Ρωσία, Κίνα και ISIS : Η Δύση ηττάται, στην Συρία, μαζεύοντας πτώματα, στο Παρίσι. (Ο τραγικός απολογισμός ενός πολέμου, που ήταν και εξακολουθεί να είναι αχρείαστος).

Η διάλυση του Ιράκ, με την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, τον Μάρτιο του 2003, ύστερα την απρόκλητη επίθεση του απίθανου George Bush jr και του ανερμάτιστου επιτελείου του και η εγκατάλειψή του, το 2011, από τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής, χωρίς καμμιά πραγματική εναλλακτική κατάσταση, στην χώρα αυτή, σε συνδυασμό, με την περιβόητη αμερικανική πολιτική της "αραβικής άνοιξης", που ξήλωσε το καθεστώς της Λιβύης και ξεχαρβάλωσε το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ, στην Συρία, ενώ, παράλληλα, κόντεψε να διαλύσει και την Αίγυπτο, αποτελούν τις αιτίες των σημερινών εξελίξεων, στον χώρο της Μέσης Ανατολής. Η Δύση έπαιξε και έχασε. Και καλώς, έχασε...



Από την εποχή, που δημοσίευσα το κείμενό μου, για τον υποδαυλιζόμενο, από τις Η.Π.Α. και την Δύση, εμφύλιο πόλεμο, στην Συρία (έναν πόλεμο, που ήταν και εξακολουθεί να είναι αχρείαστος), με τίτλο : Ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, για την ανατροπή του Bashar al Assad και η σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων Η.Π.Α. - Ρωσίας - Κίνας, για το Ιράν και τα πετρέλαια. (Ένας πόλεμος δι' αντιπροσώπων), έχει κυλήσει πολύ νερό, στο αυλάκι. Έχουν περάσει περισσότερο, από τρία χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι εξελίξεις, που ακολούθησαν, όλον αυτόν τον καιρό, όπως, επίσης και όλα όσα συμβαίνουν, στις ημέρες μας, με τα επίμονα και επαναλαμβανόμενα, εντός του 2015, αιματηρά γεγονότα, στο Παρίσι και ευρύτερα, στην Γαλλία, έρχονται να επιβεβαιώσουν τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα, που είχα κάνει εκείνη την εποχή.

Η Δύση οδεύει, προς μια ονειδιστική ήττα, όχι, μόνο, στα πεδία των μαχών, όπου οι αντιπρόσωποί της ηττώνται, κατά κράτος, αλλά έχει βρεθεί και χωρίς αξιόλογη δύναμη πυρός, επί του εδάφους, αφού η κυριαρχία των πολιτικοστρατιωτικών τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, (το διαβόητο ISIS), που έχουν στραφεί εναντίον της και τους οποίους αυτή, μαζί με τα αραβικά κράτη του Κόλπου και την Τουρκία του Ερντογκάν, εξόπλισε και εξέθρεψε, προκειμένου, όλοι μαζύ, να ανατρέψουν, το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ, είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη.

Το Ισλαμικό Κράτος των σουνιτών τζιχαντιστών, το οποίο εμφανίζεται, ως ένα νέο Χαλιφάτο, στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ, δεν αστειεύεται, ως προς την πολιτικοστρατιωτική του ατζέντα. Από την στιγμή, που οι ηγέτες του μπόρεσαν να αποκτήσουν μια ικανή και μεγάλη έκταση, στα συριακά εδάφη, που απέσπασαν, από τον στρατό του Άσαντ και παράλληλα, κατάφεραν, χωρίς δυσκολία, να αποσπάσουν ένα μεγάλο κομμάτι, από τα εδάφη του Ιράκ, αμέσως, μόλις, τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής εγκατέλειψαν την χώρα αυτή, την οποία, χωρίς ουσιώδη λόγο, κατέκτησαν, τον Μάρτιο του 2003, ανατρέποντας το σουνιτικό μπααθικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, η κυριαρχία των ριζοσπαστικοποιημένων ισλαμιστών του ISIS, στην περιοχή αυτή και η ανάπτυξη της πολιτικής τους ατζέντας, ήταν δεδομένη.

Οι Αμερικανοί δεν έκαναν τίποτε άλλο, από το να καταστρέψουν την χώρα αυτή, αποσύροντας, στα τέλη του 2011, τα στρατεύματά τους και αφήνοντάς την, στην κακή της τύχη και στις ορέξεις των γειτονικών ισλαμιστών, που μάχονταν κατά του Μπασάρ αλ Άσαντ, οι οποίοι, φυσικά, δεν μπορούσαν να βρουν καλύτερη, γι' αυτούς, ευκαιρία, για την επέκταση της εδαφικής τους κυριαρχίας και την αύξηση της πολιτικής και της ευρύτερης εξουσιαστικής τους επιρροής. Η άφρων αμερικανική αποχώρηση, από το Ιράκ, άνοιξε τον δρόμο, στο Ισλαμικό Κράτος και η ηγεσία του, μαζύ με τα ένοπλα τμήματά του, με την υποστήριξη παλαιών αξιωματικών του έκπτωτου σανταμικού καθεστώτος, αυτόν τον δρόμο, τον βάδισαν.

