Η μπατιροτραπεζοκρατία και ο ΓΑΠ χρεωκοπούν ανεξέλεγκτα τον ελληνικό πληθυσμό. (Ελλάδα και Γερμανία : Φοβάται ο Γιάννης το θεριό, αλλά και το θεριό τον Γιάννη - αρκεί ο Γιάννης να μάθει ότι τον φοβάται και το θεριό...)

Ο ΓΑΠ και θάλασσα τα έκανε και την χώρα οδηγεί στην εξαθλίωση και αμετανόητος είναι, δίνοντας γην και ύδωρ στους δανειστές της χώρας, υπερασπιζόμενος την καταστροφική στρατηγική επιλογή του "ευρωπαϊστικού"/κοσμοπολίτικου τμήματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που συγκεκριμενοποιήθηκε στην, διαλυτική για τον τόπο, ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Έτσι, με δεδομένο το αφελές, έως βλακώδες, παγκοσμιοποιητικό του πιστεύω και όντας και ο ίδιος ένας παγκοσμιοποιημένος/κοσμοπολίτης, με ασθενείς εθνικές ρίζες και μειωμένο πατριωτισμό, κατέστη υποχείριο της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και παίγνιο στα χέρια του παρόντος γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, ο οποίος τον θεωρεί ακίνδυνο για την ευρωζώνη, που οι Μέρκελ - Σόϋμπλε - Άκερμαν σχεδιάζουν και η οποία, όντας η προσωποποίηση της τραγικής και παταγώδους αποτυχίας της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, είναι καταστροφική για τους πληθυσμούς της και τους παραγωγικούς συντελεστές της πραγματικής οικονομίας. Στα σχέδια αυτά η γερμανική ελίτ τον θεωρεί όργανό της και τον μεταχειρίζεται κατά το δοκούν. Για τους λόγους αυτούς και επειδή η συμπεριφορά και τα έργα του αφελούς και ανίκανου πρωτότοκου υιού του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου έχουν αγγίξει τα όρια της εσχάτης προδοσίας, η άμεση απομάκρυνσή του από την εξουσία αποτελεί αδήριτη ανάγκη και απαραίτητος - αν και όχι ικανός - όρος για την σωτηρία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας...






Καθώς η διαδικασία προλεταριοποίησης και φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού αρχίζει πλέον να αγγίζει, επί του πραγματικού, την ελληνική κοινωνία και να οδηγείται στην υλοποίηση των στόχων της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ και των πολιτικών της θεραπαινίδων, ενθυμήθηκα το παρακάτω κείμενο, το οποίο είναι σχετικά παλαιό, αφού συντάχθηκε στις 5 και στις 6 Φεβρουαρίου του 2011, αλλά απεικονίζει, πλήρως, τις προθέσεις, τους σκοπούς, τους στόχους και τις διαθέσεις του μοιραίου διεκπεραιωτή των εντολών των μοντέρνων μεταναζιστών κατακτητών της χώρας ΓΑΠ, ο οποίος λειτουργεί ως κατοχικός πρωθυπουργός και πειθήνιο όργανό τους.

Η παρούσα δραματική εξέλιξη - η οποία οδηγεί στην ουσιαστική κατάρρευση την κυβέρνηση των κατοχικών ανδρεικέλων, η οποία, όμως, διατηρείται ζωντανή, με ενέσεις, επειδή η γερμανική ελίτ έχει καταλήξει στην άποψη ότι μόνον ο ΓΑΠ είναι χρήσιμος γι΄ αυτήν και το ευρώ, που αυτή επιδιώκει να διατηρήσει ως έχει, για το οποίο ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν αποτελεί κίνδυνο, αφού οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει και οι ετεροβαρείς, για τον τόπο και τον πληθυσμό του, συμφωνίες, που έχει υπογράψει, τον καθιστούν δέσμιο και υποταγμένο στις θελήσεις των δανειστών της Ελλάδας και των εκπροσώπων τους και φυσικά στην γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ -, με την απαίτηση του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού και του Ευρωπαίου κεντροτραπεζίτη Ζαν-Κλωντ Τρισέ, για αλληλοδιάδοχα μέτρα σαρωτικής λιτότητας και ουσιαστικής διάλυσης του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από έναν κρίκο ακόμα στην ατέλειωτη αλυσίδα σαρωτικών και καταβαραθρωτικών μέτρων, τα οποία οδηγούν την Ελλάδα στον όλεθρο και τον πληθυσμό της στην εξαθλίωση και την πείνα, για χάρη της στήριξης του αποσαρθρωμένου και υπό κατάρευση ευρωπαϊκού μπατιροτραπεζοκρατικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, η ουσιαστική πτώχευση του οποίου πρέπει να αποκρυβεί και για χάρη του οποίου, πρέπει η πραγματική ελληνική οικονομία και κοινωνία να συντριβούν.


