4/10/2009 : ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΥ ΙΔΕΑΣΜΟΥ.
Η ξαφνική απόφαση του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές ανέτρεψε τις πολιτικές ισορροπίες και φαίνεται ότι οδηγεί την συντηρητική πολιτική παράταξη (που κυβερνά από τον Μάρτιο του 2004, με ενδιάμεσο σταθμό τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007, μόλις δηλαδή δύο χρόνια πριν, τις οποίες η Νέα Δημοκρατία κέρδισε άνετα, έτσι χωρίς πρόγραμμα, παραπέμποντας στο πρόγραμμα των προηγούμενων βουλευτικών εκλογών της 7/3/ 2004), σε αυτοχειριαστική πολιτική ήττα, που μπορεί να αγγίξει τα όρια της πανωλεθρίας.
Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού άρχισε, με την κατάκτηση της πρωτιάς τον Σεπτέμβριο του 2008 από το ΠΑΣΟΚ, έναν χρόνο, δηλαδή, μετά την άνετη επικράτηση της ΝΔ, (αλλά με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία δύο εδρών, που μειώθηκε σε μια, μετά την ανεξαρτητοποίηση του Πέτρου Τατούλη) στις εκλογές της 16/9/2007, ύστερα από την αψυχολόγητη και συνάμα τραγική εμφάνιση του Κώστα Καραμανλή στην περυσινή ΔΕΘ, η οποία εμφάνιση (με το στυλ του παλαιού Καραμανλή, θείου του σημερινού πρωθυπουργού) πυροδότησε όλες τις συσσωρευμένες πικρίες και όλη την διογκούμενη αγανάκτηση μεγάλων μερίδων των Ελλήνων πολιτών από τις αστοχίες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ και ιδίως την συνεχή και εκνευριστικά σωρευόμενη αύξηση των τιμών όλων των αγαθών, ουσιαστικά δηλαδή ένα ντόμινο αυξήσεων, που ήταν προϊόν ενός κύματος κερδοσκοπίας, που κατέτρωγε ολοένα και περισσότερο τα βαλάντια τους και η οποία κερδοσκοπία ήταν και αυτή μία από τις εκδηλώσεις της ολοένα και διογκούμενης φούσκας, η οποία παταγωδώς εξεράγη, με τον ερχομό της οικονομικής ύφεσης, που ξέσπασε με αφορμή την παρά λίγο κατάρρευση του παγκόσμιου και ειδικότερα του αμερικανικού τραπεζοπιστωτικού συστήματος.
Όποιος δει στο ''PETROUPOLIS FORUMS'' το θέμα, που εκεί έχω ανοίξει από παλιά, με τίτλο : ''ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΟ : Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΨΗΦΟΥ'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=1164&start=15&mforum=pfor , θα συνοψίσει τα όσα συνέβησαν από τον Σεπτέμβριο - Οκτώβριο του 2008, αφού ήδη πέρασαν 11 μήνες και η τότε (Οκτώβριος 2008) διαφαινόμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, έχει πλέον γίνει καθεστώς και έχει διευρυνθεί σημαντικότατα, καθιστώντας το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, ως την αδιαμφισβήτητη πρώτη πολιτική δύναμη στην χώρα από απόψεως εκλογικής επιρροής, παρά τα όποια προβλήματα που υπάρχουν σε σχέση με το ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα οποία έχουν να κάνουν με την αδυναμία του αρχηγού του να περάσει στον κόσμο ως ικανός ηγέτης και με το κυβερνητικό παρελθόν του ίδιου του κόμματος, το οποίο ο κόσμος δεν το έχει ξεχάσει.
