2014 : Το παραμύθι του "success story", ο αποπληθωρισμός, η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, μέσα από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η συντριβή της εσωτερικής ζήτησης, ως αιτία της ελληνικής κρίσης και οι βαρύτατες ευθύνες των ευρωζωνιτών. (Απαλλαγή, από το ευρώ, αλλιώς)...

Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό - προς μεγάλη θλίψη των εντόπιων και των ξένων εραστών του παραληρηματικού ιδεολογήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" - ότι στην περίπτωση της Ελλάδας (και φυσικά, όχι μόνο, σε αυτήν), οι ευρωζωνίτες τα έχουν κάνει, κυριολεκτικά, σκατά.

Η αποτυχία των ευρωζωνικών θεσμών και των ελίτ, που έχουν κατασκευάσει και επανδρώνουν αυτούς τους θεσμούς, είναι παροιμιώδης και σκανδαλώδης, ακριβώς επειδή συνδυάζεται με την ξιπασιά και την γελοία επίδειξη μιας ενδογενούς ανοησίας, η οποία, εν τέλει, προσδιορίζεται, ως βλακεία, υπό την αρχαία της έννοια, ως ιδιωτεία. Δηλαδή, κυριολεκτικά, ως ηλιθιότητα.

Έτσι, οι μύθοι πάνω, στους οποίους η απελθούσα κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων, θέλησε να στήσει και να διαφημίσει το "success story" της Ελλάδας, που, στο τέλος των δικών της ημερών, το 2014, υποτίθεται ότι εισήλθε, σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, καταρρέει, μπροστά στο αβάστακτο βάρος της αμείλικτης πραγματικότητας, έτσι, όπως αυτή περιγράφεται, από τα νεώτερα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, του υπόδικου κ. Ανδρέα Γεωργίου, ο οποίος εξακολουθεί να παραμένει στην θέση του, σαν να μην συμβαίνει τίποτε.

Βέβαια, η προεκλογική περίοδος πέρασε, οι εκλογές του Ιανουαρίου έγιναν και η όποια προπαγανδιστική εκμετάλλευση της παρουσιαζόμενης και διαφημιζόμενης επαναφοράς της ελληνικής οικονομίας, σε ρυθμούς μιας, έστω και ασθενικής ανάπτυξης, το 2014, της τάξεως του 0,8%, σε σταθερές τιμές του έτους 2013, έτσι όπως προέκυπτε, εκείνη την περίοδο, από τα προσωρινά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, δεν απέφερε τους αναμενόμενους καρπούς, για τους σαμαροβενιζέλους, τους ξένους δανειστές και τους ομοίους τους. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και σχημάτισε κυβέρνηση, μαζύ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, παρά τις, περί του αντιθέτου, προσδοκίες της μνημονιακής συμμορίας της εντόπιας και ξένης ελίτ, η οποία στήριζε τις ελπίδες της, στην δημιουργία ενός υποχείριου κυβερνητικού σχήματος, στο οποίο θα συμμετείχαν, το Ποτάμι του ανεκδιήγητου και ημιμορφωμένου Σταύρου Θεοδωράκη, ή/και το ημιθανές ΠΑΣΟΚ του σπουδαρχίδη απεραντολόγου και λεπτεπίλεπου αερολόγου φαφλατά Ευάγγελου Βενιζέλου. 

Όλοι αυτοί στήριξαν τις ελπίδες τους, ακόμη και στην εκλογική παρουσία ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου, μήπως και μπορέσουν να εγκλωβίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα κυβερνητικό σχήμα, με μνημονιακούς εταίρους, ή μήπως, ακόμη και γινόταν το θαύμα και ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία έκλεβαν, έστω και την τελευταία στιγμή, πάνω στο νήμα, την εκλογική πρωτιά. Θυμάμαι, ανάμεσα, σε πολλούς άλλους αγωνιούντες δημοσιογράφους, τον, πάντοτε, διασκεδαστικό Βασίλη Μπεσκένη, του οποίου οι δεσμοί, με το σαμαρικό περιβάλλον της Συγγρού εμφανίζονται ως ακατάλυτοι, να προσπαθεί, με μια απίστευτη, ως προς την δομή και το περιεχόμενό της, "επιχειρηματολογία", να πείσει το φιλοθεάμον κοινό των δελτίων ειδήσεων και των όποιων ενημερωτικών εκπομπών της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ, ότι ο ΓΑΠ και το κόμμα του θα κόψουν ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι θα μπορούσαν να είναι εταίροι σε ένα κυβερνητικό σχήμα και με πιάνουν, όπως και τότε, τα γέλια.