Φυσικά, αυτή η διαδικασία συντριβής δεν αφορά μόνον την ελληνική οικονομία και κοινωνία, αλλά και όλες τις λοιπές οικονομίες και κοινωνίες της ευρωζώνης, που έχουν σειρά και οι οποίες - κάποιες από αυτές, ήτοι Ιρλανδία και Πορτογαλία - έχουν ήδη οδηγηθεί στο κρεββάτι του Προκρούστη, ενώ έπονται και εκείνες που βρίσκονται στον προθάλαμο (Και βρίσκονται όλες στον προθάλαμο). Όλα τα άλλα, που έχουν να κάνουν με τους ισχυρισμούς των ευρωζωνιτών γραφειοκρατών, ότι τα προγράμματα των Μνημονίων, για την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, πάνε καλά είναι ανοησίες, ή αποτελούν προπαγάνδα του υποτακτικού πολιτικού, δημοσιογραφικού και οικονομολογικού υπαλληλικού προσωπικού της μπατιροτραπεζοκρατίας, ενός προσωπικού, το οποίο γνωρίζει πολύ καλά το ποιός είναι το αφεντικό.


Τα προγράμματα αυτά μπορούν να πάνε όσο καλά επιθυμούν οι συντάκτες τους, αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Όποια χώρα της ευρωζώνης, εισέλθει στην "μαύρη τρύπα" και στην παγίδα των δανείων από το EFSF και των μέτρων λιτότητας, που αυτό το γεγονός συνεπάγεται, εγκλωβίζεται σε αυτόν τον φαύλο κύκλο και δεν υπάρχει περίπτωση να βγει από αυτόν.


Το κείμενο, που αναδημοσιεύω εδώ, έχει περιγράψει αυτή την διαδικασία φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού και τα πλήρη αδιέξοδα του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο, αν αφεθεί ανεξέλεκτο, όπως τώρα, θα καταστήσει αυτήν την διαδικασία αέναη και θα αποδιαρθρώσει την οικονομία των πραγματικών παραγωγικών συντελεστών, προς όφελος της εικονικής οικονομίας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Πρώτο και κύριο θύμα της μπατιροτραπεζοκρατίας, φυσικά, θα είναι οι καταθέσεις των αποταμιευτών, οι οποίες αποτελούν βάρος, για την σύγχρονη μπατιροτραπεζοκρατία, αφού γι' αυτήν αποτελούν χρέος προς τους καταθέτες, σε αντίθεση με τα δάνειά της, τα οποία αποτελούν γι' αυτήν περιουσιακό στοιχείο - παρά το γεγονός ότι τα δάνεια αυτά είναι, στην μεγίστη τους πλειοψηφία, θαλασσοδάνεια και αδύνατο να εισπραχθούν.

Αυτός, άλλωστε, είναι ο λόγος, για τον οποίον αρνούνται την παραμικρή αναδιάρθρωση χρεών, ή και όταν εισέρχονται σε μια τέτοια διαδικασία αποδοχής κάποιας αναδιάρθρωσης, αυτή είναι μίζερη και αναποτελεσματική, όπως συμβαίνει με το ελληνικό PSI (Private Sector Involvement), από τις διαβουλεύσεις του οποίου δεν φαίνεται φως.

