Πού πάει η Τουρκία; (Οι εξελίξεις, στο παρασκήνιο και τα επιχειρησιακά αδιέξοδα, που εξηγούν το πως και γιατί απέτυχε το αμερικανονατοϊκό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, που επιχείρησαν οι κεμαλιστές).

Τελικά το πραξικόπημα της 15/7/2016, που συνοδεύτηκε, από πολύ αίμα και από βομβαρδισμούς, μέσα σε πόλεις και κατοικημένες περιοχές, δεν έγινε από κάποιους μεσαίους και μικρούς αξιωματικούς των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, όπως νόμισα στην αρχή και όπως έγραψα, στα ξημερώματα της επόμενης ημέρας, όταν οι εξελίξεις έτρεχαν και τίποτε, ακόμη, δεν είχε κριθεί. [δείτε εκείνο το δημοσίευμα, που έχει τον τίτλο : 15/7/2016 : Το έγχρωμο αφεντικό των Τούρκων πραξικοπηματιών (ο πασίγνωστος ανακατωσούρας Barack Hussein Obama) προσπαθεί να ανατρέψει τον Recep Tayyip Erdoğan. Θα τα καταφέρει; Μάλλον, όχι. ].

Δεν επρόκειτο περί, αυτού. Παρά τα όσα λέγονται, όχι μόνο από τους διάφορους αναλυτές, στην Δύση, αλλά και από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό των Τούρκων ισλαμιστών και τον ίδιο τον Recep Tayyip Erdoğan, ο κύκλος των πραξικοπηματιών δεν ήταν περιορισμένος και φυσικά, μέσα στις τάξεις τους, δεν ήσαν οι προσκείμενοι στον Muhammed Fethullah Gülen, αυτοί, που είχαν τον πρώτο λόγο. Το πραξικόπημα το διοργάνωσαν οι γνωστοί σκληροί κεμαλιστές αξιωματικοί, ενώ, οι αποκαλούμενοι, ως "γκιουλενιστές" είχαν έναν δεύτερο, οργανωτικό, σχεδιαστικό και επιχειρησιακό ρόλο.

Η ίδια η έκταση της στρατιωτικής επιχείρησης, για την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος, η γεωγραφική κατανομή των στρατιωτικών δυνάμεων, ο όγκος των στρατιωτικών δυνάμεων, που έλαβαν μέρος, το γεγονός ότι, σε αυτό το πραξικόπημα, ενεπλάκησαν όλοι οι κλάδοι των ενόπλων δυνάμεων, καθώς και δυνάμεις, από όλα τα σώματα του τουρκικού στρατού, αποτελούν, στο σύνολό τους, ενδεικτικά στοιχεία, για το γεγονός ότι το στρατιωτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου είχε επαρκέστατη οργάνωση και συγκέντρωνε εκείνο το πλήθος των δυνάμεων και από άποψη συμμετοχής του σώματος των αξιωματικών, αλλά και των υπόλοιπων στην στρατιωτική ιεραρχία, που θα μπορούσαν να το καταστήσουν επιτυχές.

