Ιανουάριος - Αύγουστος 2015 : Από τα IOU's του Γιάννη Βαρουφάκη, στην πλήρη υποταγή και στο 3ο Μνημόνιο του Αλέξη Τσίπρα. (Ρίχνοντας φως, στην καθοδήγηση της ελληνικής κυβέρνησης, από την αμερικανική διοίκηση, μέσα από την ανασκόπηση των προσχεδιασμένων διαπραγματευτικών ανοησιών του στενού επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα).

Τώρα, που πραγματοποιήθηκαν οι βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015 και έκλεισε ο πρώτος κύκλος της νέας διακυβέρνησης της χώρας, από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, ήλθε η ώρα ενός αναστοχασμού και μιας αποτίμησης των γεγονότων, που έφεραν, στην εξουσία, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία διαδέχτηκε τους σαμαροβενιζέλους και του όποιου παρασκηνίου προσδιόρισε την διαπραγματευτική της στάση.

Προφανώς, η νέα κυβέρνηση, που σχηματίστηκε, μετά τις εκλογές της 20/9/2015, έχει μια νέα εντολή, η οποία διαφέρει, σε πολύ σημαντικό βαθμό, ως προς το περιεχόμενό της, σε σχέση, με την εντολή, που είχε λάβει η προηγούμενη κυβέρνηση, που προέκυψε, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015. Αλλά αυτή η εξέλιξη και η διαφοροποίηση του περιεχομένου της εντολής, από την μερίδα του εκλογικού σώματος, που την ψήφισε, δεν απαλλάσσει τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και για τα πεπραγμένα τους, που αφορούν την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο και τα οποία έλαβαν χώρα, στην επτάμηνη κυβερνητική τους θητεία. Κάθε άλλο.

Βέβαια, η προηγούμενη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, αφού είχε χάσει την δεδηλωμένη, καλώς προσέφυγε, σε εκλογές. Η εκκαθάριση του τοπίου ήταν απαραίτητη. Όμως, η κυβέρνηση αυτή δεν έπρεπε να εισηγηθεί στην βουλή, που είχε προκύψει από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν έπρεπε να ψηφίσει, με την βοήθεια της φιλομνημονιακής αντιπολίτευσης, το 3ο Μνημόνιο και τα προαπαιτούμενα, διότι είχε σαφέστατη εντολή, η οποία ήταν αντίθετη, σε αυτό, που έπραξε.

Και φυσικά, αυτό που έπραξε, αποτελεί καθαρή παραβίαση του συντάγματος, γεγονός, για το οποίο πρέπει ο πρωθυπουργός και τα μέλη της κυβέρνησής του να δώσουν λόγο, στο ελληνικό δικαστικό σύστημα.

Το τί κάνει το δικαστικό σύστημα είναι ένα άλλο πράγμα, από αυτό, που λέω εγώ. Και αυτό, που λέω, είναι αυτό, που θα έπρεπε να γίνει, εάν το αστικοδημοκρατικό πολίτευμα λειτουργούσε, κανονικά και ομαλά. Και αυτό είναι περισσότερο από προφανές ότι δεν συμβαίνει.

Μια εβδομάδα, πριν ο Αλέξης Τσίπρας συμφωνήσει, με τους ευρωζωνίτες, για την σύναψη του 3ου Μνημονίου, είχε ο ίδιος προκαλέσει και διεξάγει, στις 5 Ιουλίου 2015, ένα δημοψήφισμα. Από το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος, προέκυψε ότι η εντολή του εκλογικού σώματος ήταν σαφέστατη. Το 61,3% των ψηφοφόρων, απέρριψε τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών. Αλλά αυτή την σαφέστατη και κατηγορηματική εντολή, η οποία ήταν, ουσιαστικά, δεσμευτική, για την κυβέρνησή του, ο Αλέξης Τσίπρας την παραβίασε, ασύστολα και την πέταξε, το ίδιο βράδυ της ανακοίνωσης του αποτελέσματος της ψηφοφορίας, στον κάλαθο των αχρήστων. 

Γι' αυτόν το λόγο, εάν το σύνταγμα της χώρας ίσχυε, ο πρωθυπουργός και τα μέλη της κυβέρνησής του, όπως και τα μέλη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που σχηματίστηκε και η οποία ψήφισε τον Ν. 4336/14-8-2015, που ενέκρινε και κύρωσε το 3ο Μνημόνιο, θα έπρεπε - και πρέπει - να δώσουν λόγο, στα αρμόδια δικαστικά όργανα. Πλην όμως το σύνταγμα δεν ισχύει, αφού το καθεστώς της χώρας, από τον Μάιο του 2010 έχει μετατραπεί, σε μια νομιζόμενη δημοκρατία μιας νεοαποικιοκρατίας χρέους, στην οποία κάνουν κουμάντο οι δανειστές.

Αυτήν την πολιτειακή μεταβολή και την κατάσταση χρεωδουλείας, που έχουν εγκαταστήσει, επί του πληθυσμού της χώρας, οι ξένοι δανειστές και τα εντόπια και επιτόπια όργανά τους, ελάχιστοι συνταγματολόγοι την έχουν ονομάσει, με το όνομά της. Ο γηραιός Γιώργος Κασιμάτης κρατάει τα σκήπτρα, περιγράφοντας, με έναν οξύ, αμείλικτο και στερεά τεκμηριωμένο, από νομική άποψη, τρόπο, αυτή την σκληρή πραγματικότητα. Και αυτό δεν είναι το κυριότερο. Το κυριότερο είναι η ίδια η πραγματική κατάσταση, στην οποία έχει περιπέσει η χώρα και όχι ο όποιος νομικός φορμαλισμός.