Στην παρούσα φάση αυτό που παίζεται, τώρα, είναι η απαίτηση των μπατιρημένων δανειστών του ελληνικού δημοσίου τα νέα ομόλογα, με τα οποία θα αντικαταστήσουν τα παλαιά, να υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο και όχι στο ελληνικό δίκαιο, όπως συμβαίνει τώρα. Απαιτούν, δηλαδή, ρυθμίσεις ίδιες με εκείνες που επέβαλαν στον μοιραίο ΓΑΠ οι "εταίροι" και εκπρόσωποι των προηγούμενων δανειστών (που είναι οι ίδιοι με τους τωρινούς, που διαπραγματεύονται την αναδιάρθρωση των ομολόγων), στο Μνημόνιο της ντροπής του Μαΐου του 2010. Η κυβέρνηση του ΓΑΠ έχει αποδεχθεί την ρύθμιση αυτή, αλλά, μέχρι τώρα δεν την έχει υπογράψει. Επειδή η υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας επίκειται, αποτελεί άμεση ανάγκη η απομάκρυνση του μοιραίου ΓΑΠ από την εξουσία, για να αποφευχθεί, έστω και προσωρινά, μια τέτοια πράξη, η οποία θα είναι μια πράξη εσχάτης προδοσίας.

Πάντως και αν κάποια στιγμή φανεί φως από τις διαβουλεύσεις, όποια αναδιάρθρωση συμφωνηθεί, αυτή μπορεί να είναι ακριβότερη από το τωρινό χρέος του ελληνικού δημοσίου, ή θα είναι τόσο αναιπαίσθητη και μικρή, που θα είναι αναποτελεσματική, αφού, για να είναι αποτελεσματική μια αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο τώρα πρέπει να είναι μεγαλύτερο από τα 370 δισ. €, θα πρέπει να φθάσει σε ένα κούρεμα της τάξης, έως και 90% (και παραπάνω) του συνολικού του ύψους. Και αυτός ο λόγος είναι ένας, ακόμα, πρόσθετος λόγος, για την απομάκρυνση του ΓΑΠ από την εξουσία.

Όλο το παιχνίδι, με τους εκβιασμούς σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού έχει σχεδιασθεί, γύρω από τον καμβά της χορήγησης της εκάστοτε δόσης των δανείων του Μνημονίου και του τωρινού και αυτού που θα προκύψει από την συμφωνία της 21/7/2011. Η ευρωγραφειοκρατία και η γερμανική πολιτική και χρηματοπιστωτική ελίτ απειλούν με την μη χορήγηση της δόσης - παλαιότερα της 4ης, ή της 5ης δόσης, τώρα της 6ης δόσης του δανείου του Μνημονίου του Μαΐου του 2010, αργότερα των επόμενων -, για να οδηγούν την χώρα και τον πληθυσμό της σε μια ολοένα αυξανόμενη λιτότητα και βαθύτερη ύφεση.

Φυσικά, η μόνη απάντηση που θα έπρεπε να τους δώσει η χώρα μας είναι η άρνηση είσπραξης της 6ης δόσης, καθώς και των επόμενων. Και τούτο διότι, όπως έχω γράψει, επανειλημμένα, οι δόσεις αυτές δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να βουλιάζουν την χώρα σε βουνά χρεών, τα οποία δεν μπορούν να αποπληρωθούν, να οδηγούν την οικονομία σε μια διαρκή ύφεση και τον πληθυσμό της στην διαρκή λιτότητα, στην εξαθλίωση και στην πείνα. Η άρνηση της λήψης των δόσεων των δανείων του Μνημονίου θα σπάσει τον φαύλο κύκλο της διόγκωσης των χρεών της χώρας και θα θέσει την ευρωζωνη και την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, προ των ευθυνών τους, αναγκάζοντάς τες να προβούν στην άμεση - και όχι στην έμμεση μέσω Ελλάδας - διάσωση της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας, ή στην άρνηση διάσωσής της (αυτό το τελευταίο είναι απίθανο).