Οι ευρωεκλογές κτύπησαν το καμπανάκι για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δείχνοντας την έντονη απαρέσκεια του κόσμου, αλλά και το γεγονός - που πάντοτε λαμβάνουν υπόψη τους όλοι οι εκτιμητές της λαϊκής ψήφου - ότι σε περιστάσεις έκτακτες (όπως συμβαίνει εδώ και έναν χρόνο με την οικονομική ύφεση που έπληξε την χώρα, αλλά και με τους ανόητους και με έντονο ταξικό χρώμα χειρισμούς της κυβέρνησης Καραμανλή), κατά τις οποίες η κυβερνώσα παράταξη έχει πελαγοδρομήσει - οι προσωπικές πολιτικές αδυναμίες ενός πολιτικού αρχηγού αρχίζουν να μην λαμβάνονται υπόψη, ακριβώς επειδή αυτές οι πολιτικές αδυναμίες μπροστά στην παρούσα κακή κατάσταση, ξεθωριάζουν και θεωρούνται ως μικρότερο κακό.
Αυτό ακριβώς δείχνει το πολιτικό βαρόμετρο του Σεπτεμβρίου 2009, λιγότερο από ένα μήνα πριν από τις αιφνιδιαστικές και ουσιαστικά άνευ αποχρώντος λόγου, αλλά και ενάντια στην θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των στελεχών του κόμματός του, εκλογές που προκήρυξε ο Κώστας Καραμανλής, εν όψει των τακτικών αδιεξόδων που έχει βρεθεί, λόγω της οικονομικής ύφεσης, αλλά και εξ αιτίας της απρονοησίας του, για την λήψη των δεόντων μέτρων, για την αντιμετώπιση των κομβικών πολιτικών εξελίξεων, οι οποίες (ευρωεκλογές 2009 και προεδρική εκλογή του Μαρτίου του 2010), όμως, ήσαν πλήρως γνωστές από την εποχή της τραγικής πολιτικής του εμφάνισης στην ΔΕΘ τον περυσινό Σεπτέμβριο.
Έτσι, ακριβώς επειδή η κυβέρνηση βάδιζε στα κουτουρού και χωρίς ουσιαστικό πολιτικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της επερχόμενης οικονομικής ύφεσης - η έκταση της οποίας δεν έχει ακόμα καταγραφεί ολοκληρωμένα και η οποία δεν έχει την έκταση με την οποία περιγράφεται -, στηριζόμενη στην πολιτική και προσωπική ανεπάρκεια του ΓΑΠ, η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με την πρωτιά του ΠΑΣΟΚ έλαβε μόνιμα χαρακτηριστικά.
Πέρα από την μονιμοποίηση των χαρακτηριστικών της, η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού διευρύνθηκε σημαντικότατα, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ως προϊόν των δυσάρεστων πολιτικών επιλογών της ΝΔ, που ήσαν και προϊόν μιας φιλελεύθερης πολιτικής και οικονομικής αντίληψης (πάγωμα των μισθών - χάϊδεμα του τραπεζικού συστήματος - μη λήψη άμεσων μέτρων για το κτύπημα της φοροδιαφυγής, μαζί με την αποδιοργάνωση των εισπρακτικών μηχανισμών του κράτους κλπ), η οποία, μπορεί να φαινόταν ότι ταίριαζε στην περίοδο των παχιών αγελάδων, αλλά δεν είχε καμμία θέση τώρα, που η περίοδος αυτή αντικαταστάθηκε από την περίοδο που οι αγελάδες έγιναν ισχνές.
Έτσι το ΠΑΣΟΚ αγγίζει το 41% στην εκτίμηση τελικού εκλογικού αποτελέσματος, εν όψει των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου 2009, εμφανίζοντας μια άνοδο, οφειλόμενη και στην δημιουργία του προεκλογικού κλίματος, ενώ η ΝΔ, ξεκινώντας από μια πολύ δυσχερή και ουσιαστικά απελπιστική θέση με τραγικά χαμηλά ποσοστά, εμφανίζει και αυτή μια άνοδο, λόγω της συσπείρωσης του κόσμου της στο 35,5%, μια συσπείρωση, όμως, η οποία δεν πρόκειται να την σώσει από την εκλογική συντριβή, αφού πολύ δύσκολα θα φθάσει κοντά στο 37%, ακριβώς εξ αιτίας των απίστευτα ανεύθυνων πολιτικών χειρισμών του πρωθυπουργού, ο οποίος οδηγεί την παράταξή του στον πολιτικό αυτοχειριασμό, με την προκήρυξη εκλογών, δίχως να προετοιμάσει τον κόσμο του και δίχως να προβεί στους απαραίτητους πολιτικούς χειρισμούς, που όλοι οι νουνεχείς και ρεαλιστές πολιτικοί κάνουν, πριν να προχωρήσουν σε τέτοιες πολιτικές κινήσεις υψηλού ρίσκου.
