, την ανταγωνιστικότητα και τα θηριώδη πλεονάσματα της γερμανικής οικονομίας, την ίδια στιγμή, που το κοινό νόμισμα λειτουργεί, για τις λοιπές ελλειμματικές (αλλά και για τις οριακές) οικονομίες της ζώνης του ευρώ, ως ένα υπερτιμημένο και ως εκ τούτου, καταστροφικό νόμισμα, για την παραγωγή των χωρών αυτών.

Είναι προφανές ότι οι γερμανικές ελίτ κάνουν και φυσικά, θα συνεχίσουν να κάνουν ό,τι περνάει, από το χέρι τους, για να παραμείνει η ευρωζώνη, ως έχει. Δηλαδή, ως νομισματική ένωση και τίποτε περισσότερο. Αυτή η νομισματική ένωση ενίσχυσε την γερμανική παραγωγή και τα κέρδη τους, στο έπακρο και για αυτή την ισορροπία δυνάμεων και την διατήρησή της, η γερμανική κυβέρνηση δίνει και θα εξακολουθησει να δίνει τα πάντα.

Κάθε τι διαφορετικό, από το ευρώ και την ζώνη του θα λειτουργήσει, εις βάρος της γερμανικής παραγωγής και φυσικά, εις βάρος των κερδών των ελίτ της μεγάλης αυτής χώρας, αφού ανάμεσα, στα άλλα, θα αποκαλύψει το σαθρό υπόβαθρο των γερμανικών κερδών, τα οποία θα σαρωθούν, από την αναγκαία και ουσιαστική παραδοχή της αδυναμίας των ελλειμματικών οικονομιών να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, τα οποία, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, θα επωμισθούν οι γερμανικές ελίτ, είτε, άμεσα, είτε έμμεσα, μέσα από τον ενεργό πληθωρισμό του κοινού νομίσματος, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα μη εξυπηρετίσιμα χρέη.

Για να γίνει κατανοητή αυτή η διαπίστωση  είναι χρήσιμο και απαραίτητο να περάσουμε στην εξέταση του επόμενου πίνακα, ο οποίος παρουσιάζει τους "αγοραστές" των ιταλικών ομολόγων, δηλαδή του ιταλικού χρέους, από το 2015, μέχρι σήμερα.

Βλέποντας  τον πίνακα αυτόν, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, εκτός από το να μειδιάσουμε - εάν μπορέσουμε να συγκρατηθούμε και να μην γελάσουμε, από καρδίας. Το γιατί είναι, άμεσα, κατανοητό. 

Οι "αγοραστές" του ιταλικού δημοσίου χρέους, από το 2015 και μετά, είναι, κατά βάση, ο εξής ένας :

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Αυτή αγοράζει το ιταλικό δημόσιο χρέος και αυτή διαμορφώνει, με πλαστό τρόπο, τις τιμές αγοράς του, δηλαδή τα επιτόκια των ομολόγων του. Χωρίς την ΕΚΤ, το ιταλικό κράτος θα ήταν εκτός αγορών. Αυτό το φαινόμενο, αυτή η πρακτική του Mario Draghi και της μπατιροτραπεζοκρατίας της Φραγκφούρτης δεν αφορά, μόνο, την Ιταλία  Αφορά όλες τις χώρες της ευρωζώνης, εξαιρουμένης της Ελλάδας.

Αυτός ήταν ο ρόλος, αυτή ήταν η λειτουργία και η σκοπιμότητα του μακροχρόνιου προγράμματος της περίφημης ποσοτικής χαλάρωσης, που εφάρμοσε, εδώ και χρόνια, ο Ιταλός κεντροτραπεζίτης, με την αποδοχή των Γερμανών.

Το αστείο είναι ότι οι αποδόσεις των ιταλικών κρατικών ομολόγων, παρά την συνεχή αιμοδοσία, από το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης, το οποίο - υποτίθεται ότι - βαίνει προς το τέρμα του, έχουν τριπλασιασθεί, την ίδια στιγμή, που το ιταλικό έλλειμμα, στο σύστημα Target 2, έχει ξεπεράσει τα 480 δισ. € και δεν υπάρχει, ούτε καν, η σκέψη, για την μείωση, ή τον έλεγχο του.

Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται αντιληπτό το γιατί το βουνό των κερδών, στο οποίο εδράζονται οι γερμανικές ελίτ, είναι και οδεύει, στο να αποκαλυφθεί ότι είναι, όχι μόνο ανύπαρκτο, αλλά και ότι είναι ένα βουνό από ζημιές.

Η ευρωζώνη είναι χρήσιμη, για την γερμανική οικονομία και τα κέρδη των εξαγωγικών και των χρηματοπιστωτικών ελίτ της, ως νομισματική ένωση. Κάθε τι άλλο, για την γερμανική γραφειοκρατική καπιταλιστική τεχνοδομή, είναι σκέτη καταστροφή.

Στην πραγματικότητα  η ΕΚΤ κρατάει, στα πήλινα πόδια της, την ευρωζώνη, που καταρρέει. Αλλά, μέσα στα πλαίσια του γερμανικού στρατηγικού σχεδιασμού, η ευρωζώνη δεν έχει μέλλον, παρά μόνο, ως αυτό, που, εδώ και πολύν καιρό, είναι. Ως ένα ζόμπι, που τρώει τα παιδιά του και ό,τι κινείται γύρω του.

Έτσι, χωρίς την ΕΚΤ, οι χώρες, που συμμετέχουν, στο πρόγραμμα της μπατιροτραπεζοκρατίας της Φραγκφούρτης, με τα λεφτόδενδρα - δηλαδή με τα ανανεούμενα προγράμματα της ποσοτικής χαλάρωσης (QE), που στηρίζονται, στην άφθονη κοπή χρήματος, από την ΕΚΤ -, θα ήσαν, εδώ και πολλά χρόνια, αναξιόχρεες. Θα ήσαν χρεωκοπημενες και θα είχαν αποκλεισθεί, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, όπως είναι χρεωκοπημένη και αναξιόχρεη η Ελλάδα, η οποία έχει εξαιρεθεί και δεν συμμετέχει, στην ποσοτική  χαλάρωση της ΕΚΤ.

Αυτή η διαπίστωση, αυτή η ωμή περιγραφή της πραγματικότητας οδηγεί, αναπόδραστα, στο απλό συμπέρασμα ότι, ή το ευρώ θα γίνει ένα πραγματικό νόμισμα, όπως είναι το δολλάριο και θα πληρώνει τα χρέη του, παύοντας να λειτουργεί, ως ένας, περίπου, άκαμπτος μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, ή θα εξαφανισθεί και θα αντικατασταθεί, από τα εθνικά νομίσματα των χωρών της ευρωζώνης.

Σε κάθε περίπτωση, ένας ατελείωτος χείμαρρος από χρήμα, το οποίο θα κοπεί, αφειδώς, είτε με την μορφή του ευρώ, είτε με την μορφή των εθνικών νομισμάτων των χωρών της ευρωζώνης, θα εξαλείψει και θα σβήσει τα βουνά των χρεών των οικονομιών του ευρώ και της ζώνης του.

Άλλη λύση, πέρα από μια βασανιστική παράταση των τωρινών προσωρινών ημίμετρων, δεν υπάρχει.