To Brexit, or not to Brexit? Η ταλάντευση της Βρετανίας, ανάμεσα στο "leave" και στο "remain" και η παρούσα τοξική (ψευδο)Ευρωπαϊκή Ένωση, που πρέπει να διαλυθεί.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε, τα δεδομένα της τωρινής προεκλογικής εκστρατείας, στην Βρετανία, πρέπει να προσέξουμε, ιδιαίτερα, και με πολύ μεγάλη προσοχή, τα στοιχεία, που προκύπτουν, από τον παραπάνω πίνακα, που αφορά την περίοδο 1950 - 2008. Ο πίνακας αυτός αποτελεί μια πολύ χρήσιμη και διαφωτιστική απόπειρα απεικόνισης της συγκριτικής εξέλιξης του βρετανικού ΑΕΠ, έτσι, όπως αυτό το μακροοικονομικό μέγεθος πραγματοποιήθηκε, κατά την χρονική αυτή περίοδο και έτσι όπως το ίδιο μακροοικονομικό μέγεθος θα είχε πραγματοποιηθεί, εάν η Βρετανία, δεν είχε ενταχθεί, το 1973, στην, τότε, Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, την τωρινή Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η συνεχόμενη γραμμή του πίνακα περιγράφει την εξέλιξη του βρετανικού ΑΕΠ, έτσι, όπως αυτή πραγματοποιήθηκε, μέσα σε αυτή την χρονική περίοδο των 58 ετών, πριν και μετά την είσοδο της Βρετανίας, στην Ε.Ο.Κ. Η διακεκομμένη γραμμή απεικονίζει την μετρημένη εξέλιξη του βρετανικού ΑΕΠ, κατά την ίδια περίοδο, σύμφωνα, με την συνθετική, εικονικώς, πραγματική μεθοδολογία SCM, των Campos - Coricelli - Moretti. Σε αυτή την μεθοδολογία και στην μελέτη, που είχε γίνει, στα πλαίσια της αντιπαράθεσης, για το βρετανικό δημοψήφισμα, του οποίου η διεξαγωγή είχε, από καιρό, προαναγγελθεί, είχα αναφερθεί και στο παλαιό δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Η δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο, οι δυσχέρειες της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στην διαπραγμάτευση και οι φόβοι των ευρωζωνιτών, για μια ελληνική στάση πληρωμών εντός ευρωζώνης. (Η ανολοκλήρωτη ευρωπαϊκή ενοποίηση και το μοιραίο λάθος της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ/ΕΕ, σύμφωνα με την επιστημονική μελέτη των Ν. Campos, F. Coricelli και L. Moretti). 

Φυσικά, από τότε (Φεβρουάριος του 2015), τα δεδομένα δεν έχουν αλλάξει και τα συμπεράσματα αυτής της μελέτης, που είχε επεκταθεί, σε όλες, σχεδόν, τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχουν διαφοροποιηθεί και δεν έχουν, επαρκώς, αντικρουσθεί (ή, τουλάχιστον, δεν εγώ δεν έχω πληροφορηθεί την ύπαρξη κάποιας σοβαρής αντίκρουσής της). Και αυτή η διαπίστωση, προφανώς, έχει και διατηρεί την αξία της.

Όπως προκύπτει, από την σύγκριση της εξέλιξης του βρετανικού ΑΕΠ και στις δύο μετρήσεις - την πραγματική και την συνθετική, εικονικώς, πραγματική μέτρηση των τριών επιστημόνων -, κατά την περίοδο, πριν από την είσοδο της Βρετανίας, στην Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. (1950 - 1973) υφίσταται μία ικανοποιητική ταύτιση, αφού, ουσιαστικά, μετρούν το ίδιο πράγμα, με τα ίδια δεδομένα.

Αυτό, που, επίσης, προκύπτει, ως διαπίστωση, από τον πίνακα, είναι ότι το βρετανικό ΑΕΠ, κατά την περίοδο, που ακολούθησε την ένταξη της Ε.Ε., στην Ε.Ο.Κ./Ε.Ε., έως το 2008, παρουσιάζει μια, άκρως, ικανοποιητική αύξηση, της τάξεως του 25%, σε σχέση, με το μέγεθος, που αυτό θα είχε, εάν η Βρετανία είχε μείνει, εκτός της Ε.Ο.Κ./Ε.Ε., όλο αυτό το χρονικό διάστημα.

