Δονάλδος Τραμπ : "I am running the joint"! Από την Συρία, μέχρι την Κορέα, ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου, σε ρόλο unpredictable John Wayne, διεκδικεί τον κυρίαρχο ρόλο, σε νέες συμμαχίες. (Η έμπρακτη δοκιμή των δυνατοτήτων των ρωσικών αντιπυραυλικών συστημάτων και τα απογοητευτικά, για τις Η.Π.Α., αποτελέσματα).

Ότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους είναι γνωστό. Στις διεθνείς σχέσεις, μάλιστα, ακόμη καλύτεροι φίλοι μπορούν να γίνουν και οι παλαιοί εχθροί, όταν υπάρχει το αμοιβαίο συμφέρον, για κάτι τέτοιο, αφού, βέβαια, αυτός, που ενδιαφέρεται, για την οικοδόμηση μιας τέτοιας φιλίας, έχει βεβαιωθεί ότι αυτή η οικοδόμηση μιας, αυτού του είδους, φιλίας, πέρα από αποδοτική, είναι και χρήσιμη. Εάν, δηλαδή, αξίζει να πραγματοποιηθεί, ή εάν είναι αχρείαστη. Και η φιλία, με έναν εχθρό, είναι χρήσιμη, όταν ο εχθρός δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί, διαφορετικά. Όταν, δηλαδή, δεν μπορεί να νικηθεί.

Αυτή, ακριβώς, είναι και η, υπό διερεύνηση και περιπετειώδης περίπτωση της σχέσης, ανάμεσα στις Η.Π.Α. του Δονάλδου Τραμπ και την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Και αυτή η πραγματική κατάσταση είναι που απεικονίζεται, στον παραπάνω χάρτη των εκτεταμένων ρωσικών πυραυλικών αντιαεροπορικών συστημάτων A2AD, που καλύπτουν όλη την ρωσική, όπως και την εκτιμώμενη, ως απαραίτητη να καλυφθεί λευκορωσική συνοριακή γραμμή.

Οι Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, δεν μπορούν να δράσουν, όπως θα ήθελαν. Στην πράξη, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούν να δράσουν, καθόλου, διότι, εάν το αποτολμήσουν, δεν θα έχουν, πού να στηριχθούν. Οι αεροπορικές τους δυνάμεις βρίσκονται, υπό τον πλήρη έλεγχο των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και ως εκ τούτου, οποιαδήποτε απόπειρα ταχείας επέμβασης των αμερικανικών και των νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, στις περιοχές αυτές, καθίσταται αδύνατη διότι, εάν επιχειρηθεί, θα συντριβεί, περίπου, εν τη γενέσει της.

Οι νατοϊκοί μπορεί να δυσαρεστούνται, από αυτή την σκληρή και αδυσώπητη, γι' αυτούς, πραγματικότητα - και είναι προφανές ότι δυσαρεστούνται -, αλλά δεν μπορούν να την  αποφύγουν. Το μόνο, που μπορούν να κάνουν, είναι το να συνηθίσουν να ζουν, με αυτήν και να την υποστούν.

Η κατάσταση, μάλιστα, είναι, πολύ πιο χειρότερη, για την νατοϊκή συμμορία, διότι, φυσικά, αυτά τα αντιπυραυλικά συστήματα των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων αποτελούν την ουσιαστική και αναπότρεπτη βάση για οποιαδήποτε ταχεία ρωσική επίθεση, στον ευρωπαϊκό χώρο. Μια επίθεση, η οποία, προφανέστατα, θα μπορεί να στηρίζεται και στην χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων (αν και όχι απαραίτητα, αφού και μόνη η απειλή, η προοπτική, αλλά και η απλή υποψία, για την χρήση τους, θα μπορούσε να είναι αρκετή).

Αλλά, πέρα, από την εκτεταμένη γραμμή των ρωσικών συνόρων, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, το ρωσικό  πυραυλικό και αντιαεροπορικό σύστημα, έχει, πλέον, εγκατασταθεί και στην Συρία. Αυτό είναι, που έχει περιπλέξει τα πράγματα, σε βαθμό, ο οποίος έχει καταστεί επικίνδυνος, αφού η νέα αμερικανική διοίκηση αποπειράθηκε, έμπρακτα, να δοκιμάσει - και ομολογουμένως, δοκίμασε - την εμβέλεια και την αποτελεσματικότητα της ρωσικής πυραυλικής ασπίδας, με, κατά βάση, απογοητευτικά, για την ίδια αποτελέσματα. Και αυτό το αποτόλμησε, διότι, όπως, είπαμε, άλλωστε, η οικοδόμηση μιας φιλίας, με έναν εχθρό, έχει νόημα, όταν αυτή είναι χρήσιμη. Και χρήσιμη είναι, όταν δεν μπορεί να αποφευχθεί. Και φυσικά, μια τέτοια φιλία δεν μπορεί να αποφευχθεί, όταν ο εχθρός δεν μπορεί να υπερνικηθεί.

