Να καταλήξουν σε συμφωνία οι ελληνο"μακεδονικές" διαπραγματεύσεις; Όχι, ευχαριστώ. (Ο αμερικανικός σχεδιασμός, για την ένταξη της Σλαβομακεδονίας, στο ΝΑΤΟ, μέσα από την ελληνική συγκατάνευση, αποτελεί έναν επαρκέστατο λόγο για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων).

Αυτές τις ημέρες η κυβέρνηση των παραπάνω εικονιζόμενων ορφανών του ελληνικού σταλινισμού (Αλέξης Τσίπρας, Γιάννης Δραγασάκης και σια) και των παρηκμασμένων και γονατισμένων στους ξένους πατριωτών (Πάνος Καμμένος κλπ) προχώρησε - αιφνιδίως, για τους πολλούς, αλλά, καθόλου, ξαφνικά, για όσους γνωρίζουν το πλήθος, την σοβαρότητα και την βαρύτητα των συναρπαστικών διεθνών και πλανητικών εξελίξεων - στην αναζωπύρωση της παραγκωνισμένης δημόσιας συζήτησης, για το σύγχρονο μακεδονικό ζήτημα, το οποίο, αν και είχε τεθεί, στο ράφι, ουδέποτε ξεχάστηκε, παρά την γνωστή και διαψευσθείσα ρήση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. 

Έτσι, το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής FYROM, του κράτους του αταίριαστου και δυσχερέστατου συνεταιρισμού των, βουλγαρικής καταγωγής, Σλαβομακεδόνων, που, επί του παρόντος, πλειοψηφούν, στο σύνολο του πληθυσμού και των Αλβανών, που, τώρα, μειοψηφούν, αλλά, παρερχομένου του χρόνου, αυξάνονται, με μεγαλύτερη ταχύτητα, από τον υπόλοιπο πληθυσμό - ο οποίος περιέχει και άλλες μειονότητες (Τούρκους, Ρομά, Σέρβους), θυμίζοντας την παλαιά πολυεθνική και ενιαία οθωμανική Μακεδονία -, επικαιροποιείται, για μία, ακόμη, φορά.

[Για το σύγχρονο μακεδονικό ζήτημα, έχω γράψει αρκετά πράγματα, εδώ και χρόνια, αναφερόμενος, στην ουσία του περιεχομένου του. Όποιος έχει την επιθυμία μπορεί να δει, σε αυτό το μπλογκ, ενδεικτικά, τα δημοσιεύματα, με τίτλο :  Ελλάδα και FYROM : Το μακεδονικό ζήτημα ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, μετά την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, και Το Μακεδονικό (και οι ... τσάμηδες) στις δεκαετίες 1920 - 1930 : Ένας αποκαλυπτικός διάλογος του Λέοντα Τρότσκυ με το ελληνικό "Αρχείο του Μαρξ", αλλά και το, σχετικά, πρόσφατο Η Ρωσία, το λιλιπούτειο Μαυροβούνιο, το ΝΑΤΟ, η αναμόχλευση του γιουγκοσλαβικού ζητήματος, το Κόσοβο, η FYROM και οι πιθανές επιπτώσεις στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. (Τί συμβαίνει με τους Αμερικανούς; Τους τρώει ο πισινός τους; Αν, ναι· έχουν μπλέξει. Εκτός εάν)...].

