Η κανιβαλιστική συμπεριφορά του Αντώνη Σαμαρά, η κυβερνητική κρίση, με αφορμή την EPT, η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, η πλήρης υποταγή του Βαγγέλη Βενιζέλου και η πορεία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, προς την αυτοκαταστροφή υπό το φως της απόφασης του Eurogroup για το κούρεμα των καταθέσεων στις υπό ανακεφαλαιοποίηση τράπεζες.

Το success story της τρικομματικής κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, όπως απεικονίζεται, σε ένα πολύ καλό σκίτσο, που δημοσίευσε "Το Ποντίκι", στις 6/6/2013, δηλαδή πριν από την κρίση με το κλείσιμο της ΕΡΤ, έφερε την κατάρρευση της τρικομματικής κυβέρνησης, με την βραδεία, αλλά και οριστική απομάκρυνση του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, από το κυβερνητικό σχήμα, αφαιρώντας του το αριστερό άλλοθι, που τόσο είχε ανάγκη. Τα χειρότερα δεν έχουν έλθει ακόμη...




Η εντόπια πολιτική ελίτ, που ξεπήδησε μέσα από την μεταπολίτευση και εξακολουθεί να ασκεί την εξουσία, απέφυγε, προς το παρόν, τις εκλογές, παρά την κρίση που ξέσπασε, με αφορμή την παράτολμη ενέργεια του Αντώνη Σαμαρά και του πολιτικού του επιτελείου, να κλείσει την ΕΡΤ και να ρίξει μαύρο στις οθόνες και στις συχνότητες, όσον αφορά το σήμα των εκπομπών του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Η φυγή του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση δεν συνοδεύτηκε από προσφυγή στις κάλπες, λόγω της φυσιολογικής και αναμενόμενης στροφής του Ευάγγελου Βενιζέλου και του ΠΑΣΟΚ και της στήριξης της κυβέρνησης Σαμαρά.

Η στροφή αυτή του θλιβερού μπουχέσα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, δεν ήταν κεραυνός, εν αιθρία. Παρά το θέατρο που παίχτηκε όλες αυτές τις ημέρες της κρίσης λόγω του λουκέτου στην ΕΡΤ, αλλά και όλον αυτόν τον ένα χρόνο, που η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά στηρίχθηκε από τα τρία κόμματα (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ), ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ήταν διατεθειμένος να μην στηρίξει οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα, η ύπαρξη του οποίου θα απέφευγε μια νέα προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία και κυρίως, θα κρατούσε την χώρα στο ευρώ και την ζώνη του.

Αυτή η λογική, βέβαια, δεν ανήκε μόνον στον μπουχέσα της ελληνικής πολιτικής ζωής. Ίδια είναι και η λογική του Αντώνη Σαμαρά. Αλλά ο ρόλος του Βαγγέλη Βενιζέλου, υπήρξε κομβικός, διότι μόνον αυτός και το κόμμα του, είχαν την απαραίτητη κοινοβουλευτική δύναμη να στηρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση, αφού η κοινοβουλευτική δύναμη της ΔΗΜΑΡ δεν ήταν επαρκής, για να δώσει μια κυβερνητική πλειοψηφία, σε μια κυβέρνηση τέτοιας κατεύθυνσης.

Από εκεί και πέρα, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ακολουθώντας την πεπατημένη του ΓΑΠ, του προκάτοχού του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έψαχνε, για συνένοχους, τους οποίους ήθελε να εμπλέξει στο όποιο κυβερνητικό σχήμα, προκειμένου να τους εμφανίσει, ως άλλοθι, για την δική του πολιτική στάση και για να μοιραστεί, μαζύ τους, το βαρύτατο πολιτικό κόστος. Και φυσικά, δεν ήταν η ΔΗΜΑΡ ο κύριος στόχος του, σε αυτήν την προσπάθεια. Προφανώς, ήταν και η ΔΗΜΑΡ, αλλά το άγχος του Βαγγέλη Βενιζέλου ήταν άλλο.

Όποιος θυμάται τις διαβουλεύσεις, που ακολούθησαν, πριν από έναν χρόνο, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, θα θυμηθεί ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες να εμπλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, ως εταίρο, στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Επίσης, θα θυμάται και την επιμονή του, η οποία, βέβαια, δεν βρήκε καμμία ανταπόκριση. Ο ΣΥΡΙΖΑ την απέρριψε κατηγορηματικά και χωρίς ταλάντευση. Και φυσικά, έπραξε πολύ καλά.

Το γεγονός ότι δεν καρποφόρησε η προσπάθεια του Βαγγέλη Βενιζέλου να εμπλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ στο κυβερνητικό σχήμα, δεν σήμαινε ότι η προσπάθεια θα σταματούσε εκεί. Σε καμμία περίπτωση, αφού, άλλωστε, υπήρχε και άλλος πολιτικός παίκτης, ο οποίος ήταν, μάλιστα, πρόθυμος να συμμετάσχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα, το οποίο θα είχε αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά, κυριότερο των οποίων ήταν η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Ο παίκτης αυτός ήταν η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη.

