Προς μια νέα ειδική σχέση της Βρετανίας, με την Ε.Ε, οδηγούν οι post Brexit νέες εξελίξεις. (Η διαδικασία της, σε slow motion, κατάρρευσης της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι ομιχλώδεις αμερικανικές επιδιώξεις).

Brexit, λοιπόν! Πού οδηγούν, όμως, οδηγούν οι, post Brexit, εξελίξεις;

Η βρετανική κοινωνία, με βασικούς οδηγούς τους Άγγλους και τους Ουαλλούς, αποφάσισε, με μια πλειοψηφία, που έφθασε, στο 51,9% του εκλογικού σώματος, το οποίο προσήλθε, μαζικά, να ψηφίσει, στο δημοψήφισμα της 23/6/2016, την έξοδο της Βρετανίας, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά την ενορχηστρωμένη, επίμονη και συστηματική προσπάθεια της πλειοψηφίας της βρετανικής ελίτ, της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και της μπατιροτραπεζοκρατίας της Ευρώπης να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη, η όποια αποτελεί την πιο επίσημη πιστοποίηση της χρεωκοπίας της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, μέσα από την έμπρακτη άσκησή της, όπως αυτή (κακώς και ψευδεπιγράφως) εκφράστηκε, με την τοξικοποιημένη, από την ευρωζώνη, Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην πραγματικότητα και παρά τα όσα η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία επιχείρησε να υποστηρίξει, η Βρετανία, με την απόφαση της αυτή, βρίσκεται, σε πλεονεκτική θέση, έναντι της Ε.Ε., η οποία, επωμιζόμενη το βαρύτατο άγος της ευρωζώνης, θα πρέπει να αποφασίσει, εάν θα ευτελίσει το ευρώ, ή εάν θα πάει, για διάλυση. Απλούστατα, η έλευση του Brexit καταστρέφει όλα τα σενάρια της καταστροφής, που έχουν προπαγανδιστεί. Υπάρχει ζωή και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή είναι, άλλωστε, η μεγαλύτερη "ζημιά", από όλα όσα ακολουθούν, ως αποτελέσματα και επιπτώσεις του Brexit.

Εννοείται, βέβαια, ότι μια τέτοια απόφαση δεν θα μπορούσε να είχε ληφθεί, από το βρετανικό εκλογικό σώμα, εάν η ελίτ της χώρας αυτής δεν έθετε, επί τάπητος το ζήτημα της παραμονής ή της εξόδου της Βρετανίας, από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και φυσικά, η βρετανική ελίτ δεν θα έθετε αυτό το κεφαλαιώδες και στρατηγικής φύσεως ζήτημα, εάν και η ίδια δεν είχε διχαστεί, γύρω από αυτό.

Ως εκ τούτου, η ευθύνη της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος της 23/6/2016 δεν πέφτει, έτσι, απλά, όπως περιγράφεται, από τους παραζαλισμένους και πικραμένους οπαδούς της παραμονής της Βρετανίας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στους ώμους του, υπό παραίτηση, συντηρητικού πρωθυπουργού David Cameron. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι εκείνος είναι, που πήρε την απόφαση - και το σχετικό ρίσκο -, για την διεξαγωγή του, παρά τους κινδύνους, που ελλόχευαν, να το χάσει, αφού ο ίδιος προέκρινε την οδό της παραμονής της Βρετανίας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά το γεγονός ότι, τελικά, το διεξήγαγε, ενώ μπορούσε να το αποφύγει, επικαλούμενος την ευνοϊκή, για τις βρετανικές θέσεις, συμφωνία, με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές ελίτ, που πέτυχε τον περασμένο Φεβρουάριο, δείχνει ότι η τελική απόφαση δεν ήταν, απλώς και μόνον, δική του.

Είναι σαφές ότι ο David Cameron, δεν πήρε μόνος του την απόφαση, για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Με δεδομένο το κλίμα, που επικρατεί, στην βρετανική κοινωνία, γύρω από την, καταχρηστικώς και για, καθαρά, προπαγανδιστικούς λόγους, αποκαλούμενη, ως "Ευρώπη", δηλαδή, για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Βρετανός πρωθυπουργός δεν μπορούσε να υπολογίζει, σε μια σίγουρη (εύκολη, ή δύσκολη) νίκη των υποστηρικτών της παραμονής της χώρας του, στην Ε.Ε. Κάθε άλλο. Όλα τα δεδομένα, που είχε στα χέρια του, έδειχναν ότι ο δημοψηφισματικός αγώνας, για την επικράτηση της παραμονής της Βρετανίας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν, εξαιρετικά, δύσκολος.