Έτσι έχουν τα πράγματα, ακόμη και εάν ο Γιώργος Κασιμάτης δεν έλεγε τίποτε, περί αυτού, ή εάν έλεγε το αντίθετο. Αυτή είναι η πραγματικότητα, που βιώνει ο τόπος και οι άνθρωποι, που ζουν, σε αυτόν.

 Ότι η κυβέρνηση αυτή ακολούθησε μια φιλοαμερικανική πολιτική και είχε μιαν ορατή αμερικανική στήριξη, είναι ένα γεγονός, το οποίο έχουμε περιγράψει, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ. Οι έσχατες αποκαλύψεις, που περιλαμβάνονται, στο παραπάνω έγγραφο, το οποίο είναι τμήμα του, από 16/7/2015, απόρρητου τηλεγραφήματος του πρεσβευτή της Ελλάδας, στην Ουάσινγκτων Χρήστου Παναγόπουλου, προς το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, αποδεικνύουν ότι η στήριξη αυτή υπερέβαινε τα εσκαμμένα.

Η ελληνική κυβέρνηση, έχει μετατραπεί, σε ένα πιστό όργανο της αμερικανικής διοίκησης και από ένα σημείο και μετά, ιδίως, μετά την 13/7/2015 και την επονείδιστη υποταγή του Αλέξη Τσίπρα, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, οι κινήσεις της ελληνικής πλευράς, έναντι της Γερμανίας, προσδιορίζονταν και καθοδηγούνταν, ακόμη και στην πιο μικρή τους λεπτομέρεια, από την αμερικανική διοίκηση και συγκεκριμένα, από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών, το οποίο, προφανώς, εκφράζεται, κυρίως, από εκείνο το τμήμα της αμερικανικής ελίτ, που, είχε επιλέξει, ως τακτικό ελιγμό, την πλήρη υποταγή της Ελλάδας, στις γερμανικές αξιώσεις.

Αυτό το τμήμα της αμερικανικής ελίτ, βέβαια, βρέθηκε, σε αντίθεση - αλλά όπως φαίνεται, όχι σε αντιπαράθεση -, με ένα άλλο τμήμα της, που προέρχονταν από την πανεπιστημιακή ελίτ της υπερδύναμης (Γιάννης Βαρουφάκης, James Galbraith, Joseph Stiglitz, Jeff Sachs κλπ) και το οποίο προέκρινε την άσκηση μιας δυναμικής και ουσιαστικά, επιθετικής τακτικής, έναντι της γερμανικής κυβέρνησης και των ευρωζωνιτών, στο σύνολό τους, ως αντίδραση, στις αντίστοιχες επιθετικές κινήσεις της γερμανικής πλευράς και της Ε.Κ.Τ., οι οποίες αποσκοπούσαν, στην κάμψη της αντίστασης της ελληνικής πλευράς, με όπλο τον στραγγαλισμό της ελληνικής οικονομίας, μέσα από την στέρηση της ρευστότητας, σε ευρώ και το αναγκαστικό κλείσιμο των τραπεζών.

Σε αυτή την καταλυτική γερμανική και ευρωζωνική επιθετικότητα, το αμερικανικό πανεπιστημιακό think tank, που εξέφραζε ο, τότε, Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, σχεδίαζε να απαντήσει, με μια, ακόμη, πιο επιθετική και απόλυτα, καταλυτική δέσμη ενεργειών, η οποία, ως συνεκτικό σύνολο, θα επέτρεπε, στην ελληνική κυβέρνηση να κρατήσει τις τράπεζες ανοικτές, αφού η δέσμη αυτή θα συνδύαζε :

1) Την έκδοση ενός προσωρινού παράλληλου νομίσματος, σε μορφή IOU,  προκειμένου η ελληνική οικονομία να αντιμετωπίσει, εύκολα, τα άμεσα και μεσοπρόθεσμα προβλήματα ρευστότητας, που αντιμετώπιζε.

2) Την δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος πληρωμών, σε ευρώ, το οποίο θα παρέκαμπτε το επίσημο, το οποίο ελεγχόταν, από την ευρωζώνη και με τον τρόπο αυτόν θα διευκόλυνε τις εσωτερικές (αλλά και τις εξωτερικές) συναλλαγές της ελληνικής οικονομίας.

3) Την επίσημη αναγγελία ότι η Τράπεζα της Ελλάδος θα εκτύπωνε μια απροσδιόριστη ποσότητα νομίσματος, σε ευρώ, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ., αφού, προηγουμένως, η ελληνική κυβέρνηση, θα απομάκρυνε τον Γιάννη Στουρνάρα, από την θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, με προφανή σκοπό την εκκίνηση μιας έμπρακτης και συνάμα, σταδιακά και διαδοχικά, υλοποιήσιμης απειλής μιας πλήρους απαξίωσης του ευρώ και της ζώνης του και με σαφέστατο στόχο την συνέχιση των διαπραγματεύσεων, με την γερμανική κυβέρνηση, με την Ε.Κ.Τ. και τους λοιπούς ευρωζωνίτες, οι οποίες διαπραγματεύσεις, όμως, θα διεξάγονταν, σε ένα, εντελώς, διαφορετικό περιβάλλον, στο οποίο η ελληνική πλευρά θα βρισκόταν, σε μια θέση ισχύος.

Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας, όταν, ως πρωθυπουργός, το βράδυ του δημοψηφίσματος της 5/7/2015 και ενώ οι υποστηρικτές του ΟΧΙ, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, πανηγύριζαν, για την μεγάλη τους νίκη, κλήθηκε να κάνει την δική του επιλογή και να πάρει την απόφαση, που θα οδηγούσε την χώρα, στην μία, ή στην άλλη κατεύθυνση, όταν, δηλαδή, κλήθηκε να αποφάσισει, ανάμεσα, στην σχεδιασμένη και οργανωμένη αντίσταση, η οποία, κατά τους σχεδιαστές  της, βρισκόταν, μέσα στα πλαίσια της παραμονής της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, αλλά, παράλληλα, άφηνε τον δρόμο ανοικτό και για μια έξοδο της Ελλάδας, ακόμη και με το ρίσκο της διαχείρισης της κατάρρευσης της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης και στην υποταγή, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, είχε, ήδη, πάρει τις αποφάσεις του, απορρίπτοντας το σχέδιο, που του παρουσίασε ο Γιάννης Βαρουφάκης.

Ο πρωθυπουργός, όπως λέει ο Γιάννης Βαρουφάκης, είχε, ήδη, αποθαρρυνθεί, από την επικρατούσα κατάσταση, η οποία είχε καταστεί ακόμη πιο δύσκολη, για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, από την μεγάλη νίκη του ΟΧΙ, την οποία δεν μπορούσε να διαχειρισθεί. Αυτό συνέβη, επειδή το στενότερο επιτελείο του, από το οποίο ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ήταν, απόλυτα, εξαρτημένος και το οποίο αποτελούσαν, ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιώργος Σταθάκης, ως προς τα οικονομικά θέματα, αλλά και ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο Νίκος Βούτσης και ο Νίκος Παππάς, για τα ζητήματα γενικής πολιτικής, τον είχε πιέσει και πείσει, πολλές ημέρες νωρίτερα, να αποδεχθεί (αφού όλοι αυτοί, προφανώς, είχαν πολλούς μήνες νωρίτερα και κατά πάσα βεβαιότητα, εξ αρχής και οι ίδιοι δεχθεί) τις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών και να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, το οποίο θα περιλάμβανε όλα όσα είχε απορρίψει το ελληνικό εκλογικό σώμα και στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και στο δημοψήφισμα της 5/7/2015.

Από εκεί και πέρα, το μόνο, που μπορούσε να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το να κρατήσει τα όποια προσχήματα, μπορούσε να κρατήσει, προκειμένου να δικαιολογήσει την απόφαση, που είχε, ήδη, πάρει, ζητώντας, από τον Γιάννη Βαρουφάκη, να εγγυηθεί την επιτυχία της λύσης του παράλληλου νομίσματος και όλων όσων πρότεινε ο υπουργός Οικονομικών, ως αντίδραση, στον επιθετικό σχεδιασμό των ευρωζωνιτών. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ακόμη και εάν μια τέτοια προφορική εγγύηση του δινόταν, ο πρωθυπουργός είχε πάρει την απόφασή του.

Και αυτή η απόφαση δεν ήταν άλλη, από την υποταγή, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, παρά την προτροπή του Γιάννη Βαρουφάκη, στον συνομιλητή του, να στηριχθεί στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι δυσκολίες της διαχείρισης της διάλυσης της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, έστω και αν ένα τέτοιο έργο απαιτούσε την ύπαρξη μιας εξωτερικής βοήθειας, την οποία ο, μέχρι τότε, υπουργός Οικονομικών θεωρούσε εφικτή - και κατά πάσα πιθανότητα, δεδομένη, στον βαθμό, που ο ίδιος ήταν μέλος και είχε την στήριξη ενός τμήματος της αμερικανικής ελίτ.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν τολμούσε, καν, να σκεφθεί την ευθεία αντιπαράθεση, με τους θεσμούς της ευρωζώνης και την γερμανική κυβέρνηση. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί να γίνει η κυβέρνησή του ένα εργαλείο αποδόμησης και αποσύνθεσης του ευρώ και της ζώνης του. Ταυτίζοντας, ο Αλέξης Τσίπρας την όλη διαδικασία, που του πρότειναν ο Γιάννης Βαρουφάκης και το επιτελείο του, με μια επιθετική πολιτική ρήξης, με την ευρωζώνη και όχι, έτσι όπως του παρουσιαζόταν, δηλαδή ως μια μαχητική πολιτική, που αποσκοπούσε, στην αναμόρφωσή της, επέλεξε την γραμμή της συνθηκολόγησης, που του πρότειναν οι Γιάννης Δραγασάκης, Γιώργος Σταθάκης και Αλέκος Φλαμπουράρης, οδηγούμενος, στην υποταγή.

Σε αυτή την απόφαση της υποταγής, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, ο Αλέξης Τσίπρας είχε καταλήξει, πολύ πριν, από την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, γεγονός το οποίο προκύπτει και από το ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος είχε ταχθεί, κατά του κλεισίματος των ελληνικών τραπεζών, όταν, με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, η Ε.Κ.Τ. αποφάσισε να κλείσει την στρόφιγγα της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας, μέσω του E.L.A., μειοψήφισε, στο υπουργικό συμβούλιο, ζητώντας να μείνουν οι τράπεζες ανοικτές και υποχρεώθηκε, ως αρμόδιος υπουργός Οικονομικών να τις κλείσει. Οι Γιάννης Δραγασάκης, Γιώργος Σταθάκης και οι άλλοι είχαν αποφασίσει διαφορετικά. Και αυτό, που αποφάσισαν, ουσιαστικά, προδίκαζε και την άδοξη και πλήρως, ατιμωτική κατάληξη του ελληνικού δράματος.

