Let's do it! (Η ώρα, για την ρήξη, με τους ευρωζωνίτες ήταν χθες. Αλλά, μπορεί, πολύ ωραία, να γίνει και τώρα και να οδηγήσει σε μια επωφελή συμφωνία. Δεν αρκεί, όμως, μόνο, να μιλάνε για ρήξη. Πρέπει και να την κάνουν).

25/3/2015 : Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης κάνει λόγο, για ρήξη, με τους "εταίρους", αλλά...



Αυτό, που, όσο περνάει ο καιρός, καθίσταται προφανές, είναι η κατεπείγουσα αναγκαιότητα μιας ριζοσπαστικής διαχείρισης της χρονίζουσας ελληνικής κρίσης και συνακόλουθα, της κρίσης της ευρωζώνης.

Το τέλμα, μέσα στο οποίο, σήμερα, έχει εγκλωβισθεί η ελληνική οικονομία, ύστερα από την κατακλυσμιαία συρρίκνωση όλων των θετικών και την εκθετική αύξηση όλων των αρνητικών μακροοικονομικών της μεγεθών, κατά την τελευταία πενταετία και οι συνδυαστικές επιδιώξεις των ξένων δανειστών να συνεχίσουν την πολιτική της λιτότητας και της περαιτέρω συρρίκνωσης της εσωτερικής ζήτησης, συγκροτούν ένα εκρηκτικό μίγμα, το οποίο θα οδηγήσει, στην περαιτέρω συρρίκνωση του ΑΕΠ της χώρας, όπως συνέβη και το 2014, παρά τα θρυλούμενα, τα οποία διέδιδε η απελθούσα κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων και στην μεγέθυνση της πτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού.

Ως εκ τούτου, η ώρα της ρήξης της ελληνικής κυβέρνησης έχει έλθει, προ πολλού και έχει, ήδη, καθυστερήσει, γεγονός, το οποίο καθιστά την διαχείριση της κατάστασης, ακόμη, πιο δύσκολη, από ό,τι αυτή ήταν, στα τέλη Ιανουαρίου, όταν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα διαδεχόταν την απελθούσα κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, ύστερα, από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Όπως έχει παραδεχθεί και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στην επιστολή του προς τους ευρωζωνίτες, τα περιθώρια και οι δυνατότητες αυτοχρηματοδότησης των αποκαλούμενων αναγκών του ελληνικού κράτους στενεύουν και περιορίζονται, μέχρι το πρώτο 20ήμερο του ερχόμενου Απριλίου, ενώ στερεύει και η ρευστότητα, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο, επί του παρόντος, στηρίζεται, στις ενέσεις της Ε.Κ.Τ., μέσω του E.L.A., ο οποίος, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι πανάκριβος και ουσιαστικά, τοκογλυφικός, ενώ ο Mario Draghi τον χρησιμοποιεί, ως όπλο εκβιασμού, για να υποχρεώει την ελληνική κυβέρνηση να ανταποκριθεί, στις μνημονιακές απαιτήσεις των δανειστών, μέρος των οποίων αποτελεί και η μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης.

Με τις τραπεζικές καταθέσεις να έχουν συρρικνωθεί, περίπου, στα 140 δισ. €, σε σχέση με τον Νοέμβριο του 2014, που ήσαν περίπου, στα 160 δισ. € και με δεδομένο ότι, τον περασμένο Φεβρουάριο, έφυγαν, από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, 8,5 δισ. €, το να μιλάει κάποιος, όπως κάνει ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, στο παραπάνω βίντεο (αλλά και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, σε συνέντευξή του), για ρήξη, με τους δανειστές, προφανώς, είναι χρήσιμο, από τακτικιστική σκοπιά, ως εργαλείο, για την διεξαγόμενη διαπραγμάτευση, με τους ευρωζωνίτες.

Όμως, αυτή η ρητορεία δεν είναι αρκετή. Τα λόγια, για την ρήξη, που έρχεται (ή, που υποτίθεται ότι έρχεται και με την οποία απειλείς τους αντίπαλούς σου, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων), πρέπει να συνοδεύονται, από έργα.