Ανοησίες. Το άλογο αποδείχτηκε ότι ήταν κουτσό, έχοντας χάσει και τα τέσσερα πόδια του. Ο Αντώνης Σαμαράς και η Ν.Δ., μπορεί να κράτησαν ένα "αξιοπρεπές" ποσοστό, αλλά έμειναν πολύ πίσω, από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι ελπίδες της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ αποδείχτηκαν φρούδες.


Μετά από τις ελπίδες τους, που πήγαν στράφι, ήλθε και η ώρα της κατάρρευσης και των παιδαριωδών προπαγανδιστικών κατασκευασμάτων της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, όπως αυτό, που αφορά την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας, σε κάποιους ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι, απλώς, αποδεικνύονται ότι είναι (όπως, άλλωστε, σταθερά και πάντοτε, πίστευα) κατασκευασμένοι και ως εκ τούτου, ανύπαρκτοι.

Πράγματι, εάν συγκρίνουμε τις, αμέσως, προηγούμενες προσωρινές - αλλά και βολικές για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου - εκτιμήσεις της ΕΛΣΤΑΤ, που αφορούν το ελληνικό ΑΕΠ και την εξέλιξή του, σε όλη την διάρκεια του 2014 [για τις οποίες εκτιμήσεις κάνω λόγο, στο δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Η δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο, οι δυσχέρειες της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στην διαπραγμάτευση και οι φόβοι των ευρωζωνιτών, για μια ελληνική στάση πληρωμών εντός ευρωζώνης. (Η ανολοκλήρωτη ευρωπαϊκή ενοποίηση και το μοιραίο λάθος της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ/ΕΕ, σύμφωνα με την επιστημονική μελέτη των Ν. Campos, F. Coricelli και L. Moretti) ], με τις τωρινές, επίσης, προσωρινές εκτιμήσεις της ΕΛΣΤΑΤ, για την εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, το 2014, θα δούμε ότι εκείνες οι προηγούμενες εκτιμήσεις δεν απεικονίζουν την πραγματικότητα και ως εκ τούτου, είναι εξωπραγματικές και αναληθείς, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του παραπάνω πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ, με τα νέα προσωρινά στοιχεία, για την εξέλιξη του ΑΕΠ το 2014.

Έτσι, ενώ εκείνη την εποχή (Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2015), η ΕΛΣΤΑΤ, παρουσίαζε ότι, το 2014, το ελληνικό ΑΕΠ είχε διαμορφωθεί στα επίπεδα των 179,239 δισ. € και σε τρέχουσες τιμές, είχε μειωθεί, κατά 3,198 δισ. €, σε σχέση, με το έτος 2013 (κατά το οποίο το ύψος του έφθανε τα 182,437 δισ. €), με αποτέλεσμα να παρουσιάσει  ένα ποσοστό μεγέθυνσης, ίσο με -1,75%, τώρα, με την παρουσίαση, από την ΕΛΣΤΑΤ, των νέων προσωρινών στοιχείων, για το 2013, το ύψος του ελληνικού ΑΕΠ μετράται, στα 182,249 δισ. € και για το 2014, το ελληνικό ΑΕΠ μετράται, στα 178,701 δισ. €, παρουσιάζοντας μια σημαντική διαφοροποίηση, στα αντίστοιχα ποσά και μια διαφοροποιημένη, επίσης, επί τα χείρω, μείωση του ελληνικού ΑΕΠ, από το 2013, στο 2014, ίση με 3,548 δισ. €, με αποτέλεσμα το νέο υπολογισμένο, σε τρέχουσες τιμές, ποσοστό μεγέθυνσης του ελληνικού ΑΕΠ, το 2014, να φθάσει, στο -1,95%.

