"I don't give a shit, if he killed Greeks, or not, or whatever". Ο Γιάννης Μπουτάρης ενώπιον των βαρύτατων ευθυνών του, απέναντι στον ελληνισμό και την Ιστορία, για τα λόγια και τα έργα της διανοίας του. (Αφού πήγε, στην συγκέντρωση για τον ποντιακό ελληνισμό, δικαίως αποδοκιμάστηκε, αν και δεν έπρεπε να τον δείρουν. Αλλά)...

Γιάννης Μπουτάρης : "Δεν δίνω ούτε ένα σκατό, εάν αυτός (ο Μουσταφά Κεμάλ) σκότωσε, ή όχι, Έλληνες, ή όχι, ή ο,τιδήποτε".





Έχει πει πολλά, βαριά, βάρβαρα, άθλια και ασυγχώρητα, εις βάρος του ποντιακού ελληνισμού, ο Γιάννης Μπουτάρης. Και δεν αναφέρομαι, στην έκφραση γνώμης, αλλά, στην στάση του, στην συμπεριφορά και τα έργα του. Και αυτά που έχει πει, δημόσια, πέρυσι, στο GreekReporter.com, κατά την διάρκεια του Concordia Summit, που έγινε, στην Αθήνα, είναι χαρακτηριστικά των ιδεών, των αντιλήψεων, των πεποιθήσεων, αλλά, κυρίως, της στάσης του ανδρός, απέναντι, στους χιλιάδες νεκρούς της ποντιακής σφαγής (της υβριδικής γενοκτονίας), τους οποίους, όχι, μόνο, βάζει, στο περιθώριο όσων λαμβάνει υπόψη του, αλλά και, βαθύτατα, περιφρονεί, με την δικαιολογία ότι τον ενδιαφέρουν οι μπίζνες.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι έπρεπε να τον δείρουν. Δεν έπρεπε. Η βία είναι πάντα κακή και πολύ περισσότερο, στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι αποδεκτή, αφού έχουμε να κάνουμε με έναν ηλικιωμένο, ο οποίος θα μπορούσε να πεθάνει.

Αλλά και για πολλούς και ποικίλους άλλους λόγους, δεν έπρεπε να πράξουν ό,τι έπραξαν, ένας εκ των οποίων είναι το γεγονός ότι η άσκηση μιας τέτοιας βίας είναι και ατελέσφορη, αφού, ούτε ο Μπουτάρης πρόκειται να αλλάξει ούτε η δημαρχία της Θεσσαλονίκης, ούτε η κατάσταση της πόλης.

Εδώ που τα λέμε, αν ήταν συνεπής, δεν θα πήγαινε, σε μια εκδήλωση, στην οποία είναι ανεπιθύμητος, από την συντριπτική πλειοψηφία των συγκεντρωμένων. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν είχε δικαίωμα να πάει. Είχε δικαίωμα. Όπως και εκείνοι είχαν δικαίωμα να τον αποδοκιμάσουν. Όχι να τον δείρουν.

Φυσικά, δεν μπορώ να ισχυρισθώ - ούτε και το επιθυμώ, άλλωστε - ότι είμαι αντικειμενικός, απέναντι, στον Γιάννη Μπουτάρη. Δεν είμαι. Και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, απέναντι στον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, διότι είμαι απέναντι, σε αυτά, που αυτός υποστηρίζει, ως δεδομένος και φανατικός "ευρωπαϊστής" και οπαδός των Μνημονίων και της νεοαποικιοκρατικής πολιτικής, που εκπορεύεται από τους ξένους δανειστές και εκτελείται από το εγχώριο πολιτικό προσωπικό, το οποίο λειτουργεί, ως μια συντεχνία, η οποία ενεργεί, ως μισθωμένη εταιρεία μπράβων, που προστατεύει τα συμφέροντα των δανειστών και διαγουμίζει τις περιουσίες και τα εισοδήματα του πληθυσμού της χώρας μας.

Αν παρακολουθήσει κάποιος όλα όσα λέει ο Γιάννης Μπουτάρης, στο παραπάνω βίντεο, θα διαπιστώσει ότι λέει ανοησίες, επί παντός επιστητού, τα οποία αποτελούν την επιτομή της προπαγανδιστικής ανοησιολογίας του ελληνικού "ευρωπαϊσμού" και της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και της, ούτως ειπείν, "πνευματικής" ελίτ του τόπου μας.

