Πού πάει η Γαλλία; Η γερμανική ελίτ στηρίζει την γαλλική, αλλά... (Ο θλιβερός "Hollandreou" και το Parti Socialiste Français καταρρέουν, ενώπιον των κοινωνικών αντιδράσεων, εισπράττοντας αυτό που τους αξίζει).

"Δεν θα ψηφίσουμε, ποτέ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα", λέει η αφίσα των εξεγερμένων των γαλλικών πόλεων. Και δεν θα έχουν άδικο, που δεν θα το ψηφίσουν. Αντιθέτως, θα πράξουν, πολύ καλά...



Πού πάει η Γαλλία;

Το παλαιό πολιτικό σύστημα της μεγάλης αυτής χώρας καταρρέει και το ερώτημα, που, άμεσα και εκ των πραγμάτων, προκύπτει, είναι, το τί επίκειται και το τί θα ακολουθήσει, αυτήν την κατάρρευση, η οποία μπορεί, παραδοσιακά, να συσκοτίζεται, από την γαλλική εκλογική νομοθεσία, αλλά, όσον αφορά τις προεδρικές και τις βουλευτικές εκλογές, που θα γίνουν, σε λιγότερο, από έναν χρόνο, αυτή η στρέβλωση και ο επιδιωκόμενος αποπροσανατολισμός, είναι, σφοδρότατα, πιθανό να μην μπορέσουν να λειτουργήσουν.

Ότι η κατάσταση, στην Γαλλία, διαρκώς, επιδεινώνεται, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται, όλο και πιο πολύ, φανερό και φυσικά, δεν κρύβεται, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των γαλλικών ΜΜΕ, να αποσιωπήσουν και να συγκαλύψουν το ενοχλητικό και επίμονο κύμα διαμαρτυρίας, που έχει, εδώ και μήνες, εξαπλωθεί, στην Γαλλία, ως αποτέλεσμα του κρυφού και σιωπηρού Μνημονίου, με το οποίο η κυβέρνηση των François Hollande και Manuel Valls, με κυρίαρχο εκτελεστή, τον υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης των Σοσιαλιστών, Emmanuel Macron, αυτό το πιστό και τυφλό όργανο της γαλλικής και της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας, προσπαθεί να δέσει την γαλλική κοινωνία.

Ο François Hollande καταρρέει. Και μαζύ με την γελοιογραφική εικόνα του "Hollandreou", πνέει τα λοίσθια και το ιστορικό γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που ανασύστησε ο François Mitterrand, το οποίο, πορεύεται και διανύει τον ίδιο δρόμο της περιθωριοποίησης και της πλήρους καταστροφής, που ακολούθησε, αποτελώντας ένα τυπικό υπόδειγμα, για το τί πρέπει να κάνει ένα κραταιό πολιτικό κόμμα, προκειμένου να καταφέρει να καταστραφεί, το ΠΑΣΟΚ, στα χρόνια του δυσφυούς και έχοντος άγνοια κινδύνου Γιώργου Παπανδρέου.

Κανείς δεν πρέπει και κανείς δεν πρόκειται να λυπηθεί, για την τύχη και των δύο. Ο François Hollande εφαρμόζει ένα πρόγραμμα, το οποίο είναι αντίθετο, από εκείνο, που επικαλέστηκε, προκειμένου να εκλεγεί, ενώ το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στηρίζει τις επιλογές εκείνου, τον οποίο επέλεξε, για ηγέτη του. Ως εκ τούτου, η τύχη και των δύο είναι κοινή. Όπως κοινός είναι και ο δρόμος της απωλείας, τον οποίο βαδίζουν.

Αυτό το γνωρίζουν, πολύ καλά, αλλά ολοκληρώνοντας την (καθυστερημένη, ομολογουμένως) πορεία, προς την πλήρη πολιτικοϊδεολογική και κοινωνική αποστασία, έχουν αποκοπεί, πλέον, από τις παραδοσιακές κοινωνικές αναφορές τους, στα στρώματα της εργατικής τάξης και της ευρύτερης πλειοψηφίας της κοινωνικής διαστρωμάτωσης της μισθωτής εργασίας.