Ο Αντώνης Σαμαράς, παρασυρμένος από την παιδική χαρά της νεκραναστημένης Πολιτικής Άνοιξης κατάφερε να κάνει την πρωθυπουργική καρέκλα, στην οποία κάθεται, να τρίξει και να διαλυθεί. Τώρα, που συγκατοικεί, μόνο, με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ, είναι πολύ πιθανό να καταφέρει να διαλύσει την Ν.Δ., ή να την οδηγήσει στην 3η θέση, πίσω και από την Χρυσή Αυγή...



Η ραγδαία κατάρευση του ΠΑΣΟΚ και η κοινωνική και εκλογική αποδόμηση της Νέας Δημοκρατίας, λόγω της προδοτικής στάσης του Αντώνη Σαμαρά και του επιτελείου του, με την στήριξη της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου και την ψήφιση του δεύτερου Μνημόνιου, τον Φεβρουάριο του 2012, δεν επέτρεπαν στα δύο αυτά κόμματα, που είχαν χρεωθεί, στην συνείδηση του πληθυσμού, την χρεωκοπία της χώρας, λόγω της μακράς διακυβέρνησής της από αυτά, τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης, η οποία θα απετελείτο μόνον από αυτά, παρά το γεγονός ότι είχαν, πέρυσι, μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 162 εδρών (129 η ΝΔ και 33 το ΠΑΣΟΚ). Απαραίτητη ήταν και η συμμετοχή ενός τρίτου εταίρου, η ύπαρξη του οποίου θα βοηθούσε στην διεύρυνση του πολιτικού και κοινωνικού ακροατηρίου του νέου κυβερνητικού σχήματος.

Οι προθέσεις των κομματικών ηγεσιών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με την στήριξη των τοκογλύφων δανειστών της χώρας, που και αυτοί επιθυμούσαν ένα όσο το δυνατόν διευρυμένο πολιτικό ακροατήριο, για την νέα κυβέρνηση, είχαν φανεί και στον σχηματισμό της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, τον Νοέμβριο του 2011, όταν συμπεριέλαβαν στο κυβερνητικό σχήμα και τον ανόητο πρόθυμο Γιώργο Καρατζαφέρη και το κόμμα του, τον ΛΑΟΣ, ως τρίτο κυβερνητικό εταίρο, παρά το γεγονός ότι η παρουσία του δεν ήταν, κοινοβουλευτικά, απαραίτητη, αφού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία υπερέβαινε τις 200 έδρες.

Μπορεί ο ΛΑΟΣ και ο Γιώργος Καρατζαφέρης να καταποντίστηκαν, εκλογικά, στις δίδυμες εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, αλλά οι προθέσεις και οι επιδιώξεις του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου να βρούν άλλους κυβερνητικούς εταίρους που θα νομιμοποιούσαν, πολιτικά και κοινωνικά, μια συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων, σε μνημονιακή κατεύθυνση και η οποία θα διασφάλιζε την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ουδόλως, έπαυσαν να υπάρχουν. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που αυτή η επιδίωξη ήταν και επιδίωξη των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, οι οποίοι επιθυμούσαν την ευρύτερη δυνατή πολιτική συμμετοχή και στήριξη, σε ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα.

Έτσι, λοιπόν, την θέση του ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, αυτοβούλως, προσήλθε να λάβει, στο νέο κυβερνητικό σχήμα, που προέκυψε, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 και στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ γύρισε την πλάτη, παρά τις φιλότιμες, αλλά απέλπιδες προσπάθειες του Βαγγέλη Βενιζέλου να τον εγκλωβίσει, σε αυτό, η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, η ηγετική ομάδα της οποίας, είναι η αλήθεια, ότι, προεκλογικά, είχε ενημερώσει το εκλογικό σώμα, που ψήφισε το κόμμα αυτό, ότι πρόθεσή της ήταν να συμμετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα, το οποίο θα διαφύλασε την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Όμως, η ενημέρωση του εκλογικού σώματος και η αρχική αποδοχή της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση δεν ήταν δυνατό να αλλάξει την φορά των πραγμάτων, η οποία εκινείτο, σε βάρος της ίδιας της ύπαρξης του κόμματος, το οποίο είναι η ιστορική κληρονομιά του, πάντοτε, καχεκτικού και ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, καταρρεύσαντος ελληνικού ευρωκομμουνισμού και του Λεωνίδα Κύρκου, του θανόντος ιστορικού ηγέτη του χώρου αυτού.

Αυτό που πρέπει να σημειωθεί, εδώ, είναι ότι η ΔΗΜΑΡ και ο Φώτης Κουβέλης, με πλήρη δική τους αποδοχή και συναίνεση, χρησιμοποιήθηκαν, από τις κομματικές ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ως πλυντήριο και για τα παρελθόντα ανομήματά τους, τα οποία οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία, αλλά και για την αδιέξοδη τρέχουσα πολιτική τους, η οποία αποτελεί κομμάτι της πολιτικής των δανειστών της χώρας, οι οποίοι έχουν επιβάλει στην ελληνική οικονομία και κοινωνία ένα οδυνηρό καθεστώς πεονίας, μετατρέποντας την Ελλάδα σε μια αποικία χρέους της ευρωζώνης, διαστρέφοντας και το ουσιαστικό περιεχόμενο της αστικοδημοκρατικής διακυβέρνησης, οι θεσμοί της οποίας έχουν ένα τυπικό λειτουργικό περιεχόμενο, αφού έχουν πλήρως υποταχθεί στα κελεύσματα των δανειστών, μετατρέποντας την κυβέρνηση του τόπου σε μια κατοχική κυβέρνηση, η οποία, απλώς, υπακούει και διεκπεραιώνει τις εντολές των πραγματικών αφεντικών της, οι οποίοι αποφασίζουν, ακόμη και για την παραμικρή λεπτομέρεια.

