Η Νέα Δημοκρατία, από την 20/12/2015, στην 10/1/2016 : Η επιτυχής εκλογική τακτική και η απρόσμενη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, η ήττα του διασπασμένου καραμανλισμού και η ανακύκλωση των "ευρωπαϊστικών" αδιέξόδων του συντηρητικού χώρου.

 Οι προχθεσινές εσωκομματικές εκλογές στην Νέα Δημοκρατία και η απροσδόκητη, πλην όμως, σαφέστατη και αναμφισβήτητη ήττα του καραμανλισμού αποδεικνύουν, για πολλοστή φορά, ότι το εκλογικό σώμα, σε κάθε περίσταση, ψηφίζει, καταψηφίζει, ή αρνείται να ψηφίσει, σύμφωνα, με τα δεδομένα που έχει, μπροστά του.

Ως εκ τούτου, τα, κάθε φορά και σε κάθε περίσταση, δεδομένα, ενώπιον των οποίων βρίσκονται οι ψηφοφόροι, προσδιορίζουν, καθοριστικά και το ίδιο το ενεργό εκλογικό σώμα, που συμμετέχει, σε μια ψηφοφορία και ως προς την έκταση της συμμετοχής εκείνων, που ψηφίζουν, αλλά και ως προς την σύνθεση του εκλογικού σώματος, που ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα, όσον αφορά τις ηλικιακές, ταξικές, κοινωνικές και λοιπές αναλογίες του σώματος αυτού.

Στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, που ανέδειξαν, ως νικητή και νέο πρόεδρο της μισοβυθισμένης ναυαρχίδας της συντηρητικής παράταξης της χώρας, το υποτιθέμενο, ως απόλυτο outsider, αυτής της επίπονης εκλογικής διαδικασίας δηλαδή τον Κυριάκο Μητσοτάκη, απέναντι, στον υποστηριζόμενο, από την παλαιά καραμανλική κομματική νομενκλατούρα, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, οι παραπάνω διαπιστώσεις, που προκύπτουν, από την μακρά πείρα των εκλογικών αναμετρήσεων και μάλιστα, ιδιαίτερα, όταν αυτές διεξάγονται, σε πολιτικά περιβάλλοντα έντονης και παρατεταμένης κρίσης αντιπροσώπευσης, βρίσκουν την, περίπου, πλήρη δικαίωσή τους.

Ας δούμε την συνολική εικόνα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων (η πρώτη στις 20/12/2015 και η δεύτερη προχθές 10/1/2016), που διεξήχθησαν, για την εκλογή νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, μετά από την παραίτηση, στην οποία οδηγήθηκε, ο αφελής Αντώνης Σαμαράς, παρασυρμένος από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, την επόμενη ημέρα, από την θριαμβευτική επικράτηση του "ΟΧΙ", στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, που είπε το ελληνικό εκλογικό σώμα, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, για να αντιληφθούμε του λόγου το αληθές.

Στην εκλογική αναμέτρηση της 20ης Δεκεμβρίου 2015, αν δεχθούμε, ως αληθή, τα τελικά στοιχεία, που έδωσε η εφορευτική επιτροπή, θα πρέπει να ψήφισαν, εγκύρως, 404.078 ψηφοφόροι και το αποτέλεσμα, που, με κόπους και βάσανα, ανακοίνωσαν, διαμορφώθηκε, ως ακολούθως : 

Υποψήφιοι                                         Ψήφοι        Ποσοστό
Βαγγέλης Μεϊμαράκης                      160.823      39,80%
Κυριάκος Μητσοτάκης                      115.162      28,50%
Απόστολος Τζιτζικώστας                    82.028      20,30%

Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης          46.065      11,40%

Το 85% των συμμετεχόντων ήταν ηλικίας 65+  και μάλιστα το 79% εξ αυτών ήταν  ηλικίας 70+!!!
Δηλαδή η ΝΔ πλέον αποκτά το πρόβλημα του ΚΚΕ, κάθε ένας που πεθαίνει η ΝΔ θα χάνει το 0,001% της δύναμης της…
- See more at: http://www.crete-news.gr/%CE%B5%CF%83%CF%89%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%BD%CE%B4-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CF%8C%CE%BD-%CE%BC%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%E2%80%93-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%BF-%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF#sthash.h46v5ZRL.dpuf

Το 85% των συμμετεχόντων ήταν ηλικίας 65+  και μάλιστα το 79% εξ αυτών ήταν  ηλικίας 70+!!!
Δηλαδή η ΝΔ πλέον αποκτά το πρόβλημα του ΚΚΕ, κάθε ένας που πεθαίνει η ΝΔ θα χάνει το 0,001% της δύναμης της…
- See more at: http://www.crete-news.gr/%CE%B5%CF%83%CF%89%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%BD%CE%B4-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CF%8C%CE%BD-%CE%BC%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%E2%80%93-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%BF-%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF#sthash.h46v5ZRL.dpuf

Στην επαναληπτική εκλογή της 10ης Ιανουαρίου 2016, που έγινε, ανάμεσα στους δύο πρώτους υποψήφιους, επειδή ουδείς, εξ αυτών, συγκέντρωσε το 50%, συν μια ψήφο, από όσους συμμετείχαν στην πρώτη ψηφοφορία της 20ης Δεκεμβρίου 2015, ψήφισαν 334.752. Έγκυρα : 330.521 Άκυρα : 3.077, Λευκά : 1.154.


                                           Ψήφοι        Ποσοστό
Κυριάκος Μητσοτάκης     173.297     52,43%
Βαγγέλης Μεϊμαράκης     157.224     47,57%


Αυτή, λοιπόν, είναι η απλή αριθμητική αποτίμηση των διπλών εσωκομματικών εκλογών, στην Νέα Δημοκρατία, στις 20/12/2105 και στις 10/1/2016. Ας την αποδεχτούμε.

Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε, σε ποία και πόσο κακή κατάσταση βρίσκεται η εκλογική και η πολιτική επιρροή της παραδοσιακής κομματικής ναυαρχίδας της συντηρητικής παράταξης της χώρας, είναι χρήσμο να προχωρήσουμε, σε μια συγκριτική αποτίμηση των τωρινών αποτελεσμάτων, με το παρελθόν. Και φυσικά, η μόνη συγκρίσιμη εκλογική διαδικασία είναι η εκλογική αναμέτρηση της 29ης Νοεμβρίου 2009, για την ανάδειξη νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, κατά την οποία, εξελέγη ο Αντώνης Σαμαράς, με την στήριξη του καραμανλικού στρατοπέδου και η οποία εκλογική αναμέτρηση προέκυψε, μετά την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή. Σε εκείνη, μάλιστα, ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη, από τον πρώτο - και ως εκ τούτου μοναδικό - γύρο, ύστερα, από την ονειδιστική ήττα, που υπέστησαν ο ανιψιός του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή και το κόμμα του, στις καταστροφικές, για τον τόπο, βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, από τον ευήθη και ανερμάτιστο ΓΑΠ και την παιδική χαρά των φίλων του και των λοιπών αυλικών του, τους οποίους ο υιός του Ανδρέα Παπανδρέου αναγόρευσε, ως ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.

