Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ - ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ : ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΝΤΡΑΔΕΣ, Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΝΤΡΩΜΕΝΟΥΣ; (Η περίπτωση του ... αρχιμανδρίτη Karhergr).

Η μάνδρα του Βερολίνου γκρεμίζεται...

Πέρασαν 20 χρόνια από την παταγώδη κατακρήμνιση του Τείχους του Βερολίνου, αυτής της μάνδρας που έκτισαν οι Βάλτερ Ούλμπριχτ και Νικήτα Χρουστσώφ, για να επιτύχουν τον εντοιχισμό, το μάντρωμα όχι μόνον των ανατολικοβερολινέζων, αλλά και όλων των ανατολικογερμανών, αλλά και των ανατολικοευρωπαίων, που, μέχρι το κτίσιμό της (τον Αύγουστο του 1961) εύρισκαν την ευκαιρία και δραπέτευαν μαζικά προς το Δυτικό Βερολίνο και από εκεί στο καταναλωτικό όνειρο, που διαφήμιζε και προσέφερε η Δύση.

Βάλτερ Ούλμπριχτ  - ο πατέρας του τείχους. Ο πρώτος μανδράς.

Παρά το γεγονός ότι μου αρέσουν οι στρογγυλές επέτειοι, δεν είχα σκοπό να αφιερώσω κάποιο άρθρο στο γεγονός αυτό, όχι γιατί δεν ήταν (και δεν παραμένει) σημαντικό - το αντίθετο μάλιστα -, αλλά, επειδή έχουν υπάρξει τόσες αφιερώσεις και έχουν γίνει τόσοι πανηγυρικοί και πανηγύρια, το θεώρησα περιττό.

Νικήτα Χρουστώφ - ο ''αντισταλινικός''. Ο δεύτερος μανδράς.

Όμως, μια πολύ καλή συζήτηση, που άνοιξε στο ''FREE FORUMS'' ο καλός φίλος alter ego (με τίτλο : ''20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ'' http://www.freeforums.gr/index.php/topic,3627.0.html , μαζύ με την παπαδίστικη υποκρισία του γνωστού και μη εξαιρετέου σταλινικού Karhergr - ο οποίος με την επιμονή του να υπερασπίζεται τους μαντράδες του Βερολίνου, κατάφερε να του απονεμηθεί από εμένα, ομολογουμένως εύστοχα, ο τίτλος του ... αρχιμανδρίτη και τον οποίον ''αρχιμανδρίτη'' μπορούν οι αναγνώστες να απολαύσουν και να ευθυμήσουν μέχρι δακρύων στην εν λόγω συζήτηση -, με έκανε να αναθεωρήσω την στάση μου και να ασχοληθώ με το γεγονός της πτώσης της μάνδρας του Βερολίνου, κάνοντας το παρόν αφιέρωμα.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αύγουστος 1961 : Η μάνδρα του Βερολίνου υπό κατασκευή....
 
 
Το γιατί κτίστηκε η μάνδρα στις 13 Αυγούστου 1961 από τους μανδράδες, δεν είναι δύσκολο να το μαντέψει κανείς. Ήταν η μαζική φυγή των ανατολικογερμανών, αλλά και πλήθους άλλων ανατολικοευρωπαίων, που οδήγησε την σταλινική ηγεσία της ψευδο-Γ.Λ.Δ. και τον Νικήτα Χρουστσώφ στο να επιδιώξουν να στεγανοποιήσουν και να κλείσουν τους δρόμους και τις διόδους διαφυγής προς το Δυτικό Βερολίνο.

Αύγουστος 1961 - Ενώ η μάνδρα κτιζόταν, ο ανατολικογερμανός φρουρός το σκάει τρέχοντας....

Πέρα, όμως, από τις αιτίες που οδήγησαν στο κτίσιμο της μάνδρας, σε τελική ανάλυση, η ουσία με την ''Γ.Λ.Δ.'' και την μάνδρα του Βερολίνου έχει να κάνει, με την πολιτική ηθική στάση του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.

Έχει να κάνει, με το σε ποιούς συμπαραστεκόμαστε.

Έχει να κάνει με το ποιούς υπερασπιζόμαστε :

Είμαστε με τους μαντράδες, ή είμαστε με τους μαντρωμένους;

Έριχ Χόνεκερ - ο τρίτος (και τελευταίος) μανδράς.