Από εκεί και πέρα, όπως έχουμε πολλές φορές γράψει, η αμερικανική διοίκηση ουδέποτε ήταν διατεθειμένη να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση να πράξει αυτά που δεν επιθυμεί, ή να πράξει περισσότερα από όσα επιθυμεί. Και αυτό έπραξε και σε αυτή την περίπτωση.

Έτσι, αφού ο Έλληνας πρωθυπουργός έδωσε το σήμα της παράδοσης, στις απαιτήσεις της γερμανικής κυβέρνησης, ήταν το επιτελείο του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Jack Lew, που ανέλαβε τα ηνία της διαχείρισης της ελληνικής κρίσης και την πλήρη καθοδήγηση της ελληνικής πλευράς, στις επαφές της με τους ευρωζωνίτες, όπως προκύπτει από το έγγραφο του Έλληνα πρεσβευτή, στην Ουάσινγκτων.

Κατόπιν τούτων, με την παραίτηση του Γιάννη Βαρουφάκη, από την θέση του υπουργού Οικονομικών, το πρωΐ της επόμενης ημέρας του δημοψηφίσματος, οι Αμερικανοί ριζοσπάστες πανεπιστημιακοί τέθηκαν, στο περιθώριο.

Στην θέση τους ήλθαν να αναλάβουν την διαχείριση της ελληνικής υπόθεσης οι ρεαλιστές του αμερικανικού θησαυροφυλακίου και του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των Η.Π.Α., οι οποίοι, όπως έχουμε πει πολλές φορές, στο παρελθόν, έχουν μια, εντελώς, διαφορετική στρατηγική αντίληψη, για το μέλλον της ευρωζώνης, από τις γερμανικές ελίτ, οι οποίες έχουν ενσωματώσει, μέσα στην λογική της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους, την συρρίκνωση, ή, ακόμη και την εξάλειψη της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης.

Αυτή η λογική, όμως, δεν είναι η λογική των συμφερόντων της αμερικανικής υπερδύναμης. Η κατάρρευση της ευρωζώνης δεν βρίσκεται εντός των αμερικανικών γεωστρατηγικών συμφερόντων. Η ευρωζώνη είναι χρήσιμη, ως φυλακή των γερμανικών συμφερόντων και ως μηχανισμός ελέγχου και ποδηγέτησης του γερμανικού δυναμισμού, ο οποίος θα κορυφωθεί, εάν η ευρωζώνη καταρρεύσει, αφού θα καταστεί ανεξέλεγκτος. Το ίδιο, περίπου, άλλωστε, θα συμβεί, εάν η ευρωζώνη συρρικνωθεί, αφού η νέα αυτή νομισματική ένωση θα γίνει υποχείρια της Γερμανίας, στην οποία θα χρησιμεύσσει, ως μια σύγχρονη Mitteleuropa. 

Το παιχνίδι, από εκεί και πέρα, είχε κριθεί. Οι Αμερικανοί δεν ήσαν διατεθειμένοι να αφήσουν την Ελλάδα και την ευρωζώνη να οδηγηθούν, σε μια ανεξέλεγκτη πορεία εσωτερικής κατάρρευσης. Η κυβέρνηση του Βερολίνου υποχρεώθηκε να οπισθοχωρήσει, από τις ανοικτές θέσεις της, οι οποίες, μέσω της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, αποσκοπούσαν, στην συρρίκνωση και στην διάλυση της νομισματικής αυτής ένωσης, η οποία αποδεικνύεται κοστοβόρα και αλυσιτελής, για τα γερμανικά συμφέροντα, αφού τα όποια κέρδη των γερμανικών ελίτ φαίνονται ότι είναι ανύπαρκτα, αφού θα εξανεμισθούν και θα καταγραφούν, ως καθαρές ζημιές, από την επιζητούμενη ανάληψη, από την Γερμανία και τις άλλες πλεονασματικές χώρες, του κόστους εξυπηρέτησης, ή διαγραφής των δημόσιων (αλλά και των ιδιωτικών) χρεών, μέσα στην ευρωζώνη.

Η γερμανική κυβέρνηση όταν ακούει τις διακηρύξεις, για την ανάδειξη και την ανάληψη του ηγετικού της ρόλου, εντός των πλαισίων της ένωσης αυτής, αντιλαμβάνεται ότι καλείται να πληρώσει το βαρύτατο κόστος της αναδιανομής του πλούτου των γερμανικών ελίτ και της χώρας της, μέσα στα όρια της ευρωγεωγραφίας, έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, ιδίως, στην ευρωζώνη, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός, το οποίο, ως μια εξαγωγική υπερδύναμη, που είναι, διαθέτοντας, προς εξαγωγή το 50% του ΑΕΠ της και έχοντας ετήσια κέρδη της τάξεως των 217 δισ. €, θεωρεί ότι είναι αδύνατο να αποδεχθεί.