Αυτή η αρνητική εξέλιξη, ως προς το μέγεθος του ελληνικού ΑΕΠ, στα έτη 2013 και 2014, αλλά και η, επί τα χείρω, διαφοροποίηση του αρνητικού ποσοστού μεγέθυνσης του ελληνικού ΑΕΠ, σε τρέχουσες τιμές, κατά τα έτη αυτά, γίνεται, ακόμη, χειρότερη, εάν ερευνήσουμε την πραγματική εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, λαμβάνοντας υπόψη μας τον μέσο ετήσιο δείκτη τιμών καταναλωτή, όπως αυτός προκύπτει, από τον παραπάνω πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ και τούτο, επειδή η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων θέλησε να ισχυρισθεί, μέσα από τις προηθείσες προσωρινές επεξεργασίες των στελεχών του κ. Ανδρέα Γεωργίου, ότι το ελληνικό ΑΕΠ, σε σταθερές τιμές του προηγούμενου έτους, παρουσίασε, το 2014, για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια οικονομικής ύφεσης και κατακλυσμικής οικονομικής κρίσης, μια πραγματική αύξηση, με θετικό πρόσημο, της τάξεως του 0,85%.

Ανοησίες. Τα πράγματα εξελίχθηκαν, εντελώς, διαφορετικά.

Με δεδομένη την νέα μέτρηση του Μέσου Ετήσιου Γενικού Δείκτη Τιμών Καταναλωτή, για το έτος 2014, όπως αυτή προκύπτει, από τον παραπάνω πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ και η οποία μέτρηση ορίζει αυτό το μακροοικονομικό μέγεθος, στα αποπληθωριστικά επίπεδα του -1,3%, αυτό, που συμβαίνει, στην πραγματικότητα, είναι ότι η ελληνική οικονομία συνεχίζει και σε σταθερές τιμές του προηγούμενου έτους, να βρίσκεται, στην διαδικασία της μακρόσυρτης πτώσης της, που ξεκίνησε το 2008.

Με λίγα λόγια, όπως αναφέρεται, στο σχετικό ενημερωτικό δελτίο της ΕΛΣΤΑΤ, ο μέσος δείκτης του δωδεκάμηνου Ιανουαρίου - Δεκεμβρίου 2014, σε σύγκριση με τον ίδιο δείκτη του δωδεκάμηνου Ιανουαρίου - Δεκεμβρίου 2013, παρουσίασε μια μείωση της τάξεως του 1,3%, έναντι της μείωσης 0,9%, που παρατηρήθηκε, κατά το αντίστοιχο προηγούμενο δωδεκάμηνο του 2013.

Με δεδομένη αυτή την εξέλιξη, το ελληνικό ΑΕΠ, παρουσίασε, το 2014, μια νέα καθίζηση, πέρα, από το -1,95%, που εμφάνισε, σε τρέχουσες τιμές. Έτσι, σε σταθερές τιμές του προηγούμενου έτους, η "μεγέθυνσή" του ελληνικού ΑΕΠ έχει ένα πραγματικό αρνητικό πρόσημο, φθάνοντας, περίπου, στο -0,65%.

Έτσι, η διαδικασία της πολύχρονης καθίζησης της ελληνικής οικονομίας, που, ως μέγεθος έχει εξαφανίσει, πάνω, από το 25% του ελληνικού ΑΕΠ, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί, το 2007, μπορεί να έχει φρενάρει και να μην ακολουθεί την προηγούμενη χασματική της πορεία, αλλά δεν έχει παύσει.

Κάθε άλλο, η καταστροφική συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται, χωρίς, επί του παρόντος, να διαφαίνεται ένα ορατό τέρμα, στην πορεία αυτή.