Πολλοί - και ο ίδιος ο Καραμανλής - θέλουν να ισχυρίζονται ότι ο ανηψιός ακολουθεί την πεπατημένη του θείου του. Δεν είναι αλήθεια αυτό - ή και αν είναι, αυτή η πολιτική κίνηση είναι καρικατούρα των πολιτικών χειρισμών του παλαιού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και είναι μια καρικατούρα διότι ο παλαιός Καραμανλής έκανε ό,τι έκανε, μέσα σε ένα άλλο πολιτικό περιβάλλον, αφού οι προδικτατορικοί πολιτικοί και εκλογικοί χειρισμοί του στις δεκαετίες του '50 και του '60, που συνδύαζαν τον λιτό και σκληρό πολιτικό και οικονομικό του λόγο, συνοδεύονταν από την ύπαρξη του σκληρού κομματικού και αστυνομικού του κράτους, με την ουσιαστική και πολύτιμη γι' αυτόν και την συντηρητική πολιτική παράταξη, της οποίας ηγείτο, συνεπικουρία της νόθευσης των εκλογικών αποτελεσμάτων με την βοήθεια και του στρατού.
Αυτά τα ''πολύτιμα'' όπλα - τα οποία δεν ήσαν και ανεξάντλητα - (μαζί όμως και μια διαρκή αύξηση των εισοδημάτων, που ήταν προϊόν της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας εκείνη την εποχή, αν και τα εισοδήματα από την εργασία, είναι η αλήθεια ότι μάλλον αυξάνονταν πολύ λιγότερο από την γενική αύξηση του ΑΕΠ και από την αύξηση της παραγωγικότητας της χώρας), που συνόδευαν την ''λιτή'' και σκληρή ρητορεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν τα έχει ο τωρινός ανηψιός Καραμανλής και ως εκ τούτου είναι τουλάχιστον, εκτός πραγματικότητας, το να επικαλείται και να θέλει να εφαρμόσει, στις σύγχρονες συνθήκες, τους πολιτικούς χειρισμούς του θείου του.
Δεν είναι ο ''έμφυτος Καραμανλισμός'', που οδήγησε τον Κώστα Καραμανλή σε αυτούς τους αυτοκτονικούς πολιτικούς χειρισμούς, με αποκορύφωμα την κυριολεκτικά αυτοχειριαστική προσφυγή στις κάλπες. Τα πράγματα είναι πιο πεζά. Είναι το γεγονός ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός, σαν άτομο, είναι ικανός στα εύκολα και δυστυχώς μη ικανός στα δύσκολα. Γι' αυτό και η αυτή η πρωτοφανής απόδρασή του από την εξουσία, που ήταν προϊόν ενός, αναλόγως, πρωτοφανούς κυβερνητικού πελαγώματος.