Βέβαια, η επιτυχία του πραξικοπήματος είναι πολύ πιθανό να οδηγούσε την Τουρκία, σε εμφύλιο πόλεμο, αλλά αυτό, αφ' ενός, μεν, δεν είναι δεδομένο και αφ' ετέρου, δε, δείχνει τον ύψιστο βαθμό απελπισίας εκείνων, που το σχεδίασαν. Και φυσικά, αυτή η απελπισία, προφανώς, είναι προϊόν της πίστης των κεμαλιστών αξιωματικών ότι ο Ερντογκάν και το κόμμα του οδηγούν την χώρα στα βράχια και στην εθνική και εδαφική της διαίρεση. Το φάσμα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης, εξ αιτίας της πολιτικής του Τούρκου προέδρου, ενεργοποίησε τους φόβους και τους εφιάλτες των κεμαλιστών αξιωματικών και τους οδήγησε, με την σαφή υπόδειξη, αλλά και την επιχειρησιακή υποστήριξη της κυβέρνησης του Barack Hussein Obama και του ΝΑΤΟ, στην οργάνωση και την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, προκειμένου να προλάβουν τα χειρότερα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φημολογία, για ένα επικείμενο πραξικόπημα, στην Τουρκία, διεκινείτο, εδώ και μήνες. Μάλιστα, τον περασμένο Μάϊο είχε εκδοθεί και επίσημη ανακοίνωση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, με την οποία διεψεύδετο οποιαδήποτε πρόθεση, για στρατιωτικό πραξικόπημα, αλλά είναι γνωστό ότι η διακίνηση τέτοιων φημών, η οποία γινόταν, από την Δύση, σκοπό είχε να προειδοποιήσει την τουρκική κυβέρνηση και να πτοήσει τον Recep Tayyip Erdoğan, με σκοπό να τους επιβληθεί μια τυφλή υπακοή, στα κελεύσματα των Αμερικανών και των Δυτικών, για μια πλήρη εγκατάλειψη κάθε υποστήριξης στο Ισλαμικό Κράτος και τις τρομοκρατικές του ομάδες, που σκορπούν τον θάνατο, στις πόλεις της Δύσης.

Βέβαια, η αποτυχία του πραξικοπήματος φέρνει, στο προσκήνιο, ό, τι το χειρότερο, όσον αφορά το περιεχόμενο των φόβων και των εφιαλτών των κεμαλιστών και των μελών του αμερικανονατοϊκού επιτελείου, που, στο σύνολό τους, στο οργανωτικό και επιχειρησιακό επίπεδο, προσπάθησαν να φέρουν, σε πέρας, αυτό το πραξικόπημα και να ανατρέψουν τον Recep Tayyip Erdoğan και την κυβέρνηση των ισλαμιστών.

Αυτή η εξέλιξη, όμως, ήταν απολύτως, αναμενόμενη, ως αποτέλεσμα μιας πιθανής αποτυχίας του πραξικοπήματος, γεγονός, που καθιστούσε αναγκαία την, με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, επιτυχή έκβασή του. Αλλά το πραξικόπημα απέτυχε και ως εκ τούτου, το περιεχόμενο, από το οποίο αποτελούνται οι φόβοι και οι εφιάλτες των κεμαλιστών, των Αμερικανών και των νατοϊκών, που σχεδίασαν, οργάνωσαν και ενέκριναν αυτό το αποτυχημένο πραξικόπημα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και συμμετείχαν, επιχειρησιακά, σε αυτό, είναι - και θα είναι - παρόν, σε όλες του τις εκδοχές και σε όλες του τις λεπτομέρειες.

Το γιατί και το πώς απέτυχε το πραξικόπημα των Τούρκων αξιωματικών είναι, πλέον, γνωστό. Ήδη, μετά το μεσημέρι της 15ης Ιουλίου, ο Recep Tayyip Erdoğan και η τουρκική κυβέρνηση γνώριζαν ότι οι ένοπλες δυνάμεις θα πραγματοποιούσαν πραξικόπημα, στις 4.00 τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας και είχαν λάβει τα μέτρα τους. Την πληροφορία την είχε και την ανακοίνωσε, στον πρόεδρο της χώρας, ο αρχηγός της ΜΙΤ Hakan Fidan, ο οποίος, πιθανότατα,  γνώριζε - ή έστω, μπορούσε, βάσιμα, να πιθανολογήσει - και τον επιχειρησιακό σχεδιασμό του πραξικοπήματος. Και φυσικά, ο αρχηγός της ΜΙΤ πήρε όλα εκείνα τα μέτρα, που ήσαν απαραίτητα, προκειμένου να αντιμετωπισθεί το, άμεσα, επικείμενο πραξικόπημα των κεμαλιστών στρατιωτικών.

