Οδεύοντας προς την έξοδο : Αποχαιρετίζει - τώρα, ή λίγο αργότερα - την εξουσία ο Αντωνάκης, αφού ο ΓΑΠ τον στέλνει, μαζύ με τον Βενιζέλο, στην κόλαση. (Λίγες οι 168 ψήφοι της 2ης ψηφοφορίας, αλλά)...
Οι 168 ψήφοι, που απέσπασε ο Αντώνης Σαμαράς, στην δεύτερη ψηφοφορία, υπέρ της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα, δεν είναι αρκετές. Δεν είναι, καν, ικανοποιητικές και απέχουν, μακράν, από τον σωτήριο, για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, αριθμό των 180, που απαιτούνται, στην ψηφοφορία της 29ης Δεκεμβρίου - την τρίτη, κατά σειρά και φαρμακερή -, προκειμένου να εκλεγεί ο αντικαταστάτης του Κάρολου Παπούλια, στην προεδρία του ελληνικού κράτους, για την προσεχή πενταετία.
Με λίγα λόγια :
Αυτές οι 168 ψήφοι, που μάζεψε, χθες, ο κυβερνητικός συνασπισμός είναι, βέβαια, περισσότερες, από τις 160 ψήφους της πρώτης ψηφοφορίας, αλλά είναι λίγες. Πολύ λίγες. Και ως εκ τούτου, ανεπαρκείς.
Ακόμη χειρότερα, και η τρίτη ψηφοφορία, στην βουλή, που θα ακολουθήσει, στις 29 Δεκεμβρίου, είναι και αυτή φανερή, όπως και οι δύο προηγούμενες. Δεν υπάρχει κάλπη και έτσι δεν μπορεί να βρεθεί κάποιος να την κλέψει και να την μεταφέρει, στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, όπως έπραξε ο αμίμητος Λευτέρης Καλογιάννης, στις 23 Μαρτίου 1985, πριν διενεργηθεί η δεύτερη, κατά σειρά, ψηφοφορία, στην βουλή, στην αντίστοιχη διαδικασία εκείνης της εποχής, για την εκλογή προέδρου του κράτους. Εκείνη την εποχή, η ψηφοφορία, για την εκλογή προέδρου του κράτους ήταν μυστική και έτσι ο, τότε, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας μπόρεσε, με την άνεσή του, να πάρει την κάλπη, να την βάλει, στον ώμο του, να την περιφέρει, μπροστά από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (όπως φαίνεται και από το παραπάνω αναρτημένο φωτογραφικό ντοκουμέντο της εποχής) και να την πάει, στα γραφεία του κόμματός του, με σκοπό να εμποδίσει την διεξαγωγή της ψηφοφορίας και να εκφράσει την διαμαρτυρία του - η οποία, για να πούμε και του λόγου του αληθές, δεν ήταν αβάσιμη, αφού ο Ανδρέας Παπανδρέου, επέβαλε την, εντελώς, διαβλητή χρήση χρωματιστών ψηφοδελτίων και ημιδιαφανών φακέλλων, για να κατευθύνει και να ελέγξει τις ψήφους των βουλευτών του, υπέρ της υποψηφιότητας του Χρήστου Σαρτζετάκη, κάτι που κατόρθωσε, στην τρίτη ψηφοφορία, της 30ης Μαρτίου 1985, φθάνοντας τον λυτρωτικό αριθμό των 180 βουλευτικών ψήφων.
Δυστυχώς, για τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και την κυβέρνησή τους, τώρα δεν υπάρχει κάλπη, ούτως ώστε να την κλέψουν. Η ψηφοφορία είναι φανερή και έτσι, δεν έχουν ούτε την δυνατότητα να στηριχθούν, στην λυτρωτική μυστικότητα της ψήφου, που θα έδινε την ευκαρία, σε πολλούς βουλευτές, οι οποίοι θέλουν να ψηφίσουν, υπέρ του Σταύρου Δήμα, χωρίς να εκτεθούν, στο εκλογικό τους κοινό και στην ελληνική κοινωνία, να υπερψηφίσουν τον εκλεκτό της κυβέρνησης, άνευ κόστους. Μιμητές του Λευτέρη Καλογιάννη, σήμερα, δεν μπορούν να υπάρξουν.
