Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ενώπιος ενωπίω, με τις εμμονικές ιδεοληψίες του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", που τον οδήγησαν σε μια ευτελιστική πολιτική πορεία, με αποκορύφωμα την παραίτηση από την ηγεσία του κλινικά νεκρού ΠΑΣΟΚ. (Η προσωποποίηση και το ιδανικό υπόδειγμα της παταγώδους πολιτικής αποτυχίας ενός ανθρώπου, ο οποίος κατέστη μισητός, ενώ είχε όλα τα προσόντα, για να επιτύχει).

Και ενώ το παιχνίδι, ανάμεσα στους δανειστές και την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μετά την, προφανώς, νόμιμη, αλλά και απειλητικά, προειδοποιητική καθυστέρηση της εξόφλησης της δόσης της 5ης Ιουνίου, με την ενοποίηση της καταβολής και των τριών δόσεων του Ιουνίου, προς το Δ.Ν.Τ., στο τέλος του μήνα, ύστερα από απόφαση του ελληνικού οικονομικού επιτελείου (φαίνεται ότι) σκληραίνει, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αφού καθυστέρησε όσο μπορούσε και μετά από πολλές δεύτερες σκέψεις, αποφάσισε να μας "αφήσει χρόνους" παραιτούμενος και να μας στερήσει, από την πληθωρική παρουσία του, όπως αυτή εκφραζόταν, κατά τα τελευταία χρόνια, με την ιδιότητα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατάφερε τα τελευταία τέσσερα χρόνια να καταστεί ο πιο μισητός Έλληνας πολιτικός. Ακόμη, πιο μισητός, μάλιστα και από τον ΓΑΠ και τούτο διότι, στον τελευταίο, αναγνωρίζεται το ευεργέτημα της ευήθειας, γεγονός, το οποίο μετριάζει, έστω και λίγο, το μίσος, που αισθάνεται ο μέσος Έλληνας, για τον υιό του Ανδρέα Παπανδρέου, τον άνθρωπο, δηλαδή, ο οποίος, μαζύ με τον Ευάγγελο Βενιζέλο φιλοτέχνησαν, όπως έχουμε, εδώ και καιρό, πει, την υπαγωγή της Ελλάδας και του πληθυσμού της, στο καθεστώς της τωρινής νεοαποικιακής χρεωδουλείας [ Ελλάδα : Από το Μνημόνιο στην χρεωκοπία (ελεγχόμενη πτώχευση) και από εκεί στην μοντέρνα πεονία. (Οι ΓΑΠ και Ευάγγελος Βενιζέλος οδηγούν τον ελληνικό πληθυσμό στην υπαγωγή του σε ένα μοντέρνο δουλοκτητικό καθεστώς) ].

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν έχει και φυσικά, δεν του αναγνωρίζεται κανένα "προνόμιο" ανοησίας, ή βλακείας. Αντίθετα, μάλιστα, ακριβώς, επειδή είναι γνωστή η εξυπνάδα και η μεγάλη πνευματική εμβέλεια του ανδρός, σε συνδυασμό, με την, επίσης, γνωστή και ευφραδή σοφιστική του στρεψοδικία, ο πληθυσμός της χώρας, μέσα από την οδυνηρή εμπειρία του, έχει αποφανθεί ότι αυτές οι ιδιότητες του Ευάγγελου Βενιζέλου, τον καθιστούν, άκρως, επικίνδυνο και φυσικά, απόλυτα, καταδικαστέο.

20/9/2007 : Ο Δημήτρης Ρέλλος, παλαιός πασόκος, της βάσης και ένα, εμφανώς, προβληματικό άτομο, με κίνητρο την αντιπάθειά του, προς τον Βαγγέλη Βενιζέλο και με άγνωστες διασυνδέσεις, μπουγελώνει τον, τότε, υποψήφιο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και αντίπαλο του ΓΑΠ, έξω από τα γραφεία του κόμματος, στην Χαριλάου Τρικούπη. Για το παλαιό ΠΑΣΟΚ, ο Βαγγέλης ήταν, πάντοτε, ένα ξένο σώμα...