Η τελευταία διαπίστωση, σε άλλους αρέσει και σε άλλους δεν αρέσει. Αλλά, με αυτά τα δεδομένα, είναι αυτή, που είναι. Και ως τέτοια, πρέπει να αντικρουσθεί, εάν μπορεί να αντικρουσθεί. Φυσικά, μπορεί να αντικρουσθεί, ως ένα, ακόμη, επιστημονικοφανές υποθετικό συμπέρασμα, το οποίο στηρίζεται, σε μη πραγματικά δεδομένα. Αλλά αυτό, από μόνο του, ως επιχείρημα, δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται και κάτι περισσότερο, προκειμένου να αντικρουσθεί η επιχειρηματολογία, που προκύπτει, από την μεθοδολογική ανάλυση των Campos - Coricelli - Moretti, αφού είναι γνωστή η υποθετική βάση της μεθοδολογίας τους.

Ως εκ τούτου, το συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγουν οι τρεις μελετητές, δεν μπορεί να αγνοηθεί. Η Βρετανία, φαίνεται να ωφελήθηκε, από την συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

 Τί γυρεύουν, αλήθεια, οι Βρετανοί και (φαίνεται να) επιθυμούν να βγουν, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η συμμετοχή της Βρετανίας, σε αυτήν, συνοδευόμενη, από έναν, αρκετά, υπερμεγέθη και πολυπληθή αριθμό εξαιρέσεων, φαίνεται ότι, όχι, μόνο, δεν τους έβλαψε, αλλά, κατά το μάλλον, ή ήττον, τους ωφέλησε;

Με δεδομένη, μάλιστα, την, εξαιρετικής σημασίας, συμφωνία, που πέτυχε η κυβέρνηση του David Cameron, τον περασμένο Φεβρουάριο, με την οποία η Βρετανία οδηγείται, σε μια, a la carte, συμμετοχή της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας τις νομικές δεσμεύσεις και τις Συνθήκες τηρεί, όσο και όπου η βρετανική ελίτ θέλει και την συμφέρει, ενώ δεν τις τηρεί, όταν αυτές αντιτίθενται, στα συμφέροντα του βρετανικού καπιταλιστικού σχηματισμού, αφού, με την συμφωνία αυτή η βρετανική κυβέρνηση επέβαλε, στους υπόλοιπους Ευρωπαίους εταίρους της, στην ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών και την μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης, την ανάκτηση της βρετανικής εθνικής κυριαρχίας, το, παραπάνω ερώτημα γίνεται, ακόμη, περισσότερο έντονο, ως προς την απορία, που εκφράζεται, από την ίδια την διατύπωσή του.

Ό,τι και να λέγεται, η αλήθεια είναι ότι το ερώτημα αυτό θα παραμείνει εκκρεμές, μέχρι το δημοψήφισμα της 23/6/2016. Με την διεξαγωγή του, το βρετανικό εκλογικό σώμα θα δώσει μια απάντηση, η οποία, όμως, δεν θα είναι οριστική. Το ερώτημα θα παραμείνει εκκρεμές και μετά την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμά του. Είτε επικρατήσει το "remain", είτε πλειοψηφίσει το "leave", η όποια εταιρική σχέση Βρετανίας, με την Ε.Ε., θα συνεχίσει να αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης.

Από όσα έχουμε, στο παρελθόν, πει [ Where is the E.U. going? (Η προϊούσα αποδόμηση της Ε.Ε. και ο υπαρκτός κίνδυνος, για έναν μεγάλο πόλεμο, στην Ευρώπη. Μιά ανασκόπηση των τρεχουσών εξελίξεων, που αφορούν την ελληνική κρίση, τα δημοψηφίσματα, σε Ολλανδία και Βρετανία και την αντιπαράθεση ΝΑΤΟ - Ρωσίας, στην Βαλτική) ], καθίσταται φανερός ο λόγος, για τον οποίο, το ερώτημα αυτό, πέραν από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, με τους οποίους χειραγωγείται η βρετανική και η ευρωπαϊκή "κοινή γνώμη", θα μείνει εκκρεμές.