Αυτή την πορεία την οποία, πολύ νωρίτερα, είχαν ολοκληρώσει τα άλλα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που είναι ενταγμένα, στην Σοσιαλιστική Διεθνή, την ακολουθούν και οι Γάλλοι σοσιαλιστές, με αποτέλεσμα να λειτουργούν, ως νεοτζιχαντιστές φονταμενταλιστές, που δρουν, ευρισκόμενοι στην υπηρεσία των συμφερόντων, που εκφράζουν οι εκπρόσωποι των μεγάλων εντόπιων και πολυεθνικών καπιταλιστικών ομίλων, της τεχνοδομής της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και φυσικά, της γερμανικής ελίτ, η οποία στηρίζει, με νύχια και με δόντια και με συνεχόμενες τεχνητές αναπνοές την γαλλική οικονομία, που έχει περιέλθει, σε κατάσταση καταστολής και διασωλήνωσης, ως αποτέλεσμα της εισόδου της, στην ευρωζώνη, η οποία, άλλωστε, οφείλει την ύπαρξή της, στην επιμονή της γαλλικής ελίτ, που, ανοήτως, πίστευε ότι, έτσι, θα μπορούσε να ελέγξει τον ανερχόμενο γερμανικό δυναμισμό.

Δυστυχώς, για την γαλλική ελίτ, η αλήθεια, που ήταν φυσικό και αναμενόμενο να αναδείξει και την οποία ανέδειξε η πραγματικότητα, την οποία διαμόρφωσε το θεσμικό συγκρότημα της ευρωζώνης, είναι ότι η Γαλλία δεν μπορούσε να ανακόψει τον γερμανικό δυναμισμό. Η γαλλική οικονομία, στα πλαίσια της ευρωζώνης έχει υποστεί μια πολλαπλή, διαρκή και εντεινόμενη υποβάθμιση, για να καταστεί ένα υποχείριο και ένα όπλο εκβιασμού, στα χέρια των γερμανικών ελίτ, της γερμανικής μπατιροτραπεζοκρατίας και της γερμανικής κυβέρνησης, οι οποίες μπορεί να στηρίζουν, με νύχια και με δόντια την γαλλική οικονομία, από τις επιθέσεις των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, αλλά απαιτούν οδυνηρά ανταλλάγματα, από τον γαλλικό πληθυσμό, με την εφαρμογή ενός άτυπου, αλλά, παράλληλα και ουσιαστικού Μνημονίου, με πρωτεργάτη την γαλλική κυβέρνηση.

Και αν ένα επίσημο Μνημόνιο, όπως και οι προβλέψεις, που περιέχονται, στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο, το αποκαλούμενο και ως "Σύμφωνο Σταθερότητας", δεν είναι δυνατό να εφαρμοστούν, στην Γαλλία, επειδή "είναι η Γαλλία", όπως, κυνικά, μιλώντας, είπε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker, τελικά, εφαρμόζεται, αντί ενός επισημοποιημένου Μνημόνιου, το συμφωνημένο, στα παρασκήνια, άτυπο Μνημόνιο, με πρωτοβουλία της ίδιας της γαλλικής κυβέρνησης, η οποία ενεργεί και λειτουργεί, στα πλαίσια των παραγγελιών, που προέρχονται και ζητούνται, από το Δ.Ν.Τ. και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η παραπαίουσα και παρακμάζουσα γαλλική ελίτ αποφάσισε να αγνοήσει τις αντιδράσεις του γαλλικού πληθυσμού, ο οποίος εξακολουθεί να μένει, κάτω από την βαριά ιστορική επιρροή των κοινωνικοαπελευθερωτικών παραδόσεων των επαναστατικών κινημάτων του 1789 και του 1871, αλλά και του ασθενικού απόηχού τους, έτσι όπως αυτός εκδηλώθηκε το 1968. 

Η τρομοκρατημένη γαλλική ελίτ, με εκφραστές την κυβέρνηση του οπερετικού, οιονεί, πολιτικοϊδεολογικού αποστάτη François Hollande, και τους ομοίους του, που αποτελούν την αρτηριοσκληρωτική και νεοσυντηρητική νομενκλατούρα του θνήσκοντος γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, το πράττει, εν πλήρει επιγνώσει των άμεσων κινδύνων, που αντιμετωπίζει, αλλά, γνωρίζοντας, μέσα από την ίδια ιστορική εμπειρία, τα αδιέξοδα, στα οποία ενεπλάκησαν οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις και οι σύστοιχες διαστρωματώσεις όλων των διαχρονικών εκδοχών της γαλλικής κοινωνίας, ελπίζει ότι όλη η διαδικασία της όποιας κοινωνικής αναταραχής, θα μπορέσει να ελεγχθεί και ότι, στο τέλος, "η τάξη θα βασιλεύσει, στο Παρίσι".