Δυστυχώς, γι' αυτόν, η αλήθεια είναι ότι ο, υπό παραίτηση, απερχόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος, έστω και τώρα στο τέλος, αντελήφθη ότι, υπό ομαλές συνθήκες, ουδέποτε θα γινόταν πρόεδρος του κόμματος αυτού, την πάτησε. Αυτό, που, τελικά, κατάφερε, είναι ό,τι το χειρότερο, για έναν ναρκισσιστή, σαν κι' αυτόν. Και αυτό, που κατάφερε δεν είναι λίγο, αφού η ολότητα, σχεδόν, της ελληνικής κοινωνίας έχει καταλήξει, στο οριστικό συμπέρασμα, ότι κάθε τι, που λέγεται, από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, στερείται οποιασδήποτε αξίας, ως προϊόν ψεύδους, ή/και στρεψοδικίας.

Έτσι, ο,τιδήποτε και αν λέει, ή γράφει ο, εκ Θεσσαλονίκης, ορμώμενος πολιτικός, ακριβώς, επειδή είναι ο, πλέον και μακράν, όλων μισητός πολιτικός, αντιμετωπίζεται, ως απορριπτέο και ως άξιο, για την θέση, που ανήκει, σε αυτού του είδους τις απορριπτέες νοητικές και λεκτικές κατασκευές, όσο δαιδαλώδεις και περίτεχνες και αν αυτές είναι. Και η θέση τους αυτή δεν είναι άλλη, από αυτήν του σκουπιδοτενεκέ. Αυτή είναι και η χειρότερη - για την ακρίβεια : η χείριστη όλων - αντιμετώπιση, για έναν άνθρωπο, με τον ψυχισμό του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Όμως, η τύχη του Ευάγγελου Βενιζέλου ήταν προδιαγεγραμμένη. Και μάλιστα, την τύχη αυτή την προδιέγραψε ο ίδιος, με τις στρατηγικές επιλογές, που έκανε και με τα, επί μέρους, πεπραγμένα του, βυθισμένος, μέσα στον ωκεανό των προσωπικών πολιτικoϊδεολογικών αγκυλώσεων και των ιδεοληψιών, που τον διακατέχουν, από τα νειάτα του και οι οποίες εκφράστηκαν και εξακολουθούν να εκφράζονται, από την άκρατη πίστη του, στο παραληρηματικό ιδεολόγημα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", στην υπηρέτηση του οποίου ο Ευάγγελος Βενιζέλος αφιερώθηκε, ψυχή τε και σώματι. Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι, στην πορεία και μέσα από την πικρή εμπειρία του, ο Βαγγέλης Βενιζέλος έγινε γνώστης των πραγματικών και πρακτικών αδιεξόδων του, εν λόγω, παραμυθολογικού ιδεολογικού κατασκευάσματος.

Όλα αυτά είχαν επισημανθεί, σε αυτό εδώ το μπλογκ, εγκαίρως, πριν, ακόμη, συμβούν και πριν πραγματοποιηθούν και αυτό το γνωρίζουν όσοι έχουν μια επαφή, με όσα έχω γράψει, για τον παλαιό βοηθό του αείμνηστου Δημήτρη Τσάτσου, στην έδρα του Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, τον οποίο γνώρισα, από κοντά, το 1979. Έτσι, οι αναγνώστες, μπορούν να αντιληφθούν το πόσο ικανοποιημένος μπορεί να αισθάνεται κάποιος, όπως εγώ, όταν έχει προδιαγράψει το μέλλον και την πορεία των πραγμάτων, ιδιαίτερα, όσον αφορά τον Ευάγγελο και το σύνολο των ανοησιών, που αυτός διέπραξε και τούτο, επειδή αντιλήφθηκα, την ώρα, που έπρεπε και πριν αυτό συμβεί, το γεγονός ότι οι καταστάσεις και οι εξελίξεις, που θα ακολουθούσαν, ως αποτέλεσμα των πράξεων του θεσσαλονικιού πολιτικού, θα ήσαν τέτοιες, που, απλώς, θα τον ξεπερνούσαν και τις οποίες ο ίδιος θα αδυνατούσε να αντιμετωπίσει.