Αυτό, πάντως, που είναι, απόλυτα, σίγουρο, είναι ότι η κατακρημνιστική πορεία της ελληνικής οικονομίας δεν ανεστράφη, το 2014, όπως θέλησαν να παρουσιάσουν οι σαμαροβενιζέλοι, οι ξένοι δανειστές και τα πολυπληθή παπαγαλάκια τους. Μάλιστα, όταν κάποια στιγμή, στο προσεχές μέλλον, οριστικοποιηθούν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, γύρω από το μέγεθος του ελληνικού ΑΕΠ και γύρω από τα υπόλοιπα μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, θα διαπιστωθεί ότι η πτώση του ΑΕΠ της χώρας είναι, ακόμη, μεγαλύτερη από αυτήν, που, τώρα, παρουσιάζεται, για το 2014.

Η συρρίκνωση, λοιπόν, της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται και είναι δεδομένο ότι, ουδέποτε, στην σύγχρονη ιστορία του ελληνισμού, από της ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, έχει υποστεί, μια τέτοιας έκτασης καταστροφή, σε ειρηνική περίοδο, αφού η κατακρήμνισή της έχει φθάσει και έχει ξεπεράσει τα επίπεδα του σαρωτικού πλήγματος, που υπέστη η αμερικανική οικονομία, κατά την περίοδο της GREAT DEPRESSION, στα έτη 1929 - 1932.

Αυτό που έπληξε την ελληνική οικονομία, δεν ήταν, απλώς, η έλευση της μεγάλης διεθνούς ύφεσης, τον Σεπτέμβριο του 2008, που ήλθε ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της αμερικανικής και της διεθνούς χρηματαγοράς, από τους ανόητους χειρισμούς της κυβέρνησης του προέδρου George Bush jr, στην υπόθεση της "επενδυτικής" τράπεζας "Λήμαν Μπράδερς".

Η ελληνική οικονομία, προφανώς, κτυπήθηκε, από την εξωτερική αυτή ύφεση, αλλά, παρ' όλ' αυτά, άντεξε, εμφανίζοντας μια ελεγχόμενη πτώση, στο ΑΕΠ της, που έφθασε το 2009, στο 2% και από το τελευταίο τρίμηνο του 2009 και στο πρώτο τρίμηνο του 2010, επανήλθε, σε κάποιους αξιοσημείωτους (με τα δεδομένα εκείνης της εποχής) αναπτυξιακούς ρυθμούς, όπως φαίνεται και από τον πρώτο πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ, που παρουσιάζω, στο παρόν δημοσίευμα και αφορά την τριμηνιαία πορεία του ελληνικού ΑΕΠ, από το 2005, μέχρι το 2014.

Για την καταστροφική εξέλιξη, που ακολούθησε και την κατακρήμνιση του ελληνικού ΑΕΠ, οι ευθύνες της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" πολιτικοοικονομικής ελίτ είναι προφανείς, βαρύτατες, πέραν κάθε αμφισβητήσεως και αυταπόδεικτες. Ουδείς άνθρωπος, που έχει σώας τας φρένας μπορεί να αντιλέξει.

Όμως το ίδιο βαρύτατες και ακόμη μεγαλύτερες, είναι οι ευθύνες των ευρωζωνικών ελίτ - δηλαδή των κυβερνήσεων της Γερμανίας και της Γαλλίας, που κάνουν το πραγματικό κουμάντο, στην ευρωζώνη, της μπατιροτραπεζοκρατίας της Ε.Κ.Τ. και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών -, οι οποίες οδήγησαν την ελληνική οικονομία, σχεδιασμένα, στην ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου και της ιδίας και, στην συνέχεια, προκειμένου να αποφευχθεί η επισημοποίηση αυτής της χρεωκοπίας, σε έναν αλόγιστο δανεισμό, με την παράλληλη στην υπαγωγή της, σε ένα μνημονιακό καθεστώς, το οποίο εγγυόταν την έλευση της κατακρήμνισής της, η οποία ακολούθησε, δίκην φυσικού φαινομένου.

Αυτό, που έπρεπε να γίνει τον Απρίλιο του 2010 δεν ήταν ο αλόγιστος δανεισμός του ελληνικού κράτους και η επιβολή της σαρωτικής λιτότητας, που επιβλήθηκε, από τους ευρωζωνικούς και τους λοιπούς δανειστές.

