Είναι πιθανός ένας πυρηνικός πόλεμος στην Ευρώπη; (Η κλιμακούμενη όξυνση της αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης, οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές και γιατί δεν πρέπει να εκλεγεί η Hillary Clinton).

Πόσο πιθανός είναι ένας (περιορισμένος, ή μη) πυρηνικός πόλεμος στην ευρωπαϊκή ήπειρο;

Όσο και αν φαίνεται ότι η διεξαγωγή ενός πυρηνικού πολέμου, στην Ευρώπη, αποτελεί ένα ακραίο σενάριο, το οποίο υποτίθεται ότι, εκ των πραγμάτων, είναι απίθανο να συμβεί, στην πραγματικότητα, μια τέτοια δυσμενής εξέλιξη δεν είναι καθόλου απίθανη. Μπορεί, για τις δυτικές ελίτ, όπως και για την ρωσική ηγεσία, να είναι δύσκολη η επιλογή της πραγματοποίησης ενός τέτοιου αποτρόπαιου εγχειρήματος, όμως αυτή η δυσκολία, δεν είναι ανυπέρβλητη.

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό.

Το χειρότερο όλων είναι ότι, σε ένα τμήμα των ελίτ της Δύσης (περισσότερο, στην αμερικανική, λιγότερο στις ευρωπαϊκές), αλλά και (ακόμη, περισσότερο) της Ρωσίας, φαίνεται ότι η διεξαγωγή ενός πυρηνικού πολέμου, στα ευρωπαϊκά εδάφη, θεωρείται, ως διαχειρίσιμη.

Η κατάσταση, που επικρατεί στην Βαλτική, με την επισημοποίηση της αποστολής αντιπυραυλικών συστημάτων S 400 και πυραύλους, τύπου Iskander, που μπορούν να φέρουν (και στην συγκεκριμένη περίπτωση, φέρουν) πυρηνικές κεφαλές, επιβάλλοντας, στην ευρύτερη περιοχή, μια ζώνη επιτήρησης και εν τοις πράγμασι, ουσιαστικής απαγόρευσης μη επιθυμητών πτήσεων αεροπλάνων του ΝΑΤΟ, ενώ, παράλληλα, μπορούν να ισοπεδώσουν εκτεταμένες και πυκνοκατοικημένες περιοχές, σε απόσταση 700 km, φθάνοντας, μέχρι το Βερολίνο και ακόμη πιο μακριά, είναι σαφής, ως προς το ουσιαστικό περιεχόμενο των παραπάνω διαπιστώσεων.

Όλα αυτά, προφανώς, δεν ήσαν τυχαία. Απετέλεσαν τμήμα του ευρύτερου σχεδιασμου της ρωσικής ηγεσίας, η οποία, ανάμεσα στα άλλα, εκτίμησε ότι η αμερικανική διοίκηση βρίσκεται σε κατάσταση αδυναμίας και δεν μπορεί να λάβει σημαντικές αποφάσεις, λόγω της προεκλογικής περιόδου, για την ανάδειξη του διαδόχου του απερχόμενου προέδρου των Η.Π.Α. Barack Hussein Obama, στις 8 Νοεμβρίου και εν όψει της μεταβατικής περιόδου των δυόμισυ μηνών, μέχρι την παράδοση της διοίκησης, στον νέο πρόεδρο, ο οποίος θα αναλάβει τα καθήκοντά του, στις 20 Ιανουαρίου 2017.