Βέβαια, η διαπίστωση αυτή έχει και έναν μελαγχολικό χαρακτήρα, γιατί, ίσως, στον Βαγγέλη, άξιζε κάποια καλύτερη τύχη. Όμως, η αλήθεια είναι ότι αυτός επέλεξε τον δρόμο του, υπακούοντας και ακολουθώντας το περιεχόμενο των προσωπικών του ιδεολογημάτων και των πολιτικών του ιδεοληψιών και ως εκ τούτου, σε τελικά ανάλυση, δεν πρέπει να μέμφεται, για όσα έπαθε, κάποιον άλλον, παρά μόνον τον κακό εαυτό του.

[Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά και μόνον, παραπέμπω, στα κείμενα, που δημοσίευσα, σε αυτό το μπλογκ : Ο απογοητευτικός (και συνυπεύθυνος, ως πρωτουργός) Βαγγέλης Βενιζέλος ακολουθεί την προκαθορισμένη πορεία και οδηγεί τον τόπο προς την καταστροφή και Βαγγέλης Βενιζέλος : Από την νεανική απόπειρα συγκρότησης ενός σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος στην τωρινή του πορεία προς το επερχόμενο τραγικό πολιτικό και προσωπικό αδιέξοδο και Η Ελλάδα ανήκει στους δανειστές της, στους ευρωγραφειοκράτες και στην γερμανική ελίτ, που λαμβάνουν όλες τις αποφάσεις. (Ο Βαγγέλης Βενιζέλος σε ρόλο καρπαζοεισπράκτορα) και Ο Βαγγέλης Βενιζέλος στον ρόλο του καλύτερου υπερασπιστή της τρόϊκας των εκπροσώπων των τοκογλυφικών δανειστών και στην πορεία προς την επιστημονική απαξίωση και την πολιτική σκουπιδοποίηση και Το μετέωρο βήμα του Βαγγέλη Βενιζέλου από την σοσιαλδημοκρατική αναζήτηση, στον δογματικό σοσιαλνεοφιλελευθερισμό. (Ή ο Βαγγέλης Βενιζέλος και η κατάρρευση της ψευδο-ευρωπαϊστικής ιδεολογίας) και Ο επιθανάτιος ρόγχος της ευρωζώνης, ο "ντροπαλός" νεοφιλελευθερισμός της σοσιαλδημοκρατίας, τα μεταρρυθμιστικά αδιέξοδα των Βαγγέλη Βενιζέλου και Χαρίδημου Τσούκα και η αναγκαιότητα για έναν Ευρωπαίο F. D. Roosevelt ]

 Εκεί, που την πάτησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010, όταν αποδέχτηκε την επιλογή του αφελούς ΓΑΠ, για την υπαγωγή της Ελλάδας, στο πρώτο Μνημόνιο, το οποίο, μάλιστα, αν και ήταν αναρμόδιος, αφού εκείνη την εποχή ήταν υπουργός Άμυνας, φιλοτέχνησε, νομοτεχνικά, προκειμένου να το καταστήσει (για την ακρίβεια : να το παρουσιάσει ως) συμβατό, με το Σύνταγμα της χώρας, αποκρύπτοντας το πραγματικό περιεχόμενο της συνταγματικής εκτροπής, την οποία επιχείρησαν και πραγματοποίησαν ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, μέσα από την παραχώρηση της ουσιαστικής και πραγματικής διακυβέρνησης της χώρας, στους ξένους δανειστές και στην τρόϊκα των εκπροσώπων τους και την μετατροπή του πολιτεύματος, σε ένα ιδιότυπο νεοαποικιακό καθεστώς χρεωδουλείας.