Από ό,τι φαίνεται, μάλιστα, η τουρκική κυβέρνηση γνώριζε, από καιρό ότι οι κεμαλιστές στρατιωτικοί της την είχαν στημένη. Όπως είπαμε, παραπάνω, οι φήμες, για την εκδήλωση στρατιωτικού πραξικοπήματος υπήρχαν, εδώ και μήνες. Ο Recep Tayyip Erdoğan, ο πρωθυπουργός Binali Yıldırım, ο Hakan Fidan και η τουρκική κυβέρνηση γνώριζαν ότι οι κεμαλιστές σχεδίαζαν πραξικόπημα. Προφανώς, δεν γνώριζαν το πότε θα πραγματοποιηθεί, αλλά αυτό το κενό, τελικά, καλύφθηκε. Πιθανότατα, αυτή η εξέλιξη να έλαβε χώρα, τις τελευταίες ημέρες, πριν από την εκδήλωση του πραξικοπήματος και να ολοκληρώθηκε, μετά το μεσημέρι της 15ης Ιουλίου 2016, οπότε και τα στοιχεία ήσαν, απολύτως, συγκεκριμένα.

Λέγεται ότι η σχετική πληροφόρηση δόθηκε, στον Hakan Fidan, από την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Καθόλου απίθανο. Άλλωστε, η προηγηθείσα ταχεία προσέγγιση της τουρκικής κυβέρνησης, με την ρωσική και η συγγνώμη, που ζήτησε ο Τούρκος πρόεδρος, από την Ρωσία, για την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου, τον περασμένο Νοέμβριο, στον εναέριο χώρο των τουρκοσυριακών συνόρων, προδιαθέτει μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων.

Τέτοιου είδους τακτικές συμμαχίες δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Κάθε άλλο. Αυτές οι συμμαχίες, αποτελούν κάτι το σύνηθες, στην διεθνή πολιτική. Άλλωστε, η Ρωσία ωφελείται, τα μάλα, από μια αποστασιοποίηση της Τουρκίας, από την Δύση, ενώ, επίσης, είναι σαφές ότι και η τουρκική ισλαμική ηγεσία ωφελήθηκε, ακόμη, περισσότερο, από την εξασφάλιση της παραμονής της, στην εξουσία και από την καταστροφική ήττα, που υπέστησαν οι επικίνδυνοι εσωτερικοί της αντίπαλοι.

Προφανώς, οι κινήσεις της τουρκικής κυβέρνησης, μετά την πληροφόρηση, που είχε, ως προς το επικείμενο στρατιωτικό πραξικόπημα, υποχρέωσαν τους πραξικοπηματίες να επισπεύσουν την εκδήλωση του πραξικοπήματος, αφού και αυτοί αντιλήφθηκαν ότι ο σχεδιασμός τους είχε περιέλθει, σε γνώση της κυβέρνησης, η οποία, όπως έβλεπαν και οι ίδιοι, προετοιμαζόταν να τους αντιμετωπίσει. Έτσι, το πραξικόπημα έγινε, στις 10.00 το βράδυ της Παρασκευής 15 Ιουλίου και όχι, στις 4.00 τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας.

Κάπως έτσι, την πάτησαν οι πραξικοπηματίες, αφού βρήκαν τους αντιπάλους τους να είναι έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουν. Ο Recep Tayyip Erdoğan έφυγε νωρίς από την Μαρμαρίδα, όπου παραθέριζε και οι πραξικοπηματίες βομβάρδισαν και επιτέθηκαν, στο ξενοδοχείο, που υπολόγιζαν ότι θα τον εύρισκαν και θα τον έβγαζαν, από την μέση, όταν αυτός δεν ήταν, πια, εκεί. Κάτι ανάλογο έγινε και με τον πρωθυπουργό, τον οποίο, επίσης, δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν.

