Η δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο, οι δυσχέρειες της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στην διαπραγμάτευση και οι φόβοι των ευρωζωνιτών, για μια ελληνική στάση πληρωμών εντός ευρωζώνης. (Η ανολοκλήρωτη ευρωπαϊκή ενοποίηση και το μοιραίο λάθος της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ/ΕΕ, σύμφωνα με την επιστημονική μελέτη των Ν. Campos, F. Coricelli και L. Moretti).

Η πραγματικότητα, που έχει διαμορφωθεί, στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, με τους ευρωζωνίτες, μπορεί να φαίνεται - και να είναι - αποπνικτική, αλλά δεν ήταν μη αναμενόμενη. Κάθε άλλο. Ήταν και είναι, απολύτως, προβλέψιμη και οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων γνώριζαν το τί είχαν να αντιμετωπίσουν. Και έχοντας αυτή την γνώση, ανέλαβαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας.

Οι διαπραγματεύσεις της νέας Ελληνικής κυβέρνησης, με τους δανειστές του ελληνικού κράτους, βέβαια, περιλαμβάνουν μια σειρά, από κινήσεις, οι οποίες εκτυλίσσονται, μέσα στα πλαίσια του σχεδιασμού και των στόχων των δύο πλευρών και ως εκ τούτου, δεν μπορεί η κάθε πράξη, ή η παράλειψη των δύο μερών να κριθεί, αυτοτελώς, παρά, μόνον, συνολικά και εκ του αποτελέσματος. Και τούτο, διότι, ούτε τον όποιον σχεδιασμό (και τους όποιους ανασχεδιασμούς) των διαπραγματευομένων γνωρίζουμε, καλά, ούτε και τους στόχους, τους οποίους αυτοί υπηρετούν. Και αυτοί θα κριθούν, εκ των υστέρων, όταν προκύψει το τελικό αποτέλεσμα.

Έτσι, αυτά, που έγιναν, στο Eurogroup της 16/2/2015, δηλαδή η ρήξη των δύο πλευρών, με την σκλήρυνση των θέσεων των ευρωζωνιτών και την αλλαγή των τελικών κειμένων, που παρουσίασαν, προς υπογραφή, στον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, όπως και η, εκ μέρους του, απόρριψη του κειμένου αυτού, που του παρουσίασε ο Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, έχουν μια πολύ σχετική αξία, αφού και οι τελεσιγραφικές απαιτήσεις των δανειστών και η όποια απόρριψή τους, από την ελληνική πλευρά, είναι μέρος του συνολικού διαπραγματευτικού σκηνικού και της προσπάθειας των αντιπαρατιθέμενων μερών να δοκιμάσουν τις αντοχές τους.

Όταν αυτό γίνει κατανοητό, τότε, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η δραματοποίηση των γεγονότων και οι, εκατέρωθεν, σκληρές δηλώσεις και οι όποιοι λεονταρισμοί, όντας μέρος του ίδιου διαπραγματευτικού σκηνικού, μπορούν, μεν, να ληφθούν, υπόψη, εκ μέρους όλων όσων παρακολουθούν τις εξελίξεις, ως ενδείξεις της συμπεριφοράς των διαπραγματευόμενων και των επιδιώξεών τους, αλλά δεν μπορούν να ληφθούν τοις μετρητοίς. Κάποια πλευρά, μέσα στην πορεία του χρόνου, θα κάνει πίσω, εάν εκτιμήσει ότι δεν την παίρνει άλλο, ή μπορεί να μην κάνει πίσω, εάν εκτιμήσει ότι έχει περιθώρια να προχωρήσει και να αγνοήσει τις θέσεις του αντιδιαπραγματευόμενου. Επίσης, μπορεί και οι δύο πλευρές να οπισθοχωρήσουν (μερικώς, ή καθ' ολοκληρίαν), ή να μην οπισθοχωρήσουν, ανάλογα, με τις εκτιμήσεις και τις τελικές επιδιώξεις τους. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε βεβαιότητα, για το τί θα γίνει και το τί δεν θα γίνει, αποτελεί σφάλμα.

Προφανώς, βέβαια, τα δεδομένα, που αφορούν τις αντιπαρατιθέμενες πλευρές, μέσα στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης, δεν μπορούν να αγνοηθούν. Όπως, επίσης, δεν μπορεί να αγνοηθεί και το πλαίσιο, μέσα στο οποίο κινούνται οι δύο πλευρές και κυρίως, το, κατά πόσον η μία, εξ αυτών (συνήθως, η ασθενέστερη), είναι διατεθειμένη να κινηθεί, εκτός των παραδεκτών περιθωρίων του.

Στην συγκεκριμένη διαπραγμάτευση, είναι προφανές ότι η ελληνική πλευρά βρίσκεται, σε θέση η οποία την καθιστά ασθενή, αφού το ελληνικό κράτος παρουσιάζεται, στην θέση του οφειλέτη, ενώ οι ευρισκόμενοι, στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού, αποτελούν τους δανειστές του ελληνικού κράτους, το οποίο, μάλιστα, έχει αναλάβει σαφείς και συγκεκριμένες υποχρεώσεις, μέσα από τις δανειστικές συμβάσεις και τα Μνημόνια, που συνοδεύουν τις συμβάσεις αυτές.

Ως εκ τούτου, όσο η ελληνική πλευρά αποδέχεται το πλαίσιο αυτό, που έχουν διαμορφώσει, οι κυβερνήσεις του παρελθόντος, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης καθίσταται και θα παραμένει δυσχερής. Η αρχή "pacta sunt servanda", την οποία, μετ' επιτάσεως, επικαλούνται οι ευρωζωνίτες, οδηγεί την ελληνική κυβέρνηση, σε δύο παραδοχές :

1) Ότι το κατοχικό καθεστώς της αποικίας χρέους, που έχουν επιβάλει, από τον Μάϊο του 2010, δηλαδή από την εποχή του πρώτου Μνημονίου οι ξένοι δανειστές, είναι νόμιμο.

2) Ότι η ίδια η νέα κυβέρνηση αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων, ως επιτροπή μπράβων των ξένων δανειστών, η οποία λειτουργεί, ως κοινοπραξία εισπρακτικών εταιρειών, που εμφανίζονται, με την μορφή πολιτικών κομμάτων και ενεργούν, σύμφωνα με τις εντολές και τα συμφέροντα των δανειστών, οι οποίοι ασκούν και την πραγματική εξουσία, στον τόπο μας - όπως, άλλωστε, συνέβαινε, μέχρι τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015.