Ως εκ τούτου, αυτό που καθίσταται προφανές είναι ότι και ο ίδιος, αποδεχόμενος την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, άφησε ανοικτή την πόρτα, για την λήψη μιας αντίθετης απόφασης, από εκείνη, που ο ίδιος ευνοούσε. Οι βρετανικές κυβερνήσεις, συνήθως, όσον αφορά τα πολύ σοβαρά θέματα, που αφορούν τις στρατηγικές επιλογές της χώρας τους, δεν αγνοούν και δεν παρακάμπτουν το κλίμα και τις αντιπαραθέσεις, που διαπερνούν την ελίτ, στην οποία στηρίζονται.

Έτσι, ο David Cameron δεν θα προχωρούσε, στην διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, εάν η εντόπια πολιτικοοικονομική ελίτ δεν ήταν διχασμένη, ως προς το ερώτημα, που τέθηκε. Και πολύ περισσότερο, δεν θα το έπρατε, εάν και η ελίτ, που κατοικοεδρεύει, στην Ουάσινγκτων και η οποία συγκροτεί το βαθύ κράτος και τα συλλογικά συμφέροντα της αμερικανικής υπερδύναμης, δεν επιθυμούσε αυτή η πόρτα να μείνει ανοικτή, στην προοπτική της εξόδου της Βρετανίας, από την Ε.Ε.

Βέβαια, είναι πολύ νωρίς, ακόμη, για να αποτιμηθεί, στην ολότητά της, η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης και του αμερικανικού κατεστημένου, γύρω από αυτή την υπόθεση, αλλά καλόν είναι να έχουμε υπόψη μας και αυτόν τον πολύ σημαντικό παράγοντα. Και τούτο διότι, εάν η Ουάσινγκτων και η βρετανική ελίτ ήθελαν να κλείσει αυτή η υπόθεση, οπωσδήποτε, με την παραμονή της Βρετανίας, στην Ε.Ε., αυτό θα είχε συμβεί.

Ως εκ τούτου, οι όποιες δημόσιες τοποθετήσεις και δηλώσεις (για την ειλικρίνεια των οποίων δεν έχω καμμία αμφιβολία) του έγχρωμου αφεντικού των Ουκρανών ναζιστών, των σουνιτών τζιχαντιστών και των πάσης φύσεως και προελεύσεως μαφιόζων, που σε μερικούς μήνες απέρχεται και εγκαταλείπει την προεδρία των Η.Π.Α., μπορεί να λαμβάνονται υπόψη και μάλιστα, πολύ σοβαρά, αλλά δεν κλείνουν το ζήτημα της αμφίσημης στάσης και των επαμφοτεριζουσών επιδιώξεων του αμερικανικού κατεστημένου, απέναντι στο βρετανικό δημοψήφισμα, αλλά και την ίδια την υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Φυσικά, θα περάσει πολύς καιρός και θα αργήσουμε να πληροφορηθούμε τα όσα διαδραματίστηκαν - και εξακολουθούν να διαδραματίζονται - στα παρασκήνια της διεθνούς πολιτικής και το πλήρες περιεχόμενο της στάσης και των επιδιώξεων της Ουάσινγκτων, μέσα στις οποίες, βέβαια, βρίσκεται και μια ποικίλη γκάμα ενεργειών, που αποσκοπούν, στην αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε, ένα μέρος από αυτές τις ενέργειες, τις ζήσαμε, πέρυσι, τέτοιον καιρό, στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης, με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Βαρουφάκη και το επιτελείο του. Μπορεί, τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας να απενεργοποίησε ένα από τα πιο ακραία ενεργά σενάρια του αμερικανικού σχεδιασμού, για την αποδυνάμωση της ευρωζώνης και της Ε.Ε., με την απομάκρυνση του Βαρουφάκη, από το υπουργείο Οικονομικών και να υπέκυψε, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, αλλά δεν είναι αυτό, που έχει σημασία, για τους σχεδιασμούς των αμερικανικών ελίτ, αφού τα μέσα, οι τρόποι και οι μηχανισμοί, για την επίτευξη των στόχων τους, έχουν πολλές και ποικίλες διαστάσεις και μπορούν να εξυπηρετηθούν, από άλλους πρωταγωνιστές και από άλλες θέσεις.