Έτσι, ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ εισερχόμενοι σε μια τέτοια κυβέρνηση, γνώριζαν πολύ καλά, το τι είχαν να αντιμετωπίσουν. Και φυσικά, το αποδέχτηκαν. Ίσως, στην αρχή να είχαν - και είχαν - κάποιες αυταπάτες, για την εξέλιξη των πραγμάτων, καθώς και για τις προθέσεις των κυρίαρχων ελίτ στην ευρωζώνη. Πίστευαν ότι η εκλογή του Francois Hollande στην Γαλλία, θα μπορούσε να ανακόψει την γερμανική ακαμψία. Αλλά, προφανώς, γρήγορα, αντελήφθησαν ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, ακόμη και όταν τον Σεπτέμβριο του 2012 έπαυσε η δημόσια γερμανική ρητορική, για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αφού διαπίστωσαν ότι ουδεμία οπισθοχώρηση υπήρξε, εκ μέρους των Φρίτσηδων, στα ζητήματα της εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου, αφού η αναθεώρησή του, τον Δεκέμβριο του 2012, υπήρξε, κατά πολύ βαρύτερη, σε σχέση με τα προηγούμενα.

Ως εκ τούτου, ήταν, απολύτως, αναμενόμενο ότι - παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, υπήρξε ανύπαρκτος και με δεδομένη την διόγκωση των δυνάμεων της Χρυσής Αυγής - η πορεία της ΔΗΜΑΡ, μέσα στην διαδρομή του ενός χρόνου που πέρασε από την συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης, υπό τον Αντώνη Σαμαρά, θα ήταν μια πορεία, προς τον εκλογικό αφανισμό. Και φυσικά, αυτή η πορεία δεν θα αφορούσε μόνον την ΔΗΜΑΡ, αφού και οι άλλοι δύο εταίροι της στην κυβέρνηση θα αντιμετώπιζαν αντίστοιχα προβλήματα, με πρώτο και "καλύτερο" το ΠΑΣΟΚ.

Παρά το γεγονός ότι η συμφωνία, με τους δανειστές, για την αναθεώρηση του 2ου Μνημονίου, που έγινε τον Δεκέμβριο του 2012, έδωσε μιαν αναιμική δυναμική στο κυβερνητικό σχήμα, πολύ γρήγορα, τα αδιέξοδα που παρέμειναν και η σφοδρότητα των μέτρων, που προηγήθηκαν και ακολούθησαν αυτήν την συμφωνία, οδήγησαν τους τρεις κυβερνητικούς εταίρους σε έναν απίστευτης έκτασης κανιβαλισμό, με κερδισμένη την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, η οποία, έχοντας μεγάλες απώλειες προς την Χρυσή Αυγή του Νίκου Μιχαλολιάκου, ισορρόπησε τις απώλειες αυτές, κατασπαράσσοντας τους δύο μικρούς κυβερνητικούς της εταίρους, των οποίων αφαίρεσε μεγάλο τμήμα του εκλογικού τους ακροατηρίου, οδηγώντας τους, στον πολιτικό και τον εκλογικό αφανισμό, όπως δείχνουν, έστω και αυτές οι μη αντιπροσωπευτικές δημοσκοπήσεις, από τον Δεκέμβριο του 2012, οπότε η μεν ΝΔ κράτησε μια δυναμική στα ποσοστά της, ενώ το ΠΑΣΟΚ καταβαραθρώθηκε από το 12,3%, που πήρε στις εκλογές της 17/6/2012, σε ποσοστά, γύρω στο 6% και η ΔΗΜΑΡ εμφανίζοντας μια μικρότερη κάμψη, κινήθηκε, σε ποσοστά της τάξης του 4,5%.

Όλη δυναμική των πραγμάτων έδειξε, σχηματικά, μέσα σε αυτόν τον έναν χρόνο της ζωής της τρικομματικής κυβέρνησης ότι η ΝΔ έχανε προς τα δεξιά της (Χρυσή Αυγή) και εισέπραττε από τα αριστερά της (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), αποσταθεροποιώντας, όμως, την συνοχή του κυβερνητικού σχήματος, αφού οι άλλοι δύο εταίροι είχαν κάθε λόγο να είναι δυσαρεστημένοι, από την εξέλιξη αυτή, που τους οδηγούσε προς τον πολιτικό αφανισμό. Από εκεί και πέρα, ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ θα αντιδρούσαν, σε αυτή την προσπάθεια του επιτελείου του Αντώνη Σαμαρά να τους στερήσει το εκλογικό τους ακροατήριο.

