Νησιά Spratly και Θάλασσα της Νότιας Κίνας : Η αμερικανική θαλασσοκρατορία οδεύει προς το τέλος της, αφού το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. δεν μπορεί πλέον να πλέει ανενόχλητο. (Από την Άπω Ανατολή, μέχρι την Ευρώπη, η πλανητική γεωπολιτική αστάθεια συνεχίζεται).
Από την Ρουμανία, στην ανατολική Ευρώπη, μέχρι τα νησιά Σπράτλυ, στην Νότια Κινεζική Θάλασσα και ουσιαστικά, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη μας, η υπόκωφη σώρευση της αποδόμησης της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης και η αμφισβήτηση της παλαιάς παντοδυναμίας της αμερικανικής υπερδύναμης και ευρύτερα του δυτικού συνασπισμού, μαζύ με τις προσπάθειες των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ να απαντήσουν, σε αυτή την, προφανώς, μακρόσυρτη διαδικασία φθοράς, συνεχίζουν την πορεία τους, επιτείνοντας την εγγενή αστάθεια, που προέκυψε στον πλανητικό γεωπολιτικό χάρτη, με την εμφάνιση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008, η οποία, όπως πολλές φορές, έχουμε περιγράψει, δεν υπήρξε ένα φαινόμενο, που προέκυψε, μέσα από μια τυχαία ροή γεγονότων.
Έτσι, με εναρκτήριο λάκτισμα τον πόλεμο Ρωσίας - Γεωργίας, του Αυγούστου του 2008, και την επανεμφάνιση της Ρωσίας, ως ενός σοβαρού διεθνούς παίκτη, με πλανητικές αξιώσεις και τις επίμονες προετοιμασίες της κινεζικής ηγεσίας, για την μετατροπή της χώρας της, σε μια τρίτη υπερδύναμη και η οποία, με δυσκολία, κρύβει τις προθέσεις της να αντικαταστήσει, μακροπρόθεσμα, τις Η.Π.Α., στην πλανητική πρωτοκαθεδρία, διεκδικώντας, επί του παρόντος, μια μορφή "συγκυριαρχίας", οι εξελίξεις, που αφορούν και επικαθορίζουν την τρέχουσα, αλλά και την μακροπρόθεσμη διεθνή γεωπολιτική ισορροπία, έχουν πάρει τον δρόμο τους.
Έτσι, με δεδομένη την μεγάλη αύξηση της οικονομικής και της στρατιωτικής ισχύος της μεγάλης αυτής χώρας του 1,36 δισεκατομμυρίου ανθρώπων, η κινεζική ηγεσία, αλλάζει τις στρατιωτικές ισορροπίες, την γεωπολιτική πραγματικότητα και το συνολικό οικονομικό τοπίο, σε επίπεδο ελέγχου και κυριαρχίας, στην ευρύτερη περιοχή των Νότιων Κινεζικών Θαλασσών, η οποία είναι, προφανώς, κρίσιμη, για την διεξαγωγή του διεθνούς εμπορίου, αφού, μέσα από αυτήν την τεράστια θαλάσσια οδό, διεκπεραιώνεται, σε ετήσια βάση, η μεταφορά αγαθών, των οποίων η αξία φθάνει τα 5 τρισ. $.
Όργανο, για την ολοκλήρωση της επίτευξης αυτών των στόχων της ανερχόμενης κινεζικής δύναμης, είναι η εξελικτική διεκδίκηση και η σταδιακή έμπρακτη επιβολή της ένταξης, στην κινεζική εδαφική επικράτεια, των νησιών Spratly (όπως και των νησιών Paracel), τα οποία, έχουν μια κεντρική και απολύτως, νευραλγική στρατηγική θέση, στην Νότια Κινεζική Θάλασσα, μια θέση, που επιτρέπει, σε εκείνον, που κυριαρχεί, σε αυτά, να ελέγχει αυτή την κρίσιμη θαλάσσια οδό.