Φυσικά, αυτή η τακτική θα απαιτήσει από την ελληνική πολιτικοικονομική ελίτ την κατάστρωση σχεδίου για την στρατηγική εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, μια στρατηγική, η οποία δεν είναι ανάγκη να είναι άμεση, όπως επιδιώκει, για τους δικούς του λόγους, ένα τμήμα της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, το οποίο φαίνεται ότι εκφράζεται από τον αντικαγγελάριο και υπουργό Οικονομίας της Γερμανίας Φίλιπ Ρέσλερ. Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη μπορεί να είναι αργή και να καταστεί μηχανισμός και όπλο διαπραγμάτευσης, με την γερμανική ελίτ, αρκεί να μην είναι μπλόφα και να αποτελεί μια πραγματική και υλοποιήσιμη απειλή, την πρόθεση υλοποίησης της οποίας θα γνωρίζουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Αυτός ο στρατηγικός και τακτικός σχεδιασμός με τον ΓΑΠ, δεν μπορεί να γίνει. Και η ψοφοδεής ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ δεν έχει την τόλμη να προβεί σε αυτόν, αλλά η ανάγκη και η πίεση του πληθυσμού, μέσα σε ένα βάθος χρόνου, μπορεί να οδηγήσει την ελίτ αυτή να βρει και τους ανθρώπους και τους τρόπους, για να προχωρήσει σε έναν τέτοιο σχεδιασμό.

Το πρόβλημα στην παρούσα φάση δεν είναι απλά το τι θα κάνει η Ελλάδα με την ευρωζώνη. Αν η Ελλάδα βγει από την ευρωζώνη, η τελευταία θα παύσει σίγουρα να υπάρχει. Το πρόβλημα είναι το τι θα κάνει η Γερμανία με την ευρωζώνη. Και το τι θα κάνει η Γερμανία με την ευρωζώνη δεν είναι δεδομένο. Πολύ πιθανόν είναι η γερμανική ελίτ (το τμήμα της εκείνο το οποίο εκφράζει ο Ρέσλερ - και στο οποίο υποτίθεται ότι αντιτίθενται οι Μέρκελ και Σόϋμπλε -) να επιδιώκει, ή να μην αποκλείει και να θεωρεί ως ρεαλιστικό ενδεχόμενο, την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη.

Αλλά κάτι τέτοιο φαίνεται ότι δεν της επιτρέπεται. Φαίνεται ότι της είναι απαγορευμένο. Και δεν της επιτρέπεται η αυτόβουλη έξοδος από την ευρωζώνη, από τις δυτικές δυνάμεις, οι οποίες την νίκησαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και της επέτρεψαν να ενσωματώσει την πρώην Ανατολική Γερμανία, μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" στην Ανατολική Ευρώπη, επιβάλλοντάς της την ενσωμάτωσή της στην σχεδιαζόμενη, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ευρωζώνη, προκειμένου να την φορτώσουν με βάρη, τα οποία θα της ήσαν μεγάλα και προκειμένου να την εντάξουν, αφαιρώντας της το τοπικό της νόμισμα (το μάρκο), μέσα σε ένα ενεργό οικονομικό και πολιτικό ευρωπαϊκό σύνολο, το οποίο θα καθιστούσε μετριασμένο και υπό έλεγχο τον γερμανικό πολιτικό και οικονομικό δυναμισμό. (Ποιός δεν θυμάται τα φοβερά ξεσπάσματα της Μάργκαρετ Θάτσερ στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν στα διάφορα δυτικά fora φώναζε με πείσμα και οργή την περίφημη φράση ότι "η ενοποίηση της Γερμανίας είναι αδιανόητη";). Οι Η.ΠΑ., κατά πρώτο λόγο, όπως και η Βρετανία και  η Γαλλία, δεν θα επιτρέψουν την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη και θα εγείρουν θέμα που θα αφορά την ενότητα της χώρας, ή θα εγείρουν κάποιες σημαντικές απαιτήσεις και θα ζητήσουν σημαντικά αντισταθμίσματα, προκειμένου να αποδεχθούν - αν αποδεχθούν - μια τέτοια γερμανική κίνηση.