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι και κατά την διάρκεια όλης της προηγούμενης περιόδου, που ξεκίνησε, με την ορκωμοσία της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, η ελληνική διαπραγματευτική τακτική, η οποία παρέμενε εγκλωβισμένη, στην παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, δεν ήταν καθοδηγημένη, από την αμερικανική διοίκηση. Κάθε άλλο. Ήταν καθοδηγημένη. Και μάλιστα, ήταν προσδιορισμένη από τον παραδοσιακό αγγλοσαξωνικό άξονα, υπό την στενή του έννοια, που περιλαμβάνει την αμερικανική και την βρετανική ελίτ, όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος ο Γιάννης Βαρουφάκης.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, πριν από τον Ιούνιο του 2015, όπως έχει πει ο Γιάννης Βαρουφάκης, ένα επιτελείο ειδικών, στο οποίο συμπεριλαμβανόταν ο ίδιος, καθώς και ο Jeff Sachs, ο Larry Summers, ο οποίος είναι μέλος του βαθύτατου κατεστημένου του Δημοκρατικού κόμματος των Η.Π.Α. και έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών της χώρας αυτής και μέλος της Επιτροπής Οικονομικών Συμβούλων του Αμερικανού Προέδρου, ο Norman Lamont, που διετέλεσε υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας, μαζύ με άλλους ειδικούς, άρχισαν, από τον περασμένο Μάρτιο, να συντάσσουν ένα πρόγραμμα, το οποίο θα επανέφερε την ελληνική οικονομία, στην αναπτυξιακή διαδικασία, βασισμένο, σε μια στρατηγική, για την μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία, είχε, ως βάση της, την ανταλλαγή χρέους, προκειμένου να δημιουργηθούν, το 2018, πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία, σύμφωνα με τον σχεδιασμό, δεν θα ήσαν μεγαλύτερα, από το 2% του ελληνικού ΑΕΠ. Η υλοποίηση του σχεδίου αυτού (υποτίθεται ότι) θα ελαχιστοποιούσε την υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να προβεί, σε μείωση των δημόσιων δαπανών και θα αύξανε τις επενδύσεις, με την προσέλκυση ιδιωτών επενδυτών.

Ο σχεδιασμός αυτού του επιτελείου συμπληρωνόταν, από την δημιουργία μιας αναπτυξιακής τράπεζας, που θα αφορούσε την αξιοποίηση του ελληνικού δημόσιου πλούτου και μιας κακής τράπεζας, μέσω της οποίας θα τακτοποιούνταν τα κόκκινα δάνεια του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ενώ η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ε.Κ.Τ. θα λειτουργούσε ενισχυτικά.

Αυτό το σχέδιο, το οποίο, όπως λέει ο Γιάννης Βαρουφάκης ήταν έτοιμο, τον Μάΐο του 2015, απορρίφθηκε, από την τρόϊκα, και την γερμανική κυβέρνηση, οι οποίες αρνήθηκαν, στον Αλέξη Τσίπρα, οποιαδήποτε συζήτησή του, θεωρώντας ότι αποτελεί "αιτία πολέμου", αφού, σύμφωνα, με τις δικές τους απόψεις, βρισκόταν, σε αντίθεση, με τις μνημονιακές υποχρεώσεις της Ελλάδας - και τις προηγούμενες, που είχαν αναλάβει οι σαμαροβενιζέλοι και εκείνες τις οποίες ετοίμαζαν οι ξένοι δανειστές και οι οποίες, φυσικά, δεν έκαναν λόγο, για αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και προέβλεπαν την δημιουργία μεγαλύτερων πλεονασμάτων.

Έτσι, λοιπόν, το στενότερο οικονομικό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα (Γιάννης Δραγασάκης, Γιώργος Σταθάκης) και το ευρύτερο πολιτικό του επιτελείο (Αλέκος Φλαμπουράρης, Νίκος Βούτσης, Δημήτρης Βίτσας κλπ) αποφάσισαν ότι δεν έπρεπε να συγκρουστούν, με την τρόϊκα και τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και παρουσίασαν τον σχεδιασμό του επιτελείου του Γιάννη Βαρουφάκη, ως ένα απλό προσχέδιο, άνευ σημασίας, με αποτέλεσμα το σχέδιο αυτό να αγνοηθεί και να ριφθεί, στον κάλαθο των αχρήστων.

Κάπου εκεί, στις αρχές του περασμένου Ιουνίου, τα μέλη της αμερικανικής πανεπιστημιακής ελίτ, που συμμετείχαν, στον σχεδιασμό και εκείνα, που βοηθούσαν, στην συγκρότηση της διαπραγματευτικής πολιτικής του Γιάννη Βαρουφάκη, πήραν την κατάσταση, στα χέρια τους και προώθησαν την πολιτική της επιθετικής διαπραγμάτευσης, με τους ευρωζωνίτες, με την χρήση των IOU's και την απειλή εκτύπωσης κάποιων ποσοτήτων ευρώ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, με σκοπό την πλήρη αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής θέσης των ξένων δανειστών, μέσα από την αστραπιαία απαξίωση του ευρώ, ως νομίσματος.

Όμως, αυτή η επιθετική διαπραγματευτική γραμμή, όπως είπαμε, δεν βρήκε υποστήριξη από τον πρωθυπουργό, ο οποίος δείλιασε και τάχθηκε, με την πολιτική της υποταγής, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, την οποία εισηγήθηκαν οι στενοί οικονομικοί και οι πολιτικοί του σύμβουλοι και πατέρες.

