Το χρέος αφανίζει το έθνος. (Η εξίσωση και η διαδικασία υλοποίησης της πρόβλεψης του Ανδρέα Παπανδρέου και η στρατηγική βλακεία της ελληνικής ελίτ).

Το αστείο είναι ότι το 1995 ο τελευταίος εκπρόσωπος της παλαιάς γενιάς της ελληνικής πολιτικής ελίτ, ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε προειδοποιήσει τους επίγονούς του, για την επικινδυνότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, εν όψει της σχεδιαζόμενης ένταξης της Ελλάδας στην επίσης σχεδιαζόμενη ευρωζώνη, με την περίφημη φράση του : "Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος". Ήξερε για ποιό πράγμα μιλούσε. Το ελληνικό δημόσιο χρέος, ανεξάρτητα από το όποιο μέγεθός του, είτε ήταν στο 50% του ΑΕΠ της χώρας, είτε στο 250% του ΑΕΠ, όσο ήταν, κατά βάση, δραχμικό, ήταν βιώσιμο. Μετατρεπόμενο, όμως, σε ευρώ, δηλαδή σε μια ξένη νομισματική μονάδα, επί της οποίας η χώρα ουδένα θα ασκούσε έλεγχο, το χρέος αυτό - ακόμα και αν έφθανε στα επίπεδα του 35%, ή του 40% του ΑΕΠ της χώρας - δεν θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί/αποπληρωθεί και σε μια περίοδο, έστω και μέτριας, διεθνούς ύφεσης, θα γινόταν θανάσιμος βρόγχος, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Δεν τον άκουσαν και έβαλαν την χώρα, κακήν - κακώς στην ευρωζώνη, κατά την περίοδο 1999 - 2002, με αποτέλεσμα τον τωρινό αργό και ασφυκτικό κύκλο θανάτου, στον οποίο έχει βρεθεί η ελληνική οικονομία, η οποία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση από την Αργεντινή της περιόδου 1998 - 2003.

Στο παρόν δημοσίευμα θα δούμε το πως και γιατί φθάσαμε, ως εδώ...



Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν είναι (μόνο, ούτε κυριότερα) πρόβλημα προσώπων.

Πρόκειται για καθολική αποτυχία (πολιτικής) ηγεσίας; Σίγουρα ναι. Αλλά όχι μόνον...

Η αποτυχία δεν εξαντλείται μόνον στην πολιτική ηγεσία του τόπου. Αφορά, πλήρως και εντελώς, το σύνολο της ελληνικής οικονομικής, κοινωνικής και (ιδιαίτατα) της πνευματικής ελίτ, της οποίας ελίτ οι στρατηγικές επιλογές της τελευταίας 15ετίας υπήρξαν καταστροφικές, για τον τόπο και τον πληθυσμό του.

Ειδικώτερα, μάλιστα, όσον αφορά το κοσμοπολίτικο και "ευρωπαϊστικό" τμήμα αυτής της ελίτ, πρέπει να πω ότι το κομμάτι αυτό της εντελώς ανίκανης και παταγωδώς αποτυχημένης ελληνικής ελίτ είναι, κυρίως, υπεύθυνο, για το γεγονός ότι, με την υλοποίηση της μνημειωδώς καταστροφικής στρατηγικής επιλογής, που οδήγησε την Ελλάδα στην ένταξή της στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη, ο ελληνικός πληθυσμός οδηγείται στην υπαγωγή του σε ένα καθεστώς μοντέρνας πεονίας, στην εξαθλίωση και στην πείνα, αποστερούμενος από τα βασικά αστικοδημοκρατικά του δικαιώματα και από τον πυρήνα όλων των στοιχείων που αφορούν την εθνική του κυριαρχία και το ουσιαστικό περιεχόμενο του δικαιώματός του για αυτοκυβέρνηση, όπως διακήρυξαν οι κύριοι Γιούνκερ και Σόϋμπλε, οι οποίοι, με τα λεγόμενά τους, περί απωλείας της εθνικής κυριαρχίας των Ελλήνων και όλων των πολιτών των χωρών που είναι υπεχρεωμένες, καταγράφουν το ωμό, πλην όμως, αληθές και απλούστατο γεγονός ότι οι κοινωνίες της ευρωζώνης - απομακρυνόμενες από τις αρχές και το περιεχόμενο της ποππεριανής Ανοικτής Κοινωνίας - οδηγούνται, σε μια εκμοντερνισμένη εκδοχή της προσολώνειας και προκλεισθένειας αθηναϊκής κοινωνίας, δηλαδή σε μία νέου τύπου αριστοκρατική ολιγαρχική διακυβέρνηση, που θα προσδιορίζεται από (και θα στηρίζεται ανοικτά και απροσχημάτιστα εις) την οικονομική δύναμη κάθε λαού και όχι φυσικά στην δύναμη της ψήφου του.