Η Βρετανία, ακόμη και αν το εκλογικό σώμα επιλέξει την παραμονή της χώρας, στην Ε.Ε., με την συμφωνία του περασμένου Φεβρουαρίου, ουσιαστικά, θέτει την σχέση της, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια ερμαρφρόδιτη κατάσταση, κατά την οποία η παλαιά και ξεπεσμένη, πλέον, αυτοκρατορία, βρίσκεται, εντός και εκτός της Ε.Ε., για όσο και όπου το επιθυμεί. Και αυτό, με την συναίνεση των λοιπών Ευρωπαίων εταίρων της.

Στην ουσία, η Βρετανία έχει θέσει τον εαυτό της, εκτός της Ε.Ε. και έχει υποκαταστήσει την συμμετοχή της, στην τοξική αυτή ψευδένωση, με μια, sui generis, ειδική σχέση, η οποία, στην πράξη έχει καταστεί - και μετά την συμφωνία του περασμένου Φεβρουαρίου, θα καταστεί, ακόμη, περισσότερο - ετεροβαρής και θα λειτουργήσει, εις βάρος των άμεσων, αλλά και των μακροπρόθεσμων συμφερόντων των λοιπών ευρωπαϊκών ελίτ.

Βέβαια, μια επικράτηση των υποστηρικτών της, a la carte, παραμονής της Βρετανίας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα επιτρέψει, στις ευρωελίτ, να μπορούν να ισχυρίζονται ότι η ενότητα της Ε.Ε. ενισχύθηκε και σε επικοινωνιακό επίπεδο, δηλαδή, σε επίπεδο προπαγάνδας, ο ισχυρισμός αυτός θα έχει μια βασιμότητα, όμως, στην πραγματικότητα, η βασιμότητα αυτού του προπαγανδιστικού επιχειρήματος, είναι αναλώσιμη και πεπερασμένη, όπως, συνήθως, συμβαίνει, με όλα τα επιχειρήματα, που έχουν ένα τέτοιο περιεχόμενο.

Αυτή είναι η αλήθεια, για την σχέση Βρετανίας - Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε πρόβλεψη, για την εξέλιξη των γεγονότων και του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος της ερχόμενης Πέμπτης, είναι ένα εγχείρημα, το οποίο, όταν δεν αποτελεί μέρος του προεκλογικού αγώνα και των προπαγανδιστικών εκστρατειών των αντιπάλων και των, εκατέρωθεν, υποστηρικτών τους, δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί, με νηφαλιότητα και με την αντικειμενικότητα, που απαιτείται. Είναι δεδομένο ότι το παιχνίδι, που εξελίσσεται, είναι πολύ μεγάλο και τα συμφέροντα, που έχουν επενδυθεί και από τις δύο μεριές της αντιπαράθεσης, είναι τόσο ισχυρά, που η ύπαρξή τους, δεν επιτρέπει μιαν έγκυρη αποτίμηση της κατάστασης.

Παρά την διαφαινόμενη υπεροχή των υποστηρικτών της εξόδου της Βρετανίας, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και παρά την υποτιθέμενη ανακοπή της δυναμικής αυτής της υπεροχής, από το περιστατικό της δολοφονίας της βουλευτού των Εργατικών Jo Cox, από έναν ψυχοπαθή νεοναζιστή, στην πραγματικότητα, ουδέν έχει κριθεί, αφού όλα όσα περιγράφονται, από τις εταιρείες των δημοσκοπήσεων, αποτελούν και αυτά, μέρος του προεκλογικού αγώνα και συγκροτούν ένα πολύ σημαντικό επικοινωνιακό κομμάτι των προεκλογικών εκστρατειών των αντιπάλων παρατάξεων.