Και μόνο, που αναφέρει, στην συνέντευξή του, το γνωστό κωμικό και κακόβουλο απόφθεγμα των εγχώριων "ευρωπαϊστικών" κύκλων, ότι δηλαδή, η Ελλάδα, είναι η τελευταία, σοβιετικού τύπου, κοινωνία, στον κόσμο, αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε, μέσης νοημοσύνης, τηλεθεατής και αναγνώστης, την ευήθεια και την απίστευτη ρηχότητα του ανθρώπου αυτού.

Μάϊος 1978 Βασιλειάδα Καστοριάς : Ο γέροντας, στη μέση της φωτογραφίας, είναι ο Θεόδωρος Διονυσιάδης (1889 - 30/3/1979), πρόσφυγας, από τον Πόντο, αφού γλύτωσε, από τα αμελέ ταμπουρού (τα στρατόπεδα εργασίας, εξόντωσης και θανάτου) του οθωμανικού κράτους και των κεμαλιστών του Τοπάλ Οσμάν. Στην άκρη, αριστερά πίσω και όρθια, είναι η κόρη του (και μητέρα μου) Ιφιγένεια Διονυσιάδου - Αναστασοπούλου. Κανείς, από όλους τους φωτογραφιζόμενους, δεν ζει, πλέον, εκτός, από εμένα, που είμαι δίπλα στον παππού μου. Του οποίου την μνήμη έχει προσβάλει, βάναυσα και με ελεεινό τρόπο, ο Γιάννης Μπουτάρης. Διότι, ο "Τοτίκ" μπορεί, με χίλιους κόπους και βάσανα, να επέζησε, από τα ανθρωποκτόνα τάγματα του Τοπάλ Οσμάν και του Μουσταφά Κεμάλ πασά, αλλά πολλοί άλλοι - συγγενείς του και μη - δεν τα κατάφεραν...



Ως εκ τούτου, δεν είμαι αντικειμενικός, απέναντι στον Γιάννη Μπουτάρη. Αλλά δεν είναι, μόνον, αυτοί οι λόγοι της αδυναμίας μου να είμαι αντικειμενικός απέναντι του. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, που με φέρνουν, απέναντι του. Και αυτοί σχετίζονται με το επίμαχο ζήτημα των σφαγών του άοπλου ελληνικού μικρασιατικού πληθυσμού, που πραγματοποίησε ο Μουσταφά Κεμάλ και ειδικότερα της υβριδικής ποντιακής γενοκτονίας. Όπως αναφέρω, παραπάνω, το οικογενειακό δένδρο, από την πλευρά της μητέρας μου, το οποίο έλκει την προέλευσή του, από την Μικρά Ασία και τον Εύξεινο Πόντο, δεν μου επιτρέπει, συναισθηματικά, να αγνοήσω την ασχήμια και την αθλιότητα των λόγων, της στάσης, της συμπεριφοράς και των πεπραγμένων του Γιάννη Μπουτάρη.

Δεν είναι ότι αισθάνομαι Πόντιος. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι Πόντιος. Ο πατέρας μου ήταν Πελοποννήσιος και εγώ γεννήθηκα, έζησα και μεγάλωσα, στην Αθήνα, στην οποία εξακολουθώ να ζω και την οποία αισθάνομαι, ως πατρίδα μου. Αλλά οι οικογενειακές καταβολές δεν ξεχνιούνται. Και φυσικά, αισθάνομαι ότι αποτελεί χρέος μου η υπεράσπιση της μνήμης και των πεπραγμένων των ανθρώπων του παρελθόντος μου. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν τα έργα τους και η ζωή τους αξίζει να γίνουν αντικείμενο υπεράσπισης.

