Τί επιδιώκουν και γιατί επιμένουν στην υπογραφή του 3ου Μνημονίου οι δανειστές, οδηγώντας τους εντόπιους μπράβους τους στον ασφυκτικό θάνατο; (Η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2014 - 2016 και η άρνηση των τραπεζων να φορτωθούν το ακούρευτο ελληνικό δημόσιο χρέος).

Το ρολόϊ του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι αμείλικτο. Και τα πραγματικά μεγέθη είναι, ακόμη, μεγαλύτερα, από τον παραπάνω υπολογισμό, που απηχεί την κατάσταση, όπως αυτή ήταν στις 19/5/2013. Οι ξένοι δανειστές και επικυρίαρχοι δεν πρόκειται να το κουρέψουν και φυσικά, θα διατηρήσουν το καθεστώς της αποικίας χρέους (της πεονίας), που έχουν εγκαταστήσει, από τον Απρίλιο του 2010, με την επιβολή ενός νέου Μνημονίου, αγνοώντας τις παρακλήσεις και τις πολιτικές ανάγκες των εντόπιων μπράβων τους.





Τί θέλουν και τί επιδιώκουν οι δανειστές; Γιατί επιμένουν στην υπογραφή ενός τρίτου Μνημονίου;

Για ποιό πράγμα παρακαλούν, γονατιστοί, οι περιδεείς μπράβοι των δανειστών και κυβερνητικοί εταίροι των Αθηνών;

Τί είναι αυτό που διακυβεύεται;


Για να σταθεί δυνατό να γίνει μια ορθολογική συζήτηση, η οποία να απαντά, στα παραπάνω ερωτήματα και να στρέφεται, γύρω από τις εξελίξεις, στα χαλεπά χρόνια, που έρχονται, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τον, ήδη, υπάρχοντα σχεδιασμό. Βέβαια, το 3ο Μνημόνιο, τα μέτρα του οποίου οι δανειστές τα έχουν κόψει και τα έχουν ράψει, εν είδει ζουρλομανδύα, για την ελληνική οικονομία, κατά την τριετία (ή τετραετία), που αρχίζει, από την λήξη του παρόντος Μνημονίου, το οποίο τρέχει και λήγει τον Ιούνιο του 2014, σχετικοποιεί, κατά πολύ, την όποια συζήτηση, στον βαθμό, που ένα μέρος, από το περιεχόμενό του, είναι άγνωστο, σε μας, ενώ είναι, προφανώς, γνωστό στους ίδιους τους δανειστές, οι οποίοι είναι και οι εμπνευστές του, ενώ, κατά πάσα πιθανότητα, είναι γνωστό και στους εντόπιους μπράβους, που παρουσιάζονται, ως κυβερνήτες. Όμως, αυτή η σχετικοποίηση των δεδομένων της συζήτησης, ουδόλως αναιρεί τους όρους της διεξαγωγής της συζήτησης αυτής και το περιεχόμενό της.

Έτσι, η συζήτηση αυτή μπορεί να διεξαχθεί, ακριβώς, επειδή ο υπάρχων σχεδιασμός των δανειστών, τον οποίο είχε περάσει, από την Βουλή και είχε ψηφίσει η κυβέρνηση των τριών καμπαλλέρος (Αντώνη Σαμαρά - Ευάγγελου Βενιζέλου - Φώτη Κουβέλη), πριν ένα, ακριβώς, χρόνο - τον Νοέμβριο του 2012 -, δηλαδή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2014 - 2016, είναι γνωστός και προφανώς, με τις όποιες και όσες τροποποιήσεις του, που, εκ των πραγμάτων, θα προκύψουν, έχει συμφωνηθεί να εφαρμοσθεί.

Αυτό το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα του 2014 - 2016, μαζύ με τις αναγκαίες - κατά τους δανειστές - τροποποιήσεις, καλούνται, τώρα, να εφαρμόσουν οι εναπομείναντες δύο, εκ των τριών, καμικάζι του ευρώ, αφού ο Φώτης Κουβέλης, τον περασμένο Ιούνιο (και για λόγους εσφαλμένων εκτιμήσεων, ως προς την στάση των άλλων δύο εταίρων, αλλά, προφανώς και επειδή έβλεπε την ογκούμενη συρρίκνωση της ΔΗΜΑΡ, από την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική), εγκατέλειψε το κυβερνητικό σκάφος, χωρίς, όμως, κανένα άμεσο και εμφανές όφελος, για τον ίδιο και για το κόμμα του.