Φυσικά πρέπει να συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι, στην παρούσα συγκυρία, η κυβέρνηση Καραμανλή - πιεζόμενη από τα συμφέροντα, που εξέφρασε και λιγότερο, είναι η αλήθεια, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τον κουρελιασμένο, αλλά πάντοτε χρησιμοποιούμενο, ως μπαμπούλα, ζουρλομανδύα του 3% των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, ως ποσοστό του εθνικού ΑΕΠ - ακολούθησε μια φιλελεύθερη οικονομική συνταγή και λογική (όχι σε όλα, αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε), που δεν είχαν καμμία θέση στην παρούσα οικονομική συγκυρία, η οποία απαιτεί έναν επαναπροσδιορισμό και μια επανείσοδο του κράτους και την υιοθέτηση εκτεταμένων κεϋνσιανών και μετακεϋνσιανών δημοσιονομικών και λοιπών χειρισμών (αυξημένες δαπάνες, αυξημένα - κατά περίπτωση - έσοδα και φυσικά αυξημένα ελλείμματα στον προϋπολογισμό, μαζί με την δημιουργία ενός μηχανισμού καθορισμού και ελέγχου της αλυσίδας μισθών, τιμών, κερδών και εισοδημάτων, αλλά και με μια γκάμα κρατικοποιήσεων, με πρώτον υποψήφιο τον τραπεζικό τομέα, που έχει την βασικότερη ευθύνη για το ξέσπασμα της ύφεσης, αν και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, δεν εμφάνισε - είναι η αλήθεια - το μέγεθος των διαρθρωτικών αδυναμιών, που εμφάνισε το παγκόσμιο και ιδιαίτερα το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα στο πεδίο της οικονομικής δραστηριότητας), για την αντιμετώπιση του εύρους της οικονομικής ύφεσης, που ήλθε να συναντήσει τις χρόνιες διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας. Αυτή η φιλελεύθερη συνταγή και λογική είναι εκείνες οι οποίες οδήγησαν την κυβέρνηση Καραμανλή, μαζί με την πολιτική της μακαριότητα, που στηριζόταν στις πολιτικές και προσωπικές ανεπάρκειες του ΓΑΠ, στην σημερινή τραγική πολιτική και εκλογική της αδυναμία, μόλις δύο χρόνια, μετά την άνετη επικράτησή της, δια περιπάτου, στις εκλογές της 16/9/2007.
Από την άλλη πλευρά το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να περιμένει την δική του ευκαιρία, η οποία ανέλπιστα του ήλθε με την μορφή της οικονομικής ύφεσης που ξεκίνησε πέρυσι τον Σεπτέμβριο και ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό πάνω σε μια μόνιμη βάση, ύστερα από το πελάγωμα στο οποίο περιήλθε σύντομα η κυβέρνηση Καραμανλή.
Αυτή η ευκαιρία - η οικονομική ύφεση - σύντομα υπερκάλυψε όλες τις πολιτικές και προσωπικές αδυναμίες του ΓΑΠ και ξαναέφερε το ΠΑΣΟΚ επικεφαλής στους δείκτες της εκλογικής επιρροής, για πρώτη φορά μετά τις εκλογές του Απριλίου του 2000 και κατέδειξε ότι, σε έκτακτες συνθήκες, ουδέν είναι δεδομένο από όσα ισχύουν, κατά τις περιόδους που τα πράγματα είναι ομαλά και προβλέψιμα.
Το κεϋνσιανής έμπνευσης μοντέλο που ευαγγελίζεται ο ΓΑΠ, για το ξεπέρασμα της οικονομικής ύφεσης έχει την τάση, μέσα στις παρούσες συνθήκες και συγκρινόμενο πάντοτε με το καταθλιπτικό περιεχόμενο των προτάσεων της συντηρητικής παράταξης του Κώστα Καραμανλή, αλλά και με τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, ιδίως κατά τον διαρρεύσαντα τελευταίο χρόνο της διακυβέρνησής του, να μοιάζει και να είναι πολύ ελκυστικό, παρά το γεγονός ότι δεν αγγίζει το τραπεζικό σύστημα της χώρας και δεν θέτει ζήτημα ελέγχου της αλυσίδας των μισθών - κερδών - τιμών - εισοδημάτων.
Η Λούκα Κατσέλη για το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. (10/9/2009).
Το πρόγραμμα αυτό θα είναι ρεαλιστικό, δηλαδή επιτεύξιμο, και μπορεί να βοηθήσει στην απογείωση της ελληνικής οικονομίας, υπό έναν, όμως, όρο :
Αρκεί να υποδείξει τις πηγές χρηματοδότησής του.
