Ο Αντωνάκης, πριν την 2η ψηφοφορία, για εκλογή προέδρου, εγκαταλείπει πανικόβλητος τις "καθαρές λύσεις" και αρχίζει το strip tease, μοιράζοντας υπουργεία. Τα αδιέξοδα οδηγούν στην ανάγκη, για αποστασία βουλευτών από ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ, αλλά...

Όντως,  είναι δύσκολες οι εξισώσεις της εκλογής προέδρου του κράτους, από την παρούσα σύνθεση της βουλής, έτσι, όπως αυτή προέκυψε, από τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012. Αλλά τα αποτελέσματά τους είναι καθαρά και συγκεκριμένα : Στην πρώτη περίπτωση έχουμε τρίτο Μνημόνιο και νέα μέτρα, στην δεύτερη περίπτωση βουλευτικές εκλογές και σφοδρή πιθανότητα, για αλλαγή πολιτικής...




"Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, πρέπει να πεις ψέμματα".

 Ο Αντωνάκης βλέποντας να έρχεται η παραπομπή του, στην αμείλικτη και φυσικά, καταδικαστική κρίση της λαϊκής ετυμηγορίας, αλλά και η μετέπειτα παραπομπή του, στην κρίση του δικαστικού συστήματος της χώρας, γεγονός το οποίο θα τον εκθέσει, σε μια σειρά δικαστικών περιπετειών, άρχισε να αφήνει, στην άκρη, τις σκληράδες και τους εγωισμούς. Τέρμα, πια οι "καθαρές λύσεις". Τώρα, καλές είναι και οι επαμφοτερίζουσες, οι "βρώμικες λύσεις", αρκεί να τον κρατούν, στην καρέκλα του πρωθυπουργού, όπως-όπως και για όσο κρατήσουν.

Δυστυχώς, γι' αυτόν και για το επιτελείο του, στο Μαξίμου (σταλινοχρύσανθος, Δημήτρης Σταμάτης και σια), όλοι αυτοί ευρισκόμενοι ενώπιον των αδιεξόδων της προεδρικής εκλογής εγκαταλείπουν  αυτή την κουτσαβακική, αλλά και ανόητη και αυτοκτονική φιλολογία, για τις "καθαρές λύσεις", αφού αυτές οι λύσεις, τις οποίες, όντως, χρειάζεται η χώρα, δεν είναι συμφέρουσες, για την κυβέρνηση, με δεδομένο ότι ο, έως χθες, επιδεικνυόμενος κουτσαβακισμός δεν εδράζεται, σε κάποιες σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες, οι οποίες να στηρίζουν το τωρινό κυβερνητικό σχήμα και τα κόμματα, που το απαρτίζουν.

Η κοινωνία, απλούστατα, τους έχει γυρίσει την πλάτη και περιμένει μια αφορμή, για να τους στείλει στο σπίτι τους και πολλούς από αυτούς, στην φυλακή. Και η διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών θα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία, για κάτι τέτοιο.

Έτσι ο Αντωνάκης άρχισε να επιδίδεται στο strip tease.

Άφησε, στην άκρη τα εκβιαστικά διλήμματα, προς τους βουλευτές εκείνους, τους οποίους θέλει να προσελκύσει, στις επόμενες δύο ψηφοφορίες, για την εκλογή του Σταύρου Δήμα, για να φθάσει τον μαγικό και λυτρωτικό αριθμό των 180 ψήφων, στις 29 Δεκεμβρίου, αφού είδε και κατάλαβε ότι αυτά τα εκβιαστικά διλήμματα δεν περνούν.

Έτσι, ο Αντώνης Σαμαράς το έριξε, στις προσφορές υπουργείων, μέσα από έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, στην οποία θα μπορεί να συμμετάσχει, όποιος ανεξάρτητος βουλευτής και όποιο κόμμα ψηφίσει, στην βουλή, υπέρ του Σταύρου Δήμα, ενώ, παράλληλα, άφησε και μια χαραμάδα, για την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, σε έναν χρόνο από τώρα.

Η αλήθεια είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς άργησε να προβεί, σε αυτή την ενέργεια.