Πραγματικά, όπως αποκάλυψε, αυτές τις ημέρες, ο Σπύρος Λυκούδης, την τελευταία ημέρα των διαβουλεύσεων των τριών κυβερνητικών εταίρων, για το θέμα του λουκέτου στην ΕΡΤ, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, με πρώτον τον Φώτη Κουβέλη, πίστεψε ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα υπέκυπτε στις δικές της προτάσεις και ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα ακολουθούσε, χωρίς αντίρρηση, όπως, άλλωστε είχε και ο ίδιος διαβεβαιώσει τον Φώτη Κουβέλη. 

Έτσι, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, προσήλθε, στις 20/6/2013, στην τελευταία αυτή συνάντηση των τριών κυβερνητικών εταίρων, με θέσεις, οι οποίες δεν τέθηκαν, ως θέση προς διαπραγμάτευση, αλλά ως θέσεις, που οι άλλοι δύο έπρεπε να αποδεχθούν, ή να απορρίψουν. Η πραγματικότητα, βέβαια, εξελίχθηκε διαφορετικά, από τις προβλέψεις της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, αφού οι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν αποδέχθηκαν τις προτάσεις του Φώτη Κουβέλη, προφανώς, μετά από προσυνεννόηση και αφού ο Ευάγγελος Βενιζέλος υπέκυψε στην πολιτική γραμμή του Αντώνη Σαμαρά, προκειμένου να αποφύγει ένα "ατύχημα", το οποίο θα οδηγούσε, σε εκλογές και στην δική του πολιτική εξαφάνιση. Αυτή την ανακολουθία, η οποία, άλλωστε, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, είναι που δεν του συγχωρεί ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος πήρε την εκδίκησή του, από τον θλιβερό μπουχέσα, αδειάζοντας, κυριολεκτικά και στέλνοντας, άκλαυτη, στον σκουπιδοτενεκέ της τρέχουσας πολιτικής, την πρωτοβουλία των "58", για την "ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς", στην οποία μετέχουν και στελέχη της ΔΗΜΑΡ και η οποία πρωτοβουλία, τον μόνο πραγματικό σκοπό, που έχει, είναι να πραγματοποιήσει την διακαή επιθυμία όσων μετέχουν σε αυτήν. Μια διακαής επιθυμία, που συνοψίζεται, στο να παρεμποδιστεί, με κάθε τρόπο και μέσο, η διαφαινόμενη, στον ορίζοντα, άνοδος της αριστεράς, στην εξουσία.

Από την άλλη πλευρά, η βεβαιότητα του Φώτη Κουβέλη, για την αποδοχή, από τον Σαμαρά, των δικών του προτάσεων, μπορεί να διαψεύστηκε από την υπαναχώρηση του Βενιζέλου, αλλά το αδιαπραγμάτευτο των θέσεων αυτών δείχνει ότι ο ηγέτης της ΔΗΜΑΡ είχε αντιληφθεί ότι οι δανειστές και ο Σαμαράς, με την πολιτική, που είχαν σκοπό να ακολουθήσουν, καθιστούσαν αδύνατη την πολιτική και εκλογική επιβίωση της ΔΗΜΑΡ, η οποία είχε περάσει, εδώ και καιρό, πριν από τον Ιούνιο του 2013, σε μια φάση κοινωνικοπολιτικής αποδόμησης, ανάλογης, με εκείνην, που υπέστη ο ΛΑΟΣ του, πολιτικά, αφελούς Γιώργου Καρατζαφέρη, λόγω της συμμετοχής του, στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου.

20-21/6/2013 : Ο Φώτης Κουβέλης, μετά την τελευταία συνάντησή του, με τους Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελο Βενιζέλο, ανακοινώνει την έξοδο του κόμματός του, από την κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ. - ΠΑ.ΣΟ.Κ. - ΔΗΜ.ΑΡ., ύστερα από την διάψευση των προσδοκιών του, για υποχώρηση του Αντώνη Σαμαρά, στις απαιτήσεις του, με αφορμή το θέμα του λουκέτου στην ΕΡΤ. Προφανώς, η εγκατάλειψή του, από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, έπαιξε ρόλο στην όλη εξέλιξη, αλλά είναι σαφές ότι ο βετεράνος ηγέτης και κληρονόμος του παλαιού ευρωκομμουνιστικού ρεύματος δεν ήταν διατεθειμένος να αποδεχθεί την συνέχιση της πολιτικής Σαμαρά και για τον λόγο αυτόν, απέσυρε την ΔΗΜΑΡ, από το κυβερνητικό σχήμα.