Αυτή είναι η γενική γραμμή των ευρωζωνιτών, την οποία εξειδικεύει συγκεκριμένα, ευθύς εξ αρχής, η γερμανική πλευρά, η οποία έχει παρουσιάσει την λεπτομερή ατζέντα των απαιτήσεών της, οι οποίες δεν είναι άλλες, από τις απαιτήσεις, που είχε και από την κυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου. Οι απαιτήσεις, που εμφανίζονται, από τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, ως προαπαιτούμενα, έχουν περιγραφεί, από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών και αφορούν τις απολύσεις στο ελληνικό δημόσιο, τις αλλαγές, στο ασφαλιστικό σύστημα, με μείωση των παροχών και αύξηση των εισφορών και των ορίων ηλικίας, την συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, την παραμονή του κατώτατου μισθού, στα ίδια επίπεδα και πάντως, όχι αύξησή του, στα 751 ευρώ. Και φυσικά, ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε παραμένει, υπέρ της εξακολούθησης της ύπαρξης της τρόικας, ως ελεγκτικού οργάνου, αποτελούμενου, από υπαλλήλους της Ε.Κ.Τ., της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Δ.Ν.Τ., έστω και εάν το όργανο αυτό αλλάξει ονομασία.

 Το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών λέει, σταθερά, ότι "στόχος είναι η συνέχιση της μεταρρυθμιστικής ατζέντας που έχει συμφωνηθεί, η κάλυψη σημαντικών τομέων όπως η διοίκηση των εσόδων, η φορολόγηση, η διαχείριση των δημοσιονομικών, οι ιδιωτικοποιήσεις, η υγεία, οι συντάξεις, η εκπαίδευση και η καταπολέμηση της διαφθοράς" και με αυτόν τον τρόπο, η γερμανική κυβέρνηση απαιτεί, από την νέα ελληνική κυβέρνηση να ακυρώσει τις κύριες προεκλογικές της δεσμεύσεις.

Έτσι, λοιπόν, εάν η ελληνική πλευρά αποδεχθεί την λογική, που λέει ότι όσα συμφωνήθηκαν, πρέπει και να εκπληρωθούν, τότε, επί της ουσίας, δεν υπάρχει διαπραγμάτευση, αλλά συζήτηση, για τους όρους μιας νέας αναθεωρημένης και επηυξημένης έκδοσης των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, στα πλαίσια του, ήδη, ισχύοντος καθεστώτος της αποικίας χρέους. Υπό αυτό το καθεστώς των συζητήσεων, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο, εκτός από το να υπογράψει ένα νέο - το τρίτο, κατά σειράν - Μνημόνιο.

Αλλά, τέτοια εντολή δεν έχουν, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε ο Πάνος Καμμένος, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ εξελέγησαν, με άλλα, εντελώς, διαφορετικά, δηλαδή, με αντίθετα προγράμματα. Ένα νέο Μνημόνιο δεν θα μπορέσει να περάσει, εύκολα, από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν περάσει από την Κ.Ο. των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.

Μια τέτοια απόπειρα θα ήταν, για τον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ οδυνηρή και ακόμη και αν μπορέσει να γίνει πράξη, με τις όποιες απώλειες - ακόμη και αν αυτές θα ήσαν ανύπαρκτες, σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας - θα οδηγήσει, στην απίσχναση της εκλογικής και της κοινωνικής βάσης του κόμματος αυτού της ριζοσπαστικοφανούς Αριστεράς, με τις όποιες συνέπειες, οι οποίες θα φανούν και θα το οδηγήσουν στην κατάρρευση, ακόμη και αν αυτές αργήσουν να έλθουν.

Την δυσχερή διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα έρχονται να επιδεινώσουν οι δείκτες των πρώτων προσωρινών στοιχείων, που παρουσιάζει η ΕΛΣΤΑΤ και οι οποίοι αφορούν τα μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, κατά το 2014, σε συνδυασμό, με αυτά του Ιανουαρίου του 2015, αφού αυτά είναι δυσμενή.

Όπως φαίνεται από τον παραπάνω πίνακα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής του κ. Ανδρέα Γεωργίου, η ελληνική οικονομία και το 2014 παρουσίασε μια, περαιτέρω, μείωση του ΑΕΠ της, σε τρέχουσες τιμές, αφού, από τα επίπεδα των 182,437 δισ. €, που ήταν το 2013, κατέληξε, σύμφωνα, πάντα, με τα, παραπάνω, προσωρινά στοιχεία, στα 179,239 δισ. €, χάνοντας, σε τρέχουσες τιμές, 3,198 δισ. €, μέσα σε ένα χρόνο. Έτσι και το 2014, η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας υπήρξε αρνητική, σε τρέχουσες τιμές και κυμαίνεται, στο -1,75%, την ίδια στιγμή, που ο αποπληθωρισμός (ο αρνητικός πληθωρισμός), ανήλθε, στο -2,8% και η ανεργία, υπερέβη το 25,5%.

Βέβαια, λαμβάνοντας υπόψη τον αποπληθωριστή του ΑΕΠ και υπολογίζοντας, σε σταθερές τιμές του προηγούμενου έτους (ήτοι του 2013), εμφανίζεται, το 2014, ένας θετικός ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ της τάξεως του 0,85%, αλλά αυτό το μέγεθος δεν έχει ουσιαστική σημασία, διότι η επιμονή του αποπληθωρισμού, στις τιμές, που αποτυπώνεται, στους υψηλούς δείκτες της ανεργίας και στις χαμηλές αποδοχές, στην εξέλιξη της βιομηχανικής παραγωγής, που κινήθηκε, στο -3,8%, στην πορεία του δείκτη κύκλου εργασιών, στο λιανικό εμπόριο, που βρέθηκε, στο -5,7%, κατά αλλά και η αύξηση των εισαγωγών, καθώς και το γεγονός ότι ο πληθυσμός της χώρας, συναλλάσσεται, ως παραγωγός και ως καταναλωτής, σε τρέχουσες τιμές, επιμένουν να κρατούν την ελληνική οικονομία, σε μια παρατεταμένη και επίμονα, οδυνηρή χαμηλή πτήση, χωρίς προοπτικές απογείωσης.

