Η ελληνική "ευρωπαϊστική" ελίτ, ανάμεσα στους φόβους και στους εφιάλτες της. (Η Ελλάδα, η σύγκρουση Η.Π.Α. - "Ε.Ε." και οι επιπτώσεις, από την αλλαγή στην αμερικανική στρατηγική, απέναντι στην Κίνα και την Ρωσία).

28/5/1979 : Η ιστορική αφίσα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, που κυκλοφόρησε και αναρτήθηκε, σε όλη την χώρα, όταν ο, τότε, πρωθυπουργός, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραφε, στο Ζάππειο, μαζύ με τους, τότε, ηγέτες της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, την πράξη προσχώρησης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., βλάπτοντας, βαρύτατα, την ελληνική οικονομία, όπως, ακριβώς, περιέγραφαν οι ιστορικές πολιτικές θέσεις, που εξέφρασαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ (αλλά, για να είμαστε δίκαιοι και το Κ.Κ.Ε.), οι οποίες, μέσα στο βάθος του χρόνου δικαιώθηκαν, πλήρως, παρά το γεγονός ότι προδόθηκαν, από την πασοκική νομενκλατούρα και εγκαταλείφθηκαν. Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι οι διάδοχοι του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, από την αποφράδα εποχή του Κώστα Σημίτη και των παμφάγων "εκσυγχρονιστών" του, υιοθέτησαν, πλήρως (και φυσικά, βλακωδώς), την πολιτική ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με αποτέλεσμα να καταντήσουν ευρωλιγούρηδες του αισχίστου είδους και υπό την ηγεσία του ευήθους ΓΑΠ να οδηγήσουν την χώρα στην χρεωκοπία και στην μετατροπή της σε μια σύγχρονη αποικία του Βερολίνου και των Βρυξελλών, προδίδοντας, με τον πιο αισχρό και ιταμό τρόπο, την κοινωνική και την πολιτική τους βάση, η οποία τους εγκατέλειψε και ουδέποτε τους συγχώρησε, για αυτή την τεράστια πολιτική ατιμία που διέπραξαν. Από εκεί και πέρα, η αστραπιαία πολιτική εξαέρωση και η πλήρης ηθική απαξίωση, την οποία υπέστησαν, ήταν το λιγότερο, που μπορούσε να τους συμβεί, αφού, έως τώρα, κατάφεραν - πλην του Άκη Τσοχατζόπουλου - να αποφύγουν τα χειρότερα...



Οι "άρχοντες" των Αθηνών έχουν κάθε λόγο να είναι περιδεείς. Ο τρόμος, τον οποίο αισθάνονται είναι, απόλυτα, δικαιολογημένος. Βέβαια, ούτε άρχοντες των Αθηνών είναι, ούτε ορίζουν οι ίδιοι, έστω και για λίγο, την τύχη τους. Στην πραγματικότητα, είναι απλοί τοπάρχες και εκτελεστές των εντολών των ξένων δανειστών, τους οποίους υπηρετούν, ως επιστάτες, στο, οιονεί, κατασχεμένο οικόπεδο, που αποκαλείται - ακόμη - Ελλάδα, μεταφέροντας τις εντολές του κ. Thomas Wieser (ο οποίος όπως, δημοσίως ανέφερε ο Γιάννης Βαρουφάκης και όπως, άλλωστε, είναι γνωστό, σε όλους όσους ασχολούνται, με τα ελληνικά πράγματα, μετά την χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, είναι ο πραγματικός κυβερνήτης αυτού του τόπου), στον εντόπιο πληθυσμό των σύγχρονων πεόνων-δουλοπαροίκων. Μπορεί, στην πλειοψηφία της, η σύγχρονη ελίτ του τόπου μας να αποτελείται από σκουπίδια, με αποτέλεσμα να σκουπιδοποιούνται και όσα από τα μέλη της δεν τους αξίζει αυτός ο "τίτλος", όμως, όλοι τους, έλπιζαν ότι, με την πάροδο του χρόνου, τα πράγματα θα άλλαζαν κατεύθυνση. Η κατάσταση κάποια στιγμή θα οδηγούνταν, εκ των πραγμάτων, ή από έναν, από μηχανής, θεό, σε μια διαδικασία ομαλοποίησης. Δυστυχώς, γι' αυτούς, αυτή η ελπίδα δεν απέκτησε μια κάποια υπόσταση - έστω και ασθενή.