Στην ευρύτερη αυτή θαλάσσια περιοχή της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας, υπάρχουν κάπου 300 μικρές εκτάσεις γης, από νησάκια, υφάλους, βράχους, κοραλλιογενείς νήσους κλπ, οι οποίες, ως σύνολο, δεν ξεπερνούν τα 15 τετραγωνικά χιλιόμετρα, χωρίς κατοίκους και οι περισσότερες, από αυτές, χωρίς και κάποιους υδάτινους πόρους, οι οποίες διεκδικούνται, από τα κράτη αυτής της περιοχής. Και ενώ τα νησιά Paracel, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πέρασαν, από την κυριαρχία της Ιαπωνίας, στην Κίνα, το 1958 η, τότε, κινεζική ηγεσία, υπό τον Μάο Τσετουνγκ, προέβη στην οριοθέτηση των χωρικών της υδάτων, στην Νότια Κινεζική Θάλασσα, εντάσσοντας, στην εδαφική της επικράτεια και τα νησιά Σπράτλυ, τα οποία, αν και είναι πολύ μακριά, από τις κινεζικές ακτές, αφού απέχουν, από αυτές, περισσότερο από 950 χλμ, έχουν κεντρική θέση, στην θαλάσσια αυτή περιοχή και φυσικά, διεκδικούνται, από τις όμορες, σε αυτά, χώρες, οι οποίες, όπως φαίνεται και στον χάρτη, ευρίσκονται, πολύ κοντά τους, σε σχέση, με την Κίνα.
Στα πλαίσια αυτά, η ενεργός - λίγο πριν τα όρια της αεροναυμαχίας - αντιπαράθεση, η οποία έφθασε κοντά στα όρια της πολεμικής επιχείρησης, ανάμεσα στο αμερικανικό αντιτορπιλικό "William P. Lawrence", κλάσεως Arleigh Burke, με δύο κινεζικά μαχητικά και τρία κινεζικά πολεμικά πλοία, στην περιοχή του τεχνητού νησιού Νάνσα, που είναι ένα από τα επτά τεχνητά νησιά, που έχουν κατασκευάσει οι Κινέζοι, στην θαλάσσια περιοχή των νησιών Σπράτλυ, τσιμεντώνοντας έναν ύφαλο, είναι, απολύτως κατανοητή. Άλλωστε και οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις δεν έστειλαν εκεί αυτό το αντιτορπιλικό, το οποίο φέρει κατευθυνόμενους πυραύλους, χωρίς λόγο. Όπως, ρητά και κατηγορηματικά, έχει διαβεβαιώσει, από πέρυσι, το αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας, το "William P. Lawrence", εστάλη, στην περιοχή, ακριβώς, για να αμφισβητήσει τα έργα και την εδαφική κυριαρχία των Κινέζων και να επιβάλει την απρόσκοπτη διέλευση των πλοίων, στην περιοχή, χωρίς οποιονδήποτε έλεγχο, από τις κινεζικές αρχές.
Μετά από πολύ καιρό, κατά τον οποίο υπήρξε ένας πόλεμος ανακοινώσεων, προειδοποιήσεων και διάφορων άλλων διαξιφισμών, ανάμεσα στην κινεζική και στην αμερικανική πλευρά, τελικά, στις 9 Μαΐου 2016, όταν, παρά τις προειδοποιήσεις, που είχαν υπάρξει, το "William P. Lawrence", παραβίασε τα χωρικά ύδατα των 12 μιλίων του νησιού, επενέβησαν οι κινεζικές αεροναυτικές δυνάμεις και υποχρέωσαν το αμερικανικό αντιτορπιλικό να απομακρυνθεί, από την περιοχή, προφανώς, επειδή οι ναυτικές δυνάμεις των Η.Π.Α. αντιλήφθηκαν ότι οι κινεζικές αεροναυτικές δυνάμεις, στην περιοχή, δεν αστειεύονταν.
Όπως φαίνεται, το αμερικανικό πολεμικό πλοίο δεν μπορούσε να φέρει, σε πέρας μια αεροναυμαχία, αφού στα νησιά αυτά οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις έχουν εγκαταστήσει αεροδρόμια και πολεμικά αεροπλάνα, καθώς και ναυτικές βάσεις, οι οποίες έχουν την απαραίτητη υποστήριξη, για να διεξαγάγουν μάχες και να τις φέρουν, εις πέρας.
Το σοβαρό αυτό επεισόδιο, το οποίο υποβαθμίστηκε, δείχνει, πλέον, έμπρακτα, ότι η αμερικανική θαλασσοκρατορία, στην περιοχή των Νότιων Κινεζικών Θαλασσών, οδηγείται, στο να φθάσει, στο τέλος της.