Σε εκείνες τις εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων, πολύ αργότερα, αμφισβήτησε, με τον τρόπο της και περίπου, ευθέως, η Ντόρα Μπακογιάννη, η εφορευτική επιτροπή ανακοίνωσε ότι συμμετείχαν 781.136 ψηφοφόροι, εκ των οποίων ψήφισαν, εγκύρως, οι 774.853, από όσους ψήφισαν, συνολικά και έδωσε τα παρακάτω αποτελέσματα :

Υποψήφιοι                                          Ψήφοι         Ποσοστό
Αντώνης Σαμαράς                             386.400      50,66%
Ντόρα Μπακογιάννη                         306.425      39,72%
Παναγιώτης Ψωμιάδης                       82.028      10,22%

Κάνοντας την συγκριτική αποτίμηση, ανάμεσα, στα αποτελέσματα  των εσωκομματικών εκλογών, για την ανάδειξη προέδρου της Νέας Δημοκρατίας του 2009 και του 2015 - 2016, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, για να γνωρίζουμε το τί πρέπει και το τί δεν πρέπει να συγκρίνουμε και το τί πρέπει και το τί δεν πρέπει να αποτιμήσουμε, στα πλαίσια αυτής της συγκριτικής αποτίμησης, η οποία είναι, εκ των πραγμάτων, πολύ δύσκολη, διότι οι αυτές οι εκλογικές αναμετρήσεις μπορεί να φαίνεται ότι έγιναν, μέσα σε ένα όμοιο κοινωνικό περιβάλλον, αφού η οικονομική κρίση υπήρχε και το 2009 και είχε κτυπήσει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, ήδη, από το τέλος του 2008, αλλά αναμφισβήτητο είναι και το γεγονός ότι, εκείνη την εποχή, η ελληνική οικονομία δεν είχε, επισήμως, χρεωκοπήσει και δεν είχε τεθεί κάτω από το καθεστώς των Μνημονίων. Αυτά συνέβησαν, λίγους μήνες, αργότερα, τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010. Και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Επίσης, δεν μπορεί να αγνοηθούν και τα όσα συνέβησαν, μετά την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, υπό το συνεχές καθεστώς των τριών Μνημονίων, που επέβαλαν οι ξένοι δανειστές και οι εντόπιοι υπηρέτες τους. Και αυτά, είναι, απείρως, σημαντικότερα, αφού η σημερινή ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία απέχουν, κατά πολύ, από την ελληνική οικονομία και κοινωνία του Νοεμβρίου του 2009.

Με δεδομένη την καταιγιστική πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, το οποίο συρρικνώθηκε, σε σχέση, με το 2008, κατά, περίπου, 30%, γίνεται αντιληπτό ότι η ελληνική κοινωνία του 2015 - 2016 δεν είναι και απέχει παρασάγγας, από την ελληνική κοινωνία του 2009. Υπάρχει ένα τεράστιο κοινωνικό ρήγμα, το οποίο είναι βαθύτατο και έχει προσδιορίσει, ανεξίτηλα, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, τις απόψεις και τα συναισθήματα του ελληνικού πληθυσμού.

Όλα αυτά έχουν καταστήσει την συμπεριφορά και τις, επί μέρους και συνολικές εκδηλώσεις του πληθυσμού και κατ' επέκταση του εκλογικού σώματος, μεγέθη, απολύτως, απρόβλεπτα. Και φυσικά, αυτό δεν πρέπει και δεν είναι δυνατό να αγνοηθεί.

Ως εκ τούτου, η όποια συγκριτική αποτίμηση των παραπάνω εσωκομματικών εκλογών, στην Νέα Δημοκρατία, το 2009 και το 2015 - 2016, έχει αξία, μόνο, ως καταγραφή των σαρωτικών επιπτώσεων αυτού του τεράστιου κοινωνικού ρήγματος, που επέφερε, στην συντηρητική παράταξη και την παραδοσιακή κομματική ναυαρχίδα της, την Νέα Δημοκρατία, η χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και η προϊούσα κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, που ακολούθησε. Πέραν τούτου, ουδέν άλλο έχει αξία.

Αλλά, για να ολοκληρωθεί και να τεθεί, σε σωστές βάσεις αυτή η συγκριτική αποτίμηση, είναι απαραίτητο να συνεκτιμηθούν και οι αντίστοιχες αναμετρήσεις των βουλευτικών εκλογών, που έγιναν, το 2009 και το 2015, έτσι ώστε να αντιστοιχηθεί και η εκλογική επιρροή και να καταγραφεί η κατακατακρήμνιση της Νέας Δημοκρατίας, σε αυτό το χρονικό διάστημα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, δύο χρόνια πριν τις εσωκομματικές εκλογές και τις βουλευτικές εκλογές του 2009, η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, μετά από μια διακυβέρνηση, που είχε κρατήσει για τρία χρόνια και κάτι μήνες, είχε προσφύγει, ως κυβέρνηση, σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν, στις 16/9/2007 και είχε λάβει 2.994.979 ψήφους και ποσοστό 41,84%.

Επίσης, δεν πρέπει να διαφεύγει, από την μνήμη μας, ότι, λιγότερο, από δύο μήνες, προηγουμένως, από την εσωκομματική εκλογή προέδρου, η Νέα Δημοκρατία, στις βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, υπέστη εκλογική συντριβή, λαμβάνοντας 2.283.562 ψήφους και ποσοστό 33,49%, ενώ, στις δύο βουλευτικές εκλογές του 2015, η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμάρα, στις 25/1/2015, έλαβε 1.718.815 ψήφους και ποσοστό 27,81% και στις 20/9/2015 έλαβε 1.526.205 ψήφους και ποσοστό 28,10%.

Και τέλος, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτά τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι τα χειρότερα, για την Νέα Δημοκρατία, αφού, στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, το κόμμα αυτό, πάλι, με τον Αντώνη Σαμάρα, έλαβε 1.192.103 ψήφους και ποσοστό 18,85%.