Οι ρωσικές ενέργειες, στα πλαίσια του ευρύτερου στρατιωτικού σχεδιασμού του Κρεμλίνου, λαμβάνουν υπόσταση την στιγμή, που το ενδιαφέρον των Αμερικανών και των συμμάχων τους, είχε στραφεί, στις ασκήσεις, που, ξαφνικά, διεξήγαγε ο ρωσικός στόλος, στον Αρκτικό Κύκλο και προφανώς, δηλώνουν ότι η ρωσική ηγεσία είναι έτοιμη, για ένα συνολικότερο και γενικευμένο πόλεμο, με τις Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, ο οποίος θα συμπεριλαμβάνει και τακτικά πυρηνικά πλήγματα, στην Ευρώπη, η οποία, έτσι, θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, αφού θα αντιμετωπίσει ανείπωτες και πρωτοφανείς καταστροφές, τέτοιας έκτασης, η οποία δεν έχει εμφανισθεί, μέσα στην διαδρομή της ανθρώπινης Ιστορίας. Και φυσικά, αυτές οι εξωπραγματικές καταστροφές θα καταστούν πραγματικές, θα συνοδεύονται, από τεράστια προσφυγικά κύματα, τα οποία θα είναι αδύνατο να διαχειρισθούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι οποίες είναι σαφές ότι θα καταρρεύσουν.

Το αστείο, στην όλη υπόθεση, είναι ότι η Λιθουανία, από την οποία περνούν και από την οποία εξαρτώνται οι προμήθειες, που πηγαίνουν, στον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ, απειλεί, με απαγόρευση διέλευσης οποιουδήποτε προϊόντος, προς τον ρωσικό θύλακα, που συνορεύει, με την χώρα αυτή και με την Πολωνία, ενώ στερείται οποιασδήποτε εδαφικής συνέχειας, με την Ρωσία. Προφανώς, αυτή η ιδέα, όπως και όλες οι άλλες, που αφορούν την σχέση της, με τον ενοχλητικό γειτονικό γίγαντα, αποτελεί μέρος του αμερικανονατοϊκού σχεδιασμού, αλλά, ως σύλληψη, είναι κακή, διότι, απλούστατα, θα οδηγήσει, εάν πραγματοποιηθεί, στην άμεση και ταχεία κατάληψη της χώρας, από τον ρωσικό στρατό, χωρίς κανείς να μπορεί να την αποτρέψει.

Το μέλλον, για τους Ευρωπαίους συμμάχους των Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, θα γίνει, ακόμη, χειρότερο, εάν η ρωσική δύναμη δεν ανασχεθεί, αφού ο ρωσικός στρατιωτικός σχεδιασμός, που θα ξεπεράσει τα 19 τρισ. ρούβλια, περιλαμβάνει, στο μέτωπο της ανατολικής Ευρώπης την ανάπτυξη 120 συστημάτων πυραύλων Iskander, 600 μαχητικών αεροσκαφών, 1.100 ελικοπτέρων, 100 τεθωρακισμένων οχημάτων και 2.300 αρμάτων μάχης. Προφανώς, οι προθέσεις της ρωσικής ηγεσίας, όσον αφορά τους πρώην συμμάχους της, στα χρόνια του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, είναι πολύ κακές, εάν όλα αυτά συνδυασθούν, με το γεγονός ότι οι πύραυλοι Iskander, με συμβατική και πυρηνική γόμωση, έχουν τοποθετηθεί και στην Κριμαία, με αποτέλεσμα η Ρουμανία και οι γύρω περιοχές, που βρίσκονται, υπό την σκέπη του ΝΑΤΟ, να βρίσκονται, υπό την άμεση απειλή ενός επικείμενου και απολύτως, βέβαιου ολέθρου.

Αλλά και η κατάσταση, που επικρατεί, στον βάλτο της Ουκρανίας, δεν είναι καλύτερη. Η διχοτόμηση της χώρας παραμένει, ως έχει και η Ρωσία έχει επιβάλει το προσωρινό status quo, που επιθυμεί, εν όψει της τελικής λύσης του προβλήματος, η οποία, όσο και αν αργήσει, δεν μπορεί να είναι διαφορετική, από αυτήν, που επιβάλουν οι θελήσεις της ρωσικής ηγεσίας και οι οποίες δεν πρόκειται να διαφοροποιηθούν, παρά μόνον, εάν η ρωσική υπερδύναμη ηττηθεί, στα πεδία των μαχών, ή εκτός και εάν λάβει, από την αμερικανική κυβέρνηση εκείνα τα ανταλλάγματα, που επιθυμεί.