Η κυβέρνηση πρέπει να είναι έτοιμη και αποφασισμένη να προχωρήσει, σε αυτή την ρήξη και να την κάνει πράξη. Μόνον, έτσι, οι αντίπαλοι θα αντιληφθούν ότι οι όποιοι κίνδυνοι είναι παρόντες και άμεσοι και θα συμπεριλάβουν, ως δεδομένη την έλευση αυτών των κινδύνων, κατά την διαδικασία της λήψης των δικών τους αποφάσεων.

Η αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα της αμερικανικής ελίτ έχει λάβει υπόψη της τους κινδύνους, που ελλοχεύουν, από μια ρήξη της Ελλάδας, με την ευρωζώνη. Η αμερικανική κυβέρνηση προειδοποιεί, σταθερά, τους ευρωζωνίτες, για την πραγματική υπόσταση μιας γεωπολιτικής μεταστροφής της εξωτερικής πολιτικής της νέας Ελληνικής κυβέρνησης, υπέρ της Ρωσίας.

Τελευταίος, στην σειρά αυτών, που μίλησαν δημόσια, για τους κινδύνους, που υφίστανται, στον ευρωπαϊκό χώρο, από μια ελληνική μεταστροφή, υπέρ των θέσεων της Ρωσίας, είναι το παλαιό γεράκι της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, ο Zbigniew Brzezinsky, ο οποίος, κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Πολωνία, δήλωσε, απερίφραστα, ότι μια μεταστροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, υπέρ της Ρωσίας, θα παραλύσει το ΝΑΤΟ, το οποίο δεν θα μπορεί να δράσει γρήγορα, σε περίπτωση, που η Ρωσία επιτεθεί, στις γειτονικές της χώρες, στην Βαλτική, ή και εναντίον της Πολωνίας, εάν η Ελλάδα ασκήσει veto, σε οποιαδήποτε λήψη απόφασης, για την στρατιωτική αντιμετώπιση μιας τέτοιας επίθεσης, αφού το ΝΑΤΟ λειτουργεί, με τον κανόνα της ομοφωνίας και των 28 κρατών, που είναι μέλη του.

Ανάλογες είναι οι δυνατότητες, που έχει η ελληνική κυβέρνηση και εντός των πλαισίων της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα μπορεί να παραλύσει τους μηχανισμούς λήψης πάμπολλων κρίσιμων αποφάσεων, στα πλαίσια των θεσμών αυτών των οργανισμών. Αυτή την κακή, για τους ευρωζωνίτες, πραγματικότητα, δεν μπορεί να αγνοηθεί, ούτε από τις κυβερνήσεις του Βερολίνου και του Παρισιού, ούτε από την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ., ούτε από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών.

Αλλά τα πράγματα είναι, ακόμη χειρότερα, για όλους αυτούς, αφού η συνεχιζόμενη, εδώ και περισσότερο, από πέντε χρόνια σεισμική αναταραχή, που έπληξε την ευρωζώνη, κατέδειξε τα σοβαρά θεμελιακά και υπαρξιακά προβλήματα του ευρώ και της ζώνης του. Και τούτο, διότι, με αφορμή την αποκαλούμενη κρίση χρέους της ευρωζώνης, ήλθαν στην επιφάνεια τα διαφορετικά (και ουσιαστικά  αντικρουόμενα) συμφέροντα των χωρών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε., με επίκεντρο το κοινό νόμισμα και την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της οποίας η γραφειοκρατία δεν θέλει και δεν μπορεί να ικανοποιήσεις τους πάντες, αφού τα συμφέροντα των ελίτ των κρατών της ευρωζώνης και οι απαιτούμενες πολιτικές, για την εξυπηρέτησή τους, ακολουθούν μια ασυμπτωτική πορεία.

Αυτή η διαπίστωση οδηγεί στο συμπέρασμα και σημαίνει ότι οι χώρες, με εμπορικά πλεονάσματα έχουν διαφορετικά και αντίθετα συμφέροντα, από τις χώρες, που έχουν εμπορικά ελλείμματα, αφού, στην μεγίστη πλειοψηφία τους, τα πλεονάσματα των μεν είναι τα ελλείμματα των δε. Έτσι, οι πλεονασματικές χώρες πωλούν κρατικά ομόλογα με αρνητικά - ή σχεδόν αρνητικά - επιτόκια και με την θετική επιτοκιακή πολιτική του χρηματοπιστωτικού τους τομέα, σωρεύουν τις τραπεζικές καταθέσεις, σε αυτόν, την ίδια στιγμή, που η Ε.Κ.Τ., κερδίζει, δανείζοντας χρήματα, στα ελλειμματικά κράτη, μέσα από την αγορά των ομολόγων τους.