Καθώς τα πρώτα βήματα, τα μπουσουλήματα, του Donald Trump, ως νέου προέδρου των Η.Π.Α. και του επιτελείου, που τον περιβάλλει, στην χάραξη και στην πρακτική εφαρμογή της εξωτερικής πολιτικής της υπερδύναμης, της οποίας ηγείται, έχουν αρχίσει να πραγματοποιούνται, η εξαγωγή των όποιων συμπερασμάτων, όσον αφορά τις στρατηγικές επιλογές της νέας αμερικανικής διοίκησης, με βάση τον - φαινομενικά, περίεργο - βομβαρδισμό της βάσης της συριακής αεροπορίας, στην οποία σταθμεύουν ρωσικές δυνάμεις και η οποία βρίσκεται, υπό την προστασία της ρωσικής αντιπυραυλικής ασπίδας, αφού, προηγουμένως, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις υποτίθεται ότι είχαν - ή και είχαν - προειδοποιηθεί, για το επικείμενο κτύπημα, αποτελεί ένα εγχείρημα, το οποίο είναι, απολύτως, πρόωρο.

Η κυβέρνηση του Δονάλδου Τραμπ εξακολουθεί, ακόμη, να διερευνά την ακολουθητέα εξωτερική πολιτική, που θα διασφαλίσει την συνέχιση της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας της Ουάσινγκτων, όπως έχουμε, πρόσφατα, γράψει [δείτε το δημοσίευμά μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Η Κίνα, η Ρωσία και στην μέση ο Donald Trump. (Η νέα αμερικανική διοίκηση ενώπιον των δυσμενών, για την υπερδύναμη, γεωπολιτικών δεδομένων, προσπαθεί να ανασυγκροτήσει την στρατηγική της, για την διατήρηση της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας των Η.Π.Α.)]. Και θα εξακολουθήσει, για αρκετό καιρό, ακόμη, να διερευνά την εξωτερική πολιτική, που θα πρέπει να ακολουθήσει, προσπαθώντας, παράλληλα, να επιβάλει, όσο μπορεί, από θέση ισχύος, και τις προϋποθέσεις, που θα την καταστήσουν εφικτή και υλοποιήσιμη.

Ο συγκεκριμένος εμφανής στόχος της αμερικανικής πυραυλικής επίθεσης, στην συριακή αεροπορική βάση, δηλαδή το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασσάντ και η (υποτιθέμενη, ή πραγματική) χρήση, από την συριακή αεροπορία, όπλων χημικού πολέμου, κατά των αντικαθεστωτικών συμμάχων των Αμερικανών, στο μέτωπο του Ιντλίμπ, δεν είναι, κατ' ανάγκην και ο πραγματικός και πρωτεύων στόχος του Donald Trump,  ο οποίος, ως εγνωσμένης αξίας showman, αποφάσισε να υποδυθεί τον John Wayne, στον ρόλο του σκληρού σερίφη της άγριας αμερικανικής Δύσης και θέλοντας να δείξει ότι, στην πράξη ο ίδιος μπορεί να ισχυρίζεται ότι "I am running the joint".

Είναι προφανές ότι δεν βρίσκεται, στις ύψιστες προτεραιότητες του νέου Αμερικανού προέδρου η τιμωρία του συριακού καθεστώτος, για την (υποτιθέμενη, ή πραγματική) χρήση χημικών όπλων, κατά των αντιπάλων του. Ούτε, πλέον, ενδιαφέρεται, πολύ, για την τύχη της ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης και των Κούρδων μαχητών. Άλλωστε, οι σαρωτικοί βομβαρδισμοί της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, που ακολούθησαν το αμερικανικό κτύπημα, στην συριακή αεροπορική βάση, δείχνει ότι το Πεντάγωνο και ο Δονάλδος Τραμπ γνωρίζουν, πολύ καλά, τα όριά τους, ακόμη και όταν φροντίζουν να τα δοκιμάζουν, στην πράξη.

Όχι, βέβαια, ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν επιθυμεί την πτώση του συριακού καθεστώτος και ότι δεν θα εκμεταλλευόταν οποιαδήποτε δυνατότητα είχε, προκειμένου να ανατρέψει το καθεστώς της Δαμασκού, σύμφωνα με τα αποτυχημένα, στην πράξη, σχέδια της κυβέρνησης του απελθόντος warlord Barack Hussein Obama. Κάθε άλλο. Αν είχε την δυνατότητα, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θα ανέτρεπε τον Ασσάντ και το καθεστώς του. Αλλά δεν την έχει.

