Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο της εφαρμοσμένης πολιτικής της. (Ο Γιάννης Βαρουφάκης, οι πιθανότητες επιτυχίας, που είχε το "Σχέδιο X" και η εγκατάλειψή του, από τα ορφανά του αναπαλαιωμένου ευρωσταλινισμού, που συγκροτούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ).

Ο Γιάννης Βαρουφάκης ανοίγει, σιγά-σιγά, τα χαρτιά του, απέναντι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που, στην κρίσιμη στιγμή, τον "πούλησε", ενώ, παράλληλα, επιφυλάσσεται να ανοίξει και τα ηχογραφημένα αρχεία του, με τις θυελλώδεις συνομιλίες, που είχε, στις τρικυμισμένες συνεδριάσεις του Eurogroup, με τον Wolfgang Schäuble και τους άλλους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης. Και αν η θρασύτατη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τόλμησε κάτι να ψελλίσει, προκειμένου να αποδομήσει την επιχειρηματολογία του πρώην υπουργού Οικονομικών της περιόδου Ιανουαρίου - Ιουλίου 2015, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, πέρα από την ανεπίσημη έκφραση της δυσαρέσκειάς του, για τα λεγόμενα του Γιάννη Βαρουφάκη, προτίμησε να τηρήσει σιγήν ιχθύος. Και έπραξε καλώς, διότι δεν επιθυμεί να εκτεθεί, με δεδομένη την δημοσιοποίηση, κάποια στιγμή, στο μέλλον, των συνομιλιών του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, με τον Έλληνα ομόλογό του, στις οποίες ο Wolfgang Schäuble ομολογεί ότι το Μνημόνιο, που, αυτός και οι λοιποί ευρωζωνίτες ζητούσαν, με επίμονο τρόπο, να αποδεχθεί η ελληνική πλευρά, ήταν αδύνατο να επιτύχει τους εμφανιζόμενους, ως στόχους του. Και πολύ περισσότερο, δεν θέλει να εκτεθεί, με δεδομένη την ομολογία του ότι ο ίδιος, ως Γερμανός, δεν θα δεχόταν να υπογράψει, για την χώρα του, μια τέτοια επαίσχυντη "συμφωνία". Ούτε, φυσικά, επιθυμεί να αντιπαρατεθεί, για την κυνική εξαγγελία του, μέσα σε μια θορυβώδη συνεδρίαση του Eurogroup ότι "οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και τους κανόνες της ευρωζώνης". Μια εξαγγελία, την οποία αντέτεινε, στον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Michel Chapin, όταν αυτός, κάποια στιγμή, είπε ότι πρέπει να γίνει σεβαστό το αποτέλεσμα των ελληνικών βουλευτικών εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015...



Ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχουν περιέλθει, σε πολύ δυσχερή θέση, σε ένα πλήρες αδιέξοδο, είναι κάτι, το οποίο αποτελεί ένα γεγονός, το οποίο είναι ηλίου φαεινότερον. Επί της ουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, αποτελεί ένα κουφάρι, ένα πολιτικό πτώμα, που περιμένει τον νεκροθάπτη του. Όπως φαίνεται, τον ρόλο αυτόν θα τον παίξουν οι ξένοι δανειστές, με όπλο τις απαιτήσεις τους, όπως, ακριβώς, είχε περιγράψει, στον Αλέξη Τσίπρα, ο δημοσιογράφος Θάνος Δημάδης, το περασμένο φθινόπωρο. Αυτές τις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών και του Δ.Ν.Τ., η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να τις ικανοποιήσει, χωρίς να αυτοκτονήσει, πολιτικά.

Αυτή η εξέλιξη, φυσικά, δεν ήταν απροσδόκητη και προέκυψε, ως αποτέλεσμα των καταιγιστικών εξελίξεων του περασμένου καλοκαιριού, ύστερα, από την πλήρη υποταγή της κυβέρνησης, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, την ίδια στιγμή, που το ελληνικό εκλογικό σώμα είχε απορρίψει, με μια μεγάλη πλειοψηφία, αυτές τις απαιτήσεις, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015.

Μπορεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να έτρεφε τις δικές της - αναγκαίες και δικαιολογητικές των πράξεών της - αυταπάτες, οι οποίες της άφηναν διόδους διαφυγής και διάσωσης της εξουσίας της και της παραμονής της, στην κυβέρνηση, αλλά, ακριβώς, επειδή τα ψέμματα είναι, πάντοτε, ένας κακός σύμβουλος, η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο δρόμος τον οποίον ακολούθησε, δεν ήταν άλλος από αυτόν της απωλείας και της πολιτικής καταστροφής αυτού του χώρου των ορφανών της αναπαλαιωμένης σταλινικής αριστεράς και τούτο διότι αυτή η αναπαλαιωμένη σταλινογενής ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, καβαλώντας το απρόσμενο κύμα της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, κατάφερε, χρησιμοποιώντας την αντιμνημονιακή ρητορεία, επίσης, απρόσμενα, να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία και στην πορεία να αθετήσει και να παραβιάσει όλες αυτές τις διακηρύξεις (είτε αυτές ήσαν παλαιότερες, είτε προεκλογικές), που την έφεραν, στην εξουσία, υπογράφοντας το 3ο Μνημόνιο.

Για αυτή την αναπόδραστη εξέλιξη κάναμε λόγο, από πολύ νωρίς. Πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση, αλλά και ευθύς ως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα υπέγραψε το δικό της Μνημόνιο, όπως επίσης, ακόμη και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε, με σημαντικές απώλειες της τάξεως των 320.074 ψήφων, τις πρόωρες και εκκαθαριστικές των πολιτικών ισορροπιών βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015. Και φυσικά, δεν πέσαμε έξω, διότι μπορεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να εκκαθάρισε, πλήρως, την αριστερή του πτέρυγα (λόγω και των δικών της παιδαριωδών σφαλμάτων), όμως, η μετεκλογική εφαρμογή των κοινωνικοσφαγιαστικών διατάξεων του 3ου Μνημονίου, έστω και αν αυτή μένει, σε επίπεδο διακηρύξεων και επικοινωνιακής/προπαγανδιστικής διαχείρισης, ήταν επόμενο (και λειτουργεί, ως φυσικό επακόλουθο) να απογυμνώσει την πολιτική και συνάμα, να αποδομήσει την κοινωνική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικού χώρου, ο οποίος εμφανίστηκε, ως ένας χώρος, ακραία, ασυνεπής και ως ένας, ακόμη, απατεωνίστικος κομματικός μηχανισμός, ο οποίος είναι ίδιος, με τους άλλους.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, ήδη, εδώ και δύο, περίπου, μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει, γρήγορα, αποψιλωθεί, από την ευμεγέθη πολιτική του επιρροή και να χάνει, ραγδαία, τα κοινωνικά ερείσματα, στα οποία στήριξε την, επίσης, ραγδαία άνοδό του, από το 2012, μέχρι τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη, από τις αρχές του περασμένου Ιανουαρίου, κλείνοντας έναν χρόνο, στην κυβερνητική εξουσία, δεν έχει καμμία σχέση, με τον ΣΥΡΙΖΑ, των βουλευτικών εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015, όχι, μόνο, ως πρόγραμμα και ως στελέχη, αλλά και ως πολιτική και κοινωνική επιρροή. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι μία σκιά, σε σχέση με εκείνη την εποχή. Και φυσικά, το μέλλον του είναι, άκρως δυσοίωνο και σκοτεινό.