Αυτό, που έπρεπε να γίνει, ήταν η απαλλαγή του ελληνικού κράτους, από τα δεσμά του χρέους και - το ορθότερο - η χρηματοδότηση του χρέους αυτού, από την Ε.Κ.Τ. και την Τράπεζα της Ελλάδος, μέσα από την άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής (seigniorage), υπέρ του ελληνικού δημοσίου, ή - το λιγότερο ορθό - την αποδοχή της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας και η επισημοποίησή της.

Το αποτέλεσμα θα ήταν να επωμισθεί την χρεωκοπία αυτή η ευρωπαϊκή και η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία, ενώ, παράλληλα, το οποιοδήποτε πρόβλημα θα αντιμετώπιζαν οι τράπεζες μπορούσε να παρακαμφθεί, εύκολα, με την ανακεφαλαιοποίησή τους, από τους ευρωζωνικούς και τους λοιπούς κρατικούς θεσμούς.

Όμως, πολιτική βούληση, για την ανάληψη τέτοιων πρωτοβουλιών, δεν υπήρξε. Το αντίθετο, μάλιστα. Οποιεσδήποτε τέτοιου είδους σκέψεις καταδικάστηκαν, ως ... ένα μείγμα "μπολσεβικισμού" και "κεϋνσιανισμού", μέσα από την επίκληση του ανόητου επιχειρήματος, περί του γερμανικής (και μπατιροτραπεζικής) προελεύσεως "ηθικού κινδύνου", που περικλείεται από μια τέτοια χρηματοδότηση των κρατών - την ίδια στιγμή, που οι τράπεζες είχαν διασωθεί, με τέτοιου είδους πρακτικές, αμέσως, μετά την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και οι οποίες φούσκωσαν τα κρατικά χρέη, στην ευρωζώνη, οδηγώντας την, στην χρεωκοπία.

Ως εκ τούτου, η ευρωζώνη, ως θεσμός και οι ευρωζωνικές ελίτ φέρουν την βαρύτατη και την καίρια ευθύνη, για το γεγονός της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας και της καταβύθισης της ελληνικής οικονομίας, με την κατακρήμνιση του ελληνικού ΑΕΠ. Η επέλευση της βαρύτατης οικονομικής καταστροφής, που υπέστη και υφίσταται η Ελλάδα, από τον Απρίλιο του 2010, μέχρι τώρα και για απροσδιόριστο χρόνο, στο μέλλον, όσο ακολουθούνται αυτές οι πολιτικές, είναι αποτέλεσμα των επιλογών, που επέβαλαν, στην ελληνική κοινωνία, οι δανειστές - δηλαδή οι ευρωζωνικοί θεσμοί και το Δ.Ν.Τ., το οποίο εκείνοι κάλεσαν.

Το γεγονός ότι αυτή η πολιτική απέτυχε, δεν είναι το κυριότερο. Το κυριότερο είναι ότι αυτή η πολιτική έφερε την καταστροφή, όχι επειδή ήταν, απλώς, αποτυχημένη, αλλά επειδή ήταν προϊόν σεκταριστικών αντιλήψεων, που ξεπερνούσαν, κατά πολύ, τα όρια των ανορθόλογων και ως εκ τούτου, εξωπραγματικών ιδεοληψιών των φανατισμένων οπαδών του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", ο οποίος, ως ένα μάγμα ανορθολογικών και μαγικού περιεχομένου δογματικών δοξασιών, αντικατέστησε όλα τα προηγούμενα ιδεολογήματα, που καθοδήγησαν την ευρωπαϊκή Δύση, με τελευταίο αυτό του "υπαρκτού σοσιαλισμού", του οποίου το παραμυθολογικό αυτό κατασκεύασμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" είναι ο αυθεντικός και γνήσιος κληρονόμος.

Οι δανειστές, τώρα, κινδυνεύουν να - και φυσικά, θα - χάσουν τα χρήματά τους, αφού τα, περίπου, 227 δισ. € της ευρωζώνης και τα άλλα, περίπου 27 δισ. € του Δ.Ν.Τ., η ελληνική οικονομία δεν μπορεί και δεν πρόκειται να πληρώσει. Αυτό το ξέρουν, πολύ καλά, όσο και εάν προσπαθούν να το κρύψουν, κάτω από το χαλί και να αποφύγουν κάθε συζήτηση, περί αυτού και για την απαραίτητη απαλλαγή του ελληνικού πληθυσμού, με την, περίπου, ολοσχερή διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Για τον λόγο αυτόν, οι δανειστές φαίνονται έτοιμοι να κάνουν, σε πολλά, πίσω. Είναι ικανοί να δεχθούν την προσωρινή χρηματοδότηση των τρεχουσών οφειλών του ελληνικού δημοσίου, προς την Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ.