Ειδικότερα, για την Ουκρανία, επειδή πολλοί έχουν μια αφελή αντίληψη, για την διεθνή γεωπολιτική και τις σχέσεις των κρατών, καλόν είναι να πληροφορηθούν ορισμένα πράγματα, αφού κοιτάξουν, προηγουμένως, τον χάρτη της περιοχής, για την οποία μιλάμε. Εφ' όσον το πράξουν θα δουν ότι :

1) Η Ρωσία δεν πρόκειται να δεχθεί την παρουσία του ΝΑΤΟ, των δυνάμεών του και των οπλικών του συστημάτων 800 χλμ μακριά από την Μόσχα. Για την Ρωσία, μια τέτοια ενέργεια είναι αιτία πολέμου. Αυτόν τον πόλεμο θα τον πραγματοποιήσει, εάν χρειασθεί και θα τον κερδίσει. Με όποιο κόστος.

2) Η Ρωσία δεν πρόκειται να δεχθεί να μετατραπεί η Μαύρη Θάλασσα, σε αμερικανονατοϊκή λίμνη. Έχει την δύναμη να μην επιτρέψει μια τέτοια γεωπολιτική μεταβολή. Και ήδη, την έχει χρησιμοποιήσει. Και θα συνεχίσει να την χρησιμοποιεί.

3) Η Ρωσία θεωρεί, ως εχθρική ενέργεια, οποιαδήποτε ένταξη γειτονικής της χώρας, στο ΝΑΤΟ. Έχει την δύναμη να την αποτρέψει. Και θα την αποτρέψει.

Δεν θα προχωρήσω, παρακάτω, στο τί άλλο προτίθεται να κάνει η Ρωσία, με τις άλλες γειτονικές της χώρες, που έχουν ενταχθεί, στο ΝΑΤΟ. Προτίθεται να πράξει πολλά, τα οποία έχουμε περιγράψει. Ιδιαίτερα, η διχοτομημένη Ουκρανία είναι εκείνη, που πρέπει να προσέξει περισσότερο, από όλους, διότι κινδυνεύει, με άμεση κατάληψη, από τον ρωσικό στρατό. Αυτό, εάν συμβεί, δυστυχώς, θα οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας, στο να προσφυγοποιηθεί, όπως συνέβη και στην Συρία.

Το μεγαλύτερο δυστύχημα, για τους Ουκρανούς είναι ότι ουδείς θα τους βοηθήσει. Γι' αυτό και πρέπει να είναι μετρημένοι, στα λόγια και στα έργα τους. Και καλόν είναι να μην τους φουσκώνουν τα μυαλά, τα όποια λόγια των Δυτικών, οι οποίοι εύκολα τα λένε και όταν έρχεται η ώρα, για έργα, ουδέν πράττουν και τελικά, καταστρέφουν τους λαούς, στους οποίους υπόσχονται, όσα οι ελίτ, που τους διοικούν, επιθυμούν να ακούσουν.

Από την άλλη πλευρά, η ταχύτατη πύκνωση των στρατιωτικών μέτρων, που λαμβάνει η Ρωσία, στα εδάφη της Συρίας και στην θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, με την αποστολή του αεροπλανοφόρου "Ναύαρχος Κουζνετσώφ" (το οποίο είναι το μοναδικό της αεροπλανοφόρο) και ενός ολόκληρου πολεμικού στόλου πλοίων επιφανείας και υποβρυχίων, από τον στόλο της Βόρειας Θάλασσας, αλλά και από, αυτόν, που βρίσκεται, στον Εύξεινο Πόντο, είναι απολύτως, ενδεικτική της τεράστιας σημασίας, που δίνει η ρωσική ηγεσία, στον πόλεμο, που διεξάγεται στην Συρία.

Στον πόλεμο αυτόν, η ρωσική συμμετοχή είναι τεράστια και σημαντική, αφού ανέτρεψε τα δεδομένα του πεδίου των μαχών, επιτρέποντας στο καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασάντ να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του συριακού εδάφους, οδηγώντας την αμερικανική ηγεσία, στην απελπισία και στην επιχειρούμενη κλιμάκωση της, ολοένα και περισσότερο, στρατιωτικοποιούμενης έντασης, που επικρατεί, στις αμερικανορωσικές σχέσεις.