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο το γεγονός ότι οι αποκαλούμενοι επενδυτές στηρίζουν τις πλεονασματικές οικονομίες της ευρωζώνης, με την χρηματοδότησή τους, με τα αρνητικά και τα σχεδόν αρνητικά επιτόκια, αυτή η διαδικασία δεν στερείται λογικής, αφού αυτό σημαίνει ότι οι αναμονές, στην διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά, για το ευρώ και την τύχη του, είναι αρνητικές και καθοδηγούνται από την πεποίθηση ότι, ούτε το ευρώ, ούτε η ευρωζώνη, θα αντέξουν και σε ένα βάθος χρόνου, είτε θα οδηγηθούν, στην διάλυση, είτε η ευρωζώνη θα διασπασθεί, σε δύο ή και περισσότερα τμήματα, με αποτέλεσμα το ευρώ των πλεονασματικών χωρών να κρατήσει και να αυξήσει την υπερτιμημένη αξία του τωρινού ενιαίου ευρώ, το οποίο, παρά την πτωτική του πορεία, παραμένει υπερτιμημένο, όσο η σχέση του, με το δολλάριο, παραμένει μεγαλύτερη από το 1,00 € / 0,80 $.

Αλλά, η επένδυση των κεφαλαίων στο μπατιροτραπεζικό σύστημα των πλεονασματικών χωρών της ευρωζώνης έχει και άλλες διαστάσεις, οι οποίες έχουν να κάνουν, με το γεγονός ότι οι προβλέψεις, που γίνονται, στηρίζονται, στην πεποίθηση ότι η ευρωζώνη θα εξακολουθήσει να βρίσκεται, σε μια μακρά περίοδο, η οποία θα συνδυάζει την οικονομική ύφεση, με την στασιμότητα, ενώ, είτε η ευρωζώνη διασπαστεί, είτε διαλυθεί, στα εξ ων συνετέθη, οι κάτοχοι των ομολόγων των κρατών αυτών θα έχουν επενδύσει σε ένα νόμισμα, είτε αυτό θα είναι το ανατιμημένο ευρώ των πλεονασματικών κρατών, είτε τα ανατιμημένα τοπικά νομίσματά τους (μάρκο, φιορίνι κλπ), τα οποία θα έχουν μεγάλη περιουσιακή αξία, παρά την ύπαρξη των αρνητικών επιτοκίων, σύμφωνα με την λογική του καθεστώτος της παγίδας ρευστότητας, την οποία  έχει, εναργώς, περιγράψει η κλασική κεϋνσιανή θεωρία, με αφορμή την GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930 και την οποία έχει ζήσει, στην δική της σύγχρονη εκδοχή, η ιαπωνική οικονομία, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990.

Ο Μάριο Ντράγκι προσπαθεί να σώσει την ευρωζώνη, από το "ελληνικό μικρόβιο", με ένα πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και διακηρύσσει ότι οι ελληνικές απαιτήσεις, για ελλειμματική κρατική διαχείριση και την χρηματοδότησή της, από την Ε.Κ.Τ. δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές, διότι η ευρωζώνη δεν είναι ("ακόμη" είπε) πολιτική ένωση. Ο Ντράγκι, που βλέπει τον κίνδυνο, για την κατάργηση της "ανεξαρτησίας" της Ε.Κ.Τ. και μάχεται, για να αποτρέψει την έλευση αυτού του κινδύνου, δεν θα καταφέρει τον στόχο του. Και αν και έχει δίκιο, ως προς την διαπίστωσή του, για την ανυπαρξία πολιτικής ένωσης, στην ευρωζώνη, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να διαιωνισθεί αυτή η κατάσταση. Κάθε άλλο. Καιρός να αλλάξουν τα πράγματα. Και η ελληνική κρίση αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία...