Οι ψήφοι, όμως, που χρειάζεται ο Αντώνης Σαμαράς, για να σώσει την κυβέρνησή του, είναι πολλές. Ως εκ τούτου, άλλα περιθώρια δεν έχει. Εξαντλήθηκαν - ή ορθότερα, τα εξάντλησε. Τώρα, του μένει μία και μόνη κίνηση, που θα μπορούσε να τον κρατήσει, σαν ένα σημαντικό παίκτη, στην ελληνική πολιτική σκηνή, με την διατήρηση των τωρινών πολιτικών και κομματικών ισορροπιών, έτσι όπως αυτές εκφράζονται, με την παρούσα σύνθεση της βουλής, που προέκυψε από τις βουλευτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012.
Αυτή η κίνηση, που θα μπορούσε να παράξει αποτελέσματα και να οδηγήσει, στην εκλογή νέου προέδρου του κράτους, στις 29 Δεκεμβρίου, είναι η ανακοίνωση της παραίτησής του, από την πρωθυπουργία και η παράδοσή της, σε ένα άλλο πρόσωπο.
Το ποιό θα μπορούσε να είναι αυτό το πρόσωπο, προφανώς, μπορεί να συμφωνηθεί, με τους όποιους ενδιαφερόμενους αποδέκτες μιας τέτοιας πρότασης του Αντώνη Σαμαρά, δεν αποτελεί πρόβλημα. Είναι κάτι, που μπορεί, εύκολα, να διευθετηθεί.
Αντώνης Σαμαράς : Οδεύοντας, προς την έξοδο...
Μια τέτοια πρωτοβουλία, που θα τον έθετε, εκτός πρωθυπουργίας, είναι πολύ οδυνηρή, για τον Αντώνη Σαμαρά. Και ως εκ τούτου, είναι πολύ δύσκολη. Αλλά, ακόμη και αυτό είναι κάτι, που μπορεί να τακτοποιηθεί. Ο πρωθυπουργός μπορεί να καταπιεί το πικρό αυτό ποτήρι, μέχρι την τελευταία γουλιά, όσο και αν δεν του αρέσει. Δεν θα είναι το πρώτο πικρό ποτήρι, που θα γευθεί, στην μακριά πολιτική του διαδρομή, η οποία έχει πολλά σκαμπανεβάσματα.
Οι πολιτικές πίκρες, με έντονο προσωπικό χαρακτήρα, είναι κάτι, που είναι συνηθισμένο, για αυτόν τον παλαιό νεοδημοκράτη, που, αν και γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, που έχει τις ρίζες της στον παλαιό μεγιστάνα Εμμανουήλ Μπενάκη, έχει κατηγορηθεί, ως - και υπήρξε - τραμπούκος, στα νειάτα του και ο οποίος διέσπασε το κόμμα του και έριξε, τον Οκτώβριο του 1993, από την εξουσία την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με την ίδρυση της "Πολιτικής Άνοιξης" - αν και καλώς, έπραξε, που έριξε εκείνη την φαύλη και καταστροφική κυβέρνηση, έστω και αν εξυπηρέτησε άλλα συμφέροντα, δηλαδή αυτά του Σωκράτη Κόκκαλη, της Intracom και της Siemens, όπως έχει καταγγείλει, πλειστάκις, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τον οποίο, υπέργηρο πια, κοντά στα 97 του χρόνια και με άπλετη ευχαρίστηση, η οποία, ομολογώ ότι φθάνει, στα όρια της χαιρεκακίας, παρακολουθώ να προσπαθεί να περισώσει την καταρρέουσα κυβέρνηση του ανατροπέα της δικής του κυβέρνησης και να "ψήσει" τον Πάνο Καμμένο να στηρίξει την υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα, εισπράττοντας την ευγενική άρνηση του αρχηγού των "Ανεξαρτήτων Ελλήνων".