Το μπααθικό καθεστώς των Αράβων αλεβιτών, που στηρίζει τον Σύρο πρόεδρο, βρήκε την σωτηρία του, τον Νοέμβριο του 2015, μέσα από την ευθεία και απροσχημάτιστη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, που ανέτρεψε τις στρατιωτικές ισορροπίες, που είχαν παγιωθεί, επί του εδάφους των μαχών και οι οποίες λειτουργούσαν, εις βάρος της αλεβιτικής μειοψηφίας και του καθεστώτος της. Ως εκ τούτου, το καθεστώς Άσσαντ είναι, πλέον, απολύτως, εξαρτώμενο, από την Μόσχα, η οποία είναι αυτή, που ορίζει την τύχη του. Και αυτό το καθεστώς έχει την πλήρη υποστήριξη της ρωσικής ελίτ, ως προς όσα πράττει και ως προς όσα δεν πράττει.

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, που επικρατεί, στην Συρία και αυτή η πραγματικότητα, η οποία είναι, απολύτως, γνωστή, στην Ουάσινγκτων, δεν αλλάζει. Και δεν πρόκειται να αλλάξει. Ακόμη, χειρότερα, μάλιστα, η χώρα αυτή, παρά τους όποιους σχεδιασμούς των Η.Π.Α. και των νατοϊκών και των Αράβων συμμάχων τους, όπως και όποιων άλλων επιθυμούν το αντίθετο, δεν πρόκειται να διαμελισθεί. Η Ρωσία δεν θα επιτρέψει τον διαμελισμό της Συρίας. Δεν θα επιτρέψει δηλαδή να καταστεί η χώρα αυτή ορμητήριο της Δύσης και των λοιπών αντιπάλων της ρωσικής υπερδύναμης, στην μάχη για τις ενεργειακές πηγές και τους διαδρόμους της μεταφοράς τους.

Το "Σουνιστάν" των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους και των άλλων ριζοσπαστικών ισλαμιστικών ομάδων, που απορροφήθηκαν, από την οργάνωση του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί, αυτό το ειδεχθές κρατικό μόρφωμα, που σχεδίασαν και επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν οι Αμερικανοί, οι νατοϊκοί σύμμαχοί τους, η Σαουδική Αραβία και τα άλλα αραβικά καθεστώτα του Κόλπου, μαζύ με την Τουρκία, προικοδοτώντας το με εκτεταμένα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, συρρικνώνεται και οδηγείται στην στρατιωτική ήττα και την κατάρρευση.

Όπως έχουμε, πρόσφατα, πει, ο Δονάλδος Τραμπ και το επιτελείο του δεν έχουν ολοκληρώσει την στρατηγική τους, στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, που αφορούν την διατήρηση του status της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας της αμερικανικής υπερδύναμης. Μια πρωτοκαθεδρία, η οποία έχει παρουσιάσει τεράστιες ρωγμές και χάσματα​ και έχει τεθεί, υπό ανοικτή αμφισβήτηση, αφού η έλευση της μεταδυτικής εποχής και η διαμόρφωση νέων πλανητικών ισορροπιών, που θα συγκροτήσουν τον σύγχρονο μεταδυτικό κόσμο, είναι, ήδη, ορατές και συναποτελούν τμήμα της ζώσας και εξελισσόμενης πραγματικότητας.

Όλοι όσοι αποτελούν το επιτελείο του Αμερικανού προέδρου, αλλά και ευρύτερα, το σύνολο των αμερικανικών ελίτ και ιδίως εκείνο το τμήμα τους, που συγκροτεί το βαθύ αμερικανικό κράτος γνωρίζουν, πολύ καλά, τις μεγάλες ήττες και την απώλεια σημαντικών και μάλιστα, στρατηγικής σημασίας, θέσεων, που υπέστη η χώρα τους, καθώς και την υποχώρηση της ολικής ισχύος και της ηγεμονικής θέσης, που είχε το σύνολο του Δυτικού Κόσμου, ως αποτέλεσμα της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης, η οποία ενίσχυσε τους ανταγωνιστές της Δύσης, δηλαδή τις αποκαλούμενες, ως περιφερειακές χώρες και κυρίως, τα μεγάλα εθνικά κράτη, στα οποία δεσπόζουν, πρωτίστως, η Κίνα, αλλά και η μετασοβιετική Ρωσία.

Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ισχυρίζεται ότι επιθυμεί και σκοπεύει να είναι απρόβλεπτος. Το είπε, προεκλογικά, στην αναμέτρησή του, με την Hillary Clinton και προφανώς, λέγοντάς το, δεν το χρησιμοποιούσε, ως σχήμα λόγου. Δεν ήταν "a figure of speech". Ο Δονάλδος Τράμπ πρέπει να το εννοούσε, αυτό, που έλεγε. Και φυσικά, δείχνει ότι το προσπαθεί, με έναν ριζοσπαστικό και αντισυμβατικό τρόπο, που έχει πολλούς κινδύνους. Όμως, με δεδομένη την υποτιθέμενη, ως μη προβλεψιμότητα του καθεστώτος του Κιμ Γιόνγκουν, οφείλει να αποδείξει την δική απρόβλεπτη στάση. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Ή, διαφορετικά, "εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα"...