Αυτό που είναι σίγουρο, είναι το ότι, εάν η Ουάσινγκτων δεν το ήθελε, το βρετανικό δημοψήφισμα δεν θα γινόταν. Και αν γινόταν, αυτό θα συνέβαινε, κάτω από άλλους όρους, οι οποίοι θα ευνοούσαν ένα άλλο αποτέλεσμα.

Έτσι, το δημοψήφισμα έγινε και φαίνεται ότι το αποτέλεσμά του απογοήτευσε την ηγεσία της παρούσας αμερικανικής κυβέρνησης, η πιθανή συνέχεια της οποίας, εάν η Hillary Clinton νικήσει τον Donald Trump και διαδεχθεί τον Barack Hussein Obama, στην προεδρία των Η.Π.Α., ίσως να προσπαθήσει να αποτρέψει, ή να μετριάσει τις επιπτώσεις του βρετανικού δημοψηφίσματος. Και σίγουρα θα το πράξει αυτή, η οποιαδήποτε άλλη, ιδιαίτερα, μάλιστα, για εκείνες τις πολύ σημαντικές και ευαίσθητες επιπτώσεις, που έχουν έναν δυσμενή στρατηγικό γεωπολιτικό χαρακτήρα, αφού, σε κάθε περίπτωση, η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελεί ενα σημαντικό κτύπημα, στην ευρύτερη εικόνα και επιρροή της Δύσης, ως ενιαίου στρατοπέδου, όσο χρήσιμη και αν είναι, στην Ουάσινγκτων, η διατήρηση της Ε.Ε., ως μιας ασύνδετης, χαλαρής και ως εκ τούτου, ευχερώς, χειραγωγίσιμης ψευδένωσης. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί, επειδή αυτό το δημοψήφισμα δεν είναι δεσμευτικό, για το βρετανικό κοινοβούλιο. Ο χαρακτήρας του δημοψηφίσματος είναι συμβουλευτικός και θεωρητικά, οι Βρετανοί βουλευτές μπορούν να μην ψηφίσουν, υπέρ του Brexit.

Δεν θα το πράξουν. Όχι, μόνο, επειδή είναι διχασμένη η πολιτική ελίτ, στην οποία στηρίζονται, αλλά και επειδή οι Βρετανοί ψηφοφόροι είναι πολύ σοβαρότεροι των Ελλήνων και παρακολουθούν τα τεκταινόμενα. Ως εκ τούτου, αυτό που θα συμβεί, δεν είναι τίποτε άλλο, από την κατάρτιση μιας συμφωνίας, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, για μια νέα σχέση. Και σε αυτή την νέα κατάσταση, που θα δημιουργηθεί, η Ουάσινγκτων θα βρει τρόπους, για να ικανοποιηθεί - εάν δεν το έχει, ήδη, πράξει.

Αλλά, πέρα από τις όποιες ομιχλώδεις και υπόγειες επιδιώξεις της Ουάσινγκτων, αυτό, που έχει σημασία, είναι το γεγονός ότι το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου 2016 πραγματοποιήθηκε και είχε, ως αποτέλεσμα, την υπερψήφιση της εξόδου της Βρετανίας, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το εκλογικό σώμα, το οποίο προσήλθε μαζικά, στις κάλπες. Παρά τα όσα λέγονται, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να αγνοηθεί, από την βρετανική πολιτική τάξη, αυτή η απόφαση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων.

Όποιοι και αν κυβερνήσουν, στα προσεχή χρόνια, την χώρα αυτή, δεν θα ακολουθήσουν την πολιτική του Αλέξη Τσίπρα και δεν πρόκειται να πετάξουν, στα σκουπίδια, την ψήφο των Βρετανών, υπέρ του Brexit. Η βρετανική ελίτ είναι διχασμένη, σε αυτό το θέμα και η στήριξη, στην πρόταση, υπέρ της εξόδου της Βρετανίας, από την Ε.Ε., είναι πολύ ισχυρή, ενώ η ίδια η βρετανική πολιτική τάξη είναι πολύ σοβαρή και φυσικά, δεν πρόκειται να πράξει όσα έπραξαν, πέρυσι, ο Αλέξης Τσίπρας και η ευρωλιγουρική νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, όταν δηλαδή, μετέτρεψαν, σε "ΝΑΙ", την προτίμηση του 61% του εκλογικού σώματος, προς το "ΟΧΙ".