Πίστευε ότι θα μπορούσε να περάσει την πρόταση, για την εκλογή του Σταύρου Δήμα, ως νέου προέδρου της χώρας, περισσότερο εύκολα. Είχε την πεποίθηση ότι η πρόωρη διεξαγωγή των τριών ψηφοφοριών, στην βουλή, θα δημιουργούσε ένα ευνοϊκό, γι' αυτόν και την κυβέρνησή του, κλίμα στην κοινωνία, που θα του επέτρεπε να μην κάνει σοβαρές παραχωρήσεις, σε όσους δεν μετέχουν, στο κυβερνητικό σχήμα, και ότι, εν πάση περιπτώσει, μια κάποια προσφορά υπουργείων, ή κάποιων άλλων ανταλλαγμάτων, πριν την τρίτη ψηφοφορία, θα αρκούσε, για να λύσει το πρόβλημα, που είχε να αντιμετωπίσει.

Δεν του πήγαν τα πράγματα, έτσι, όπως ήθελε. Η πρώτη ψηφοφορία ήταν απογοητευτική, αφου οι 160 ψήφοι, που μάζεψε, αποτελούν μια καταστροφική συγκομιδή, ενώ το κλίμα, στην κοινωνία, ακόμη και αν δεν επιβαρύνθηκε, για την κυβέρνηση, δεν επηρεάστηκε και δεν ανέτρεψε την, ήδη, κακή κατάσταση και το αντικυβερνητικό περιεχόμενο, που επικρατεί, σε αυτήν.

Με λίγα λόγια :

Εάν ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία δεν αποφύγουν τις βουλευτικές εκλογές και συρθούν, σε αυτές, θα συντριβούν. Και μετά θα αρχίσουν οι δικαστικές περιπέτειες.

Ήδη, ο Αλέξης Τσίπρας τους προειδοποίησε ότι έρχονται φυλακίσεις και κατασχέσεις περιουσιών. Μπορεί να μην το εννοεί. Αλλά και μόνο, η διατύπωση αυτής της θέσης, σε αυτό το βεβαρυμένο κλίμα, αρκεί, για να εμπνέει τον φόβο, αφού μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ακόμη και να μην το επιθυμεί, μπορεί να συρθεί, από τις περιστάσεις και τις ανάγκες, για την επιβίωσή της, να πραγματοποιήσει όσα υπόσχεται.

Η διαπίστωση αυτής της σκληρής πραγματικότητας, η οποία έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά, τα οποία την προσδιορίζουν, ως ανεπίστρεπτη, έγινε από το "ανοιξιάτικο" επιτελείο των υπογείων του Μαξίμου και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος, χθες, έκανε ένα αιφνιδιαστικό και συνάμα, αγχωτικό διάγγελμα (προφανώς, για να δεσμευθεί, δημόσια, έναντι των βουλευτών και των κομμάτων, που ήσαν αποδέκτες των προτάσεών του), με το οποίο προέβη, τώρα, πριν από την διεξαγωγή της δεύτερης ψηφοφορίας, στην βουλή, στις παροχές εκείνες, στις οποίες θα προέβαινε, μετά την διεξαγωγή της και λίγο πριν, από την διεξαγωγή της τρίτης, ανάλογα, με το αποτέλεσμα.

Είναι, μάλιστα, αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο Αντώνης Σαμαράς διεύρυνε την προσφορά του, υποσχόμενος πιθανή διεξαγωγή και βουλευτικών εκλογών, στο τέλος του επόμενου έτους, κάτι, που δεν προβλεπόταν, στον αρχικό του σχεδιασμό, σε κανένα χρονικό διάστημα εντός του 2015, με το λογικότατο επιχείρημα του γεγονότος ότι, εάν προγραμματισθεί η διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, οποτεδήποτε, μέσα στο έτος αυτό, η χώρα θα συρθεί, σε μια μακρά προεκλογική περίοδο, η οποία θα εκτρέψει οποιονδήποτε σχεδιασμό.

Η νέα αυτή πρόταση του Αντώνη Σαμαρά, εάν αποκτήσει ένα περισσότερο εξειδικευμένο και συγκεκριμένο περιεχόμενο είναι δυνατόν να διευκολύνει και να επιτρέψει, σε ορισμένους ανεξάρτητους βουλευτές, αλλά και σε κάποιους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, να ψηφίσουν, υπέρ της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα, αλλά και πάλι, οι ψήφοι αυτοί δεν αρκούν, για να συγκεντρωθεί ο αριθμός των 180, ούτως ώστε να αποφευχθεί η διεξαγωγή πρόωρων βουλευτικών εκλογών, στα τέλη Ιανουαρίου, ή στις αρχές Φεβρουαρίου του 2015. 