Αυτή είναι, άλλωστε και η ουσία των όσων διακυβεύονται, από την επέλαση του σύγχρονου νεο"φιλελεύθερου" μεταναζισμού, φορέας του οποίου είναι η γερμανική συντηρητική και - για μία ακόμη φορά στην Ιστορία - βαθιά αντιευρωπαϊκή ελίτ, η οποία χρησιμοποιεί τον νεοφιλελευθερισμό, ως ιδεολογικό όχημα έκφρασης και "εξορθολογισμένης" δικαιολόγησης των επιταγών του, επαρχιωτικής νοοτροπίας, γερμανικού εθνικισμού και ως ιδεολογικό μηχανισμό απόκρυψης και εξυπηρέτησης των στενών συμφερόντων της...

[Δείτε στο μπλογκ μου και το θέμα : "Η Ελλάδα ανήκει στους δανειστές της, στους ευρωγραφειοκράτες και στην γερμανική ελίτ, που λαμβάνουν όλες τις αποφάσεις.(Ο Βαγγέλης Βενιζέλος σε ρόλο καρπαζοεισπράκτορα)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/08/vag-venizelos-o-karpazoeispractoras.html ].

Πέραν, της απειρίας και της αμάθειας, που συνδυάζεται με την απληστία, η αλήθεια είναι ότι η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ διακρίθηκε και από μια άλλη ιδιότητα, η οποία την διαφοροποιεί από την αμέσως προηγουμένη προκάτοχό της :

Από την έλλειψη φιλοπατρίας, η οποία υπήρξε προϊόν ενός κοσμοπολιτισμού, ο οποίος αναδύθηκε στην ελληνική κοινωνία και έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, κατά την περίοδο που ακολούθησε την ένταξη της χώρας μας στην Ε.Ο.Κ. και ιδίως, μετά την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και την καλπάζουσα παγκοσμιοποίηση, που ακολούθησε κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, έως σήμερα.

Μέχρι την ύστερη εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου (τέλη 1995 - αρχές 1996), υπήρχε ένας τελευταίος φραγμός στην διαδικασία ένταξης της χώρας μας στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα του ανεξέλεγκτου χρηματοπιστωτικού τομέα. Με την έλευση της κυβέρνησης των "εκσυγχρονιστών" και των "ευρωπαϊστών" του Κώστα Σημίτη (οι οποίοι εξέφρασαν μια γενικότερη τάση στην ελληνική ελίτ και ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία και οι οποίοι στην πραγματικότητα, ούτε εκσυγχρονιστές υπήρξαν, αφού αυτό που πραγματικά εκσυγχρόνισαν ήταν τον ελληνικό κοτσαμπασισμό και τις διαδικασίες είσπραξης των μιζών, ούτε ευρωπαϊστές ήσαν, αφού ο "ευρωπαϊσμός" τους εξαντλήθηκε στον άκρατο και απερίσκεπτο φιλοευρωζωνισμό, τον οποίο επέδειξαν και εφάρμοσαν, ως στρατηγική επιλογή της χώρας, ενώ η ευρωζώνη δεν είναι τίποτε περισσότερο από την έμπρακτη αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας), αυτός ο φραγμός κατέρρευσε, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα σε μια υπόκωφη και σιωπηλή πορεία προς την καταστροφή, δηλαδή στην πάση θυσία ένταξή της στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη και στα σημερινά ολέθρια αποτελέσματα, που σηματοδοτούν την υπαγωγή του ελληνικού πληθυσμού σε ένα μοντέρνο καθεστώς πεονίας, στην εξαθλίωση και στην πείνα - εάν η παρούσα κατάσταση συνεχισθεί και εφ' όσον ο ελληνικός πληθυσμός υπομείνει την ένταξή του σε ένα τέτοιο καθεστώς ζόφου.