Μέσα στον γενικό χαμό, που προέκυψε, από την εσωτερίκευση, στον χώρο της ευρωζώνης, της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008 και το σύνολο των ανοησιών, που διαπράχθηκαν, κατά την τελευταία πενταετία, ο Mario Draghi, θέλοντας να αντιγράψει, το αμερικανικό FED, ανακοίνωσε, πριν από λίγο καιρό ένα πρόγραμμα νομισματικής χαλάρωσης, που ανέρχεται, σε ένα, ανά μήνα, ρολάρισμα χρηματικών ροών, ύψους 60 δισ. € και το οποίο, φυσικά, είναι, απολύτως, ανεπαρκές και το ίδιο, απολύτως, διαστρεβλωμένο, ως προς την λογική και τους αποδέκτες του. Για τους λόγους αυτούς, άλλωστε, το πρόγραμμα αυτό θα είναι, ομοίως, αποτυχημένο. 

Στο πρόγραμμα αυτό της νομισματικής χαλάρωσης, δεν είναι οι ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης και η δική τους μπατιροτραπεζοκρατία, που θα γίνουν αποδέκτες των περισσότερων ποσών. Οι μεγαλύτεροι αποδέκτες των χρηματικών ροών του προγράμματος θα είναι οι πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης (δηλαδή, η δική τους μπατιροτραπεζοκρατία) και πρωτίστως, η Γερμανία.

Η γερμανική μπατιροτραπεζοκρατία είναι αυτή που θα λάβει τα μεγαλύτερα ποσά αυτού του προγράμματος της νομισματικής χαλάρωσης, από την Ε.Κ.Τ., την στιγμή, που η Γερμανία δεν έχει ανάγκη μιας τέτοιας στήριξης, ή, τουλάχιστον, οι όποιες ανάγκες της είναι πολύ μικρότερες, από αυτές των άλλων.

Έτσι, η Γερμανία θα λάβει 240 δισ. €, κατά την διάρκεια του ενάμισυ έτους, που θα κρατήσει αυτό το πρόγραμμα, ενώ, για την Ελλάδα, η οποία συμμετέχει, με ένα ποσοστό, ίσο με το 5% των δαπανών του κοινοτικού προϋπολογισμού,  προγραμματίζεται ένα ποσόν ίσο με 1 δισ. €, δηλαδή το 1/1000 του συνολικού ποσού, που θα διατεθεί (και αυτό, υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα μας θα εφαρμόσει ένα νέο Μνημόνιο - όπως και αν αυτό ονομασθεί).


Εννοείται, βέβαια, ότι όλα αυτά είναι αδιέξοδα, με δεδομένο ότι όλες οι χώρες της Δύσης αύξησαν το δημόσιο χρέος τους, μετά την έλευση της κρίσης του Σεπτεμβρίου 2008. Αλλά αυτή η αύξηση των δημοσίων χρεών ήλθε ως αποτέλεσμα των προσπαθειών, για την μονομερή διάσωση της χρεωκοπημένης διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας και ίόι επειδή αυξήθηκε η καταναλωτική και η επενδυτική δαπάνη, στις οικονομίες των αναπτυγμένων χωρών.

Το τραγικό, στην όλη υπόθεση, είναι ότι, παρ' όλ' αυτά, το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα παραμένει, σε απελπιστικό βαθμό υποκεφαλαιοποιημένο, εάν ληφθεί, υπόψη ότι μόνο η γαλλική μπατιροτραπεζοκρατία χρειάζεται, τουλάχιστον, ένα ποσόν ίσο, με το 10% του γαλλικού ΑΕΠ, για να μπορέσει να ανακεφαλαιοποιηθεί. Τα χρήματα, ούτως, ή άλλως, είναι πολλά και σε έναν σημαντικό βαθμό, αν δούμε αυτήν την βασική παράμετρο του όλου προβλήματος, εξηγείται η επιμονή των ευρωζωνιτών να αρνούνται να συζητήσουν, γύρω από οποιαδήποτε διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους, ή να ανεχθούν την έναρξη οποιασδήποτε διαδικασίας, η οποία να οδηγεί, στην κήρυξή του, εν όλω, ή εν μέρει, ως παράνομου και τοκογλυφικού, όπως επιχειρείται να γίνει από την ελληνική πλευρά, με την συγκρότηση της κοινοβουλευτικής επιτροπής, για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους αυτού.