Όπως γίνεται, εύκολα, αντιληπτό, από αυτά τα συγκριτικά στοιχεία, η Νέα Δημοκρατία έχει υποστεί, κυριολεκτικά, μια κοινωνική, πολιτική και εκλογική κατάρρευση και το 2012, μόλις, απέφυγε να έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ και να το ακολουθήσει, στην πολιτική και εκλογική του κονιορτοποίηση. 

Βέβαια, όπως πολλές φορές έχουμε πει, η κοινωνική βάση της συντηρητικής παράταξης έχει πολύ, μεγαλύτερες αντοχές, από τις αντίστοιχες κοινωνικές βάσεις των άλλων παρατάξεων της χώρας, και ο σκληρός της πυρήνας είναι πολύ μεγαλύτερος, από τους αντίστοιχους σκληρούς πυρήνες των άλλων παρατάξεων, αλλά η αλήθεια είναι ότι η τεράστια φτωχοποίηση, που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία, κατά την διάρκεια της τελευταίας εξαετίας, έχει, αποδομήσει, οριστικά, για το ορατό μέλλον, την κοινωνική και πολιτική βάση της συντηρητικής παράταξης της χώρας και έχει αποδιοργανώσει την συνοχή της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας, ως κομματικής ναυαρχίδας αυτής της παράταξης.

Υπό το φως των παραπάνω στοιχείων και των εξελίξεων, που προέκυψαν, μετά την έλευση της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010 και το καθεστώς της νεοαποικιοκρατικής υποτέλειας, το οποίο επέβαλαν οι ξένοι δανειστές, με την πλήρη συνεργασία της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού πολιτικού κόσμου της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς, η κατευθυνόμενη, από την πανικόβλητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ των ανόητων "ευρωπαϊστών", προπαγανδιστική προσπάθεια να πεισθεί το τηλεοπτικό και λοιπό κοινό του τόπου μας ότι η συμμετοχή όσων ψήφισαν, στις εσωκομματικές εκλογές, για την ανάδειξη προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, είναι τεράστια και πρωτοφανής, καθίσταται, ως ισχυρισμός και ως επιχειρηματολογία, μια απόπειρα, η οποία αποδεικνύεται, άμεσα, ως αστεία και γραφική, συναγωνιζόμενη τους ισχυρισμούς, που προέβαλε, κατά τις, αλήστου μνήμης, εποχές των, απίθανου γέλιου, εκπομπών του ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης, στο παλαιό τηλεοπτικό του κανάλι.

Η αλήθεια είναι πολύ απλή και η πραγματικότητα, για την Νέα Δημοκρατία, είναι πολύ σκληρή. Μπορεί, μέχρι τώρα, να απέφυγε να έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά η πολιτική και εκλογική καταστροφή, που έχει υποστεί, είναι μη ανατάξιμη, όσο συνεχίζει να υποστηρίζει τις πολιτικές, που εκπορεύονται, από την Bundesbank, την Ε.Κ.Τ., την Commission και το Δ.Ν.Τ. και οι οποίες αποσκοπούν, στην σωτηρία του ευρώ και της ζώνης του. Αυτές οι πολιτικές κατέστρεψαν την ελληνική κοινωνία και φυσικά, οδήγησαν, στην διάλυση της παραδοσιακής πολιτικής ελίτ του τόπου μας. 

Και όπως είναι ευνόητο, αυτές οι πιστά, τυφλά και άνευ αντιλογίας, ακολουθούμενες πολιτικές σωτηρίας της ευρωζώνης, της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και της γερμανικής εξαγωγικής βιομηχανίας, έφεραν την Νέα Δημοκρατία, σε αυτό το μαύρο χάλι. Και αυτές οι ακολουθούμενες πολιτικές είναι, που θα την οδηγήσουν, σε, ακόμη, χειρότερη κατάσταση, παρά τις όποιες, επί μέρους και σύντομων χρονικών διαρκειών αναλαμπές, πριν το τέλος.

Έτσι, εξ αιτίας όλων αυτών, η Νέα Δημοκρατία, ανάμεσα, στις δύο εσωκομματικές εκλογές, για την ανάδειξη προέδρου, από τον Νοέμβριο του 2009, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2015, έχασε 377.058 κομματικές ψήφους, οι οποίες αντιστοιχούν, στο 48,27% των κομματικών ψήφων, που συμμετείχαν, στις εσωκομματικές εκλογές της 29/11/2009. Δηλαδή, με λίγα λόγια, απώλεσε, σχεδόν, την μισή κομματική δύναμή της!

Όμως, πέρα από την, ομολογουμένως, εντυπωσιακή καθίζηση της, αμιγώς, κομματικής ψήφου της Νέας Δημοκρατίας, το κόμμα αυτό έχει υποστεί και μια πολύ μεγάλη, μια δραματική πτώση και στην εκλογική του επιρροή. Τα ίδια τα προεκτεθέντα στοιχεία, μιλούν μόνα τους.

Αν πάρουμε, σαν βάση σύγκρισης την, ήδη, δραματικά, συρρικνωμένη εκλογική επιρροή της Νέας Δημοκρατίας, στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 και την συγκρίνουμε, με την εκλογική επιρροή της, στις δύο βουλευτικές εκλογές του 2015, θα δούμε ότι, στις εκλογές της 25/1/2015, το κόμμα αυτό έχασε 564.747 ψήφους, οι οποίοι αντιστοιχούν, στο 24,73% της εκλογικής της επιρροής της 4/10/2009 και εάν πάμε πίσω στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 16/9/2007, για να έχουμε μια συνολική αποτίμηση της βαρύτατης, μακροχρόνιας και εξουθενωτικής κρίσης, που κτύπησε την Νέα Δημοκρατία, τότε διαπιστώνουμε ότι το κόμμα αυτό έχει χάσει 1.276.164 ψήφους, που αντιστοιχούν, στο 42,61% της εκλογικής της βάσης, έτσι όπως αυτή η εκλογική βάση είχε σχηματισθεί, πριν από την ελληνική κρίση και φυσικά, πριν την κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού του ατελούς δικομματισμού, που, είχε την εκκίνησή του, στις βουλευτικές εκλογές της 20/11/1977, το οποίο τερματίστηκε, στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 και απαρτιζόταν, από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.