Ο, παραπάνω, εικονιζόμενος Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί και οι άλλοι ηγέτες του Ισλαμικού Κράτους ευρισκόμενοι μπροστά, στην ουσιαστική αδυναμία τους να ανατρέψουν το καθεστώς του σιίτη Άσαντ και να επεκτείνουν τα εδαφικά τους κέρδη, στην Συρία, φρόντισαν να καλύψουν το κενό, που άφησε πίσω τους, η αποχώρηση του αμερικανικού στρατού, από το γειτονικό Ιράκ και κατέλαβαν ένα μεγάλο τμήμα των ιρακινών εδαφών, στα οποία κατοικούν οι ομόθρησκοι, με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, σουνίτες μουσουλμάνοι, αφού ο ιρακινός στρατός, τον οποίο είχαν συγκροτήσει και εκπαιδεύσει οι Αμερικανοί, κατέρρευσε, χωρίς να προβάλει καμμία ουσιαστική αντίσταση.

Και φυσικά, από την δική τους πλευρά, οι ηγέτες των τζιχαντιστών έπραξαν, ορθότατα, αφού η μεγάλη εδαφική επέκταση, που πέτυχαν, στο Ιράκ και στις πετρελαιοπηγές του, τους απέφερε, μαζύ με την χρηματοδότηση, από την Σαουδική Αραβία (και όχι, μόνο), εκείνους τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, που τους ήσαν αναγκαίοι, για να στερεώσουν την κυριαρχία τους και να συμπεριφέρονται, ως ηγέτες ενός μη επίσημου κράτους, το οποίο, όμως, ασκεί όλες εκείνες τις λειτουργικές δραστηριότητες, που ασκεί κάθε κράτος. Καλύτερη ευκαιρία δεν μπορούσαν να βρουν. Και αυτή η ευκαιρία τους δόθηκε, έτοιμη. Κυριολεκτικά, στο πιάτο.

Με αυτό τον τρόπο, το ραντεβού, που έκλεισε ο αλ Μπαγκνταντί, ο ηγέτης των πολιτικών τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε, στους Αμερικανούς, όταν, το 2009, τον άφηναν να φύγει, από ένα αμερικανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων, στο Ιράκ, λέγοντας, στους φρουρούς του : "Τα λέμε στη Νέα Υόρκη, παιδιά", πραγματοποιήθηκε, σε άλλη τοποθεσία. Αυτή η τοποθεσία, βέβαια, δεν ήταν η Νέα Υόρκη. Είναι η Συρία και το Ιράκ.

Ότι αυτόν τον άνθρωπο - όπως και πολλούς άλλους - τον άφησαν ελεύθερο οι Αμερικανοί, είναι προφανές ότι δεν ήταν τυχαίο. Δεν τον άφησαν να πάει στο σπίτι του. Δεν ήταν αυτές οι προθέσεις του. Και είναι, περίπου, σίγουρο ότι αυτές δεν ήσαν ούτε οι προθέσεις των απελευθερωτών του. Εκείνη την εποχή, ο Barack Obama και η Hillary Clinton, ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησής του πρώτου, ετοίμαζαν, μαζύ με τις μυστικές τους υπηρεσίες, την αποκαλούμενη "αραβική άνοιξη", με κεντρική επιδίωξη την ανατροπή των δεδομένων, στον αραβικό κόσμο και στην Μέση Ανατολή, έχοντας ως κύριους στόχους, το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι, στην Λιβύη και του Μπασάρ αλ Άσαντ, στην Συρία και αποσκοπώντας, στην αποβολή των Ρώσων και των Κινέζων, από την περιοχή και το σφίξιμο του κλοιού, γύρω από το σιιτικό Ιράν.

Στις 16/3/2003 ο Αμερικανός πρόεδρος George Bush jr μπορούσε, με το γνωστό αλαζονικό ύφος του, να διακηρύσσει ότι σκόπευε να γράψει το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., στα παλαιότερα των υποδημάτων του και ότι θα έκανε τον πόλεμο, στο Ιράκ, ό,τι και αν αποφάσιζε ο Ο.Η.Ε., όπως, άλλωστε και έπραξε. Μια δεκαετία μετά, ο διάδοχός του, στην προεδρία των Η.Π.Α., ο Barack Obama, δεν μπόρεσε να πράξει το ίδιο, ηττώμενος, κατά κράτος...



Με κύριο εργαλείο τους τζιχαντιστές των απομειναριών της αλ Κάϊντα και τις νέες ισλαμικές πολιτικοστρατιωτικές οργανώσεις, που ανδρώθηκαν, πριν και μετά την δολοφονία του Οσάμα μπιν Λάντεν, από τους Αμερικανούς, τον Μάϊο του 2011, στο Πακιστάν και με την δραστική βοήθεια των νατοϊκών βομβαρδισμών, στους οποίους η Γαλλία πρωτοστάτησε, οι συνασπισμένοι Δυτικοί, υπό την καθοδήγηση των Η.Π.Α., μπορεί να άργησαν, αλλά, εν τέλει, κατάφεραν να ανατρέψουν το καθεστώς του Καντάφι, τον οποίο οι τζιχαντιστές, υπό τις επευφημίες της απερίγραπτης Hillary Clinton, δολοφόνησαν, με έναν βασανιστικό τρόπο, αφού η κινεζική ήγεσία επέτρεψε, στις Η.Π.Α. και στους λοιπούς Δυτικούς να το πράξουν. Στην Συρία, όμως, τα πράγματα ήσαν, εντελώς, διαφορετικά.