Στην ευρωζώνη, δυστυχώς, η ποσοτική χαλάρωση, για την οποία κάνει λόγο ο Ντράγκι, αφορά μόνο τις τράπεζες και δευτερευόντως, τα κράτη, σε αντίθεση, με την ποσοτική χαλάρωση του αμερικανικού FED, κατά την οποία το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα τέθηκε, υπό επιτροπεία, με σκοπό την διοχέτευση ενός μεγάλου μέρους των ποσοτήτων των χρημάτων, που διατέθηκαν, προς την πραγματική οικονομία, γεγονός, που απέτρεψε, σε μεγάλο βαθμό την διόγκωση της ανεργίας, η οποία μειώθηκε, ενώ, παράλληλα, αποφεύχθηκε ο αποπληθωρισμός.

Έτσι, το δολάριο τελευταία έχει ανακάμψει, φθάνοντας, στο υψηλότερο επίπεδό του, από το 2003. Η αμερικάνικη οικονομία βρίσκεται, σε μια ικανή ανάκαμψη, επιτρέποντας, στο FED, να υψώσει, λελογισμένα, τα επιτόκια, αυξάνοντας, σημαντικά, την ζήτηση, για το αμερικανικό νόμισμα, αλλά, παράλληλα και αποφεύγοντας να δημιουργήσει προβλήματα, στις αμερικανικές εξαγωγές. Αυτό οδήγησε τα διεθνή κεφάλαια, ακόμη και από τις αναπτυσσόμενες χώρες, να κατευθυνθούν, στα θησαυροφυλάκια του FED, το οποίο θα ισοφαρίσει, επί του παρόντος, τις τεράστιες χρηματικές ποσότητες, που δημιούργησε, εκ του μη όντος, στην διάρκεια των προηγούμενων ετών, αμέσως, μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Στην ευρωζώνη, το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης της Ε.Κ.Τ., η οποία "βρέχει με λεφτά", δεν αφορά την πραγματική οικονομία, στην οποία θα κατευθυνθούν ποσά, τα οποία θα είναι και ανεπαρκή και δεν πρόκειται να ζητηθούν, από την στιγμή, που η συναθροιστική ζήτηση, στις χώρες της ευρωζώνης θα παραμείνει ασθενής και αναιμική, αφού οι σημαντικοί παράγοντες των αγορών αγαθών και υπηρεσιών θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι, στην λογική και στο συνολικό φαινόμενο της παγίδας ρευστότητας.

Τα χρήματα της ποσοτικής χαλάρωσης, στην ευρωζώνη, δεν αφορούν αυτούς, που πρέπει. Λεφτά βρέχει, για αυτούς, που, ήδη, έχουν (μπατιροτραπεζοκρατία, "επενδυτές", που αγοράζουν ομόλογα, κράτη, που αποπληρώνουν ομόλογα, κατόχους μετοχών και άλλων τίτλων και διάφορους άλλους, οι οποίοι σχετίζονται με τις τεχνοδομές των χώρων αυτών). Δεν αφορά εκείνους, που δεν έχουν.

Έτσι, η διεύρυνση της ανισοκατανομής των εισοδημάτων, μέσα από την διαδικασία των ποσοτικών χαλαρώσεων, διευρύνει το πρόβλημα της παγίδας ρευστότητας, στην οποία έχουν εμπλακεί οι αναπτυγμένες και ώριμες προς μια καταστροφική υποβάθμιση της διεθνούς τους θέσης, οικονομίες της Δύσης, αφού ο υπερσυσσωρευμένος πλούτος, στα χέρια μικρών τμημάτων των πληθυσμών τους δεν μπορεί να καταναλωθεί και με αυτόν τον τρόπο, ανακυκλώνει και διαιωνίζει την διεθνή ύφεση.