"Ο βασιλιάς είναι γυμνός" και δεν περιμένει τίποτε άλλο, παρά μόνο το τέλος της βασιλείας του. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκχώρησε την εξουσία, που της παραχώρησε το εκλογικό σώμα, στους ξένους δανειστές και ως εκ τούτου, δεν έχει να περιμένει πολλά από αυτούς. Το μόνο, στο οποίο, τώρα, ελπίζουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ, είναι κάποιες παραχωρήσεις των δανειστών, στα οικονομικά ζητήματα, που αφορούν το ασφαλιστικό, το φορολογικό και την δημοσιονομική διαχείριση, μέσα από έναν συμψηφισμό τους, με τις δικές τους παραχωρήσεις, στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό, αν και οι ελπίδες τους, τώρα, έχουν περιορισθεί, σε μια κάποια μορφή ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Αλλά και αυτές οι ελπίδες δεν σημαίνουν πολλά πράγματα. Οι ξένοι δανειστές εξακολουθούν να θέλουν να ξεφορτωθούν τον ΣΥΡΙΖΑ και όπως φαίνεται, θα επιμείνουν, σε αυτή τους την πολιτική, επιδεικνύοντας την απαραίτητη υπομονή και πιέζοντας, για ευρύτερα κυβερνητικά σχήματα. Το μόνο, που έχουν να κάνουν, δεν είναι τίποτε άλλο, από το να περιμένουν την πλήρη αποψίλωση της εκλογικής επιρροής του κόμματος των αναπαλαιωμένων ορφανών του ελληνικού σταλινισμού. Και όπως φαίνεται, αυτή δεν θα αργήσει, όσο και αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ελπίζει ότι μπορεί να σώσει την παρτίδα. Δεν μπορεί να την σώσει.

Το μόνο, που, ίσως, μπορεί να κάνει η ηγετική ομάδα, που περιστοιχίζει τον Αλέξη Τσίπρα, με κάποια εχέγγυα επιτυχίας, είναι το να επιχειρήσει μιαν "ηρωϊκή έξοδο", από την κυβερνητική εξουσία και νέες βουλευτικές εκλογές, με τις οποίες θα διαμορφωθεί ένα νέο πολιτικό τοπίο, εντός του οποίου θα μπορούσε να επιβιώσει, είτε ως ένας σημαντικός κυβερνητικός εταίρος, είτε, ως μια αξιωματική αντιπολίτευση.

Αλλά και πάλι, οι ελπίδες, για κάτι τέτοιο, είναι περιορισμένες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα, θα επιβιώσει, μέσα από μια τέτοια ενέργεια, αφού, τώρα, πλέον, το πολιτικό κλίμα, μέσα, στο οποίο κινείται, είναι δυσμενές. Η υπογραφή του 3ου Μνημονίου έχει βαριές αρνητικές μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και έχει καταφέρει βαρύτατα πλήγματα, στην αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό, που, τελικά, κατάφεραν οι παραληρηματικοί ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ και όλος αυτός ο εσμός των παλαιότερων και των μεταγενέστερων ευρωκομμουνιστών είναι να πλήξουν την εικόνα του συνόλου της αριστεράς, σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού της χώρας. Και από τις επιπτώσεις αυτού του πλήγματος δεν πρόκειται να καταφέρει να σωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά, ανυπολόγιστες θα είναι και οι ζημιές, που θα υποστεί και το σύνολο της ελληνικής αριστεράς.


Αλλά, πώς φθάσαμε σε αυτό το σημείο;

Μπορεί εγώ να ανέμενα ότι αυτή θα ήταν και ότι εδώ θα οδηγούσε, η φορά των πραγμάτων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η εξέλιξη ήταν και για τους άλλους, δεδομένη. Κάθε άλλο.

Ως εκ τούτου, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε το πώς και το γιατί αυτής της δυσμενούς εξέλιξης, η οποία αποτελεί μια καταστροφική οπισθοδρόμηση, για την ελληνική κοινωνία.


Ο Γιάννης Βαρουφάκης, με την πρόσφατη συνέντευξή του, στον Αλέξη Παπαχελά, που δόθηκε, στην δημοσιότητα, στις 19/1/2016, ξεκαθαρίζει πολλά, από όσα, έγιναν, στην πρώτη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα,  τα οποία συμπληρώνουν άλλα, για τα οποία έχει κάνει λόγο, στο παρελθόν, ενώ, παράλληλα, αφήνει και αρκετά κενά, για τα οποία επιφυλάσσεται να μιλήσει, στο μέλλον.