Στην Συρία, οι Η.Π.Α. και η Δύση δεν μπορούσαν να κηρύξουν πόλεμο. Όχι, γιατί δεν μπορούσαν να πάρουν ένα ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. - το οποίο, όντως, δεν μπορούσαν να το πάρουν, αφού η Ρωσία και η Κίνα δεν έδιναν, έστω και μια έμμεση συγκατάβαση, σε μια στρατιωτική επέμβαση των Η.Π.Α. και της Δύσης. Για τους ξιπασμένους Δυτικούς, ο Ο.Η.Ε. και το Συμβούλιο Ασφαλείας αποτελούν προφάσεις νομιμοποίησης των δραστηριοτήτων τους και φυσικά, αγνοούνται, επιδεικτικά και με περιφρόνηση, όταν τα διεθνή αυτά όργανα δεν επικροτούν τις ενέργειες, που οι Η.Π.Α. και η Δύση κρίνουν, ως απαραίτητες, για την διαχείριση και την προώθηση των συμφερόντων τους.

Αυτό, που φόβιζε και φοβίζει τις Η.Π.Α. και τις λοιπές δυτικές δυνάμεις, αυτό, που έχει αποτρέψει όλους αυτούς, στην περίπτωση της Συρίας, να ασκήσουν απροκάλυπτη επιθετική συμπεριφορά και να κηρύξουν τον πόλεμο, στο καθεστώς του Άσαντ, ήταν και είναι το ρωσοσυριακό αμυντικό σύμφωνο, το οποίο ισχύει, από την εποχή της "Σοβιετικής Ένωσης", με αντάλλαγμα την ρωσική στρατιωτική βάση, στην Λατάκεια, η απομάκρυνση της οποίας βρίσκεται, άλλωστε, στο επίκεντρο όλων αυτών των υπόγειων πολεμικών δραστηριοτήτων των Η.Π.Α., οι οποίες θέλουν να απομακρύνουν τους Ρώσους, από αυτή την μόνη εναπομείνασα βάση τους, στην Μοσόγειο.

Το πρόβλημα, λοιπόν, των Αμερικανών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους ήταν και είναι η Ρωσία και το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Αυτό και κανένα άλλο. Γι΄ αυτό και νόμισαν ότι μπορούσαν να κάνουν, στην Συρία, έναν πόλεμο, δι' αντιπροσώπων, αφού ο ανοικτός, ο ευθύς και ωμός πόλεμος ήταν απαγορευτικός, για τις Η.Π.Α. και τις άλλες δυνάμεις της Δύσης. Εάν οι Η.Π.Α. επιχειρούσαν, μια απροκάλυπτη και ευθεία πολεμική περιπέτεια, η Ρωσία θα εμπλεκόταν, σε αυτό τον πόλεμο και αυτή η εξέλιξη θα ήταν τόσο δραματική, που η Δύση δεν θα την άντεχε.

Γι' αυτό και ο Barack Obama δεν τόλμησε την στρατιωτική επέμβαση, στην Συρία, πριν, από τρία χρόνια και υποχρεώθηκε να πάρει πίσω τα αεροπλανοφόρα, που έστελνε, για να κτυπήσουν την Συρία και να ανατρέψουν το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ. Η αποφασιστική άρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν και η γνώση των καταστροφικών συνεπειών, μιας αγνόησης των σαφέστατων θέσεων της Ρωσίας, οδήγησαν τον Αμερικανό πρόεδρο, στην πολιτική αναδίπλωση και στην ντροπιαστική απόσυρση των αεροπλανοφόρων του.

Ήδη, από, τότε, οι Η.Π.Α. και οι άλλες δυτικές δυνάμεις, στο πεδίο της Συρίας, είχαν ηττηθεί.

Όμως, παρά την ήττα τους, δεν το έβαλαν κάτω. Συνέχισαν να πολεμούν, δι' αντιπροσώπων. Και αυτοί οι αντιπρόσωποι των Δυτικών, που χρηματοδοτούνταν, υποστηρίζονταν και εξοπλίζονταν, από τους Σαουδάραβες, τους Καταριανούς, τους Τούρκους και όλους όσους είχαν συμφέροντα, στην περιοχή να διώξουν τους Ρώσους και να "πνίξουν" τους Ιρανούς - και μέσω αυτών, τους Κινέζους -, δεν ήσαν άλλοι, από την συριακή σουνιτική αντιπολίτευση, στην οποία, πολύ γρήγορα, το πάνω χέρι πήραν οι τζιχαντιστές του Χαλιφάτου του Ιράκ και του Λεβάντε, δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος, οι καθοδηγημένοι ακτιβιστές του οποίου, την περασμένη Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου 2015, αιματοκύλισαν το Παρίσι.