Στην ουσία, αυτό που θα μετρήσει, στην πράξη, είναι ο αριθμός των ψηφοφόρων, που θα συμμετάσχουν, στην ψηφοφορία, αφού το μέγεθος του τμήματος του πραγματικού εκλογικού σώματος, που θα συμμετάσχει, σε αυτήν, την ερχόμενη Πέμπτη θα προσδιορίσει και το αποτέλεσμα. Σε αυτό, άλλωστε, το κρίσιμο σημείο είναι που επικεντρώνονται οι εκλογικές καμπάνιες των δύο στρατοπέδων και σε αυτό το σημείο είναι που συγκεντρώνεται ο προβληματισμός των αποκαλούμενων, ως "ευρωπαϊστών", οι οποίοι, παραδοσιακά, στην Βρετανία, βρίσκονται, σε δύσκολη θέση. 

Οι Βρετανοί "ευρωπαϊστές" ιδιαίτερα, στο τωρινό δημοψήφισμα ξεκινούν, με ένα, όχι ασήμαντο, μειονέκτημα, το οποίο συγκεκριμενοποιείται, στην αδυναμία τους να πείσουν τον πληθυσμό ότι αξίζει να ψηφίσει, υπέρ της παραμονής της Βρετανίας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αυτό, μάλιστα, συμβαίνει, στην τωρινή χρονική στιγμή, που, πραγματικά, υπάρχουν πολλά και καθόλου ασήμαντα επιχειρήματα, υπέρ της παραμονής της Βρετανίας, στην Ε.Ε., τα οποία, μάλιστα, αποτελούν μια πολύ σημαντική κατάκτηση της συμφωνίας του περασμένου Φεβρουαρίου, αφού, με αυτή την συμφωνία, η κυβέρνηση του David Cameron τα πήρε, κυριολεκτικά, όλα, από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι υποχώρησαν, σε όλες τις απαιτήσεις της βρετανικής κυβέρνησης, προκειμένου να κρατήσουν την Βρετανία - εικονικά, έστω -, στην (ψευδώς, αποκαλούμενη) Ένωση, αποδεχόμενοι την επανάκτηση της βρετανικής εθνικής κυριαρχίας, από το βρετανικό κοινοβουλευτικό σύστημα, το οποίο θα μπορεί, πλέον, να ψηφίζει νομοθετήματα, τα οποία θα αντιβαίνουν, στις ευρωπαϊκές οδηγίες και στα νομοθετήματα των Βρυξελλών. Παράλληλα,  μάλιστα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ανοίγει την πόρτα, ως προς την λήψη των αποφάσεων, από το μπατιροτραπεζικό σύστημα της Ε.Κ.Τ., στην Βρετανία και μετασχηματίζεται, από μια ένωση, η οποία έχει, ως επίσημο νόμισμά της, το ευρώ, σε μια πολυνομισματική ένωση, στην οποία όλα τα εθνικά νομίσματα είναι ισόκυρα και ισοδύναμα , με το ευρώ και δεν αντιμετωπίζονται, ως προσωρινές νομισματικές μονάδες, οι οποίες υπάρχουν, μέχρι να καταργηθούν, με την αντικατάστασή τους, από το ευρώ.

Αυτή η αδυναμία των Βρετανών "ευρωπαϊστών" να πείσουν το εκλογικό σώμα της χώρας τους, άλλωστε, είναι ο λόγος, για τον οποίο η προεκλογική εκστρατεία των οπαδών της a la carte παραμονής της Βρετανίας, στην Ε.Ε., είναι τόσο ασθενική, παρά το γεγονός ότι, η μεγίστη πλειοψηφία του κατεστημένου πολιτικού κόσμου (η πλειοψηφία της κυβέρνησης και του κόμματος των Συντηρητικών, το Εργατικό Κόμμα, οι Φιλελεύθεροι, οι Πράσινοι και ένα μέρος της Αριστεράς, που δεν συμμετέχει, στην Βουλή των Κοινοτήτων), τα εργατικά συνδικάτα και το City του Λονδίνου, υποστηρίζουν, με όλα τα μέσα, την αποτροπή του Brexit, το οποίο παρουσιάζουν, ως καταστροφή.

Ο βρετανικός πληθυσμός, σε ένα μεγάλο του τμήμα, δεν έχει πεισθεί, για την χρησιμότητα της παραμονής της Βρετανίας, στην Ε.Ε. και δεν φαίνεται διατεθειμένος να προσέλθει, στις κάλπες, για να την υποστηρίξει.

