Η κυβέρνηση ενώπιον των αδιεξόδων του δανεισμού, από την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία, που διογκώνει το δημόσιο χρέος και της αδυναμίας αποφυγής της υπογραφής ενός 4ου Μνημονίου. (Η καταδίκη του Ανδρέα Γεωργίου και η παρακρατική συμπεριφορά των ξένων δανειστών).

Όλα αυτά τα χρόνια των διαδοχικών Μνημονίων, στα οποία έχει ενταχθεί η ελληνική οικονομία, πολλοί είναι εκείνοι, που, ακόμη, αναρωτιούνται, για τους λόγους, που συμβαίνουν αυτά τα δυσμενή γεγονότα, με τα καταστροφικά, για την ελληνική παραγωγή και τον πληθυσμό της χώρας, αποτελέσματα.

Η χθεσινή καταδίκη του Ανδρέα Γεωργίου, από το Εφετείο (μόνο), για παράβαση καθήκοντος, επειδή δεν υπέβαλε, στο Δ. Σ. της ΕΛΣΤΑΤ, τα στοιχεία της αναθεώρησης​ του στοιχειωμένου ελλείμματος του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού του έτους 2009, αποτελεί ένα πολύ μικρό δείγμα, όσον αφορά τα πραγματικά περιστατικά που οδήγησαν, στην σημερινή παρακμή.

Αν και ο διαρκής θεσμικός τραμπουκισμός των αυτοαποκαλούμενων ευρωενωσιακών​ οργάνων, που επιδεικνύουν μία απροκάλυπτη παρακρατική συμπεριφορά, απαιτώντας την πλήρη και απόλυτη ποδηγέτηση του ελληνικού δικαστικού συστήματος, το οποίο, πάση θυσία, πρέπει να αποδώσει "πάλλευκο", στην κοινωνία και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, το πιστό όργανό των ξένων δανειστών, τον Ανδρέα Γεωργίου, που ως πρόεδρος της ΕΛ.ΣΤΑΤ., χειραγώγησε το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009, προκειμένου να κρατηθεί η οικονομία και ο πληθυσμός​ της  χώρας μας, κάτω από το καθεστώς της αποικίας χρέους, που επέβαλαν, από τον Απρίλιο του 2010, οι ευρωθεσμοί και το Δ.Ν.Τ. (και γι' αυτό ο, τότε, εκπρόσωπος του Δ.Ν.Τ., στην Ελλάδα, ο "πολύς" Bob Traa έγραφε, το 2010, στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης του ΓΑΠ, ότι "ο γενικός διευθυντής θα σας στείλει ενημερωτική επιστολή, σχετικά με την αποστολή λανθασμένων στοιχείων, που θα θέλαμε να παρακαμφθεί, γρήγορα και σιωπηρά") είναι αποκαλυπτικότατος, ως προς τις άθλιες μεθοδεύσεις των παρασκηνίων, στην πραγματικότητα, όλη αυτή η διαδικασία αποτελεί ένα μέρος του όλου προβλήματος.

Αυτή η διαδικασία, όσο σημαντική και αν είναι (και φυσικά, είναι πολύ σημαντική), αποτελεί, μόνον, έναν, από τους πολλούς κρίκους, που οδήγησαν την χώρα, στην παρούσα οικτρή κατάσταση. Προσωρινά, μάλιστα, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, εάν η ελληνική οικονομία δεν είχε φορτωθεί με αυτό το τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο, παρά το γεγονός ότι και αυτό δεν είναι η κύρια αιτία του προβλήματος, που αντιμετωπίζει η χώρα, την έχει γονατίσει και φυσικά, αποτελεί το βασικό εργαλείο των ξένων δανειστών, για την επιβολή του κοινωνικού και οικονομικού αντιμεταρρυθμιστικού προγράμματος, που επιχειρούν, με σταθερή βούληση και μακρά επίμονη, να εφαρμόσουν (το οποίο, μάλιστα, "ποιητική αδεία", αποκαλούν, για καθαρά προπαγανδιστικούς λόγους, ως μεταρρυθμιστικό), στην ελληνική κοινωνία, την οποία μεταχειρίζονται, ως κοινωνικοοικονομικό πειραματόζωο.