Το αστείο και συνάμα, το τραγικό, στην όλη υπόθεση, είναι ότι οι Η.Π.Α. και οι δυτικοί σύμμαχοί τους, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν και φυσικά, εξακολουθούν να μην έχουν, το θάρρος και την ικανότητα να αντιμετωπίσουν την ρωσική στρατιωτική ισχύ και τις ολέθριες συνέπειες μιας χρήσης του ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου, με την οποία χρήση, προφανώς (αμέσως, ή εμμέσως), απειλήθηκαν, από τον Ρώσο πρόεδρο, δεν μπόρεσαν - στην πραγματικότητα, δεν θέλησαν και αρνήθηκαν, ως στρουθοκάμηλοι -, να αντιληφθούν το αδιέξοδο των όποιων ενεργειών τους, στον βαθμό, που η ρωσική ελίτ (και από κοντά και η κινεζική) ήταν αποφασισμένη να μην τους επιτρέψει, με οποιοδήποτε μέσον και με οποιοδήποτε κόστος, να ανατρέψουν το μπααθικό καθστώς της Δαμασκού και να μην επικρατήσουν, στην Συρία.

Έτσι, συνέχισαν να στηρίζουν την εξοπλισμένη, από τους ίδιους, συριακή αντιπολίτευση και τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, όσο απεχθείς και αν τους ήσαν οι τελευταίοι, οι οποίοι έθεταν, σε εφαρμογή, την δική τους πολιτική ατζέντα, η οποία περιλάμβανε και τους αποκεφαλισμούς των χριστιανών της Ασσυρίας, των ατυχών Γεζιντί, των διάφορων δυτικών ομήρων, των ανυπότακτων Κούρδων, καθώς και όλων όσων δεν υπέκυπταν και δεν αποδέχονται την ισλαμιστική ατζέντα του Χαλιφάτου. Και όλα αυτά οι κυβερνώσες ελίτ της Δύσης τα έπραξαν, με την κρυφή, αλλά και συνάμα ανόητη, έως αφελή και σε κάθε περίπτωση, φρούδα ελπίδα ότι το Ισλαμικό Κράτος - όσο αποκρουστικό και αν είναι - και οι λοιποί αντιπολιτευόμενοι το συριακό Μπάαθ και το καθεστώς του, θα κατάφερναν να καταβάλουν τον συριακό στρατό, ή να οδηγήσουν το καθεστώς αυτό, στην πλήρη κοινωνική κατάρρευση και στην εσωτερική αποσύνθεση.

Ανοησίες. Το κοσμικοσιιτικό καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ, όσο μειοψηφικό και αν είναι, εντός της Συρίας, αφού στηρίζεται, κυρίως, στην σιιτική μειοψηφία, από την οποία προέρχεται η ηγεσία του συριακού Μπάαθ, έχει ρίζες, μέσα στην σιιτική κοινότητα της χώρας, έχοντας, παράλληλα και την υποστήριξη των εκκοσμικευμένων στοιχείων, που προέρχονται, από την πλειοψηφική σουνιτική κοινότητα της χώρας. Και φυσικά, έχει, στα χέρια του, το καθεστώς, αυτό την κεντρική και την κυρίαρχη θέση στις θέσεις-κλειδιά της διοίκησης της Συρίας, τον στρατό της οποίας το σιιτικό στοιχείο έχει, υπό τον, περίπου, πλήρη έλεγχό του.

'Ετσι, το συριακό μπααθικό καθεστώς, με δεδομένη την υποστήριξη της Ρωσίας και της Κίνας και την πλήρη στρατιωτική στήριξη, επί του εδάφους, των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης και της μαχητικής Χεζμπολλάχ των σιιτών του σεΐχη Νασράλα του Λιβάνου, δεν ήταν δυνατό να πέσει και να υποκύψει, στους ένοπλους σχηματισμούς της συριακής αντιπολίτευσης και του Χαλιφάτου. Η δύναμη του πυρός αυτών των ομάδων δεν επαρκούσε, για ένα τέτοιο έργο.

Το δυστύχημα, για τις Η.Π.Α. και όλους αυτούς, που εμπλέκονται, στην αποσταθεροποίηση της συριακής κοινωνίας και στην διαδικασία της διάλυσής της, μέσα από τα τεράστια κύματα των προσφύγων, που έχουν δημιουργήσει, στις όμορες, με την Συρία, χώρες, οι οποίες δεν εμπλέκονται, στον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο της χώρας αυτής, είναι ότι το ξεδίπλωμα της πολιτικοστρατιωτικής και θρησκευτικής ατζέντας του Χαλιφάτου, με την ωμότητά της και με τις διαπραχθείσες βαρβαρότητες των τζιχαντιστών, κατέστησε απεχθές, όχι μόνο το ίδιο το Ισλαμικό Κράτος, αλλά και το σύνολο της αμερικανοκίνητης συριακής αντιπολίτευσης.

Οι επανειλημμένες αποτροπιαστικές ακρότητες, που οι άνθρωποι του Ισλαμικού Κράτους κάνουν, στην Συρία και στο Ιράκ, οι ανηλεείς μάχες τους, με τους Κούρδους και οι, κατά συρροήν, δολοφονίες, που οι ριζοσπαστικοποιημένοι νεαροί Γάλλοι μουσουλμάνοι τζιχαντιστές, αραβικής και λοιπής εξωευρωπαϊκής καταγωγής, διαπράττουν, στο Παρίσι, από την σφαγή, τον περασμένο Ιανουάριο, στο Charlie Hebdo, μέχρι το μακελειό της περασμένης Παρασκευής, με τους - μέχρι τώρα - 129 νεκρούς και τους 352 τραυματίες, έχουν απονομιμοποιήσει, στα μάτια των πολιτών της Δύσης, τον όποιον αγώνα δίδουν οι άνθρωποι αυτοί.