Αυτή η προφανής διαπίστωση οδήγησε την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ και τον Φώτη Κουβέλη, στην έκφραση των αδιαπραγμάτευτων θέσεων, που παρουσίασε, διακινδυνεύοντας και την τελική έξοδο του κόμματος από την κυβέρνηση, εάν οι θέσεις τους δεν γίνονταν αποδεκτές. Η σωτηρία της ΔΗΜΑΡ, προφανώς, βρισκόταν πίσω από την επιλογή αυτής της στάσης, απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά και στον Ευάγγελο Βενιζέλο, που παρέμεινε στο κυβερνητκό σκάφος, υποτασσόμενος, στις επιλογές του πρωθυπουργού. Όμως, παρ' όλ' αυτά - και σε έναν μικρό βαθμό και εξ αιτίας αυτών - η κατρακύλα της ΔΗΜΑΡ συνεχίστηκε και εξακολουθεί να συνεχίζεται, αν και η αλήθεια είναι ότι η παραμονή της στο κυβερνητικό σχήμα, πιθανότατα, θα την είχε εξαφανίσει, από τον πολιτικό χάρτη της χώρας, όπως, ήδη, συμβαίνει, με γοργούς ρυθμούς, με το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, το οποίο, λόγω και των βαρύτατων "ευρωπαϊστικών" ιδεοληψιών του μπουχέσα αρχηγού του, παραμένει στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, ολοκληρώνοντας το αυτοχειριαστικό εγχείρημα, που ξεκίνησε ο ευήθης ΓΑΠ, τον Απρίλιο του 2010.

Βέβαια, η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, μπορεί να ψήφισε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2014 - 2016, πέρυσι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σκοπεύει να το εφαρμόσει, έτσι, ακριβώς, όπως έχει. Και εδώ, βρίσκεται το επίκεντρο της όποιας συζήτησης θέλει να ανοίξει ο νομιζόμενος ως πρωθυπουργός, με το Βερολίνο, την Φραγκφούρτη και τις Βρυξέλλες. Αυτήν την συζήτηση είναι που δεν θέλουν καν να αρχίσουν οι δανειστές, διότι αυτή παραπέμπει, σε αναθεώρηση του Προγράμματος, το οποίο έχει συμφωνηθεί, για την ερχόμενη τριετία και στην οικοδόμηση των όρων, για την μη εφαρμογή του, με την βοήθεια των ιδίων. Και αυτό είναι δεδομένο ότι οι δανειστές δεν πρόκειται να το επιτρέψουν.


Ας θυμηθούμε, όμως, αυτό το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής προσαρμογής 2014 - 2016, το οποίο έχει συμφωνηθεί, σύμφωνα, με τους επίσημους αριθμούς του και τα μεγέθη του, χωρίς να λάβουμε, υπόψη, τις αναγκαίες (πάντα κατά τους δανειστές) αναθεωρήσεις του :


Το πρόγραμμα αυτό, προβλέπει ότι, κατά την τριετία 2014 - 2016, θα πρέπει να εξοικονομηθούν, συνολικά, 4,87 δισ. €, από το ισοζύγιο εσόδων και δαπανών του ελληνικού δημοσίου. Εξ αυτών, ο μέγιστος όγκος αφορά το 2014, αφού, κατά τον χρόνο αυτόν προβλέπεται μια εξοικονόμηση της τάξεως, των 4,19 δισ. €, ενώ το 2015 το αντίστοιχο ποσόν φθάνει στα 0,53 δισ. € και το 2016 αγγίζει τα 0,15 δισ. €.

Φυσικά, η μεγάλη μάζα, από αυτές τις εξοικονομήσεις προέρχεται από την αύξηση της φορολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και το τσεκούρι στον τομέα των κρατικών δαπανών θα είναι μικρό. Κάθε άλλο. Έτσι, στην τριετία, η αύξηση της φορολογίας θα πρέπει να αποδώσει 2,11 δισ. €, εκ των οποίων, 2,02 δισ. €, το 2014 και 0,10 δισ. €, το 2015, ενώ, για το 2016, προβλέπεται μια μείωση της φορολογίας της τάξεως των 0,02 δισ. €.