Η Κίνα, η οποία είχε προετοιμασθεί και ουδόλως υποβάθμισε την πράξη του αμερικανικού αντιτορπιλικού, δεν μένει, πλέον, μόνο, στις διαμαρτυρίες, στις προειδοποιήσεις και στις απειλές. Μπορεί και αμφισβητεί, ενεργά, την αμερικανική κυριαρχία, στην ανοικτή θάλασσα και με την χρήση στρατιωτικών μέσων, απαντά, στις χαρακτηριζόμενες από το κινεζικό υπουργείο Άμυνας, ως προκλήσεις του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και επιβάλλει την συμμόρφωση, στις δικές της απαιτήσεις, για τον σεβασμό της εδαφικής της κυριαρχίας, έστω και αν αυτή είναι, νομικά, υπό σοβαρή αμφισβήτηση.
Μπορεί, βέβαια, ο υφυπουργός Άμυνας των Η.Π.Α. Daniel R. Russel, που είναι αρμόδιος, για τα θέματα της Ανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού Ωκεανού, να δήλωσε και να αναρωτήθηκε ότι "δεν πρόκειται για προκλήσεις. Εάν το ισχυρότερο Ναυτικό του κόσμου δεν μπορεί να πλεύσει σε διεθνή ύδατα τότε τί γίνεται με τις μικρότερες χώρες;", όμως τα πράγματα είναι πολύ καθαρά :
Το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό και οι ένοπλες δυνάμεις των Η.Π.Α., παρά το γεγονός ότι (δικαιολογημένα, ή μη) προκάλεσαν την Κίνα, προκειμένου να κατοχυρώσουν την ελεύθερη και χωρίς όρους, ναυσιπλοΐα και τις διεκδικήσεις των όμορων χωρών, στην θαλάσσια περιοχή των νησιών Σπράτλυ, δεν μπορούν, πια, να πλέουν και να δρουν, ανεξέλεγκτα, σήμερα, στην περιοχή των Νότιων Κινεζικών Θαλασσών και αύριο, ακόμη πιο πέρα.
Οι Αμερικανοί πρέπει να ρωτούν, την Κίνα.
Και αν δεν την ρωτούν, θα εμποδίζονται, έμπρακτα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη, για κάθε ενεργό κίνδυνο, ο οποίος δεν είναι άλλος, από ένα πολεμικό επεισόδιο, που, εάν υπάρξει, θα έχει ανυπολόγιστες επιπτώσεις, αλλά και θα δείχνει και τις προθέσεις της αμερικανικής ηγεσίας - όπως και της κινεζικής, άλλωστε.
Αλλά δεν είναι, μόνο, τα ευρύτερα στρατηγικά συμφέροντα, σε αυτήν την εκτεταμένη περιοχή, στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας και η αναζήτηση στρατηγικού χώρου, που οδήγησαν την κινεζική ηγεσία, στην αδιαπραγμάτευτη κατοχύρωση των διεκδικήσεών της, στα νησιά Σπράτλυ και στην αποστολή ενός μεγάλου στόλου, ο οποίος επιδόθηκε και εξακολουθεί να επιδίδεται, στην δημιουργία τεχνητών νησιών και στην οικοδόμηση μόνιμων στρατιωτικών και λοιπών εγκαταστάσεων, πραγματοποιώντας μια σειρά πρωτόγνωρων τεχνικών επιτευγμάτων, στην περιοχή.
Ο στόχος του προέδρου της Κίνας Σι Τζιπίνγκ και της λοιπής κινεζικής ηγεσίας, βέβαια, είναι απλός και εντοπίζεται, στην εδραίωση, την κατοχύρωση και την έμπρακτη υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κίνας, σε αυτή την περιοχή. Στην ίδια περιοχή, σιγά - σιγά, μεταφέρεται και το στρατηγικό ενδιαφέρον της αμερικανικής και της ευρύτερης δυτικής ηγεσίας.
Με δεδομένη την μελλοντική ανάδειξη της Κίνας, ως μιας νέας παγκόσμιας δύναμης, η οποία θα διεκδικήσει την πλανητική πρωτοκαθεδρία, το κέντρο βάρους της αμερικανικής και της δυτικής πολιτικής θα στραφεί - και ήδη, στρέφεται -, στην περιοχή των Κινεζικών Θαλασσών, αφού, προηγουμένως, καταβάλλεται μια άπελπις προσπάθεια των δυτικών δυνάμεων, με επί κεφαλής τις Η.Π.Α., να κατοχυρώσουν την απόλυτη κυριαρχία τους, στην Μέση Ανατολή και στα εναπομείναντα πετρέλαιά της, τα οποία αναμένεται ότι, σε κάποιες δεκαετίες, από σήμερα, θα έχουν εξαντληθεί.