Έτσι, αν μια ανακοίνωση της παραίτησης του Αντώνη Σαμαρά, από την πρωθυπουργία, πρόκειται να είναι χρήσιμη, για την κομματική ελίτ της Νέας Δημοκρατίας και για την ευρύτερη "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου, όπως, επίσης και για το έμπρακτο ιδεολόγημα και την κουρελαρία του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", αυτή η παραίτηση θα υποβληθεί, είτε με το καλό, είτε με το άγριο. Όμως, ακόμη και αν ανακοινωθεί η παραίτηση του Αντώνη Σαμαρά και αν ζητηθεί ο σχηματισμός μιας ευρύτερης συμμαχικής κυβέρνησης, με, επί κεφαλής, άλλο πρόσωπο, αυτή η παραίτηση μπορεί να αποδειχθεί ατελέσφορη.
Το πρόβλημα είναι ότι εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, ακόμη και μια τέτοια δραματική ανακοίνωση του Αντώνη Σαμαρά, είναι πιθανό να μην βρει αποδέκτες. Όπως έχω γράψει, η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, η οποία, θεωρητικά, μπορεί να είναι η, κυρίως, ενδιαφερόμενη κομματική δύναμη, ως αποδέκτης μιας τέτοιας προσφοράς του πρωθυπουργού, δεν έχει κάποιο ενεργό συμφέρον να την αποδεχθεί, αφού η συμμετοχή της, στην κυβέρνηση Σαμαρά, την περίοδο 2012 - 2013, υπήρξε τραυματική και θανατηφόρα, για τον κομματικό αυτόν σχηματισμό.
Έτσι, με δεδομένο αυτό το συμβάν του τραυματικού παρελθόντος και εν όψει της διαφαινόμενης σύμπηξης μιας εκλογικής συμμαχίας, με τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα περισώσει και θα κρατήσει, στο πολιτικό παιχνίδι και στην πολιτική σκηνή, τα στελέχη και κάποιους από τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, μια πρόταση του Αντώνη Σαμαρά, που θα τον έθετε, εκτός πρωθυπουργίας, είναι πολύ πιθανόν να μην βρει ανταπόκριση.
Οι ημέρες λιγοστεύουν και μετρούν αντίστροφα, ενώ, από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ του συνεταίρου του, στην κυβέρνηση Ευάγγελου Βενιζέλου έχει περιέλθει, σε κατάσταση πλήρους αποσταθεροποίησης, η οποία θα το οδηγήσει, στον πολιτικό του αφανισμό, λόγω της επικείμενης ίδρυσης νέου κόμματος, από τον γνωστό "άρχοντα του χάους", από το απόλυτο τρολλ, τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος εκφράζει, έτσι, το άσβηστο μίσος, που τρέφει εναντίον και των δύο τωρινών συγκυβερνητών, που τον ανέτρεψαν, πριν από 3 χρόνια, με την βοήθεια της ευρωγραφειοκρατίας, του Nicolas Sarkozy και της Angela Merkel. Ο, πάντοτε, απρόβλεπτος ΓΑΠ , ο οποίος, σταθερά, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες υψηλού ρίσκου, υπό καθεστώς άγνοιας κινδύνου, παίρνει, έτσι, την δική του εκδίκηση, αποσυντονίζοντας, πλήρως, τον όποιο κυβερνητικό σχεδιασμό και στέλνοντας τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, στα αζήτητα.
Όπως προκύπτει και από το παραπάνω βίντεο, ο, εξ απορρήτων, συνεργάτης του Ευάγγελου Βενιζέλου βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Παναγιώτης Ρήγας ομολογεί ότι ο ΓΑΠ, με τις αποσταθεροποιητικές του κινήσεις του και με την σχεδιαζόμενη, από τον ίδιο, διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, έσυρε, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, στην πρωτοβουλία, για την πρόωρη διεξαγωγή των ψηφοφοριών, για την εκλογή προέδρου του κράτους, μέσα, στον Δεκέμβριο, αναγκάζοντάς τους, επίσης, τον προπερασμένο μήνα, εν όψει αυτής της αναμενόμενης κίνησής του, να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης, για την κυβέρνησή τους, ως, έστω, προσωρινή ασπίδα προστασίας, αφού, ούτως, ή άλλως, ο Γιώργος Παπανδρέου θα τους έριχνε, σε, περίπου, δύο μήνες, από τώρα.