Στο κομμάτι του υπόλοιπου κράτους, ως προς τις δαπάνες του, η εικόνα είναι ζοφερή, χωρίς, φυσικά, να λαμβάνουμε υπόψη τις αναθεωρήσεις, λόγω της μη κάλυψης των στόχων, που επιδιώκονται, όπως, άλλωστε, το ίδιο συμβαίνει και με τα έσοδα, από την φορολογία, που προαναφέραμε. Ας δούμε τα σχετικά μεγέθη :

Συνολικά, κατά την διάρκεια της τριετίας 2014 - 2016, οι δαπάνες του κράτους πρέπει να μειωθούν, κατά 2,76 δισ. €. Το ποσόν αυτό αναλύεται, μέσα στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2014 - 2016, ως εξής :

Οι συγχωνεύσεις και οι καταργήσεις οργανισμών και οργανικών μονάδων, η παύση παροχής υπηρεσιών του δημοσίου, προς τους πολίτες και η ευρύτερη εξοικονόμηση, θα πρέπει να αποφέρουν 0,33 δισ. € (0,28 δισ. €, το 2014 και 0,05 δισ. €, το 2015 και χωρίς μέτρα το 2016).

Η αντίστοιχη διαδικασία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία θα κλείσει υπηρεσίες, προβλέπει απόδοση ύψους 0,16 δισ. €, ποσόν το οποίο, σύμφωνα, με το Μεσοπρόθεσμο 2014 - 2016, θα αντληθεί, καθ' ολοκληρίαν, το 2014.

Από τους μισθούς, που χορηγεί το δημόσιο, προβλέπονται απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, με απόδοση 0,32 δισ. €, η οποία κατανέμεται, κατά 0,20 δισ. €, το 2014, κατά 0,08 δσ. € το 2015 και κατά 0,04 δισ. €, το 2016.

Οι συντάξεις και τα επιδόματα πρόνοιας θα μειωθούν και προβλέπεται ότι θα αποδόσουν 0,89 δισ. €, δηλαδή 0,63 δισ. €, το 2014, 0,16 δισ. €, το 2015 και 0,10 δισ. €, το 2016.

Στον τομέα της υγείας, ο προγραμματισμός των περικοπών προβλέπει εξοικονόμηση κονδυλίων της τάξεως των 0,66 δισ. €, εκ των οποίων τα 0,62 δισ. € αφορούν το 2014 και τα 0,04 δισ. € αφορούν το 2015, ενώ για το 2016, δεν προβλέπονται μειώσεις.

Για την άμυνα της χώρας, η συνολική προβλεπόμενη εξοικονόμηση φθάνει, στα 0,11 δισ. €, εκ των οποίων το ποσόν των 0,10 δισ. € αφορά το 2014 και το ποσόν των 0,01 δισ. €, αφορά το 2015, ενώ, για το 2016 δεν προβλέπεται μείωση.

Στην Παιδεία, η μείωση φθάνει στα 0,05 δισ. €, με το ποσόν των 0,04 δισ. € να αφορά το 2014 και το υπόλοιπο ποσόν, των 0,01 δισ. €, να αφορά το 2015, ενώ, για το 2016, δεν προβλέπεται μείωση.

Στις ΔΕΚΟ, οι μειώσεις φθάνουν, στα 0,24 δισ. €, εκ των οποίων το ποσόν των 0,12 δισ. € αφορά το 2014, το ποσόν των 0,10 δισ. € αφορά το 2015 και το ποσόν των 0,02 δισ. € αφορά το 2016.


Αυτά είναι τα συμφωνημένα - μεταξύ των δανειστών και των μπράβων τους - μεγέθη της "δημοσιονομικής προσαρμογής", για την επόμενη τριετία. Αυτά είναι, που έχουν ψηφισθεί, από τον Νοέμβριο του 2012 και αυτά είναι, που πρέπει να εφαρμοσθούν, μαζύ με τα όποια άλλα μέτρα απαιτηθούν, για τα λοιπά δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά κενά, που θα προκύψουν, στην πορεία του χρόνου, από το 2014, μέχρι το 2016.