Για τον ιστορικό ρακοσυλλέκτη Karhergr η μάνδρα του Βερολίνου και η ''ΓΛΔ'' του Ούλμπριχτ, του Χόννεκερ, του Βολφ και της σταλινικής χαφιεδοπαρέας τους ήταν μια χαρά.

Δεν ήταν μια χαρά για τους (μαντρωμένους) ανατολικογερμανούς!

Αλλά όλα αυτά τα έκρινε αμετάκλητα και ανεπίστρεπτα, το, κατά τον Καρλ Μαρξ ''πεδίον της κρίσεως'', όλων των ιδεολογιών και των πρακτικών τους εφαρμογών. Δηλαδή, το πεδίο της Ιστορίας.

Και φυσικά τα πέταξε εκεί που ανήκουν : Στον σκουπιδοτενεκέ της, από όπου μαζεύουν τα απομεινάρια τους οι πάσης φύσεως ρακοσυλλέκτες (σαν τον Karhergr, καλή ώρα)....

Έκπληκτοι βλέπουν την μάνδρα οι Βερολινέζοι...

Η περίπτωση της ''Λαοκρατικής Δημοκρατίας'' της Γερμανίας είναι κυριολεκτικά χαρακτηριστική. Οι ''σοβιετικοί'', μετά την ήττα των ναζί, αιχμαλώτισαν τους ανατολικογερμανούς στην ''σοβιετική'' ζώνη κατοχής και κυριολεκτικά μάντρωσαν τους ανατολικοβερολινέζους, για να μην αποδρούν από τον ''σοσιαλιστικό'' παράδεισο του Χόννεκερ και της χαφιεδοπαρέας του, που μέσω των ''παιδιών'' της STASI είχαν μετατρέψει την ανατολικογερμανική κοινωνία σε κοινωνία χαφιέδων και χαφιεδιζόμενων, όπου η μάνα παρακολουθούσε και ανέφερε στην χαφιεδοϋπηρεσία το παιιδί και το παιδί την μάνα.

Ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ αναφέρει ότι αποφύγαμε, τότε, τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. (''ΤΟ ΒΗΜΑ'' 13/10/2009). Και δεν έχει άδικο, ασχέτως αν δεν τα λέει όλα όσα έγιναν στα παρασκήνια σε Ανατολή και Δύση, αφού την εποχή που έπεσε η μάνδρα του Βερολίνου η ''Ε.Σ.Σ.Δ.'' δεν είχε ακόμα αποδυναμωθεί πλήρως και οι σκληροπυρηνικοί του Κ.Κ.Σ.Ε. και του Στρατού μπορούσαν να αντιδράσουν στην ουσιαστική παραχώρηση (που έκανε η τότε ''σοβιετική'' ηγεσία) της ''Γ.Λ.Δ.'' στην Δύση, με ανταλλάγματα, που στην πορεία αποδείχτηκαν επουσιώδη, μπροστά στην μετέπειτα επελθούσα ενδογενή κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και της ''Σοβιετική Ένωσης''.  

Όλα αυτά τελείωσαν το 1989 σαν αυτές τις ημέρες και όσα παρακολουθούμε είναι εύγλωττα και αποστομωτικά. (Άλλωστε, εμείς οι παλαιότεροι, τα ζήσαμε και τότε. Tότε, που, the party is over)...

Ευτυχώς, ο Γκορμπατσώφ άφησε το τείχος να γκρεμιστεί και από την μεριά των υπό κατοχή Γερμανών ουδείς βρέθηκε να υπερασπίσει το παραπέον καθεστώς, το οποίο εξαφανίστηκε από το ιστορικό προσκήνιο αυτοστιγμής, δίχως να κλάψει κανείς γι' αυτό.

Έγκον Κρεντς - ο τελευταίος (και μοιραίος) ηγέτης της ''Γ.Λ.Δ.''.


Σε αυτό βοήθησε ο Έγκον Κρεντς. Αναξιόλογη μαριονέττα του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ υπήρξε ο Έγκον Κρέντς, ο οποίος στάθηκε ανίκανος να διαχειριστεί την κατάρρευση του οπερεττικού καθεστώτος της ''Λ.Δ.Γ.'' Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη συνεισφορά του, άλλωστε.