Τεχνητό νησί, με κινεζικές στρατιωτικές, λιμενικές και λοιπές εγκαταστάσεις, στα νησιά Σπράτλυ.
Στα πλαίσια αυτά, προφανώς, η απορρόφηση τεράστιων ποσοτήτων άμμου, από τον πυθμένα της θάλασσας, η επιχωμάτωση των υφάλων της περιοχής, η οικοδόμηση τεχνητού εδάφους και η δημιουργία των επτά νέων νησιών, συμβάλλουν - όπως και των άλλων, που το κινεζικό μηχανικό πρόκειται να δημιουργήσει -, στην αλλαγή των δεδομένων του γεωγραφικού και του γεωπολιτικού χάρτη της περιοχής, γεγονός, το οποίο ανησυχεί τις γειτονικές χώρες της Κίνας, την Δύση και ειδικά τις Η.Π.Α., οι οποίες προσπαθούν να εκφοβίσουν την κινεζική ηγεσία και να παίξουν τον ρόλο του χωροφύλακα, στην περιοχή της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, αλλά, πέρα από τις ευρύτερες γεωστρατηγικές βλέψεις και προθέσεις της ηγεσίας του κυβερνώντος κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων της βρίσκονται και οι τεράστιες ενεργειακές ανάγκες της αναπτυσσόμενης οικονομίας της Κίνας.
Έτσι, με δεδομένη, ως γεγονός, την πλήρη εξάρτηση της Κίνας, από τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες, αφού η ίδια δεν παράγει πετρέλαιο και εφ' όσον ληφθεί, υπ' όψη, η δυσμενέστατη εξέλιξη των πραγμάτων, στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον, όσον αφορά, την παγκόσμια παραγωγή του, μια πραγματικότητα, η οποία είναι αμείλικτη, αντιλαμβανόμαστε τους λόγους, για τους οποίους, η κυβερνητική και η κομματική γραφειοκρατική ελίτ του Πεκίνου επιδεικνύει αυτή την σπουδή, στα πεπραγμένα της, γύρω από τα νησιά Σπράτλυ, στα οποία υπολογίζεται ότι υπάρχουν, κάπου 17 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και άφθονα αποθέματα φυσικού αερίου.
Υπ' αυτές τις συνθήκες, οι αντιπαραθέσεις και οι διενέξεις, στην περιοχή των Νότιων Κινεζικών Θαλασσών, είναι αναμενόμενες και απόλυτα, φυσιολογικές, αφού η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, στα χερσαία και στα αβαθή παράκτια εδάφη, θα μειωθεί, έως το 2035 και θα πέσει, στο 1/3, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον να στραφεί, στην εξερεύνηση των σχετικών αποθεμάτων των ωκεανών και στην παραγωγή ενέργειας, από τα σχιστολιθικά αποθέματα, που αφθονούν, στις Η.Π.Α. και στην Βόρεια Αμερική, τα οποία καθιστούν την αμερικανική υπερδύναμη, ενεργειακά, όχι μόνο, απολύτως, αυτάρκη, αλλά και σημαντικό, εν δυνάμει, εξαγωγέα ενέργειας.
Σε αυτό το μελλοντικό ενεργειακό περιβάλλον, η Κίνα, χωρίς την δυνατότητα να έχει δική της πετρελαϊκή παραγωγή, βρίσκεται, στην ίδια δύσκολη και ευάλωτη θέση, στην οποία βρισκόταν, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1930, η Ιαπωνία, η οποία, επειδή ήταν, ενεργειακά, πλήρως, εξαρτημένη, από το εξωτερικό, οδηγήθηκε, σε μια επιθετική εξωτερική πολιτική, σε μακροχρόνιους πολέμους και στην κατάκτηση αχανών κινεζικών εδαφών και ολόκληρων γειτονικών και απομεμακρυσμένων, από αυτήν, χωρών, για να ηττηθεί και στο τέλος, να κατακτηθεί και να καταντήσει μια αποικία της αμερικανικής υπερδύναμης.