Το νέο στοιχείο, που λέει ότι θέλει να εισαγάγει και προσπαθεί να το εισαγάγει - ή, τουλάχιστον, προσπαθεί να πείσει τους φίλους και αντίπαλους του ότι το εισαγάγει - ο Donald Trump, στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, είναι το στοιχείο του unpredictable, του απρόβλεπου. "Υπήρξαμε, κατά το παρελθόν, προβλέψιμοι. Και αυτό ήταν τεράστιο σφάλμα. Ως εκ τούτου, πρέπει να παύσουμε να είμαστε προβλέψιμοι. Πρέπει να γίνουμε απρόβλεπτοι, για τους εχθρούς μας. Και αυτό πρέπει να γίνει, από τώρα και στο εξής", έχει ισχυρισθεί και εξακολουθεί να ισχυρίζεται, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος.

Αυτή την στάση του απρόβλεπτου παίκτη, στην παγκόσμια σκηνή, αποφάσισε να επιδείξει ότι υιοθετεί ο Donald Trump, ξεκινώντας, από τον βομβαρδισμό, με τους tomahawks, της αεροπορικής βάσης, στην Συρία και φθάνοντας, μέχρι την αντιμετώπιση της όχι ανύπαρκτης πυρηνικής απειλής του σταλινικού καθεστώτος της "Λ. Δ." της Κορέας και του, εκεί, κυβερνώντος Κόμματος Εργασίας της Κορέας (έτσι ονομάζεται, επίσημα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας αυτής) του Κιμ Γιόνγκουν, ο οποίος διαδέχτηκε, "κληρονομικώ τω τρόπω" τον αποθανόντα πατέρα του, τον Κιμ Γιόνγκιλ και ο οποίος είχε διαδεχθεί, τον δικό του πατέρα και παππού του σημερινού ηγέτη της χώρας, τον Κιμ Ιλσούνγκ, ο οποίος θεωρείται, ως ο ιδρυτής του καθεστώτος, αν και ο πραγματικός ιδρυτής του δεν είναι άλλος, από τον Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος ανέδειξε τον παππού Κιμ, στην ηγεσία του κόμματος και της χώρας, την οποία, άλλωστε και διέσπασε.

Η αλήθεια είναι ότι η ιδιότυπη κληρονομική κομμουνιστική μοναρχία του καθεστώτος της "Λαϊκής  Δημοκρατίας" της Κορέας μάχεται για την ύπαρξη της και οι προοπτικές καθίστανται επικίνδυνες, διότι η σταλινική γραφειοκρατία, που κυβερνά την χώρα αυτή, δεν πρόκειται να αποδεχθεί την κατάργησή της, το ίδιο εύκολα, με τις αντίστοιχες γραφειοκρατικές ελίτ των χωρών της ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες, στην κυριολεξία, προδόθηκαν, χωρίς δισταγμό, από την​ γραφειοκρατία του Κ.Κ.Σ.Ε. και τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και παραδόθηκαν, σχεδόν, αμαχητί, κατά την θυελλώδη περίοδο 1989 - 1991, οπότε και κατέρρευσε η παραδοσιακή εκδοχή του "υπαρκτού σοσιαλισμού", μαζύ με την "Σοβιετική Ένωση", στους αντιπάλους τους.

Η ιδιότυπη σταλινική απολυταρχία του Κιμ Γιόνγκουν, δείχνει ότι δεν πρόκειται να διστάσει και ως πυρηνική δύναμη, η οποία μπορεί να σαρώσει τις πολυπληθείς αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, στην Νότια Κορέα και τις συμμαχικές των Η.Π.Α. χώρες, στην περιοχή και είναι ικανή και φαίνεται διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει το πυρηνικό της οπλοστάσιο, ακόμη και κατά των ανατολικών ακτών του αμερικανικού εδάφους, το οποίο, από ό,τι φαίνεται, δεν είναι, επαρκώς, προστατευμένο, από ένα τέτοιο κτύπημα.

Ως εκ τούτου, τα εκατοντάδες τρισεκατομμύρια δολλάρια, που έχουν ξοδέψει, οι αμερικανικές κυβερνήσεις, από την εποχή του Dwight Eisenhower και του John F. Kennedy, δεν έχουν πιάσει τόπο, αφού, ακόμη και μία λιλιπούτεια χώρα, σαν την "Λ. Δ." της Κορέας, μπορεί να πλήξει, με βαλλιστικούς πυραύλους, οπλισμένους με πυρηνικές κεφαλές, το αμερικανικό έδαφος.