Αυτό που πρέπει να δούμε είναι το τι έγινε μετά :


Η δυτική Γερμανία έριξε συνολικά 1 τρισεκατομμύριο ευρώ στα ταμεία της ανατολικής Γερμανίας και έκτισε εξ υπαρχής την εκεί υποδομή. Ενώ μεταφέρθηκαν στην ανατολή κεφάλαια ίσα με το μισό γερμανικό ΑΕΠ. (Από το φορολογητέο εισόδημα των δυτικογερμανών παρακρατείται, κάθε χρόνο το 5%, υπέρ των ταμείων, για την ανασυγκρότηση της ανατολικής Γερμανίας. Και αυτό συμβαίνει από το 1990). Αποτέλεσμα (βοηθούντων και των ελλεμματικών κρατικών προϋπολογισμών της Γερμανίας - πάλι ο Κέϋνς στο προσκήνιο) : Η τωρινή ανατολική Γερμανία έχει υποδομές υψηλής τεχνολογίας - παρά το πρόβλημα της ανεργίας, που είναι ακόμα μεγάλη, όπως μεγάλες είναι και οι κοινωνικές παροχές).

Τώρα πια ελάχιστοι ανατολικογερμανοί νοσταλγούν το καθεστώς του Χόννεκερ και της παρέας του.
Και αυτό δεν είναι, σε καμμία περίπτωση, τυχαίο.

Ακόμα και οι κληρονόμοι του ''Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος'', που κυβερνούσε στην ''Λ.Δ.Γ'', δεν είναι πια οι ίδιοι και απομακρύνθηκαν από το ζοφερό παρελθόν τους, τώρα που έκαναν κολλεγιά με τον Όσκαρ Λαφονταίν.

Αυτά κάνει ''η σκόνη του χρόνου'', που πολύ παραστατικά αναφέρει και ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος στην τελευταία ταινία του.

Μόνο, που η ''σκόνη του χρόνου'' στην πρώην ''Λ.Δ.Γ.'' ήλθε ιστορικά πολύ νωρίς....

Ρόζα Λούξεμπουργκ

Και φυσικά, στην πολύ καλή συζήτηση στο ''FREE FORUMS'', δεν μπορούσε να μην γίνει εκτεταμένη μνεία στην Ρόζα Λούξεμπουργκ, την οποία η νομενκλατούρα του κυβερνώντος Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της ''Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας'' (''D.D.R.'') μετέτρεψε σε εικόνα και στην οποία Ρόζα θέλησε να θεμελιώσει την ύπαρξη του ανελεύθερου καθεστώτος της, αφαιρώντας, φυσικά το ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, ελευθεριακό και κοινωνικοαπελευθερωτικό λόγο της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

 
Αυτό που μπορούμε να πούμε, δίχως ανόητες προσωπολατρείες, αφού η Ρόζα Λούξεμπουργκ περιοριζόταν από τους στενούς ορίζοντες της εποχής της και την μαρξιστική της ιδεολογία, είναι ότι από όλες τις εξελίξεις, που ακολούθησαν, δικαιώνεται, για μια ακόμη φορά η Ρόζα.

Ας ξαναθυμηθούμε, λοιπόν, αυτήν την ''οχληρή'', αυτήν την ''ενοχλητική'', αυτήν την ''κακιά αλογόμυγα'' (αυτήν την ''κεντρίστρια'', κατά τον Ι. Β. Στάλιν) : Την αγαπημένη μου Ρόζα Λούξεμπουργκ στο αφιέρωμά μου σε αυτήν, του Ιανουαρίου του 2009, με τίτλο : ''90 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ : Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΡΟΖΑΣ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ'' http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/01/rosa-luxemburg.html .

Όλα τα έχει πει εκεί. Ήδη από το 1903.


Ο ισχυρισμός των μαρξιστών - που και ο Karhergr προβάλλει  - ότι ''οι άνθρωποι που παράγουν τις αξίες είχαν και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στην Γ.Λ.Δ.'', προφανώς, δεν στηρίζεται ούτε σε ένα πραγματικό ιστορικό και κοινωνιολογικό στοιχείο.

Όλα αυτά στηρίζονται σε μια υλιστική μεταφυσική, σε μια υλιστική θεολογία.