Η πρώτη αυτή πολιτική ανοησία του Ευάγγελου Βενιζέλου, που θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να συγκαλυφθεί, εάν δεν ήταν εμμονικός, οπότε θα είχε την δυνατότητα να δει και να προβλέψει την φυσιολογική πορεία των πραγμάτων, συνοδεύτηκε από το δεύτερο σφάλμα του, το οποίο υπήρξε και μοιραίο, για τον ίδιο. Τον Ιούνιο του 2011 και ενώ η κυβέρνηση του ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ έπνεαν τα λοίσθια, κάτω από την ωμή και αδυσώπητη πίεση της πραγματικότητας, που συνέθλιβε την ελληνική κοινωνία, ο Γιώργος Παπανδρέου πρότεινε, στον Βαγγέλη Βενιζέλο, την ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών και την αντιπροεδρία της κυβέρνησης, με την υπόσχεση της μελλοντικής παράδοσης, στον εσωκομματικό αντίπαλο, του, τότε, πρωθυπουργού και της προεδρίας του κόμματος - ίσως και της πρωθυπουργίας, πριν από την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος υποεκτιμώντας την δυναμική των επερχόμενων εξελίξεων και υπερεκτιμώντας τις δικές του δυνατότητες, αποδέχτηκε την - καθόλου άδολη - πρόταση του ΓΑΠ, επειδή θεώρησε ότι είχε έλθει η ώρα του. Και πράγματι, η ώρα του είχε έλθει, αλλά δεν ήταν η ώρα της προσωπικής και της πολιτικής του δικαίωσης, όπως ο ίδιος νόμιζε. Ήταν η ώρα του μακρόσυρτου, παρατεταμένου και συνάμα, βασανιστικού πολιτικού και κυρίως, προσωπικού του ευτελισμού, που έφθασε και ξεπέρασε, κατά πολύ, τα όρια και τα επίπεδα του ατομικού κατεξευτελισμού και της πλήρους απαξίωσης.

Αυτό, που φορτώθηκε, με δική του επιλογή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ήταν τίποτε άλλο, από το απλούστατο και βαρύτατα καταθλιπτικό γεγονός του ότι (μετά από μια επίδειξη ενός, χωρίς σχεδιασμό και ως εκ τούτου, αδιέξοδου παλικαρισμού, απέναντι στην τρόϊκα των εκπροσώπων των ξένων δανειστών, η οποία, τον Σεπτέμβριο του 2011, αποχώρησε, από την Αθήνα, με αποτέλεσμα ο θεσσαλονικιός πολιτικός να βρεθεί, στην ταπεινωτική θέση να την παρακαλεί να επιστρέψει), ήταν ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος, κατά την περίοδο Ιουλίου 2011 - Μαρτίου 2012, ταυτίστηκε, με την επίσημη χρεωκοπία της χώρας, την οποία - υποτίθεται ότι - το Μνημόνιο του 2010 είχε σκοπό να αποφύγει.

Το χειρότερο, από όλα ήταν ότι αυτή η επισημοποίηση της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας, που συνοδεύτηκε, από το περίφημο PSI του Μαρτίου του 2012 (το οποίο ο Ευάγγελος Βενιζέλος είδε, ως ευκαιρία, για την εμφάνισή του, ως "σωτήρα του έθνους") υπήρξε και ατελέσφορη, αφού και χωρίς ουσιαστική σημασία ήταν, αλλά και συνοδεύτηκε, από το δεύτερο Μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2012, το οποίο επιτάχυνε την καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας, οδηγώντας την σε σαρωτικές σωρευτικές απώλειες, ως προς το ΑΕΠ, το οποίο, το 2014, διαμορφώθηκε, στα 178,701 δισ. €, την στιγμή, που, το 2008, βρισκόταν, στα επίπεδα των 241,881 δισ. €.

Αυτήν την καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας, με την απώλεια, στο ελληνικό ΑΕΠ, των 63,180 δισ. €, κατά το διάστημα 2009 - 2014, που συμποσούται, σε ένα ποσοστό καταστροφικής συρρίκνωσης, της τάξεως του -26,12%, είναι που χρεώνεται, από την ελληνική κοινωνία, ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Δεν την χρεώνεται, μόνο, επειδή, από τον Μάϊο του 2010 και εντεινόμενα, κατά την περίοδο Ιουνίου 2011 - Ιανουαρίου 2015, ήταν ο αρχιτέκτονας των πολιτικών, που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα, ως αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων του ΓΑΠ και του Λουκά Παπαδήμου και ως συγκυβερνήτης στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, στην οποία διετέλεσε αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών, με λόγο, επί όλων των πεπραγμένων της. Την χρεώνεται, κυρίως, επειδή υπήρξε και παραμένει, μέχρι το τέλος, ένθερμος, διαπρύσιος, ακραιφνής και φανατικός υποστηρικτής των πολιτικών, που οδήγησαν, στην διάλυση της ελληνικής οικονομίας, δίδοντας, σε αυτές τις πολιτικές, ως πιστός, ανυποχώρητος και ασυμβίβαστος οπαδός του ιδεολογηματικού παραληρήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", έναν έντονο ιδεολογικοπολιτικό χαρακτήρα και παρουσιάζοντας την εφαρμογή τους, όχι, ως προϊόν μιας, έξωθεν, επιβολής, αλλά ως λογικές και ορθοτομημένες επιλογές, που έπρεπε και πρέπει να κάνει η ελληνική κοινωνία και στις οποίες ουδεμία χωρεί αντίρρηση.