Οι δανειακές υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους, μέσα στο 2015, έτσι όπως απεικονίζονται, στον παραπάνω πίνακα, καθιστούν, ακόμη περισσότερο δυσχερή την θέση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στον βαθμό, που επιμείνει να διαπραγματευθεί, μέσα στα πλαίσια των ισχυόντων κανόνων. Αυτό συμβαίνει, απλούστατα, επειδή το ποσόν των 22,5 δισ. € που, συνολικά, απαιτείται, για να καλυφθούν οι δανειακές ανάγκες της χώρας, δεν μπορεί να εξευρεθεί, χωρίς καταφυγή, στον δανεισμό. Και επειδή οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές δεν είναι διατεθειμένες να δανειοδοτήσουν το ελληνικό κράτος, η προσφυγή, σε δανεισμό, σημαίνει ότι μόνη πηγή εξεύρεσης των απαραίτητων ποσών είναι η γνωστή τρόϊκα των δανειστών. Δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ.

Τα αδιέξοδα, στα οποία έχει εμπλακεί η νέα ελληνική κυβέρνηση, ως προς τον χειρισμό των τρεχουσών δανειακών υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους, είναι ένα τραγικό αποτέλεσμα του αποτυχημένου PSI του Μαρτίου του 2012, όπως και της "επαναγοράς των ομολόγων", που έγινε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, αφού, με τους μηχανισμούς αυτούς, με τους οποίους κουρεύτηκε, εκείνη την εποχή, καθυστερημένα και αναποτελεσματικά, το ελληνικό δημόσιο χρέος, τελικώς, το καθαρό όφελος, από το κούρεμα εκείνο, έφθασε, στα επίπεδα των 51,1 δισ. €, από μια εμφανιζόμενη, ως ολική μείωση της τάξεως των 137,9 δισ. €, παρά τα όσα ισχυρίζεται ο πρωτεργάτης αυτού του φιάσκου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Οι αιτίες της αποτυχίας αυτής δεν είναι, καθόλου, μυστηριώδεις και έχουν περιγραφεί, από την Τράπεζα της Ελλάδος. Έτσι :



α) Το κούρεμα, που υπέστησαν τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, των πανεπιστημίων και των άλλων φορέων του ελληνικού δημόσιου τομέα, το οποίο έφθασε στα 16,2 δισ. €, δεν μείωσε το δημόσιο χρέος, επειδή το ποσόν αυτό αφορούσε ενδοκυβερνητικό χρέος. Παράλληλα, το ελληνικό δημόσιο χρέος επιβαρύνθηκε, με τον δανεισμό 4,5 δισ. €, για την παροχή ομολόγων του EFSF, στα ασφαλιστικά ταμεία, ως αντιστάθμισμα, για το κούρεμα των ομολόγων τους.

β) Ο δανεισμός 11,9 δισ. €, για να καλυφθεί το δημόσιο έλλειμμα του 2012, συν άλλα 41 δισ. €, για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, αλλά και ο δανεισμός 11,3 δισ. €, για την επαναγορά των ομολόγων, όπως και ένας επιπρόσθετος δανεισμός, ύψους 1,9 δισ. €, για την εξόφληση παλαιών οφειλών, πληρωμές στον ESM, καθώς και άλλων υποχρεώσεων του δημοσίου, φορτώθηκαν, στο ελληνικό δημόσιο χρέος.

Όλα αυτά τα, επί μέρους, ποσά, συμποσούνται στα 86,8 δισ. € και εκπίπτουν, από την εμφανιζόμενη ως παρούσα αξία του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, που έγινε, σε δύο φάσεις, εντός του 2012. Ως εκ τούτου, το κούρεμα αυτό υπήρξε αναξιόλογο και άνευ σημασίας, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος συνέχισε την αυξητική του πορεία, σε συνδυασμό, με την κατακλυσμιαία πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, όλα αυτά τα χρόνια.

Εδώ, βρίσκεται η αιτία των τραγικών αδιεξόδων, στις οποίες έχει εμπλακεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Η αποτυχία των δύο διαδοχικών επίσημων χρεωκοπιών, στις οποίες οδηγήθηκε το ελληνικό δημόσιο ήταν δεδομένο οτι θα είχε, ως συνοδευτικό αποτέλεσμα, την αδυναμία του ελληνικού κράτους να ανταποκριθεί, στις τωρινές και στις μέλλουσες δανειακές του υποχρεώσεις.

 Ως εκ τούτου το ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί, για να μπορέσει να ανταποκριθεί, στις δανειακές του υποχρεώσεις, αφού - και για όσο - η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει επιλέξει να κινείται, εντός των πλαισίων και των καθιερωμένων κανόνων, που έχουν ορίσει οι ευρωζωνίτες.

Αλλά ένας τέτοιος δανεισμός, σημαίνει ότι θα συναφθεί μια νέα δανειακή σύμβαση, η οποία, προφανώς, θα συνοδευτεί, από ένα νέο Μνημόνιο - όπως και αν αυτό αποκληθεί. Αλλά, την σύναψη ενός νέου Μνημονίου είναι, που θέλει να αποφύγει η ελληνική κυβέρνηση, η οποία επιμένει ότι αυτό, που δέχεται να συζητήσει, είναι η υπογραφή μιας δανειακής σύμβασης, για ένα πρόγραμμα - γέφυρα, η οποία θα διαρκέσει, μέχρι τον Αύγουστο και η οποία θα ακολουθηθεί από μια νέα συμφωνία, ανάμεσα, στους δανειστές και την ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα ρυθμίζει και το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Σε αυτά, τα πλαίσια βρισκόταν και το περίφημο κείμενο του Επιτρόπου Πιέρ Μοσκοβισί, το οποίο, όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, ήταν διατεθειμένος να δεχθεί, ως βάση συζήτησης και να υπογράψει, στο Eurogroup της 16/2/2015 και το οποίο κείμενο αποσύρθηκε και αντικαταστάθηκε, από το κείμενο, που έδωσε ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, στον Γερούν Ντάϊσελμπλουμ και το οποίο περιείχε όλες τις απαιτήσεις του Βερολίνου, οι οποίες δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτές, από την ελληνική πλευρά.