Με τον Γιάννη Βαρουφάκη μπορεί κάποιος - όπως εγώ - να διαφωνεί σε πολλά. Όμως, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει την σταθερότητα, στις θέσεις του, όπως, επίσης, ότι, παρά τα όσα λένε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί ενδεείς "ευρωπαϊστές" των ερειπίων του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου, της μπατιροτραπεζοκρατίας και της οικονομικής ολιγαρχίας, είχε ένα εφαρμόσιμο σχέδιο αντιμετώπισης των εκβιασμών της ελίτ της ευρωζώνης. Μπορεί αυτό το σχέδιο να ήταν αμερικανόπνευστο και να περιείχε τις σκοπιμότητες εκείνων, που είχαν συμμετάσχει στην εκπόνησή του, αλλά ήταν υπαρκτό και μπορούσε να πραγματοποιηθεί, με επιτυχία, εάν οι εφαρμοστές του ήσαν σοβαροί και αποφασισμένοι να το εφαρμόσουν. [Έχω μιλήσει, εκτεταμένα, για το σχέδιο αυτό - δείτε, ενδεικτικά, τα παρακάτω, τρία δημοσιεύματα, που έκανα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Ιανουάριος - Αύγουστος 2015 : Από τα IOU's του Γιάννη Βαρουφάκη, στην πλήρη υποταγή και στο 3ο Μνημόνιο του Αλέξη Τσίπρα. (Ρίχνοντας φως, στην καθοδήγηση της ελληνικής κυβέρνησης, από την αμερικανική διοίκηση, μέσα από την ανασκόπηση των προσχεδιασμένων διαπραγματευτικών ανοησιών του στενού επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα) και Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τον κατήφορο. Και η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος, αφού εκεί τον οδηγεί το μεγαλύτερο πούλημα της λαϊκής θέλησης, που έχει γίνει, από την εποχή της Βάρκιζας. (Από την ακύρωση του plan b του Γιάννη Βαρουφάκη, στο 3ο Μνημόνιο και στην διαιώνιση της καταστροφής) και Η υποταγή του Αλέξη Τσίπρα, στο δόγμα του "There Is No Alternative" και το επερχόμενο πολιτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. (Ο ντροπαλός ολοκληρωτισμός του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και τα αδιέξοδά τους, μέσα από τις αναλύσεις της Margaret Thatcher και του Milton Friedman, που αποδεικνύονται περισσότερο διορατικοί και λιγότερο αναλγητοί, από την για "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού)].


Δυστυχώς, οι συριζαίοι (ο παλαιός κνίτης Αλέξης Τσίπρας, η παλαιά μπρεζνιεφική ηχώ, ο μοιραίος Γιάννης Δραγασάκης, ο αριστερός μεγαλοαστός Γιώργος Σταθάκης, ο ευρωσταλινικός Αλέκος Φλαμπουράρης και όλη αυτή η παλαιοκομμουνιστική φουρνιά, που μεγάλωσε, κάτω από τα πολιτικά φτερά του Χαρίλαου Φλωράκη και του Λεωνίδα Κύρκου), ούτε αποφασισμένοι υπήρξαν, ούτε σοβαροί. Γι' αυτό και υπέκυψαν, πλήρως και άνευ όρων, στις ορέξεις και στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, πουλώντας, όχι, μόνο, τον Γιάννη Βαρουφάκη - αυτό, από μόνο του, δεν θα είχε μεγάλη σημασία -, αλλά και την μεγίστη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, που στηρίχθηκε, στα λόγια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην συνέντευξη αυτή, που έχει ένα βαθύτατο και απεριόριστα, σημαντικό, ιστορικό περιεχόμενο, ο πρώην υπουργός Οικονομικών περιγράφει, με αρκετές λεπτομέρειες (αν και προφανώς, έχει να πει ακόμη, πολύ περισσότερα, τα οποία φυλάει, για αργότερα), τις ομηρικές συγκρούσεις του, στο Eurogroup, το περιεχόμενο των οποίων έχει μαγνητοφωνήσει, την πορεία των διαπραγματεύσεων, με τους ξένους δανειστές, τους εκβιασμούς για το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών, την συμφωνία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, για την σχεδιασμένη αντίσταση στις απαιτήσεις των ευρωπαϊκών ελίτ, την σταδιακή αποδόμηση, και την φθορά των σχεδίων, για αντίσταση, με την αποδοχή των αξιώσεων των ξένων δανειστών και το πούλημα, που υπέστη, όταν αφέθηκε να μειοψηφίσει, στο υπουργικό συμβούλιο, την στιγμή, που ήλθε η ώρα της εφαρμογής του, αρχικά, συμφωνημένου σχεδιασμού, καθώς και την εκπληκτικά ωμή και απολύτως ειλικρινή ομολογία του Wolfgang Schäuble ότι το σχεδιαζόμενο 3ο ελληνικό μνημόνιο δεν μπορούσε να επιτύχει και ότι ό ίδιος δεν θα το δεχόταν, εάν αφορούσε την Γερμανία.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης έσφαλε :