Αλλά αυτό, που δεν μπόρεσαν να καταφέρουν, ήταν το να καταλάβουν το αρχηγείο της Αστυνομίας, το αρχηγείο της ΜΙΤ, το προεδρικό μέγαρο και το κτίριο της τουρκικής εθνοσυνέλευσης, παρά το γεγονός ότι τα βομβάρδισαν ανηλεώς, δεχόμενοι, μάλιστα και αντιαεροπορικά πυρά, με τα οποία οι κυβερνητικές δυνάμεις, απέκρουσαν, επιτυχώς, τις επιθέσεις των αντιπάλων τους. Το ίδιο απέτυχαν και οι δυνάμεις των πραξικοπηματιών, οι οποίες είχαν στόχο να καταλάβουν την Turksat και να διακόψουν κάθε επικοινωνία.

Για κακή τους τύχη, οι πραξικοπηματίες αποσυντονίστηκαν, από το γεγονός της θανάτωσης, που προήλθε από πυροβολισμό, του επιχειρησιακού συντονιστή του πραξικοπήματος. Ο ταξίαρχος Semiz Terzi σκοτώθηκε, υπό συνθήκες, που δεν έχουν διευκρινισθεί, με αποτέλεσμα να αποσυντονισθεί όλη η διαδικασία της αλληλοδιαδοχής των φάσεων του επιχειρησιακού σχεδιασμού, αφού η υλοποίηση αυτής της διαδικασίας έμεινε χωρίς συντονισμό, επειδή έλειψε ο βασικός συντονιστής και αποσυγκροτήθηκε το κοινό κέντρο των επιχειρήσεων των πραξικοπηματιών.

Ως εκ τούτου, από την στιγμή, που ο μηχανισμός του κυβερνώντος ισλαμιστικού κόμματος AKP κατάφερε, με την βοήθεια των ιμάμηδων, να κινητοποιήσει τα οργανωμένα μέλη του και τους οπαδούς του, στην Κωνσταντινούπολη, στην Άγκυρα και στις άλλες πόλεις της χώρας, η ήττα των πραξικοπηματιών και η αποτυχία του αμερικανονατοϊκού πραξικοπήματος ήταν, απλώς, θέμα χρόνου.

Από εδώ και πέρα, μετά την καταστολή του πραξικοπήματος, η Τουρκία έχει εισέλθει, σε αχαρτογράφητα ύδατα.

Με δεδομένο ότι  το πραξικόπημα των στρατιωτικών θα επαναληφθεί, εάν η τουρκική κυβέρνηση δεν λάβει δραστικά μέτρα, ο Recep Tayyip Erdoğan και η κυβέρνηση των ισλαμιστών δεν προτίθενται να αφήσουν την ευκαιρία, που τους έδωσε η επιτυχής αντιμετώπιση του πραξικοπήματος, να προβούν, σε εκτεταμένες εκκαθαρίσεις, στις ένοπλες δυνάμεις και στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό.

Ως εκ τούτου, προβαίνουν, στην πλήρη εκκαθάριση και τον εξευτελισμό του σώματος των αξιωματικών, ενώ, παράλληλα, εκκαθαρίζουν το δικαστικό σώμα, την αστυνομία, την στρατοχωροφυλακή, την εκπαίδευση και το ευρύτερο κράτος, από τους αντιπάλους τους.