Δεν είναι, μόνο, ότι το περασμένο Σάββατο το κορεάτικο κομμουνιστικό καθεστώς έκανε μία παρέλαση, στην οποία επέδειξε τον οπλισμό του. Δεν είναι, καν, το γεγονός της επίδειξης της ενότητας της ηγετικής ομάδας του κόμματος και του κράτους, αφού, στην παρέλαση, εμφανίστηκαν οι - υποτιθέμενοι ως νεκροί - "εκδιωχθέντες", δηλαδή ο στρατηγός Κιμ Ρακγκιόμ και ο αρχηγός των Μυστικών Υπηρεσιών Κιμ Ουόνχονγκ, οι οποίοι "αναστήθηκαν", ξαφνικά, αφού, από τον περασμένο Φεβρουάριο, οι νοτιοκορεατικές μυστικές υπηρεσίες, η - πανταχού παρούσα - C.I.A. και φυσικά, τα προπαγανδιστικά όργανά της, δηλαδή το Reuters και η πολεμοχαρής φυλλάδα των "New York Times", είχαν ανακοινώσει την εκτέλεσή τους, από τον Κιμ Γιόνγκουν, για διάφορους λόγους, οι οποίοι αποδείχτηκαν ψευδείς και κατασκευασμένοι, αφού το καθεστώς, με μία επίδειξη διασκεδαστικού τρολλαρισματος και αποδόμησης των δυτικών προπαγανδιστικών μηχανισμών, τους εμφάνισε, στο πλευρό του Κιμ Γιόνγκουν.

Εν τέλει, δεν είναι, απλώς, το γεγονός ότι την παρέλαση αυτή ακολούθησε η - υποτιθέμενη ως, ή η πραγματικά, αποτυχημένη - εκτόξευση του βαλλιστικού πυραύλου, από το καθεστώς της Πιονγκγιάνγκ, παρά το ξεκίνημα της αμερικανικής αρμάδας, η οποία κατευθύνεται, στην περιοχή (και η οποία, προφανώς, επιτηρείται, από ρωσικά και κινέζικα πολεμικά πλοία και υποβρύχια, όπως επίσης και από βορειοκορεατικά υποβρύχια, τα οποία είναι ικανά να πλήξουν τον αμερικανικό στόλο, όπως επιδείχθηκε, στην στρατιωτική παρέλαση της Πιονγκγιάνγκ).

Αυτό που έχει σημασία, είναι το πασίδηλο γεγονός ότι το καθεστώς της ιδιότυπης κληρονομικής σταλινικής απολυταρχίας, που εδρεύει στην Πιονγκγιάνγκ, έγραψε, στα παλαιότερα των υποδημάτων του, τις προειδοποιήσεις και την μη προβλεψιμότητα του Δονάλδου Τραμπ, προκαλώντας τον, να πραγματοποιήσει τις απειλές του, ή να ευτελισθεί, στα μάτια των αντιπάλων του - οι οποίοι, προφανώς, μειδιούν, ενώπιον του διλήμματος, που έχει τεθεί ο Αμερικανός πρόεδρος -, όπως επίσης και των συμμάχων του, αλλά και της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Όμως, αυτά, που συμβαίνουν, στην κορεατική χερσόνησο και στην γύρω περιοχή, είναι τα λιγότερο επικίνδυνα, από όσα έπραξαν αυτές τις ημέρες ο Donald Trump και το επιτελείο του. Και τούτο, επειδή η επίθεση, με 59 πυραύλους tomahawk, από πλοία του αμερικανικού στόλου, στα ανοικτά της Κρήτης (προκειμένου αυτά να προστατεύονται, από ενδεχόμενη ρωσική επίθεση, από τα ηλεκτρονικά συστήματα, που βρίσκονται, στην αμερικανική βάση της Σούδας) είναι, απείρως, περισσότερο επικίνδυνη. Το γιατί συμβαίνει αυτό έχει γίνει κατανοητό, από όσα, ήδη, προαναφέρθηκαν.

Ο Αμερικανός πρόεδρος και οι ένοπλες δυνάμεις των οποίων ηγείται αποφάσισαν να επιχειρήσουν και επιχείρησαν την παράτολμη ενέργεια της δοκιμής, στην πράξη, δηλαδή στο πεδίο της μάχης, των δυνατοτήτων του ρωσικού αντιαεροπορικού και πυραυλικού συστήματος, που έχει εγκατασταθεί, στην Συρία. Και για τον λόγο αυτόν προέβησαν, στον βομβαρδισμό της βάσης της συριακής αεροπορίας. Αυτή ήταν η καταλληλότερη ευκαιρία να δοκιμασθεί, στην πράξη και όχι στα λόγια, η ισχύς αυτού του συστήματος, προκειμένου να βγουν τα κατάλληλα και απαραίτητα συμπεράσματα.