Αντώνης Σαμαράς - Ευάγγελος Βενιζέλος. Επιτέλους, μόνοι, στην πορεία προς τον πολιτικό γκρεμό και αφανισμό! Ήταν καιρός, άλλωστε. (Και για να θυμηθούμε τον Θανάση Κλάρα - τον Άρη Βελουχιώτη-, μπορούμε να ευχηθούμε στο δίδυμο της προδοσίας και της καταστροφής, παραφράζοντας τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ : Καλή αντάμωση στα γιαουρτάδικα)...



Μπορεί η ελληνική κοινωνία να αποχαυνώθηκε και να αποδέχτηκε, χωρίς αντίδραση, όλα τα σκληρά μέτρα, που απέρρεαν από το Μνημόνιο και τα οποία τέθηκαν, σε εφαρμογή, αλλά οι υπόκωφες διεργασίες, που έλαβαν χώρα μέσα σε αυτήν, καθ' όλο το χρονικό διάστημα, από τον Ιούνιο του 2012, μέχρι σήμερα και οι οποίες, ελάχιστα, ή και καθόλου, εκφράστηκαν στις δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις, οι οποίες στην πλειοψηφία τους υπήρξαν - οι περισσότερες σκοπίμως και άλλες, εξ αιτίας της βουβαμάρας της ελληνικής κοινωνίας - παραπλανητικές, αποσταθεροποίησαν, πλήρως, το κυβερνητικό συνασπισμό, ο οποίος έφθασε στο να περάσει μια ανοικτή κρίση, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, να διαρραγεί η συνοχή του και να εμφανισθεί να απειλείται με κατάρρευση. Αν και αυτό το ενδεχόμενο ουδέποτε υπήρξε υπαρκτό, αφού ο Ευάγγελος Βενιζέλος ουδέποτε σκόπευε να εγκαταλείψει το κυβερνητικό σχήμα, ακόμη και στην περίπτωση, που το εγκατέλειπε η ΔΗΜΑΡ, παρά τα όσα διέδιδαν, ως μπλόφα, αυτός και οι συνεργάτες του.

Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του, που προέρχεται, κατα πλειοψηφία, από την αλήστου μνήμης "Πολιτική Άνοιξη" (Χρύσανθος Λαζαρίδης, Δημήτρης Σταμάτης, Γιώργος Μουρούτης), πίστεψαν ότι μπορούσαν να εφαρμόσουν μια πολιτική, ερήμην των κυβερνητικών τους εταίρων, η οποία θα τους καθιστούσε, απολύτως, ομήρους των διαθέσεων του πρωθυπουργού και του κόμματός του και ίσως να μπορούσε να οδηγήσει στην αυτοδυναμία της Ν.Δ.

Το πρόβλημά τους - πέρα από το γεγονός ότι είχαν και εξακολουθούν να έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα - ήταν ότι θα έπρεπε να πείσουν τους δανειστές να αποδεχθούν το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών και μάλιστα, πριν από τις γερμανικές εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου. Κάτι τέτοιο ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ακόμη και εάν τους έπειθαν ότι η ΝΔ θα μπορούσε να αποσπάσει την αυτοδυναμία, αφού οι δανειστές επιθυμούν διευρυμένες κυβερνητικές συμμαχίες, που να εξασφαλίζουν την συνέχεια της εφαρμοζόμενης πολιτικής στην Ελλάδα. Τα πράγματα, άλλωστε, πήρε επάνω του, από την πλευρά των δανειστών, το Δ.Ν.Τ., το οποίο απείλησε, με διακοπή της χρηματοδότησης, εάν η Ελλάδα πήγαινε σε εκλογές, για να ξεκαθαριστούν, έτσι, οριστικά και με πλήρη σαφήνεια, οι προθέσεις των δανειστών, οι οποίοι ξύπνησαν, από τον βαθύ λήθαργο, στον οποίο είχε περιπέσει, την ανοιξιάτικη παιδική χαρά του Μαξίμου.

Η κρίση, που πυροδότησαν οι χειρισμοί του επιτελείου του Αντώνη Σαμαρά, με το κλείσιμο της ΕΡΤ, έφθασε τα πράγματα, σε οριακό σημείο, όχι, ως προς την βιωσιμότητα της κυβέρνησης, αλλά, ως προς το ζήτημα της, άνευ όρων, υποταγής των κυβερνητικών εταίρων στις επιλογές του τάχα πρωθυπουργού.

Οι Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης είχαν να επιλέξουν, ανάμεσα στην πλήρη υποταγή στον Αντώνη Σαμαρά και στην έξοδο από την κυβέρνηση. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της πολιτικής εξαφάνισης υποτάχθηκε, πλήρως, στις επιλογές του Αντώνη Σαμαρά. Ο Φώτης Κουβέλης, που βρέθηκε και αυτός ενώπιον του ίδιου κινδύνου, αντέδρασε διαφορετικά. Προτίμησε, κάτω από την πίεση της κομματικής και κοινωνικής βάσης της ΔΗΜΑΡ, να αλλάξει πορεία και να εγκαταλείψει το κυβερνητικό σκάφος.

Η διαφορά της αντίδρασης των δύο μικρών εταίρων του κυβερνητικού συνασπισμού δεν είναι ανεξήγητη. Εξηγείται, από την κουλτούρα, που κουβαλούν τα στελέχη των δύο κομμάτων.