Ο απεγκλωβισμός της ευρωζωνικής οικονομίας, από αυτήν καταστροφική παγίδα ρευστότητας, μπορεί να γίνει με άμεσες και μαζικές επενδύσεις, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το μέγεθος των άμεσων κερδών. Τέτοιες μαζικές και άμεσες επενδύσεις, όπως μας έχει διδάξει, από παλιά, ο John Maynard Keynes ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας δεν μπορεί - και δεν θέλει - να τις πραγματοποιήσει. Και δεν θα τις πραγματοποιήσει, όσο και να ενταθεί ο μηχανισμός της εσωτερικής υποτίμησης, στις οικονομίες της ευρωζώνης, αφού ο μηχανισμός αυτός συρρικνώνει την εσωτερική ζήτηση.

Τις αναγκαίες άμεσες και μαζικές επενδύσεις, όπως μας έχει διδάξει η κεϋνσιανή θεωρία, στις παρούσες έντονα υφεσιακές συνθήκες, μόνον, ο δημόσιος τομέας μπορεί να τις πραγματοποιήσει. Πλην, όμως, ο ζουρλομανδύας των, πρωτογενώς, ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών και το Σύμφωνο της (δημοσιονομικής) Σταθερότητας αποτελούν, απολύτως, απαγορευτικούς μηχανισμούς, για την άσκηση αυτών των αναγκαίων δημοσιονομικών πολιτικών.

Ακόμη, χειρότερα, η Γερμανία, ως μια τεράστια εξαγωγική δύναμη, με εξαγωγές ίσες, με 1,13 τρισ. €, με εισαγωγές, ίσες με 916 δισ. € και ένα εμπορικό πλεόνασμα, το 2014, ύψους 214 δισ. € - μεγέθη, τα οποία αφορούν τις σχέσεις της γερμανικής οικονομίας, με όλον τον κόσμο και όχι μόνο την ευρωζώνη - δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, για την αλλαγή της παρούσας πολιτικής, μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης. Αντιθέτως, μάλιστα, η γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ έχει κάθε ενδιαφέρον, για να εργαστεί, για την συνέχιση αυτής της πολιτικής.

Υπό το φως των παραπάνω, γίνεται κατανοητό, για πολλοστή φορά, για ποιόν λόγο η κλειστή ελληνική οικονομία, που στηρίζεται στην μικρομεσαία επιχείρηση και στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών εντάσεως εργασίας, δεν έπρεπε να ενταχθεί, όχι μόνο, στην ευρωζώνη, η οποία την οδήγησε στην παρούσα καταστροφή και στην απώλεια, πάνω από το 25% του ΑΕΠ της, κατά την τελευταία πενταετία, αλλά, ούτε και στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (την τωρινή Ευρωπαϊκή Ένωση), το 1981, η οποία, επίσης, την έβλαψε, οικονομικά, αφού η αναπτυξιακή της πορεία, ήταν μικρότερη, όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι το 2008, κατά, τουλάχιστον, 15%, από αυτήν, που, υπολογιστικά, θα ήταν, εάν η Ελλάδα έμενε, το 1981, εκτός της Ε.Ο.Κ. [Για το ζήτημα αυτό, δείτε το πολύ ενδιαφέρον δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Η δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο, οι δυσχέρειες της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στην διαπραγμάτευση και οι φόβοι των ευρωζωνιτών, για μια ελληνική στάση πληρωμών εντός ευρωζώνης. (Η ανολοκλήρωτη ευρωπαϊκή ενοποίηση και το μοιραίο λάθος της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ/ΕΕ, σύμφωνα με την επιστημονική μελέτη των Ν. Campos, F. Coricelli και L. Moretti).Τα στοιχεία είναι, δυστυχώς, αμείλικτα και δύσκολα, αμφισβητούνται].

Η κλωτσιά, στα οπίσθια των ευρωζωνιτών είναι, απολύτως, απαραίτητη. Και εάν δοθεί, μπορεί να καταστεί πολύ χρήσιμη, στην συνέχεια, για την επίτευξη ενός επωφελούς συμβιβασμού, αφού, πολλές φορές, οι καλές συμφωνίες, έρχονται, ως αποτέλεσμα ενός μεγάλου και ηχηρού καβγά. Αρκεί αυτή η κλωτσιά να δοθεί...