Όμως, η διακινδύνευση και το ρίσκο, που αναλαμβάνει η γαλλική κυβέρνηση και οι ταξικοί εργοδότες και πάτρωνές της, με αιχμή του δόρατος την γαλλική μπατιροτραπεζοκρατία και τον φυτευτό και εγκάθετό της, σε αυτή την κυβέρνηση (περί του "αυγουλά" υπουργού Οικονομικών Emmanuel Macron, ο λόγος), αποτελούν μεγέθη, τα οποία αποδεικνύονται πολύ μεγάλα και μη διαχειρίσιμα, ακόμη και αν - και όταν - οι επίμονες και διαρκείς κινηματικές αντιδράσεις αυτού του μεγάλου τμήματος της γαλλικής κοινωνίας, που αντιδρά και κινητοποιείται, στα μνημονιακά μέτρα της κυβέρνησης των Σοσιαλιστών, στον χώρο της αγοράς εργασίας, κοπάσουν.

Δεν είναι, μόνο, η απειλή της κοινωνικής και της πολιτικής εξαφάνισης, που επικρέμαται, πάνω από το Parti Socialiste Français. Αυτό είναι κάτι, που η γαλλική ελίτ και οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες αυτού του κομματικού χώρου, μπορούν, κάλλιστα, να το αποδεχθούν. Εδώ, είναι το σύνολο του κατεστημένου γαλλικού πολιτικού κόσμου, που κινδυνεύει να αφανισθεί. Και αυτό είναι, που κινητοποιεί τους χειρότερους φόβους, στα μέλη αυτής της ελίτ, η οποία φαίνεται να έχει παραδοθεί, περίπου, πλήρως, στις επιταγές της γερμανικής κυβέρνησης.

Η παράδοση αυτή δεν είναι τυχαία.

Οι σύγχρονοι εκφραστές της πολιτικής του αλήστου μνήμης Pierre Laval, οι οποίοι - για να παραφράσουμε την παροιμιώδη έκφραση του παλαιού δωσίλογου πολιτικού, που καταδικάστηκε, σε θάνατο και εκτελέστηκε, μετά το πέρας της γερμανικής κατοχής - "από, εδώ και στο εξής, αναζητούν τους φίλους τους, μόνον, ανάμεσα στους Γερμανούς", πράττουν όσα πράττουν, διότι η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, σε συνδυασμό, με την ευρωζώνη, έχουν γκρεμίσει την γαλλική παραγωγή και την γαλλική οικονομία, οι οποίες έχουν κατρακυλήσει και έχουν χάσει σημαντικές θέσεις, μέσα στα πλαίσια της διεξαγωγής του διεθνούς εμπορίου.

Ούτε και αυτή η φορά των πραγμάτων και των εξελίξεων υπήρξε κάτι τυχαίο.

Η γαλλική οικονομία δεν μπορούσε και εν τέλει, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον γερμανικό και τον ευρύτερο βορειοευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Όπως, επίσης, δεν μπορούσε να καταφέρει και τελικά, δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τον ευρύτερο ανταγωνισμό των εξωευρωπαϊκών εξαγωγικών μεγάλων δυνάμεων, που ανέδειξε η έκρηξη του παγκόσμιου εμπορίου.

Πολύ περισσότερο, η γαλλική οικονομία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την μεγάλη συρρίκνωση του διεθνούς εμπορίου και δεν κατάφερε να διαχειρισθεί τις τεράστιες επιπτώσεις αυτής της συρρίκνωσης, η οποία προέκυψε, ως αποτέλεσμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και της σύστοιχης βαθιάς διεθνούς οικονομικής ύφεσης, που ακολούθησε, από τον Σεπτέμβριο του 2008 και μετά και η οποία, εντός των πλαισίων της λειτουργίας των εύθραυστων και εξωπραγματικών θεσμών της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, ήταν φυσικό και επόμενο να λάβει τις διαστάσεις μιας πολύ σοβαρής οικονομικής κρίσης, ως αποτέλεσμα της ανεπίσημης και ήκιστα, συγκαλυμμένης, πλην όμως, ουσιαστικής και εν τοις πράγμασι, λειτουργικής χρεωκοπίας της ευρωζώνης.