Είναι, επίσης, ικανοί να δεχθούν και την διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους, ή την ακινδυνοποίηση ενός πολύ μεγάλου μέρους του χρέους αυτού, μέσα από τα περίφημα perpretual bonds, ή κάποια άλλα παρόμοια χρηματοπιστωτικά εργαλεία.

Αλλά, όλα αυτά δεν λύνουν το ουσιαστικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία, λόγω της ιδιοσυστασίας της.

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας εντοπίζεται, στον ίδιο τον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, στην ίδια την ύπαρξή της και την ένταξη της ελληνικής οικονομίας, στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση.

Το ευρώ, ως σκληρό νόμισμα και η ζώνη του, ως ζώνη σκληρού νομίσματος (όπως, άλλωστε, ήταν και είναι κάθε νομισματική ζώνη) είναι που καταστρέφουν την ελληνική οικονομία.

Αυτό είναι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας.

Όλα τα άλλα προβλήματά της είναι περιφερειακά. Αν λύσει αυτό το πρόβλημα, τα υπόλοιπα θα λυθούν εύκολα.

Αλλά, για να λύσει αυτό το πρόβλημα, η ελληνική οικονομία πρέπει να απομακρυνθεί, από το ευρώ. Ακόμη και να βγει, από την ευρωζώνη.

Μακριά, από το ευρώ, με έναν οποιονδήποτε πρόσφορο τρόπο. Μακριά και αγαπημένοι. Ή και εν ανάγκη, μη αγαπημένοι. Αυτή πρέπει να είναι η σχέση της Ελλάδας, με το ευρώ. Αυτή και καμμία άλλη.

Το γιατί συνέβησαν και συμβαίνουν όσα προαναφέραμε, τα οποία είναι δυνατόν να οδηγήσουν, σε υποχωρήσεις τους απελπισμένους ξένους δανειστές, στις εκτεταμένες παρασκηνιακές συζητήσεις, που διεξάγονται, για την επίτευξη μια οριστικής συμφωνίας, για την μελλοντική σχέση της Ελλάδας, με την ευρωζώνη, οι οποίες, φυσικά, δεν μπορούν να περιμένουν την έλευση του Ιουνίου, για να πραγματοποιηθούν, δεν είναι καθόλου δύσκολο να κατανοηθεί. Είναι πανεύκολο.

Με δεδομένη την βλακώδη διάγνωση, η οποία στηρίζεται στην ανορθόλογη πεποίθηση ότι η ελληνική οικονομική κρίση δεν οφειλόταν, στην βαθιά διεθνή οικονομική ύφεση του 2008, που, το 2009, εσωτερικεύθηκε, στην ελληνική οικονομία και στην ευρωζώνη, αλλά, στο υποτιθέμενο, ως υψηλό, μισθολογικό κόστος, που καθιστούσε την ελληνική οικονομία, μη ανταγωνιστική, ακολουθήθηκε η μνημονιακή πολιτική της σαρωτικής εσωτερικής υποτίμησης των μισθών και των εισοδημάτων, για την συντριβή του μισθολογικού κόστους.

Η αιτία της ελληνικής οικονομικής κρίσης βρίσκεται, στην πτώση και στην συνέχεια, στην συντριβή των εισοδημάτων, που ακολούθησε και έπληξε την μεγάλη μάζα του ελληνικού πληθυσμού, με αποτέλεσμα την χαώδη πτώση της εσωτερικής ζήτησης.