1) Επειδή πήγε και έμπλεξε, με το τσίρκο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ήταν εκείνη, που του ζήτησε να σχεδιάσει και να εφαρμόσει την διαπραγμάτευση, με τους δανειστές και στο τέλος τον πούλησε, επειδή δεν είχε τα κότσια (και λόγω των "ευρωπαϊστικών" ιδεοληψιών της) να φέρει σε πέρας τον, αρχικά, συμφωνημένο σχεδιασμό. Αλλά, όταν κάποιος πάρει τον Βαρουφάκη, τότε, πρέπει να εφαρμόσει και τον σχεδιασμό του. Αλλιώς, δεν τον παίρνει, καθόλου.

2) Επειδή δεν παραιτήθηκε, νωρίτερα (τουλάχιστον από την ημέρα, που του γνωστοποιήθηκε ότι πρέπει να υπογράψει την αποκαλούμενη "Συμφωνία της 20/2/2015"), όταν είδε ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί, βήμα, προς βήμα, στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων, εξασθενίζοντας τον, αρχικά, συμφωνημένο σχεδιασμό.

3) Επειδή, τον Μάρτιο - Απρίλιο του 2015 αρνήθηκε να συζητήσει ένα σχέδιο μιας ασφαλούς εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, που του είχε προτείνει να μεταφέρει, στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schäuble.

Παρά ταύτα και ίσως εξ αιτίας αυτών, η συνέντευξη του Γιάννη Βαρουφάκη, στον Αλέξη Παπαχελά, στην εκπομπή "ΙΣΤΟΡΙΕΣ", που προέβαλε ο τηλεοπτικός σταθμός "ΣΚΑΪ", είναι ένα πολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο, στο οποίο ο Γιάννης Βαρουφάκης λέει, μεν, την δική του αλήθεια, αλλά αυτή η αλήθεια βρίσκεται, πολύ κοντά, σε αυτό που αποκαλούμε ιστορική αλήθεια, αφού περιγράφει τα γεγονότα, έτσι, περίπου, όπως αυτά συνέβησαν. Και αυτό, δυστυχώς, για πολλούς, από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές εκείνης της ταραγμένης και συναρπαστικής περιόδου, μπορεί να το αποδείξει. Γι' αυτό το τελευταίο και μόνο (και φυσικά, για όλα τα άλλα) η συνέντευξη αυτή αξίζει να παρακολουθηθεί και να μελετηθεί, εις βάθος. Πάντοτε, βέβαια, με τις απαραίτητες διασταυρώσεις.

Στην πραγματικότητα, αυτό, που συνέβη, είναι ότι οι ξένοι δανειστές αντιλήφθηκαν, κάποια στιγμή, κάπου, μέσα στην άνοιξη και πιθανότατα, μετά το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα, στην Ρωσία και την επιτυχή παρέμβαση της Angela Merkel, στην κινεζική ηγεσία, την οποία έπεισε να μην προχωρήσει την χρηματοδοτική συμφωνία, την οποία είχε κάνει, με την ελληνική κυβέρνηση, ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα προχωρούσε, έτσι κι' αλλιώς, στην υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, όποιο και αν ήταν το περιεχόμενό του. Και για τον λόγο αυτόν, υπήρξαν ανυποχώρητοι, ενώπιον των ελιγμών, που έκανε η ελληνική κυβέρνηση.