Φυσικά, για όλα αυτά, έχουμε γράψει πολλές φορές και έχουμε καταναλώσει άφθονη ηλεκτρονική μελάνη, αλλά δεν βλάπτει να τα ξαναγράψουμε. Η επανάληψη, πάντοτε, ήταν μήτηρ μαθήσεως. Και εξακολουθεί να παραμένει.

Μετά από την στημένη "επάνοδο" του ελληνικού κράτους, στις διεθνείς αγορές, που επιχειρήθηκε, παρά τους κανόνες της στοιχειώδους λογικής, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, για, καθαρά, πολιτικούς λόγους, [οι οποίοι είναι οι ίδιοι, με εκείνους, που οδήγησαν, το 2014, την κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων (με υπουργούς Οικονομικών τον Γιάννη Στουρνάρα και τον Γκίκα Χαρδούβελη, αντίστοιχα), στην έκδοση δύο πανάκριβων και αποτυχημένων εκδόσεων ομολόγων, με επιτόκια, που έφθαναν στο 5%] με το πολύ ακριβό πενταετές ομόλογο, που κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα του 2014 και την πενιχρή συμμετοχή των αγοραστών, η σκληρή πραγματικότητα, όσον αφορά τα δυσμενή δημοσιονομικά δεδομένα και την καταστροφική πορεία του εξαιρετικά, μη εξυπηρετίσιμου δημοσίου χρέους, δεν έχει αλλάξει.

Ομοίως, αποτυχημένη υπήρξε και η (κοινοπρακτική και όχι μέσα από μια ελεύθερη δημοπρασία) επάνοδος του ελληνικού κράτους, στις διεθνείς αγορές της μπατιροτραπεζοκρατίας, οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν, με τις "ελεύθερες αγορές", που διαφημίζουν οι κυρίαρχοι ψευδοσυνειδησιακοί μηχανισμοί των ελίτ του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, αφού σε αυτές τις αγορές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου είναι ολιγοπροσωπες, αποτελούμενες από τους εκπροσώπους των τραπεζών και φυσικά, βρίσκονται σε άμεση επαφή, με τα διάφορα κέντρα των αποφάσεων, που σχετίζονται με τις αγορές των ομολόγων, τα οποία, άλλωστε, είναι και αυτά το ίδιο ολιγοπροσωπες και φυσικά, απεχθάνονται τις αβεβαιότητες. Επιλέγουν να κινούνται, στα σίγουρα.

Στα πλαίσια αυτά, η, εκ των προτέρων, στημένη έξοδος του ελληνικού κράτους, στις αγορές των πενταετών ομολόγων, με ένα επιτόκιο της τάξεως του 4,625% και η συλλογή 3 δισ. €, εκ των οποίων το 1,6 δισ. €, εξαντλήθηκε, για την ανταλλαγή των ομολόγων της εποχής των σαμαροβενιζέλων, τα οποία έληγαν το 2019 και πήραν παράταση, για το 2022, όχι μόνο δεν παρουσιάζει κάποια επικερδή ιδιαιτερότητα, για την ελληνική οικονομία, αλλά, αντιθέτως, όπως συνέβη και το 2014, είναι, άκρως, επιβαρυντική, για το ελληνικό δημόσιο χρέος και ιδιαιτέρως, ζημιογόνα για το σύνολο της ελληνικής οικονομίας, η οποία επωμίζεται την περαιτέρω, διόγκωση ενός βουνού από χρέη, τα οποία, είναι γνωστό τοις πάσι ότι δεν μπορεί να εξυπηρετήσει.

Αυτό συμβαίνει, επειδή όλοι οι αγοραστές (οι εγχώριες και οι ξένες τράπεζες), που έδωσαν αυτό το ποσόν, για την ανταλλαγή των ομολόγων των σαμαροβενιζέλων θα έχουν ένα σίγουρο κέρδος της τάξεως του 2,6%, αφού η ανταλλαγή, στην οποία​ συμφώνησε η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς, πρόβλεψε ότι για κάθε 100 ευρώ των παλαιών ομολόγων, θα δίδονται νέα ομόλογα, ίσα με 102,6 ευρώ.

Το δεκαετές ομόλογο του ελληνικού δημοσίου, εξακολουθεί να επιβαρύνεται, με ένα επιτόκιο, το οποίο παραμένει, στα επίπεδα του 5,37% και στις 483 μονάδες βάσης, παρά τις ενέσεις της καθοδηγούμενης​ αισιοδοξίας, με τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση, η εντόπια "ευρωπαϊστική" οικονομική ελίτ, οι ευρωθεσμοί και η πιεζόμενη, από τις βουλευτικές εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου, γερμανική κυβέρνηση επιχειρούν να αντιστρέψουν την οχληρή και άκρως, δυσάρεστη, για όλους τους ενδιαφερόμενους, επικρατούσα κατάσταση.