Αλλά αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει την υπάρχουσα κατάσταση, αφού οι εντόπιοι υποτακτικοί των ξένων δανειστών, που εμφανίζονται, με την λεοντή του "ευρωπαϊστικού" πολιτικού προσωπικού της χώρας και η, υπό κατάρρευση, εντόπια οικονομική ελίτ, βλέπουν ότι τίθενται, υπό αίρεση και καθίστανται αμφίβολα και αυτά τα λίγα κόκκαλα της εξουσίας, που τους έχουν αφήσει να νέμονται τα, εκ της Εσπερίας, αφεντικά. Η, νεοαποικιοκρατικού τύπου, υποτέλεια και το ξεπούλημα της χώρας και του πληθυσμού της, ουδόλως, απασχολούν τους εντόπιους επιστάτες των ξένων. Άλλα είναι αυτά που τους απασχολούν και κυριολεκτικά, τους καίνε.

Η "Ευρώπη", στην οποία τόσα επένδυσαν όλες αυτές τις δεκαετίες, από την αποφράδα, εκείνη ημέρα της 28ης Μαΐου 1979, που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπέγραψε την πράξη προσχώρησης της χώρας μας, στην Ε.Ο.Κ. (τότε, που τα στελέχη και η μαχητική βάση του ΠΑΣΟΚ του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου αφισοκολλούσαν, σε όλη την επικράτεια την πολύ επιτυχημένη αφίσα, με τον χάρτη της Ελλάδας και το πωλητήριο πάνω του) και το φαιδρό ιδεολόγημα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", πάνω στο οποίο στήθηκε όλη η παραμυθολογία, περί της "ενωμένης Ευρώπης", δεν πάει, καθόλου, καλά. Το σαθρό οικοδόμημα τρίζει και οδεύει, στο να ακολουθήσει την άδοξη τύχη του ομογάλακτου "υπαρκτού σοσιαλισμού" . Η τοξική ευρωζώνη έχει δηλητηριάσει όλο το αυτοαποκαλούμενο, ως ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η "Ευρωπαϊκή Ένωση" θνήσκει.

Ως εκ τούτου, την ίδια στιγμή, που η Angela Merkel υποχρεώθηκε, από τις ωμές επιθέσεις και ευρισκόμενη, υπό την ασφυκτική πίεση του επιτελείου του Donald Trump, να παραδεχθεί ότι η αξία του μέσου ευρώ αποτελεί πρόβλημα, επειδή είναι ένα πολύ υποτιμημένο νόμισμα, σε σχέση με την αξία του "γερμανικού" ευρώ και ως εκ τούτου, λειτουργεί, ευνοϊκά, για την γερμανική παραγωγή, η οποία, κατά το ήμισυ του ΑΕΠ της Γερμανίας, είναι προσανατολισμένη, στις εξαγωγές και ενώ ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέϊ Λαβρώφ μίλησε, για την έλευση της μεταδυτικής εποχής, στον σύγχρονο κόσμο, καθιστώντας σαφές, στα νέα αφεντικά του κρατικού διοικητικού μηχανισμού της Ουάσιγκτων, ότι η Ρωσία δεν είναι δεδομένη και ότι οι ρωσικές απαιτήσεις θα είναι πολλές και επώδυνες, στην Αθήνα, αυτοί που αποφασίζουν, για τις τύχες του ερειπωμένου κράτους και της κατεδαφισμένης ελληνικής οικονομίας, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε παρατηρητής να μην γελάει, με την απελπιστική θέση, στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία, αντιλαμβανόμενη ότι έπονται πολύ σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, βλέπει ότι η γη φεύγει κάτω από τα πόδια της και περιδεής δεν γνωρίζει το τί της μέλλεται και τί πρέπει να πράξει, προκειμένου να προστατευθεί. Οι ασφαλείς ισορροπίες του, εντελώς, πρόσφατου παρελθόντος έχουν διαταραχθεί, ανεπανόρθωτα και έχουν πάρει τον δρόμο, προς την πλήρη αποδόμησή τους, καθιστώντας την πορεία της χώρας ανασφαλή και το μέλλον αυτής της, θεληματικά, αφημένης, στις - υποτιθέμενες, ως αυτοματοποιημένες - διαδικασίες του "ευρωπαϊστικού" κοσμοπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης, ελίτ, απολύτως, αβέβαιο και προοπτικά, σκοτεινό.