Ας δούμε το κείμενο, που είχε συμφωνήσει ο Γιάννης Βαρουφάκης, με τον Πιέρ Μοσκοβισί, για να καταλάβουμε, περί τίνος πρόκειται :

"Σήμερα το Eurogroup έκανε τον απολογισμό της τρέχουσας κατάστασης, στην Ελλάδα, βασισμένο, στον εντατικό διάλογο, ανάμεσα στις νέες ελληνικές αρχές και τους θεσμούς.

Οι ελληνικές αρχές εξέφρασαν την δέσμευσή τους, για μια ευρύτερη, κοινωνικά δίκαιη και ισχυρότερη μεταρρυθμιστική διαδικασία, που στοχεύει στην σταθερή βελτίωση των προοπτικών ανάπτυξης. Συγκεκριμένα, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να υιοθετήσει μακρόπνοες μεταρρυθμίσεις, για να αντιμετωπιστεί η διαφθορά και η φοροδιαφυγή και να αναβαθμιστεί η δημόσια διοίκηση.

Ανακοίνωσε την πρόθεσή της να λάβει έκτακτες δράσεις, για να διασφαλίσει ένα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο φορολογικό σύστημα και να περιορίσει την ανθρωπιστική κρίση. Θα διασφαλίσει ότι οποιαδήποτε νέα μέτρα δεν θα αναστρέφουν τις υπάρχουσες δεσμεύσεις και πως θα είναι, απολύτως, χρηματοδοτημένα. Θα απέχει από μονομερείς δράσεις και θα συνεργαστεί, στενά, με τους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους της.

Η Ελλάδα θα σεβαστεί, πλήρως, τις δεσμεύσεις της, προς τους εταίρους, για να διασφαλίσει σταθερές και βιώσιμες δημόσιες επενδύσεις, με το να φτάσει και να κρατήσει, έπειτα, ευμεγέθη πρωτογενή πλεονάσματα. Το πόσο εφικτό είναι να πετύχει τον δημοσιονομικό στόχο του 2015, θα αναθεωρηθεί, υπό το φως των εξελισσόμενων οικονομικών συγκυριών. Μέτρα, για τον περιορισμό του βάρους του χρέους και για να επιτευχθεί μια, περαιτέρω, βιώσιμη μείωση της ελληνικής αναλογίας Χρέους, ως προς το ΑΕΠ, πρέπει να υπολογιστεί, παράλληλα, με τις δεσμεύσεις του Eurogroup, του Νοεμβρίου του 2012.

Την ίδια ώρα, οι ελληνικές αρχές επανέλαβαν τις κατηγορηματικές δεσμεύσεις τους, στις οικονομικές υποχρεώσεις, προς όλους τους δανειστές τους.

Τα παραπάνω σχηματίζουν μια βάση, για μια επέκταση της τρέχουσας δανειακής σύμβασης, που θα μπορούσε να λάβει τη μορφή ενός [τετράμηνου] ενδιάμεσου προγράμματος, ως μεταβατικό στάδιο, προς ένα νέο σύμφωνο, για την ανάπτυξη για την Ελλάδα, που θα εξαχθεί και ολοκληρωθεί, σε αυτή την περίοδο.

Όποτε κρίνεται σκόπιμο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παράσχει τεχνική βοήθεια, στην Ελλάδα, για να ενδυναμώσει και να επιταχύνει την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.

Το Eurogroup καλεί τους Θεσμούς να συνεχίσουν τις τεχνικές εργασίες, με τις ελληνικές αρχές, συμπεριλαμβανομένης της διάγνωσης των ενδιάμεσων χρηματοδοτικών αναγκών, το πώς θα καλυφθούν και τις απαραίτητες προϋποθέσεις.

Οι Θεσμοί θα παραδώσουν αναφορά, στο Eurogroup, μέχρι τις 21 Φεβρουαρίου".

Μετά την ασυμφωνία των διαπραγματευόμενων πλευρών, στο Eurogroup της 16/2/2015 και την τελεσιγραφική επιμονή των ευρωζωνιτών να υποβάλει η ελληνική πλευρά, μέχρι την Παρασκευή 20/2/2015, αίτημα, για την παράταση του προγράμματος του 2ου Μνημονίου, το οποίο λήγει, στις 28/2/2015, φημολογείται ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα προσανατολίζεται να υποβάλει αίτημα, για την παράταση, μόνο, της δανειακής σύμβασης και όχι αίτημα, για παράταση του 2ου Μνημονίου, κινούμενη, μέσα στα πλαίσια του παραπάνω εγγράφου.

Όπως έχω πει, μια τέτοια πράξη, η οποία κινείται, μέσα στα πλαίσια μιας μη ριζοσπαστικής διαχείρισης του προβλήματος του ελληνικού δημόσιου χρέους θα είναι αλυσιτελής και αδιέξοδη, διότι δεν είναι δυνατόν οι δανειστές να υπογράψουν μια δανειστική σύμβαση, η οποία δεν θα συνοδεύεται και από συγκεκριμένους όρους, που θα αφορούν την δημοσιονομική, την κοινωνική και την γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης. Ούτε είναι δυνατόν οι δανειστές να μην απαιτήσουν συγκεκριμένους μηχανισμούς και διαδικασίες ελέγχου της υλοποίησης των στόχων, που θα συμφωνηθούν και οι οποίοι θα έχουν ένα μετρήσιμο και ποσοτικοποιημένο περιεχόμενο.

Έτσι, η γερμανική πλευρά ισχυρίζεται και επιμένει (και δεν έχει άδικο σε αυτό) ότι δεν είναι δυνατή, από νομική και πραγματική άποψη, η ύπαρξη μιας δανειακής σύμβασης. χωρίς ένα νέο μνημόνιο, ενώ για τον Ολλανδό πρόεδρο του Eurogroup είναι δεδομένο ότι η όποια χρηματοδότηση των αναγκών του ελληνικού δημοσίου πρέπει να συνοδευθεί, με όρους και προϋποθέσεις, που, μεταξύ άλλων, θα διασφαλίζουν ότι δεν θα ληφθούν μέτρα, τα οποία θα επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό. Άλλωστε, όλες οι δανειακές συμβάσεις, που έχει υπογράψει το ελληνικό κράτος, παραπέμπουν, ευθέως και χωρίς περιστροφές, σε Μνημόνιο : ("Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από την συμμόρφωση της Ελλάδας, με τα μέτρα που εκτίθενται, στο Μνημόνιο Κατανόησης…").