Ούτε η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5/7/2015, ούτε και η μεγάλη νίκη του "ΟΧΙ", υπήρξαν εκείνα τα ικανά διαπραγματευτικά στοιχεία, που θα μπορούσαν να αλλάξουν τις διαθέσεις των ξένων δανειστών, αφού είχαν καταλήξει, στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, τελικά, θα παραδινόταν, στις απαιτήσεις τους. Και φυσικά, η εκτίμησή τους αυτή, η οποία, προφανώς, στηριζόταν, σε σαφή πληροφόρηση και όχι, σε εικασίες, ήταν σωστή.

Το μόνο βάσιμο ερώτημα είναι, αν οι ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ. θα έκαναν πίσω, εφ' όσον ο Αλέξης Τσίπρας προχωρούσε, στην αποδοχή του σχεδίου, που του παρουσίασε ο Γιάννης Βαρουφάκης και το οποίο αποσκοπούσε, να φέρει, σε, εξαιρετικά, δυσχερή θέση, τους ξένους δανειστές. Όλα τα άλλα ερωτήματα είναι δευτερεύοντα και στερούνται ουσιαστικής αξίας.

Άραγε, το περίφημο "Σχέδιο X" μπορούσε να επιτύχει; 

Όπως, έχω, ήδη, πει, ο ευρύτερος σχεδιασμός του Γιάννη Βαρουφάκη είχε πολλές πιθανότητες επιτυχίας, εάν ο Αλέξης Τσίπρας του επέτρεπε να τον θέσει, σε εφαρμογή. Και τούτο, επειδή, όπως, έχω, ήδη, παραπάνω, επισημάνει, η αλήθεια είναι ότι, όταν παίρνεις, στο κυβερνητικό σου σχήμα τον Γιάννη Βαρουφάκη, ή εφαρμόζεις αυτό, που σχεδιάζει, ή, αλλιώς, δεν τον παίρνεις, καθόλου και εφαρμόζεις αυτό, που λένε οι δανειστές.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών πιστεύει ότι, στην περίπτωση, κατά την οποία ο Αλέξης Τσίπρας του επέτρεπε να εφαρμόσει τον σχεδιασμό του, οι ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ. θα έκαναν πίσω. Θεωρεί ότι η Angela Merkel, ο Wolfgang Schäuble, ο Mario Draghi και ο Jean-Claude Juncker, υπό την πίεση της σκληρής πραγματικότητας, η οποία θα έθετε το ζήτημα της άμεσης κατάρρευσης του ευρώ, ως νομισματικής αξίας και κατά συνέπεια, ως υπαρκτού νομίσματος, θα οδηγούντο, υποχρεωτικά, στην υπογραφή μιας "δίκαιης συμφωνίας", με την ελληνική κυβέρνηση, πλην όμως, τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο, επειδή υπέκυψε, στις απειλές τους.

Όσο και αν φαίνεται ότι οι δανειστές ήσαν ενωμένοι και πανίσχυροι, απέναντι στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, στην πραγματικότητα, η δύναμή τους, σε έναν πολύ σημαντικό βαθμό, πήγαζε, από την (και στηριζόταν στην) αδυναμία βουλήσεως, σχεδιασμού και οργάνωσης της ελληνικής πλευράς.

Αυτή η αδυναμία είχε την βάση της, στην ιδεολογικοπολιτική ταύτιση των δανειστών και της μέγιστης πλειοψηφίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς την πίστη όλων τους, στο ιδεολόγημα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", αφού, ουσιαστικά, ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα, με την οποία αυτός συντάχθηκε, αποτελούν μια ριζοσπαστικοφανή - και ως εκ τούτου, ψευδή και απατηλή - μορφή του καταρρεύσαντος ευρωκομμουνισμού, ο οποίος, ως μια ακροτελευτεία εκδοχή της αποσύνθεσης του σταλινισμού, εξέφρασε, πλήρως, την βαθύτατη συντηρητική και συνάμα, αντιδραστική δομή του ιδεολογικοπολιτικού και κοινωνικού οικοδομήματος, που άφησε, πίσω του, ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν.