Με λίγα λόγια :
Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, είτε τώρα, με αφορμή την μη εκλογή νέου προέδρου της χώρας, είτε λίγο αργότερα, είναι τελειωμένη. Όπως τελειωμένοι είναι και οι δύο τους. Η εκδίκηση του ΓΑΠ, για την συνομωσία των Καννών, πριν από τρία χρόνια, τους στέλνει σπίτι τους και τους ανοίγει την οδό, για πιθανές προσωπικές περιπέτειες...
Άλλα περιθώρια δεν έχει ο πρωθυπουργός. Μπορεί, βέβαια, να ελπίζει, στο όποιο δυσώδες, ή/και μη δυσώδες παρασκήνιο, το οποίο στήνει το όποιο κανονικό, ή παρακρατικό, επιτελείο ασχολείται με την άγρα ανεξάρτητων, ή, κομματικά, ενταγμένων βουλευτών.
Μπορεί, δηλαδή, ο Αντώνης Σαμαράς να ελπίζει, στην αποστασία αρκετών βουλευτών, από την ΔΗΜΑΡ και τους ΑΝΕΛ.
Σε κάτι τέτοια, ο Αντώνης Σαμαράς, (το κόμμα του οποίου, έλαβε, στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, το αστείο ποσοστό του 29,66% των ψήφων - και ενώ, στις, αμέσως, προηγηθείσες βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, η Νέα Δημοκρατία, πάντα, υπό την αρχηγία του, "κατάφερε" να πάρει το 18,85% των ψήφων του εκλογικού σώματος - μπόρεσε, με πολλούς κόπους, με πολλές "τσόντες" και με πλείστες όσες βοήθειες, να αποσπάσει την πρωτιά, από τον ΣΥΡΙΖΑ και να χαρίσει, στον αρχηγό της, την πρωθυπουργία, την οποία κατέχει και κρατάει, με νύχια και με δόντια), ως παλαιός δολοπλόκος, που είναι, έχει αποδειχθεί ικανότατος - αφού κατάφερε το ακατόρθωτο και ανέτρεψε, με αποστασία, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον "αρχιερέα της αποστασίας" του Ιουλίου του 1965 - αλλά τα χρονικά όρια φθάνουν, στο τέρμα τους.
Τίποτε, δεν είναι απίθανο, μέχρι την τελευταία στιγμή της τρίτης ψηφοφορίας, αλλά τα πράγματα γίνονται, ολοένα και περισσότερο, δύσκολα, ολοένα και πιο καταθλιπτικά και σκούρα, για την παρούσα κυβέρνηση, η οποία λειτουργεί, ως, οιονεί, υπηρεσιακή. Έχει εκμετρήσει το ζειν και ουσιαστικά, είναι ένα ζόμπυ, το οποίο, ακόμη, μένει άταφο.
Ό,τι είναι να κάνει και ό,τι μπορεί να κάνει ο Αντώνης Σαμαράς, θα το κάνει, μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου, αλλιώς, θα ακολουθήσουν, στα τέλη Ιανουαρίου, ή στις αρχές Φεβρουαρίου 2015, οι αναπόφευκτες βουλευτικές εκλογές και η επονείδιστη ήττα.
Και αυτά, που μπορεί να κάνει, δεν είναι πάρα πολλά. Έχουν περιγραφεί και είναι λίγα. Πολύ λίγα - έως ελάχιστα.
Αλλά ακόμη και αν πράξει αυτά, που πρέπει, για να παρατείνει τον βίο αυτής της κυβέρνησης, ή της όποιας άλλης την διαδεχθεί, χωρίς την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, το πολιτικό τέλος του είναι προδιαγεγραμμένο, ούτως ή άλλως και αναπόφευκτο.