Βέβαια, από την εποχή της γερμανικής ενοποίησης έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια και οι όποιες αντιρρήσεις και οι όποιες απαγορεύσεις των νικητών της Γερμανίας θα πρέπει να επιβεβαιωθεί ότι αντέχουν μέσα στον χρόνο. Η παρουσία του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Timothy Geithner στο πρόσφατο Eurogroup στο Βρότσλαβ της Πολωνίας (μια ενέργεια πρωτοφανής) δείχνει ότι το αμερικανικό ενδιαφέρον για τις γερμανικές κινήσεις στον ευρωπαϊκό χώρο παραμένει αμείωτο. Και φυσικά δείχνει ότι οι κινήσεις αυτές τελούν υπό στενή παρακολούθηση και επιτήρηση. Ούτε και είναι τυχαία η οξεία αντιπαράθεση των Μέρκελ και Σόϋμπλε, με τον Ρέσλερ, εν όψει και ύστερα από το Eurogrour στην Πολωνία, για το ζήτημα της ελληνικής χρεωκοπίας, που έθεσε ο Ρέσλερ, η υλοποίηση του οποίου ζητήματος, ουσιαστικά, έθετε την Ελλάδα, εκτός ευρωζώνης, ανοίγοντας, δι' αυτής της εξόδου και την πόρτα, για την γερμανική έξοδο από την ευρωζώνη.

Αυτή η γερμανική έξοδος από την ευρωζώνη, όμως, δεν είναι επιθυμητή από τις Η.Π.Α., ούτε και από τους άλλους νικητές της Γερμανίας. Σε αυτό το μεγάλο στρατηγικό παιχνίδι, μέσα από το οποίο, η Γερμανία (ένα σημαντικό κομμάτι της ελίτ της) θέλει να απεγκλωβιστεί από την ευρωζώνη, η Ελλάδα χρησιμοποιείται, ως άλλοθι και ως αφορμή. Αυτό της δίνει και την σχετική δύναμη για να χαράξει στρατηγική και τακτική. Αλλά, για να το πράξει αυτό, πρέπει να απομακρυνθούν από την εξουσία ο ΓΑΠ και η κυβέρνηση των ανδρεικέλων, που έχει σχηματίσει. Ο όρος αυτός μπορεί να μην είναι ικανός, αλλά είναι αναγκαίος, για να μπορέσει η χώρα μας και ο πληθυσμός της να απεγκλωβιστούν από αυτήν την παγίδα του αργού και βασανιστικού θανάτου, στην οποία έχουν περιπέσει, με την εγκληματικά εσφαλμένη στρατηγική της ένταξής τους στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη.

Μετά από αυτά, την εξέλιξη των οποιων στην πράξη απομένει να την παρακολουθήσουμε, ας δούμε, τώρα, το κείμενό μου αυτό, για το οποίο κάνω λόγο :




"Δεν θα διαφωνήσω με την άποψή σου για τους οικονομολόγους, αγαπητέ atmosx. Και φυσικά έχουν πέσει έξω στις προβλέψεις τους και αυτό συμβαίνει διότι δεν λειτουργούν, ως επιστήμονες, αλλά ενεργούν, ως θεραπαινίδες των συμφερόντων που κυρίαρχα εκφράζονται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ως εκ τούτου, οι απόψεις τους δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό που απαιτεί η εκάστοτε κυριαρχούσα μόδα στις περίφημες "αγορές", οι οποίες δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τους εθνικούς και διεθνείς χρηματοπιστωτικούς θεσμούς και τις τεχνοδομές τους - τις γραφειοκρατίες τους και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Ως προς τα υπόλοιπα, πρέπει να σου πω ότι ορθή είναι η επιθυμία σου για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης στην χώρα μας (όση υποκειμενικότητα και αν περικλείει μέσα του αυτός ο όρος), αλλά αυτή η επιθυμία πρέπει να μπαίνει σε μια σειρά προτεραιότητας, η οποία κάθε φορά καθορίζεται από τις ανάγκες της συγκυρίας.


Έτσι στην παρούσα φάση, προϋπόθεση για την αποκατάσταση του θεσμού της δικαιοσύνης στην Ελλάδα, είναι η διασφάλιση της ύπαρξης της χώρας, ως λειτουργούσας οντότητας, ως λειτουργικού θεσμικού πλαισίου και όχι ως μπανανίας. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει η χώρα να επανέλθει σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, ούτως ώστε να μπορέσει στην συνέχεια να ανατάξει τους θεσμούς της.