Μπορούν, λοιπόν, οι νομενκλατουρίστες της Νέας Δημοκρατίας, η εντόπια οικονομική ελίτ και τα παπαγαλάκια τους, στην αποκαλούμενη "πνευματική" ελίτ του τόπου αυτού, να πανηγυρίζουν και να διαφημίζουν, ως "πρωτοφανή" και "απροσδόκητη" την συμμετοχή των κομματικών, που συμμετείχαν, σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές. Όλο και κάποιους αφελείς θα βρουν, για να τους πιστέψουν, αλλά μέχρι εκεί, διότι παρακάτω, δεν έχει. Και δεν πρόκειται να έχει, όσο φιλότιμες προσπάθειες και αν καταβάλουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται, για να κρατήσουν τον, πολλαπλώς, διασωληνωμένο μεγάλο ασθενή, που λέγεται Νέα Δημοκρατία, εν ζωή.

Πέρα, από κάποιες αναλαμπές και παρατάσεις, στον οδυνηρό βίο της, δεν πρόκειται να επιτύχουν, τίποτε περισσότερο. Και τούτο, επειδή, αν εξετάσουμε και την ηλικιακή ταυτότητα αυτών, που ψήφισαν, στις εσωκομματικές εκλογές, τότε θα διαπιστώσουμε ότι, έτσι όπως βαδίζει το τωρινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έτσι όπως το κατάντησαν ο Κώστας Καραμανλής, αρχικά και στην συνέχεια, ο, απίστευτα, ανίκανος και λειτουργικά, αγράμματος Αντώνης Σαμαράς, το μέλλον του είναι το ίδιο μελαγχολικό, με το μέλλον των κομματικών ψηφοφόρων, που συμμετείχαν, στις δύο εκλογικές διαδικασίες του Δεκεμβρίου και του Ιανουαρίου, αφού, όπως φαίνεται, από τα πρώτα στοιχεία, που έχουν διαρρεύσει, το 85% των συμμετεχόντων ήταν ηλικίας, από 65 ετών και άνω και μάλιστα, φαίνεται ότι, κάπου το 70%, αυτών των ηλικιωμένων κομματικών ψηφοφόρων ανήκε, σε ανθρώπους των οποίων οι ηλικίες ήσαν, από 70 ετών και άνω.

Έτσι, αφού αφήσουμε, στην άκρη, αυτούς τους προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς, που θέλουν να δώσουν ένα φιλί ζωής, στην μισοβυθισμένη κομματική ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης της χώρας και με αυτά τα πραγματικά δεδομένα, που, συγκριτικά και εντός των απαραίτητων ορίων και περιορισμών, αποτιμήσαμε, επανερχόμαστε, σε αυτό που, ήδη, έχουμε πει ότι απέδειξε η διπλή εσωκομματική αναμέτρηση και το οποίο είναι το μόνο, που μπορεί να προσμετρηθεί, στα ενεργά, υπέρ της Νέας Δημοκρατίας. Δηλαδή, στην ανθεκτικότητα του σκληρού της πυρήνα, η οποία, όμως, είναι, απολύτως, κατανοητή και φυσιολογική, όταν κάποιος αναλύσει τα δεδομένα των κοινωνιών και των ανθρώπινων συμπεριφορών, που κινούνται, εντός των κοινωνιών αυτών.

Έτσι, είναι η ίδια η κοινωνική και ψυχολογική συγκρότηση του ατομικού και κοινωνικού συντηρητισμού, ο οποίος αποτελεί τον δομικό συνδετικό κρίκο, που συνέχει τις κοινωνίες, ως οντότητες, που, ως κοινωνικό εργαλείο, στηρίζει και συντηρεί την ανθεκτικότητα της κομματικής και της εκλογικής επιρροής της Νέας Δημοκρατίας, ως ενός, κατ' εξοχήν, συντηρητικού κόμματος, το οποίο, εκ φύσεως - όπως υποθέτουν οι ψηφοφόροι της -, κατέχει εκείνη την τεχνογνωσία και τις συνταγές, με τις οποίες η ελληνική κοινωνία θα εξέλθει, από την βαθύτατη και βαρύτατη κρίση, που την έχει βρει. 

Αυτή, τουλάχιστον, είναι η προσμονή και η εγγενής πίστη του σκληρού πυρήνα του χώρου των συντηρητικών. Μπορεί, όπως συμβαίνει, με κάθε είδους πίστεων, αυτή η πίστη να είναι, εξ ορισμού, ψευδής, επειδή στηρίζεται, σε ανορθολογικά δεδομένα και προφανώς, είναι, ως προς το περιεχόμενό της, ψευδής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι, οπωσδήποτε και σε κάθε περίπτωση, εσφαλμένη. Και τούτο επειδή το σφάλμα, ή ορθότητα μιας πίστης, ως ενεργού κοινωνικού εργαλείου, που σηματοδοτεί την πράξη και την δράση των κοινωνικών ομάδων, προς την μία, ή την άλλη κατεύθυνση, κρίνεται, από την περιστασιακή ορθότητα των πρακτικών κοινωνικών και πολιτικών προτάσεων, που καταθέτουν, προς εφαρμογή και τις οποίες, στην πράξη, εφαρμόζουν οι κοινωνικοί μηχανισμοί, οι οποίοι είναι αυτά τα κοινωνικά αντικείμενα, προς τα οποία απευθύνονται οι άνθρωποι, ως φορείς της εκάστοτε πίστης και των, κατά περίπτωση πιστευμάτων.

Και εδώ εντοπίζεται το τεράστιο πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο καταγράψαμε και στο προηγούμενο δημοσίευμα, που αφιερώσαμε, στις εσωκομματικές εκλογές του κόμματος αυτού, στις 16 του περασμένου Δεκεμβρίου, με τίτλο :  Πού πάει η "Νέα Δημοκρατία"; (Η ακραιφνής υποστήριξη του πτωματικού ιδεολογήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", ο διαρκής μαρασμός, η εντεινόμενη αποσύνθεση και η διαλυτική ανασύνθεση του συντηρητικού χώρου), ένα πρόβλημα, το οποίο, με πείσμονα τρόπο, επιχειρείται, από την νεοδημοκρατική νομενκλατούρα και την βλάκιστη "ευρωπαϊστική" ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ να αποκρυβεί και να τεθεί, εκτός συζητήσεως, παρά το γεγονός ότι έχει, πλέον, καταστεί ορατό, από την μεγίστη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, η οποία, η αλήθεια είναι ότι έχει κατατρομοκρατηθεί, από τις εμφανιζόμενες, ως συνέπειες, αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος, είτε αυτές είναι (μερικώς) υπαρκτές, είτε είναι ανύπαρκτες και προϊόντα μιας οργιαστικής φαντασίας, η οποία, όμως, χρησιμοποιείται, δολίως, προκειμένου να μην αντιμετωπισθεί, με ριζικό τρόπο, το πρόβλημα αυτό. Όλοι όσοι, όλα αυτά τα χρόνια, έχουν γνωρίσει την σκέψη μου, γνωρίζουν ποιό είναι το βασικό και κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. 