Η χθεσινή του πρωτοβουλία δεν είναι αρκετή, διότι δεν είναι ουσιαστική, πέραν του γεγονότος ότι μπορεί να εκληφθεί - και προφανώς, θα εκληφθεί, ως μια προσφορά συναλλαγής, με όσους ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα. Αυτή η συναλλαγή, βέβαια, είναι, πολιτικά, θεμιτή, αφού η διεύρυνση των κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και η προσφορά υπουργικών θώκων είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά δεν παύει να είναι συναλλαγή, που ελάχιστη σχέση έχει με οποιοδήποτε ιδεολογικό υπόβαθρο.

Και φυσικά, ο Αντώνης Σαμαράς δεν αρκεί να προσεγγίσει όσους ανεξάρτητους βουλευτές προσπαθεί να προσεγγίσει - με όποιους τρόπους το προσπαθεί. Ο πρωθυπουργός, εάν θέλει να επιβιώσει η κυβέρνησή του και να αποφύγει τις βουλευτικές εκλογές και την συντριβή, που περιμένει τον ίδιο και το κόμμα του, καθώς και τον κυβερνητικό του εταίρο, πρέπει να συνδιαλλαγεί και να διαπραγματευθεί, με συντεταγμένα κόμματα, αλλιώς προκοπή δεν θα δει.

Ήδη, από την μεριά των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, μετά το ξέσπασμα της υπόθεσης του χρηματισμού του βουλευτή Παύλου Χαϊκάλη, ο αρχηγός του κόμματος Πάνος Καμμένος ξεκαθάρισε χθες ότι η προσφορά του Αντώνη Σαμαρά απορρίπτεται. Από τους ΑΝΕΛ, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς και η κυβέρνησή του, δεν μπορούν να δουν φως. Μόνο κάποιον - ή κάποιους - βουλευτές μπορούν να αποσπάσουν, αλλά και αυτό, με το κλίμα, που έχει δημιουργηθεί, είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, αφού η κατηγορία του χρηματισμού θα στιγματίσει όποιον, ή όποιους βουλευτές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων επιχειρήσουν να διαφοροποιηθούν, από την επίσημη γραμμή του κόμματος, η οποία είναι σαφής και φυσικά, αρνητική, για την ψήφιση οποιουδήποτε, ως πρόεδρου του κράτους, από την παρούσα βουλή.

Ο αποκαμωμένος και απελπισμένος Αντώνης Σαμαράς, στο ξαφνικό χθεσινό του διάγγελμα της απελπισίας και της μοιρασιάς υπουργικών θώκων, με το οποίο άρχισε το πολιτικό strip tease. Κάποιοι, έτοιμοι από καιρό (Βασίλης Οικονόμου, Γιάννης Κουράκος, Βασίλης Καπερνάρος και μερικοί άλλοι, που θα ακολουθήσουν), ανταποκρίθηκαν, αλλά δεν είναι αρκετοί. Οπότε έπεται συνέχεια...




Ως εκ τούτου, το μόνο συντεταγμένο κόμμα, με το οποίο μπορεί ο πρωθυπουργός να διαπραγματευθεί, είναι η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος, όμως, πριν ενάμισυ χρόνο, συμμετείχε, στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και όπως έχουμε πει, παλαιότερα, έχει τραυματικές εμπειρίες, από την συμμετοχή του, σε αυτήν, αφού αυτή η συμμετοχή και η διαχείρισή της, οδήγησε την Δημοκρατική Αριστερά, στον πολιτικό αφανισμό.

Και με τον αρχηγό της ΔΗΜΑΡ, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα, για τον Αντώνη Σαμαρά και την κυβέρνησή του. Είναι πολύ δύσκολα. Ο Φώτης Κουβέλης μισεί, αν όχι θανάσιμα, πάντως, υπερβαλλόντως, ικανά, και τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά και - πολύ περισσότερο -, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο, για όσα αυτοί διέπραξαν το καλοκαίρι του 2013, με το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. και το άδειασμα της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση.