Μόνο, που η σύγχρονη Κίνα δεν είναι και δεν έχει καμμία σχέση, με την Ιαπωνία της εποχής του Μεσοπολέμου. Δεν είναι, μόνο, το γεγονός ότι είναι μια πυρηνική δύναμη, κάτι, που η Ιαπωνία, δεν ήταν. Είναι και αυτό το γεγονός, από μόνο του, σημαντικό, αλλά δεν είναι το κύριο, διότι, αν και οι Κινέζοι ηγέτες κυβερνούν μια πυρηνική δύναμη, αυτή η δύναμη δεν είναι, ακόμη, στρατιωτική υπερδύναμη, όπως είναι η Ρωσία. Και δεν είναι στρατιωτική υπερδύναμη η Κίνα, επειδή οι Η.Π.Α. μπορούν να της καταφέρουν συντριπτικά πυρηνικά πλήγματα και να την εξουδετερώσουν, εάν οι Αμερικανοί ηγέτες αποδεχθούν την σφοδρή πιθανότητα να υποστεί η χώρα τους τα αντίποινα εκείνα, που θα μπορέσουν να της καταφέρουν οι ένοπλες δυνάμεις της Κίνας και τα οποία, παρά την όποια έκτασή τους, η οποία δεν θα είναι ασήμαντη, θα επιτρέψουν, στην αμερικανική υπερδύναμη, να συνεχίσει την παρουσία της.
Το κυριότερο είναι ότι, μέσα από μια υπόκωφη και εν εξελίξει, συμμαχία της κινεζικής ηγεσίας, με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την κυβερνώσα ρωσική ελίτ, η Κίνα μπορεί να αισθάνεται, σε σημαντικό βαθμό, ασφαλής (όσο μπορεί κάποιος να είναι ασφαλής, μέσα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον, το οποίο διακρίνεται και θα συνεχίσει να διακρίνεται, από την μακροπρόθεσμη αστάθειά του, από τις, συνεχώς, αναδιατασσόμενες ισορροπίες του και από τις μεταβαλλόμενες διεθνείς συμμαχίες, που προσδιορίζονται, από τις εκτιμήσεις των συμφερόντων των διάφορων ηγεσιών), από ένα σαρωτικό πρώτο πυρηνικό πλήγμα των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, το οποίο θα μπορούσε, χωρίς καμμία προειδοποίηση να εξαφανίσει την Κίνα, από τον πλανήτη.
Ως εκ τούτου, οι ηγέτες του Πεκίνου αισθάνονται ότι μπορούν να αψηφήσουν την αμερικανική υπερδύναμη, στην περιοχή των Θαλασσών της Νότιας Κίνας και όχι, μόνο, σε αυτήν. Οι ανάγκες της κινεζικής οικονομίας, για πετρέλαιο και η απεξάρτησή της, από την τροφοδοσία της, με τον λεγόμενο "μαύρο χρυσό" των κοιτασμάτων της Μέσης Ανατολής, που στρατηγικά, σε μεγάλο βαθμό, ελέγχουν οι Αμερικανοί και η Δύση και μέσω του οποίου θέλουν να καταστήσουν υποτελή την κινεζική οικονομία και την ίδια την Κίνα, ωθούν το Πεκίνο, στην πλήρη κυριαρχία και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της θαλάσσιας περιοχής των νησιών Σπράτλυ.
Και φυσικά, η δημιουργία, από την κινεζική ηγεσία, των επτά τεχνητών νησιών και όσων άλλων ακολουθήσουν, η κατασκευή στρατιωτικών και λιμενικών εγκαταστάσεων, οι ναυτικές βάσεις, οι αεροδιάδρομοι και η εμφάνιση σε αυτούς, στρατιωτικών αεροπλάνων και πιθανότατα (τώρα, ή/και στο μέλλον) και πυραυλικών συστημάτων, στα νησιά Σπράτλυ, όπως και στα νησιά Πάρασελ - που διεκδικούνται, από το Βιετνάμ και την Ταϊβάν, την οποία, άλλωστε, θεωρεί, ως κινεζικό έδαφος η Κίνα - αποσκοπούν, στην απρόσκοπτη και συστηματική εκμετάλλευση των μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, που βρίσκονται, στην θαλάσσια αυτή περιοχή, παρά το γεγονός ότι οι πετρελαϊκές εταιρείες των Η.Π.Α. και της Δύσης, ευρισκόμενες, υπό την πλήρη καθοδήγηση της Ουάσινγκτων, αρνούνται να συμμετάσχουν, στους διαγωνισμούς, που έχει προκηρύξει το κινεζικό κράτος, για την εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου, στην περιοχή των νησιών Σπράτλυ.