Δημοσιονομικά κενά σίγουρα θα υπάρξουν και ήδη, εντοπίζονται. Αυτά θα μετατραπούν, σε χρηματοδοτικά κενά, τα οποία θα πρέπει να καλυφθούν, ενώ είναι γνωστά και τα συνήθη χρηματοδοτικά κενά, που αφορούν την αναχρηματοδότηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία καλύπτεται από το τρέχον δεύτερο Μνημόνιο, μόνο, μέχρι τον Ιούνιο του 2014, οπότε το Μνημόνιο αυτό λήγει και φυσικά, οι δανειστές σκοπεύουν να το συνεχίσουν, για μια, τουλάχιστον, τριετία - και όχι μόνο.

 

Η ακατάσχετη ανοησιολογία του απίστευτου Μιχάλη Γαργαλάκου συνεχίζεται, χωρίς σταματημό. Στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ", της 3/11/2013, ο μεταλλαγμένος δημοσιογράφος συνεχίζει την επίδειξη του κατηφορικού δρόμου, τον οποίο, με πίστη και φανατισμό νεοφώτιστου (όπως, άλλωστε, πράττει, σε όλη του την διαδρομή), επέλεξε να ακολουθήσει. Από όσα λέει ο τραγικός αυτός άνθρωπος αξίζει να δούμε την αναφορά του στην γνωστή ρήση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, στην οποία έχω αναφερθεί πλείστες φορές, με την οποία ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ έθετε το δίλημμα, για τον αφανισμό του χρέους από το έθνος, ή τον αφανισμό του έθνους από το χρέος. Ο Μιχάλης Γαργαλάκος, ως γνωστός αμνήμων, το διατυπώνει διαφορετικά και το μεταθέτει σε άλλη χρονική στιγμή (ο Ανδρέας έθεσε αυτό το δίλημμα το 1995 και όχι το 1993, που αναφέρει ο δημοσιογράφος), για να διαστρέψει και την βάση του διλήμματος, η δημόσια τοποθέτηση του οποίου, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ουσιαστικά, αμφισβητούσε και προειδοποιούσε, για τις καταστροφικές συνέπειες μιας βιαστικής και άκαιρης ένταξης της ελληνικής οικονομίας στην, στρεβλά, σχεδιαζόμενη, τότε, Ο.Ν.Ε. Φυσικά, ο Κώστας Σημίτης και η προδοτική παρέα, στην οποία στηρίχθηκε, προχώρησαν, στην ένταξη της Ελλάδας, στην χαοτική ευρωζώνη, με τον Μιχάλη Γαργαλάκο να είναι ένας από τους ευήθεις κλακαδόρους αυτής της απατεωνίστικης επιχείρησης, με την οποία εξαπατήθηκε ο πληθυσμός της χώρας. Ο τραγικός δημοσιογράφος, μάλιστα, εκθέτει και τον ίδιο τον εαυτό του, ως συμμέτοχο αυτής της επχείρησης, για την εξαπάτηση του πληθυσμού της χώρας, αφού αναφέρει, ένα πραγματικό περιστατικό, το οποίο τοποθετεί, στην δεύτερη τετραετία της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη (δηλαδή, κατά την περίοδο 2000 - 2004 και μάλιστα, μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη το 2002), με πρωταγωνιστή τον Αλέκο Παπαδόπουλο, ο οποίος του είχε πει στην Βουλή ότι το ιδεολόγημα της "ισχυρής Ελλάδας", με το οποίο οι Νίκος Θέμελης, Γιώργος Πανταγιάς, Θεόδωρος Τσουκάτος, Τάσος Μαντέλης, Γιάννος Παπαντωνίου, Νίκος Χριστοδουλάκης, Γιάννης Στουρνάρας, Τάσος Γιαννίτσης και όλο αυτό το σκυλολόϊ, που αποτελούσε την ομάδα του Κώστα Σημίτη, τάϊζε τον ελληνικό πληθυσμό, ήταν ένα απατεωνίστικο μύθευμα, διότι η χώρα ήταν, ήδη, χρεωκοπημένη! Το περιστατικό αυτό αποδεικνύει ότι η ομάδα των "εκσυγχρονιστών" και "ευρωπαϊστών" του Κώστα Σημίτη, όπως και η πασοκική νομενκλατούρα, στο σύνολό της, είχαν πλήρη γνώση, για το γεγονός της ουσιαστικής χρεωκοπίας της Ελλάδας, με την ένταξή της στην ευρωζώνη. Μια ένταξη, την οποία, όμως, απετόλμησαν, οδηγώντας, εν ψυχρώ, στην λαιμητόμο, την χώρα και τον πληθυσμό της, προφανώς, επειδή εκτελούσαν ένα συμβόλαιο θανάτου, σε βάρος της πατρίδας και του λαού της, προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας, η οποία, έτσι, θα απεγκλωβιζόταν, από τον στενό κορσέ του ελληνικού κράτους, μεταβιβάζοντας το μέγιστο μέρος των ελληνικών κρατικών ομολόγων στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και θα μπορούσε να επιδοθεί στην ανεξελεγκτη κερδοσκοπία, όπως, άλλωστε, έπραξε και η ευρωπαϊκή συνάδελφός της. Περιττό να αναφέρω ότι ο Μιχάλης Γαργαλάκος στήριξε όλη αυτή την επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού, στην οποία επιδόθηκαν ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του, αποκρύπτοντας, από τους αναγνώστες του, την γνωστή και διαπιστωμένη αλήθεια, που του είπε ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Για να αποδείξει, έτσι, ο διατεταγμένος δημοσιογράφος, με τον πιο χαρακτηριστικό και πιο ωμό τρόπο, το είδος της στρατευμένης δημοσιογραφίας, που ασκεί...