Έστω και αν το τέλος αυτό επέλθει, λίγο αργότερα...
Έτσι, αναγκαστικά, θέλοντας και μη, ο Αντωνάκης αποχαιρετίζει την κυβέρνηση και την εξουσία, τώρα, ή, έστω, λίγο αργότερα, αφού, ο ΓΑΠ, στέλνει αυτόν και την κυβέρνησή του, μαζύ, με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, στην πολιτική τους κόλαση.
Είπε κανείς ότι η εκδίκηση δεν είναι ένα πιάτο, που τρώγεται κρύο;
(Όποιος είπε κάτι τέτοιο, προφανώς, σφάλλει. Και μάλιστα, βαρύτατα)...
Σχόλια
Η Κυβερνηση Μητσοτακη το 1990-1993, ηταν η μονη μετα το 1981 που ακολουθησε σε γενικες γραμμες ΟΡΘΗ οικονομικη πολιτικη, και αν ειχε παραμεινει, η Ελλαδα θα ηταν διαφορετικη σημερα. Δεν γουσταρα ποτε τον Μητσοτακη, αλλα ειμαι υποχρεωμενος να πω την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Ανάμεσα στα άλλα, υπήρξε και απολύτως, διεφθαρμένη, αν θυμηθούμε τα "κατορθώματά" της, με την ΑΓΕΤ Ηρακλής, την Calzestrucci, τον Lorenzo Panzavolta και τις μίζες, οι οποίες βρέθηκαν στους λογαριασμούς των ταμιών του γέροντα - περί του Κώστα Σπυρόπουλου και Ηρακλή Μαθιόπουλου ο λόγος.
Τέλος πάντων...
Διαφορετικα, εαν παει σε διαπραγματευσεις εχοντας ως δεδομενο οτι η κοκκινη γραμμη ειναι η παραμονη στο ευρω τοτε θα εχουμε μια τρυπα στο νερο αφου το πανω χερι το αποκτουν οι δανειστες. Απο τη στιγμη που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απειλει με μονομερεις κινησεις και εξοδο απο το ευρω, ειναι σιγουρο οτι θα χασει καθε διαπραγματευση.
Δεν υπάρχει ουσιαστικος χρόνος για διαπραγματεύσεις που δεν προκειται να βγαλουν και πουθενά. Οι υποχρεωσεις θα τρεχουν, η οικονομια μας παραπαιει, το ταμειον ειναι μειον, και οι ευρωπαιοι θα μεταθετουν τις συζητησεις σε ολο και αργοτερες ημερομηνιες με αποτελεσμα αργα η γρηγορα να εχουμε πληρη υποταγη της "αριστερη" κυβερνησης (που φυσικα θα την εκτοξευσει στο 3% πολυ συντομα)
Επισης αμφιβαλλω εαν εχουν καν καποιο σχεδιο αυτοι οι ανθρωποι. Νομιζω πανε στη τυχη με βαρκα την ελπιδα. Εχω αποκτησει κακιστη αποψη απο τις αρλουμπες που εκστομιζουν οι διαφοροι "οικονομολογοι" συμβουλοι του προεδρου Αλεξη που απο οτι δειχνουν δεν ξερουν που πανε τα τεσσερα. Και καθε φορα πεταγεται ξαφνικα ο Λαφαζανης και λεει ακριβως τα αντιθετα...
Και αυτό είναι, ακόμη, μακριά - έστω και αν το δούμε, από απόψεως πολιτικού χρόνου, τον οποίο δεν πρέπει να τον μετράμε με τα συνήθη μέτρα. Και τούτο, διότι άλλος είναι και αλλιώς εξελίσσεται ο πολιτικός χρόνος και άλλος είναι ο συνήθης χρόνος, τον οποίο βιώνουμε, καθημερινά.
Έτσι, ο χρόνος των ελάχιστων ημερών, που μεσολαβεί μέχρι μεθαύριο, την Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου, είναι λίγος, σύμφωνα με τα καθημερινά μέτρα, αλλά είναι πάρα πολύς, σύμφωνα με τα μέτρα μέτρησης του πολιτικού χρόνου. Ως εκ τούτου, πρέπει να περιμένουμε, για να δούμε το τί θα γίνει, μέχρι μεθαύριο και το εάν θα έχουμε εκλογή νέου προέδρου του κράτους, ή όχι.