Αυτό, λοιπόν, που δεν τόλμησε η κυβέρνηση του Barack Hussein Obama, το 2013, το τόλμησε η κυβέρνηση του Donald Trump, το 2017. Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις, η επίκληση της χρήσης χημικών όπλων, από το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασσάντ, υπήρξε προσχηματική, είτε το καθεστώς χρησιμοποίησε και στις δύο περιπτώσεις χημικά όπλα, κατά των αντιπάλων του, είτε όχι.

Και για να είμαστε καθαροί, σε όσα λέμε, είναι απαραίτητο να διευκρινισθεί ότι το καθεστώς του Σύρου προέδρου είναι αποδεδειγμένο ότι είχε χημικά όπλα, τουλάχιστον, μέχρι το 2013, όταν η Ρωσία και οι Η.Π.Α, όπως και το ίδιο το συριακό καθεστώς, συμφώνησαν να τα καταστρέψουν και τα οποία υποτίθεται ότι τα κατέστρεψαν. Επίσης, αλήθεια είναι ότι κάποιες ποσότητες χημικών όπλων είχαν πέσει και στα χέρια των αντικαθεστωτικών, οι οποίοι και χρησιμοποίησαν αυτά τα όπλα, όπως κάποιες ποσότητες χρησιμοποίησε και ο συριακός στρατός.

Αυτό που είναι πιθανότατο - το θεωρώ περίπου, βέβαιο -, είναι ότι κάποιες ποσότητες χημικών όπλων του συριακού καθεστώτος δεν έχουν καταστραφεί, παρά τις διαβεβαιώσεις των Ρώσων. Ως εκ τούτου, είναι ανοικτό το ζήτημα του, εάν η συριακή αεροπορία, με ορμητήριο την αεροπορική βάση Σαριάτ της περιοχής Χομς, βομβάρδισε τους αντιπάλους της, με χημικά όπλα. Στην πραγματικότητα, το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασσάντ δεν είχε κανέναν λόγο για να πλήξει, με χημικά όπλα τους αντιπάλους του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να το έπραξε. Αλλά δεν είναι αυτό, που μέτρησε, στην απόφαση του επιτελείου του Αμερικανού προέδρου, να βομβαρδίσει την συριακή αεροπορική βάση.

Ο Donald Trump επιθυμούσε να βρει μια ευκαιρία, για να δοκιμάσει τις ικανότητες και τις δυνατότητες του ρωσικού αντιαεροπορικού και πυραυλικού συστήματος και ως εκ τούτου, αυτή την ευκαιρία θα την έβρισκε, ή θα την κατασκεύαζε. Αυτή την ευκαιρία φυσικά, την βρήκε/την κατασκεύασε, με την ευκαιρία του βομβαρδισμού των ένοπλων αντικαθεστωτικών, από την συριακή πολεμική αεροπορία και την αστραπιαία προπαγανδιστική καμπάνια, που αναπτύχθηκε, στην Δύση, προκειμένου να καλλιεργηθεί το κατάλληλο κλίμα.

Έτσι, στα ξημερώματα της 7ης Απριλίου 2017, οι 59 αμερικανικοί πύραυλοι tomahawk "ταχυδρομήθηκαν", στην συριακή αεροπορική βάση και υποτίθεται ότι δοκίμασαν την ρωσική αντιπυραυλική και αντιαεροπορική ασπίδα. Το Πεντάγωνο, έτσι μπόρεσε να δει, στην πράξη, την ρωσική αντίδραση και πιθανότατα, να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Εμείς, βέβαια, ως εξωτερικοί παρατηρητές, δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη εικόνα, ως προς το τί συνέβη και το τί δεν συνέβη, αλλά μπορούμε να βγάλουμε κάποια πρώτα - έστω και επισφαλή και ως εκ τούτου ανοικτά, προς αναθεώρηση - συμπεράσματα.

Τα αποτελέσματα του, εκ του μακρόθεν, βομβαρδισμού της συριακής αεροπορικής βάσης μπορούν να εκτιμηθούν, ως πενιχρότατα και απογοητευτικά, για το αμερικανικό Πεντάγωνο. Η ρωσική αντιπυραυλική ασπίδα και η αντιαεροπορική άμυνα είναι, μακράν, η καλύτερη και ως εκ τούτου, δεν είναι, επί του παρόντος, όπως και στο προβλεπτό μέλλον, αντιμετωπίσιμη, από τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Η Ευρώπη ευρίσκεται ενώπιον ενός τεράστιου προβλήματος, απέναντι στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, αφού το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να πετάξει ούτε ένα απλό περιστέρι, χωρίς τον άμεσο κίνδυνο να καταρριφθεί, από τα συστήματα A2/AD.