Όπως σωστά είπε ο ΓΑΠ στην ΔΕΘ (13/9/2009) χρήματα υπάρχουν, το θέμα είναι που πηγαίνουν. Και από που αντλούνται και πως κατανέμονται (και εδώ είναι που καθίσταται αναγκαία η έστω και εν μέρει κρατικοποίηση του τραπεζικού τομέα) - προσθέτω, εγώ. (Η χώρα μας, ως οικονομία, έχει τεράστιες δυνατότητες. Δείτε το λήμμα ''ΕΛΛΑΔΑ'' στο FACTBOOK της CIA - https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html -, όπου η Ελλάδα του 2008 - 2009 εμφανίζεται με κατά κεφαλήν ΑΕΠ της τάξης των 32.000 δολλαρίων, με αξιοσημείωτη ανισοκατανομή του εισοδήματος, με συνολικό ΑΕΠ 343 δισεκατομμυρίων δολλαρίων και με αξιοσημείωτα ανορθολογική κατανομή εργατικού δυναμικού κλπ).
Και στον τομέα αυτόν είναι που πάσχει η εκφρασθείσα οικονομική πρόταση του ΓΑΠ, η οποία, πέρα από αναφορά στην ενιαία προοδευτική φορολόγηση όλων των εισοδημάτων, παραμένει θολή και δυσδιάκριτη, αφού οι άλλες εμφανιζόμενες πηγές εσόδων (πχ είσπραξη ανείσπρακτων οφειλών, ή του μη αποδιδόμενου ΦΠΑ) δεν είναι ασφαλείς, αφού απαιτείται μια τέτοια υποδομή από το κράτος, η οποία δεν είναι ορατή, ενώ και η μεγάλη σε διάρκεια χρονική έκταση της πολιτικής βούλησης, που είναι απαραίτητη, για την λήψη των απαραίτητων μέτρων, δεν εγγυάται την διατήρησή της σε βάθος χρόνου. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν, υπό το κράτος των πιέσεων των κοινωνικών ομάδων των μικρομεσαίων, η πολιτική εξουσία θα αντιμετωπίσει την πολιτική και οικονομική δύναμη αυτών των ευάριθμων ομάδων, που πολύ απλά θα εξακολουθούν να αρνούνται να συνεισφέρουν στο κρατικό ταμείο τα οφειλόμενα στο κράτος, καθώς και την πραγματική φοροδοτική τους υποχρέωση.
Πάντως στην παρούσα φάση αυτή η κατάσταση, ακόμα και αν μοιάζει να είναι μια εικονική πραγματικότητα, ευνοεί το ΠΑΣΟΚ και τον ΓΑΠ, μπροστά στις πιεστικές ανάγκες τις οποίες έχει δημιουργήσει, κατά τον τελευταίο χρόνο, η πολιτική Καραμανλή και η οικονομική ύφεση. Και φυσικά αυτό είναι εκείνο που μετράει στην πράξη, παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη δυσπιστία απέναντι στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αφού ευρέως διαδεδομένη είναι η πεποίθηση ότι ο ΓΑΠ δεν κάνει για πρωθυπουργός.
Την κατάρρευση της ΝΔ έρχεται να απορροφήσει σε ένα μεγάλο βαθμό ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, που όπως έδειξαν και οι ευρωεκλογές της 7/6/2009, καρπούται ένα μεγάλο κομμάτι των δυσαρεστημένων της ΝΔ, φθάνοντας το 7%, από το 3,8% των εκλογών της 16/9/2007, αντέχοντας μέσα στον χρόνο.
Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε και λόγω των βλακωδών πολιτικών του λαθών, αλλά και λόγω της ανασύνταξης των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, μια ανασύνταξη, που ήλθε ως προϊόν της οικονομικής ύφεσης, που ξεκίνησε πέρυσι τον Σεπτέμβριο, να εξανεμίσει όλα τα δημοσκοπικά κέρδη, που είχε μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά και να ροκανίσει την καλή του εκλογική επίδοση των βουλευτικών εκλογών του 2007 και από το 5,15% (ή το δημοσκοπικό 18% της άνοιξης του 2008) να πέσει στο 4%, σύμφωνα με το τωρινό πολιτικό βαρόμετρο, σωζόμενος από την γενικότερη πτώση της ΝΔ και από την απογοήτευση των ψηφοφόρων της, που μετακινούνται προς το ρεύμα της αποχής από τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.