Όμως, στις ημέρες μας έχει καταστεί σαφές ότι η ίδια η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης έχει οδηγηθεί στην κατάρρευσή της, επειδή υπήρξε, ενδογενώς, αδιέξοδη και εφαρμόστηκε ως ένα σχέδιο των εκφραστών του βαθύτατου κράτους των Η.Π.Α., το οποίο (αφελώς) αποσκοπούσε, στην εδραίωση και στην διατήρηση της αμερικανικής κυριαρχίας, στον πλανήτη, μετά την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και του "υπαρκτού σοσιαλισμού", με την προφανή συνεπικουρία του ευρύτερου συνασπισμού, που, συμβατικά, μεν, αλλά και ουσιαστικά, αποκαλούμε Δύση, στον οποίο συνασπισμό η ελίτ, που διοικεί την Ουάσινγκτων, έχει τον πρώτο και κυρίαρχο ρόλο.

Αλλά αυτός ο εθνικός σχεδιασμός της αμερικανικής ελίτ, που χρησιμοποίησε την παγκοσμιοποίηση, ως εργαλείο, για την διαιώνιση της πλανητικής κυριαρχίας των Η.Π.Α., υπήρξε, υπερβολικά, φιλόδοξος και στην πραγματικότητα ήταν και απεδείχθη και στην πράξη, εξωπραγματικός, αφού η ίδια η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, από την στιγμή, που περιέλαβε και δεν απέκλεισε, ή δεν περιόρισε άλλα μεγάλα και μεσαία κράτη (είτε αυτά ήσαν ιστορικά, είτε εμφανίστηκαν, στα νεώτερα χρόνια), ήταν καταδικασμένος να αποτύχει, ακριβώς επειδή η ίδια η ανάπτυξη αυτών των μεγάλων και μεσαίων κρατών, με πρωτοστατούσα την συμπαγή, αχανή και πολυπληθέστατη Κίνα και δευτερευόντως, την Ρωσία, θα στρεφόταν εναντίον των αμερικανικών εθνικών συμφερόντων, όπως και των συμφερόντων της Δύσης, αφού τα κράτη αυτά, με πρώτη την Κίνα και από κοντά, την Ρωσία, θα αμφισβητούσαν την αμερικανική πρωτοκαθεδρία και την κυριαρχία του ευρύτερου συνασπισμού της Δύσης.

Όπως ήταν φυσικό και όπως συνέβη, ιστορικά, πάντοτε, όταν τα οικονομικά κριτήρια παρουσιάστηκαν, ως κυρίαρχα, στις διακρατικές σχέσεις και στην δημιουργία και την λειτουργία ευρύτερων διεθνικών συσσωματώσεων και οικονομικών ενοτήτων, η παγκοσμιοποίηση και η ταχύτατη αποδόμησή της, ύστερα από την χρηματοπιστωτική κατάρρευση της Wall Street, τον Σεπτέμβριο του 2008 και την βαθύτατη οικονομική ύφεση, που, άμεσα, έπληξε την ευρισκόμενη, υπό την επίδραση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, διεθνή οικονομία, κτύπησε, χωρίς έλεος, την, θεσμικά, ασθενή και αθωράκιστη ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, όπως, άλλωστε, έκαναν, στον παρελθόν, όλες οι διεθνείς καπιταλιστικές κρίσεις, όταν εύρισκαν μπροστά τους οποιεσδήποτε νομισματικές ενώσεις κρατών, αποδεικνύοντας τον βαμπιρικό χαρακτήρα της χαοτικής ευρωζώνης.

Φυσικά, όπως έχουμε πει, η αμερικανική ελίτ δεν άφησε, τυχαία, να ξεσπάσει η χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008. Όσο και αν αυτό φαίνεται αδιανόητο, στην πραγματικότητα, οι διοικούντες, στην Ουάσινγκτων, έβαλαν φρένο στην παγκοσμιοποίηση, όταν, οριστικά, συνειδητοποίησαν ότι τα αποτελέσματα αυτού του αμερικανικού εθνικού σχεδιασμού των αρχών της δεκαετίας του 1990 είχαν καταστεί, στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ασύμφορα, για τις Η.Π.Α. αφού ανέδειξαν τα παλαιά και τα νέα μεγάλα κράτη, δηλαδή, πρωτίστως, την νεοκομμουνιστική Κίνα, με εργαλείο μια σύγχρονη μορφή του λενινισμού, έτσι όπως υλοποιήθηκε, από τον Ντενγκ Ξιάοπινγκ και τους διαδόχους του, με την εφαρμογή μιας μοντέρνας εκδοχής της πολιτικής της ΝΕΠ, που εξέφρασε ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, αμέσως, μετά τον ρωσικό εμφύλιο και την νίκη του μπολσεβίκικου κόμματος, αλλά, δευτερευόντως και την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. 