Αυτή η πολιτική της συνθηκολόγησης δεν αποτελούσε κεραυνό, εν αιθρία. Στην πραγματικότητα, η συνθηκολόγηση της ελληνικής κυβέρνησης και η υποταγή της, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών και των ξένων δανειστών, ήσαν, ευθύς, εξ αρχής, από τον Ιανουάριο του 2015, οι πυξίδες του στενού οικονομικού και του ευρύτερου πολιτικού επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα.

Την υποταγή, σε ό,τι ζητούσαν οι ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ., την είχαν προαποφασίσει οι στενοί σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα, εάν οι όποιοι διαπραγματευτικοί ελιγμοί, οι προτάσεις, οι αντιπαραθέσεις και οι διαξιφισμοί του Γιάννη Βαρουφάκη, προς και με τους ξένους δανειστές, δεν εύρισκαν ανταπόκριση και εφ' όσον οι διαπραγματευτές της άλλης πλευράς έμεναν αμετακίνητοι, στις θέσεις τους, μέχρι το τέλος.

Από εκεί και πέρα, ήδη, από τον Φεβρουάριο του 2015, ξεκίνησαν οι ενέργειες, με τις οποίες το στενό οικονομικό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα υπονόμευσε όλη την διαδικασία των διαπραγματεύσεων, με τους ξένους δανειστές, οι οποίοι, πολύ γρήγορα, αντελήφθησαν την ύπαρξη δύο κέντρων, στην ελληνική κυβέρνηση, τα οποία είχαν, εντελώς, διαφορετικές εκτιμήσεις και τακτικές προθέσεις.

Εκτιμώντας την ισχύ, που είχαν κέντρα αυτά και την επιρροή, που ασκούσαν, στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, οι ξένοι δανειστές κατάλαβαν ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης και το επιτελείο του, ήσαν πολύ πιο επικίνδυνοι, διότι είχαν σχέδιο, το οποίο ήταν, σαφέστατα, επιθετικό, αφού αυτοί είχαν την σαφή υποστήριξη ενός τμήματος του αμερικανικού πολιτικού και τεχνοκρατικού κατεστημένου, το οποίο δεν μπορούσε, ως προς τις προθέσεις του, να αγνοηθεί και πολύ περισσότερο, επειδή αυτό το σχέδιο, που φιλοδοξούσε να κρατήσει το πεδίο της αντιπαράθεσης, εντός της ευρωζώνης, την συνδύαζε, με διαδικασίες ρήξης, οι οποίες, εάν υλοποιούνταν, κατά τον τρόπο, που εκθέσαμε, θα έθεταν την ίδια την ευρωζώνη, σε μια διαδικασία ταχείας αποδόμησης, με την συνεπικουρία την άρνηση (προσωρινή, μεν, αλλά και καταστροφική) εξόφλησης των δανείων του Δ.Ν.Τ. και των πληρωμών των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, που κατείχε η Ε.Κ.Τ.

Αυτός ήταν και ο λόγος της επίμονης απαίτησης των ξένων δανειστών, για την απομάκρυνση του Γιάννη Βαρουφάκη, από την κυβέρνηση.

Αυτός ο λόγος, μάλιστα, καθίστατο περισσότερο ισχυρός, αφού οι ξένοι δανειστές είχαν αντιληφθεί ότι το άλλο κυβερνητικό κέντρο, το οποίο ήταν και το ισχυρότερο, δηλαδή το στενό οικονομικό και το ευρύτερο πολιτικό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα, με επί κεφαλής, τους Γιάννη Δραγασάκη, Γιώργο Σταθάκη και Αλέκο Φλαμπουράρη, δεν είχε καμμία διάθεση ουσιαστικής σύγκρουσης, με την ευρωζώνη και τους θεσμούς της και ήταν διατεθειμένο να κάνει οποιαδήποτε υποχώρηση, προκειμένου να μην διακινδυνεύσει, την ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης και την θέση της Ελλάδας, μέσα σε αυτήν.

Από εκεί και πέρα, όλα όσα αφορούσαν τους ευρωζωνίτες, ήσαν ζητήματα χειρισμού και τίποτε περισσότερο. Έτσι, με αυτά τα δεδομένα, κάθε σχέδιο της ελληνικής πλευράς, είτε αυτό ήταν ήπιο, είτε σκληρό, για την ευρωζώνη, καθίστατο ένα σχέδιο, άνευ αξίας και μηδενικού περιεχομένου. Ούτε η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ούτε τα χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, της τάξεως του 2% του ΑΕΠ, στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό, ούτε οι όποιες υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις, όσο βαθειές και αν ήσαν αυτές, ιδίως όταν κτυπούσαν την κερδοφορία και την προσοδοφορία, είχαν κάποια σημασία, για τους αντιπάλους της ελληνικής πλευράς.

Στα πλαίσια αυτά, η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015, για την παράταση του 2ου Μνημονίου, μέχρι την 30η Ιουνίου 2015, ήταν, όπως έχουμε, ήδη, πει, από εκείνη την εποχή, απολύτως, εσφαλμένη και καταστροφική.

Αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα, την έχει αποδεχθεί και ο ίδιος ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος, όπως έχει πει, χωρίς να διαψευσθεί, από κανέναν, διαφώνησε, αλλά υποχρεώθηκε, από το επιτελείο του πρωθυπουργού να την υπογράψει και να αποδεχθεί την παράταση του 2ου Μνημονίου.