Αυτό, που αποτελεί δεδομένο είναι ότι η αμερικανοκινεζική αντιπαράθεση, στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας, βρίσκεται, σε πλήρη εξέλιξη. Και φυσικά, αυτή η αντιπαράθεση είναι, σφοδρότατα, πιθανό να εξελιχθεί, σε σύγκρουση, όπως μας δείχνει και η αεροναυτική περιπέτεια, της 9ης Μαΐου, με το αμερικανικό αντιτορπιλικό "William P. Lawrence".
Με δεδομένα όλα αυτά, η περιοχή της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας μπορεί να φαίνεται, ως το σύγχρονο γεωπολιτικό "μήλον της έριδος", όμως, στην πραγματικότητα, η δύναμη, που οδεύει, στο να ολοκληρώσει την κυριαρχία της, σε αυτήν, είναι η Κίνα, με μόνο αξιόλογο αντίπαλο τις Η.Π.Α., οι οποίες, όμως, στις 9 Μαΐου 2016, υπέστησαν μια πρώτη ήττα, η οποία είναι σημαντική, διότι, για πρώτη φορά, υποχρεώθηκαν να αποσύρουν ναυτική τους δύναμη, από την θαλάσσια ζώνη των 12 μιλίων, που διεκδικούν οι Κινέζοι, στην θαλάσσια περιοχή των νησιών Σπράτλυ, επειδή το αμερικανικό αντιτορπιλικό, πιέστηκε, από τρία πολεμικά πλοία και δύο μαχητικά αεροπλάνα των κινεζικών ενόπλων δυνάμεων.
Εννοείται, βέβαια, ότι, για τις Η.Π.Α. και τον ευρύτερο δυτικό συνασπισμό, αυτές οι εξελίξεις, στην περιοχή της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας, καθιστούν την γεωπολιτική και την στρατηγική εικόνα των υπαρχουσών ισορροπιών, απολύτως, ζοφερή, για την πορεία της δυτικόστροφης παγκοσμιοποίησης, που - αφελώς και ανοήτως - εγκαινίασαν και προώθησαν οι αμερικανικές ελίτ, μετά την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ.". Η κατάσταση έχει ξεφύγει, από τα χέρια των Αμερικανών και δεν μπορεί, πλέον, να συμμαζευτεί, παρά μόνο, με την, ήδη, επιχειρούμενη συρρίκνωση της, υπό αποδόμηση, ευρισκόμενης παγκοσμιοποίησης.
Η "Λαϊκή Δημοκρατία" της Κίνας και η κινεζική κρατική και κομματική γραφειοκρατία, ως η σύγχρονη μορφή της κινεζικής εκδοχής του μπολσεβικισμού (οι αμερικανικές ελίτ εξακολουθούν, πάντοτε, με ένα περίεργο τρόπο, να βρίσκουν, μπροστά τους, τον Β. Ι. Λένιν, μέσα από τα αποτελέσματα των δημιουργημάτων και των έργων του), επιχειρούν να αντιστρέψουν, στην περιοχή, που βρίσκεται, υπό την εποπτεία τους, την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και να ελέγξουν μια πολύ σημαντική, μια νευραλγική οδό, για το παγκόσμιο εμπόριο, αυτή της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας. Και φαίνεται ότι οδεύουν, προς μια επιτυχή διεκπεραίωση των στρατηγικών και των τακτικών τους στόχων.
Το Πεκίνο, κατοχυρώνει τις εδαφικές του διεκδικήσεις, σε μια απομεμακρυσμένη, από τις ακτές του, θαλάσσια περιοχή και με την δημιουργία τεχνητών νησιών - όσο μικρά και αν είναι αυτά - και τα οποία σκοπεύει, προφανώς, να πολλαπλασιάσει, μπορεί, πλέον, να πραγματοποιεί συνεχείς και παρατεταμένες θαλάσσιες περιπολίες, στην περιοχή, με άγνωστους (αλλά και ύποπτους), παραπέρα, στόχους και σκοπούς, όσον αφορά, τις όμορες χώρες.