Το γιατί συμβαίνει αυτό, γίνεται, άμεσα, αντιληπτό, μόλις κάποιος δει τα δεδομένα της αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης, που είχε επίκεντρο την συριακή αεροπορική βάση. Ας τα δούμε, ένα, προς ένα :

1) Το ρωσικό αντιπυραυλικό και αντιαεροπορικό σύστημα, στην συριακή αεροπορική βάση δεν επέδειξε τις αμυντικές και επιθετικές του δυνατότητες, κατά αεροπορικών στόχων. Και τούτο, επειδή δεν χρησιμοποιήθηκε, για επίθεση. Θα μπορούσε, βέβαια, κάποιος να πει ότι οι Αμερικανοί δεν είχαν σκοπό να δοκιμάσουν αυτές του τις δυνατότητες και γι' αυτό δεν χρησιμοποίησαν αεροπορική δύναμη, προκειμένου να βομβαρδίσουν την βάση αυτή. Το επιχείρημα αυτό, προφανώς, είναι βάσιμο, αλλά δείχνει και το περιορισμένο εύρος του αμερικανικού πειραματισμού, αφού είναι σαφές ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί φοβήθηκαν ότι, εάν επιχειρούσαν αεροπορικό βομβαρδισμό, τα αεροπλάνα τους θα καταρρίπτονταν.

2) Το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα δεν επέδειξε τις δυνατότητές του, ούτε κατά ναυτικών στόχων, αφού ο αμερικανικός στολίσκος, που έριξε τους 59 πυραύλους βρισκόταν, εκτός της εμβέλειας αυτού του συστήματος.

3) Το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα δεν σήκωσε, όπως φαίνεται, ούτε έναν πύραυλο, για να αντιμετωπίσει - δηλαδή να αναχαιτίσει - τους αμερικανικούς. Αυτό γνωρίζουμε, μέχρι τώρα και μέχρις ότου αυτό (τώρα, ή αργότερα) να ανασκευασθεί. Και αυτό, εφόσον έχει συμβεί, αποτελεί, πιθανότατα και την μεγαλύτερη αμερικανική απογοήτευση.

4) Όσον αφορά την τύχη και την αποτελεσματικότητα των 59 αμερικανικών πυραύλων tomahawk, οι οποίοι κοστίζουν 1.000.000,00 $ δολλάρια ο καθένας και είναι από τα καλύτερα όπλα των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, τα συμπεράσματα, που μπορούν να βγουν, από την, σε συνθήκες πραγματικού πολέμου, αμερικανορωσική αντιπαράθεση, είναι απογοητευτικά, για το αμερικανικό Πεντάγωνο και κατ' επέκταση, για το ΝΑΤΟ. Από τους 59 αμερικανικούς πυραύλους, στόχους βρήκαν οι 23, εκ των οποίων, όπως λέγεται, ελάχιστοι ήσαν σοβαρής εμβέλειας, ενώ 36 πύραυλοι αστόχησαν. Και προφανώς, δεν αστόχησαν, τυχαία. Κάθε άλλο.

5) Με δεδομένο το γεγονός ότι οι αμερικανικοί πύραυλοι, που αστόχησαν, δεν αστόχησαν, τυχαία και εφόσον δεχθούμε, ως γεγονός, το ότι η ρωσική αντιπυραυλική ασπίδα της συριακής αεροπορικής βάσης δεν σήκωσε (μέχρις ότου να αποδειχθεί το αντίθετο) κανέναν πύραυλο, κατά των αμερικανικών πυραύλων, το πρώτο συμπέρασμα, που βγαίνει, είναι ότι οι 36 άστοχοι αμερικανικοί πύραυλοι αναχαιτίσθηκαν, χωρίς να καταρριφθούν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει, με κάποιον τρόπο, να αποπροσανατολίστηκαν, από τα ρωσικά ηλεκτρονικά συστήματα και να κατέπεσαν, σε ερημικές περιοχές. Και αυτό, εάν και εφόσον συνέβη, αποτελεί μια σκέτη τραγωδία, για τις αμερικανικές και τις νατοϊκές ένοπλες δυνάμεις.

Άλλωστε, το γεγονός ότι, εντός ολίγων ωρών (γύρω στις 10, με 12, ή και λιγότερο), η συριακή αεροπορική βάση ήταν έτοιμη, για νέες επιχειρήσεις της συριακής και της ρωσικής αεροπορίας, οι οποίες και διεξήχθησαν, ιδίως από την ρωσική, η οποία τις επόμενες ημέρες σάρωσε τους αντικαθεστωτικούς συμμάχους των Η.Π.Α., στην περιοχή αυτή, αποδεικνύει ότι η αμερικανική επιχείρηση υπήρξε αναποτελεσματική, αν και βέβαια, είναι σαφές ότι υπήρξε πρόσφορη, για την εξαγωγή κάποιων χρήσιμων, έως πολύτιμων συμπερασμάτων, για τις ρωσικές αντιπυραυλικές και αντιαπεροπορικές δυνατότητες.