Έτσι, οι ευρωζωνίτες, έχοντας, ως δεδομένα στοιχεία, την ευρωσταλινική νοοτροπία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και τον βαθύ συντηρητικό χαρακτήρα, που συνοδεύει αυτή την παλαιοκομμουνιστική νοοτροπία υποταγής, στα κελεύσματα των αυθεντικών εκφραστών του ιδεολογήματος, που πρέπει να υπηρετηθεί (το αν αυτό το ιδεολόγημα, παλιά, ήταν ο "υπαρκτός σοσιαλισμός", ο οποίος, τώρα, έχει αντικατασταθεί, από τον "υπαρκτό ευρωπαϊσμό", ουδεμία σημασία έχει, αφού αυτά που μετρούν, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι οι στάσεις και οι συμπεριφορές υποταγής και υπακοής, στα δόγματα και στις έμπρακτες απεικονίσεις τους, στην καθημερινή ζωή, όπως και στους ταγούς, οι οποίοι ορίζουν και προσδιορίζουν το περιεχόμενο αυτών των δογματικών κατασκευών), δεν είχαν να κάνουν τίποτε άλλο, από το να περιμένουν να εξαντλήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα "πυρομαχικά", που νόμιζε ότι είχε, στην διάθεσή της, γνωρίζοντας ότι αυτά ήσαν άσφαιρα.

Δεν είχαν άδικο οι ξένοι δανειστές, ως προς τις αναμονές τους. Οι υπολογισμοί τους ήσαν σωστοί. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούσε κίνδυνο, για αυτούς. Ο Pierre Moscovici, πολύ σωστά, είπε ότι η παλαιά του ιδιότητα του κομμουνιστή (υπήρξε, στα νειάτα του, τροτσκιστής), τον είχε κάνει να γνωρίζει το τρόπο, που σκέπτονται οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι, ως παλαιοί μαθητές του Χαρίλαου Φλωράκη και του Λεωνίδα Κύρκου, ήσαν, περίπου, προβλέψιμοι, ως προς τις αντιδράσεις και τις πράξεις τους.

Αλλά, αν η μεγίστη πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν προξενούσε - και σωστά, δεν προξενούσε - κανέναν φόβο, στους ευρωζωνίτες και στην γραφειοκρατία του Δ.Ν.Τ., αντιθέτως, ο Γιάννης Βαρουφάκης, αποτελούσε, για τους ξένους δανειστές και ιδίως, για τους ευρωζωνίτες, μια πολύ σημαντική πηγή κινδύνων. Απέναντι, σε αυτούς τους κινδύνους, που αντιπροσώπευε ο υπουργός Οικονομικών της πρώτης κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, οι ευρωζωνίτες αντιλήφθηκαν ότι έπρεπε να συνασπισθούν. Και αυτό έπραξαν.  

Οι ιδεολογικές αναφορές του Γιάννη Βαρουφάκη, σε μια (ουτοπική, μεν, αλλά και) ριζοσπαστικοποιημένη και εντελώς, σύγχρονη συνεκδοχή του ευρωκομμουνισμού και του παλαιού ρεύματος της Νέας Αριστεράς, μαζύ με την πολιτική δύναμη, που του έδινε η ιδιότυπη σχέση του, με το αμερικανικό ριζοσπαστικό (και όχι μόνο) κατεστημένο των αμερικανικών πανεπιστημίων και του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος, γεγονός, που του άφηνε ανοικτή την πόρτα, για συνεννοήσεις, με κέντρα ισχύος, μέσα, στην ίδια την αμερικανική κυβέρνηση, δεν αποτελούσαν στοιχεία, τα οποία μπορούσαν να αγνοηθούν. Κάθε άλλο. 