Έτσι, με δεδομένο ότι η παγκοσμιοποίηση λειτούργησε, εις βάρος και εναντίον των αμερικανικών συμφερόντων, τα οποία συνοψίζονταν, στην διατήρηση της αμερικανικής πλανητικής πρωτοκαθεδρίας και της κυριαρχίας του δυτικού συνασπισμού, στον οποίο οι Η.Π.Α. ηγούνται, η αποδόμηση της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας και η αναδόμησή της, μέσω μιας (πιθανότατα, απέλπιδας) απόπειρας αποκοπής, από αυτήν την, υπό αναδόμηση, διαδικασία, της Κίνας, αλλά και της Ρωσίας, δεν είναι καθόλου αφύσικη και μη αναμενόμενη. Αντιθέτως είναι, απολύτως, φυσιολογική και αναμενόμενη, παρά το γεγονός ότι η αμερικανική ελίτ είναι, βαθύτατα, διχασμένη, επί του πρακτέου και ιδίως, ως προς τις προτεραιότητες, που κάθε πλευρά, εκ των αντιμαχόμενων μερίδων του αμερικανικού κατεστημένου, βάζει.

Φυσικά, όλα αυτά τα πυκνά και δύσκολα δεδομένα, που ταράζουν τις καθιερωμένες ισορροπίες, στην διεθνή σκηνή και στην ευρωπαϊκή υποήπειρο, έρχονται να ταράξουν τον βαθύ ύπνο μιας ανέμελης και συνάμα, ανόητης (ευρισκόμενης, στα όρια της ιδιωτείας) ελίτ, όπως είναι αυτή των Ελλήνων "ευρωπαϊστών", οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν "πού την κεφαλήν κλείναι", αφού όλες οι θεμελιώδεις παραδοχές τους και τα υποτιθέμενα, ως απαρασάλευτα, δόγματα της πολιτικής στρατηγικής τους, ανατρέπονται, ραγδαία, αφήνοντας πίσω τους ένα κενό, το οποίο καθιστά επισφαλή την ίδια την ύπαρξη αυτής της βλακώδους ελίτ, που διακατέχεται, από μια κεκτημένη συβαριτική νοοτροπία και η οποία είχε συνηθίσει να λειτουργεί, με δεδομένο έναν μηχανισμό αυτόματου πιλότου, όσον αφορά τις γεωπολιτικές και τις γεωστρατηγικές της επιλογές, οι οποίες στηρίζονταν, στον εθελόδουλο "ευρωπαϊσμό", που εκφράζονταν, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση" και τον πυρήνα της (την ευρωζώνη) και την αμερικανική προστασία, με κεντρικό πυλώνα το ΝΑΤΟ.

Τώρα και αυτοί οι δύο άξονες βρίσκονται, σε δοκιμασία. Η αμερικανική ελίτ έχει θέσει, εν αμφιβολία, την ύπαρξη και των δύο. Πολύ περισσότερο, αυτόν της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" και ιδιαίτερα, της ευρωζώνης, αν και λιγότερο εκείνον του ΝΑΤΟ, αφού η αμερικανική ελίτ αλλάζει τις γεωστρατηγικές της επιδιώξεις και τις γεωπολιτικές αναζητήσεις συμμαχιών.

Έτσι, οι Η.Π.Α., και η νέα κυβέρνηση του προέδρου Donald Trump φαίνεται να τοποθετεί, ως προτεραιότητά της, την ανάσχεση του, ταχύτατα, ανερχόμενου κινεζικού γίγαντα.

Η "Λαϊκή Δημοκρατία" της Κίνας (και όχι, πλέον, η Ρωσία) φαίνεται ότι αναγνωρίζεται, ως ο στρατηγικός αντίπαλος του αμερικανικού κράτους και της δυτικής συμμαχίας. Αν η Κίνα δεν ανασχεθεί, είναι σαφές ότι σε, όχι πολλά χρόνια, από τώρα, δεν θα μπορεί να ανασχεθεί. Και φυσικά, μια τέτοια εξέλιξη θα σημάνει το τέλος της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας.