Και το κυριότερο συμπέρασμα, για τα πεδία των μαχών στην Συρία και την Ευρώπη, είναι ότι οι Η.Π.Α. και οι σύμμαχοί τους, στο ΝΑΤΟ, πρέπει να ξεχάσουν την δράση μονάδων ταχείας επέμβασης, στα μέτωπα αυτά. Και τούτο, επειδή αυτές οι μονάδες δεν μπορούν να υποστηριχθούν, από αέρος, αλλά και ούτε από το έδαφος.

Και αυτό το συμπέρασμα αποτελεί την μεγαλύτερη τραγωδία, για τις Η.Π.Α. και την Δύση, ως σύνολο.

Ως εκ τούτου, η νέα αμερικανική ηγεσία, όσο και αν το επιθυμεί, δεν μπορεί να αγνοήσει την τεράστια ρωσική δύναμη. Και φυσικά, δεν μπορεί να αγνοήσει και τον αυξανόμενο μελλοντικό δυναμισμό του κινεζικού κράτους και της κινεζικής οικονομίας, που, μέσα από μια δυναμική χιονοστιβάδας, θα οδηγήσουν τις Η.Π.Α. και την Δύση, σε υποδεέστερη θέση, σε ένα όχι και πολύ απόμακρο χρονικό διάστημα, από σήμερα. 

Παρά την τακτική υποχωρητικότητα του προέδρου Xi Jinping και της κομματικής και κρατικής ηγεσίας του Πεκίνου, απέναντι, στην νέα αμερικανική ηγεσία (η Κίνα απέσχε, από την ψηφοφορία, που έγινε, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., προκειμένου να καταδικασθεί η υποτιθέμενη, ή πραγματική επίθεση του καθεστώτος Άσσαντ, με χημικά όπλα, κατά των αντικαθεστωτικών και δεν προέβαλε veto, όπως η Ρωσία, ενώ εμφανίζεται, ως "συνεργάσιμη", στο ζήτημα των βαλλιστικών πυραύλων του καθεστώτος της Πιόνγκγιανγκ, αν και τα μαθήματα της Ιστορίας και της γεωπολιτικής, που αναδεικνύει και η εμπειρία της ανατολικής Ευρώπης της περιόδου 1989 - 1991, υποδεινκύουν ότι μια μεγάλη δύναμη δεν μπορεί να αφήνει τους συμμάχους της και να εκχωρεί γεωστρατηγικό χώρο, στους ανταγωνιστές της, χωρίς να τιμωρηθεί), η πικρή αλήθεια, για την αμερικανική ηγεσία, είναι ότι ο πραγματικός μελλοντικός αντίπαλος των Η.Π.Α. είναι η Κίνα και όχι η Ρωσία.

Έτσι, λοιπόν, οι προοπτικές και οι επιλογές, που έχει να κάνει ο Δονάλδος Τραμπ και η κυβέρνησή του, δεν έχουν αλλάξει, στο παραμικρό, από όσα έχουν συμβεί, στο συριακό μέτωπο και στο μέτωπο της Κορέας και των Θαλασσών της Νότιας Κίνας.

Αντίθετα, μάλιστα, με δεδομένη την όχι άνετη, αλλά, σε κάθε περίπτωση, σημαντική επικράτηση του Recep Tayyip Erdoğan, στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, η κατάσταση, για τις Η.Π.Α. και την Δύση, έχει επιδεινωθεί.

Κατόπιν τούτων και με δεδομένα τα όσα προαναφέρθηκαν, οι επιλογές του Donald Trump και του επιτελείου του, μπορεί, εάν αντιμετωπισθούν, ψυχρά και χωρίς αυταπάτες, να είναι ελάχιστες και να τους οδηγούν, στην αγκαλιά της Ρωσίας, η οποία, όμως, προφανώς, θα προβάλει τις δικές της απαιτήσεις, οι οποίες θα είναι και επώδυνες, για τους συμμάχους των Η.Π.Α., στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά δεν είναι δεδομένες και αναπόφευκτες.

Οι αυταπάτες των αμερικανικών ελίτ, παρά την προεκλογική ρητορική και την επεισοδιακή εκλογή του Donald Trump, παραμένουν ισχυρές, έχοντας, ως κεντρικό τους πυρήνα, την, επ' αόριστον, διατήρηση της αμερικανικής κυριαρχίας, στον πλανήτη.

Ως εκ τούτου, τίποτε, ακόμη, δεν έχει κριθεί. Και φυσικά, όλα μένουν ανοικτά και απροσδιόριστα.