Η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η παταγώδης πτώση της εκλογικής επιρροής της ΝΔ, μαζί με την περιορισμένη δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ να αντλήσει ψήφους από τον χώρο της κεντροδεξιάς, δίνει την ευκαιρία στο ΚΚΕ να αυξήσει την εκλογική του επιρροή από το 8,15% των τελευταίων βουλευτικών εκλογών στο 8,50% και να δείξει ότι η ελληνική κοινωνία του προορίζει τον ρόλο του αναχώματος, απέναντι στην ολοένα και μεγαλύτερη επιθετικότητα ενός εντελώς τυχοδιωκτικού τμήματος των κυρίαρχων ελληνικών γραφειοκρατικών καπιταλιστικών ελίτ. Μια επιθετικότητα νεοφιλελεύθερου τύπου που, σε παγκόσμιο επίπεδο, οδήγησε, πέρυσι, στην παρ' ολίγον κατάρρευση του παγκόσμιου τραπεζοπιστωτικού συστήματος και κατ' επέκταση του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, η οποία κατάρρευση απεφεύχθη χάρη στις κλασσικές κεϋνσιανές συνταγές και στις μαζικές παρεμβάσεις στις εσωτερικές και διεθνείς αγορές από τις κυβερνήσεις αρχικά του Μπους και στην συνέχεια του Ομπάμα, η οποία φαίνεται ότι, σιγά - σιγά, οδηγεί την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία στην έξοδο από το τούνελ της ύφεσης, σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, την ιαπωνική κυβέρνηση και το Κ. Κ. Κίνας.
Οι Οικολόγοι του παλαιού συμφοιτητή μου Μιχάλη Τρεμόπουλου δεν φαίνονται ικανοί να πιάσουν το ποσοστό τους (3,5%) των Ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2009 και μόνον μια περαιτέρω εκλογική κατάρρευση της ΝΔ θα μπορούσε να τους ανοίξει την πόρτα για την συμμετοχή τους στην Βουλή.
Το ζητούμενο είναι το αν βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, από την κάλπη της 4/10/2009. Το βαρόμετρο της ''Public Issue'' δείχνει ότι μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να υπάρξει, έστω και αν αυτή θα είναι ισχνή.
Αυτό, όμως, τώρα δεν είναι σίγουρο και είναι το μόνο πραγματικό ζητούμενο της κάλπης. Αν και όσο πλησιάζουμε στην ημέρα των εκλογών ο ελληνικός λαός δεν φαίνεται ότι θα θελήσει να αφήσει τέτοιου είδους αβεβαιότητες να ίπτανται στο αέρα, ως ενδεχόμενο.
(Δείτε και τα συναφή θέματα, που έχω ανοίξει στο ''FREE FORUMS'', με τίτλο : ‘‘ΠΑΣΟΚ – ΜΙΑ ΑΝΕΤΗ ΝΙΚΗ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 4/10/2009’’ http://www.freeforums.gr/index.php/topic,3364.0.html και στο ''PETROUPOLIS FORUMS'', με τίτλο : ‘‘ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΟ : Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΘΕΣΗΣ ΨΗΦΟΥ’’ http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=1164&start=15&mforum=pfor ).
Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού άρχισε, με την κατάκτηση της πρωτιάς τον Σεπτέμβριο του 2008 από το ΠΑΣΟΚ, έναν χρόνο, δηλαδή, μετά την άνετη επικράτηση της ΝΔ, (αλλά με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία δύο εδρών, που μειώθηκε σε μια, μετά την ανεξαρτητοποίηση του Πέτρου Τατούλη) στις εκλογές της 16/9/2007, ύστερα από την αψυχολόγητη και συνάμα τραγική εμφάνιση του Κώστα Καραμανλή στην περυσινή ΔΕΘ, η οποία εμφάνιση (με το στυλ του παλαιού Καραμανλή, θείου του σημερινού πρωθυπουργού) πυροδότησε όλες τις συσσωρευμένες πικρίες και όλη την διογκούμενη αγανάκτηση μεγάλων μερίδων των Ελλήνων πολιτών από τις αστοχίες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ και ιδίως την συνεχή και εκνευριστικά σωρευόμενη αύξηση των τιμών όλων των αγαθών, ουσιαστικά δηλαδή ένα ντόμινο αυξήσεων, που ήταν προϊόν ενός κύματος κερδοσκοπίας, που κατέτρωγε ολοένα και περισσότερο τα βαλάντια τους και η οποία κερδοσκοπία ήταν και αυτή μία από τις εκδηλώσεις της ολοένα και διογκούμενης φούσκας, η οποία παταγωδώς εξεράγη, με τον ερχομό της οικονομικής ύφεσης, που ξέσπασε με αφορμή την παρά λίγο κατάρρευση του παγκόσμιου και ειδικότερα του αμερικανικού τραπεζοπιστωτικού συστήματος.
Όποιος δει στο ''PETROUPOLIS FORUMS'' το θέμα, που εκεί έχω ανοίξει από παλιά, με τίτλο : ''ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΟ : Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΨΗΦΟΥ'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=1164&start=15&mforum=pfor , θα συνοψίσει τα όσα συνέβησαν από τον Σεπτέμβριο - Οκτώβριο του 2008, αφού ήδη πέρασαν 11 μήνες και η τότε (Οκτώβριος 2008) διαφαινόμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, έχει πλέον γίνει καθεστώς και έχει διευρυνθεί σημαντικότατα, καθιστώντας το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, ως την αδιαμφισβήτητη πρώτη πολιτική δύναμη στην χώρα από απόψεως εκλογικής επιρροής, παρά τα όποια προβλήματα που υπάρχουν σε σχέση με το ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα οποία έχουν να κάνουν με την αδυναμία του αρχηγού του να περάσει στον κόσμο ως ικανός ηγέτης και με το κυβερνητικό παρελθόν του ίδιου του κόμματος, το οποίο ο κόσμος δεν το έχει ξεχάσει.
Οι ευρωεκλογές κτύπησαν το καμπανάκι για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δείχνοντας την έντονη απαρέσκεια του κόσμου, αλλά και το γεγονός - που πάντοτε λαμβάνουν υπόψη τους όλοι οι εκτιμητές της λαϊκής ψήφου - ότι σε περιστάσεις έκτακτες (όπως συμβαίνει εδώ και έναν χρόνο με την οικονομική ύφεση που έπληξε την χώρα, αλλά και με τους ανόητους και με έντονο ταξικό χρώμα χειρισμούς της κυβέρνησης Καραμανλή), κατά τις οποίες η κυβερνώσα παράταξη έχει πελαγοδρομήσει - οι προσωπικές πολιτικές αδυναμίες ενός πολιτικού αρχηγού αρχίζουν να μην λαμβάνονται υπόψη, ακριβώς επειδή αυτές οι πολιτικές αδυναμίες μπροστά στην παρούσα κακή κατάσταση, ξεθωριάζουν και θεωρούνται ως μικρότερο κακό.
Αυτό ακριβώς δείχνει το πολιτικό βαρόμετρο του Σεπτεμβρίου 2009, λιγότερο από ένα μήνα πριν από τις αιφνιδιαστικές και ουσιαστικά άνευ αποχρώντος λόγου, αλλά και ενάντια στην θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των στελεχών του κόμματός του, εκλογές που προκήρυξε ο Κώστας Καραμανλής, εν όψει των τακτικών αδιεξόδων που έχει βρεθεί, λόγω της οικονομικής ύφεσης, αλλά και εξ αιτίας της απρονοησίας του, για την λήψη των δεόντων μέτρων, για την αντιμετώπιση των κομβικών πολιτικών εξελίξεων, οι οποίες (ευρωεκλογές 2009 και προεδρική εκλογή του Μαρτίου του 2010), όμως, ήσαν πλήρως γνωστές από την εποχή της τραγικής πολιτικής του εμφάνισης στην ΔΕΘ τον περυσινό Σεπτέμβριο.