Σοφία Καλαϊτζίδου - Διονυσιάδου (1900 - 6/5/1979). Φωτογραφισμένη την ίδια ημέρα, που τραβήχτηκε και η προηγούμενη φωτογραφία, η σύζυγος του Θεόδωρου Διονυσιάδη - η γιαγιά μου - έζησε και αυτή τα τραγικά γεγονότα της καταστροφής του ποντιακού ελληνισμού. Αυτή τα έζησε, ως άμαχη, αφού ο σύζυγός της έφυγε από την Τουρκία και πήγε στην Ρωσία, όταν τον κάλεσαν να παρουσιασθεί, στα θανατηφόρα "τάγματα εργασίας" των Οθωμανών και του ηγέτη του γερμανικού στρατιωτικού επιτελείου, στην Κωνσταντινούπολη και στην Μικρά Ασία Liman von Sanders. Αργότερα, τον ξανασυνάντησε, αφού γύρισε, στο χωριό του, το Γιάτσουλου, της Σεβάστειας, για να καταφύγει, στα βουνά, όταν, οι μπολσεβίκοι απέσυραν τον ρωσικό στρατό, που, στην διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου, είχε καταλάβει την περιοχή του Πόντου. Και οι δύο στην συνέχεια, μαζύ με τα παιδιά τους, τον πατέρα της γιαγιάς Σοφίας, τον Πολυχρόνη Καλαϊτζίδη και όσους συγγενείς τους επέζησαν, από την γενοκτονία, κατάφεραν να έλθουν, στην Ελλάδα, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών.


Για το τί έπαθε ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας έχουμε μιλήσει, σε αυτό εδώ το μπλογκ, σε ένα όχι πολύ παλαιό δημοσίευμα, με τίτλο : 1909 - 1922 Οθωμανική Αυτοκρατορία : Από τους Νεότουρκους, στους Κεμαλιστές. (Από την πολιτική των εκτοπίσεων, στην γενοκτονία και στην ολοκληρωμένη εθνοκάθαρση). Όποιος επιθυμεί να μάθει κάποια πράγματα, χρήσιμο είναι να το διαβάσει. Όχι μόνο για τις πληροφορίες, που έχει, αλλά και για την κριτική στάση, την οποία περιέχει.

Ας δούμε, όμως, εδώ (τα έχουμε ξαναδεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να επαναληφθούν. Χρειάζεται) τα γενοκτόνα πεπραγμένα των κεμαλιστικών ορδών, που δρούσαν, υπό τις άμεσες οδηγίες του κεμαλικού επιτελείου και του ίδιου του Μουσταφά Κεμάλ, κατά των γυναικόπαιδων και των άοπλων νεαρών του ποντιακού ελληνισμού, στην γη των προγόνων τους. Και φυσικά δεν μιλάμε, για την στάση τους, απέναντι, στους ένοπλους. Αυτή δεν λαμβάνεται υπόψη.

Οι κεμαλιστές, στην προσπάθειά τους να καθαρίσουν τα μετόπισθεν, εν όψει της σκληρής μάχης, με τον ελληνικό στρατό, δεν άφησαν καθόλου απείραχτο τον ποντιακό ελληνισμό, ο οποίος εμάχετο, για την δική του αυτοκυβέρνηση, στα χώματα των προγόνων του, διεκδικώντας ένα αυτόνομο ποντιακό κράτος, το οποίο είχε την προφανή υποστήριξη της Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι οι ελιγμοί του Ελευθέριου Βενιζέλου, προκειμένου να εξισορροπήσει τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων, έφθασαν στο σημείο να εκχωρούν τον Πόντο, στο υπό σύσταση, σύμφωνα με την Συνθήκη των Σεβρών, αρμενικό κράτος.

Το τί έπραξαν οι κεμαλιστές, κατά των άοπλων Ρωμιών του Πόντου περιγράφεται πολύ παραστατικά, από τους Σοβιετικούς συμμάχους του Μουσταφά Κεμάλ και μάλιστα, από τον στρατηγό Μιχαήλ Φρουνζέ, ο οποίος υπήρξε ο στρατιωτικός απεσταλμένος του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν και των μπολσεβίκων, στην κεμαλική κυβέρνηση και βοήθησε στην συγκρότηση των ένοπλων σωμάτων του Μουσταφά Κεμάλ και στην απόκρουση της ελληνικής πορείας προς την Άγκυρα.  

Ας δούμε κάποιες από τις μαρτυρίες του Μιχαήλ Φρουνζέ, στις "Αναμνήσεις από την Τουρκία", που άφησε πίσω του και όπου περιγράφει όσα έζησε και είδε, στην περιοχή του Πόντου :

"Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά, ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος, που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου".

"Από τους 200.000 Έλληνες, που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες, που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο, σχεδόν, των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν, σε άλλες περιοχές, με πολύ άσχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν αγά έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους, που βρήκαν μπροστά τους, γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή, από την πόλη Καβάκ, προς το πέρασμα Χατζηλάρ, θα μείνει, για πάντα, στη μνήμη μου, όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων, συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σε ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωραίας κοπέλλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ’ ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο, από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου".

"Όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε, σε απίστευτο βαθμό. Απ' όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας, απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες, που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός, για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν αγάς, ο οποίος πέρασε, δια πυρός και σιδήρου, με την άγρια ορδή του, όλη την περιοχή".

Αλλά, πέρα από τις μαρτυρίες του Φρουνζέ, υπάρχει και η μαρτυρία του σοβιετικού πρέσβη στην Άγκυρα Σεμιόν Ιβάνοβιτς Αράλωφ, ο οποίος ενημερώθηκε από τον Φρουνζέ, ότι, στην Σαμψούντα, είδε ένα πλήθος από Έλληνες, οι οποίοι είχαν σφαγιασθεί. Τον ενημέρωσε, επίσης, για το ότι επρόκειτο να συναντήσει πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων, τους οποίους είχαν απαγάγει, από τα σπίτια τους και τους είχαν σκοτώσει, μέσα στους δρόμους. 

Για το θέμα αυτό, ο Αράλωφ είχε ιδιαίτερη συνομιλία, με τον Μουσταφά Κεμάλ πασά και έχει σώσει τον σχετικό διάλογο, επί του θέματος, ο οποίος έχει ως εξής :

“Του είπα, για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρουνζέ και αργότερα, εγώ ο ίδιος. Εχοντας υπ’ όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα, πολύ, τις λέξεις μου…”

Ο Μουσταφά Κεμάλ απάντησε, με αστείες δικαιολογίες, στα όσα του είπε Αράλωφ :

“Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Εχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους, με καλό τρόπο… Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοί πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό; Εκείνοι, που θέλουν να ιδρύσουν ένα “Ποντιακό κράτος” στην Τουρκία…”.

Και ύστερα, από όλα αυτά, έρχεται ο Γιάννης Μπουτάρης, για να ξεράσει, κυριολεκτικά, τον απεριόριστο ψυχικό οχετό του, εις βάρος της μνήμης αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων (που φθάνουν τις 250.000, με 300.000).

Και φυσικά, αυτός ο άνθρωπος, πέρα από απάνθρωπος, είναι και επιλεκτικός, ως προς το ποιά γενοκτονία θα υπερασπισθεί και ποιά όχι. Έτσι, προφανώς, μάχεται, όπου και όπως μπορεί - και καλώς πράττει -, για την γενοκτονία των Εβραίων, από την ναζιστική Γερμανία, αλλά, ουδόλως, ενδιαφέρεται, όχι μόνο για την γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού, αλλά και για την πολιτική του κατοχικού apartheid, που έχει επιβάλλει το γνωστό κακοποιό κράτος της Μέσης Ανατολής, στον απλό αραβικό παλαιστινιακό πληθυσμό, το οποίο κακοποιό κράτος επιμένει να ξεπλένει τα εγκλήματά του, με την επίκληση των νεκρών του εβραϊκού Ολοκαυτώματος.

Και φυσικά, ο Γιάννης Μπουτάρης σπεύδει, πρώτος και καλύτερος, να συνδράμει τους δράστες, που επιμένουν να εμφανίζονται, ως θύματα, σε αυτή την πολιτική του ξεπλύματος των εγκλημάτων της πολύχρονης και πολυαίμακτης Κατοχής. Την ημέρα, μάλιστα, που ο στρατός του Benjamin Netanyahu δολοφονούσε, εν ψυχρώ, τους άοπλους Παλαιστίνιους, στην Γάζα, ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, όχι, μόνο, αρνήθηκε να εκδώσει το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης ψήφισμα καταδίκης της σφαγής των Παλαιστινίων, αλλά και πρότεινε να σταλεί συγχαρητήριο μήνυμα, στην ισραηλινή κυβέρνηση, για την επέτειο των 70 ετών ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ.

Όλα αυτά τα πλούσια έργα του Γιάννη Μπουτάρη, δεν πρέπει να λησμονούνται. Ούτε να παραμένουν, στην αφάνεια. Και ας ψελλίζει, στην συνέντευξή του, ότι όλα αυτά τα πράττει, για να κάνει μπίζνες.

Διότι, σε αυτή την περίπτωση, τα πράγματα είναι, ακόμη, χειρότερα, για τον ίδιο...