 Όμως, τα πράγματα δεν είναι, καθόλου, απλά. Κάθε άλλο. Η αλήθεια είναι ότι ο ενδοτικός πολιτικός κόσμος της χώρας επιθυμεί αυτή η επαναφορά της συζήτησης να είναι και η τελευταία, αλλά, δυστυχώς, για όλους τους, ακόμη και εάν υπάρξει μια οποιαδήποτε κατάληξη, στις δύσκολες να περάσουν, στο κοινό της χώρας μας (όπως και στο κοινό της πΓΔΜ), ελληνο‘‘μακεδονικές’’ διαπραγματεύσεις, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Η σύγχρονη εκδοχή του μακεδονικού προβλήματος θα εξακολουθήσει να ταλαιπωρεί την χώρα μας, τον πολιτικό κόσμο και να επανέρχεται, στην δημόσια συζήτηση, γιατί δεν αφορά, απλώς και μόνο την ονομασία της γείτονος, αλλά έχει να κάνει και με τις βλέψεις, τον σαφή και ομολογημένο αλυτρωτισμό και τα σύμβολα, που χρησιμοποιούνται, για την υλοποίησή τους, από την τιτοϊκής καταγωγής ελίτ της πΓΔΜ, η οποία τα χρησιμοποιεί, ως εργαλείο, για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και την εξουσία, που ασκεί, στον σλαβομακεδονικό πληθυσμό.

Πέραν τούτου, με δεδομένο το άτυπο, αλλά, απολύτως, υπαρκτό χρονοδιάγραμμα, για την κατάληξη της διαπραγμάτευσης των δύο μερών, την οποία οι ενδιαφερόμενοι (οι φανεροί και οι παρασκηνιακοί) θέλουν να τελειώσουν, μέχρι τα μέσα του ερχόμενου καλοκαιριού, καθίσταται προφανές ότι η ελληνική πολιτική ζωή θα υποστεί σημαντικές αναταράξεις. Όσο ο χρόνος θα περνάει και καθώς η συζήτηση θα εξελίσσεται, το πολιτικό κλίμα θα βαραίνει, με δεδομένα τα πολιτικά παίγνια, που θα γίνουν, προκειμένου τα κόμματα και οι πολιτικοί να αποκτήσουν τα επιδιωκόμενα κέρδη και να αποφύγουν, ή, έστω, να περιορίσουν τις πολιτικές ζημιές, που θα προκύψουν, κυρίως, από την στάση του πληθυσμού του βορειοελλαδικού χώρου, αλλά όχι, μόνον, αυτού.

Αλλά, όποια και αν είναι τα παιχνίδια της πολιτικής τακτικής, που θα γίνουν από τα πολιτικά κόμματα και τους κύριους παίκτες του ελληνικού πολιτικού κόσμου, στο τέλος της διαδρομής, θα ξεπροβάλουν οι απαιτήσεις της γενικότερης στρατηγικής, η οποία, δυστυχώς, για τους υποταγμένους, στους ξένους επικυρίαρχους, πολιτικούς ηγέτες των αστικών κομμάτων και για την κυβερνώσα αριστερά των σταλινικών ορφανών, δεν προσδιορίζεται από τον ελληνικό κοινοβουλευτικό πολιτικό κόσμο. Αν καθοριζόταν, από αυτόν, τα πράγματα θα ήσαν εύκολα. Δεν είναι, όμως.

Δεν είναι εύκολα τα πράγματα, για τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, επειδή η στρατηγική πολιτική, για το σύγχρονο μακεδονικό και οι συναφείς απαιτήσεις, που προβάλλονται, προσδιορίζονται από τους σχεδιαστές της αμερικανικής πολιτικής, δηλαδή από το βαθύ αμερικανικό κράτος. Και η βασική απαίτηση της Ουάσιγκτων, όσον αφορά την FYROM, είναι μια και μόνη.

Η αμερικανική ηγεσία επιθυμεί, σταθερά, την ένταξη της Σλαβομακεδονίας, στο ΝΑΤΟ, προκειμένου να αποτρέψει την διείσδυση της Ρωσίας, στον βαλκανικό χώρο. Αυτή είναι η ουσία της όλης υπόθεσης, που αφορά την τρέχουσα ανακίνηση του μακεδονικού ζητήματος. 