Αυτή η κατακρημνιστική πτώση των εισοδημάτων και της εσωτερικής ζήτησης έφερε την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, η οποία στηρίζεται, στο δημόσιο και στην μικρομεσαία οικονομική δραστηριότητα, αφού οι δύο αυτοί τομείς της ελληνικής οικονομίας, κυριολεκτικά, τσακίστηκαν, ανηλεώς, με το δημόσιο να υφίσταται δραματικές περικοπές, που μείωσαν, ανάλογα, την εσωτερική ζήτηση, ενώ η μικρομεσαία τάξη των ατομικών και των εταιρικών επιχειρηματιών, στην μεγάλη της πλειοψηφία, κυριολεκτικά, λεηλατήθηκε και οδηγήθηκε, στην πτώχευση, αφού την τσάκισε, αφ' ενός, μεν, η δραματική πτώση της εσωτερικής ζήτησης και αφ' ετέρου, δε, η εξοντωτική αύξηση της, πάσης φύσεως, φορολογίας, που οδήγησαν, σε έναν απίθανο αριθμό λουκέτων, στον χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που όμοιό τους, δεν έχει ξαναδεί η ελληνική κοινωνία, από την εποχή της τριπλής ξενικής Κατοχής.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, εάν ληφθεί υπόψη η τεράστια συρρίκνωση των εισοδημάτων, που έλαβε χώρα, κατά την τελευταία πενταετία, εξ αιτίας της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών.

Με δεδομένο το γεγονός ότι το μέσο εισόδημα, στην Ελλάδα, έχει φθάσει να βρίσκεται, στα επίπεδα του 1985 και το περισσότερο φτωχό 10% του πληθυσμού να έχει κατακρημνισθεί, στα επίπεδα του εισοδήματος, που είχε το 1974 και με, επίσης, δεδομένο το γεγονός ότι αυτή η διαδικασία δεν έχει παύσει, η καταστροφή, που υπέστη η χώρα μας δεν ήλθε από το πουθενά. Έχει αιτία. Και η βασική αιτία αυτής της εξέλιξης βρίσκεται, στις ανόητες, σε βαθμό ηλιθιότητας, μικροσυμφεροντολογικές πολιτικές των ευρωζωνικών ελίτ, οι οποίες πολιτικές υπήρξαν και είναι καταστροφικές και ακολουθήθηκαν, από τους εντόπιους υπηρέτες των ξένων δανειστών, με έναν τρόπο δουλικό.

Το πρόβλημα, με την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ (και το οποίο πρόβλημα είναι τεράστιο, βαρύ και ασήκωτο), καθώς και με το πολιτικό προσωπικό, την οποία αυτό εξυπηρετεί και στην οποία ανήκει, είναι ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό ανήκει σε εισπρακτικές εταιρείες, τις οποίες έχουν μισθώσει οι ξένοι δανειστές και οι οποίες, έχοντας ενδυθεί τον μανδύα των παλαιών πολιτικών κομμάτων της Νέας Δημοκρατίας, και του ΠΑΣΟΚ, συμμετείχαν, σε ένα κοινοπρακτικό εταιρικό σχήμα, και το οποίο, επίσης, μίσθωσαν οι ξένοι τοκογλύφοι.

Αυτό το εταιρικό κοινοπρακτικό σχήμα, οι πρόεδροι και τα στελέχη αυτών των αφανών εισπρακτικών εταιρειών, το αποκάλεσαν κυβέρνηση και ενεργούντες, ως μέλη και μπράβοι αυτού του σχήματος, επέπεσαν, στον έρημο ελληνικό πληθυσμό, για να εισπράξουν τα απαιτούμενα, από τους τοκογλύφους, των οποίων τα συμφέροντα, πιστά και άνευ αντιλογίας, εξυπηρέτησαν, μέχρι το επονείδιστο τέλος της δικής τους συμμοριτικής περιόδου - για να θυμηθούμε έναν όρο, που χρησιμοποιούσε η παλαιά δεξιά, για τους κομμουνιστές και ο οποίος, στις σύγχρονες συνθήκες, της νεοκατοχικής χρεωδουλείας, στον οποίο έχει υπαγάγει τον ελληνικό πληθυσμό, της ταιριάζει, απολύτως και ως προς τον ρόλο, που παίζει και ως προς τα πεπραγμένα της και ως προς τα συμφέροντα των εργοδοτών της.