Έτσι, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η εναπομείνασα πασοκική νομενκλατούρα, με δεδομένη την κυβερνητική κουλτούρα, που έχει διαμορφωθεί, στον χώρο αυτόν και με δεδομένη την διάχυτη νοοτροπία των στελεχών ενός (πρώην) μεγάλου κόμματος, όπως, άλλωστε, υπήρξε το ΠΑΣΟΚ, όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι τις περυσινές βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, δεν μπορούσαν να αποδεχθούν μια προσφυγή στις κάλπες, η οποία θα κατατρόπωνε το κόμμα αυτό και θα το έθετε, εκτός βουλής, ή και αν του επέτρεπε να εισέλθει σε αυτήν, το ποσοστό του θα ήταν τόσο μικρό, που θα το οδηγούσε στην εξαφάνιση. Για το ΠΑΣΟΚ η παραμονή στην κυβέρνηση, με κάθε τρόπο, είναι όρος επιβίωσης, αφού οι εκλογές θα το εξαφανίσουν από τον πολιτικό χάρτη, ενώ η διατήρηση των τωρινών κοινοβουλευτικών συσχετισμών του δίνει την ελπίδα ότι κάτι μπορεί στο μέλλον να αλλάξει και να αντιστρέψει την πορεία του κόμματος και του στελεχικού δυναμικού, προς τον πολιτικό θάνατο. Μπορεί η ελπίδα αυτή να είναι - και είναι - φρούδα, αλλά, έστω και έτσι, υπάρχει.

Ο Φώτης Κουβέλης φρόντισε, έστω και αργά, να εγκαταλείψει το κυβερνητικό σκάφος, προκειμένου να σώσει το πολιτικό ναυάγιο της ΔΗΜΑΡ. Φυσικά, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα καταφέρει. Κάθε άλλο...



Από την άλλη πλευρά, η κουλτούρα του μικρού κόμματος, του γκρουπούσκουλου, που διακατέχει το στελεχικό δυναμικό της ΔΗΜΑΡ, οδήγησε τον Φώτη Κουβέλη και την ηγετική ομάδα του κόμματος, στην πεποίθηση ότι η έξοδος από την κυβέρνηση θα αποβεί σωτήρια, για το κόμμα, οποιαδήποτε και εάν ήταν η εξέλιξη, που θα συνόδευε αυτή την αποχώρηση. Στην περίπτωση, που η κρίση οδηγούσε σε πρόωρες εκλογές η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να επιβιώσει, στο όριο του 3%, έστω και με κάποιες εκλογικές συμμαχίες. Αλλά, ακόμη και αν δεν κατάφερνε να ξεπεράσει το όριο του 3%, θα μπορούσε να περιμένει, αργότερα, καλύτερες ημέρες. Θα φυτοζωούσε, άλλωστε, όπως έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο χώρος αυτός, ο οποίος είναι μαθημένος και στα μικρά εκλογικά ποσοστά και στην απώλεια των βουλευτικών εδρών.

Όμως, δεν ήταν αυτό το κύριο σενάριο, στο οποίο στηρίχθηκαν ο Φώτης Κουβέλης και η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ, η οποία ενήργησε, υπό την πίεση της εκλογικής της βάσης και εξ αιτίας του κανιβαλισμού του Αντώνη Σαμαρά. Το κύριο και βασικό σενάριο, στο οποίο στηρίχθηκε η ηγετική νομενκλατούρα της ΔΗΜΑΡ, προέβλεπε αυτό που, τελικά, συνέβη και το οποίο είναι ότι δεν θα γίνουν εκλογές, διότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν θα τολμούσαν να τις κάνουν, επειδή θα αποτελούσαν ένα Βατερλώ και για τα δύο αυτά κόμματα, αλλά και επειδή οι επιθυμίες των δανειστών δεν περιλαμβάνουν εκλογικά σενάρια στην Ελλάδα, όχι μόνον πριν, αλλά και μετά τις γερμανικές εκλογές. Ως εκ τούτου, η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ μπορεί να ελπίζει ότι θα έχει αυτό, που δεν είχε ο Γιώργος Καρατζαφέρης, τον Φεβρουάριο του 2012, όταν αποχωρούσε από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Θα έχει, δηλαδή, τον αναγκαίο χρόνο, προκειμένου να απαλυνθούν, έστω και λίγο, οι κακές αναμνήσεις του εκλογικού σώματος, από την ολέθρια συμμετοχή της στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.

Η ελπίδα μπορεί να αποδειχθεί μάταιη, αλλά έχει κάποια βάση, όσο σαθρή και αν είναι αυτή. Άλλωστε, ο χρόνος στην πολιτική είναι πολύτιμος, ιδιαίτερα όταν αυτός παρέχεται, εκ των πραγμάτων, διότι, απλούστατα, η παρέλευσή του εξασθενίζει τις μνήμες και δίνει την ευκαιρία, για μια ανάταξη των ζημιών.