Σύμφωνα, με την λογική των ευρωζωνιτών, ο Γιάννης Βαρουφάκης έπρεπε να τεθεί, εκτός παιχνιδιού, πάση θυσία και χωρίς πολλά λόγια, αφού ήταν ο μόνος, από την ελληνική πλευρά, ο οποίος μπορούσε να τους μιλήσει, στην γλώσσα, που εκείνοι καταλάβαιναν. Και το χειρότερο, γι' αυτούς, ήταν ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης το έπραττε αυτό, από μια θέση ισχύος, που τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης δεν είχαν.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης, πέρα από το γεγονός ότι αποδομούσε, με ευχέρεια, με ωμότητα και με θρασύτητα, την, ούτως, ή άλλως, έωλη και ανοησιολογούσα επιχειρηματολογία των ξένων δανειστών (αυτό, από μόνο του, δεν ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα, αφού, στην πολιτική, δεν είναι η ορθότητα των επιχειρημάτων, που μετράει, αλλά η πολιτική βαρύτητα εκείνου, που αρθρώνει τα επιχειρήματα), είχε την σαφέστατη γνώση, για το πώς είναι δυνατόν να σαρωθούν, στην πράξη, οι μηχανισμοί συγκρότησης του ευρώ και της ζώνης του, παραλύοντας κάθε δυνατότητα αντίδρασης των ευρωζωνιτών. Και φυσικά, η ειδική και ιδιότυπη σχέση του, με το αμερικανικό πανεπιστημιακό κατεστημένο και την αμερικανική κυβέρνηση, τον καθιστούσε, ικανό να περάσει, στην πράξη, τον όποιο σχεδιασμό του, εάν κατάφερνε να πείσει εκείνον, που τον κάλεσε και του έδωσε την θέση του υπουργού Οικονομικών - περί του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο λόγος.

Ως εκ τούτου, ο σχεδιασμός του Γιάννη Βαρουφάκη, για την άσκηση ενός οργανωμένου και διαδοχικά, συστηματικοποιούμενου εκβιασμού, εις βάρος των ευρωζωνιτών, θα μπορούσε να είναι επιτυχής, εάν ετίθετο, σε εφαρμογή.



Αυτός ο εκβιασμός δεν προχώρησε - και επί της ουσίας, ούτε, καν, ξεκίνησε - επειδή ο Αλέξης Τσίπρας δεν τόλμησε να τον ξεκινήσει και να τον προχωρήσει.

Βέβαια, αυτός ο σχεδιασμένος εκβιασμός, στην ακραία και ολοκληρωμένη εκδοχή της πραγματοποίησής του, θα οδηγούσε, στην κατάρρευση της ευρωζώνης, αλλά αυτό ήταν και το βασικό κλειδί, για την επιτυχία του. Και πάντως, μετά την υλοποίηση αυτού του εκβιασμού, η ευρωζώνη θα έπαυε να είναι αυτό που ήταν, μέχρι τότε και αυτό, που είναι και σήμερα, μετά την υποταγή του Αλέξη Τσίπρα, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών. 

Αυτή η εξέλιξη ήταν, που φόβισε την συντηρητική ηγεσία των απογόνων της ελληνικής εκδοχής του ευρωσταλινισμού. Και γι' αυτόν τον λόγο, έκανε πίσω, συνομολογώντας και υπογράφοντας το 3ο Μνημόνιο, με το οποίο έλπιζε ότι θα μπορούσε να επιβιώσει, υπολογίζοντας, στην επίδειξη ... ευγνωμοσύνης των ευρωζωνιτών.

Εννοείται ότι έσφαλε. Οι ξένοι δανειστές δεν τρέφουν κανένα αίσθημα ευγνωμοσύνης, για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και επίσης, εννοείται ότι όλος αυτός ο εσμός των πανικόβλητων αναπαλαιωμένων σταλινικών θα πληρώσει αυτό το σφάλμα. Και μάλιστα, πολύ ακριβά.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αξίζει οποιονδήποτε οίκτο, για αυτή την εξέλιξη, η οποία καταφθάνει, με ταχύτητα. Είναι άξια της κακής της προοπτικής, αφού είναι η ίδια, που επέλεξε να βαδίσει τον ολέθριο δρόμο, που, από το περασμένο καλοκαίρι, βαδίζει...