Με αυτά τα δεδομένα, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πολλά περιθώρια. Ή θα υποκύψει και θα αποδεχθεί όλα όσα έχουν αποδεχθεί και οι προηγούμενοι, ή θα προχωρήσει σε ρήξη, με τους ευρωζωνίτες.

Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος δεν έχουν εντολή, για να πράξουν (με οποιονδήποτε μανδύα), όλα όσα έπραξαν οι ΓΑΠ - Λουκάς Παπαδήμος - Αντώνης Σαμαράς - Ευάγγελος Βενιζέλος. Η εντολή, που έλαβαν, από το εκλογικό σώμα, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, είναι να πράξουν τα, εντελώς, αντίθετα.

Και παρά το γεγονός ότι λέγεται, ανοήτως, ότι δεν έλαβαν εντολή, για ρήξη, με τους ξένους δανειστές, η αλήθεια είναι ότι η ρήξη θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολύν καιρό. Θα έπρεπε να έχει γίνει, από την εποχή, που οι ευρωζωνίτες οδήγησαν την ελληνική οικονομία, στην ουσιαστική χρεωκοπία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η ρήξη με τους τοκογλυφικούς δανειστές της χώρας δεν μπορεί να γίνει, τώρα. Κάθε άλλο. Η ρήξη, με τους ευρωζωνίτες (όχι, απαραίτητα και με το Δ.Ν.Τ.), μπορεί, κάλλιστα, να γίνει και τώρα. Οι συνθήκες, για κάτι τέτοιο, είναι, απολύτως, ώριμες και αυτή η διαπίστωση αποτελεί μια πρόταση, στην οποία έχω αναφερθεί, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015. (Δείτε, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ το δημοσίευμα : Τί πρέπει να κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; 1) Καταγγελία Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. 2) Παραπομπές στο δικαστικό σύστημα. 3) Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. 4) Έκδοση χρήματος, σε ευρώ και νέα χρηματόγραφα. 5) Νέες βουλευτικές εκλογές).

Βέβαια, οι τωρινοί κυβερνήτες του τόπου μας έλαβαν εντολή για σκληρή διαπραγμάτευση, με σκοπό να μην αποδεχθούν και να μην κάνουν όσα έκαναν οι σαμαροβενιζέλοι. Αλλά, η διαπραγμάτευση κάποια στιγμή καταλήγει κάπου. Και όταν υπάρχει ασυμφωνία, αυτό το κάπου δεν είναι χωρίς περιεχόμενο. Ούτε οδηγεί, αποκλειστικά, στην αποδοχή των όρων της άλλης πλευράς. Η διαπραγμάτευση πολλές φορές οδηγεί σε διαφωνία και σε ρήξη.

Και αυτή η διαφωνία, μαζύ με την ρήξη, πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει, σε μιαν επωφελή συμφωνία. Είτε αυτή η συμφωνία επιτρέπει στην χώρα μας, να παραμείνει, στο ευρώ, είτε την οδηγεί, εκτός της ευρωζώνης και στην επιστροφή, σε μια νέα έκδοση του παλαιού καλού εθνικού μας νομίσματος, είτε σε μια σύνθετη - λιγότερο ή περισσότερο προσωρινή - λύση, που θα λειτουργήσει συνδυαστικά.

Δεν αρκούν, λοιπόν, μόνον, τα λόγια, περί ρήξης, με τους "εταίρους", οι οποίοι, όντως, λειτουργούν, ως τοκογλύφοι και οικονομικοί δολοφόνοι. Και οι οποίοι έχουν ικανούς λόγους, που συμπεριφέρονται, με αυτόν τον τρόπο. Μπορεί αυτούς τους λόγους εμείς να τους κρίνουμε (και σωστά, πράττουμε), ως,  ανόητους και μακροπρόθεσμα, καταστροφικούς και για τα συμφέροντα αυτών των "εταίρων", αλλά, η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι λόγοι, που οι δανειστές επικαλούνται, είναι ικανοί.

Τα λόγια των κυβερνώντων την χώρα μας, περί ρήξης, με τους δανειστές, πρέπει να γίνουν πράξη. Με λογισμό, με τον κατάλληλο σχεδιασμό και με τις δέουσες συμμαχίες. Τώρα έχουν την ευκαιρία και την δυνατότητα.

Θα το πράξουν;

Ίδωμεν...