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι παλαιοί εταίροι του ανταγωνιστικού πολιτικού δικομματισμού, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, απέμειναν μόνοι τους στο βαρύ καθήκον της διακυβέρνησης του τόπου. Και αυτό καθιστά δύσκολο, όχι μόνο το έργο, που έχουν να επιτελέσουν και το οποίο, εν πολλοίς, καθορίζεται από τα πραγματικά αφεντικά, που κάνουν κουμάντο, σε αυτό το καθεστώς της πεονικής αποικίας χρέους, που έχουν επιβάλλει στην χώρα μας, δηλαδή, από τους δανειστές και τους εκπροσώπους τους. Αυτό είναι το ένα κομμάτι των δυσκολιών, που τα συγκυβερνώντα κόμματα του παλαιού ατελούς δικομματισμού έχουν να διαβούν.

Υπάρχει και το άλλο κομμάτι των δυσκολιών αυτών, το οποίο έχει να κάνει, με την ίδια την πολιτική επιβίωση των ίδιων των συγκυβερνώντων κομμάτων, αλλά και των πολιτικών στελεχών τους, των οποίων η τύχη καθίσταται ορατή και δεν είναι άλλη από την τύχη των Σουλιωτισών στον χορό του Ζαλόγγου, για να θυμηθούμε και τις ανιστόρητες ανοησίες της Μαρίας Ρεπούση, που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας.

Για το ΠΑΣΟΚ του μπουχέσα Ευάγγελου Βενιζέλου η διαπίστωση αυτή αποτελεί, ήδη, μια πραγματικότητα, αφού και οι δημοσκοπήσεις, αλλά, κυρίως η ίδια η οικονομική και η πολιτική κατάσταση της χώρας δείχνουν ότι τα εκλογικά ποσοστά του παλαιού κραταιού κόμματος, που ίδρυσε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, κινούνται στο όριο του 3% και με δεδομένη την συνέχιση της παρουσίας του στο κυβερνητικό σχήμα, καθίσταται εμφανές ότι δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει το όριο αυτό και δεν θα εισέλθει στην επόμενη Βουλή, όταν γίνουν οι εκλογές. Η κατάργηση του ορίου αυτού, θα μπορούσε να σώσει το ΠΑΣΟΚ, από τον εκλογικό αφανισμό και να του εξασφαλίσει μια ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία, αλλά μια τέτοια ενέργεια δεν φαίνεται να είναι αποδεκτή, από την ευρύτερη πολιτικοοικονομική ελίτ, διότι θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου και θα επέτρεπε την είσοδο στην Βουλή και θα έδινε ένα βήμα έκφρασης, σε δυνάμεις, που τώρα είναι περιθωριακές, με τον κίνδυνο να τους δώσει μια δυναμική και να τις καταστήσει ανεξέλεγκτες.

Για την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά και της προδοτικής παιδικής χαράς των συμβούλων του, που προέρχονται από την, αλήστου μνήμης, "Πολιτική Άνοιξη", η οποία έχει στα χέρια της την διοίκηση του κόμματος του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα. Μπορεί, στην πορεία, προς τον πολιτικό της αφανισμό, να βρίσκεται, σε μια διαφορετική φάση, από την ανάλογη πορεία του ΠΑΣΟΚ, προς την πολιτική εξαφάνιση, (το ΠΑΣΟΚ, ουσιαστικά, κατεδαφίστηκε από την διακυβέρνηση του ΓΑΠ), αλλά αυτό δεν αλλάζει την κατεύθυνση αυτής της πορείας, την οποία ακολουθεί η ΝΔ και η οποία την οδηγεί, προς τον γκρεμό.

Η ολοκλήρωση της αποδόμησης της πολιτικής, της κοινωνικής και της εκλογικής βάσης της ΝΔ θα επιταχυνθεί και θα επέλθει, πλέον, ως αποτέλεσμα της συγκυβέρνησης, με το ΠΑΣΟΚ και των σκληρών και κατεδαφιστικών μέτρων, που πρόκειται να ακολουθήσουν, κατ' επιταγήν των τοκογλύφων δανειστών, αλλά και της ίδιας της λειτουργίας του ευρώ, ως ενός, αδυσώπητα, σκληρού νομίσματος, το οποίο καταστρέφει την παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας, όπως, επίσης και η ίδια η θεσμική συγκρότηση της ευρωζώνης.

Η αποδόμηση της ΝΔ θα λάβει τεράστιες διαστάσεις και θα αποσαθρώσει την, ήδη, περιορισμένη πολιτική και κοινωνική της βάση, παρά τις όποιες ανεπαίσθητες ενέσεις τόνωσης του ηθικού, προκύψουν στην πορεία, από κάποιες κινήσεις, σαν αυτές, με το κλείσιμο της ΕΡΤ και την ρητορική του προπαγανδιστικού μηχανισμού του Αντώνη Σαμαρά και των δημοσιογραφικών και άλλων παπαγαλακίων του, που βρίσκει ευήκοα ώτα, σε ένα, ολοένα και συρρικνούμενο, ακροατήριο ανθρώπων, που κινούνται στο μικροαστικό κοινωνικό και οικονομικό χώρο, οι οποίοι, προλεταριοποιούμενοι, ραγδαία, έχουν την φρούδα ελπίδα ότι η προλεταριοποίηση των άλλων θα τους σώσει, από την δική τους οικονομική καταστροφή. Αυτό, φυσικά, δεν πρόκειται να συμβεί.