Την ορθόδοξη μαρξιστική θεολογία.

Ας δούμε συγκεκριμένα ένα δείγμα της θεολογικής δομής της μαρξιστικής ανάλυσης, μέσα από την έκπτωσή της από θεωρία σε ιδεολογία :

Ο ισχυρισμός ότι οι άνθρωποι που παρήγαγαν τις αξίες, είχαν και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στην ''Γ.Λ.Δ.'', υποτίθεται ότι τεκμηριώνεται από την ιδεολογία (ο όρος χρησιμοποιείται με την μαρξική έννοια της ψευδούς συνειδήσεως) του μαρξισμού - λενινισμού, που ταυτίζει την κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, με την κοινωνική ιδιοκτησία, αφού, βεβαίως και πρωτίστως, το κράτος κατέχεται από το κόμμα των ''επαγγελματιών - επαναστατών'', που κατέχουν την λενινιστική ιδεολογία, η οποία είναι η κυρίαρχη ιδεολογία αυτής της ιδιότυπης εξουσιαστικής πολιτικοκοινωνικής ομάδας ιδιοτελών συμφερόντων, που ανέλαβαν την ''διαπαιδαγώγηση'' και την διοίκηση των άτυχων ανατολικογερμανών εργατών, σύμφωνα με τα συμφέροντα των μελών αυτής της ιδιότυπης και ιδιοτελούς εξουσιαστικής πολιτικοκοινωνικής ομάδας, αφού είναι κοινωνιολογικά δεδομένο (ο ουσιαστικός πατέρας της σύγχρονης επιστήμης της κοινωνιολογίας ο Καρλ Μαρξ, μας το έχει μάθει αυτό και έχει δίκιο, όχι γιατί μας το έμαθε αυτός, αλλά επειδή έτσι συμβαίνει στην πραγματική κοινωνική ζωή), ότι οι εξουσιαστικές κοινωνικές ομάδες, με ιδιοτελή συμφέροντα και εξουσία, οδηγούνται και οδηγούν τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης αυτών των ιδιοτελών συμφερόντων των μελών τους και της ομάδας τους, την οποία - μέσα σε συνθήκες απόλυτης κυριαρχίας τους, όπως π.χ. στην ''Γ.Λ.Δ.'' - μετασχηματίζουν σε κυρίαρχη τάξη και όχι φυσικά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων άλλων κοινωνικών ομάδων και τάξεων. Και ας λέει η κυρίαρχη ιδεολογία (ψευδής συνείδηση) ό,τι θέλει - αυτός είναι και ο ρόλος της, άλλωστε : Να παραμυθιάζει τους εξουσιαζόμενους.

Την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, λοιπόν, δεν την είχαν ''αυτοί που παρήγαγαν αξίες'', όπως νομίζουν ή κάνουν ότι νομίζουν οι μαρξιστές, στηριζόμενοι στην μαρξιστική - λενινιστική (σταλινική και τροτσκιστική) θεολογία.

Την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής την είχε το κράτος. Και αυτό το κράτος δεν ήταν απρόσωπο.

Το κράτος το διοικούσε το λενινιστικό κόμμα.

Και το κόμμα το διοικούσε η γραφειοκρατία του (οι ''επαγγελματίες επαναστάτες'' κατά Λένιν), η λενινιστική νομενκλατούρα. Αυτή ήταν η κυρίαρχη κοινωνικοπολιτική ομάδα - τάξη, που έπαιρνε τις αποφάσεις και καρπωνόταν τα οφέλη της εξουσίας της, ενώ όλη η υπόλοιπη κοινωνία περιοριζόταν στο να υπακούει και να εκτελεί.

Και αν δεν υπάκουε, μαντρωμένη καθώς ήταν, ή μαντρωνόταν ακόμα πιο βαθιά, ή κυριολεκτικά σκοτωνόταν, όταν πραγματοποιούσε την παράτολμη απόπειρα να πηδήξει την πραγματική μάνδρα.

Ευτυχώς, βέβαια, στο τέλος κατάφερε να την γκρεμίσει...