Στα πλαίσια αυτά, η νέα αμερικανική κυβέρνηση μπορεί να υπολογίζει, σε μια συμμαχία, με την Ρωσία. Ή, τουλάχιστον, μπορεί να ελπίζει ότι θα καταφέρει να διαρρήξει την άτυπη συμμαχία της Ρωσίας, με την Κίνα, που προστατεύει την τελευταία, από την ορατή - και υποτιθέμενη, ως μη αντιμετωπίσιμη, εάν η Κίνα μείνει μόνη της - απειλή των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και του πυρηνικού οπλοστασίου των Η.Π.Α.

Βέβαια, σε αυτή την πολιτική δεν υπάρχει ομοφωνία, αφού το αντιπολιτευόμενο την νέα κυβέρνηση τμήμα της αμερικανικής ελίτ, που εκφράζεται, από την Hillary Clinton και τον ημίμουρλο ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή John McCain, θεωρεί ότι οι Η.Π.Α. και η Δύση, ως σύνολο, μπορούν να αντιμετωπίσουν και να ανασχέσουν, εκ παραλλήλου και την, οικονομικά, ανερχόμενη, αλλά στρατιωτικά και πυρηνικά, ασθενέστερη Κίνα και την οικονομικά, υποδεέστερη Ρωσία, παρά το γεγονός ότι αυτή είναι μια πυρηνική υπερδύναμη. Τα δεδομένα, που έχουμε, δείχνουν ότι αυτή η μερίδα της αμερικανικής ελίτ υπερβάλλει, ως προς τις εκτιμήσεις της, όμως, η άποψή της δεν μπορεί - ακόμη - να αγνοηθεί.

Οι νέες επιλογές της προεδρίας του Donald Trump οδηγούν τις Η.Π.Α., σε νέες ατραπούς, οι οποίες μεταφέρουν τα βάρη και τα ανάλογα κόστη, στους συμμάχους τους, με δεδομένο τον κυρίαρχο ρόλο του αμερικανικού κράτους, εντός των συμμαχιών, που έχει συνάψει. Αυτό σημαίνει ότι το τζάμπα τελείωσε, για τους συμμάχους των Αμερικανών. Οι σύμμαχοι θα πληρώσουν. Και πρώτη, από όλους, αυτή, που θα κληθεί - δηλαδή, ήδη, καλείται - και θα συνεχίσει να καλείται να πληρώσει, είναι η Γερμανία και η αποκαλούμενη, ως "Ευρώπη".

Αυτή η "Ευρώπη" είναι εκείνη, η οποία θα κληθεί να πληρώσει την όποια προσέγγιση επιτύχει η νέα αμερικανική κυβέρνηση και το ευρύτερο μπλοκ των Αγγλοσαξώνων (που περιλαμβάνει τις Η.Π.Α. και την απεξαρτημένη, από την "Ε.Ε.", Βρετανία), με την Ρωσία, αφού η τελευταία, όπως δείχνουν και οι απαξιωτικές, για την Δύση, δηλώσεις του Σεργκέϊ Λαβρώφ, δεν είναι δεδομένη, στις επιδιώξεις των Η.Π.Α., για την σύμπηξη, αντικινεζικού χαρακτήρα, συμμαχίας με την αμερικανική υπερδύναμη και φυσικά, πρόκειται να ζητήσει σαφή και συγκεκριμένα ανταλλάγματα, στον ευρωπαϊκό χώρο, εάν πρόκειται να συναινέσει, στην δημιουργία ενός συμμαχικού άξονα Ουάσινγκτων - Μόσχας.