Μαζύ με αυτούς, φυσικά, όλες αυτές οι βαρβαρότητες έχουν απονομιμοποιήσει και τις δυτικές ελίτ, που στήριξαν, εκπαίδευσαν, χρηματοδότησαν και όπλισαν, τα χέρια αυτών των ανθρώπων, εκτρέφοντας τερατώδεις μηχανισμούς, οι οποίοι, τώρα, στρέφονται, κατά των κοινωνιών και των πολιτιών της Δύσης, ασκώντας μια πολιτική τρομοκρατίας, η οποία έχει μια μαζική και άκρως, αιματηρή έκταση, με αμέτρητα θύματα, τα οποία είναι, περισσότερο από σαφές ότι θα πολλαπλασιασθούν και πιθανότατα, θα λάβουν απίστευτες διαστάσεις, μπροστά, στις οποίες, ίσως, τα τραγικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, στην Νέα Υόρκη, που οργάνωσαν και σχεδίασαν ο Οσάμα μπιν Λάντεν και οι λοιποί επιτελείς της al Qaeda, θα ωχριούν. 

Οι πολιτικές, οικονομικές και λοιπές κοινωνικές ελίτ των Η.Π.Α. και των άλλων μεγάλων και κραταιών χωρών της Δύσης, που ασκούν εξουσία και εφαρμόζουν, άκριτα, τον, ήδη, παραπαίοντα αμερικανικό εθνικό σχεδιασμό, που στηρίζεται στην παγκοσμιοποίηση, την οποία έχει, ως βασικό εργαλείο, για την διατήρηση και την επέκταση της αμερικανικής κυριαρχίας, σε πλανητικό επίπεδο, είναι σαφές ότι θα κοιμηθούν, όπως έστρωσαν.

Και η αλήθεια είναι ότι έστρωσαν, πολύ άσχημα, χρησιμοποιώντας την πολιτική έκφραση του ισλαμικού τζιχαντισμού των σουνιτών, με μήτρα το, άκρως, αντιδραστικό και απολύτως, μεσαιωνικό βασίλειο των ουαχαμπιστών και των σαλαφιστών της Σαουδικής Αραβίας, προκειμένου να ανακόψουν την επανεμφάνιση της Ρωσίας, στην παγκόσμια σκηνή και να αναχαιτίσουν την ραγδαία άνοδο της Κίνας, η οποία, σε λίγες δεκαετίες, θα διεκδικήσει την πλανητική πρωτοκαθεδρία, από τις Η.Π.Α.

Τα ίδια είχαν πράξει οι Δυτικοί, στο παρελθόν, απέναντι στην "Σοβιετική Ένωση", κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980, στο Αφγανιστάν, με την ενίσχυση των ισλαμιστικών ομάδων του Οσάμα μπιν Λάντεν και τότε, είχαν επιτύχει τους σκοπούς τους, αφού πέταξαν τους "Σοβιετικούς", έξω από την χώρα αυτή και τους οδήγησαν, σε μια τέτοιας έκτασης εσωστρέφεια, η οποία οδήγησε, τελικά, την ηγεσία του Κ.Κ.Σ.Ε. και την κομματική γραφειοκρατία, ως κυρίαρχη τάξη της χώρας, στην επιλογή της αυτοδιάλυσης της "Ε.Σ.Σ.Δ.". 

Αυτή η επιλογή, που, όπως πολλές φορές έχουμε πει, δεν υπήρξε αναγκαστική και δεν προέκυψε μοιραία, στο διάβα του χρόνου, αποδείχτηκε και κρίθηκε, από την ρωσική ελίτ, ως καταστροφική. Και στην πράξη, ήταν, ακριβώς, αυτό, αφού οδήγησε σε μια τεράστια και συνάμα, ολέθρια γεωπολιτική ανακατάταξη, η οποία κατέστησε την Ρωσία, έναν παρία της διεθνούς ζωής και την υποβάθμισε, στην θέση μιας περιφερειακής δύναμης, η οποία δεν λεηλατήθηκε, από τους Δυτικούς, μόνο και μόνο, επειδή είχε κληρονομήσει το παλαιό και πάντοτε, κραταιό πυρηνικό οπλοστάσιο, που είχαν κατασκευάσει ο Ιωσήφ Στάλιν και οι διάδοχοί του, μέχρι, πριν την εμφάνιση του μοιραίου Μιχαήλ Γκορμπατσώφ.

Βέβαια, εκείνη η επιτυχία των Δυτικών δεν υπήρξε, χωρίς ένα σημαντικό αρνητικό αντίκρισμα, για τους ίδιους. Οι τζιχαντιστές του Οσάμα μπιν Λάντεν και της al Qaeda μπορεί να συνεργάστηκαν, στενά, με τους Αμερικανούς και τους λοιπούς Δυτικούς, στο Αφγανιστάν, εναντίον των "Σοβιετικών", αλλά αυτό δεν τους έκανε τυφλά όργανα των Η.Π.Α. και της Δύσης, αφού οι πολιτικές ισλαμιστικές ελίτ και οι μαχητές των οργανώσεών τους, είχαν τις δικές τους προτεραιότητες, στην δική τους ατζέντα, η οποία περιείχε τους "άπιστους" της Δύσης, ως στόχους, αμέσως, μετά την ήττα των "Σοβιετικών".