Αυτό, που έγινε, είναι ότι, από τις 24/2/2015, οι ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ., παραβίασαν την συμφωνία αυτή, αρνούμενοι ότι αυτή υποκαθιστούσε τις δεσμεύσεις του 2ου Μνημονίου, του οποίου η ισχύς παρατάθηκε, με την υπογραφή του Γιάννη Βαρουφάκη, μετά από αυτή την υπαναχώρηση.

Από εκεί και πέρα, οι υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς υπήρξαν συνεχείς, οδηγήθηκαν να είναι ασύντακτες και στο τέλος, κατέληξαν, στην άτακτη συνθηκολόγηση και στην υποταγή, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών.

Στα πλαίσια αυτά, η Ε.Κ.Τ., παρά τα όσα, προφορικά, συμφωνήθηκαν, συνέχισε και μετά τον Φεβρουάριο του 2015, τον στραγγαλισμό της ελληνικής οικονομίας, μειώνοντας τις πηγές ρευστότητας, ενώ οι "θεσμοί" δεν αποδέχονταν καμμία σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, ακριβώς, επειδή, είχαν αντιληφθεί την ενεργό διχοστασία, μέσα στην ελληνική κυβέρνηση και είχαν πλήρη γνώση του γεγονότος ότι ο ημιμαθής και άπειρος, στα ζητήματα κρίσεων, σε επίπεδο διακυβέρνησης, Αλέξης Τσίπρας ήταν, πλήρως, εξαρτημένος, από την ευρωκομμουνιστική λογική του επιτελείου του, το οποίο όμνυε στα δόγματα του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", επειδή ήταν, βαθύτατα, επηρεασμένο, από τις ευρωσταλινικές αντιλήψεις του γκουρού του ελληνικού ευρωκομμουνισμού, του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου.

Τον Απρίλιο του 2015, τα πράγματα έγιναν χειρότερα, για την ελληνική πλευρά, η οποία έχασε οποιαδήποτε, έστω και στοιχειώδη, αξιοπιστία, έναντι των ευρωζωνιτών, αφού, δύο φορές το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα ανακάλεσε την εξουσιοδότηση, που είχε παρασχεθεί, στον Γιάννη Βαρουφάκη να ανακοινώσει, στο Δ.Ν.Τ., την αναστολή της καταβολής των δόσεων του δανείου, που είχε χορηγήσει, στο ελληνικό κράτος, στα πλαίσια του 1ου Μνημονίου.

Παράλληλα, μάλιστα, το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα, με την αναδιάταξη των αρμοδιοτήτων, στους μετέχοντες, στην διαπραγμάτευση, με τους δανειστές, αποδέχτηκε την λήψη μέτρων, τα οποία οδηγούσαν, σε μεγαλύτερη λιτότητα, με την δικαιολογία ότι θα ελάμβαναν, ως αντάλλαγμα, την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Ο ίδιος ο Γιάννης Βαρουφάκης λέει ότι διαφώνησε και ως προς την απόφαση, για την καταβολή, στο Δ.Ν.Τ., των δόσεων του δανείου και ως προς την συμφωνία, για μεγαλύτερη λιτότητα, επειδή, έτσι οι δανειστές δεν θα πιέζονταν, ενώ η αποδοχή του στόχου των μεσοπρόθεσμων πρωτογενών πλεονασμάτων, στους ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς, της τάξεως του 3% του ελληνικού ΑΕΠ, θα οδηγούσε, στην αποδοχή της εξυπηρετισιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους και στην απόρριψη της αναγκαιότητας, για την αναδιάρθρωσή του. Όμως, η γνώμη του δεν ελήφθη υπόψη. Και φυσικά, οι ξένοι δανειστές άρχισαν την καζούρα, αντιλαμβανόμενοι ότι, παρά τους όποιους φόβους τους, δεν είχαν, απέναντί τους, κάποιους σοβαρούς αντιπάλους.

Από εκεί και πέρα, όλη αυτή η διαρκής διαδικασία των ελληνικών υποχωρήσεων, δεν έκανε τίποτε άλλο, από το να εκθρέψει την απαίτηση και να θεμελιώσει την πεποίθηση των ευρωζωνιτών, για την επικείμενη παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης. Το σύνολο των ελληνικών υποχωρήσεων δεν άφηνε καμμία αμφιβολία, στους ξένους δανειστές. Το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν διατεθειμένο και δεν επρόκειτο να προχωρήσει, στην λήψη των μέτρων, που είχαν συμφωνηθεί.

Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά τις καθημερινές διαβεβαιώσεις του και παρά τις επανειλημμένες συμφωνίες του, με τον Γιάννη Βαρουφάκη, ότι δεν επρόκειτο να αποδεχθεί ένα νέο φονικό δάνειο και ότι, εαν πιεζόταν να πράξει κάτι τέτοιο, θα υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του και θα έδινε τα κλειδιά, στην μνημονιακή αντιπολίτευση, δεν ήταν διατεθειμένος να πράξει κάτι τέτοιο. Ούτε αυτός, ούτε το επιτελείο των πολιτικών του πατέρων, στο οποίο στηριζόταν και εξακολουθεί να στηρίζεται.

Η κυβερνητική εξουσία είναι πολύ γλυκειά, για να αφεθεί, στα χέρια των αντιπάλων. Και φυσικά, όλοι αυτοί δεν ήσαν διατεθειμένοι να την παραδώσουν.