Ανάμεσα στα άλλα, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, έναν χρόνο μετά τον Οκτώβρη του 1917 και την κατάληψη της εξουσίας στην Ρωσία από τους μπολσεβίκους, είχε περιγράψει πολύ παραστατικά και αμείλικτα αυτό που συνέβαινε στην μετεπαναστατική Ρωσία :

''Χωρίς γενικές εκλογές, χωρίς ελευθερία του τύπου και των συγκεντρώσεων, πρόκειται για δικτατορία, βέβαια, αλλά όχι δικτατορία του προλεταριάτου.
Είναι δικτατορία μιας χούφτας πολιτικών, δηλαδή η δικτατορία αστικού τύπου, όπως η δικτατορία των ιακωβίνων''.

Και φυσικά, αυτά που έγραψε η Ρόζα, δεν τα έγραψε για να τα διαβάσουμε μόνον εμείς.

Τα έγραψε για να τα διαβάσουν οι ''επαγγελματίες επαναστάτες'' του Οκτώβρη του 1917. Οι οποίοι τα έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, διότι στην πορεία αντιλήφθηκαν και συνειδητοποίησαν την ύπαρξή τους, ως εξουσιαστικής πολιτικοκοινωνικής ομάδας ιδιοτελών συμφερόντων, με ξεχωριστά χαρακτηριστικά και συμφέροντα από την εργατική τάξη, την οποία ''καθοδηγούσαν'' (εξουσίαζαν), ως κάτοχοι της ''επαναστατικής επιστημονικής πολιτικής και κοινωνικής θεωρίας'' και την οποία εργατική τάξη καθυπέταξαν, μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία.

Τι μπορούν να πουν για την Ρόζα οι (σταλινικοί κυρίως) μαρξιστές, εκτός από το να σιωπήσουν.

Δεν έχουν να πουν τίποτε, διότι δεν ήταν σαν τα μούτρα τους και δεν ήταν του ιδίου με αυτούς φυράματος.

Β. Ι. Λένιν.

Απλά, ο Λένιν έψαχνε για ήρωες, η Ρόζα είχε το τραγικό τέλος, που είχε, το 1919 και ο Λένιν την ηρωοποίησε (και καλά έκανε).

Τι να έκαναν μετά; Να αποκαθήλωναν την Ρόζα Λούξεμπουργκ; Θα ήταν σαν να αποκαθηλώνουν τον Λένιν. Την κράτησαν, λοιπόν, μέσα στο πάνθεον (και καλά έκαναν).

Ι. Β. Στάλιν.

Αν και είναι αλήθεια ότι ο ''παμμέγιστος'' μαρξιστής Ιωσήφ Στάλιν, αντιλαμβανόμενος τον γνήσια κοινωνικοαπελευθερωτικό και ελευθεριακό της λόγο, επεχείρησε - ντροπαλά και έμμεσα είναι η αλήθεια - να την αποκαθηλώσει, χαρακτηρίζοντάς την ''κεντρίστρια'' (στο ''μνημειώδες'' έργο του ''Ζητήματα Λενινισμού''), χωρίς να το καταφέρει.

Την έκαναν εικόνισμα, λοιπόν και αφαίρεσαν την ουσία των λεγομένων της, ακριβώς επειδή ήσαν υπονομευτικά της κάθε φορά πρακτικής πολιτικής τους.

Και αυτό είναι που έγινε, κατ' εξοχήν, στην ''Γ.Λ.Δ.''


Η οποία πήγε τελικά για απόσυρση το 1990 και στα σκουπίδια της Ιστορίας, ύστερα από το πούλημα που υπέστη η ανατολικογερμανική νομενκλατούρα από τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και την λοιπή ''σοβιετική'' ηγεσία.

 (Ο Γκορμπατσώφ έλεγε στον Έγκον Κρεντς στην Μόσχα, λίγες ημέρες πριν την πτώση της μάνδρας στο Βερολίνο, ότι δεν έχει να φοβάται τίποτε, διότι η ένωση της Γερμανίας δεν θα γίνει ποτέ. Φυσικά, του έλεγε ψέμματα, αφού είχε αποφασίσει την αποκαθήλωση και της ανατολικογερμανικής νομενκλατούρας και γενικότερα των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ).

Για να ακολουθήσει στην συνέχεια η καταιγιστική ενδογενής κατάρρευση της ''Ε.Σ.Σ.Δ.'' και να βρεθούν όλοι μαζί στον ιστορικό σκουπιδοτενεκέ ....