Αυτό είναι το πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η συγχυσμένη και αποπροσανατολισμένη, μέσα στον πανικό της, "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου μας. Η ίδια, πιθανόν είναι, σε έναν κάποιο βαθμό, να μην το έχει αντιληφθεί.

Αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα. Γι' αυτό και της αρέσει να διυλίζει τον κώνωπα και να καταπίνει την κάμηλο...


Εννοείται, βέβαια, ότι αυτή η πολιτική της καταστροφικής εσωτερικής υποτίμησης, την οποία επιβάλλουν οι ευρωζωνικοί θεσμοί και οι ελίτ της ευρωζώνης και υπηρετούν, πιστά, οι εντόπιοι μπράβοι όλων αυτών, πρέπει να σταματήσει και να αντιστραφεί.

Χωρίς αυτό, δεν μπορεί να γίνει τίποτε.


Το ουσιαστικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας βρίσκεται στην επιδιωκόμενη, από τους ευρωζωνικούς θεσμούς, πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, η οποία έχει οδηγήσει, σε μια θηριώδη συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης του ελληνικού πληθυσμού. Ως εκ τούτου, απαραίτητο δεν είναι το να έχει ένα οποιοδήποτε πρωτογενές αποτέλεσμα ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός, ούτε το να είναι, λογιστικά, ισοσκελισμένος. Κάθε άλλο.

Αυτό, που καθίσταται απαραίτητο, για πολλά χρόνια, είναι ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός να είναι, πρωτογενώς, ελλειμματικός, ή, για να το πούμε, πιο κομψά και μιλώντας με νεοκεϋνσιανούς όρους, είναι απολύτως, απαραίτητο, ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός να είναι ισοσκελισμένος, σε επίπεδο πλήρους απασχόλησης, με το να λάβει, δηλαδή, υπόψη του, ως απαραίτητο λογιστικό μέγεθος, το επίπεδο της απασχόλησης και θέτοντας, ως στόχο, τον πρακτικό μηδενισμό της ανεργίας, περιορίζοντάς την, στα όρια της αποκαλούμενης ανεργίας τριβής.

Αλλά, κάτι τέτοιο, στην παρούσα φάση και για το απροσδιόριστο μέλλον, δεν μπορεί να γίνει, όσο η χώρα μας έχει, σαν νόμισμά της, το ευρώ.

Έτσι, η ελληνική οικονομία, πρέπει - εκτός από το αβάστακτο δημόσιο χρέος της - να απαλλαγεί, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο (και εν πάση περιπτώσει, με τον οποιονδήποτε πρακτικό τρόπο), από το ευρώ και να επιστρέψει, σε ένα εθνικό/τοπικό νόμισμα, για να μπορέσει να βάλει, σε μια τάξη, τα του οίκου της.

Μόνον, έτσι, η ελληνική οικονομία θα επιστρέψει, γρήγορα, σε επίπεδα ταχύρρυθμης ανάπτυξης, τα οποία θα θυμίζουν την Ιαπωνία της δεκαετίας του 1970.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο δρόμος προς την κόλαση, τον οποίο, ήδη, εδώ και 5 χρόνια, ακολουθεί η Ελλάδα, είναι όλος μπροστά της.

Όλα αυτά, καλόν είναι να τα σκεφθούν ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Βαρουφάκης, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και οι λοιποί συριζαίοι και να ακολουθήσουν τον δρόμο, που οδηγεί την ελληνική οικονομία και κοινωνία, στην επαναφορά της ουσιαστικής και ταχύρρυθμης ανάπτυξης.

Πριν πείσουν τους όποιους ξένους συνομιλητές τους, από τον πρόεδρο Barack Obama και τον Jack Lew, μέχρι το κατεστημένο της Ουάσινγκτων, του Βερολίνου, του Παρισιού, των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης, πρέπει, πρώτα, να πείσουν εαυτούς και αλλήλους.

Και αφού πείσουν εαυτούς και αλλήλους, τότε θα πείσουν και τους άλλους.

Διαφορετικά, ο δρόμος προς την καταστροφή, είναι όλος μπροστά τους...