Όμως, αυτή την διαχείριση και την αντιμετώπιση της ουσιαστικής χρεωκοπίας, ενώπιον της οποίας βρέθηκε το γαλλικό κράτος και η γαλλική οικονομία, που δεν μπορούσαν να κάνουν οι γαλλικές ελίτ, ανέλαβε να διεκπεραιώσει η γερμανική κυβέρνηση και οι γερμανικές ελίτ, οι οποίες, συστηματικά και επίμονα, όλα αυτά τα χρόνια, που πέρασαν, από το 2008, στήριξαν και στηρίζουν, μέσω της Bundesbank και όλων των άλλων θεσμικών εργαλείων, που χρειάζονται, την γαλλική οικονομία και το γαλλικό κράτος, διατηρώντας τα επιτόκια του γαλλικού δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού, πολύ χαμηλότερα, από τα πραγματικά τους επίπεδα.

Έτσι, για παράδειγμα, τα τωρινά επιτόκια δανεισμού των ομολόγων, δεκαετούς διάρκειας, του γαλλικού κράτους, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, κυμαίνονται, στα επίπεδα του 0,395% και στις 36,1 μονάδες βάσης, ακριβώς, επειδή έχουν την άτυπη, αλλά και συνάμα, ουσιαστική και πραγματική στήριξη της Bundesbank, του γερμανικού κράτους και των γερμανικών ελίτ και φυσικά της Ε.Κ.Τ., που, στο σύνολό τους, έχουν αναλάβει το - ουδόλως, αμελητέο - βάρος της συστηματικής και επίμονης στήριξης της γαλλικής οικονομίας, προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση χρέους, στις αρχές του 2010, ήταν η Γαλλία του Nicolas Sarkozy, που υποχρέωσε την Γερμανία της Angela Merkel, να αποδεχθεί τον προχειροστημένο "μηχανισμό στήριξης", για την ελληνική οικονομία, ο οποίος, στην πραγματικότητα, ήταν ένας μηχανισμός στήριξης των γαλλικών τραπεζών, οι οποίες είχαν εκτεθεί, στον ελληνικό δημόσιο δανεισμό, μέσα από την αγορά των ελληνικών κρατικών ομολόγων, που τους είχε φορτώσει η ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία.

Και όλα αυτά όλοι αυτοί, που κατοικοεδρεύουν, στο Βερολίνο και στην Φραγκφούρτη, τα έπραξαν και τα πράττουν διότι, όπως, ορθότατα, λέει ο Jean-Claude Juncker : "Η Γαλλία είναι η Γαλλία". Και η Γαλλία δεν μπορεί να αγνοηθεί, χωρίς να υπάρξει βαρύτατο οικονομικό και κυρίως, πολιτικό και στρατηγικό κόστος, αφού η Γερμανία, δεν μπορεί να υπάρξει, έτσι όπως είναι και έτσι όπως διαμορφώθηκε, μετά τον παλαιό Ψυχρό Πόλεμο, χωρίς την Γαλλία.

Αλλά και για την Γαλλία, όλα αυτά δεν γίνονται ανέξοδα. Σε αντάλλαγμα όλων των παραπάνω, η γαλλική ελίτ και η κυβέρνηση του θλιβερού "Hollandreou", που την εκπροσωπεί, έχουν αναλάβει την εφαρμογή του άτυπου, αλλά και επίσης, ουσιαστικού και πραγματικού Μνημονίου, που τους έχει υποδειχθεί, "συμβουλευτικά", από την τεχνοδομική γραφειοκρατία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στα εργασιακά και στα δημοσιονομικά.

Αυτή, άλλωστε, είναι και η πραγματική βάση της κοινωνικής και της πολιτικής σύγκρουσης, που διατρέχει το σύνολο της κοινωνικής βάσης της γαλλικής αριστεράς, αλλά και ευρύτερα, της γαλλικής κοινωνίας, με τις διαρκείς, επίμονες και συστηματικές κινητοποιήσεις ενός μεγάλου πλήθους Γάλλων πολιτών, μεταξύ των οποίων εκείνοι, που πρωτοστατούν, είναι οι νέοι.

Σε αυτό το πολύ ευαίσθητο σημείο, εντοπίζονται οι δυσμενείς και οι πολύ κακές προοπτικές, που αντιμετωπίζει ο "Hollandreou", η κυβέρνησή του και το κόμμα τους, το P.S.F. Και τούτο διότι, ακόμη και αν καταφέρουν να αντιμετωπίσουν, τώρα, το εκρηκτικό κύμα των διαμαρτυριών, των απεργιών και των κινητοποιήσεων, όλα αυτά θα τα βρουν μπροστά τους.