Αυτό σημαίνει ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να κάνει και άλλες υποχωρήσεις, οι οποίες θα πρέπει να είναι ουσιαστικές και φυσικά οδυνηρές, εάν θέλει να συγκεντρώσει τις 180 ψήφους, στην τρίτη ψηφοφορία, που θα γίνει στις 29 Δεκεμβρίου.

Και αυτές τις υποχωρήσεις τις οποίες, πιθανότατα, θα του ζητηθούν (εάν δεν του έχουν, ήδη, ζητηθεί και εφ' όσον δεν απορριφθεί, από τον Φώτη Κουβέλη, οποιαδήποτε διαπραγμάτευση μαζύ του), ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να τις αποδεχθεί, χωρίς να αποδεχθεί ένα βαρύ προσωπικο κόστος, αφού αυτές θα περιλαμβάνουν την απομάκρυνσή του, από την πρωθυπουργία.

Βέβαια, όπως έχουμε πει, αυτά που διακυβεύονται, στην Ελλάδα σήμερα, ως προς την σοβαρότητα και την κρισιμότητά τους, υπερβαίνουν, κατά πολύ, τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά και την προσωπική του τύχη. Αυτός και αυτή είναι ασήμαντες υποσημειώσεις, μπροστά στο διακύβευμα, που η "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική ελίτ της Ελλάδας και της ευρωζώνης έχουν ενώπιόν τους.

Αυτό το διακύβευμα είναι η ίδια η έννοια και η υπόσταση του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", έτσι όπως αυτός εκφράζεται, έμπρακτα, μέσα από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η κατάρρευση της πρώτης (ή οποία, όπως, επίσης, έχω γράψει, πολλές φορές, είναι ένα ζόμπυ, ένα πτώμα, το οποίο παραμένει άταφο, επειδή ουδείς έχει την τόλμη να παραδεχθεί τον θάνατο της ευρωζώνης και να την θάψει) συμπαρασύρει και την δεύτερη.

Έτσι, είναι η διατήρηση (όπως-όπως και κακήν-κακώς) της ευρωζώνης, ως έμπρακτης εφαρμογής και υλοποίησης του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", που διακυβεύεται, μέσα από αυτήν την διαδικασία, που ξεκίνησε, στην Ελλάδα, τον Μάϊο του 2010, με την ελληνική χρεωκοπία και στην παρούσα φάση της, περνάει, μέσα από την εκλογή προέδρου του ελληνικού κράτους και την σφοδρή πιθανότητα να ακολουθήσουν βουλευτικές εκλογές, οι οποίες θα δώσουν την νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ και θα ολοκληρώσουν αυτό που δεν έγινε, για λόγους, που αφορούν, περισσότερο την τύχη, στις δίδυμες βουλευτικές εκλογές του 2012.

Ως εκ τούτου, η προσωπική πολιτική τύχη του Αντώνη Σαμαρά είναι άνευ ουσίας και απολύτως, ασήμαντη, μπροστά, σε αυτό το διακύβευμα. Βέβαια, το γεγονός ότι είναι, αυτή την στιγμή, πρωθυπουργός, σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό τοπίο και με δεδομένες τις αυταπάτες των κύριων παικτών του πολιτικού παιχνιδιού, δίνει, στον Αντώνη Σαμαρά τις πρωτοβουλίες των κινήσεων ικανά περιθώρια, για να πράξει, σύμφωνα, με τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις του. Και προφανώς, αυτό κοιτάζει να κάνει.

Αλλά τα περιθώρια, που έχει, στενεύουν και οι κινήσεις, στις οποίες μπορεί να προβεί, περιορίζονται. Ήδη, χθες, έκανε την πρώτη του υποχώρηση, η οποία μπορεί να μην είναι, επί του παρόντος, ουσιαστική, όμως, εάν εξειδικευτεί και εάν επεκταθεί και σε τομείς, που ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς δεν θέλει να αγγίξει, μπορεί, υπό προϋποθέσεις να γίνει αποδεκτή, από την ΔΗΜΑΡ.