Αυτή την ατζέντα ήταν, που διεκπεραίωσαν, οι τζιχαντιστές της al Qaeda, επιτιθέμενοι, πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, σε διάφορους και πολλαπλούς, στόχους, κατά των Δυτικών δυνάμεων, με αποκορύφωμα, το γκρέμισμα των δίδυμων πύργων, στην Νέα Υόρκη και το κτύπημα, στο αμερικανικό Πεντάγωνο, στην Ουάσινγκτων. Και δεν είναι καθόλου περίεργη, ούτε πρωτοφανής αυτή η εναλλαγή στόχων. Κάθε άλλο. Ήταν και είναι, απόλυτα, φυσιολογική, αφού η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των Δυτικών, στο Αφγανιστάν, εξυπηρετούσε τους στόχους και τις επιδιώξεις των ηγετών του ριζοσπαστικοποιημένου, στον πόλεμο, πολιτικού ισλαμισμού των σουνιτών, ο οποίος έλκει την καταγωγή του, ως μια σύγχρονη σύλληψη της ιδέας της δημιουργίας ενός ισλαμικού κράτους, με νόμο την Σαρία, μέσα από μια, ακόμη, πανουργία της Ιστορίας, στους σιίτες ισλαμιστές του Αγιατολλάχ Χομεϊνί, που ανέτρεψαν τον Ιανουάριο του 1979, τον Σάχη της Περσίας Ρεζά Παχλεβί, εγκαθιδρύοντας ένα πολιτικά ριζοσπαστικό ισλαμικό κράτος, το οποίο έχει μακροημερεύσει και αποτελεί, πάντοτε, έναν επικίνδυνο αντίπαλο, για τους Δυτικούς.

Αυτή την ίδια πολιτικοστρατιωτική ατζέντα έχουν και σήμερα ο αλ Μπαγκνταντί και οι λοιποί ηγέτες του Ισλαμικού Κράτους. Και αυτή την ατζέντα εφαρμόζουν επιτιθέμενοι, σε διάφορους στόχους, ανάμεσα, στους οποίους η Γαλλία έχει "περίοπτη" και "προνομιακή" θέση, ακριβώς, επειδή, στα προάστια του Παρισιού και άλλων γαλλικών πόλεων, έχει συσσωρευθεί ένα μαζικοποιημένο υποπρολεταριάτο, από απογόνους, δεύτερης και τρίτης γενιάς, μουσουλμάνων μεταναστών, κυρίως, από τις χώρες του Μαγκρέμπ (και όχι μόνο), οι οποίοι έχουν πάρει την γαλλική υπηκοότητα και ζουν, εκτός, ή στα όρια των πόλεων αυτών, τις οποίες, ουσιαστικά, μαθαίνουν να μισούν.

Είναι προφανές ότι ο Φρανσουά Ολλάντ και η γαλλική ελίτ θα απαντήσουν, στο κτύπημα των τζιχαντιστών. Και ήδη, το πράττουν, εντείνοντας τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, κατά του Χαλιφάτου, στην Ράκκα, την οποία η γαλλική πολεμική αεροπορία είχε, ήδη, βομβαρδίσει, πριν λίγες ημέρες, γεγονός, το οποίο, σαφέστατα, έδωσε την ευκαιρία, σε κάποια τοπικά κλιμάκια τζιχαντιστών, που εδρεύουν, στο Παρίσι, να επιτεθούν, με αυτόν τον ανηλεή τρόπο, κατά πολιτών, οι οποίοι ουδεμία ευθύνη έχουν, για τα άθλια πεπραγμένα της γαλλικής κυβερνητικής ελίτ, η οποία είναι μπλεγμένη, στον μέγιστο δυνατό βαθμό, στις αθλιότητες, που διαπράττονται, στην Συρία και στο Ιράκ. Είναι σαφές ότι η γαλλική ελίτ είναι συνυπεύθυνη, για την εγκαθίδρυση και την ενδυνάμωση του Ισλαμικού Κράτους, ως ένας μικρός εταίρος, στην οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια των Αμερικανών να εξωπετάξουν τους Ρώσους, από την Συρία και την Μεσόγειο.

Όμως, ό,τι και να πράξει η γαλλική ελίτ, η αλήθεια είναι ότι οι δυνατότητές της είναι περιορισμένες, στον βαθμό, που ο εχθρός βρίσκεται, εντός των πυλών και θα ξανακτυπήσει, με μεγαλύτερη ορμητικότητα και πιθανότατα, με μεγαλύτερη φαντασία, σκοπεύοντας, πάντοτε, στην μεγιστοποίηση των απωλειών, με επίκεντρο, δυστυχώς, τους απλούς Γάλλους πολίτες.