Για να είμαι σαφής πρέπει να πω ότι το παρόν πρόβλημα της χώρας δεν εξαντλείται - ούτε κυρίως οφείλεται -, όπως ευρέως διατυμπανίζεται και όπως, ίσως, μας παρηγορεί, στην φιλαργυρία της ελληνικής ελίτ. (Ούτε καν στην κλεψιά των πολιτικών). Και αυτό, όχι επειδή η διαφθορά είναι αδιάφορη, αλλά διότι δεν είναι το μέγεθός της, η αιτία των σημερινών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Η ελίτ του τόπου μας πάντοτε - εξ ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και πριν από αυτό - ήταν διεφθαρμένη και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει, όμως, μια διαφορά ανάμεσα στην σύγχρονη ελληνική ελίτ και στην προκάτοχό της. Και αυτή η διαφορά εντοπίζεται στην μειωμένη φιλοπατρία και στον αυξημένο κοσμοπολιτισμό της σύγχρονης ελίτ, σε σχέση με την ελίτ της αμέσως προηγούμενης γενεάς. Αυτή η μειωμένη φιλοπατρία, μάλιστα (η οποία, μέσα από τον κοσμοπολιτισμό και την πειρατική εκδοχή της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, ιδεολογικοποιήθηκε και σχηματοποιήθηκε στην πεποίθηση ότι η ένταξη της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς/ευρωζωνικούς θεσμούς την έβαζε σε έναν αυτόματο πιλότο προστασίας της από όποια ενδεχόμενη κρίση σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο), συνδυάστηκε και με την απειρία στην διακυβέρνηση του τόπου και οδήγησε σε εξελίξεις, οι οποίες υπήρξαν ακόμη χειρότερες από εκείνες που θα υπήρχαν, εάν η ελληνική ελίτ ήταν ικανή στα ζητήματα της τρέχουσας διακυβέρνησης της χώρας.

Η παλαιότερη ελίτ μπορεί να ήταν παμφάγα, αλλά ήταν πιο προσεκτική στις στρατηγικές της επιλογές και διεκατείχετο από πολύ περισσότερη φιλοπατρία, σε σχέση με τους τωρινούς επίγονούς της - έστω και μόνον, λόγω του φοβικού επαρχιωτισμού της, ή έστω και μόνον για λόγους λελογισμένου συμφέροντος, το οποίο προσδιορίζονταν από την πεποίθησή της ότι, προκειμένου να μπορεί να έχει ωφελήματα από το ελληνικό "μαγαζί", πρέπει αυτό το μαγαζί να υπάρχει και ότι πρέπει, σε αυτό το μαγαζί, η εντόπια ελίτ να έχει κάποιους στοιχειώδεις μηχανισμούς ελέγχου, προκειμένου αυτό να βγάζει έσοδα και κέρδη, ούτως ώστε να μπορεί να το διοικεί, επικερδώς.

(Βέβαια και η παλαιά ελίτ πήγε να κάνει μια "στραβή", με την Πράξη Προσχώρησης της Ελλάδας στην τότε Ε.Ο.Κ. τον Μάϊο του 1979, η οποία, λόγω της επιμονής και της βιασύνης του γέρου Κωνσταντίνου Καραμανλή - μια βιασύνη που ήταν δικαιολογημένη, αφού η Ελλάδα δεν είχε κανένα μηχανισμό για να μπορέσει να επιβάλει, έστω και κάποιες ελάχιστες από τις επιδιώξεις της και η διαπραγματευτική της θέση ήταν τραγικά αδύναμη, προσερχόμενη στο διαπραγματευτικό τραπέζι, έναντι των Ευρωπαίων, ως επαίτης - ήταν ετεροβαρής εις βάρος της χώρας μας, αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην συνέχεια, με την απειλή του veto και την παράλυση των θεσμικών διαδικασιών, καθώς και με την υποστήριξη των νεοεισελθόντων, τότε, Ισπανών, κατάφερε, το 1986, να θεσπιστούν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, τα οποία μετεξελίχθηκαν στα Προγράμματα Στήριξης των ευρωπαϊκών περιφερειών - τα περίφημα Πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ κλπ - και μετεξέλιξαν τον Κοινοτικό Προϋπολογισμό, από ένα αμελητέο μέγεθος, που ήταν μέχρι τότε, σε ένα σχετικά σημαντικό μέγεθος, αποκαθιστώντας έτσι τα πράγματα και καθιστώντας το ισοζύγιο εισροών και εκροών θετικό για την χώρα μας, κάτι που ουδέποτε συνέβη με την ευρωζώνη, συνυπολογιζομένου και του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο από κατά 85% δραχμικό, που ήταν πριν την ένταξη της χώρας μας, το 2002, στην ευρωζώνη, μετετράπη σε ένα χρέος υπολογισμένο πλέον σε ευρώ, δηλαδή ουσιαστικά σε ένα χρέος σε ξένο σκληρό νόμισμα, επί του οποίου νομίσματος ουδένα έλεγχο είχε το ελληνικό δημόσιο και το οποίο χρέος, διογκούμενο έφθασε στα επίπεδα των 345 δισ. €, δηλαδή σε επίπεδα της τάξης του 145% του ΑΕΠ της χώρας, καθιστάμενο, πλέον, αδύνατο να εξυπηρετηθεί/αποπληρωθεί από τις αυτοτελείς δυνάμεις της ελληνικής οικονομίας, μετατρεπόμενο από ένα εικονικό/λογιστικό χρέος, που ήταν πριν την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, σε ένα πραγματικό και απαιτητό χρέος).

Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας βρίσκεται, λοιπόν, στην τραγικά και εγκληματικά εσφαλμένη στρατηγική επιλογή της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που οδήγησε στην ένταξη της χώρας μας, χωρίς, μάλιστα, να πληροί ούτε ένα από τα κριτήρια, για την ένταξή της, στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη του σκληρού ευρώ και στην δεδομένη αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να προσαρμοσθεί σε αυτό το νόμισμα, χωρίς παράλληλα να δοθούν σε αυτήν οι απαραίτητες διασφαλιστικές αντισταθμίσεις, που θα την προστάτευαν από το γεγονός ότι εκχώρησε το δικαίωμά της, για κοπή νομίσματος και τον έλεγχό της στην Κεντρική της Τράπεζα, σε γραφειοκρατικούς θεσμούς, επί των οποίων ουδεμία επιρροή μπορούσε να ασκήσει, έχοντας, μάλιστα, παραιτηθεί από αυτήν, με αποτέλεσμα, η κοπή του χρήματος (μετά την κατάργηση της δραχμής, την υιοθέτηση του ευρώ από την χώρα μας, ως νομίσματός της και την υπαγωγή της Τράπεζας της Ελλάδος στην Ε.Κ.Τ.) και η νομισματική πολιτική της χώρας, καθώς και τώρα πλέον και η δημοσιονομική της πολιτική, να διαμορφώνονται από ανεξέλεγκτα ευρωζωνικά γραφειοκρατικά όργανα και από την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ - με την συνεπικουρία και της αντίστοιχης γαλλικής -, που κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες, στην Φραγκφούρτη, στο Βερολίνο και στο Παρίσι.

Αυτή την απίστευτη στρατηγική βλακεία του κοσμοπολίτικου/"ευρωπαϊστικού" τμήματος της βλαχομπαρόκ επαρχιωτικής ελληνικής ελίτ πληρώνει σήμερα ο τόπος και ο πληθυσμός του. Και θα συνεχίσει να την πληρώνει, για πολύν χρόνο ακόμα.  

Πραγματικά, λοιπόν, την κάτσαμε την βάρκα...

Ας δούμε περισσότερο αναλυτικά την κατάσταση με την διαδικασία δημιουργίας και της διατήρησης της βιωσιμότητας , ή της μη βιωσιμότητας ενός δημόσιου χρέους, για να γίνει, ακόμα περισσότερο κατανοητό το τεράστιο μέγεθος της στρατηγικής βλακείας, που διέπραξε η "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου, που οδήγησε τον πληθυσμό της χώρας στην παρούσα καταστροφή.

Βασικό στοιχείο της βιωσιμότητας, ή μη, ενός δημόσιου χρέους είναι το επιτόκιο δανεισμού του κράτους, καθώς επίσης ο ρυθμός της ονομαστικής ανάπτυξης της οικονομίας του (υπό την προϋπόθεση ότι αυτή η ανάπτυξη, που συμπεριλαμβάνει και τον πληθωρισμό ως μέγεθός της, συμβαδίζει με την αύξηση των φορολογικών και μη εσόδων) προκειμένου να υπολογισθεί το ποσοστό του πρωτογενούς πλεονάσματος (το οποίο προσδιορίζεται πριν από τους τόκους και τα χρεολύσια) στο οποίο πρέπει να ισορροπήσει μια χώρα, για να σταματήσει η αύξηση του χρέους της και για να αρχίσει και να συνεχιστεί η σταδιακή μείωσή του.

Έτσι η αφαίρεση του ποσοστού του επιτόκιου δανεισμού από το ποσοστό της ονομαστικής ανάπτυξης, ο πολλαπλασιασμός του ποσοστού που προκύπτει από την αφαίρεση με το ποσοστό του δημόσιου χρέους, ως προς το ΑΕΠ και η τελική διαίρεση του γινόμενου με το 100 (επιτόκιο δανεισμού – ονομαστική ανάπτυξη Χ ποσοστό δημόσιου χρέους ως προς το ΑΕΠ / 100) δίνει το ποσοστό που πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο πρέπει να επιτευχθεί για να είναι και να παραμένει το δημόσιο χρέος σε βιώσιμα επίπεδα. Αυτοί είναι οι συμβατικοί υπολογισμοί, που χρησιμοποιούν οι οικονομολόγοι, για να παρακολουθούν την βιωσιμότητα των δημοσίων χρεών.

Όμως, αυτοί οι υπολογισμοί είναι πολύ σχετικοί και μπορούν να γίνουν (και συνήθως είναι) παραπλανητικοί επειδή σημαντική παράμετρος στην βιωσιμότητα ενός χρέους είναι το νόμισμα στο οποίο είναι εκφρασμένο, αφού όταν είναι εκφρασμένο στο τοπικό νόμισμα της χώρας και εφ’ όσον αυτό το νόμισμα δεν συνδέεται με κάποιο ξένο σκληρό νόμισμα, τότε το δημόσιο χρέος της χώρας δεν δημιουργεί κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα, διότι η χώρα ασκώντας το κρατικό δικαίωμα εκτύπωσης χρήματος μπορεί και ελέγχει το δημόσιο χρέος της εξ ορισμού, αλλάζοντας κατά το δοκούν τις παραμέτρους της εξίσωσης. Εκτός εάν η χώρα έχει καταργήσει το τοπικό της νόμισμα και έχει ενταχθεί σε μια ζώνη με κοινό νόμισμα και δεν μπορεί (ή δεν τολμάει) να ελέγξει τους όρους έκδοσής του.

Αυτό, είναι που έπαθε η Ελλάδα, με την είσοδό της στην ευρωζώνη το 2002 και το οποίο την οδήγησε στην χρεωκοπία (η οποία είχε επέλθει, αφανώς από τότε) και στην παρούσα καταστροφή. Έτσι, εκχωρώντας και παραιτούμενη από το εκδοτικό της δικαίωμα επί του νομίσματος (seigniorage) κατέστησε αδύνατη την ομαλή αποπληρωμή του παλαιού δραχμικού της χρέους αφού αυτό μετετράπη σε ένα νόμισμα - το ευρώ - του οποίου την διαδικασία έκδοσης δεν ελέγχει. Κατ' αυτόν τον τρόπο η χώρα, λόγω της απίστευτης αυτής στρατηγικής βλακείας της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ κατέστησε τον εαυτό της απόλυτο όμηρο των παραμέτρων της εξίσωσης, που αφορά την βιωσιμότητα του εληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο ήταν ήδη θνησιγενές από την 1/1/2002, που η Ελλάδα εισήλθε στην ευρωζώνη και έχασε την νομισματική της κυριαρχία αντικαθιστώντας την μαλακή και ελεγχόμενη δραχμή, με το σκληρό και μη ελεγχόμενο ευρώ.

Αν κάνουμε κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς, γύρω από την βιωσιμότητα του χρέους του ελληνικού δημοσίου από το 2009 και μετά, αντιλαμβανόμαστε το αδιέξοδο, μέσα στο οποίο ενεπλάκη η χώρα λόγω της ένταξής της στην ευρωζώνη, της έλευσης της βαθιάς οικονομικής ύφεσης του 2008 και του κρισιακού επιπέδου των οικονομικών πολιτικών που ασκούνται από την τρόϊκα των τοκογλυφικών δανειστών.

 2009 : Σύνολο ΑΕΠ = 255,15 δισ. €. Ποσοστιαία μεταβολή ΑΕΠ = -3,3%. Δημόσιο Χρέος = 298,52 δισ. €. Ποσοστό Δημόσιου Χρέους, ως προς το ΑΕΠ = 116,99%.

2010 : Σύνολο ΑΕΠ = 246,23 δισ. €. Ποσοστιαία μεταβολή ΑΕΠ = -3,5%. Δημόσιο Χρέος = 356,79 δισ. €. Ποσοστό Δημόσιου Χρέους, ως προς το ΑΕΠ = 144,90%.

2011 : Σύνολο ΑΕΠ = 229,31 δισ. €. Ποσοστιαία μεταβολή ΑΕΠ = -6,9%. Δημόσιο Χρέος = 370,79 δισ. €. Ποσοστό Δημόσιου Χρέους, ως προς το ΑΕΠ = 161,70%.

2012 : Σύνολο ΑΕΠ = 213,48 δισ. €. Ποσοστιαία μεταβολή ΑΕΠ = -6,9%. Δημόσιο Χρέος = 334,00 δισ. €. Ποσοστό Δημόσιου Χρέους, ως προς το ΑΕΠ = 156,45%. (Για το 2012 τα στοιχεία είναι προσωρινά και αφορούν τον Ιούλιο του 2012, μετά το τραγελαφικό PSI του περασμένου Μαρτίου, οπότε το ελληνικό δημόσιο χρέος από τα 370,79 δισ. € του 2011, μειώθηκε στα 280 δισ. €, για να εκτοξευθεί στα 334 δισ. €, αποδεικνύοντας το πλήρες αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία, λόγω της τεράστιας επιβάρυνσης που έχει προκληθεί από το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος ουδεμία ελπίδα έχει για να καταστεί διαχειρίσιμο).

 Το γιατί το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο προκύπτει από την ίδια την λογική παραμετροποίηση της εξίσωσης, που δείχνει την βιωσιμότητα των δημοσίων χρεών, αφού όταν μία χώρα έχει εισέλθει σε  σε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης και το χρέος της αυξάνει λόγω της ύπαρξης κάποιου, έστω και ελάχιστου, θετικού επιτοκίου, τότε το χρέος αυτό δεν μπορεί να ελεγχθεί, με αποτέλεσμα η πολιτική του συνεχούς περιορισμού των κρατικών δαπανών, που γίνεται, προκειμένου να ελεγχθεί το χρέος, να καταβαραθρώνει την ανάπυξη και να οδηγεί την χώρα στην πλήρη χρεωκοπία. Και ναι μεν το χρέος αυτό μπορεί να αρχίσει να αποπληρώνεται, ύστερα από την επίτευξη κάποιων πρωτογενών πλεονασμάτων στους ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς, αλλά αυτό θα γίνει με την απότομη και άνευ προηγουμένου, πτώση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού και χωρίς αυτή η εξέλιξη να σημαίνει ότι έτσι το χρέος θα τεθεί, υπό έλεγχο. Και αυτό θα συμβεί διότι η διαρκής διόγκωσή του, μέσα απο την επιτοκιακή/ανατοκιστική και λοιπή επιβάρυνσή του, θα το συντηρεί σε υψηλά επίπεδα, θέτοντας τον πληθυσμό, υπό το καθεστώς μιας μοντέρνας πεονίας, εντός του οποίου ο πληθυσμός θα εργάζεται σε μόνιμη βάση για την αποπληρωμή αυτού του καθαρά τοκογλυφικού χρέους. 

Σε παραπλήσια κατάσταση με αυτήν την Ελλάδας βρίσκεται και η Ισπανία και από κοντά ακολουθεί και η Γαλλία. Η Ισπανία, παρά το σχετικά χαμηλό δημόσιο χρέος της, το οποίο είναι ποσοστιαία μικρότερο από αυτό της Γερμανίας (περί το 70% του ΑΕΠ, ενώ το γερμανικό βρίσκεται στο 83% του ΑΕΠ της χώρας), με δεδομένη την αρνητική ανάπτυξη, εξ αιτίας της φούσκας των ακινήτων και της ουσιαστικής χρεωκοπίας του τραπεζικού της τομέα, η οποία σιγά-σιγά και με ολοένα και επιταχυνόμενους ρυθμούς αποκαλύπτεται, αλλά πλέον και λόγω των περιοριστικών πολιτικών που της επιβάλλονται από την ευρωζώνη και ειδικά την Ε.Κ.Τ., οδηγείται στην χρεωκοπία. Και για να είμαι ακριβής, έχει, ήδη, ουσιαστικά, χρεωκοπήσει, αφού η ευρωζώνη, όντας μια νομισματική ένωση, δεν ολοκληρώνεται με μια δημοσιονομική ένωση, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεωκοπία των κρατών-μελών της. Και δεν ολοκληρώνεται με μια δημοσιονομική ένωση, διότι για να γίνει κάτι τέτοιο η νομισματική ένωση πρέπει να μετασχηματισθεί, να μεταλλαχθεί και να αντικατασταθεί από μια ομοσπονδιακή πολιτική ένωση. Και όσο δεν γίνεται κάτι τέτοιο, τόσο οι χώρες της ευρωζώνης θα οδηγούνται στην χρεωκοπία.

Αντ' αυτού, έχει επιλεγεί να ακολουθηθεί μια πολιτική συντονισμού των δημοσιονομικών πολιτικών καθοδηγούμενη από την Comission και την Ε.Κ.Τ. (υπό την αυστηρή καθοδήγηση του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού), η οποία μεταχειρίζεται τα κλασσικά εργαλεία για τον έλεγχο του χρέους, που, λίγο-πολύ, εξαντλούνται στον ασφυκτικό έλεγχο των δημόσιων ελλειμμάτων των χωρών της ευρωζώνης και τα οποία οδηγούν τις οικονομίες των χωρών στον στραγγαλισμό.

Εργαλείο για τον έλεγχο του χρέος σε αυτές τις περιπτώσεις καθίσταται ο χειρισμός των ελλειμμάτων των κρατικών προϋπολογισμών. Και η χρήση αυτού του εργαλείου από την κυβέρνηση του βλακός ΓΑΠ ήταν που οδήγησε στην παρούσα καταστροφή, με την εκτροπή που πήρε η συζήτηση, γύρω από το μέγεθος του ελλείμματος και την ανάδειξη του ελληνικού δημόσιου χρέους, ως μη βιώσιμου.

Κατ' αρχήν, οι έννοιες του δημόσιου ελλείμματος και του δημοσίου χρέους είναι αλληλένδετες, αφού το μεν δημόσιο έλλειμμα ορίζεται ως η διαφορά εσόδων και δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού (και του κράτους ευρύτερα), ενώ το δημόσιο χρέος είναι τα συσσωρευμένα ελλείμματα των ετών που προηγήθηκαν. Έτσι το δημόσιο έλλειμμα μπορεί να οριστεί ως η διαφορά του παρόντος χρέους της τρέχουσας χρονιάς, από το χρέος της προηγούμενης χρονιάς (Δημόσιο έλλειμμα = τρέχον δημόσιο χρέος - δημόσιο χρέος παρελθόντος έτους, ή π.χ. ΔΕ2012 = ΔΧ2012 - ΔΧ2011, όπου ΔΕ2012 το δημόσιο έλλειμμα του 2012, ΔΧ2012 το δημόσιο χρέος του 2012 και ΔΧ2011 το δημόσιο χρέος του 2011). Η εξίσωση αυτή που καταγράφει την πορεία του δημόσιου ελλείμματος, απεικονίζει την ποσότητα των χρημάτων που χρειάζεται ο κρατικός προϋπολογισμός για να καλυφθεί εκείνο το μέρος των δαπανών οι οποίες δεν μπορούν να πληρωθούν από τα πάσης φύσεως φορολογικά έσοδα και το οποίο θα καλυφθεί είτε με δανεισμό, είτε με την άσκηση του εκτυπωτικού δικαιώματος του κράτους (seigniorage), το οποίο, επί δραχμής, ανήρχετο στα επίπεδα του 10%, περίπου των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού και καταγραφόταν στο κονδύλι των μη πιστωτικών, ή των λοιπών εσόδων.

Βέβαια η διαδικασία καταγραφής εσόδων και δαπανών για τον προσδιορισμό και την απεικόνιση του ελλείμματος επιδέχεται πολλούς διαφορετικούς χειρισμούς, που ξεφεύγουν από την απλή/απλουστευτική διατύπωση της εξίσωσης που περιγράγηκε παραπάνω. Στις διάφορες χώρες η εξίσωση αλλάζει με την εισαγωγή του ρυθμιστικού κονδυλίου του μεγέθους σφάλματος, ή ρύθμισης αποθεμάτων ροής, όπως είναι γνωστό στις διάφορες στατιστικές και οικονομικές υπηρεσίες και στο οποίο υπολογίζονται διάφορα μεγέθη τα οποία δεν συμπεριλαμβάνονται στον υπολογισμό των μεγεθών των ελλειμμάτων της απλής εξίσωσης που παρουσίασα, αλλά αποτελούν στοιχεία του κονδυλίου ρύθμισης αποθεμάτων ροής (ΑΡ, ή Stock Flow Adjustment SFA), το οποίο χρησιμοποιείται για να μπορούν τα κράτη να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν το έλλειμμά τους. Έτσι η εξίσωση του δημόσιου ελλείμματος πολυπλοκοποιείται και μετασχηματίζεται, ως εξής : ΔΕ2012 = ΔΧ2012 - ΔΧ2011 + ΑΡ2012.

Μέσα στο κονδύλι ΑΡ δεν είναι αποσαφηνισμένο πλήρως το τι υπολογίζεται. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι οι χειρισμοί που έγιναν στην περίπτωση της Ελλάδας το 2010, από μεριάς της Comission και του ΔΝΤ, μέσω και του υπαλλήλου του ΔΝΤ Ανδρέα Γεωργίου, που τον έφεραν εδώ και τον έκαναν, ελέω ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου, πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, μεταχειριζόμενοι την χώρα ως ένα πειραματόζωο, κατάφεραν, για το 2009, ένα πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα της τάξης του 3,9% του ΑΕΠ να το φουσκώσουν στα επίπεδα ενός γενικού δημόσιου ελλείμματος της τάξης του 15,6% και να καταστήσουν την χώρα αναξιόχρεη και να την οδηγήσουν στην ανοικτή χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, αφού οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές της έκοψαν την χρηματοδότηση. Και αυτή την διόγκωση του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος του έτους 2009 την κατάφεραν, μεταφέροντας, περίπου, όλα τα μεγέθη που υπεισέρχονταν στο ρυθμιστικό κονδύλι ΑΡ στο μέγεθος του τρέχοντος ελλείμματος του 2009, κάτι που για καμμία άλλη χώρα δεν έγινε, ούτε και οι πρακτικές της Comission και της Eurostat προέβλεπαν, ή προβλέπουν να γίνει.

Και φυσικά, αυτή η καταστροφική απεικόνιση των μεγεθών του ελλείμματος (που συνεχίζεται κατά το δοκούν και σε έναν σημαντικό βαθμό, κατ' αντίστροφη φορά, τώρα) δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την αποικιοποίηση της χώρας και χωρίς την τοποθέτησή της κάτω από ένα κατοχικό καθεστώς πεονίας, που την καθιστά, αυτήν και τον πληθυσμό της, ένα υποχείριο των τοκογλυφικών δανειστών της. Και γι' αυτήν την αποικιοποίηση και το συναφές καθεστώς της μοντέρνας δουλείας, που έχει επιβληθεί, υπεύθυνη είναι η ψοφοδεής και προδοτική εντόπια ελίτ, με πρώτη και χειρότερη την εντόπια πολιτική τάξη της χώρας.

Το πρόβλημα με όλους αυτούς είναι ότι παρά το γεγονός ότι οδηγούν την χώρα στην καταστροφή, εξακολουθούν, πεισματικά να εμμένουν στο αδιέξοδο λάθος, με επιμονή αντίστοιχη με αυτήν που επιδεικνύουν οι φανατικοί νεοφώτιστοι διάφορων ιδεολογιών και θρησκειών. Μια επιμονή η οποία συνδυάζεται και με ακραίες προσωπικές συμφεροντολογικές συμπεριφορές, την εξυπηρέτηση διάφορων επιχειρηματικών και άλλων συμφερόντων και την σωτηρία του ευρώ και της ζώνης του. Και όλα αυτά σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού ο οποίος οδηγείται σε μια ουσιαστική γενοκτονία, η οποία πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί. Αλλά, για να γίνει αυτό, όσο περνάει ο καιρός, καθίσταται απαραίτητη η σύλληψη και την καταδίκη του διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού, που οδηγεί την χώρα στην καταστροφή. Φυσικά και με δεδομένο ότι η χώρα τελεί, υπό ουσιαστική Κατοχή, η τιμωρία δεν μπορεί να σταματήσει στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Πρέπει να αγγίξει και εκείνους που έχουν θέσει την χώρα και τον πληθυσμό της σε αυτό το καθεστώς της μοντέρνας πεονίας, δηλαδή τους γραφειοκράτες της τρόϊκας και τα αφεντικά τους στην Comission, στην Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ.

Δείτε στο μπλογκ μου, ενδεικτικά, ανάμεσα στα άλλα και τα  θέματα : «Η ένταξη στην ευρωζώνη, το ελληνικό δημόσιο χρέος και η πνευματική οκνηρία του Κώστα Σημίτη, που οδήγησε την χώρα στην πορεία προς την εξαθλίωση. (Μια απάντηση στις ανοησίες του Παναγή Γαλιατσάτου)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/06/kostas-simitis-kai-panagis-galistsatos.html και «Το ελληνικό δημόσιο χρέος και τα σαθρά θεμέλια των ευρωπαϊκών τραπεζών, που οδεύουν προς επανακεφαλαιοποίηση υπό δημόσιο έλεγχο» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/07/epanakefalaiopoiisi-eurotrapezon.html και «Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους : Από το σύνολο των 345 δισ. €, τα 293 δισ. €, έως 310 δισ. € είναι πανωτόκια, ενώ το ποσόν που πραγματικά εισπράχθηκε φθάνει τα 35 δισ. €, έως 52 δισ. €» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/06/345-293-310-35-52.html .

(Το παρόν κείμενο στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό και σε παρεμβάσεις μου, που έγιναν εδώ και πολύ καιρό - πριν 14 σχεδόν μήνες, στις 14 και 18 Αυγούστου του 2011 - και που περιέχονται σε δημόσια συζήτηση στο "FREEFORUMS", με τίτλο "Παπανδρέου και Σαμαράς. Συνένοχοι Προδότες!!!" http://www.freeforum-gr.net/index.php?topic=11478.0 , όπου και μπορείτε να παρακολουθήσετε όλο τον σχετικό διάλογο).