Για τον λόγο αυτόν, τα όποια μικρά κέρδη του Αντώνη Σαμαρά και του επιτελείου του είναι και θα είναι προσωρινά και φευγαλέα, ενώ οι συνολικές απώλειες θα είναι πολύ μεγαλύτερες και ουδόλως, αποκλείεται να οδηγήσουν σε μια απρόσμενη κοινωνική αναταραχή, η οποία μπορεί να αποφεύχθηκε, προς το παρόν, στην περίπτωση της ΕΡΤ, αλλά είναι πάντοτε, παρούσα, ως ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, σε κάθε φάση της διακυβέρνησης της χώρας από το συνεταιρικό δίδυμο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ακριβώς, επειδή η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια χρονίσασα προεπαναστατική περίοδο, ήδη, από την εποχή, που το ελληνικό κράτος οδηγήθηκε στην χρεωκοπία και επιβλήθηκε το πρώτο Μνημόνιο, τον Απρίλιο του 2010.

Έτσι, οι εξελίξεις, από εδώ και πέρα, θα κινηθούν, κυριολεκτικά, στην κόψη του ξυραφιού, ενώ, παράλληλα, η απελπισμένη ελίτ του τόπου θα ψάξει να βρει, εκ των ενόντων, εναλλακτικά σχήματα, που θα εξαντλήσουν την πολιτική τους, εντός της ευρωζώνης και μέσα στα πλαίσια των δεσμεύσεων της χώρας, που απορρέουν, από τα μνημόνια και τους δανειστές. Δυστυχώς, γι' αυτήν, τα περιθώριά της είναι ανύπαρκτα. Και αυτό συμβαίνει, όχι μόνον, εντός του χώρου της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Τα περιθώρια ελιγμών της είναι ανύπαρκτα, κυρίως, στα πλαίσια της ευρωζώνης και των αποφάσεων που λαμβάνονται σε αυτήν, οι οποίες είναι τραγικές, για την ελληνική οικονομία και προδιαγράφουν ένα, εξ ίσου, τραγικό μέλλον. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στο γεγονός ότι η τρέχουσα διαχειρίση των δημοσιονομικών και των λοιπών μακροοικονομικών μεγεθών, βρίσκεται, εκτός ελέγχου. Το πρόβλημα της χώρας και της διαχείρισης των μεγεθών της, εντός του ευρώ και της ζώνης του είναι, απείρως, μεγαλύτερο και έχει έναν σκληρό δομικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, που οφείλεται στην θεσμική συγκρότηση της ευρωζώνης και στις αποφάσεις, που λαμβάνονται, με την συναίνεση της παρούσας κατοχικής κυβέρνησης της χώρας, που "εκπροσωπείται", κυρίως, από τον Γιάννη Στουρνάρα, τον καλύτερο εκφραστή των συμφερόντων των τοκογλύφων και ουσιαστικό συνεργάτη της τρόϊκας των  εκπροσώπων των δανειστών.

Τελευταίο δείγμα αποτελούν οι αποφάσεις του πρόσφατου Eurogroup, για την διαδικασία ανακεφαλαίωσης των τραπεζών και για την μεταφορά των δημοσίων χρεών, που προκύπτουν από την ανακεφαλαίωση αυτή, στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, τον ESM.

Φυσικά, η Γερμανία, η οποία δεν μπορεί και δεν θέλει να ασκήσει ηγεσία, με στρατηγικούς ορίζοντες και προσανατολισμούς, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της και κατάφερε να αποδομήσει την διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών από τον ESM και την μεταφορά των χρεών των κρατών της ευρωζώνης, που προκύπτουν από τις ανάγκες της ανακεφαλαιοποίησης, η οποία σχηματοποιήθηκε σε μια απόφαση των ηγετών της ευρωζώνης, υπό την πίεση Μόντι - Ραχόϋ - Ολλάντ, πέρυσι τον Ιούνιο. Προβάλλοντας την ανάγκη να προηγηθεί η διαδικασία της τραπεζικής ενοποίησης, στην οποία ουδόλως, συνέβαλε, το τρίο Μέρκελ - Σόϋμπλε - Βάϊντμαν, υπονόμευσε την όλη υπόθεση, αφαιρώντας της όλα τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά.

Έτσι, πριν δύο ημέρες, στις 21/6/2013, το Eurogroup αποφάσισε ότι ο ESM θα εμπλακεί στην διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης, στο τέλος του 2014 και μάλιστα, με ανεπαρκή ποσά, τα οποία δεν πρόκειται να ξεπεράσουν τα 70 δισ. €, γεγονός το οποίο καθιστά την όλη υπόθεση ένα δώρο, το οποίο είναι άνευ περιεχομένο, για τις χώρες που βρίσκονται σε ανάγκη.

Ανάμεσα στα άλλα, αποφάσισαν, στην διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης να εμπλέκονται οι ίδιες οι ανακεφαλαιοποιούμενες τράπεζες, με κούρεμα των μετόχων και των ομολογιούχων.