Αλλά, πέρα από αυτά, εκείνο, που θα μπορούσαν να κάνουν οι δανειστές, θα ήταν να δεχθούν το ελληνικό αίτημα, έτσι όπως αυτό λέγεται ότι θα έχει - εάν και όταν - υποβληθεί (και αυτό το σενάριο είναι, άκρως, αμφίβολο, με τις λιγότερες πιθανότητες υλοποίησης) και στην συνέχεια, να συμπεριλάβουν, στην συζήτηση και το θέμα των συγκεκριμένων όρων και των στόχων, οι οποίοι θα τεθούν, ως προϋποθέσεις, που θα αφορούν την υπογραφή και στην συνέχεια, την διαδικασία εξέλιξης και υλοποίησης της δανειακής σύμβασης, σε συνάρτηση, με την πραγματοποίηση των στόχων, που θα έχουν τεθεί.

Αυτό σημαίνει ότι, είτε τώρα, με την υποβολή της ελληνικής αίτησης, για παράταση της δανειακής σύμβασης, είτε, αμέσως, μετά την υποβολή της, οι δανειστές, με κύριο μέτοχο την γερμανική κυβέρνηση, θα συνδέσουν αυτή την δανειακή σύμβαση, με την κατάρτιση ενός νέου Μνημονίου και θα απαιτήσουν την υπογραφή του, από την ελληνική κυβέρνηση, στην οποία θα υπαγορεύσουν τους όρους και τους στόχους, που αυτό το Μνημόνιο θα περιέχει.

Αν η ελληνική πλευρά αποδεχθεί την υπογραφή της δανειακής σύμβασης, είναι δεδομένο ότι θα αποδεχθεί, στην πορεία και την υπογραφή του νέου Μνημονίου - όπως και αν αυτό ονομασθεί. Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι θα έχει χαθεί και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα έχει μετασχηματισθεί, σε μια παραλλαγή (ίσως και προφανώς, καλύτερη, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει την κατάσταση, στην οποία θα περιέλθει) των προηγούμενων κυβερνήσεων του τόπου αυτού, οι οποίες οικοδόμησαν, με αφορμή την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, αυτό το απεχθές καθεστώς της αποικίας χρέους, το οποίο διαιωνιζόμενο ταλανίζει την ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Αλλά και στην, δυσχερώς, πιθανή περίπτωση, κατά την οποία η ελληνική κυβέρνηση υπογράψει, με τους δανειστές, μόνο, την σύμβαση, για το δάνειο, χωρίς χωριστό Μνημόνιο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να τεθούν μνημονιακοί όροι, μέσα, στην δανειστική σύμβαση, ενώ, ακόμη και στο απίθανο ενδεχόμενο, που κάτι τέτοιο δεν συμβεί, οι όροι που θα διέπουν το πραγματικό και το νομικό καθεστώς αυτής της σύμβασης θα είναι επαχθείς, για το ελληνικό δημόσιο, το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρίσκεται, σε κατάσταση διαρκούς χρεωκοπίας και μέσα στα πλαίσια των τωρινών κανόνων, που αφορούν την ευρωζώνη και υπό το αγγλικό δίκαιο, που αφορά την συγκεκριμένη δανειστική σύμβαση, που ισχύει, μαζύ με τις λοιπές διατάξεις, που θα συμπληρώσουν και θα επιβάλουν οι δανειστές, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τον δανεισμό, τον οποίο έχει - και θα εξακολουθήσει να έχει - καταναγκασθεί να αποδεχθεί.

 Όμως, τα πράγματα περιπλέκονται, ακόμη, περισσότερο, από το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός, μόλις χθες, στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου δημοσιοποίησε την υποψηφιότητα του Προκόπη Παυλόπουλου, για την προεδρία του ελληνικού κράτους, ανακοίνωσε, παράλληλα, την άμεση ψήφιση, με την διαδικασία του κατεπείγοντος, τριών νόμων, που αφορούν τα κόκκινα δάνεια, τις ρυθμίσεις των οφειλών, προς το δημόσιο, με τις 100 δόσεις και κυρίως την ανατροπή όλων των μνημονιακών νόμων, για το εργασιακό σύστημα, ενώ θα ακολουθήσουν τα νομοσχέδια για την ανθρωπιστική κρίση και το ασφαλιστικό. 

Με τα νομοσχέδια αυτά (εφ' όσον, προφανώς, ψηφισθούν, ως έχουν) ακυρώνονται θεμελιώδεις μνημονιακές διατάξεις και γίνονται οι απαγορευμένες - από τους δανειστές - μονομερείς ενέργειες, τις οποίες καλούνται οι δανειστές να αποδεχθούν και στις οποίες υποχρεούνται να προσαρμοστούν. Με τα νομοσχέδια αυτά, καταργείται η αρχή του "pacta sunt servanda", που, επιμόνως, επικαλούνται οι ευρωζωνίτες.


Έτσι, αυτή η συγκεχυμένη κατάσταση, που δεν επιτρέπει, στους ευρωζωνίτες, να διαγνώσουν, με ασφάλεια, τις προθέσεις της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, τους οδηγεί, σε άλλες σκέψεις, οι οποίες δεν τους είναι, καθόλου, αρεστές, αφού αντιλαμβάνονται ότι αυτοί οι πολιτικοί, που έχουν συγκροτήσει αυτή την κυβέρνηση, δεν έχουν έλθει, για να παραδοθούν, ούτε για να φύγουν, αμαχητί, όπως οι προηγούμενοι, αλλά ότι μπορεί να  είναι διατεθειμένοι (εάν η προσπάθειά τους να κρατήσουν την Ελλάδα, εντός της ευρωζώνης καταστεί αδιέξοδη) να οδηγήσουν τις εξελίξεις, στα άκρα, με αποτέλεσμα την κατάρρευση της ευρωζώνης. 

Και όλα αυτά, πολύ περισσότερο, που οι συντηρητικές κυβερνήσεις της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας θέλουν την συντριβή της νέας ελληνικής κυβέρνησης, για προφανείς πολιτικούς λόγους, που έχουν να κάνουν, με τις αντιπολιτεύσεις τους και το γεγονός ότι έχουν μπροστά τους, βουλευτικές εκλογές, τις οποίες φοβούνται ότι θα χάσουν. Αυτός ο φόβος μπορεί να (και πιθανόν έχει) καταστήσει τον Ισπανό πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόϋ ανεξέλεγκτο, ακόμη και από την γερμανική κυβέρνηση.