Αυτή την στρατηγική καλούνται να υπηρετήσουν οι κυβερνώντες και ο κατεστημένος αστικός πολιτικός κόσμος της χώρας μας, δεδομένου του παραθύρου ευκαιρίας, που άνοιξε, η περυσινη εκλογική ήττα του Νικόλα Γκρούεφσκι και του σλαβομακεδονικού VMRO και ο σχηματισμός της παρδαλής κυβέρνησης των Σοσιαλιστών και των αλβανικών κομμάτων, υπό τον αμερικανόφιλο (και για την ακρίβεια : αμερικανόδουλο) Ζόραν Ζάεφ.

Και φυσικά, επειδή και ο ελληνικός αστικός πολιτικός κόσμος, στον οποίο έχουν προσχωρήσει και τα ορφανά του ελληνικού σταλινισμού, που διοικούν, σήμερα την ελληνική κοινωνία, με την πλήρη υποστήριξη της Ουάσινγκτων, αποτελείται, από αμερικανόδουλους, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε το πολιτικό σλάλομ, το οποίο, όλοι αυτοί θα πραγματοποιήσουν και να δούμε την τελική μυθοπλασία την οποία σκοπεύουν να βρουν και να κατασκευάσουν, προκειμένου να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τον άμεσο αμερικανικό σχεδιασμό, για την περιοχή των Βαλκανίων και να ακολουθήσουν, χωρίς (ή, έστω, με περιορισμένες) απώλειες, κυρίως, το βαθύ αμερικανικό κράτος, αλλά και την κυβέρνηση του Donald Trump, στην ανοικτή και απροσχημάτιστη αντιρωσική πολιτική, την ολοκλήρωση της οποίας, το State Department, το Υπουργείο Άμυνας των Η.Π.Α. και φυσικά, η CIA, ως εκτελεστικό όργανο, επείγονται να φέρουν σε πέρας, με δεδομένη την αστάθεια του χώρου των Βαλκανίων, που έχει επιδεινώσει η τουρκική μεταστροφή, υπέρ της Ρωσίας, ύστερα από το αποτυχημένο αμερικανονατοϊκό πραξικόπημα της 15/7/2016.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι εύκολο να συνδυασθούν. Πολύ περισσότερο, καθίσταται δύσκολη η επιτυχής αποπεράτωση του σχεδιασμού της Ουάσινγκτων - αν και η υλοποίηση της στρατηγικής στόχευσης των Αμερικανών έχει, με την τωρινή θέαση των επικείμενων εξελίξεων, στο μακεδονικό ζήτημα, πολλές πιθανότητες , να ευοδωθεί -, επειδή η βιαστική επαναφορά του μακεδονικού ζητήματος συμπίπτει, με την βαθύτατη και χρόνια, πλέον, οικονομική κρίση, στην οποία έχει εμπλακεί η ελληνική κοινωνία, ως αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών, που ακολουθούνται, μετά την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου - Μαΐου του 2010 και οι οποίες δεν πρόκειται να σταματήσουν, παρά την, περί του αντιθέτου κυβερνητική παραφιλολογία, η οποία συνεπικουρείται και από την αστική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, οι απώλειες είναι δεδομένες, για όλους όσους δεχθούν να συμμετάσχουν, στην υλοποίηση του αμερικανικού σχεδιασμού, για την επίλυση του σύγχρονου μακεδονικού ζητήματος, που, προπαγανδιστικά, εστιάζεται, στην ονομασία του γειτονικού κράτους, ενώ, στην πραγματικότητα, το όλο ζήτημα την υπερβαίνει και σχετίζεται, με τον αλυτρωτισμό και την Ιστορία, ως ενεργού και ταυτοποιητικού μύθου, που δίνει υπόσταση, στον σλαβομακεδονικό πληθυσμό και κυρίως, στην ελίτ του γειτονικού κράτους, που διοικεί, την χώρα αυτή και την αποκόπτει, από τις βουλγαρικές της ρίζες και την βουλγαρική επιρροή.