Πιθανή - όχι, όμως, δεδομένη, διότι ο Φώτης Κουβέλης μπορεί να μην δεχθεί, καν, να μπει, σε μια τέτοια συζήτηση - βασική προϋπόθεση, για να γίνει δεκτή η πρόταση του Αντώνη Σαμαρά και για να συμμετάσχει η ΔΗΜΑΡ και πάλι, σε ένα νέο κυβερνητικό σχήμα, είναι η απομάκρυνση του ίδιου του Σαμαρά, από την πρωθυπουργία και του Ευάγγελου Βενιζέλου, από το κυβερνητικό σχήμα.

Η πρόταση του Αντώνη Σαμαρά, για την πιθανότητα πρόωρης διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών, σε έναν χρόνο από τώρα, είναι άνευ ουσίας. Και να γίνει αποδεκτή από τον Φώτη Κουβέλη και την ΔΗΜΑΡ θα είναι καταστροφική, γι' αυτούς, αφού η επάνοδός τους, στην κυβέρνηση, με τα μέτρα της σαρωτικής λιτότητας, που θα πάρει αυτή, θα εκμηδενίσει, πολιτικά την ΔΗΜΑΡ και τον ίδιο τον Φώτη Κουβέλη, όπως έγινε και με την προηγούμενη συμμετοχή του κόμματος αυτού, στην πρώτη κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.

Δεν είναι ο χρόνος των εκλογών, που απασχολεί την ΔΗΜΑΡ. Όποτε και να γίνουν οι εκλογές η ΔΗΜΑΡ θα εξαφανισθεί, ως ανεξάρτητο κομματικό σχήμα. Άλλωστε, η πρόταση του Αντώνη Σαμαρά, για την πιθανότητα διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών, στο τέλος του 2015, ακόμη και εάν εξειδικευθεί, είναι άνευ αξίας, διότι, ουδεμία δέσμευση υπάρχει ότι αυτή η πρόταση θα υλοποιηθεί.

Πολύ χαρακτηριστικά και εκφράζοντας ένα διαχρονικό καταστάλαγμα της σοφίας, που έχει εξαχθεί, από την ίδια την λειτουργία του εξουσιαστικού πολιτικού παχνιδιού, ο αμίμητος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker έχει εκστομίσει το καταπληκτικό απόφθεγμα, που λέει ότι : "Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, πρέπει να πεις ψέμματα".

Και όσα λέει ο Αντώνης Σαμαράς, περί διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών στο τέλος του 2015 εμπίπτουν, σε αυτή την κατηγορία των υποσχέσεων, οι οποίες όταν έφθάσει η στιγμή, για την υλοποίησή τους, αποδεικνύονται ψευδείς. Όταν έλθει εκείνη η εποχή και με δεδομένη την κατάσταση, που θα επικρατεί, ο Σαμαράς θα παραπέμψει, στο τέλος της τετραετίας, η οποία, άλλωστε, θα απέχει, μόλις, έξι μήνες, τους οποίους θα ελπίζει να χρησιμοποιήσει, προκειμένου να διασωθεί, εκλογικά. Αλλά και αλήθεια να λέει ο Αντώνης Σαμαράς, αυτό είναι αδιάφορο, για την ΔΗΜΑΡ και τα στελέχη της, αφού και εκλογές να γίνουν, στο τέλος του 2015, η ΔΗΜΑΡ θα καταποντισθεί. 

Ως εκ τούτου, μόνη ασφαλιστική δικλείδα, για τους όποιους σοβαρούς παίκτες της πολιτικής σκηνής, που υποτίθεται ότι θα δεχθούν μια νέα κυβερνητική συνεργασία, με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, είναι η απομάκρυνση του Αντώνη Σαμαρά, από την πρωθυπουργία και του Ευάγγελου Βενιζέλου, από την κυβέρνηση. Αν αυτές οι εξελίξεις υπάρξουν, θα μπορούσε να εξετασθεί και να πιθανολογηθεί μια συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, σε ένα κυβερνητικό σχήμα, ριζικά, αναμορφωμένο.

Όμως, ακόμη και η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, σε ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα, εάν ο Αντώνης Σαμαράς αποδεχθεί την απομάκρυνσή του, από την πρωθυπουργία, θα ήταν καταδικαστική, γι' αυτήν και τα στελέχη της, έστω και εάν ο Φώτης Κουβέλης θα αντικαθιστούσε, τον Σταύρο Δήμα, ως κοινός υποψήφιος Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ και διάφορων ανεξάρτητων, για την προεδρία του κράτους, κατά την τρίτη ψηφοφορία της 29ης Δεκεμβρίου.