Με αυτά τα δεδομένα, ο γαλλογερμανικός άξονας είναι πολύ πιθανό να φοβάται τα χειρότερα. Και ένα σενάριο, από αυτά τα χειρότερα, είναι το να ακολουθήσει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα την οδό της επιλεκτικής στάσης πληρωμών, χωρίς να εγκαταλείψει την ευρωζώνη.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης, που από ό,τι λέγεται, χαρακτήρισε, κατά την διάρκεια της συνεδρίασης του Eurogroup τον Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, ως "delivery boy", κατεξευτελίζοντάς τον και προκαλώντας δυσάρεστη έκπληξη και ένταση, μεταξύ των υπουργών Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης, δημιουργεί τεράστια προβλήματα, κυρίως, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στην Φραγκφούρτη, επειδή αυτοί οι πυλώνες της ευρωζώνης φοβούνται ότι, πιθανώς, να γνωρίζουν, πού το πάει ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς, δεν είναι σίγουροι, για το, κατά πόσον αυτός τους ο φόβος (ανάμεσα σε άλλους) θα λάβει υπόσταση, δεν ξέρουν αν θα - ούτε και το πόσες πιθανότητες έχει να - πραγματοποιηθεί. Εννοείται ότι ελπίζουν ότι οι πιθανότητες αυτές είναι λίγες και ότι ο Βαρουφάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ μπλοφάρουν, αλλά αυτή η ελπίδα δεν αποτελεί, γι' αυτούς, παρηγοριά. Κάθε άλλο.

Ο φόβος των Γερμανών και των λοιπών ευρωζωνιτών - ένας φόβος, που, για την Ε.Κ.Τ. γίνεται εφιάλτης - αφορά τις πάγιες θέσεις του Γιάννη Βαρουφάκη, που, από το 2010, δηλαδή από την αρχή της ελληνικής κρίσης και μάλιστα, λίγο πριν προκύψει η ουσιαστική ελληνική χρεωκοπία, την οποία καμουφλάρησε το πρώτο Μνημόνιο, είχε ταχθεί, υπέρ της επίσημης κήρυξης χρεωστασίου του ελληνικού δημοσίου, μέσα από μια επιλεκτική στάση πληρωμών, με παραμονή της χώρας, εντός της ζώνης του ευρώ.

Σταχυολογώντας τις θέσεις αυτές του, νυν, υπουργού Οικονομικών της χώρας μας θυμάμαι μια τηλεοπτική του συνέντευξη, που δόθηκε, νομίζω, στο CNBC τον Φεβρουάριο του 2012, δηλαδή, κατά την εποχή της υπογραφής του 2ου Μνημονίου, από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, στην οποία ο Γιάννης Βαρουφάκης είχε δηλώσει, για πολλοστή φορά, ότι "η Ελλάδα θα πρέπει να χρεοκοπήσει, αμέσως, χωρίς να γίνει καμμία συζήτηση, για αποχώρηση από την ευρωζώνη". Συμπλήρωσε, μάλιστα, διερωτώμενος : "Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να χρεοκοπήσει μέσα στην ευρωζώνη;" αφού το ελληνικό κράτος βρίσκεται, ήδη, εκτός αγορών.

Η χώρα, είπε ο Γιάννης Βαρουφάκης, αντιμετωπίζει ένα τυπικό πρόβλημα χρεοκοπίας, το οποίο όμως υφίσταται εδώ και δύο χρόνια. Έτσι, "ο μόνος λόγος, για να πάρουμε το νέο δάνειο, είναι επειδή νομίζουμε ότι μπορούμε να το αποπληρώσουμε. Όμως δεν μπορούμε και όλοι το ξέρουν. Η ΕΚΤ το ξέρει, το ΔΝΤ το ξέρει". Ως εκ τούτου, "η Ε.Κ.Τ. και τα μέλη της ευρωζώνης θα πρέπει να σταματήσουν την πολιτική παραφροσύνη και να αποδεχθούν την αναπότρεπτη χρεοκοπία και όχι να πιέζουν το χαλί κάτω από τα πόδια, σαν τα παιδιά, που προσπαθούν να αποφύγουν την τιμωρία". Εάν κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιηθεί, τότε η Ελλάδα θα βυθιστεί σε ένα νέο κώμα, η κρίση χρέους θα κλιμακωθεί και θα εκδηλωθεί ένα πιο προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης. κατέληξε, τότε, ο τωρινός υπουργός Οικονομικών.

Από αυτές του τις θέσεις δεν έχει αποστεί ο Γιάννης Βαρουφάκης. Μπορεί, για λόγους τακτικής, να μην τις προβάλει, αλλά οι θέσεις αυτές, προφανώς, ισχύουν. Και η υλοποίηση αυτών των θέσεων είναι, που φοβίζουν τους Γερμανούς και τους ευρωζωνίτες, αφού μια ελληνική στάση πληρωμών, εντός του ευρώ και της ζώνης του, στα ομόλογα, που διακρατεί η Ε.Κ.Τ. και οι άλλοι θεσμοί της ευρωζώνης, θα επιφέρει μια χαοτική κατάσταση, η οποία θα ισοδυναμεί, με μια άτυπη έξοδο από την ευρωζώνη και θα διασπείρει τον πανικό, στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, παρά το γεγονός ότι αυτή η στάση πληρωμών του ελληνικού κράτους θα είναι επιλεκτική και δεν θα αφορά τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, που βρίσκονται, στην κατοχή οργανισμών του ιδιωτικού τομέα, ή ιδιωτών και τα οποία, άλλωστε, είναι λίγα.

Βέβαια, μπορεί κάποιος να πει ότι η εξουσία αλλάζει τον άνθρωπο και τις απόψεις του, για πολλά πράγματα. Αυτή η διαπίστωση είναι διαχρονική και είναι αληθής, στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων. Δεν αφορά το σύνολο των ανθρώπων, που ανέρχονται, στην εξουσία, όμως, ουδείς μπορεί να την αγνοήσει.