Στην χειρότερη θέση όλων όσων μετέχουν στο πολιτικό παιχνίδι βρίσκονται οι φυλλορροούντες Ανεξάρτητοι Έλληνες και ο αρχηγός τους, ο Πάνος Καμμένος, οι οποίοι γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι θα εξαφανισθούν, από την πολιτική σκηνή, εάν αποδεχθούν, επιτρέψουν, ή ανεχθούν, με οποιονδήποτε τρόπο, οποιαδήποτε ονομασία του γειτονικού κράτους, που θα περιέχει τον όρο "Μακεδονία", είτε, ευθέως, είτε, ως επιθετικό προσδιορισμό. Ως εκ τούτου, πρέπει να δούμε την εξέλιξη των πραγμάτων, γύρω από την στάση του υπουργού Άμυνας και του κόμματος του, αφού η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι, μόνο, κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κυβέρνηση και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, αφού, σε αυτήν, συμμετέχει και την στηρίζει, κοινοβουλευτικά και το κόμμα αυτό.

Προφανώς, η τωρινή κυβέρνηση της αριστεροδεξιάς έχει σχηματισθεί, με την έγκριση και την προτροπή της Ουάσιγκτων και είναι, απολύτως, σαφές ότι τα ορφανά του ελληνικού σταλινισμού θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να ικανοποιήσουν τις αμερικανονατοϊκές απαιτήσεις.

Ομοίως και ο Πάνος Καμμένος, προφανώς, επιθυμεί να βρει ένα modus vivendi, για να εξυπηρετήσει τον αμερικανικό σχεδιασμό. Αλλά, "όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη". Οι περιστάσεις απαιτούν την πολιτική αυτοκτονία του Πάνου Καμμένου και των, συν αυτώ. Ως εκ τούτου, μένει να δούμε, εάν θα την διαπράξει, ή, εάν θα επιλέξει την απομάκρυνσή του, από το σημερινό κυβερνητικό σχήμα.

Μετά τον Πάνο Καμμένο και το κόμμα του, η αλήθεια είναι ότι, παρά τους τωρινούς επιθετικούς αντικυβερνητικούς τόνους και την - ομολογουμένως, χαμηλής εντάσεως - (ψευδο)πατριωτική ρητορική, που εκπέμπουν, σε δυσχερή θέση βρίσκονται ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία, που έχουν εγκλωβισθεί, ανάμεσα στα δάκρυα του γηραιού Κωνσταντίνου Καραμανλή και στην περίφημη Απόφαση του Βουκουρεστίου, που απέσπασε ο Κώστας Καραμανλής, τον Απρίλιο του 2008, κατά την, τότε, Σύνοδο του ΝΑΤΟ, για το μακεδονικό - την οποία Απόφαση, την πλήρωσε, πολύ ακριβά, ο, τότε, πρωθυπουργός.

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, όσο θα λιγοστεύει η άμμος, στην κλεψύδρα του χρόνου και καθώς θα εκτυλίσσονται οι διαπραγματεύσεις, θα είναι υποχρεωμένος, παρά την όποια πολιτική τακτική, που του επιτρέπει να πετάει την μπάλα, στην εξέδρα, θα υποχρεωθεί να ανοίξει τα χαρτιά του και να τοποθετηθεί, επί της ουσίας του μακεδονικού ζητήματος και θα κληθεί να επιλέξει την υποστήριξη της αμερικανικής στρατηγικής. Και φυσικά, θα υποχρεωθεί να μην αγνοήσει τον αμερικανικό σχεδιασμό, τον οποίο καλείται να υποστηρίξει - εκτός εάν του επιτρέψει να τον αγνοήσει (ανοήτως, ποιών) ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό, όμως, είναι κάτι, που δεν προβλέπεται να συμβεί. Και δεν θα συμβεί.

Η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα...

Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ και την Δημοκρατική Συμπαράταξη της Φώφης Γεννηματά, αυτός ο πολιτικός χώρος έχει προδώσει τις πολιτικές του θέσεις και σε αυτό το ζήτημα, εδώ και πολλά χρόνια. Ήδη, από την εποχή του Κώστα Σημίτη και του ΓΑΠ και τώρα, απλούστατα,

θα υποχρεωθεί να εμφανίσει τις δικές του θέσεις, στο σύγχρονο μακεδονικό ζήτημα. Και φυσικά, αυτές οι πολιτικές θέσεις της πασοκικής γραφειοκρατίας και των συμμάχων της, στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και την, πάλαι ποτε, "ανανεωτική Αριστερά" των επιγόνων του Λεωνίδα Κύρκου, δεν είναι άλλες, από αυτές, που εξυπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα, στην περιοχή της χερσόνησου του Αίμου.

Από εκεί και πέρα, το πώς θα εμφανίσουν και το πώς θα διακοσμήσουν αυτήν την πολιτική οι αφελέστατοι - ως προς την δουλοφροσύνη τους, στις επιταγές και τα κελεύσματα της Ουάσινγκτων - Κεντροαριστεροί, έχει ενδιαφέρον να το παρακολουθήσουμε, αφού δεν αποκλείεται να αυτοχειριασθούν, για πολλοστή φορά και να στηρίξουν, άμεσα, ή έμμεσα, τις κυβερνητικές επιλογές. Πολύ περισσότερο, εάν ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αποφασίσουν να αποχωρήσουν, από το σημερινό κυβερνητικό σχήμα.

Αλλά η ουσία του μακεδονικού ζητήματος, στην τωρινή του φάση, δεν αφορά την ονομασία του γειτονικού κράτους και το εάν αυτή θα ισχύει erga omnes, ή όχι. Δεν αφορά, ούτε τον "μακεδονικό" αλυτρωτισμό και τα σύμβολά του. Κάθε άλλο, παρά όλα αυτά, αφορά. Άλλωστε, περί αυτών οι θέσεις μου είναι γνωστές και όποιος επιθυμεί μπορεί να τις δει, στα δημοσιεύματα, στα οποία αναφέρομαι, παραπάνω.

Η ουσία της τωρινής φάσης του μακεδονικού και των διαπραγματεύσεων, που, άρον-άρον, έχουν, ήδη, παρασκηνιακά, ξεκινήσει, με τον "αθάνατο" επιδιαιτητή Matthew Nimitz, βρίσκεται στην βιασύνη των Η.Π.Α. να εντάξουν την Σλαβομακεδονία, στο ΝΑΤΟ και να βάλουν, ακόμη, έναν λίθο, στην προσπάθειά τους να αποκόψουν την εγκατάσταση της Ρωσίας, στα Βαλκάνια.

Αυτός και μόνον, ο λόγος είναι υπερεπαρκής, προκειμένου να αιτιολογηθεί, σαφέστατα, η αναγκαιότητα, για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων. Ο αμερικανονατοϊκός σχεδιασμός πρέπει να αποτύχει.

Και για να αποτύχει, πρέπει να μην προκύψει καμμία συμφωνία, ανάμεσα, στην χώρα μας και την πΓΔΜ. Οι όποιες διαπραγματεύσεις είναι απαραίτητο να αποβούν άκαρπες και το ΝΑΤΟ να ηττηθεί. (Μακροπρόθεσμα, θα ηττηθεί και θα οδηγηθεί, στην διάβρωση, στην αποδιοργάνωση και στην διάλυσή του. Αλλά, όσο το γρηγορότερο, κάτι τέτοιο συμβεί, τόσο το καλύτερο).

Αυτός είναι ο λόγος, που καθιστά αναγκαία, την αποτυχία των ελληνο"μακεδονικών" διαπραγματεύσεων. Η ελληνική συγκατάνευση, στον αμερικανικό σχεδιασμό, δεν πρέπει να δοθεί. 

Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο...