2008 - 2012 : Η κατακρήμνιση των ακαθάριστων επενδύσεων παγίου κεφαλαίου στην Ελλάδα, η πτώση της ζήτησης και η αδυναμία ανάταξής της χωρίς δημόσιες δαπάνες. (Τα κυβερνητικά αδιέξοδα και από κοντά ο τραγέλαφος της λίστας Lagarde).

2/5/2010 : Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανακοινώνει τα επαχθή μέτρα του Μνημονίου της νέας Κατοχής. Μετά, από λίγο καιρό, αφού δολοφόνησε την χώρα και τον πληθυσμό της, παραδίδοντάς τους, χωρίς αντίσταση, στα νύχια και τις ορέξεις των τοκογλυφικών δανειστών, έσβησε από την λίστα Lagarde τις εξαδέλφες του και τους συζύγους τους, για πολλούς και διάφορους λόγους, οι οποίοι πρέπει να εξετασθούν, εξονυχιστικά και πρέπει να καταλογισθούν, ποινικά και σ' αυτόν και στους συνεργούς του (τον Γιάννη Καπελέρη, το παλαιό σταλινόμουτρο και πρώην εισαγγελέα Ιωάννη Διώτη - ο οποίος θα πρέπει να έχει την ποινική τύχη του Σάββα Ξηρού και να βρεθεί μαζύ του στο ίδιο κελλί, εφ' όσον εμπλέκεται - και απ' ό,τι προκύπτει, έως τώρα, εμπλέκεται - και οποιουσδήποτε άλλους), μαζύ με τις βαριές πολιτικές και ποινικές ευθύνες του Βαγγέλη Βενιζέλου, που κουκούλωσε την υπόθεση.

Εκεί που η κυβέρνηση προσπαθούσε να ξεφύγει από τα μαύρα της τα χάλια και με την εκταμίευση της δόσης των 49,1 δισ. € (έστω και τμηματικά) να εμφανίσει μια εικόνα πολιτικής ανάκαμψης, με την δημοσιοποίηση των "κατάλληλων" δημοσκοπήσεων του γνωστού σταλινικού γερακιού και άλλων, καθώς και μια εικόνα επικείμενης ανάκαμψης στην εντόπια αγορά, ήλθε η οπερεττική ιστορία με την αφαίρεση των καρτελλών των δύο εξαδέλφων του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και των ανδρών τους, από την λίστα Lagarde, μαζύ με την αιθαλομίχλη, που έφεραν τα μέτρα λιτότητας, λόγω της μαζικής στροφής του κοινού σε ξύλα και σόμπες και άλλες φθηνές πηγές θέρμανσης, για να γκρεμοτσακίσει αυτήν την, ούτως, ή άλλως, καταδικασμένη και συνάμα κωμικοτραγική, προσπάθεια.

Βέβαια, η αποδιδόμενη στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου ενέργεια της αφαίρεσης των συγγενικών του προσώπων δεν προκύπτει να είναι προϊόν, μόνον, της συγγενικής του σχέσης, αλλά φαίνεται ότι έχει περισσότερο βάθος, λόγω του γεγονότος ότι ο ένας από τους συζύγους των εξαδέλφων του πρώην υπουργού Οικονομικών, ο Ανδρέας Ρωσώνης, εμπλέκεται με τα εξοπλιστικά προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού, έχοντας ιδιαίτερα δραστηριοποιηθεί από το 2010, με άκρες, με την ProtonBank του προφυλακισμένου μεγιστάνα Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και με τους Άραβες επενδυτές των Ναυπηγείων, καθώς και με τον διαβόητο κολλητό της οικογένειας Παπανδρέου Τζωρτζ Χάλαγκ (εκ των "δανειστών", μαζύ με τον τωρινό Π.τ.Δ. Κάρολο Παπούλια, τον μακαρίτη Απόστολο Κατσιφάρα και άλλους, για την αγορά της βίλλας της οδού Αγράμπελης, από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου).

Φυσικά, ο Ανδρέας Ρωσώνης λόγω της σχέσης του με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, είχε όλα τα προσόντα να είναι ο άνθρωπος-κλειδί, για μια σειρά από δουλειές, οι οποίες πρέπει να διερευνηθούν, διεξοδικά, όταν έλθει η ώρα, αφού η όλη υπόθεση μπορεί να κρύβει πολύ ψωμί, σε σχέση με την διακίνηση των ποσών, που ξοδεύτηκαν, για όλες τις δουλειές, στις οποίες εμπλέκεται και επειδή είχε την αμέριστη υποστήριξη του γυναικεξαδέλφου υπουργού, αλλά και του, τότε, πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, του οποίου ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ήταν ο εξ απορρήτων συνεργάτης του και μαζύ με τον οποίον οδήγησαν την Ελλάδα στο Μνημόνιο, κατ' απαίτηση της Γερμανίας (όπως εδώ και χρόνια λέω και όπως ομολόγησε χθες και ο Ανδρέας Λοβέρδος). Άλλωστε και ο λογαριασμός, του οποίου ο Ανδρέας Ρωσώνης (σύζυγος της Μαρίνας Παπακωνσταντίνου, κόρης του πρώην υπουργού Μιχάλη Παπακωνσταντίνου) ήταν συνδικαιούχος και η καρτέλλα του οποίου αφαιρέθηκε, χειρουργικά, από την πρώτη λίστα Lagarde, την οποία, όπως έχει δηλώσει στην Βουλή, απαντώντας στις καταιγιστικές ερωτήσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, εμπιστεύθηκε, προς φυλαξη, σε στενό του συνεργάτη και από εκεί και πέρα, αγνοεί το που βρίσκεται, είναι λογαριασμός, ο οποίος - όπως λέγεται - άνοιξε και έκλεισε, αυθημερόν, γεγονός το οποίο τον καθιστά ύποπτο, ως λογαριασμό βαποράκι διακίνησης χρηματικών ποσών, σε άλλους λογαριασμούς, κάτι που πρέπει να ελεγχθεί, εξονυχιστικά, αφού το άνοιγμα λογαριασμού στην Ελβετία δεν είναι εύκολη υπόθεση και η επιτάχυνση της διαδικασίας προϋποθέτει την ύπαρξη άλλου λογαριασμού. Και προφανώς, αυτός ο λογαριασμός που σβήστηκε από την λίστα Λαγκάρντ και ο οποίος ανοίχθηκε και έκλεισε αυθημερόν, χωρίς διακίνηση χρήματος, δεν δημιουργήθηκε, χάριν παιδιάς, αλλά προκειμένου να εξυπηρετήσει στο άνοιγμα άλλου λογαριασμού, στον οποίον θα διοχετεύθηκαν χρηματικά ποσά από άλλες δουλειές. Αυτός ο άλλος λογαριασμός και οι δουλειές που σχετίζονται με τα χρηματικά ποσά, που σε αυτόν μπήκαν, πρέπει να διερευνηθούν. Και επειδή ο Ανδρέας Ρωσώνης εμπλέκεται με προμήθειες στο Πολεμικό Ναυτικό, η υπόθεση δεν αφορά, απλώς, μια συναισθηματικής φύσεως και αιτίας λαθροχειρία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που έγινε για να καλύψει τις εξαδέλφες του (η δεύτερη των οποίων έχει διορισθεί από τον ίδιο και στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων). Πιθανότατα να αφορά και μαύρο πολιτικό χρήμα, γεγονός το οποίο επιβαρύνει την θέση του ίδιου του πρώην τσάρου της ελληνικής οικονομίας, αλλά και του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος πιθανόν να γνώριζε και ως προς τον χειρισμό της υπόθεσης με την λίστα Λαγκάρντ να είχε ερωτηθεί από τους ΓΑΠ (ο οποίος γνώριζε την ύπαρξη της λίστας και είχε μιλήσει, δημοσίως, γι' αυτήν, όταν ήταν πρωθυπουργός) και Παπακωνσταντίνου.

Βέβαια, η υπόθεση θα πάρει τον δρόμο της και η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα προσπαθήσει να κουκουλώσει, όπως μπορεί, την υπόθεση, περιορίζοντάς την στο πρόσωπο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είναι ένα πολιτικό πτώμα, για να μην αγγίξει, προσωπικά, τις βαρύτατες πολιτικές και ποινικές ευθύνες του ΓΑΠ και ακόμη περισσότερο, του Βαγγέλη Βενιζέλου, αλλά οι εξελίξεις δεν είναι δυνατόν, πλέον να ανακοπούν, όσο και αν καθυστερήσουν. Γι' αυτό και πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη υπομονή, αφού θα υπάρξει πολύ γέλιο, με την εμπλοκή των Γιάννη Καπελέρη και  Ιωάννη Διώτη στην υπόθεση, οι οποίοι, ήδη, θεωρούνται από τους οικονομικούς εισαγγελείς, ως ύποπτοι τέλεσης του αδικήματος της νόθευσης εγγράφου, καθώς και άλλων συναφών με αυτό.

Αλλά, αφήνοντας κατά μέρος την υπόθεση της λίστας Lagarde, αυτό που πρέπει να δούμε είναι τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν, μετά την καταβολή της δόσης και την διαδικασία επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, η οποία προβλέπει ότι το ελληνικό δημόσιο καθίσταται ο βασικός μέτοχός τους, με διαχειριστή εταιρία, την οποία θα ελέγχουν οι δανειστές και η οποία θα ορίζει τους Επιτρόπους, προκειμένου να ... προστατεύει τα συμφέροντα του ελληνικού δημοσίου(!), για να επισημοποιηθεί, πλέον, ο ρόλος των τοκογλύφων, ως ρόλος προστάτη, με την κλασική μαφιόζικη έννοιά του, ως ρόλος "νονών".

Έτσι, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει μια εικονική πραγματικότητα επικείμενης ανάκαμψης της εσωτερικής αγοράς, ο όλος σχεδιασμός, που έχει να κάνει με την υποτιθέμενη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, στερείται ρευστού, αφού, από την δόση, ελάχιστα ποσά θα πάνε - όταν πάνε και θα πάνε αργά - στην αγορά, ενώ οι τράπεζες, τα ποσά της ανακεφαλαιοποίησης θα τα κρατήσουν ως ασφάλιστρα, για τις καταθέσεις, που έχουν και τις οποίες τα αποθεματικά τους δεν μπορούσαν, ούτε στοιχειωδώς, να καλύψουν, αλλά και για να χρηματοδοτήσουν τις υψηλές ανάγκες του κράτους, σε έντοκα γραμμάτια.

Με αυτά δεδομένα, η αύξηση των χορηγήσεων στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά δεν πρόκειται να έλθει - αλλά και όση υπάρξει, πέρα από την κάλυψη κάποιων λειτουργικών αναγκών, δεν πρόκειται να διοχετευθεί, διότι, ενώπιον μιας καταρρεόυσας αγοράς, ουδείς πρόκειται να προσφύγει σε δανεισμό, με δεδομένη την συντριπτική πτώση της ζήτησης, η οποία αποτρέπει οποιαδήποτε επενδυτική πρωτοβουλία, αφού το όποιο αγαθό, που θα έλθει ως αποτέλεσμα αυτής της πρωτοβουλίας δεν θα βρει το απαραίτητο αγοραστικό κοινό, το οποίο να καλύψει την δημιουργία του. Είναι γνωστό άλλωστε, από την εποχή του Κέϋνς και της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1930 ότι, οι νομισματικοί χειρισμοί δεν αρκούν και ότι η ανάκαμψη, περνάει μέσα από την αγορά και το εμπόριο. Και φυσικά, όλα αυτά θα έλθουν πολύ αργά και θα είναι πολύ λίγα, για να δώσουν τον παραμικρό τόνο αισιοδοξίας στην αγορά, η οποία στην πραγματικότητα θα συνεχίσει την κατακλυσμιαία της πτώση.

Η Comission, άλλωστε, στέλνοντας στο καλάθι των αχρήστων την κυβερνητική παραμυθολογική προπαγάνδα, που θέλει να τονίζει ότι θα πέσουν στην αγορά 9 δισ. €, για την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων χρεών του Δημοσίου, προς την ιδιωτική οικονομία, προσδιορίζει ότι οι χρηματοδοτικές ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου εκτιμώνται, μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2013, στα 49,1 δισ. € (φυσικά θα δοθούν - αν δοθούν - τμηματικά, μέχρι τον ερχόμενο Μάρτιο και υπό προϋποθέσεις, τις οποίες πρέπει να τηρήσει η ελληνική πλευρά, ήτοι ψήφιση νέου φορολογικού νομοσχεδίου, αύξηση των τιμολογιών της ΔΕΗ, δημιουργία Μητρώου Καταθετών κ.α.).

Από αυτά τα 49,1 δισ. €, ένα ποσόν της τάξεως των 23,2 δισ. €, θα κατευθυνθεί προς τις τράπεζες, για την ανακεφαλαιοποίησή τους, ενώ, προς χρηματοδότηση των "αναγκών" του κράτους, θα κατευθνυθεί ένα ποσόν ύψους 14,6 δισ. €, το οποίο, όμως, στην συντριπτική του πλειοψηφία, θα χρηματοδοτήσει την πρόσφατη επαναγορά χρέους, η οποία απέτυχε και έθεσε, έξω από τις ράγες, τον όλο προγραμματισμό, με 11,3 δισ. €, για να μείνουν, μόλις, 3,3 δισ. €, τα οποία θα αυξηθούν σε 6 δισ. €, εάν συνυπολογίσουμε και την δόση, που είναι, υπό έγκριση, από το Δ.Ν.Τ. (και η οποία θα εγκριθεί τον Ιανουάριο 2013), για την κάλυψη των λοιπών αναγκών του ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του, προς τον ιδιωτικό τομέα, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι όλο αυτό το ποσόν θα πάει εκεί.

Για να έχουμε, μάλιστα, ένα μέτρο σύγκρισης, πρέπει να πω ότι, μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου 2012, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του ελληνικού δημοσίου προς τους ιδιώτες έφθαναν τα 8,57 δισ. € - αυξημένες κατά 1,5 δισ. €, από τις αρχές του 2012 - και ξεπερνούσαν τα 9,3 δισ. €, αν προσθέσουμε (που πρέπει να προσθέσουμε) και τις μη γενόμενες επιστροφές φόρου, της τάξεως των 738 εκατομμυρίων €. Φυσικά, μέχρι το τέλος του 2012, στο τρίμηνο, μετά τον Σεπτέμβριο, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του ελληνικού Δημοσίου δεν έμειναν στάσιμες. Έχουν αυξηθεί, με ραγδαίο ρυθμό. Έτσι, ζήτημα είναι αν θα μπορέσουν να καλύψουν το 1/10 των υποχρεώσεων του κράτους προς τους ιδιώτες.

Φυσικά, η ανάκαμψη δεν πρόκειται να έλθει, ούτε το 2013, ούτε το 2014, ούτε, πιθανώς και ποτέ, όσο ακολουθείται το τρέχον μακροοικονομικό μοντέλο, που θέλει να στηρίξει την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας στις ιδιωτικές (και ειδικά στις αποκρατικοποιήσεις, στις οποίες στηρίζει τις ελπίδες της η κυβέρνηση και οι οποίες αποκρατικοποιήσεις δεν θα επιτύχουν τίποτε το σοβαρό, διότι δεν πρόκειται να βρουν, μέσα στην παρούσα συγκυρία, σοβαρούς επενδυτές, που θα διακινδυνεύσουν μια σοβαρή επένδυση) και όχι στις δημόσιες επενδύσεις και όσο προσανατολίζεται στην αφαίρεση πόρων από την εγχώρια παραγωγή και την δέσμευσή τους, για την μελλοντική αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Από την εποχή του John Maynard Keynes γνωρίζουμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι ένα, εγγενώς, ασταθές σύστημα, γεγονός το οποίο οφείλεται στην ατελή χρηματοπιστωτική του λειτουργία, η οποία επιτείνει και δεν λύνει το κλασικό πρόβλημα της αδυναμίας του συστήματος να μετατρέψει τις αποταμιεύσεις σε επενδύσεις, όταν εκδηλωθεί μια ανισορροπία στην ενεργό συναθροιστική ζήτηση, που οδηγεί στην σύστοιχη πτώση της συνολικής κατανάλωσης, που ακολουθούν, ως απότοκα της ανισοκατανομής των εισοδημάτων και της τάσης των πλουσιώτερων στρωμάτων των κοινωνιών να μειώνουν την ροπή προς κατανάλωση, όσο ο πλούτος τους μεγαλώνει.

Έτσι, η όποια σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας και η ανάπτυξή της στην συνέχεια, δεν μπορεί να στηρίζεται σε λόγια, ή σε δογματικά σχήματα. Η ελληνική οικονομία έχει χάσει, από το 2008, γύρω στα 45 δισ. € και το 2013 προβλέπεται ότι θα χάσει και άλλα 10 δισ. €, με σαρωμένα όλα εκείνα τα μακροοικονομικά μεγέθη, σαν τις εξαγωγές και τον τουρισμό, που θα μπορούσαν, υπό άλλες συνθήκες, να τροφοδοτήσουν την αναπτυξιακή πορεία της χώρας.

Η ελληνική οικονομία, από το 2008, έχει κλείσει 800.000 θέσεις εργασίας, για να φθάσει τον αριθμό των ανέργων στα επίπεδα του 1.231.000 και το ποσοστό ανεργίας στο 25,7% (στοιχεία 9/2012), γεγονός το οποίο και στο επίπεδο της προσφοράς δεν βοηθά, αλλά και κατακρημνίζει τα επίπεδα της ζήτησης, βάζοντας την οικονομία, μέσα έναν διαρκή φαύλο κύκλο, από τον οποίο δεν μπορεί να βγει, διότι δεν υπάρχει κάποια άλλη εξωτερική δύναμη, η οποία να μπορέσει να ανατάξει την ιλιγγιώδη πτώση της εσωτερικής ζήτησης, ακριβώς επειδή η ευρωπαϊκή και η διεθνής οικονομία έχουν παύσει να βρίσκονται σε μια αδιάκοπη άνοδο, είναι η μεν πρώτη σε ύφεση και η δεύτερη σε μια παρατεταμένη αστάθεια, με πολλές ανταγωνίστριες χώρες οι οποίες στο επίπεδο της προσφοράς έχουν ανεξάντλητα πλεονεκτήματα, τα οποία δεν μπορούν να εξανεμισθούν, όσο η χώρα μας βρίσκεται να είναι έρμαια στον διεθνή ανταγωνισμό, χωρίς προστασία και με ένα νόμισμα - το ευρώ -, το οποίο, από μόνο του, ως σκληρό νόμισμα, που είναι, επιβαρύνει ,διαρκώς, την ανταγωνιστικότητά της, με αποτέλεσμα να χάνει την εσωτερική και τις εξωτερικές αγορές, ενώ, παράλληλα, οδηγείται σε διαρκή απώλεια συναλλάγματος, λόγω των υψηλών επιτοκίων δανεισμού και της χρεωκοπίας του ελληνικου δημοσίου, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι οι πλεονασματικές χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, αλλά και εκείνες που βρίσκονται εκτός ευρωζώνης, θεωρούνται ως ασφαλείς τόποι, για την διαφύλαξη των χρημάτων των υποψήφιων εσωτερικών επενδυτών, οι οποίοι, ραγδαία, απομακρύνονται επωφελούμενοι από την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων.

Το τι πρέπει να γίνει είναι γνωστό. Η συναθροιστική ζήτηση (επενδυτική και καταναλωτική) πρέπει να ενισχυθεί. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί από μόνη της. Όσο και να περιμένει η κοινωνία και η οικονομία, η ζήτηση δεν πρόκειται να αναπτυχθεί και να μειώσει την καλπάζουσα ανεργία, χωρίς δημόσιες δράσεις συγκεκριμένες και στοχευμένες. Και οι δράσεις αυτές πρέπει να είναι μαζικές και τεράστιες σε μέγεθος, προκειμένου να αναπληρωθούν οι δραματικές απώλειες, που ξεκίνησαν το 2008.


Ας δούμε από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που δημοσιεύτηκαν αυτόν τον μήνα (12/2012), τον σχηματισμό του ακαθάριστου παγίου κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία, σε τρέχουσες τιμές υπολογισμένες σε δισεκατομμύρια ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ, κατά την περίοδο 2000 - 2011 :


Έτος                  Αξία                     Ποσοστό % ΑΕΠ

2000                 31,778                  23,3
2001                 33,979                  23,2
2002                 34,937                  22,2
2003                 42,205                  24,5
2004                 41,697                  22,5
2005                 41,332                  21,4
2006                 51,419                  24,6
2007                 59,631                  26,7
2008                 52,607                  22,6
2009                 45,932                  19,8
2010                 39,185                  17,6
2011                 31,592                  15,1

(Για το 2012 υπολογίζεται ότι η αξία του ακαθάριστου παγίου κεφαλαίου θα φθάσει, περίπου, στα 20 δισ. € και θα αντιστοιχεί στο 11% του ΑΕΠ της χώρας)!


Με λίγα λόγια, η επενδυτική ζήτηση στην ελληνική οικονομία πηγαίνει, κατά διαόλου, ακριβώς επειδή έχει αποσυρθεί το κράτος από αυτή την δραστηριότητα. Οι ακαθάριστες επενδύσεις στο πάγιο κεφάλαιο έχουν, κατά πολύ, υποδιπλασιασθεί από το 2008 και φυσικά δεν προκύπτει από πουθενά το ποιός θα υποκαταστήσει το αποσυρθέν από αυτήν την ενασχόληση κράτος. Και τούτο διότι ουδείς πρόκειται να το υπακαταστήσει...

Θα μπορούσαν οι τράπεζες, ίσως; Με τις τράπεζες τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου καλύτερα, από ότι με τον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα. Αυτές, όπως είπα, πηγαίνουν για κρατικοποίηση, μέσω της ανακεφαλαιοποίησης. Τα κεφάλαια της ανακεφαλαιοποίησης πηγαίνουν για την στήριξη των καταθέσεων των τραπεζών και δεν θα χρησιμοποιηθούν σε νέες χορηγήσεις. Θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα, για την επιστροφή και την αύξηση των καταθέσεων, η οποία ίσως βοηθήσει στην ρευστότητα.

Στην πραγματικότητα δεν θα βοηθήσει, λόγω του κλίματος στην αγορά και λόγω της παρουσίας των επισφαλειών, που σχετίζονται με την αμφιβολία για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αλλά και με το ίδιο το ευρώ, ως σκληρό νόμισμα, το οποίο, όσο παραμένει - και θα παραμένει - σκληρό, θα υπονομεύει τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και θα καθιστά, διαρκώς, επισφαλή την σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, ακόμη και στα σημερινά και αυριανά χαμηλά επίπεδά της (δεδομένου ότι, για το 2013, υπολογίζεται νέα πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα φθάσει στα 178 δισ. €, λαμβανομένου υπόψη ότι το 2009 το ελληνικό ΑΕΠ έφθανε, περίπου, στα 230 δισ. € και φυσικά με μια τελείως διαφορετική εισοδηματική κατανομή και διάρθρωση και εντελώς, διαφορετικά επίπεδα ανεργίας).

Άλλωστε, η συμφωνία που έκανε, ακολουθώντας τα βήματα του Quisling, ο gauleiter των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας Γιάννης Στουρνάρας, ο μοιραίος εκπρόσωπος την τρόϊκας στην ελληνική κυβέρνηση, με τα αφεντικά του (στα οποία, άλλωστε και λογοδοτεί, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους άλλους υπουργούς, τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ακόμα και τον πρωθυπουργό) φορτώνει ένα βάρος χρηματοδότησης των αναγκών της, για τα επόμενα χρόνια, το οποίο αγγίζει τα 9 δισ. €, τα οποία θα καλυφθούν με έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου και τα οποία θα φορτωθούν στις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες θα δεσμεύσουν μεγάλα ποσά για την κάλυψη αυτών των αναγκών, λόγω του γεγονότος ότι οι δανειστές της χώρας δεν θέλησαν να χρηματοδοτήσουν αυτές τις ανάγκες, με αποτέλεσμα, το χρήμα αυτό να μην μπορεί να διοχετευθεί στον ιδιωτικό τομέα.

Αλλά τα πράγματα, για τον ιδιωτικό τομέα, θα εξελιχθούν ακόμη χειρότερα. Η τρόϊκα, για να συγκατανεύσει στην εκταμίευση της δόσης του Ιανουαρίου 2013, έχει θέσει, ως προαπαιτούμενο, το ηλεκτρονικό φακέλλωμα όλων των αποταμιευτών και των καταθέσεων, με σκοπό να προχωρήσει στην συνέχεια στην αυτόματη κατάσχεση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο, από, περίπου 2.300.000 μικροοφειλέτες, οι οποίοι χρωστούν, έως 3000,00 €. Αυτό που θέλει να προλάβει η τρόϊκα, είναι την εξασφάλιση μιας βάσης δεδομένων και την δημιουργία ενός μηχανισμού κατασχέσεων των καταθέσεων, από τους σχετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, έτσι ώστε να εισπράττονται, αυτόματα, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές, από τους μισθούς, τις συντάξεις και τα πάσης φύσεως εισοδήματα, τα οποία κατατίθεντα,ι σε αυτούς τους λογαριασμούς.

Αλλωστε, τα φορολογικά βάρη είναι τόσο μεγάλα, που, όπως είπα, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012, ξεπερνούσαν τα 9,3 δισ. € ενώ το 2013, με τις επιπρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις, το ποσόν  αυτό θα αυξηθεί στο έπακρο και γι' αυτό οι δανειστές θέλουν να εξασφαλίσουν την αυτόματη αποπληρωμή τους, αδιαφορώντας για την επιβίωση του πληθυσμού. Έτσι, το περίφημο "Μητρώο Καταθετών", που επιβάλλει η τρόϊκα των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, δεν θα χρησιμοποιηθεί, μόνον, για την φοροδιαφυγή, όπως διαφημίζουν οι κυβερνώντες, αλλά και για την αυτόματη κατάσχεση των οφειλομένων ποσών, προς το Δημόσιο, με απλές αποφάσεις των αρμόδιων εφόρων, τις οποίες θα εφαρμόζουν, αυτόματα, οι τράπεζες, οι οποίες θα βρίσκονται, υπό τον άμεσο έλεγχο των Επιτρόπων, που θα βάλουν οι δανειστές.

Άλλωστε, έτσι κι' αλλιώς, από τις, ήδη, υπάρχουσες ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις του Δημοσίου, που ανέρχονται στα 53 δισ. €, οι εισπράξιμες, μετά βίας, φθάνουν στα 10 δισ. €. Έτσι, στο τέλος του 2011, από τα 43,6 δισ. € των ληξιπρόθεσμων απαιτήσεων του Δημοσίου, τα 24,7 δισ. € αφορούν επισφαλείς χρεώστες, ενώ άλλα 8,5 δισ. € αφορούν χρεωκοπημένες επιχειρήσεις και ιδιώτες. Γύρω στα 3 δισ. € είναι οφειλές αφερέγγυων δημοσίων επιχειρήσεων και άλλα 7.4 δισ. € είναι χρέη που δεν προέρχονται από φόρους.

Με αυτό το κλίμα και με αυτές τις εκδηλωμένες προθέσεις, οι δανειστές, οι στουρνοσαμαράδες και η παρέα τους περιμένουν ... επιστροφή καταθέσεων και ... επενδύσεις!

Κούνια, που τους κούναγε!