Αφορά και τον Γιάννη Βαρουφάκη αυτή η διαπίστωση; Δεν είναι λογικό να τον αφορά, διότι, ως οικονομολόγος έχει εδραία πεποίθηση, για την ορθότητα και την βασιμότητα όλων όσων υποστηρίζει. Μπορεί η κατάσταση των πραγμάτων να τον υποχρεώνει να ελίσσεται, αλλά απόψεις δεν έχει αλλάξει και προσπαθεί να βρίσκει και να εφευρίσκει διάφορους τρόπους και μεθόδους, για να περάσει τις απόψεις του, όπως και αν τις ωραιοποιεί, ενώπιον εκείνων, που δυσαρεστούνται από αυτές, γεγονός, που καθιστά, άκρως, επιφυλακτικούς εκείνους, στους οποίους απευθύνεται και οι οποίοι θα υποστούν - ή πιστεύουν ότι θα υποστούν - βλάβη, από την εφαρμογή των απόψεών του, ακόμη και αν ο Βαρουφάκης τους διαβεβαιώνει ότι δεν σκοπεύει να τις μεταχειρισθεί, στην πράξη.

Ως εκ τούτου, οι ευρωζωνίτες έχουν κάθε λόγο, για να φοβούνται ότι, τώρα, μέσα στο αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα, που φθάνει, μέχρι την παρέλευση του χρονικού ορίου της 28ης Φεβρουαρίου (ή και μετά από αυτήν), ή αργότερα, αφού ολοκληρωθεί το ολιγόμηνο "πρόγραμμα - γέφυρα", το οποίο προτείνει ο Βαρουφάκης, σκοπεύει να μεταχειρισθεί, ως όπλο την επιλεκτική στάση πληρωμών των ελληνικών κρατικών ομολόγων, που διακρατούν οι ευρωθεσμοί (και ίσως, όχι το Δ.Ν.Τ.), χωρίς η Ελλάδα να βγει, από την ευρωζώνη, προκειμένου να επιτύχει την άμεση, ή την έμμεση (αλλά και ουσιαστική) διαγραφή του μέγιστου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Μια τέτοια προοπτική, φυσικά, δεν είναι, καθόλου, αρεστή, στην γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία δεν επιθυμεί να επωμισθεί τα ελληνικά δημόσια χρέη. Και θα κάνει - και αυτή και οι ομογάλακτές της, που έχουν, ως ορμητήριο τις πλεονασματικές χώρες του βορρά - ό,τι είναι απαραίτητο, προκειμένου μια τέτοια εξέλιξη να αποτραπεί.

 

Και εδώ ερχόμαστε, για μία, ακόμη, φορά, στο βαρύτατο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση (και η Ευρωπαϊκή Ένωση) και οι χώρες, που μετέχουν, σε αυτήν. Όσο και αν αυτό δεν είναι αρεστό και όσες αυταπάτες και αν υπάρχουν (και υπάρχουν πολλές και σε πολλούς), μια νομισματική ένωση δεν μπορεί να λειτουργήσει, ως οικονομικός χώρος, παρά, μόνον, προσωρινά. 

Αυτή η προσωρινότητα μπορεί να έχει μικρότερη, ή μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, αλλά, σε ένα χρονικό σημείο, η ένωση αυτή και το κοινό νόμισμα των χωρών, που συμμετέχουν, σε αυτήν, θα καταρρεύσουν, επειδή δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν, αφού οι ανισοσκέλειες, που προϋπάρχουν και οι οποίες θα ενταθούν, θα επιφέρουν μια βαθιά οικονομική ύφεση, η οποία θα μετασχηματισθεί, αργά, ή γρήγορα, σε κρίση, η οποία θα φέρει, στην επιφάνεια, φυγόκεντρες τάσεις, οι οποίες θα καταλήξουν, στην αποδιοργάνωση της νομισματικής ένωσης και στην εγκατάλειψη του κοινού νομίσματος.

Αυτή η κατάσταση της θεσμικής οικονομικής και κοινωνικής εντροπίας μπορεί να αντιμετωπισθεί, μόνο, με την μετατροπή της νομισματικής αυτής ένωσης, σε μια στιβαρή και ενιαία πολιτική ένωση, με ομοσπονδιακή δομή, με κεντρική κυβέρνηση και με μια κεντρική τράπεζα, η οποία θα υπάγεται, σε αυτή την κεντρική κυβέρνηση, η οποία θα μπορεί να προσδιορίζει την δημοσιονομική, την νομισματική, την εισοδηματική και την κοινωνική πολιτική, εντός ενός ενιαίου ομοσπονδιακού κράτους. Αυτό σημαίνει ότι, μέσα στα πλαίσια της επικράτειας του κράτους αυτού, οι ανισότητες και οι υφέσεις, που θα παρουσιάζονται, στις ομόσπονδες περιοχές του, θα αντιμετωπίζονται, με σοβαρές μεταβιβάσεις πόρων στο εσωτερικό της ομοσπονδίας, ως συνόλου, όπως συμβαίνει, στις Η.Π.Α. 

Έτσι, στην δεκαετία του 1970, όταν άρχισε μια πρώτη συζήτηση, για ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και για τις μεταβιβαστικές πληρωμές (με την ευρεία έννοια) και τις διαθέσεις ομοσπονδιακών πόρων, που θα έπρεπε να γίνουν, υπολογίστηκε ότι θα πρέπει να εισρέει, στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, το 10% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, επιπρόσθετα των άλλων εσόδων, που έχουν τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη. 

Στην ευρωζώνη, βέβαια, δεν υπάρχει κοινός προϋπολογισμός, παρά, μόνον, ο κοινοτικός προϋπολογισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος απορροφά το 1,23% του ΑΕΠ των 28 χωρών, που την απαρτίζουν, την ίδια στιγμή, που οι χώρες του ευρωπαϊκού βορρά - χωρίς την Γαλλία - θα έπρεπε να μεταβιβάζουν στις χώρες του νότου, ένα ποσόν της τάξεως των 280 δισ. €, σε ετήσια βάση. Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία θα έπρεπε να μεταβιβάζει, σε ετήσια, πάντα, βάση, κάπου 200 δισ. € ήτοι το 8% με 9% του ΑΕΠ της. 

Εννοείται, βέβαια, ότι κάτι τέτοιο, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι, εκτός πάσης συζητήσεως.