Την ίδια στιγμή ο Recep Tayyip Erdoğan και η τουρκική κυβέρνηση στρέφονται, με όχι καλές διαθέσεις, απέναντι, στην αμερικανική κυβέρνηση, την οποία θέτουν, υπό κατηγορία, για την υποστήριξη του πραξικοπήματος και φυσικά δεν έχουν άδικο, διότι είναι σαφές η κυβέρνηση του απίθανου και απίστευτα ανίκανου Barack Hussein Obama είναι εκείνη, που ακόμη και σε επιχειρησιακό επίπεδο, ενεπλάκη, στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 15/7/2016, αφού η στρατιωτική βάση του Ιντσιρλίκ υπήρξε βάση του πραξικοπήματος, από την οποία έδρασαν πολεμικά αεροπλάνα, τύπου F16 των πραξικοπηματιών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τούρκος διοικητής της βάσης συνελήφθη, για την συμμετοχή του, στο πραξικόπημα. Και φυσικά, αυτός δεν θα μπορούσε να δράσει, χωρίς την έγκριση του αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού και χωρίς την συγκατάθεση των νατοϊκών, αφού η βάση αυτή είναι και νατοϊκή. Προφανώς, λοιπόν, οι πραξικοπηματίες, στο Ιντσιρλίκ, είχαν την έγκριση των Αμερικανών και των λοιπών νατοϊκών στρατιωτικών - και πρωτίστως του Αμερικανού διοικητή.

Αλλά ο Αμερικανός στρατιωτικός διοικητής της βάσης του Ιντσιρλίκ, η οποία, πρωτίστως, είναι αμερικανική βάση και έχει σημαντικό αριθμό πυρηνικών όπλων, δεν θα μπορούσε να πράξει ό,τι έπραξε, χωρίς την έγκριση των ανωτέρων του, στην Ατλαντική Συμμαχία και κυρίως και πάνω απ' όλα, χωρίς την έγκριση της αμερικανικής κυβέρνησης.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν θα είναι καθόλου περίεργο, εάν, στο μέλλον, οι τουρκικές αρχές ζητήσουν να παρουσιασθεί ο Αμερικανός διοικητής της βάσης του Ιντσιρλίκ, ενώπιον των Τούρκων ανακριτών, προκειμένου να δώσει εξηγήσεις, για όσα έγιναν, πριν και κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016. Ουδόλως, αποκλείεται να ζητηθεί να παρουσιασθούν, ενώπιον των τουρκικών δικαστικών αρχών και αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ, με πρώτο και "καλύτερο" τον Jens Stoltenberg, τον γενικό γραμματέα της Ατλαντικής Συμμαχίας, προκειμένου να δώσουν πληροφορίες, για όσα γνωρίζουν, γύρω από το πραξικόπημα.

Και φυσικά, εάν η τουρκική ηγεσία προκρίνει ότι πρέπει να προβεί, σε τέτοιου είδους ενέργειες, τότε, ουδόλως, αποκλείεται, αυτές οι κλήσεις, για μαρτυρικές καταθέσεις, ενώπιον των τουρκικών δικαστικών αρχών, να μετατραπούν, σε εντάλματα σύλληψης.

Το αστείο - ένα αστείο, που φθάνει, στα επίπεδα του κωμικοτραγικού - είναι ότι ο Αμερικανός πρόεδρος Barack Hussein Obama είχε το απύθμενο θράσος να αρνηθεί την πασιφανή εμπλοκή της κυβέρνησής του, στο αποτυχημένο πραξικόπημα των κεμαλιστών στρατιωτικών, αλλά όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί του ιδίου και των, σε κατάσταση πανικού και απελπισίας, ευρισκόμενων κυβερνήσεων της Δύσης, που ενέκριναν, οργάνωσαν και συμμετείχαν, στον επιχειρησιακό σχεδιασμό του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, είναι για τα πανηγύρια και φυσικά, δεν αξιολογούνται ως άξιοι προσοχής. Ουδείς νουνεχής άνθρωπος τους λαμβάνει, υπόψη του, στα σοβαρά.

Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, η ίδια η κυβέρνηση του Barack Hussein Obama στερείται οποιασδήποτε σοβαρότητας και αποτελεί έναν θίασο ανίκανων και κοντόφθαλμων ανθρώπων, οι οποίοι, όχι, μόνο, συνεχίζουν το καταστροφικό έργο των προκατόχων τους, αλλά και το εμβαθύνουν, οδηγώντας την αμερικανική υπερδύναμη και ευρύτερα, την Δύση, στην πλήρη ανυποληψία.