Η ουσία είναι ότι αμερικανικές ελίτ έχουν κατατρομοκρατηθεί, από την επανεμφάνιση της ρωσικής δύναμης και από το γεγονός ότι, στην παρούσα φάση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν εκμεταλλεύεται, σε επίπεδο τακτικών κινήσεων, την αρρυθμία, που έχει επιφέρει, στην εξωτερική και την στρατιωτική πολιτική της χώρας τους, η μεταβατική περίοδος, στην οποία ευρίσκεται η αμερικανική διοίκηση. Έτσι, οι κυβερνώντες, στην Ουάσινγκτων, προσπαθούν να επιτύχουν δύο πράγματα :

1) Να επιβάλουν την Hillary Clinton, ως νικήτρια της εκλογικής μάχης, για την αμερικανική προεδρία. Σε αυτή τους την προσπάθεια, είναι η αλήθεια ότι συμβάλλει και ο ίδιος ο αντίπαλος της συζύγου του Bill Clinton, με την απρόσεκτη αθυροστομία του και πολύ περισσότερο, ένα τμήμα των μεγαλοπαραγόντων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το οποίο δεν στηρίζει και υπονομεύει τον εκλογικό αγώνα του Donald Trump, με πρωταγωνιστές το γνωστό γεράκι John McCain, τον γηραιό George Bush, την Condoleezza Rice, τον Paul Wolfowitz, τον Collin Powell, τον Paul Ryan και άλλους, οι οποίοι, ως μέλη των ελίτ, που λειτουργούν, ως βαθύ αμερικανικό κράτος, αντιτίθενται, στην προσέγγιση, με την Ρωσία, μια προσέγγιση, την οποία, διακηρυκτικά, προτείνει ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, τον οποίο, ουσιαστικά, επέβαλαν οι συντηρητικοί ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι, στην  αστικογραφειοκρατική κομματική νομενκλατούρα. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο κυριότερος λόγος, για τον οποίον η Hillary Clinton πρέπει να ηττηθεί. Δύσκολο μεν - λόγω των ανοησιών και της απρόσεκτης αθυροστομίας του Donald Trump -, αλλά όχι αδύνατο.

2) Να αντιστρέψουν τον τακτικό ρωσικό σχεδιασμό, με μια επικοινωνιακή καταιγίδα, η οποία στηρίζεται, στον ισχυρισμό ότι αυτή η πολιτική αρρυθμία, που προκύπτει, από την διεξαγωγή της προεδρικής εκλογής και της μεταβατικής περιόδου, μέχρι την ανάληψη της προεδρίας, από τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο των Η.Π.Α., στις 20/1/2017, δεν αποτελεί ένα πραγματικό γεγονός, αλλά είναι μια εσφαλμένη υπόθεση της ρωσικής ηγεσίας. Και ότι, φυσικά, ακριβώς επειδή αποτελεί μια εσφαλμένη υπόθεση, η παρούσα απερχόμενη αμερικανική κυβέρνηση του Barack Hussein Obama είναι διατεθειμένη να τραβήξει τα πράγματα, στα άκρα και να δώσει τις μάχες και να διεξαγάγει τους πολέμους, που ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η λοιπή ρωσική ηγεσία θεωρούν ότι η κυβέρνηση Obama δεν πρόκειται να δώσει και  δεν είναι διατεθειμένη να διεξαγάγει. Στα πλαίσια αυτά, η σύναψη αμυντικών συμφωνιών της αμερικανικής κυβέρνησης, με την Σουηδία και την Φινλανδία, απλώς, καθιστούν, ακόμη περισσότερο, πολύπλοκη και επικίνδυνη την κατάσταση, αφού αυτές οι δύο χώρες, που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ κινδυνεύουν, από μια ξαφνική επίθεση της Ρωσίας. Μια επίθεση, η οποία θα είναι καταιγιστική και καταστροφική, για τις χώρες αυτές.