Εδώ είναι, που εκφράζουν αντιρρήσεις οι εντόπιοι μπράβοι των δανειστών, οι οποίοι, εν όψει και των επερχόμενων ευρωεκλογών του Μαΐου του 2014, που θα γίνουν, μαζύ με τις περιφερειακές και τις δημοτικές εκλογές, βλέπουν ότι επέρχεται η εκλογική τους κατακρήμνιση και φυσικά, προσπαθούν να την αποφύγουν. Για να αποφύγουν την εκλογική συντριβή, όμως, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να αποφύγουν και την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου.

Όμως, για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να μπορέσουν να βγουν στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, για δανεισμό, ούτως ώστε να μην δεσμευθούν, με νέους όρους, τους οποίους θα θέσει ο ESM, όπως είναι φανερό και προκύπτει από τις Συνθήκες της ίδρυσης και της λειτουργίας του, εάν προχωρήσουν, στην υπογραφή ενός νέου Μνημονίου. Και φυσικά, οι εντόπιοι υποτακτικοί σκοπεύουν να χαλαρώσουν, όσο μπορούν, την εφαρμογή των όσων όρων έχουν, ήδη, συνυπογράψει, με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2014 - 2016, το οποίο εκτείνεται, κατά τα 5/6 της χρονικής διαδρομής του, πέραν του 2ου Μνημονίου.

Αλλά, για να γίνει ένα τέτοιο εγχείρημα, με αξιόλογες πιθανότητες επιτυχίας, θα πρέπει να υπάρξει η συμφωνία και η βοήθεια των δανειστών, από τους οποίους ζητείται μια τέτοια βοήθεια, η οποία συνίσταται, στην δραστική ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Αυτήν την βοήθεια αρνούνται να την δώσουν οι δανειστές.

Το γιατί την αρνούνται το έχουμε πει πολλές φορές.

Οι δανειστές είναι διατεθειμένοι να μειώσουν, ακόμη και δραστικά, την επιτοκιακή επιβάρυνση των ελληνικών δημόσιων χρεών, θέλουν, όμως, πίσω, τουλάχιστον, το κεφάλαιο, που επένδυσαν στο ελληνικό δημόσιο χρέος, με την μετατροπή του, από δραχμικό, σε χρέος σε ευρώ, το 2002, με την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και από χρέος σε ιδιωτικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, που ήταν, μέχρι πρόσφατα και πριν από την υπαγωγή της Ελλάδας, σε καθεστώς Μνημονίων, σε, κατά πλειοψηφίαν, χρέος προς επίσημους οργανισμούς της ευρωζώνης και το Δ.Ν.Τ., όπως θα έχει μετασχηματισθεί, με την ολοκλήρωση του 2ου Μνημονίου, τον ερχόμενο Ιούνιο.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι ότι οποιαδήποτε επιτοκιακή ελάφρυνση των ελληνικών δημόσιων χρεών, καθώς και μια μεγάλη χρονική μετατόπιση της αποπληρωμής των δανείων αυτών, δεν λύνει το πρόβλημα της μη διατηρησιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Αυτή η διαπίστωση είναι που κάνει τους δανειστές να αρνούνται την βοήθειά τους, σε ένα τέτοιο εγχείρημα, το οποίο θα οδηγούσε το ελληνικό δημόσιο, σε ένα δανεισμό του, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Και γι' αυτό προτιμούν αυτό, που μέσα στην δική τους συλλογιστική, είναι και το, απόλυτα, φυσιολογικό. Δηλαδή, μια νέα δανειακή σύμβαση και ένα νέο Μνημόνιο Κατανόησης, αυτή την φορά, ανάμεσα στην Ελλάδα και στον ESM και κατά πάσα πιθανότητα, χωρίς το Δ.Ν.Τ.