Ως εκ τούτου, οι υποστηρικτές της εξόδου της Βρετανίας, από την Ε.Ε., οι οποίοι εκφράζονται, από τον πρώην δήμαρχο του Λονδίνου Boris Johnson, ο οποίος είναι και ο επίδοξος διάδοχος του David Cameron, στην πρωθυπουργία και στην αρχηγία των Tories, εάν επικρατήσει η καμπάνια, υπέρ του Brexit και τον Nigel Farage του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP), μπορούν να φαίνονται, ως πρωταγωνιστές και έτσι να κερδίζουν τις εντυπώσεις, αλλά και αυτή η διαπίστωση έχει τα δικά της όρια. Και φυσικά, όσο και αν οι υποστηρικτές της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε., επιχειρούν να την καταστήσουν μια πραγματικότητα, η αλήθεια είναι ότι οι εξελίξεις, που θα προκύψουν, από το βρετανικό δημοψήφισμα, είναι πιθανό να είναι διαφορετικές, ό,τι και αν λένε οι δημοσκοπήσεις, που παρουσιάζονται, στον βαθμό, που αυτές έχουν και στην Βρετανία (και μάλιστα, πολύ περισσότερο, στην Βρετανία) αποδειχθεί, ως εσφαλμένες και πολλές φορές έχουν καταλήξει να είναι, εντελώς, εξωπραγματικές.

Το ίδιο εξωπραγματικοί και ανόητοι είναι και οι ισχυρισμοί των υποστηρικτών της παραμονής της Βρετανίας, στην Ε.Ε., οι οποίοι προσπαθούν να περιγράψουν, το ενδεχόμενο του Brexit, ως μια σκέτη καταστροφή. Φυσικά, δεν πρόκειται να υπάρξει καμμία καταστροφή, για την Βρετανία, αφού η βρετανική οικονομία θα μπορέσει να λειτουργήσει, ως μαγνήτης κεφαλαίων, στα πλαίσια μιας ευρύτερης παγκόσμιας οικονομίας, η οποία, όντας, ήδη, ασταθής, θα πληγεί και από την αναταραχή, που θα προκύψει, στην ευρωζώνη, ως αποτέλεσμα και της βρετανικής εξόδου. Αυτό, που καθίσταται προφανές, είναι ότι η αύξηση των επιτοκίων της Τράπεζας της Αγγλίας, στα όρια του 1% (ή και περισσότερο), από το 0,5%, που είναι τώρα, θα επιτρέψει να υπάρξει μια σημαντική ροή κεφαλαίων, από την Ε.Ε., στο Λονδίνο, όσο η Ε.Κ.Τ. θα είναι υποχρεωμένη να κρατάει τα επιτόκιά της, στα επίπεδα του 0%.

Στην πραγματικότητα, αυτοί, που κινδυνεύουν, με καταστροφή, είναι η τεχνοδομή και τα στελέχη της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, αφού, η έξοδος της Βρετανίας, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα διαλύσει την ακολουθούμενη συγκεντρωτική νομισματική και οικονομική πολιτική, την οποία έχουν επιβάλει η γερμανική κυβέρνηση, η μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Το Brexit θα επαναφέρει, εκ των πραγμάτων, προγράμματα οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, τα οποία θα υποστηρίζονται και θα ταιριάζουν, με τους εθνικούς σχεδιασμούς και φυσικά, θα θέσουν τα, επί μέρους, τμήματα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, υπό διάφορους εθνικούς ελέγχους, οι οποίοι δεν είναι συμβατοί, με τα συμφέροντα της μπατιροτραπεζοκρατίας.

Και φυσικά, το Brexit θα οδηγήσει, μια ώρα αρχύτερα, στο να σκάσουν οι εκκολαπτόμενες ωρολογιακές βόμβες, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Γαλλία, όπως και στην Ολλανδία, η οποία είναι πολύ προβληματικό, το εάν θα παραμείνει, στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε., εάν η παραδοσιακή της σύμμαχος, η Βρετανία, εξέλθει, από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ίδιο, άλλωστε, είναι πολύ πιθανό να συμβεί, σε διάφορες παραλλαγές, που θα αφορούν την απαίτηση, για την δημιουργία ειδικών σχέσεων, με την Ε.Ε., με την Τσεχία, την Σλοβακία, την Ουγγαρία και αργότερα, με την Πολωνία.