Όπως, άλλωστε, ανακοίνωσαν, πέρυσι (τον Μάϊο του 2015), οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις, με ειδικό στρατιωτικό "white Paper", η πολεμική σύγκρουση, με τις Η.Π.Α. είναι αναπόφευκτη, εάν η αμερικανική ηγεσία δεν προσαρμοστεί, στην πραγματικότητα, που διαμορφώνεται, από την Κίνα, στα νησιά Σπράτλυ και στην περιοχή των Νότιων Κινεζικών Θαλασσών και εάν δεν εγκαταλείψει την εναντίωσή της, στις ενέργειες και τις δράσεις της κινεζικής πλευράς, αφού είναι δεδομένο ότι οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις θεωρούν, ως ζήτημα ύψιστης σημασίας και θα εντείνουν τις ενέργειές τους, για την προστασία των ανοικτών θαλασσών, που βρίσκονται, στην κινεζική επικράτεια.
Εκείνη την εποχή οι Αμερικανοί είχαν στείλει ένα βομβαρδιστικό B - 52 (με ό,τι σηματοδοτεί μια τέτοια ενέργεια) να πετάξει, πάνω από τα νησιά Σπράτλυ, αγνοώντας τις εκκλήσεις των κινεζικών αρχών να απομακρυνθεί, από την περιοχή. Με αυτή την εκφοβιστική ενέργειά τους, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις προκάλεσαν αυτή την, ανωτέρω, απάντηση, η οποία συνοδεύτηκε, από την δήλωση ότι η Κίνα δεν επιθυμεί την σύγκρουση, με τις ΗΠΑ, αλλά αν ήταν να έρθει μια τέτοια σύγκρουση, η κινεζική πλευρά θα την αποδεχτεί. Ως εκ τούτου, εάν η θέση των ΗΠΑ είναι ότι η Κίνα πρέπει να παύσει τις δραστηριότητές της, τότε ένας πόλεμος είναι αναπόφευκτος στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Με την ανάπτυξη πυραύλων (σαν τους πυραύλους εδάφους - αέρος, στην νήσο Γούντι, στα νησιά Πάρασελ), ραντάρ και πολεμικών αεροσκαφών και άλλων οπλικών συστημάτων, στα νησιά Σπράτλυ, η κινεζική ηγεσία αλλάζει τις στρατιωτικές ισορροπίες και το επιχειρησιακό τοπίο, στην περιοχή της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και φυσικά, οι κινεζικοί πύραυλοι - και όχι, μόνο, αυτοί -, αποτελούν έναν κρίσιμο και καίριο κίνδυνο, για τα αμερικανικά πολεμικά πλοία και ειδικά, για τα αεροπλανοφόρα.
Με δεδομένη την, περίπου, πλήρη αδυναμία των άλλων γειτονικών χωρών να απαντήσουν, στις δραστηριότητες των κινεζικών ενόπλων δυνάμεων και να τις αντιμετωπίσουν, είναι σαφές ότι η κινεζική ηγεσία κινείται, στο πλαίσιο της προσπάθειάς της να κυριαρχήσει στην ανατολική Ασία. Την οποία προσπάθεια, φυσικά, μπορεί να φέρει σε πέρας.
Στα πλαίσια αυτά, ο ισχυρισμός του Υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας ότι η ανάπτυξη των κινεζικών στρατιωτικών δυνάμεων, στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας, αντιστοιχεί, στην ανάπτυξη των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στην Χαβάη, έρχεται, απλώς να επιβεβαιώσει τις προθέσεις και τις επιδιώξεις της κινεζικής ηγεσίας.
Με αυτόν τον τρόπο, βέβαια, αλλάζει και το παλαιό κλασικό δόγμα των κινεζικών ενόπλων δυνάμεων και από εδώ και πέρα, ο ρόλος τους δεν εντοπίζεται, στην άμυνα, αλλά επεκτείνεται, στην άμυνα και στην επίθεση, σε παγκόσμιο επίπεδο, με πλήγματα ακριβείας, κατά του εχθρού, τα οποία θα έχουν, πλέον, μέση και μακρά εμβέλεια.
Με λίγα λόγια, η Κίνα ετοιμάζεται και οδηγείται, από την κομματική και κρατική ηγεσία της, να γίνει παγκόσμια στρατιωτική δύναμη.
Με ό,τι σημαίνει αυτό, για την, περιορισμένης εμβέλειας και ευρισκόμενη, στα όρια της μικρόνοιας, ασθμαίνουσα αμερικανική ελίτ, που διοικεί, την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη, για την ομοιοπαθή Δύση και για τον πλανήτη ολόκληρο...
Σχόλια