Όμως, όπως είπε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αναφερόμενος στην Συρία και αψηφώντας τις καυχησιολογίες των Αμερικανών, οι οποίοι θέλουν να ισχυρίζονται ότι οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, στην Συρία και αλλού, δεν αποτελούν πραγματικό πρόβλημα, για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις : 

"Η Ρωσία είναι εδώ και δεν έχουμε σκοπό να αποχωρήσουμε. Θα μείνουμε, για πάντα".

Στην πραγματικότητα, η ψήφιση, από την ρωσική βουλή, της νέας συμφωνίας, με την Συρία, για την μόνιμη παραμονή των ρωσικών βάσεων, στο έδαφος της χώρας αυτής, αλλάζει τον γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής, καθιστώντας την Ρωσία μόνιμο παίκτη του σημαντικού και καίριου αυτού χώρου, για τα συμφέροντα όλων των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη. 

Είναι σαφές ότι αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αγνοηθεί, όσο και αν αυτή δυσαρεστεί και οδηγεί στην απελπισία, την αμερικανική υπερδύναμη και την Δύση, την ίδια στιγμή, που η αντιπαράθεσή της, με την Κίνα, στις περιοχή των νότιων κινεζικών θαλασσών είναι παρούσα, ενεργή και μπορεί να καταστεί εκρηκτική, ανά πάσα στιγμή.

Με δεδομένο το γεγονός ότι η Ρωσία είναι μια πυρηνική υπερδύναμη, η οποία μπορεί, μέσα σε 30 λεπτά να αφανίσει πολλές φορές τις Η.Π.Α., τους συμμάχους τους και τον πλανήτη ολόκληρο, όλοι όσοι βρίσκονται, γύρω της, αλλά και μακριά της, δεν μπορούν να την αγνοούν. Εάν την αγνοήσουν, αυτό θα αποτελέσει μια τεράστια ανοησία, εκ μέρους τους. Και αυτό επειδή εκείνοι είναι, που θα υποστούν τις συνέπειες. Όπως, ακριβώς, έπραξαν οι ηγεσίες της Γεωργίας και της Ουκρανίας.

Οι αμερικανικές ελίτ και οι Δυτικοί υποτακτικοί τους είναι ικανοί να τα βάζουν, με αντιπάλους επιπέδου Σαντάμ Χουσεΐν, Μανουέλ Νοριέγκα και Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Αλλά, από εκεί και πέρα, όταν ο αντίπαλος και η δυναμική του είναι άλλης τάξεως και άλλου μεγέθους, παραπαίουν, τρομοκρατούνται και συμπεριφέρονται, ως κακομαθημένα σχολιαρόπαιδα.

Έτσι, παρά τις μεγαλοστομίες τους, οι Αμερικανοί, το περισσότερο πιθανόν είναι ότι θα κάτσουν, στην ήπειρό τους, χωρίς να μπορέσουν να κάνουν κάτι το ουσιαστικό, πέρα, από κάποιες μεγαλόστομες φωνές διαμαρτυρίας, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και την αποστολή των όποιων δυνάμεων μπορέσουν να στείλουν, προκειμένου οι σύμμαχοί τους να διεξαγάγουν τον πόλεμο εναντίον των Ρώσων, ενώ οι Ευρωπαίοι, που είναι ανύπαρκτοι, θα υποστούν τις συνέπειες.

Απλώς, οι Η.Π.Α. και η Δύση φθίνουν και απέρχονται, ως ηγετικές δυνάμεις του πλανήτη. Αυτό δεν μπορούν να το αποδεχθούν και προσπαθούν να το αποτρέψουν.

Γι' αυτό και ο συνασπισμός των Δυτικών - με επί κεφαλής τις αμερικανικές ελίτ - στο μέτρο, που εμμένει να μην παραδέχεται αυτό, που επέρχεται, καθίσταται επικίνδυνος, ως προς τις αντιδράσεις των ελίτ, που αποφασίζουν, για την τύχη του. Διότι ο πανικός και η απελπισία ουδέποτε είναι καλοί σύμβουλοι.

Οψόμεθα...