Ετσι, υπ' αυτές τις συνθήκες, η ΔΗΜΑΡ δεν φαίνεται να μπορεί να δεχθεί την συμμετοχή της, σε μια τέτοια κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο θα ήταν, απολύτως, αυτοκτονικό, εκτός εάν θα συμμετείχε, σε αυτήν και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν έκανε αποδεκτή μια τέτοια συμμετοχή.

Βέβαια, τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, μέσα από την ψευδή τους συνείδηση, που εκφράζεται, πλήρως, από το ιδεολόγημα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", έχουν αποδείξει, έμπρακτα, ότι εμφορούνται, πολιτικά, από έντονες ιδέες "αυτοκτονικού ιδεασμού" και ως εκ τούτου, μένει να δούμε το τί θα πράξουν, εάν και όταν ο Αντώνης Σαμαράς προχωρήσει, σε μια τέτοια πρόταση, που θα τον θέτει, εκτός της πρωθυπουργίας.


Περισσότερο πιθανό φαίνεται να συμβεί κάτι άλλο. Και αυτό το  άλλο είναι μια πολιτική και εκλογική συνεργασία της ΔΗΜΑΡ, με τον ΣΥΡΙΖΑ, με την πιθανή εκλογή του Φώτη Κουβέλη, ως νέου προέδρου του κράτους, μετά την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών και αφού αποβούν άκαρπες οι τρεις ψηφοφορίες, στην παρούσα βουλή.

Μια τέτοια συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ θα φέρει σε αδιέξοδο τις όποιες προσπάθειες του Αντώνη Σαμαρά, είτε επιμείνει, στην κατοχή της πρωθυπουργίας, από τον ίδιο, είτε αποδεχθεί την απομάκρυνσή του, από αυτήν και την παραχώρησή της, σε άλλο πρόσωπο.

Αυτό είναι και το χειρότερο σενάριο, μπροστά, στο οποίο βρίσκεται ο ίδιος και η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ. Και αυτό το σενάριο είναι, σχεδόν, μη αντιμετωπίσιμο, αφού αποκλείει κάθε δυνατότητα, για λύση, η οποία θα στηρίζεται, σε θεσμικές διαδικασίες συνεννόησης μεταξύ κομματικών οργανισμών, με δεδομένο ότι ο Σαμαράς δεν μπορεί να στραφεί προς την "Χρυσή Αυγή", η ηγεσία της οποίας είναι υπόδικη και ως επί το πλείστον, προφυλακισμένη. (Άλλωστε και να ήθελε ο Σαμαράς τις ψήφους των χρυσαυγιτών βουλευτών - που τις θέλει -, αυτές δεν του δίδονται).

Έτσι, ο μόνος δρόμος, που μένει, στον Αντώνη Σαμαρά και στην διαπλεκόμενη ευρύτερη "συμμορία του ευρώ", είναι ο δρόμος της απόσπασης βουλευτών, από τις κοινοβουλευτικές ομάδες των συντεταγμένων κομμάτων.

Αυτός ο δρόμος είναι, ο παλαιός γνωστός δρόμος της αποστασίας βουλευτών, από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την ΔΗΜΑΡ.


Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος και δύσβατος. Και πιθανότατα, δεν θα έχει πολλούς καρπούς. Οι ψήφοι, που λείπουν, για τους 180 βουλευτές, που απαιτούνται, για την εκλογή του Σταύρου Δήμα, στην τρίτη και καθοριστική ψηφοφορία της 29ης Δεκεμβρίου 2014, δεν είναι λίγες. Είναι πολλές.

Αυτός ο δρόμος, όμως, όσο δύσκολος και όσο δύσβατος και αν είναι, δεν είναι απροσπέλαστος. Μέχρι το τέλος, μέχρι και την ώρα της διεξαγωγής της τρίτης ψηφοφορίας, η οποία είναι φανερή και όχι μυστική, όπως ήταν παλαιότερα, τίποτε δεν είναι οριστικό. Πολύ περισσότερο, που το παρασκήνιο οργιάζει και ακούγονται και λέγονται πολλά και διάφορα, τα οποία δεν είναι, καθόλου, αστεία.

Ως εκ τούτου, πολλά έχουν να δουν τα μάτια μας. Και θα τα δουν...