Το τί θα γίνει, στην ψηφοφορία, που θα διεξαχθεί, στην βουλή, την ερχόμενη Δευτέρα δεν το γνωρίζουμε. Εγώ, τουλάχιστον, δεν έχω κάποια εσωτερική πληροφόρηση, από κομματικά ή άλλα επιτελεία και δεν δύναμαι να γνωρίζω - αν και αυτό που νομίζω είναι ότι ουδείς μπορεί να ξέρει, με ασφάλεια, τις εξελίξεις, επί του θέματος αυτού.
Μπορούμε να εικάσουμε διάφορα, για την προεδρική εκλογή της ερχόμενης Δευτέρας, αλλά να γνωρίζουμε δεν μπορούμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ισχύει το παλαιό ρητό, που λέει ότι "η νύχτα βγάζει επίσκοπο και η αυγή μητροπολίτη".
Ως εκ τούτου, απαιτείται υπομονή, διότι αυτή η εκλογή (ή η μη εκλογή) προέδρου είναι που θα καθορίσει το εάν θα γίνουν βουλευτικές εκλογές, τώρα, ή αργότερα. Και, από αυτήν θα ξεκαθαριστεί και το ποιοί θα είναι οι πολιτικοί παράγοντες, που θα συμμετέχουν, σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές, εάν και όταν γίνουν - μιλώ για την δημιουργία του κόμματος του ΓΑΠ.
Πολλοί φίλοι έχουν εκφράσει την απορία τους, σε διάφορες ζωντανές και ζωηρές συζητήσεις, που έχουμε κάνει, για το γεγονός ότι είμαι επιφυλακτικός, ως προς το τί θα συμβεί, στην ψηφοφορία της 29/12/2014. Θεωρούν ότι είναι, περίπου, σίγουρο το ότι δεν θα εκλεγεί νέος πρόεδρος του κράτους, από την παρούσα βουλή και ότι, εκ των πραγμάτων θα πάμε σε βουλευτικές εκλογές, τις οποίες θα κερδίσει - λιγότερο ή περισσότερο άνετα - ο ΣΥΡΙΖΑ και ότι δεν δικαιολογείται η δική μου επιφυλακτικότητα, ως προς αυτή την εξέλιξη.
Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική, αλλά το συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγω, δεν είναι διαφορετικό. Όντως, είμαι επιφυλακτικός, ως προς την πεποίθηση ότι η τωρινή σύνθεση της βουλής δεν θα εκλέξει νέο πρόεδρο του κράτους. Πιστεύω ότι μπορεί να εκλέξει πρόεδρο. Και αυτό όχι, μόνο, επειδή πολλοί βουλευτές δεν θέλουν να χάσουν τις έδρες τους και τις απολαβές τους. Βέβαια και το δεδομένο του άμεσου προσωπικού συμφέροντος είναι και πολύ σημαντικό, αλλά δεν είναι το κυριότερο, στην παρούσα συγκυρία - ή, έστω, το άμεσο προσωπικό συμφέρον των βουλευτών, που φοβούνται ότι δεν θα επανεκλεγούν, εάν διεξαχθούν βουλευτικές εκλογές και θέλουν, προς το παρόν, να τις αποφύγουν και η παρούσα βουλή να εξαντλήσει την θητεία της, εντάσσεται, μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, το οποίο έχει να κάνει, με τα ευρύτερα συμφέροντα και τις διαθέσεις του λεγόμενου αστικού πολιτικού κόσμου και της οικονομικής ελίτ της χώρας μας.
Έτσι, λοιπόν, είμαι πολύ επιφυλακτικός, για το κατά πόσον ο κλασικός αστικός πολιτικός κόσμος και η οικονομική ελίτ του τόπου μας έχουν την διάθεση να παραδώσουν την κυβερνητική εξουσία, στον κομμουνιστογενή και ριζοσπαστικοφανή ΣΥΡΙΖΑ και στο στελεχικό του δυναμικό.