Το να το αναφέρουμε, για πολλοστή φορά, επαναλαμβάνοντάς το και εδώ, δεν βλάπτει. Κάθε άλλο. Όχι μόνο δεν βλάπτει, αλλά παραμένει και θα παραμένει, πάντοτε, απαραίτητο.

Το βασικό και κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι το ευρώ και η ζώνη του. Η ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, είναι η καίρια και αποκλειστικά, καθοριστική αιτία, που την οδήγησε, στην καταστροφή. 

Και όσο η ελληνική οικονομία παραμένει, στην ευρωζώνη και για όσο η ευρωζώνη παραμένει, μια νομισματική ένωση και δευτερευόντως, μια ατέλεστατη οικονομική ένωση, τόσο η ελληνική κοινωνία θα παραμένει, σε μια βαθειά και βαριά κρίση, ακριβώς, επειδή η ελληνική οικονομία είναι ασύμβατη, με τους κανόνες μιας νομισματικής ένωσης, η οποία χρησιμοποιεί, εκ συστάσεως, όπως κάθε νομισματική ένωση, ένα σκληρό νόμισμα, στο οποίο η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Αυτή είναι η αδιέξοδη κατάσταση, μέσα στην οποία έχει εμπλακεί η ελληνική οικονομία. 

Με αυτά τα δεδομένα, απολύτως, φυσικά και αναπότρεπτα, αυτή η κατάσταση αποτελεί και την ουσιώδη αιτία της κατακρήμνισης του παλαιού πολιτικού σκηνικού και της κοινωνικής, της κομματικής και της εκλογικής επιρροής της Νέας Δημοκρατίας. 

Όμως, αυτή η πνιγηρή και αδιέξοδη κατάσταση δεν έχει προκύψει, ως μια αναπόφευκτη μοίρα, δίκην φυσικού φαινομένου. Δεν ήλθε από το πουθενά, ούτε εμφανίστηκε, μέσα σε ένα κοινωνικό και οικονομικό κενό. 

Δυστυχώς, για την ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης της χώρας, για την Νέα Δημοκρατία, αυτό το αδιέξοδο, αυτή η ασφυκτική ποντικοπαγίδα είναι αποτέλεσμα και προϊόν των κεντρικών πολιτικών επιλογών του ιστορικού ιδρυτή του κόμματος, των παλαιών και πάντα, παρουσών βαρωνειών, που το διοικούν και αποφασίζουν, για την τύχη του, καθώς και της κομματικής νομενκλατούρας των μοντέρνων καιρών, που έχει διαδεχθεί τις παλαιότερες γενεές των κομματικών στελεχών. 

Είναι όλοι αυτοί, μαζύ με τους "εκσυγχρονιστές" του Κώστα Σημίτη και τον εντόπιο ευρωκομμουνισμό του Λεωνίδα Κύρκου, ως γαγγραινική απόφυση του εντόπιου ευρωσταλινισμού, που φέρουν, στους μαμόθρεπτους και μαλθακούς ώμους τους, την βαρύτατη, την, κυριολεκτικά, ασήκωτη ευθύνη, για την παρούσα κατάντια της χώρας.

Με αυτά τα δεδομένα, η μόνη λύση, για την ανάταξη της κοινωνικής, της πολιτικής, της κομματικής και της εκλογικής επιρροής της Νέας Δημοκρατίας, είναι η υπέρβαση των ακολουθούμενων πολιτικών, που στηρίζουν την παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, η ριζική αλλαγή αυτών των πολιτικών και η επιδίωξη, για μια συμφωνία, μιας οργανωμένης και ασφαλούς εξόδου της Ελλάδας, από το ευρώ και την ζώνη του, με την επιστροφή, σε ένα εθνικό νόμισμα - στην δραχμή, ή όπως αλλιώς και αν αυτό το εθνικό νόμισμα ονομασθεί.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην προεδρία της παραδοσιακής κομματικής ναυαρχίδας της συντηρητικής παράταξης είναι η χειρότερη δυνατή επιλογή, για την Νέα Δημοκρατία. 

 

Ο υιός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ως εκφραστής του αποκαλούμενου ακραίου Κέντρου και ως ακραιφνής φιλελεύθερος (όχι, πάντως, νεοφιλελεύθερος και φυσικά, ούτε θατσερικός), είναι και παραμένει, ακράδαντα, πιστός, στο ευρώ και στην ζώνη του. Και φυσικά, παραμένει προσκολλημένος, στην παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, με κάθε θυσία. 

Αυτή η κεφαλαιώδης προγραμματική τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πολύ δυσοίωνη, για το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και αν υπάρξουν κάποιες αναλαμπές, για το κόμμα αυτό, ως αποτέλεσμα των τακτικισμών και των πολιτικών ελιγμών, που θα ακολουθήσει ο νέος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. 

Και, φυσικά, ανάλογα, με την έκταση αυτών των τακτικισμών και των ελιγμών, που θα του επιτραπούν, από τους ξένους δανειστές, με τους οποίους υπάρχει, πέρα, από την ιδεολογική συγγένεια και μια πολιτική και προγραμματική εγγύτητα, που σε κάποια σημεία φθάνει, στα σημεία της ταύτισης.

Αυτό, πάντως, που πρέπει να ομολογήσω είναι ότι η εκλογική τακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη υπήρξε αξιοθαύμαστη. Και φυσικά, πρέπει να του αναγνωρίσω το γεγονός ότι έσφαλα, πρώτον, γιατί δεν θεωρούσα την εκλογή του, ως το πιθανότερο σενάριο και δεύτερον, επειδή είχα την γνώμη ότι δεν έχει προσωπικές πολιτικές ικανότητες. Εκ των πραγμάτων, προκύπτει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να είναι τέκνο μιας μεγάλης και πολύπειρης πολιτικής οικογένειας, αλλά δεν αρκέστηκε, σε αυτές τις δάφνες. Προχώρησε και πήγε πολύ πιο πέρα. Διεκδίκησε και κέρδισε μια εκλογική μάχη και την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, που φαινόταν ότι ήταν, για τον ίδιο, χαμένη.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκίνησε, από το μηδέν, αφού ο μηχανισμός του υπέργηρου πατέρα του και της αδελφής του και η επιρροή του, στην κομματική βάση, στην οποία απευθύνεται η μεγάλη πολιτική οικογένεια των Χανίων είναι μεγέθη υπολογίσιμα. Αυτά, όμως, από μόνα τους, υπήρξαν ανεπαρκή και δεν θα μπορούσαν να του δώσουν την νίκη. 