Αυτή η πραγματικότητα, παρά την όποια ρητορική του πρωθυπουργού, δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί, προς το καλύτερο. Προφανώς, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν θα μείνει στάσιμη. Θα διαφοροποιηθεί, αλλά η κατεύθυνση, την οποία θα ακολουθήσει, θα είναι, επί τα χείρω.

Με δεδομένη αυτή την διαπίστωση, η οποία είναι γνωστή τοις πάσι και πάντως, σε εκείνους που ασχολούνται, με την προοπτική της ελληνικής περιπέτειας, που έχει την εκκίνηση της, στην χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, χρησιμοποιεί κάθε διαθέσιμο μέσο, προκειμένου να αποφύγει την κακή τύχη, που της επιφυλάσσουν οι ξένοι δανειστές, σε έναν χρόνο, από τώρα.

Το τί είναι αυτό, που επιφυλάσσουν​, στην ελληνική οικονομία, οι ξένοι δανειστές δεν είναι άγνωστο. Κάθε άλλο. Είναι, απολύτως, γνωστό.

Η ελληνική κυβέρνηση θα οδηγηθεί, όπως κατέστη σαφές, από την Christine Lagarde, στην υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, το οποίο θα είναι το 4ο, στην σειρά. Και αυτό θα το πράξει, ως απαραίτητη προϋπόθεση, για τα όποια μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού δημοσίου χρέους της παράσχουν (εάν της παράσχουν) οι ευρωθεσμοί, ως δανειστές και τα οποία θα εξαντλούνται, στην χρονική ανακατανομή και επέκταση των δόσεων της αποπληρωμής του και όχι στην μείωση του όγκου του.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα μειωθεί η δόση των τοκοχρεωλυσίων, που πληρώνει το ελληνικό δημόσιο. Κάθε άλλο. Η δόση των ελληνικών τοκοχρεωλυσίων δεν πρόκειται να μειωθεί, επειδή, απλούστατα, αυτή την περίοδο, μέχρι το 2020, το ελληνικό κράτος εξυπηρετεί, μόνο, το 25% του χρέους του, καταβάλλοντας ένα ποσό 6 δισ. €, για τόκους, ενώ από εκεί και πέρα, θα αρχίσει η πληρωμή των 53 δισ. €, των δανείων, που χορηγήθηκαν, στα πλαίσια του 1ου Μνημονίου, γεγονός, το οποίο σημαίνει ότι η ετήσια εξυπηρέτηση των τόκων θα επιβαρυνθεί, με ένα ένα ποσόν, ίσο με 1,3 δισ. €.

Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο, αφού υπάρχει το χείριστο, το οποίο θα ακολουθήσει, από το 2021, οπότε θα πρέπει να εξυπηρετηθούν και τα, περίπου, 131 δισ. € των δανείων, που έχουν χορηγηθεί, από τον EFSF, γεγονός το οποίο θα προσθέσει, ακόμη 2,6 δισ. €, μόνο, για την εξυπηρέτηση των τόκων, που θα πλησιάσουν τα 10 δισ. €, ετησίως και υποτίθεται ότι θα καλυφθούν, κατά 60%, από το πρωτογενές πλεόνασμα των κρατικών προϋπολογισμών του 3,5% του ελληνικού ΑΕΠ. 

Με δεδομένες αυτές τις δυσμενέστατες προοπτικές, τα ορφανά του ελληνικού σταλινισμού, που κατέλαβαν την εξουσία, με την βοήθεια μιας ιδιότυπης εκδοχής του νεοκαραμανλισμού, καταφεύγουν στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και θα συνεχίσουν να το πράττουν, προκειμένου να αποφύγουν την μέγγενη του 4ου Μνημονίου, που τους ετοιμάζουν οι ξένοι δανειστές, οι οποίοι εξακολουθούν, όπως έχουμε, ήδη, αναφέρει, να χρησιμοποιούν το τεράστιο δημόσιο χρέος της χώρας, ως ένα διαρκές εργαλείο εκβιασμού, προκειμένου να διαλύσουν το σημερινό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας και να το ανατάξουν, πλήρως, μετατρέποντάς την σε ένα ερημικό τοπίο, στο οποίο θα "ανθεί" η μεγάλη ανεργία και η διαρκής πενία.