Κάτι ανάλογο, έγινε, στο παρελθόν και με την al Qaeda, με αποτέλεσμα την καταστροφή των δίδυμων πύργων. Οι Αμερικανοί και οι λοιποί Δυτικοί είναι αλήθεια ότι, αρχικά, δεν έδωσαν μεγάλη σημασία, στον ένοπλο ριζοσπαστισμό των σουνιτών ισλαμιστών της al Qaeda, που είχε βρει την βάση του, στα στρατόπεδα του Αφγανιστάν, που διοικούσαν οι Ταλιμπάν, αμέσως, μετά την πτώση του φιλοσοβιετικού καθεστώτος.

Στην συνέχεια, μετά την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια των ισλαμιστών να κτυπήσουν, τους δίδυμους πύργους, στην Νέα Υόρκη, που έγινε το 1993 και διάφορα άλλα κτυπήματα, ο πρόεδρος Bill Clinton, κτύπησε, όπως δείχνει και το παραπάνω βίντεο, με πυραύλους, τους θύλακες της al Qaeda και των Ταλιμπάν, στο Αφγανιστάν, όμως, όλα αυτά είχαν περιορισμένη σημασία, αφού 4 χρόνια αργότερα, από αυτόν τον βομβαρδισμό των θέσεων των σουνιτών ισλαμιστών, στα υψίπεδα του Αφγανιστάν, οι τζιχαντιστές γκρέμισαν τους δίδυμους πύργους, στην Νέα Υόρκη, σκοτώνοντας, πάνω από 3.000 πολίτες.

Οι προαναφερόμενες εξελίξεις του παρελθόντος, δεν φαίνεται ότι θα είναι διαφορετικές, από αυτές, που θα ακολουθήσουν. Οι Γάλλοι θα βομβαρδίσουν, συστηματικά, το Ισλαμικό Κράτος και το ίδιο θα κάνουν και οι υπόλοιποι Δυτικοί. Θα κυνηγήσουν και τον όποιο "εσωτερικό εχθρό", στην Γαλλία και στην υπόλοιπη Δύση. Αλλά, μέχρι εκεί. Και αυτό επειδή, παρακάτω, αρχίζουν τα δύσκολα.

Αυτό, που συμβαίνει, στην πραγματικότητα και αυτό, που αποδεικνύει η περίπτωση του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε, με τα εγκαθιδρυμένα παρακλάδια του, στην Λιβύη και αλλού, είναι ότι η πολιτική στρατηγική της Δύσης, στην Μέση Ανατολή, κατά την τελευταία τετραετία, απέτυχε παταγωδώς.

Την ίδια στιγμή, το τακτικό σκέλος του στρατηγικού σχεδιασμού των Αμερικανών και των φιλικών, σε αυτούς, αραβικών καθεστώτων, που αποσκοπούσε, στην διεξαγωγή ενός ακήρυκτου, αλλά συνάμα, πραγματικού και ανηλεούς πολέμου, δι' αντιπροσώπων, κατά του καθεστώτος Άσαντ, στην Συρία, περιήλθε, σε αδιέξοδο, λόγω των εσωτερικών στηριγμάτων του καθεστώτος αυτού, το οποίο, αν και στηριγμένο, σε μια μειοψηφία, είχε την δυνατότητα να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του, αλλά και εκείνες τις διεθνείς συμμαχίες (Ρωσία - Κίνα - Ιράν - Χεζμπολλάχ), η απειλητική παρουσία των οποίων ακινητοποιούσε το ΝΑΤΟ, από το να παίξει τον ίδιο ρόλο, που έπαιξε, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, στον εθνοτικό πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Ο συνδυασμός όλων αυτών, συνοδευόμενος και από την απονομιμοποιητική βαρβαρότητα των οργάνων του Χαλιφάτου, οδήγησε, την Δύση, στην παρούσα επονείδιστη στρατιωτική ήττα, η οποία κατέστη σαφής και είναι, πλέον, δύσκολο να αποκρυβεί, μετά την πανηγυρική είσοδο των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, στον πόλεμο της Συρίας, αφού ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποφάσισε να επέμβει, στρατιωτικά, προκειμένου να προστατεύσει την ρωσική παρουσία, βομβαρδίζοντας και κτυπώντας, ανηλεώς, το Ισλαμικό Χαλιφάτο και την λοιπή συριακή αντιπολίτευση, δίνοντας, έτσι, την δυνατότητα, στον συριακό στρατό, να καθαρίσει το έδαφος, από τους τζιχαντιστές και τα άλλα επιτόπια όργανα της Δύσης. 

Μάλιστα, ο εξευτελισμός των Αμερικανών είναι πλήρης και εκπληκτικός, αφού συνέβη, για πρώτη φορά, όχι, μόνον, μετά την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης", αλλά από την εποχή της ήττας τους, το 1975, στο Βιετνάμ. Και τώρα, μάλιστα, είναι, ακόμη χειρότερος, επειδή, η Ρωσία του Πούτιν, όχι μόνο, απαγόρευσε, στους Αμερικανούς, να διεξαγάγουν, κατά του συριακού καθεστώτος, έναν ανάλογο πόλεμο, με εκείνους των δύο πολέμων του Κόλπου, κατά του Ιράκ, το 1991 και το 2003, αλλά ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος έπραξε, κατά του Ισλαμικού Κράτους και της λοιπής αμερικανοκίνητης ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης (η στρατιωτική παρουσία της οποίας είναι μηδαμινή), αυτό που απαγόρευσε, πριν τρία χρόνια, στους Αμερικανούς, να πράξουν, κατά του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, απειλώντας τους, με την κήρυξη πολέμου, η οποία θα συνοδευόταν, ακόμη και από την χρήση, τουλάχιστον, τακτικών πυρηνικών όπλων.

Υπό το φως αυτών των εξελίξεων, η θέση, στην οποία έχουν βρεθεί οι Δυτικοί, είναι, πραγματικά, τραγική και πιθανότατα, μη ανατάξιμη.

Οι δυτικές εξουσιαστικές ελίτ, έχοντας, πριν μερικά χρόνια, να σταθμίσουν την ακολουθητέα πολιτική τους, στην Μέση Ανατολή και να επιδιώξουν την εκδίωξη των Ρώσων και των Κινέζων, από την Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή και τα πετρέλαιά της, ενισχύοντας τον ριζοσπαστικό πολιτικό ισλαμισμό των σουνιτών, δεν δίστασαν, καθόλου. Οι ελίτ αυτές, λαμβάνοντας υπόψη και το μίσος, που αυτοί τρέφουν, για την "άπιστη" Δύση και διακινδυνεύοντας, όπως και στις περιπτώσεις της ανατίναξης των δίδυμων πύργων, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, στην Νέα Υόρκη και της φονικής επίθεσης, στην Μαδρίτη, στις 11 Μαρτίου του 2004, την δημιουργία ανάλογων περιστατικών, στις πόλεις των χωρών τους, επέλεξαν να προχωρήσουν και να εφαρμόσουν τον στρατηγικό σχεδιασμό τους, για την απομόνωση της Ρωσίας και της Κίνας και την αποστέρησή τους, από τους εντόπιους συμμάχους τους, αποδεχόμενες τις όποιες πιθανές επιθέσεις, εις βάρος των πολιτών των χωρών τους, ως παράπλευρες απώλειες.

Η τύχη και οι ζωές των αθώων και ανυποψίαστων πολιτών των χωρών τους δεν μέτρησαν, καθόλου, στο ζύγιασμα των δεδομένων και στους στρατηγικούς υπολογισμούς των δυτικών ελίτ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θεωρήθηκε ότι δεν είχαν - και εξακολουθούν να μην έχουν - καμμία αξία, για τις κυβερνώσες ηγεσίες των δυτικών χωρών, μπροστά, στο δέλεαρ της απομόνωσης και της αποδυνάμωσης του πλανητικού ηγετικού ρόλου της επανεμφανιζόμενης Ρωσίας και της ανερχόμενης Κίνας, η οποία, εάν δεν ανασχεθεί, στις προσεχείς δεκαετίες, θα πρωταγωνιστήσει, στις πλανητικές εξελίξεις, παραγκωνίζοντας τους Αμερικανούς και την Δύση.

Αυτή η διαπίστωση μπορεί να είναι - και προφανώς, είναι - πικρή και ανελέητη. Είναι, όμως, απολύτως, αληθής. Το κακό, για τις δυτικές ηγεσίες, είναι ότι είναι, συνάμα και αδιέξοδη. Η Ρωσία, όσο και αν αυτό δεν τους αρέσει, δεν μπορεί, πλέον, να αντιμετωπισθεί, ως δεύτερης διαλογής παίκτης, στην διεθνή σκακιέρα και φυσικά, δεν είναι δυνατόν να δεχθεί, από τους Δυτικούς, οποιαδήποτε υπαγόρευση της συμπεριφοράς της.

Το ίδιο, έχει αρχίσει να συμβαίνει και με την Κίνα, η οποία υψώνει, σιγά-σιγά, το ανάστημά της, απέναντι, στους κακομαθημένους Δυτικούς, οι οποίοι, ως αποτέλεσμα των αφρόνων δολοπλοκιών τους, την ίδια στιγμή, που ηττώνται, στην Συρία, μαζεύουν πτώματα, στο Παρίσι.

Στην πραγματικότητα, αυτό που καθίσταται, επιτακτικά, απαραίτητο, για τους Δυτικούς, είναι να συνειδητοποιήσουν, επειγόντως, την οικτρή κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει, εξ αιτίας των πολιτικών τους.

Και φυσικά, αφού οι Δυτικοί συνειδητοποιήσουν την δυσχερή θέση, στην οποία έχουν βρεθεί, αυτό, που χρειάζεται, ως επόμενο βήμα, είναι το να αποδεχθούν την ήττα τους και να βγάλουν τα κατάλληλα συμπεράσματα, μοιράζοντας το παιχνίδι, στην διεθνή σκακιέρα, σε περισσότερους παίκτες. Και φυσικά, σε εκείνους τους παίκτες (Ρωσία, Κίνα, Ινδία), οι οποίοι μπορούν να έχουν και να επιβάλουν τον λόγο και την παρουσία τους.

Μόνον, έτσι, είναι πιθανό να σώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί.

Αν και αυτό, που εγγυάται η συμπεριφορά τους, είναι ότι οι Δυτικοί θα αποφύγουν να πράξουν, αυτά, που πρέπει να πράξουν...