Ως εκ τούτου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποχρεώθηκε να κτίσει συμμαχίες, οι οποίες, τελικά, αποδείχτηκαν επιτυχείς. Όμως, αυτές οι συμμαχίες αποδείχτηκαν επιτυχείς, διότι, προηγουμένως, ο ίδιος έδειξε ότι πληροί κάποιες βασικές προϋποθέσεις, που υπήρξαν, πολύ σημαντικές και χωρίς αυτές, οι συμμαχίες, που συγκρότησε, δεν θα είχαν υπάρξει, ή θα είχαν καταστεί ατελέσφορες. 

Ας τις δούμε :

1) Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να παρουσιάσει την υποψηφιότητά του, ως αντισυστημική υποψηφιότητα και να πείσει τους ψηφοφόρους ότι, όντως, αυτό συμβαίνει, παρά το γεγονός ότι είναι μέλος μιας μεγάλης και παραδοσιακής πολιτικής οικογένειας. Όσο και αν φαίνεται περίεργο αυτό το κατάφερε, επειδή, μέσα, στον χώρο της συντηρητικής παράταξης, ο πατέρας του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και όλη η οικογένειά του ήσαν μειοψηφία και αντιμετωπίζονταν, με καχυποψία, με δυσπιστία, στα όρια της απέχθειας, από τον καραμανλισμό και τις λοιπές βαρωνείες της Νέας Δημοκρατίας. Για τον λόγο αυτόν, άλλωστε, η οικογένεια Μητσοτάκη δεν μπόρεσε να επηρεάσει τις πολιτικές και τις κομματικές εξελίξεις, μέσα στην Νέα Δημοκρατία, από τον Οκτώβριο του 1993, που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραιτήθηκε, από την πρωθυπουργία και την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μετά την μεγάλη του ήττα, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, στις βουλευτικές εκλογές της 10/10/1993. Οι, κατά καιρούς, υποψηφιότητες της Ντόρας Μπακογιάννη - Μητσοτάκη, για την προεδρία του κόμματος, το 1996 και το 2009, προσέκρουσαν στον αδιαπέραστο τοίχο των καραμανλικών.

2) Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο και αν διαφωνεί κάποιος (όπως εγώ), δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει ότι το πολιτικό πρόγραμμα, που παρουσίασε και το οποίο υπερασπίστηκε, όντας ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα του ακραίου κέντρου, ήταν ένα πρόγραμμα, με σαφείς και καθαρές ιδέες, οι οποίες έπειθαν εκείνους, που είναι ευεπίφοροι, σε αυτές και ψάχνουν μια ευκαιρία σωτηρίας και δικαίωσης, την ίδια ώρα, που η κυβερνώσα αριστερά του Αλέξη Τσίπρα εφαρμόζει - με τον τρόπο που εφαρμόζει - τα μέτρα του 3ου Μνημονίου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπεισε ότι μεσοβέζικες λύσεις δεν χωρούν και ότι ο ίδιος θα εφαρμόσει, πολύ καλύτερα, το αποκαλούμενο και εκλαμβανόμενο, ως μεταρρυθμιστικό, κομμάτι των μνημονιακών υποχρεώσεων, που έχει αναλάβει ο "ευρωπαϊστικός" πολιτικός κόσμος της χώρας.

3) Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπεισε ότι μπορεί να επαναφέρει, στην Νέα Δημοκρατία, ένα πολιτικό και κομματικό κοινό, το οποίο έχει απομακρυνθεί, από αυτήν, στην διάρκεια των προηγούμενων χρόνων και ότι το κόμμα αυτό, υπό την ηγεσία του, θα παύσει να είναι ένα κόμμα γερόντων, παρά το γεγονός ότι επανέφερε τον Αντώνη Σαμαρά και τους ανθρώπους του, από την πίσω πόρτα. Στην πραγματικότητα, οι ισχυρισμοί του μπορεί να είναι - και είναι - υπερβολικοί, αλλά η αλήθεια είναι ότι η παρουσία του, στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, θα ασκήσει τεράστια πίεση στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, το μέλλον του οποίου είναι, απολύτως, δυσοίωνο, αφού το πιθανότερο σενάριο είναι ότι το κόμμα αυτό θα διαλυθεί και τα στελέχη του, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, καθώς και ένα ικανό κομμάτι των ψηφοφόρων του θα ελκυσθούν και πιθανότατα, θα απορροφηθούν, από την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, την ίδια στιγμή, που άλλοι μικρότεροι φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθροι χώροι, που εκφράζονται, από τον Θάνο Τζήμερο, τον Θεόδωρο Σκυλακάκη και άλλους, θα ενσωματωθούν, στην Νέα Δημοκρατία. Αλλά πέρα, από όλους αυτούς και το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ και (λιγότερο) η Ένωση Κεντρώων θα υποστούν μεγάλες πιέσεις και θα έχουν απώλειες, αφού η πολιτική εκδοχή του ακραίου Κέντρου, που εκφράζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να καταστεί και κατά πάσα πιθανότητα, θα καταστεί ελκυστική, για τους χώρους αυτούς. Μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ θα έχει ένα ειδικό πρόβλημα, αφού ο Ευάγγελος Βενιζέλος και (ακόμη περισσότερο) τα στελέχη, που τον υποστηρίζουν, μπορούν να ελκυσθούν, από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αφού η εκλογή του, στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, κλείνει, σε όλους αυτούς, την πόρτα, για μια ανεξάρτητη πορεία, στο χώρο του Κέντρου και τους αποδυναμώνει, ακόμη περισσότερο, μέσα, στο ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά, όπου η αναβίωση του φαντάσματος του μητσοτακισμού θα αναπτερώσει κάποιες φρούδες ελπίδες, για μια αναγέννηση του παλαιού κραταιού κόμματος του σοσιαλιστικού χώρου. 