Δεν είναι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ή το ηγετικό στελεχικό δυναμικό του κόμματος αυτού, που εμποιεί φόβο, στον παραδοσιακό αστικό κόσμο της χώρας.
Αυτό, που φοβούνται, από τον ΣΥΡΙΖΑ ο ελληνικός αστικός κόσμος και η πολιτική του αντιπροσώπευση, όπως αυτή εκφράζεται, στα αστικά κόμματα, είναι η, ιδεολογικά, ριζοσπαστικοποιημένη κομματική του βάση, που έχει σαφείς μαρξιστικές και κομμουνιστικές αναφορές και η ριζοσπαστικοποιημένη κοινωνική του βάση, ο βαθμός της ριζοσπαστικοποίησης θα ενταθεί, μετά από μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα η σύγκλιση αυτών των δύο βάσεων (της κομματικής και της κοινωνικής), στις οποίες θα στηρίζεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί ανεξέλεγκτη, όταν το κόμμα αυτό κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία και να την οδηγήσει, σε ατραπούς άγνωστες και καθόλου ευχάριστες.
Αυτό, που φοβάται η εντόπια αστική ολιγαρχική ελίτ είναι ότι, για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, θα χαθεί κάθε δυνατότητα παρέμβασής της, διότι και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και να θέλει, δεν θα μπορεί να συμμαζέψει την κατάσταση, η οποία, για όλους αυτούς, που αποτελούν την εντόπια ολιγαρχία, όταν κάποια στιγμή θα συμμαζευτεί (εάν συμμαζευτεί), θα έχει δημιουργήσει ζημιές, στα εγκαθιδρυμένα συμφέροντα της ολιγαρχίας αυτής, οι οποίες ζημιές θα είναι μη ανατάξιμες, με πρώτη και χειρότερη την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη - και πιθανόν και άλλες, όχι μικρότερης εμβέλειας.
Η γνώση αυτού του φόβου της εντόπιας ελίτ και του παραδοσιακού αστικού πολιτικού κόσμου είναι που με κάνει επιφυλακτικό, για το, κατά πόσον όλοι αυτοί είναι έτοιμοι, ή διατεθειμένοι να παραδώσουν την κυβερνητική εξουσία, στον ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια, δεν μπορούν να κάνουν, τώρα πια, κάποια σοβαρή εκτροπή. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, στα όποια δυναμικά τμήματα του κράτους, οι οποίοι θα ήσαν διατεθειμένοι να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις αυτής της ολιγαρχίας, ούτε και από το εξωτερικό υπάρχει κάποιος σοβαρός παράγοντας, που να επιδιώκει μια συνταγματική εκτροπή. Οι εποχές είναι διαφορετικές και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί – ακόμη τουλάχιστον – να στηρίξει δυναμικές αντισυνταγματικές λύσεις, από τα ένοπλα τμήματα των κρατών της.
Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι η εντόπια ελίτ δεν θα εμποδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ή, έστω, ότι δεν θα προσπαθήσει να τον εμποδίσει, με κάθε πρόσφορο τρόπο, να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία. Το έχει πράξει, το πράττει, ήδη και θα εξακολουθήσει να το πράττει, όσο φοβάται την κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση, που μπορεί να φέρει το κόμμα αυτό, αν κυβερνήσει. Το τι θα πράξει, μένει να το δούμε. Μπορεί να μην το καταφέρει, διότι, πλέον, δεν είναι παντοδύναμη και βρίσκεται σε σύγχυση και αδυναμία, αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα.
Με αυτή την έννοια, η διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών μπορεί να είναι πολύ πιθανή. Δεν είναι, όμως, δεδομένη. Διότι και η αποφυγή τους είναι και αυτή πιθανή. Μπορεί να φαίνεται ότι είναι λιγότερο πιθανή, αλλά καλύτερα είναι να περιμένουμε...
http://www.youtube.com/watch?v=RxCB6i27CUI