Ο παραπάνω πίνακας (στον οποίον η κλιμάκωση της βαθύτητας και της έντασης των χρωμάτων περιγράφει την κλιμάκωση της απόστασης, ανάμεσα στην φτώχεια - την οποία εκφράζουν τα ανοικτά χρώματα - και τον πλούτο και την κατανομή των δύο αυτών φαινομένων, στην "επικράτεια" της Ευρωπαϊκής Ένωσης), δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να περιγράφει το κλασικό φαινόμενο, που έχουμε γνωρίσει, σε κάθε ευρύτερο σύνολο μιας καπιταλιστικής περιοχής. Αυτό του κέντρου και της περιφέρειας. Η παραγωγή, οι συνεπαγόμενες επιχειρηματικές συνέργειες, οι οικονομίες κλίμακας και οι υπηρεσίες, όπως και ο πλούτος, συγκεντρώνονται στο κέντρο, ενώ η περιφέρεια , αρκείται, στον τουρισμό, στις αγροτικές καλλιέργειες, στην μη ανταγωνιστική παραγωγή, που συμβαδίζουν, με την πενία.

Αυτό, που αποκαλούμε "Ευρώπη" και ειδικά η ευρωζώνη, ενώ θέλουν να λειτουργούν, ως ενιαίος οικονομικός χώρος (αν και δεν είναι) δεν θέλουν, σε καμμία περίπτωση να λειτουργούν, σαν μια ενιαία χώρα, με ομοσπονδιακή κρατική δομή, ακριβώς, επειδή οι ελίτ των πλεονασματικών χωρών του κέντρου δεν επιθυμούν να στηρίξουν, με μαζικές μεταβιβάσεις πόρων την ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Αυτή είναι η αλήθεια. Η οποία είναι πολύ πικρή και πολύ δύσκολη, ως προς την αποδοχή της.


Ειδικά, για την Ελλάδα, νέες μελέτες,  - δείτε την επιστημονική μελέτη των Campos/Coricell/Moretti , που ακολουθεί την μεθοδολογία SCM (syntheticcounterfactual) και με την οποία οι μελετητές Ν. Campos του Brunel, F. Coricelli της Σορβόννης και L. Moretti της Πάδοβας συγκρίνουν τις επιδόσεις διαφόρων χωρών, που συμμετέχουν στην Ε.Ε. με εκείνες τις χώρες, που προσομοιάζουν, σε αυτές, αλλά, για διάφορους λόγους (γεωγραφικούς και άλλους) δεν συμμετέχουν - δείχνουν ότι η χώρα μας (για την οποία ο δείκτης SCM προσδιορίζεται, με 49% Ιαπωνία, 28% Αυστραλία, 13% Βραζιλία, 9% Τυνησία) βγήκε ζημιωμένη, από την ένταξή της στην, τότε, Ε.Ο.Κ. και μετέπειτα, Ε.Ε. 

Συγκεκριμένα, από το 1981, μέχρι το 2008, η Ελλάδα ζημιώθηκε, από την ένταξή της, στην Ε.Ε. επειδή το ΑΕΠ της, κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, διαμορφώθηκε, σε επίπεδα, που είναι, κατά 15% μικρότερα, από αυτά, που θα ήταν, εάν η χώρα μας δεν ακολουθούσε την στρατηγική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Εάν, δηλαδή, έμενε έξω από την Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. (και πολύ περισσότερο, από την ευρωζώνη), όπως πρότειναν, στην δεκαετία του 1970, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και το Κ.Κ.Ε. Μάλιστα, αυτό, που έχει αξία, είναι ότι ο δείκτης SCM, όσον αφορά την χώρα μας, κατά το προηγούμενο της ένταξής της, στην Ε.Ο.Κ., χρονικό διάστημα, συμβαδίζει, με τις πραγματικές αναπτυξιακές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, στο διάστημα αυτό.

Όποιος θέλει μπορεί να δει αυτή την μελέτη, η οποία έγινε από τον "Economist", προκειμένου να αποδεχθεί ότι η Βρετανία - η οποία στην μελέτη προσδιορίζεται, κατά 91% ως Νέα Ζηλανδία και κατά 9%, ως Αργεντινή - ωφελήθηκε από την συμμετοχή της, στην Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. (και η μελέτη δείχνει ότι, όντως, το βρετανικό ΑΕΠ θα ήταν μικρότερο, κατά 25%, από αυτό, που είναι τώρα, εάν η Βρετανία έμενε, εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το 1979, που εντάχθηκε, στην, τότε, Ε.Ο.Κ.).


Φυσικά, αυτού του είδους οι μελέτες δεν είναι, πάντοτε, αθώες. Και προφανώς, θέλουν παρακολούθηση και διασταύρωση, όσον αφορά την τηρούμενη μεθοδολογία και την εξαγωγή των συμπερασμάτων. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη. Κάθε άλλο.


Πολύ περισσότερο, που έχει αρχίσει, πλέον,  να γίνεται κατανοητό, σε ολοένα και περισσότερα τμήματα του πληθυσμού της χώρας μας, το γεγονός του μοιραίου λάθους (και του τεράστιου μεγέθους αυτού του λάθους) της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Ένα λάθος, το οποίο η χώρα μας πληρώνει, πολύ ακριβά και θα εξακολουθήσει να πληρώνει, για πολλές δεκαετίες.




Η παραπάνω μελέτη, βέβαια, δείχνει ότι το λάθος αυτό ήταν πολύ βαθύτερο και αφορά τον ίδιο τον σκληρό πυρήνα της ένταξης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., η οποία, εάν δεν είχε πραγματοποιηθεί, η χώρα μας θα ήταν σε, απείρως, καλύτερη θέση, από αυτήν, που βρίσκεται, τώρα.


Όπως θα ήταν και σε πολύ καλύτερη θέση, εάν η συμμορία των αφελών - σε βαθμό ηλιθιότητας - "ευρωπαϊστών" μας, δεν είχε την είχε εντάξει, το 2002, στην ευρωζώνη.


Βέβαια, ποτέ, δεν είναι αργά. Αλλά, τώρα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Το τί θα συμβεί, όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις, ανάμεσα, στην νέα κυβέρνηση και τους δανειστές, εξακολουθεί να είναι, σταθερά, αβέβαιο. Και φυσικά, παραμένει, εξαιρετικά, απρόβλεπτο. Όσο και αν πολλοί νομίζουν το αντίθετο.

Οι ημέρες, που θα ακολουθήσουν αποτελούν ένα πολύ κρίσιμο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο θα φανεί, κατά πού πάει η όλη υπόθεση.

Εδώ θα είμαστε, για να δούμε...