 4) Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πρώτ' απ' όλα, έπεισε το ισχνό κομματικό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας, που τον ψήφισε, ότι αυτός είναι εκείνος, από τους υποψηφίους, που μπορεί να νικήσει τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν έχει σημασία, αν το μπορεί. Σημασία έχει ότι, με τον πολιτικό του λόγο, έπεισε ότι αυτός μπορεί να το κάνει. Όπως, επίσης, έπεισε ότι αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι άλλοι. Και κυρίως, ότι δεν μπορούν να το κάνουν, ανάμεσα, στα άλλα και επειδή δεν το πίστευαν ότι μπορούν να το κάνουν, αλλά και δεν το ήθελαν, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και οι καραμανλικοί, που τον στήριζαν.

5) Τελικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δίστασε να εκμεταλλευθεί την επικρατούσα, στις τάξεις των παραδοσιακών συντηρητικών κομματικών ψηφοφόρων, δυσαρέσκεια, σε βάρος του Κώστα Καραμανλή και, να στραφεί, κατά του καραμανλισμού, κατά του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού και του κομματικού του μηχανισμού, αντιλαμβανόμενος ότι μπορεί να τον κερδίσει, τώρα, που, για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, ήταν διασπασμένος, εξουθενωμένος και μειοψηφικός, λόγω της υποψηφιότητας του Απόστολου Τζιτζικώστα, εκμετάλλευόμενος τον εμφύλιο πόλεμο, που είχε ξεσπάσει, στις τάξεις του, ιδιαίτερα, στην Βόρεια Ελλάδα. Αυτή την σύγκρουση, με τον Κώστα Καραμανλή και τους καραμανλικούς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης την επέλεξε, συνειδητά και βάσει σχεδίου, όπως, άλλωστε, φάνηκε και από την θορυβώδη άρνησή του, τον Φεβρουάριο του 2015, να ψηφίσει τον καραμανλικό Προκόπη Παυλόπουλο, ως πρόεδρο του κράτους. Η ήττα του παραδοσιακού καραμανλικού μηχανισμού υπήρξε σαφής και αναμφισβήτητη και προήλθε, από το γεγονός ότι οι νεοδημοκράτες χρεώνουν, στον Κώστα Καραμανλή, την υπερεξαετή σιωπή του, μετά την παράδοση της κυβερνητικής εξουσίας, στο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και την παραίτησή του, από την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης, του χρεώνουν και το γεγονός ότι, τον Νοέμβριο του 2009, τους οδήγησε να ψηφίσουν τον Αντώνη Σαμαρά, με αποτέλεσμα να οδηγήσει το κόμμα τους και την χώρα, στα τωρινά τους χάλια. Και φυσικά, ακριβώς επειδή αυτοί οι ψηφοφόροι έχουν δίκιο, σε όσα καταλογίζουν, στον Κώστα Καραμανλή ψήφισαν, ενάντια, στις υποδείξεις του. Το γεγονός ότι η ψήφος τους αυτή παρατείνει τα αδιέξοδα είναι κάτι που θα το διαπιστώσουν, στην πορεία, αφού, κακά τα ψέματα, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.


Πάνω σε αυτά τα δεδομένα και σε αυτές τις βάσεις είναι που στηρίχθηκε και υπήρξε επιτυχής η πολιτική των συμμαχιών, που έστησε, όπως φαίνεται, ήδη, από τον πρώτο γύρο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. 





Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι διασπασμένοι καραμανλικοί επιδίωκαν την εκλογή του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, από τον πρώτο κιόλας γύρο, όπως είχαν πράξει, το 2009, με τον Αντώνη Σαμαρά, για να αποφύγουν έναν δεύτερο γύρο, ο οποίος, πάντοτε, κρύβει παγίδες. Για τον λόγο αυτόν, οι καραμανλικοί είδαν με καλό μάτι και επέτρεψαν την υποψηφιότητα του Σπυρίδωνα - Άδωνι Γεωργιάδη, παρά το γεγονός ότι αυτή υποβλήθηκε, εκπρόθεσμα. Ο πληθωρικός και αυτοπροσδιοριζόμενος, ως δεξιός, βουλευτής και η υποψηφιότητά του, αφαιρούσαν ψήφους, από τον Απόστολο Τζιτζικώστα, αλλά και κρατούσαν την υποψηφιότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε χαμηλά επίπεδα, επειδή ο παλαιός βουλευτής του ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη έχει παρεμφερείς φιλελεύθερες απόψεις, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γεγονός, που του επέτρεπε να απευθύνεται στα εκλογικά ακροατήρια και των δύο άλλων αντίπαλων του Βαγγέλη Μεϊμαράκη και να τους αφαιρεί ψήφους.

Το εναλλακτικό σχέδιο των καραμανλικών ήταν ότι, εάν αυτό δεν γινόταν δυνατό και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν ελάμβανε το 50%+1, από τον πρώτο γύρο, τότε, θα έπρεπε το ποσοστό του να ήταν όσο το δυνατό πιο κοντά, στο 50% και πάντως, αρκετά, πάνω από το 40%. Σε αυτή την περίπτωση, αντίπαλος του Μεϊμαράκη δεν θα έπρεπε, σε καμμία περίπτωση, να είναι ο "απείθαρχος" (και πιθανώς, επικίνδυνος, για ακροδεξιές πολιτικές συμμαχίες) Απόστολος Τζιτζικώστας, ο οποίος, ως νέος και άφθαρτος, κρίθηκε ότι ήταν επικίνδυνος να κερδίσει την επαναληπτική εκλογή.

Τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν τον έλαβαν και πολύ υπόψη, στους λογαριασμούς τους, οι καραμανλικοί. Θεωρούσαν ότι, ως γόνος της οικογένειας Μητσοτάκη και ως ένα, κοινωνικά, αντιπαθές ενεργό μέλος της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, ήταν του χεριού τους, σε τυχούσα επαναληπτική εκλογή. Γι' αυτό και τον προτίμησαν, ως αντίπαλο. 

Κάπου εκεί την πάτησαν οι διασπασμένοι καραμανλικοί. Και αυτό συνέβη, διότι η διάσπαση κατέστησε την ομάδα τους μειοψηφική, μέσα στην Νέα Δημοκρατία, με αποτέλεσμα, όχι μόνο να μην μπορέσουν να εκλέξουν, ως αρχηγό του κόμματος τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, αλλά δεν μπόρεσαν να ανεβάσουν το ποσοστό του, ούτε καν στο 40%. Πήρε λιγότερο και αν και η διαφορά του, από τον δεύτερο, ήταν πάνω από 11 μονάδες, η νίκη του ευνοούμενου του Κώστα Καραμανλή δεν ήταν δεδομένη, αν και τελικά, κατάφεραν να μην περάσει, στον δεύτερο γύρο ο Απόστολος Τζιτζικώστας, ο οποίος είχε την απρόσμενη στήριξη του Αντώνη Σαμαρά, αν και κατά το χρονικό διάστημα, που ο Σαμαράς ήταν πρωθυπουργός, οι συγκρούσεις τους είχαν φθάσει, σε ακραία επίπεδα. 