Το αστείο και συνάμα το τραγικό, στην όλη υπόθεση είναι ότι προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης είχε, σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, δίκιο. Ο σχεδιασμός του είναι σαφές ότι, εάν υποστηριζόταν, από το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, θα απέδιδε καρπούς.

Η χρήση των IOU's, το παράλληλο τραπεζικό σύστημα πληρωμών, σε ευρώ και η απειλή της εκτύπωσης ποσοτήτων χαρτονομίσματος, σε ευρώ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, θα γονάτιζαν την ευρωγραφειοκρατία της Commission, της Ε.Κ.Τ. και την γερμανική κυβέρνηση. Οι ευρωζωνίτες θα υποχρεώνονταν, μέσα σε ένα πολύ βαρύ κλίμα αντεγκλήσεων, να προσέλθουν, σε ένα νέο γύρο διαπραγματεύσεων και θα υποχρεώνονταν, σε ουσιαστικές παραχωρήσεις, με την βοήθεια της αμερικανικής διοίκησης.

Larry Summers : Ο "άρχοντας του σκότους", πρώην υπουργός Οικονομικών των Η.Π.Α. και μέλος των βαθύτατων κυβερνητικών και κρατικών ελίτ της αμερικανικής υπερδύναμης. Συμμετείχε στον σχεδιασμό της ομάδας του Έλληνα υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη. Το σχέδιο αυτό απερρίφθη, από τους ευρωζωνίτες, οι οποίοι το θεώρησαν, ως casus belli, διότι βοηθούσε, στην απαλλαγή της ελληνικής οικονομίας, από την χρεωδουλεία. Είναι δεδομένο ότι, εάν ο Αλέξης Τσίπρας επέλεγε την οδό της, εντός του ευρώ, σύγκρουσης, με τους ευρωζωνίτες, οι τελευταίοι θα εύρισκαν μπροστά τους τον Larry Summers και με δεδομένη την επιρροή, που ασκεί, στο Δημοκρατικό Κόμμα και στην αμερικανική κυβέρνηση, δεν θα περνούσαν καθόλου καλά...



Βέβαια, οι προτάσεις των Jeff Sachs, Larry Summers, Norman Lamont, Γιάννη Βαρουφάκη, κατά την γνώμη μου, θα έδιναν μια προσωρινή λύση, εάν υιοθετούντο και εν τέλει, η όλη διαδικασία θα επανέφερε κάποια στιγμή, στο τραπέζι, το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, το οποίο, βλακωδώς και για λόγους ενός καθαρού δογματισμού, η ελληνική πλευρά αρνήθηκε να συζητήσει, παρά το γεγονός ότι ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε το έθεσε, καθαρά και χωρίς περιστροφές, στον Γιάννη Βαρουφάκη και του ζήτησε να μεταφέρει, στον πρωθυπουργό, μια, όπως φαίνεται, συμφέρουσα πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης.

Όπως έχει γίνει γνωστό, η κυβέρνηση της Angela Merkel πρότεινε τον περασμένο Απρίλιο, μια "προσωρινή" έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, η οποία θα συνδυαζόταν, με την παροχή χρηματικής βοήθειας και μια, μερικώς, αλλά και ικανοποιητική πληθωριστική αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο θα κλείδωνε, σε μια συγκεκριμένη ισοτιμία ευρώ και δραχμής, την ίδια στιγμή, που η νέα δραχμή θα μπορούσε να υποτιμηθεί, όσο η ελληνική κυβέρνηση έκρινε ότι θα έπρεπε να υποτιμηθεί.

Αυτή η πρόταση, τότε, απορρίφθηκε, χωρίς δεύτερη κουβέντα, από τον Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος απάντησε, στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, ότι δεν είναι αυτή η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία παραμένει προσηλωμένη, στο ευρώ και την ζώνη του.

Δυστυχώς, και ο Γιάννης Βαρουφάκης και η υπόλοιπη ελληνική κυβέρνηση δεν άλλαξαν γνώμη. Τα αποτελέσματα της δογματικής ξεροκεφαλιάς τους είναι, πλέον, γνωστά, ως προς το φιάσκο του περασμένου καλοκαιριού και ως προς την τεράστια ζημιά, που έχουν προκαλέσει και θα εξακολουθήσουν να προκαλούν, στην ελληνική οικονομία και στην κοινωνία μας.

Παρ' όλ' αυτά, ποτέ δεν είναι αργά. Η έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, είναι, πάντοτε, παρούσα, αφού το ίδιο το 3ο Μνημόνιο (το περίφημο "πρόγραμμα" των ευρωζωνιτών) είναι σχεδιασμένο να αποτύχει και θα αποτύχει, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, σε έναν διάλογό του, με τον Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος διάλογος έγινε, κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων, όπως αποκάλυψε ο πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.

Ως εκ τούτου, η έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, το αποκαλούμενο Grexit, θα βρεθεί και πάλι, μπροστά μας.

Μπορεί να αργήσει, λιγότερο, ή περισσότερο, αλλά η ελληνική κοινωνία θα το αντιμετωπίσει, όσο δύσκολη και αν φαίνεται, τώρα, μια τέτοια εξέλιξη, ύστερα από τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015.

Στην πραγματικότητα, αυτή η εξέλιξη δεν είναι καθόλου δύσκολη. Αντιθέτως, είναι η μόνη φυσιολογική εξέλιξη, που μπορεί να υπάρξει...