Και όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στον φαύλο υπαναπτυξιακό κύκλο, στον οποίο την έχουν βάλει οι ξένοι κατοχικοί δυνάστες της και οι εντόπιοι υποτακτικοί τους, δεν πρόκειται ούτε να επανέλθει σε ομαλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς, ούτε να αποκαταστήσει τους απαραίτητους δικαιοδοτικούς θεσμικούς μηχανισμούς, που θα μπορέσουν να αποκαταστήσουν την δικαιοσύνη.


Γι' αυτό και είναι εσφαλμένος ο ισχυρισμός ότι είναι αδιάφορη η σωτηρία της οικονομικά κατεστραμμένης Ελλάδας. Πρώτα πρέπει η χώρα να ανορθωθεί οικονομικά και στην συνέχεια να θωρακισθεί θεσμικά, για να μπορέσει ο ελληνικός πληθυσμός να αποδεχθεί βιωματικά την ορθότητα και την αναγκαιότητα των απαραίτητων θεσμικών αλλαγών.


Και τούτο διότι, αν οι θεσμικές αλλαγές βαδίσουν μαζί με την οικονομική και κοινωνική καταβαράθρωση του ελληνικού πληθυσμού, όπως γίνεται τώρα, τότε αυτές οι θεσμικές αλλαγές θα δυσφημισθούν (όπως, ήδη, έχει συμβεί) στην ευρεία κοινωνικολαϊκή συνείδηση και έτσι θα χαθεί κάθε δυνατότητα ουσιαστικής νομιμοποίησής τους και τοιουτοτρόπως δεν θα μπορέσουν να ανθέξουν μέσα στο διάβα του χρόνου.


Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Αυτήν έχει να αντιμετωπίσει η κατοχική τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών της χώρας και οι επιχώριοι υποτακτικοί της. Και σε αυτήν θα σκοντάψει κάθε προσπάθεια, που επιχειρεί να καταστήσει λειτουργικές τις όποιες θεσμικές αλλαγές του Μνημονίου. Γι' αυτό και είναι μάταιη η προσπάθεια του αγαπητού κ. Χαρίδημου Τσούκα να προσδώσει μια νομιμοποίηση στο Μνημόνιο και στην πολιτική που αυτό εκφράζει, παρά το γεγονός ότι, όπως έχω ήδη επισημάνει, ακόμα και οι ίδιοι οι ξένοι εμπνευστές του Μνημονίου βλέπουν τα αδιέξοδα, που αυτό έχει φέρει, γεγονός που καθίσταται πολύ περισσότερο φανερό, τώρα που η ιρλανδική κρίση έχει εντείνει τα αδιέξοδα αυτά, αφού το φρέσκο ιρλανδικό Μνημόνιο, που ακόμα δεν έχει εφαρμοστεί, αμφισβητείται από τον ιρλανδικό πληθυσμό και κινδυνεύει (και πρέπει οπωσδήποτε) να βουλιάξει μέσα από την αναμενόμενη τρικυμία που θα προκαλέσουν οι κάλπες, που, οσονούπω, στήνονται στην χώρα αυτή...

Και κάτι ακόμα :


Το να λέμε ότι αδιαφορούμε για την σωτηρία του σαθρού χρηματοπιστωτικού συστήματος αποτελεί μια τοποθέτηση, που μπορεί να έχει μια σωστή βάση, αλλά απαραίτητο είναι να γνωρίζουμε ότι κάποιοι άλλοι, αντίθετα από εμάς, δεν αδιαφορούν καθόλου. Και όχι μόνο δεν αδιαφορούν, αλλά αγρυπνούν για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα, που αυτό εκφράζει και να το διασώσουν, παντί τρόπω.


Φυσικά, ανάμεσα σε αυτούς, πρώτος και καλύτερος είναι ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, που ευθύς εξ αρχής, φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν την στάση τους, αν και προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμα να καμουφλάρουν αυτή την τυφλή υπηρέτηση των συμφερόντων των τραπεζιτών, με ψευδοπατριωτικές κορώνες, "περί σωτηρίας της χώρας" και με όλη την εμετικού τύπου επιχειρηματολογία, που επικαλούνται για να κοροϊδέψουν τους αδαείς.


Πολλές φορές όμως, αναγκαστικά η γλώσσα λέγει τα αληθή. Και επειδή ο ΓΑΠ διακρίνεται για την ευήθειά του, αυτή η ευήθεια τον οδηγεί στο να αποκαλύπτει τους σκοπούς του, τους στόχους, του και τις επιλογές του για την υπεράσπιση των συμφερόντων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού πληθυσμού, που τον εξέλεξε.


Π.χ. στο Νταβός στις 29/1/2011 ο αρχισυντάκτης των "Financial Times", συντονίζοντας μια συζήτηση για την Ευρώπη, στην οποία συμμετείχαν ο ΓΑΠ και ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ, ρώτησε τον πρωθυπουργό :

"Ορισμένοι, όμως, θα μας ρωτήσουν: Γιατί την στιγμή που ξαναγράφονται τα συμβόλαια, όπως π.χ. στον δημόσιο τομέα, που ο κόσμος χάνει την δουλειά του και οι όροι των συνταξιοδοτικών συμβολαίων αλλάζουν, το συμβόλαιο αλλάζει, γιατί τελικά δεν θα αλλάξουν και οι όροι των συμβολαίων, με εκείνους που αγοράζουν ομόλογα, ώστε να επωμισθούν μέρος της ζημιάς;"

Φυσικά, το ερώτημα ήταν απόλυτα λογικό και ωμότατο, ως προς την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, αφού από την μια πλευρά η κυβέρνηση άλλαξε τα συμπεφωνημένα με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, μονομερώς και εις βάρος τους, ενώ από την άλλη μεριά αρνείται να πράξει το ίδιο με τους ομολογιούχους και τις τράπεζες του επίσημου και του σκιώδους χρηματοπιστωτικού συστήματος.


Ο αφελής ΓΑΠ αιφνιδιάστηκε από το ερώτημα, που ήταν πλήρως αποκαλυπτικό των προθέσεων και των στόχων του και γι' αυτό - μέσα στην απύθμενη ευήθειά του - παρέπεμψε τον δημοσιογράφο να λάβει απάντηση από τον ... Ευρωπαίο κεντροτραπεζίτη Ζαν-Κλωντ Τρισέ!!! Ας θαυμάσουμε την απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού, για να καταλάβουμε με ποιόν (και με ποιούς) έχουμε να κάνουμε :

"Το ερώτημά σας είναι θεωρητικό. Νομίζω ότι ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ θα μπορούσε να σας απαντήσει. Σε αυτόν τον επικοινωνιακό κόσμο, οι δηλώσεις που κάνουμε εμείς οι πολιτικοί είναι, μερικές φορές, ισχυρότερες απ' ό,τι χρειάζεται. Γι' αυτό οι απαντήσεις που δίνουμε πρέπει να είναι εποικοδομητικές".

Ο Έλληνας πρωθυπουργός εισέπραξε αμέσως την ειρωνεία του δημοσιογράφου, ο οποίος σχολίασε ότι : "Η ερώτηση ήταν φιλοσοφική", γεγονός, που κατέστησε ακόμα περισσότερο αμήχανο τον ΓΑΠ, ενώ τα γέλια στο ακροατήριο τον οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερη αμηχανία και στο να ψελλίσει τα παρακάτω απίθανα :

"Καθόλου. Θα έλεγα, όμως, ότι έχουμε πάρει μια απόφαση, μια σαφή απόφαση να ακολουθήσουμε έναν δρόμο. Μάλιστα, είναι μια απόφαση, που έχει ήδη ληφθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση : Η επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους μας στο Δ.Ν.Τ. και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έγιναν επίσης συζητήσεις για τους όρους του δανείου. Βρίσκονται σε εξέλιξη."

Για τον ΓΑΠ και την λοιπή ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ ο δρόμος είναι ένας και σαφής και προσδιορίζεται από τους τραπεζίτες και περνάει μέσα από την πτώχευση μεγάλων τμημάτων της πραγματικής οικονομίας, προς όφελος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο πρέπει να διασωθεί, ως έχει, εις βάρος των συντελεστών της πραγματικής οικονομίας και εις βάρος όλων όσων ζουν από τις μεταβιβαστικές πληρωμές, που κάνει το κράτος, αναδιανέμοντας το συνολικό εισόδημα.


Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα αρνείται να κουρέψει τα προσδοκώμενα εισοδήματά του από τα κεφάλαια που έχει επενδύσει και αυτό σκοπεύει να το πράξει κουρεύοντας τα εισοδήματα των πραγματικών πεαραγωγικών συντελεστών και όσων ζουν από τις κρατικές μεταβιβάσεις (συνταξιούχους, αναπήρους, κλπ).


Και αυτό θα συνεχίσει το χρηματοπιστωικό σύστημα να επιχειρεί να το πράξει, όσο οι πολιτικοί της χώρας μας και της Ευρώπης συνεχίσουν να ενεργούν, ως υπάλληλοι των τραπεζών και των λοιπών χρηματοπιστωτικών οργανισμών.


Για τον λόγο αυτόν, καλόν είναι να γνωρίζουμε ότι, όσο και αν εμείς αδιαφορούμε για την τύχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το σύστημα αυτό έχει υπηρέτες πρόθυμους να το υπηρετήσουν. Γι' αυτό και η αδιαφορία μας αυτή δεν είναι αρκετή...


Θα μου πεις : Θα τα καταφέρει το χρηματοπιστωτικό σύστημα να σωθεί;


Η απάντηση είναι ότι είναι δύσκολο να τα καταφέρει. Το γιατί το έχω ξαναγράψει.


Με ένα παγκόσμιο ενεργητικό των τραπεζών το 2009 στα επίπεδα των 93 τρισ. δολλαρίων και με ένα παγκόσμιο ΑΕΠ της τάξης των 57,8 τρισ. δολλαρίων (στην Ε.Ε. τα πράγματα είναι χειρότερα, αφού εκεί το ΑΕΠ το 2009 έφθασε στα 15,3 τρισ. δολλάρια και το ενεργητικό των ευρωπαϊκών τραπεζών στα 41,7 τρισ. δολλάρια, δηλαδή το ενεργητικό των τραπεζών της Ε.Ε. έφθασε να είναι 2,7 φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ΑΕΠ της Ε.Ε.) φαίνεται ότι το ευρωπαϊκό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν θα καταφέρουν τους στόχους τους.


Στο τέλος της διαδικασίας και αφού προηγουμένως, μας βγάλουν την ψυχή, θα υποχρεωθούν να κουρέψουν τις απαιτήσεις και να προβούν σε ανοικτές, ή/και συγκαλυμμένες διαγραφές χρεών - δημόσιων και ιδιωτικών.


Αλλά, από την άλλη πλευρά, αυτό δεν είναι κάτι που λειτουργεί αυτόματα. Αρκετά πράγματα μπορεί να τα επιτύχει το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην προσπάθειά του να μεταφέρει τις επιπτώσεις της κρίσης στους ώμους της πραγματικής οικονομίας και των πραγματικών παραγωγικών συντελεστών. Όσο ο πληθυσμός μένει απαθής, ή υποταγμένος στην μοίρα, που του ετοιμάζουν οι γραφειοκρατικές ελίτ των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και οι πολιτικές τους ορντινάντσες, τόσο πιο κοντά στους στόχους τους θα βρίσκονται αυτές οι ελίτ και τόσο λιγότερο κούρεμα των απαιτήσεών τους θα επιτυγχάνουν.


Γι' αυτό και η αδιαφορία για την τύχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι αρκετή..."

(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2011/01/blog-post_31.html?showComment=1296938331689#c2572905610813719008 της 5/2/2011 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/01/blog-post_31.html?showComment=1296943255428#c8854372999077741097 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/01/blog-post_31.html?showComment=1296943268631#c1552155051300953938 της 6/2/2011 στο θέμα : «Η ηθική της ευθύνης» http://htsoukas.blogspot.com/2011/01/blog-post_31.html , που δημοσίευσε στο μπλογκ του «ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ» ο κ. Χαρίδημος Τσούκας).