Έτσι, για τον Βαγγέλη Βενιζέλο, κάθε τι άλλο, οποιαδήποτε άλλη γνώμη και αντίληψη, οποιοδήποτε διαφορετικό σχέδιο και κάθε άλλη στρατηγική επιλογή, είναι, όχι, απλώς, σφάλματα. Αποτελούν καταστροφή.

Υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτά τα δεδομένα, η ταύτιση του εμμονικού Ευάγγελου Βενιζέλου, με τις παραμυθολόγες ιδεοληψίες του και τα παράγωγα αποτελέσματα αυτών των ιδεοληψιών, μέσα από την δράση του, ως ενεργού πολιτικού της πράξης, όπως συμβαίνει, σε κάθε ναρκισσιστή, δεν πρόκειται ποτέ να του επιτρέψει να δει και να ομολογήσει - εάν και όταν καταφέρει να τα δει - τα σφάλματά του.

Για τον ίδιο, τα όποια σφάλματα αφορούν τους άλλους. Δεν αφορούν τον εαυτό του, αφού τα μόνα σφάλματα, που μπορεί να αναγνωρίσει, ως δικά του, έχουν να κάνουν, με περιφερειακά και εντελώς, δευτερεύοντα ζητήματα, που σχετίζονται, με κάποια στοιχεία, που έχουν να κάνουν, με την "καλύτερη" υλοποίηση των κεντρικών και κύριων πολιτικών επιλογών του, ως προς τις, επί μέρους, εξειδικεύσεις των εφαρμοστικών παραμέτρων των νεοσυντηρητικών δογμάτων του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", όπως αυτά εκπορεύονται, από τους θεσμούς και τις κυρίαρχες ελίτ της ευρωζώνης, η ορθότητα των οποίων τεκμαίρεται, ως, εξ ορισμού, ορθή και ευρίσκεται, εκτός κάθε πεδίου συζητήσεως.

Στην υπηρεσία αυτών των δογμάτων του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", ο Ευάγγελος Βενιζέλος έθεσε τον εαυτό του και μέσα από αυτό το αυτοδικαιολογητικό ιδεολογικοπολιτικό σχήμα, με το οποίο νοηματοδοτεί και αξιολογεί τις πράξεις του, οδηγήθηκε, στο να μετασχηματισθεί, σε ένα πιστό όργανο των επιδιώξεων και των στόχων των ευρωζωνικών ελίτ.


Έτσι, ο υπό παραίτηση, πλέον, πρόεδρος του κλινικά νεκρού ΠΑΣΟΚ, το οποίο αυτός και ο ΓΑΠ, οδήγησαν, από ένα κραταιό κόμμα της τάξεως του 44%, να συρρικνωθεί, στα επίπεδα του, 4,6%, πρωτοστάτησε στην μετατροπή της "ευρωπαϊστικής" αστικής πολιτικής τάξης της χώρας, σε μια κοινοπραξία εισπρακτικών εταιρειών, οι οποίες, υπό μορφή πολιτικών κομμάτων, ενεργούν, ως μισθωμένοι μπράβοι των ξένων δανειστών, οι οποίοι μπράβοι φροντίζουν, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τοκογλυφούντων αφεντικών τους, μέσα από την καταλήστευση του ελληνικού πληθυσμού, προκειμένου να σταθεί δυνατό να πληρώνονται τα δανεικά, τα οποία, ως προϊόν τοκογλυφίας, αποτελούν μια σκέτη φούσκα.