Θα πρέπει, επίσης, να θεωρείται δεδομένο ότι, το αμερικανικό κράτος, από εδώ και πέρα, θα κινείται, με βάση τα δικά του ιδιαίτερα συμφέροντα. Και αυτό αφορά, όχι μόνο τους συμμάχους των Η.Π.Α., αλλά και τις πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες, είτε είναι αμερικανικών συμφερόντων, είτε όχι, θα υποχρεωθούν να αναπροσαρμόσουν τις στρατηγικές τους, σύμφωνα, με τις επιταγές της Ουάσινγκτων, εάν θέλουν να τα έχουν καλά, με την αμερικανική διοίκηση και να έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση, στην αμερικανική αγορά.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το μέλλον της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" είναι σκοτεινό. Η "Ε.Ε." έχει μείνει, ουσιαστικά, μόνη και ήδη, αντιμετωπίζει την αμερικανική μήνι, για τον αθέμιτο ανταγωνισμό, που υφίσταται η οικονομία της πλανητικής υπερδύναμης, από τον "ευρωπαϊκό", δηλαδή, τον γερμανικό ανταγωνισμό, αφού - και μάλιστα, ορθότατα - η αυτοαποκαλούμενη ως Ευρώπη, θεωρείται και αντιμετωπίζεται, από τον Donald Trump και την ελίτ, που αυτός εκφράζει, ως ένα εργαλείο της ισχύος του Βερολίνου.

Και εδώ, που τα λέμε, δεν είναι, απλά και μόνο, ο χειρισμός της ελληνικής κρίσης, αυτός, που θα βοηθήσει την αμερικανική κυβέρνηση να αποσαρθρώσει την "Ε.Ε.". Η Ιταλία είναι, για την Ουάσινγκτων, πολύ πιο πρόσφορη περίπτωση, για την υπονόμευση της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" και πολύ πιο ώριμη, για αποχώρηση από την ευρωζώνη. Μια αποχώρηση, η οποία θα δώσει το τελικό κτύπημα, στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, έτσι όπως, μέχρι σήμερα, την γνωρίζουμε.

Και εδώ είναι που η ελληνική "ευρωπαϊστική" ελίτ έχει χάσει τον μπούσουλα και δεν ξέρει τί της μέλλεται και τί να πράξει, αφού, πλέον, δεν μπορεί να πατάει, σε δύο βάρκες. Ως εκ τούτου, θα κληθεί να διαλέξει. Και φυσικά, αυτό που θα έχει να διαλέξει, είναι, ανάμεσα, στην Γερμανία και στις Η.Π.Α.

Εννοείται, βέβαια, ότι, στα πλαίσια μιας τέτοιας επιλογής, οι Η.Π.Α. δεν μπορούν να αγνοηθούν. Η αμερικανική πλευρά έχει το πάνω χέρι και φυσικά, μπορεί να επιβάλει, με το καλό, ή με το άγριο, στην εντόπια ελίτ, τις επιθυμίες της κυβερνώσας, στην Ουάσινγκτων, μερίδας του αμερικανικού κατεστημένου. Και φυσικά, δεν είναι η ελληνική ελίτ εκείνη, που θα αρνηθεί να ακολουθήσει, τις αμερικανικές επιθυμίες. Κάθε άλλο.

Αυτό, που τρομάζει περισσότερο την πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου μας δεν είναι η υπακοή, στα αμερικανικά κελεύσματα. Σε αυτά είναι συνηθισμένη. Η Ουάσινγκτων, άλλωστε, ήταν το αποκούμπι της, σε κάθε κρίση, με την Τουρκία και όχι οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, ή το Παρίσι. 

Αυτό που τρομάζει την ελληνική ελίτ, αυτό, που συνολικοποιεί και ενώνει τους φόβους και τους εφιάλτες της, είναι η (ουδόλως, μικρή) πιθανότητα, τελικά, διαλέγοντας τις Η.Π.Α., να παραχωρηθεί, το ελληνικό οικόπεδο, στην Ρωσία, μέσα στα πλαίσια ενός ευρύτερου αμερικανορωσικού deal, μια εξέλιξη, η οποία θα πρέπει να θεωρείται, ως, σφοδρότατα, πιθανή, εάν οι δύο υπερδυνάμεις καταλήξουν, σε μια οριστική - και φυσικά, υπόγεια και μυστική - συμφωνία.

Αυτή η ηλίθια και ανίκανη να προβεί, σε απλές στρατηγικές εκτιμήσεις ελίτ των Αθηνών, θα ήταν για γέλια, εάν δεν ήταν για κλάματα. Αν και, στην πραγματικότητα, είναι και για τα δύο.

Η τύχη της δεν είναι καθόλου ευοίωνη. Αντιθέτως, είναι, εντελώς δυσοίωνη και θα είναι, σε κάθε περίπτωση, κακή.

Και φυσικά, θα είμαστε, εδώ, για να παρακολουθήσουμε τον πλήρη ηθικό, κοινωνικό και πολιτικό εξευτελισμό, όπως και τον έσχατο οικονομικό ξεπεσμό της...