Όλα όσα κατάφερε η Ουάσινγκτων, σε αγαστή συνεργασία, με τους Ευρωπαίους και τους νατοϊκούς εταίρους της, μέχρι τώρα, ιδιαίτερα, στον χώρο της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, από το Ιράκ και την Συρία, μέχρι την Λιβύη, με την εφαρμοσμένη πολιτική τους, ήσαν, απολύτως, καταστροφικά.

Τώρα, πλέον, κατάφεραν να αποδυναμώσουν και να θέσουν, επί πολύ, εκτός μάχης, περίπου, πλήρως και τον τουρκικό στρατό, τον δεύτερο, σε ισχύ, στρατό του ΝΑΤΟ. Και παράλληλα, κατάφεραν να οδηγήσουν την Τουρκία, να σκέπτεται και να δρα, στην κατεύθυνση της αποξένωσής της, από την Δύση.

Αυτό που φαίνεται, ως προφανές αποτέλεσμα του αμερικανονατοϊκού πραξικοπήματος των κεμαλιστών - η απειλή της πραγματοποίησης του οποίου ήταν, για τις Η.Π.Α., ένα όπλο εκβιασμού, το οποίο κράδαινε, απέναντι στην κυβέρνηση του Recep Tayyip Erdoğan -, είναι ότι οι ισλαμιστές ακολουθούν, πλέον, μια πολιτική, η οποία θα απομακρύνει την Τουρκία, από την Δύση, ενώ ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος σκοπεύει να τσακίσει τους αντιπάλους του, τώρα, που τους έχει αποδυναμώσει.

Είναι προφανές ότι θα συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες, στα χέρια του, δημιουργώντας ένα προσωποπαγές βοναπαρτιστικό καθεστώς, με κοινοβουλευτικό μανδύα (σε ακραία περίπτωση, ακόμη και χωρίς αυτόν τον μανδύα), ενώ, παράλληλα, θα μεταβιβάσει μεγάλα τμήματα της άσκησης της καθημερινής εξουσίας, στους οπαδούς του, οι οποίοι θα βρεθούν να εξουσιάζουν τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Πολλοί (κυρίως, στην Δύση) πιθανολογούν ότι η ισλαμοποίηση της τουρκικής κοινωνίας, που θα προκύψει, ως αποτέλεσμα αυτής της δραματικής αλλαγής της ισορροπίας των εξουσιών, που επήλθε, εξ αιτίας της αποτυχίας του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, θα οδηγήσει, πιθανότατα, την Τουρκία, στην διάλυση, εάν οι εξελίξεις αφεθούν, στην τύχη τους και στην πορεία, που έχουν πάρει τα πράγματα, ως αποτέλεσμα ενός εμφυλίου πολέμου, που θα ακολουθήσει.

Για το ότι οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές, δεν έχω καμμία αμφιβολία. Και φυσικά, η Τουρκία, μετά από αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, που οδήγησαν, στον πρωτοφανή κατεξευτελισμό του τουρκικού στρατού (ο οποίος θυμίζει τον ανάλογο κατεξευτελισμό, που υπέστησαν οι Τούρκοι ισλαμιστές, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, από τους, τότε, πραξικοπηματίες κεμαλιστές στρατιωτικούς, οι οποίοι απαγχόνισαν τον ανατραπέντα πρωθυπουργό Adnan Menderes), δεν πρόκειται να είναι η ίδια, με αυτή που ήταν, πριν την 15η Ιουλίου.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, απαραίτητα, ότι θα διαλυθεί. Αυτή η πιθανότητα είναι ένα ενδεχόμενο. Αλλά δεν είναι το μόνο.

Και φυσικά, πριν κάνουμε τους μάντεις, απαραίτητο είναι να περιμένουμε...