Ως εκ τούτου, αυτό, που θα διαπραγματευθούν οι διάδοχοι του David Cameron (τον οποίο δεν θα διαδεχθεί, τελικά, ο Boris Johnson, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος και αυτό δεν πρέπει και δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο), με τους λοιπούς Ευρωπαίους εταίρους τους (δηλαδή, ουσιαστικά, με την Γερμανία και την Γαλλία) και με την ευρωγραφειοκρατία, είναι η διαμόρφωση μιας νέας, μιας ιδιότυπης ειδικής σχέσης της Βρετανίας, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία θα αντικαταστήσει το παρόν status quo της, εν μέσω εξαιρέσεων, συμμετοχής της χώρας αυτής, στην Ε.Ε.

Αυτό, που έχει σημασία, είναι η ανοικτή και απροσχημάτιστη, πλέον, διαπίστωση της, σε διαδικασία slow motion, κατάρρευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτού του, καταχρηστικώ τω λόγω, αποκαλούμενου, ως "ευρωπαϊκού οικοδομήματος", το οποίο προσβλήθηκε από την αθεράπευτη και θανατηφόρα τοξικότητα του ευρώ και της ζώνης του και οδεύει προς τον θάνατό του, τον οποίο ο George Soros χαρακτηρίζει, ως αναπόφευκτο.

Όσο και αν οι διάφοροι και ποικίλοι "ευρωπαϊστές" ολοφύρονται, ενώπιον των τραγικών, για τους ίδιους, εξελίξεων και φορτώνουν όλα τα "κρίματα", στον "λαϊκισμό" των αντιευρωπαϊστών και στην "αμάθεια" των εκλογέων, αφού κατά τον Martin Schultz, "οι Βρετανοί παραβίασαν, με την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 23/6/2016, τους κανόνες, διότι δεν είναι, στην φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να αποφασίζουν τα πλήθη, για την τύχη της", στην πραγματικότητα, είναι, απολύτως, οι ίδιοι, που φταίνε, για τις δυσμενείς εξελίξεις, τις οποίες βιώνουν, αφού επέτρεψαν, ενθάρρυναν, αγωνίστηκαν και υπερασπίστηκαν, με πίστη και φανατισμό, την δημιουργία της ευρωζώνης, υπό το καθεστώς των τοξικών κανόνων μιας νομισματικής ένωσης, οι οποίοι, πάντοτε, σε όλες τις φάσεις της Ιστορίας, λειτούργησαν, ως διαλυτικά πλαίσια και μηχανισμοί καταστροφής.

Ως εκ τούτου, δεν είναι, καθόλου, τυχαία τα όσα συμβαίνουν σήμερα, με τους εκκωφαντικούς τριγμούς του αποκαλούμενου, ως ευρωπαϊκού οικοδομήματος, το οποίο, ανάμεσα σε πολλά άλλα, θέλησε να μιμηθεί και να υιοθετήσει την χειρότερη γκάμα των μέτρων λιτότητας του παλαιού γνωστού πινοσετικού νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, το οποίο, στην περίπτωση της ευρωζώνης και της Ε.Ε., προσπαθούν να το συνταιριάξουν, με διάφορες νεοσυντηρητικές, έως και νεοσταλινικές ιδέες και πρακτικές.

Ως εκ τούτου, ουδείς πρόκειται και ουδείς πρέπει  να λυπηθεί, για την τύχη των "ευρωπαϊστών" μας. Άλλωστε, όπως, πολύ σωστά, έχει περιγράψει την τύχη των νεοφιλελεύθερων ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης και αυτοί, όπως και οι μαρξιστές, που βρέθηκαν ενώπιον των ερειπίων της ουτοπίας τους, θα βρεθούν ενώπιον των ερειπίων της δικής τους ουτοπίας, την οποία θα σαρώσουν οι τρομακτικοί αγώνες, που θα διεξαχθούν, στην διάρκεια του 21ου αιώνα και θα αφορούν την κατανομή του παραγόμενου κοινωνικού προϊόντος.

Και φυσικά, αυτό, ήδη συμβαίνει...