Στην συνέχεια, θα ακολουθούν και οι καταθέτες της τράπεζας, των οποίων οι καταθέσεις, άνω των 100.000,00 € θα κουρεύονται και αυτές. Αλλά και αυτό το όριο των εκατό χιλιάδων ευρώ, παρά τα όσα λέει το Eurogroup, δεν αποτελεί θέσφατο, αφού, κάλλιστα, μπορεί να αλλάξει, κατά περίπτωση και ανάλογα με τις ανάγκες της ανακεφαλαιοποίησης, εφ' όσον οι καταθέσεις που είναι πάνω από τις 100.000,00 € αποδειχθούν λίγες, ή/και ανεπαρκείς.

Όμως, πριν από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, απαραίτητο βήμα, σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup, είναι η συμμετοχή του κράτους, με δανεισμό του από τον ESM, προκειμένου η κεφαλαιοποίηση των, υπό ανακεφαλαιοποίηση, τραπεζών να φθάσει στο 4,5%. Και το τέλος της διαδικασίας, εφ' όσον η αλυσίδα της συμμετοχής του κράτους στην κεφαλαιοποίηση και του κουρέματος των μετόχων, των ομολογιούχων και των καταθετών δεν επαρκέσει, τότε το κράτος θα συνεισφέρει το 20% του ποσού που θα χρειασθεί και το υπόλοιπο 80% ο ESM, του οποίου τα κεφάλαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι περιορισμένα και αποτελούν ρεφενέ των χωρών της ευρωζώνης.

Φυσικά, αυτή η διαδικασία, εκτός από καταστροφική, για τις οικονομίες των χρεωμένων και επισήμως, ή ανεπισήμως, χρεωκοπημένων κρατών της ευρωζώνης, αφού τις βυθίζει σε μια συνεχή ανεπάρκεια των τραπεζικών τους συστημάτων και καθιστά επισφαλείς τις καταθέσεις σε αυτά, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να φορτώνει νέα βουνά από χρέη στα, ήδη, σωρευμένα βουνά χρεών των κρατών αυτών. Τα κράτη αυτά θα υποχρεωθούν να αποδεχθούν και νέα χρέη, που θα συνεχίσουν να μην μπορούν να πληρώνουν και ένα κούρεμα των καταθέσεων των τραπεζών τους, που θα στείλει τις όποιες σχηματιζόμενες αποταμιεύσεις, στις τράπεζες του πλούσιου βορρά, τα κράτη του οποίου, ως μη (εμφανώς) χρεωκοπημένα και προκειμένου να αποφύγουν την χρεωκοπία τους, δεν πρόκειται να καταφύγουν σε αυτόν τον μηχανισμό, αυτής της ανακεφαλαιοποίησης, ο οποίος λειτουργεί, όχι ως μηχανισμός ανακούφισης των ευρωζωνικών οικονομιών, αλλά ως μηχανισμός επιβολής ποινών και ως εκ τούτου, τις ωθεί στην εμβάθυνση της ύφεσης και της κρίσης τις οποίες βιώνουν.

Όσον αφορά την ένταξη στην διαδικασία αυτή των χωρών εκείνων, που έκαναν ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους, ενώ ήσαν, ήδη, υπό καθεστών Μνημονίων, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, το Eurogroup πέταξε την μπάλα στην εξέδρα και είπε ότι αυτό θα εξετασθεί, κατά περίπτωση, γεγονός, το οποίο παραπέμπει στο τέλος του 2014 και στην συνέχεια, εφ' όσον αποφασισθεί κάτι τέτοιο, σε επιμερισμό ενός μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους, στο ίδιο το κράτος, καθώς και σε άμεσο κούρεμα καταθέσεων, ευθύς ως αποφασισθεί η ένταξη, π.χ. των 50 δισ. € του ελληνικού δημόσιου χρέους, που διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Με δεδομένη την κεφαλαιακή ανεπάρκεια του ESM και με, επίσης, δεδομένη την, ουσιαστικά ποινική/σωρονιστική αντιμετώπιση της διαδικασίας ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών, ακριβώς επειδή η Γερμανία και οι άλλες χώρες του βορρά της ευρωζώνης, αλλά και η Γαλλία, αρνούνται να επωμισθούν, έστω και έμμεσα, τα βάρη της τραπεζικής ενοποίησης, αυτό που, πραγματικά, συμβαίνει ότι παραμένει, απόλυτα, ενεργός ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την τραπεζική κρίση, με την κρίση στην πραγματική οικονομία και την κρίση χρέους των κρατων της ευρωζώνης.

Και φυσικά, υπό το φως αυτών των νέων εξελίξεων, η τύχη της δικομματικής κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου και των κομμάτων τους είναι σκοτεινή...

Και αυτό δεν είναι κάτι που με λυπεί. Είναι, άλλωστε, κάτι που το είχα επισημάνει, πριν σχεδόν 10 μήνες, με το δημοσιευμένο στο παρόν μπλογκ κείμενό μου, με τίτλο : "Ο "παντοδύναμος" Αντωνάκης (που θα πάει άκλαυτος), οι καμικάζι του ευρώ και η κακή τους μοίρα. (Ένα καυστικό κείμενο που έκοψε η λογοκρισία των σαμαροφυλάκων του ANTINEWS)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2012/09/antinews.html , το οποίο αξίζει να διαβαστεί.