Δυστυχώς, για τα αρχικά και τα μεταγενέστερα πολιτικά τέκνα του Λεωνίδα Κύρκου, ο συστημικός πολιτικός ευρωλιγουρισμός, από τον οποίο διακατέχονται, δεν πρόκειται να τους επιτρέψει να παρατείνουν την παραμονή τους στην κυβέρνηση, όσο και αν οι ξένοι δανειστές δεν αντίκεινται, στους πολιτικούς σχεδιασμούς της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αφού βλέπουν την παρούσα κυβέρνηση, ως ένα χρήσιμο εργαλείο, για την υλοποίηση της πολιτικής τους, παρά τις όποιες πολιτικές αντιπάθειες, που υπάρχουν, απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, τους συνεργάτες του και τους κυβερνητικούς τους εταίρους.

Βέβαια, αυτά τα πολιτικά παιχνίδια πολιτικής επιβίωσης του παλαιού μπρεζνιεφικού Γιάννη Δραγασάκη και του μεταμοντέρνου μαρξιστή Ευκλείδη Τσακαλώτου και του συνόλου του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης είναι πολύ ακριβά, αφού, προφανέστατα, αυτές οι απονενοημένες έξοδοι στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, για κρατικό δανεισμό, προκειμένου να αποφευχθεί, το καλοκαίρι του 2018, η υπογραφή του 4ου Μνημονίου, με τα υψηλά επιτόκια, που συνοδεύονται και θα εξακολουθήσουν να συνοδεύονται, θα διογκώσουν, ακόμη, περισσότερο, το (σύμφωνα, με την διατύπωση του Δ.Ν.Τ.) "εξαιρετικά, μη βιώσιμο" ελληνικό δημόσιο χρέος.

Αυτό, όμως, είναι αδιάφορο, για τους κυβερνώντες, οι οποίοι δίνουν τον νυν, υπέρ πάντων, αγώνα, για να πείσουν την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία του επίσημου και του σκιώδους τομέα, να δανειοδοτήσει το ελληνικό δημόσιο, χρηματοδοτώντας, έτσι, την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Μάταιος κόπος.

Η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία δεν πρόκειται να συναινέσει σε αυτή την διαδικασία, χωρίς την σαφή εγγύηση των θεσμικών δανειστών του ελληνικού κράτους (ευρωθεσμοί και Δ.Ν.Τ.), οι οποίοι, βέβαια, θα επιθυμούσαν να φορτώσουν, στους "ιδιώτες επενδυτές", το, όντως, τεράστιο κομμάτι του ελληνικού δημόσιου χρέους, που έχουν επωμισθεί, αλλά δεν το πράττουν, διότι γνωρίζουν ότι υπάρχει αδιέξοδο, αφού το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα απαιτεί σαφείς και συγκεκριμένες εγγυήσεις, από την Ε.Κ.Τ. και τους ευρωθεσμούς, για την ομαλή αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους, που καλείται να χρηματοδοτήσει.

Και φυσικά, αυτές τις εγγυήσεις, οι ευρωθεσμοί δεν πρόκειται να τις δώσουν.

Ως εκ τούτου, η πολιτική τύχη των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού παραμένει, εξαιρετικά, δυσμενής και κυριολεκτικά, ζοφερή, παρά το γεγονός ότι η μνημονιακή αντιπολίτευση σέρνεται, αφού δεν έχει κάποια πραγματική, ή, έστω και ανύπαρκτη, ως ψευδή, πολιτική πρόταση, απέναντι, στην παρούσα κυβέρνηση, ενώ, την ίδια στιγμή, τα διάφορα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης δεν είναι ικανά, αλλά και δεν επιθυμούν να παρουσιάσουν, στον πληθυσμό της χώρας, κάποιο πειστικό εναλλακτικό πρόγραμμα. 

Παρά ταύτα, η συνέχεια του ελληνικού δράματος δεν θα είναι χωρίς ενδιαφέρον. Κάθε άλλο. Μπορώ να πω ότι, παρά το σημερινό θλιβερό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τοπίο, οι εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν θα είναι, άκρως, ενδιαφέρουσες...