Αυτό, που, για μένα αποτελεί μια βεβαιότητα, είναι το ότι η γαλλική κοινωνία δεν πρόκειται να συγχωρήσει τον Γάλλο πρόεδρο και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Θα τους στείλει, στα αζήτητα και πιθανότατα, θα τους εξαφανίσει, αφού, προηγουμένως, ουδόλως, αποκλείεται να υποχρεώσει τον γελοιογραφικό François Hollande, στην ταπεινωτική πράξη του, αν και είναι, εν ενεργεία, πρόεδρος, να μην υποβάλει νέα υποψηφιότητα, για το τωρινό του αξίωμα, στις εκλογές του επόμενου χρόνου.

Με μια "δημοτικότητα", η οποία, τώρα, καταμετράται, στο 14%, ένα ποσοστό, το οποίο ουδείς άλλος πρόεδρος έχει καταγράψει - ούτε καν, πριν από πέντε χρόνια, ο Nicolas Sarkozy -, η τύχη του François Hollande φαίνεται και είναι προδιαγεγραμμένη, είτε κατέβει, είτε δεν κατέβει, στις προεδρικές εκλογές του 2016. Ο François Hollande, είτε θα εξευτελισθεί, είτε θα συντριβεί. Αλλά, σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιβιώσει, πολιτικά. Και φυσικά, θα πάρει, μαζύ του, στον πολιτικό του θάνατο και το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Οπότε, με δεδομένη την πολιτική εξαφάνιση του François Hollande, ο οποίος καταπρόδωσε, χωρίς αρχές όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις του, αρχής γενομένης, με την ταχεία ψήφιση του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας, αμέσως, μετά την εκλογή του, τον Μάϊο του 2012, παρά το γεγονός ότι είχε, δημόσια, δεσμευθεί ότι δεν πρόκειται να το αποδεχθεί και να το ψηφίσει και με δεδομένο το γεγονός ότι είχε δεσμευθεί, επίσης, με μια, εντελώς, διαφορετική ατζέντα, από τα νεοσυντηρητικά και νεοφιλελεύθερα μέτρα, που ψήφισε και εξακολουθεί να ψηφίζει και να θέτει, σε εφαρμογή, με προεδρικά διατάγματα, εφαρμόζοντας έναν "ήπιο" οικονομικό πινοσετισμό, το αρχικό ερώτημα παραμένει :

Πού πάει η Γαλλία;

Είναι πολύ νωρίς, για να μπορέσουμε να καταλήξουμε, σε ένα συμπέρασμα. Η χώρα αυτή και ο πληθυσμός της εξακολουθούν, πάντοτε, να μας εκπλήσσουν, όσον αφορά τα κοινωνικά δρώμενα και τις εξελίξεις. Αυτό, που αποτελεί δεδομένο, είναι ότι η κοινωνική κατάσταση είναι και θα εξακολουθήσει να παραμένει, εντελώς ρευστή, δίνοντας ένα σημαντικό πλεονέκτημα, στην Marine Le Pen και στο κόμμα της, το "Εθνικό Μέτωπο", εξ αιτίας της πολυδιάσπασης της γαλλικής αριστεράς και της συστημικής, πλέον, αδυναμίας της γαλλικής κεντροδεξιάς, η οποία έχει αναλάβει το βαρύτατο έργο της υπεράσπισης των πολιτικών, που στηρίζουν το ευρώ και την ζώνη του.

Ως εκ τούτου, δεν έχουμε να κάνουμε, τίποτε άλλο από το να περιμένουμε, για να δούμε. Και φυσικά, αυτό, που θα δούμε, θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον, αφού η εργασιακή απορρύθμιση, που προωθούν ο "Hollandreou" και οι Γάλλοι Σοσιαλιστές οδηγεί την κοινωνία της χώρας τους, σε έκρηξη, καθιστώντας τους ίδιους είδη, υπό εξαφάνιση, παρά την συστηματική και επίμονη στήριξη, που απολαμβάνουν, από όλα τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης.

Αλλά "το πεπρωμένον, φυγείν, αδύνατον". Ο "Hollandreou" και το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα καταρρέουν, ενώπιον των κοινωνικών αντιδράσεων και απλώς, εισπράττουν αυτό, που τους αξίζει...