Την συλλογιστική των δανειστών την έχουμε περιγράψει :

Οι δανειστές αντιλαμβάνονται ότι, στις διεθνείς αγορές, όσο δεν μειώνεται, δραστικά, το ελληνικό δημόσιο χρέος, με ένα άμεσο και γενναίο κούρεμα, το οποίο θα το συρρικνώνει, πολύ κάτω από τα 100 δισ. € φθάνοντάς το στα 40%, με 50% του ελληνικού ΑΕΠ (και αυτό με πολύ συντηρητικούς υπολογισμούς) και όσο αυτό το κούρεμα δεν γίνεται, τώρα, που το ελληνικό δημόσιο χρέος βρίσκεται, κατά πλειοψηφίαν, εκτός των χεριών του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα και είναι στα χέρια των θεσμών της ευρωζώνης και του Δ.Ν.Τ., παρά την όποια αποκλιμάκωση των διαφορικών επιτοκίων δανεισμού (spreads) του ελληνικού δημοσίου, αυτά θα παραμείνουν πανάκριβα και ουσιαστικά, δεν πρόκειται να πέσουν, κάτω από το 7% (ήδη το δεκαετές ομόλογο του ελληνικού δημοσίου βρίσκεται στις 659 μονάδες βάσης, με επιτόκιο 8,2%, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΓΑΠ προσέφυγε, τον Απρίλιο του 2010, στον προχειροφτιαγμένο ειδικό "μηχανισμό στήριξης", όταν τα ελληνικά διαφορικά επιτόκια έφθασαν στις 474 μονάδες βάσης, δηλαδή, με επιτόκιο 6,5%, για ίδια ομόλογα και ενώ η Σλοβενία αρνείται να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης, παρά το γεγονός ότι τα δικά της 10ετή ομόλογα βρίσκονται, εδώ και πολύν καιρό, στην ζώνη των 450 και των 500 μονάδων βάσης).

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα επιτόκια δανεισμού των ελληνικών ομολόγων έχουν πέσει, από τις 1000 μονάδες βάσης, που βρίσκονταν, πριν από μερικούς μήνες, όχι επειδή έχουν μειωθεί τα ελληνικά δημόσια ελλείμματα, αλλά επειδή ελάχιστα, πια, ελληνικά ομόλογα βρίσκονται στα συρτάρια των ιδιωτικών τραπεζών και ως εκ τούτου οι ποσότητές τους είναι τόσο μικρές, σε αριθμούς, που δεν κινδυνεύουν με κούρεμα. (Έτσι νομίζουν, τουλάχιστον). Ως εκ τούτου, όσο η Ελλάδα βρίσκεται, εκτός των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, τα ελληνικά διαφορικά επιτόκια δεν αφορούν το όποιο ενδεχόμενο επιτόκιο, με το οποίο το ελληνικό κράτος θα δανειστεί, εάν επιχειρήσει να προσφύγει σε δανεισμό, από τις αγορές των ομολόγων. Αφορούν τις αγορές και τις πωλήσεις, οι οποίες διενεργούνται, στην δευτερογενή αγορά. Έτσι, η πτώση των διαφορικών επιτοκίων σημαίνει ότι οι διάφοροι επενδυτές, τα hedge funds, οι τράπεζες και όλοι όσοι εμπλέκονται, στο κύκλωμα της αγοράς των ομολόγων, έχουν την πεποίθηση ότι τα ελληνικά ομόλογα θα πληρωθούν με τα δάνεια του δεύτερου Μνημονίου, ή/και μέσα από ένα νέο Μνημόνιο. Εάν, όμως, το ελληνικό δημόσιο επιχειρήσει να βγει στις αγορές μόνο του - δηλαδή χωρίς την βοήθεια των δανειστών - τα spreads θα αναπροσαρμοστούν και θα ανέλθουν σε πολύ μεγαλύτερα, από τα ήδη, ούτως, ή άλλως, απαγορευτικά επίπεδα. Και φυσικά, θα επανέλθουν, στα μεγέθη του πρόσφατου παρελθόντος.

Οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές θα συμπεριφερθούν, λοιπόν, με αυτόν τον τρόπο, επειδή είναι προφανές ότι φοβούνται την αναμετακύλιση του τεράστιου ελληνικού δημόσιου χρέους, από τους θεσμούς της ευρωζώνης και το Δ.Ν.Τ.. σε αυτές. Αντιλαμβάνονται ότι, όσο το χρέος αυτό δεν κουρεύεται, τώρα, που είναι στα χέρια άλλων, το αναπόφευκτο κούρεμά του θα γίνει, όταν ο όγκος του περάσει, στα δικά τους χέρια, όπως ακριβώς, συνέβη και το 2012. Ως εκ τούτου, είναι λογικό τα ελληνικά κρατικά ομόλογα να τιμώνται, με ένα πολύ ακριβό επιτόκιο, προκειμένου να αντισταθμιστεί ο κίνδυνος, όσων επενδύσουν, σε αυτό.

Έτσι, όποια βοήθεια και να δώσουν οι δανειστές στους μπράβους τους, προκειμένου αυτοί να βγάλουν στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές το ελληνικό κράτος, τα ακριβά επιτόκια δανεισμού των ελληνικών κρατικών τίτλων καθιστούν αυτήν την βοήθεια απαγορευτική, αφού ο δανεισμός του ελληνικού κράτους, με τέτοια - ή και με μικρότερα - επιτόκια, έστω και μόνο, για αναχρηματοδότηση του ήδη υπάρχοντος χρέους, το οποίο αγγίζει και ξεπερνάει το 200% του ελληνικού ΑΕΠ, ακόμη και χωρίς την χρηματοδότηση τρεχουσών αναγκών, θα πολλαπλασιάσει, με ταχύτατους ρυθμούς, το χρέος και θα μεταφέρει την διόγκωσή του, ξανά στις πλάτες των τωρινών δανειστών, δηλαδή στους θεσμούς της ευρωζώνης.

Για τους λόγους αυτούς, οι δανειστές, όπως έχουμε πει, δεν πρόκειται να οπισθοχωρήσουν. Θα οδηγήσουν τους υποτακτικούς τους, σε μια νέα δανειακή σύμβαση, για την χρηματοδότηση των ελληνικών δανειακών αναγκών, που δεν θα καλύψουν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και σε ένα νέο, ένα τρίτο, κατά σειρά, Μνημόνιο Κατανόησης, το οποίο θα επιβάλει και θα επιβλέπει, με συγκεκριμένους μηχανισμούς, την ολοκλήρωση του συμφωνημένου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2014 - 2016, συμπληρωμένου και επηυξημένου, με τους νέους όρους, που θα απαιτούν οι εξελίξεις.

Βέβαια, αυτή η προοπτική είναι, κοινωνικά και πολιτικά, θανατηφόρα, για τους εντόπιους υποτακτικούς των δανειστών.

Αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα, το οποίο δεν απασχολεί τους δανειστές.

Είναι ένα πρόβλημα, το οποίο οφείλουν να αντιμετωπίσουν και να διαχειρισθούν οι ίδιοι οι μπράβοι των ξένων επικυρίαρχων, μέσα, στο πλαίσιο της νομιζόμενης δημοκρατίας της αποικίας χρέους, που έχουν επιβάλει οι δανειστές, τους οποίους, άλλωστε, οι μπράβοι αυτοί προσκάλεσαν, παραδίδοντάς τους, τα κλειδιά της ουσιαστικής διακυβέρνησης του τόπου, με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, τον Μάϊο του 2010 και με την υπογραφή και του δεύτερου Μνημονίου, τον Φεβρουάριο του 2012.

Και φυσικά, το πρόβλημα αυτό οι εντόπιοι μπράβοι των δανειστών θα το αντιμετωπίσουν, με την πλήρη υποταγή, στις επιθυμίες, στις ορέξεις και στις διαταγές των αφεντικών τους. Δηλαδή, με τον τρόπο, που έχουν ακολουθήσει, έως τώρα, τον οποίον, άλλωστε, ξέρουν πολύ καλά...