Έτσι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε, στον δεύτερο γύρο και τράβηξε μαζύ του, αμέσως, τον Άδωνι Γεωργιάδη και έμμεσα, τον Απόστολο Τζιτζικώστα, ο οποίος δεν ξέχασε την ζημιά, που του έκαναν ο Κώστας Καραμανλής και οι μηχανισμοί του, ενώ, παράλληλα, στηρίχθηκε και από τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, προφανώς, χρέωσε, στον Κώστα Καραμανλή το γεγονός ότι οδηγήθηκε, στην παραίτηση, από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, σε μια στιγμή, η οποία υπήρξε, απολύτως, ακατάλληλη και κατά την οποία ο ίδιος θεωρούσε ότι θα δικαιωνόταν, πολιτικά, μετά την τεράστια πολιτική κυβίστηση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του και την ψήφιση του 3ου Μνημονίου.  





Ο Σπυρίδων - Άδωνις Γεωργιάδης, ως βουλευτής του ΛΑΟΣ και επαγελματίας βιβλιοπώλης, "λούζει", στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, τον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο, προηγουμένως, στην δεκαετία του 1990, είχε, ως αρχηγό, στην Πολιτική Άνοιξη. Στην συνέχεια τον υπηρέτησε, ως κομματικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και ως υπουργός, στην κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων. Τέτοιες οπορτουνιστικές συμπεριφορές, τις έχει, η τρέχουσα πολιτική πρακτική. Βγαίνει (και) έτσι, το πολιτικό μεροκάματο. Κακώς, αλλά βγαίνει...




14/7/2011 Ο Άδωνις Γεωργιάδης κοροϊδεύει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για την σχέση του, με την SIEMENS. Ο οπορτουνισμός κτυπάει ταβάνι, αφού, τώρα, ο θορυβώδης πολιτικός, που αυτοπροσδιορίζεται, ως δεξιός και πατριώτης, ενώ είναι φανατικός οπαδός των Μνημονίων, εμφανίζεται, ως "μητσοτακικότερος", από τους παραδοσιακούς μητσοτακικούς. Είπαμε : Έτσι βγαίνει το πολιτικό μεροκάματο...



Όλη αυτή η εκλογική συμμαχία, που στήριξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μπορεί να μην είχε καμμία πολιτική ομοιογένεια και σε έναν σημαντικό βαθμό, να ήταν (και ήταν) τακτικιστική, ευκαιριακή και τυχοδιωκτική - διότι όλοι αυτοί, κατά καιρούς, έχουν σύρει τα, εξ αμάξης, ο ένας, στον άλλον -, αλλά έγινε δυνατό να οικοδομηθεί. Και η συμβολή του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι προφανές ότι υπήρξε καθοριστική.

Με αυτά τα δεδομένα, η ασθενής και κουτσουρεμένη καραμανλική πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας (μην ξεχνάμε ότι η οικογένεια του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη στήριξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη) δεν μπορούσε, πλέον, να πείσει τον μέσο ψηφοφόρο, που πήρε μέρος, στην επαναληπτική εκλογή της 10ης Ιανουαρίου. Η εκλογή του Βαγγέλη Μεϊμαράκη κατέστη αβέβαιη.

Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, το τελικό κτύπημα, στην υποψηφιότητα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, δόθηκε από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, που, με την ¨Αυγή¨ και όλα τα λοιπά διαθέσιμα μέσα, πήραν θέση, υπέρ της υποψηφιότητας του υποψηφίου, που είχε την υποστήριξη των εναπομεινάντων καραμανλικών. 

Η ενέργεια αυτή της κυβέρνησης να εκδηλώσει την εύνοιά της, στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και η διαφήμιση των όποιων παρασκηνιακών πάρε-δώσε του Αλέξη Τσίπρα, με τον Κώστα Καραμανλή και τον Προκόπη Παυλόπουλο, οδήγησε τους ταλαντευόμενους συντηρητικούς ψηφοφόρους να διαλέξουν στρατόπεδο. Και φυσικά, αυτοί διάλεξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το ερώτημα είναι : Γιατί η κυβέρνηση πήρε θέση, με αυτόν τον τρόπο, υπέρ του υποψήφιου των καραμανλικών; 

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτή η ενέργεια δεν ήταν, καθόλου, αθώα. Προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας και το δικό του πολιτικό επιτελείο θέλησαν να κινητοποιήσουν τα αντανακλαστικά των παραδοσιακών κομματικών ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και να τους στρέψουν, στην αντίθετη κατεύθυνση, από αυτήν, που εμφάνιζαν ότι επιθυμούσαν.

Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε, ως αντίπαλό του, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, επειδή, προφανώς, εκτίμησε ότι η εκλογή του ακραίου κεντρώου και φιλελεύθερου πολιτικού, με τις "ακροδεξιές" συμμαχίες των Άδωνι Γεωργιάδη, Μαυρουδή (Μάκη) Βορίδη, Απόστολου Τζιτζικώστα και Αντώνη Σαμαρά, θα συσπειρώσει την αποσυσπειρωμένη εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ και θα του προσκομίσει, μακροπρόθεσμα, συμμάχους, από τον κονιορτοποιημένο χώρο της κεντροαριστεράς, σε συνδυασμό, με μια, πολύ πιθανή, δραστική αλλαγή του εκλογικού νόμου, η οποία θα αλλάξει τα δεδομένα του εκλογικού τοπίου και της πολιτικής σκηνής, στην χώρα μας.

Τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα από έναν κλασικό μακιαβελλικό σχεδιασμό, κατάφερε να επιβάλει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, οδηγώντας ένα κρίσιμο τμήμα του εκλογικού σώματος, που ψήφισε, στις επαναληπτικές εσωκομματικές εκλογές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην υπεψήφισή του.

Το ζήτημα είναι αν αυτή η στρατηγική πολιτική κίνηση, που έκανε, θα αποδώσει τα, από τον ίδιο, αναμενόμενα. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι η κίνηση αυτή του επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ (Χριστόφορος Βερναρδάκης, Κώστας Πουλάκης κ.α.) δεν θα αποδώσει, αυτά, που περιμένει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Αλλά αυτό είναι κάτι, που θα πρέπει να περιμένουμε να το δούμε...