Ως εκ τούτου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ουδέποτε πρόκειται να αποδεχθεί ότι έκανε λάθος. Δεν θα το κάνει, όχι μόνο επειδή δεν το βλέπει και επειδή θεωρεί ότι έπραξε - και πράττει - το σωστό. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν πρόκειται να αποδεχθεί ότι έκανε λάθος, ακόμη και όταν δει και διαπιστώσει ότι έσφαλε, διότι αυτή είναι η φύση του κάθε ναρκισσιστή.

Αν παρακολουθήσουμε όσα είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στο 10ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, προχθές (στις 6 Ιουνίου), θα δούμε σημαντικά ψήγματα αυτών των διαπιστώσεων, στις οποίες προβαίνω, ομολογουμένως, εκ του ασφαλούς, αφού γνωρίζω τον άνδρα. Δεν θα μείνω σε πολλά από αυτά, που είπε, εκεί. Άλλωστε και ο ίδιος έκρυψε - όσο μπορούσε - λόγια. Θα αναφερθώ, σε ένα σημείο, που αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη και το οποίο είναι και απολύτως, χαρακτηριστικό του ανδρός και της νοοτροπίας του.

Ανάμεσα, στα πολλά, που είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του, ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αναφέρθηκε, πολύ σύντομα, στις δομικές ατέλειες της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, τις οποίες προσδιόρισε :

1) στο απολύτως ανεπαρκές μέγεθος του κοινοτικού προϋπολογισμού, το οποίο χαρακτήρισε, ορθότατα, ως αστείο,

2) στην ανυπαρξία οποιουδήποτε μηχανισμού ανακύκλωσης των, εντός της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, παραγόμενων πλεονασμάτων και

3) στο ασφυκτικό πλαίσιο του ισχύοντος δημοσιονομικού συμφώνου, που δεν επιτρέπει την οποιαδήποτε ελλειμματική διαχείριση, ακριβώς, επειδή αυτή ταυτίζεται, με την μεταφορά πλούτου, από τις πλεονασματικές περιοχές της ευρωζώνης (και δευτερευόντως της Ε.Ε.), προς τις ελλειμματικές.


Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε αυτές τις διαπιστώσεις, για να συνεχίσει ακάθεκτος να υποστηρίζει, με φανατισμό νεοφώτιστου, την, χωρίς δεύτερη κουβέντα, παραμονή της Ελλάδας, κατά μείζονα λόγο, στην ευρωζώνη και φυσικά και στην Ε.Ε., την ίδια στιγμή, που η βρετανική ελίτ - έστω και ένα μέρος αυτής, το οποίο, όμως, δεν είναι καθόλου ασήμαντο -, έχει δεύτερες σκέψεις, που την ωθούν, στο να διεξαγάγει ένα νέο δημοψήφισμα, για την παραμονή της Βρετανίας, στην Ε.Ε.

Υπό ομαλές συνθήκες, κατά τις οποίες, όλοι οι λογικοί άνθρωποι, ως πρωταρχικά κριτήριά τους, θα είχαν τον πραγματισμό και την ρεαλιστική θέση της χώρας, μέσα σε έναν τέτοιο οικονομικό και νομισματικό σχηματισμό, τα συμπεράσματα, στα οποία θα κατέληγε ένας φίλος του ορθού λόγου και της απλής λογικής, θα ήσαν διαφορετικά, από αυτά, στα οποία έχει καταλήξει να υπερασπίζεται και να υποστηρίζει ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Όλα αυτά θα οδηγούσαν κάθε ορθολογούντα Έλληνα πολιτικό, ο οποίος έχει την ελάχιστη, έστω, αίσθηση, για την θέση, την κατάσταση, την δομή, το βάθος και τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, στο απλούστατο, συμπέρασμα ότι η Ελλάδα, όχι, μόνο, δεν θα έπρεπε να εισέλθει, στην ευρωζώνη, αλλά και ότι έπρεπε και πρέπει η χώρα μας να εξέλθει, από αυτή την νομισματική ένωση, το ταχύτερο δυνατό, όπως, άλλωστε, είχε προτείνει, ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, τον Νοέμβριο του 2011, μια πρόταση, την οποία, τότε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε απορρίψει.


(Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει συνείδηση αυτής της αλήθειας και γι' αυτό προσδιορίζει την αρχική ευθύνη, στις κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη, των οποίων ισχυρίζεται ότι ο ίδιος δεν υπήρξε μέλος του σκληρού τους πυρήνα, παρά μόνον, για λίγο, χωρίς, όμως, να προσδιορίζει και το περιεχόμενο των ευθυνών των κυβερνήσεων αυτών, παρά μόνον, εμμέσως και υπαινικτικά, για εκείνους, που καταλαβαίνουν να διαβάζουν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, πίσω από τις γραμμές των όσων λέει και γράφει).


Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, λοιπόν, δεν έχει σκοπό και δεν πρόκειται να καταλήξει, στα ορθοτομημένα συμπεράσματα των όσων περιγράφει και φυσικά, δεν είναι διατεθειμένος να δει και να ομολογήσει τα πραγματικά αποτελέσματα των όσων έπραξε και των όσων υπερασπίζεται. Θα πεθάνει υποστηρίζοντάς τα, με το ίδιο ακατασίγαστο πάθος και με τον ίδιο φρενήρη φανατισμό του νεοφώτιστου. Και αυτά θα τα πράξει, διότι, εάν πράξει διαφορετικά, τότε, θα πρέπει να αυτοακυρωθεί και να αυτοκαταργηθεί. Αλλά κάτι τέτοιο βρίσκεται έξω, από την εμβέλεια του ναρκισσισμού του. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να το πράξει ποτέ. 

Και η αλήθεια είναι ότι έχει μπει, στα βαθιά και έχει ταυτιστεί, πλήρως, με τα οδυνηρά και καταστροφικά αποτελέσματα των πράξεών του, γεγονός, το οποίο δεν του επιτρέπει οποιαδήποτε υπαναχώρηση και οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη. Αυτό, όμως, είναι ένα πρόβλημα, το οποίο είναι, αμιγώς, προσωπικό. Αφορά τον ίδιο και μόνον αυτόν και ουδένα άλλον.

Το πρόβλημα αυτό του Ευάγγελου Βενιζέλου δεν αφορά την ελληνική κοινωνία. Αυτό, που αφορά την ελληνική κοινωνία, έχει να κάνει με τα έργα και τις ημέρες του. Με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, που, στο σύνολό τους, την οδήγησαν, στην χρεωδουλεία, στην υποταγή στους ξένους τοκογλύφους, σε μια ανεργία της τάξεως του 25%, στην σύγχρονη ελληνική έκδοση της GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 2010, η οποία συνεχίζεται ακάθεκτη και χωρίς ορατό τέλος. 

Για αυτά τα επονείδιστα έργα είναι, που μισήθηκε και περιφρονήθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όσο κανένας άλλος πολιτικός της μεταπολεμικής περιόδου. Και φυσικά, δικαίως, μισήθηκε και επίσης, δικαίως, περιφρονήθηκε. Είναι άξιος της μοίρας του, την οποία, αυτοπροαιρέτως, επέλεξε.

Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό δεν αρκεί. Μπορεί να είναι ένα μέρος της τιμωρίας, που πρέπει να υποστεί, αλλά, από μόνο του, αυτό δεν είναι επαρκές, για να ξεπλύνει το άγος των πεπραγμένων του Ευάγγελου Βενιζέλου, που καταταλαιπωρούν την ελληνική κοινωνία.

Απαραίτητο είναι ο απερχόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να εισέλθει, στη βασανιστική διαδικασία του "λόγον διδόναι". Πρέπει να λογοδοτήσει, λεπτομερώς, για τα έργα και τις παραλείψεις του, ενώπιον του ελληνικού δικαστικού συστήματος.

Μόνον έτσι θα υπάρξει κάθαρση, στο συνεχιζόμενο δράμα, που βιώνει - και θα βιώνει, άγνωστο πόσο, ακόμη - η ελληνική κοινωνία...