Καταστροφή, λοιπόν, μπορεί να υπάρξει. Αλλά αυτή δεν θα αφορά την Βρετανία. Θα αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, οι οποίες, ως συνεταιρισμός και ως νομισματική ένωση ξέφτισαν και έχουν φάει, προ πολλού, τα ψωμιά τους.

Αυτή η Ε.Ε., με κυρίαρχο παράγοντα θανατηφόρας τοξικότητας την ευρωζώνη, αποτελεί το απόλυτο αδιέξοδο. Παλαιότερα, ως ένας απλός οικονομικός συνεταιρισμός, μπορούσε να είναι ανεκτή, αλλά, ως νομισματική και οικονομική ένωση, αποτελεί μια πλήρη, παταγώδη και φυσικά, καταστροφική αποτυχία. Ακόμη και οι Βρετανοί, που είναι εφεκτικοί, στην παραμονή της Βρετανίας, στην Ε.Ε., σαν τον David Cameron (ο οποίος, στην ουσία, ακολουθεί, απέναντι, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την ίδια πολιτική, που ακολουθούσε και η Margaret Thatcher) και τους Εργατικούς, έχουν αντιληφθεί, αυτό το αδιέξοδο και γι' αυτό κρατούν τις πρέπουσες αποστάσεις, από την ευρωγραφειοκρατία και τις λοιπές ευρωελίτ, προσπαθώντας να αποσυνδέσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, από την, με βασανιστικά, αργό τρόπο, θνήσκουσα ευρωζώνη. Και προς το παρόν, το καταφέρνουν.

Ως εκ τούτου, αυτή η αποτυχία, πρέπει να εγκαταλειφθεί και να αναταχθεί, όπως συμβαίνει, συνήθως, σε ανάλογες περιπτώσεις. Αυτή η ανάταξη, για να πραγματοποιηθεί, απαιτεί την διάλυση της τοξικής ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Και δυστυχώς και αυτής της παρούσας Ε.Ε., η οποία είχε, εξ αρχής τα θεμελιώδη κουσούρια και τις αδυναμίες της, αλλά, τώρα, έχει προσβληθεί και από την θανατηφόρα τοξικότητα της ευρωζώνης.

Το κύριο πρόβλημα, σε αυτή την αναγκαία διαδικασία βρίσκεται, στην αφελή προπαγανδιστική και ως εκ τούτου, αποπροσανατολιστική ταύτιση της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, με την Ε.Ε. και (κυρίως) την ευρωζώνη.

Αυτή η ταύτιση είναι (ως προϊόν προπαγάνδας) ψευδής και καταστροφική, για την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, την οποία η τοξική ευρωζώνη και η Ε.Ε., ως ενεργά θεσμικά εργαλεία, την δυσφημούν, διότι αυτά τα εργαλεία δεν είναι ενωτικά εργαλεία. Είναι, απολύτως, διχαστικά, όπως, η ιστορία των νομισματικών ενώσεων έχει, διαχρονικά, αποδείξει, ακόμη και σε εκείνες τις κοινωνίες, που τα ενοποιητικά στοιχεία επικρατούσαν και υπερέβαιναν, κατά πολύ των οποίων στοιχείων, που ευνοούσαν τις διαφοροποιήσεις.

Γι' αυτό, λοιπόν, η ευρωπαϊκή ενότητα, ως συγκροτημένη ιδέα και ως αναγκαιότητα, πρέπει να βρει άλλους τρόπους, άλλα μέσα και αλλά θεσμικά εργαλεία, μακριά από αυτά της παρακμιακής μπατιροτραπεζοκρατίας, για να εκφραστεί.

Το εάν και το πώς θα μπορέσει να λάβει χώρα μια τέτοια εξέλιξη, αποτελεί το ουσιώδες και είναι ζητούμενο. Και σε καμμία περίπτωση, δεν αποτελεί δεδομένο...