Έτσι, ακριβώς επειδή η κυβέρνηση βάδιζε στα κουτουρού και χωρίς ουσιαστικό πολιτικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της επερχόμενης οικονομικής ύφεσης - η έκταση της οποίας δεν έχει ακόμα καταγραφεί ολοκληρωμένα και η οποία δεν έχει την έκταση με την οποία περιγράφεται -, στηριζόμενη στην πολιτική και προσωπική ανεπάρκεια του ΓΑΠ, η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με την πρωτιά του ΠΑΣΟΚ έλαβε μόνιμα χαρακτηριστικά.
Πέρα από την μονιμοποίηση των χαρακτηριστικών της, η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού διευρύνθηκε σημαντικότατα, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ως προϊόν των δυσάρεστων πολιτικών επιλογών της ΝΔ, που ήσαν και προϊόν μιας φιλελεύθερης πολιτικής και οικονομικής αντίληψης (πάγωμα των μισθών - χάϊδεμα του τραπεζικού συστήματος - μη λήψη άμεσων μέτρων για το κτύπημα της φοροδιαφυγής, μαζί με την αποδιοργάνωση των εισπρακτικών μηχανισμών του κράτους κλπ), η οποία, μπορεί να φαινόταν ότι ταίριαζε στην περίοδο των παχιών αγελάδων, αλλά δεν είχε καμμία θέση τώρα, που η περίοδος αυτή αντικαταστάθηκε από την περίοδο που οι αγελάδες έγιναν ισχνές.
Έτσι το ΠΑΣΟΚ αγγίζει το 41% στην εκτίμηση τελικού εκλογικού αποτελέσματος, εν όψει των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου 2009, εμφανίζοντας μια άνοδο, οφειλόμενη και στην δημιουργία του προεκλογικού κλίματος, ενώ η ΝΔ, ξεκινώντας από μια πολύ δυσχερή και ουσιαστικά απελπιστική θέση με τραγικά χαμηλά ποσοστά, εμφανίζει και αυτή μια άνοδο, λόγω της συσπείρωσης του κόσμου της στο 35,5%, μια συσπείρωση, όμως, η οποία δεν πρόκειται να την σώσει από την εκλογική συντριβή, αφού πολύ δύσκολα θα φθάσει κοντά στο 37%, ακριβώς εξ αιτίας των απίστευτα ανεύθυνων πολιτικών χειρισμών του πρωθυπουργού, ο οποίος οδηγεί την παράταξή του στον πολιτικό αυτοχειριασμό, με την προκήρυξη εκλογών, δίχως να προετοιμάσει τον κόσμο του και δίχως να προβεί στους απαραίτητους πολιτικούς χειρισμούς, που όλοι οι νουνεχείς και ρεαλιστές πολιτικοί κάνουν, πριν να προχωρήσουν σε τέτοιες πολιτικές κινήσεις υψηλού ρίσκου.
Πολλοί - και ο ίδιος ο Καραμανλής - θέλουν να ισχυρίζονται ότι ο ανηψιός ακολουθεί την πεπατημένη του θείου του. Δεν είναι αλήθεια αυτό - ή και αν είναι, αυτή η πολιτική κίνηση είναι καρικατούρα των πολιτικών χειρισμών του παλαιού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και είναι μια καρικατούρα διότι ο παλαιός Καραμανλής έκανε ό,τι έκανε, μέσα σε ένα άλλο πολιτικό περιβάλλον, αφού οι προδικτατορικοί πολιτικοί και εκλογικοί χειρισμοί του στις δεκαετίες του '50 και του '60, που συνδύαζαν τον λιτό και σκληρό πολιτικό και οικονομικό του λόγο, συνοδεύονταν από την ύπαρξη του σκληρού κομματικού και αστυνομικού του κράτους, με την ουσιαστική και πολύτιμη γι' αυτόν και την συντηρητική πολιτική παράταξη, της οποίας ηγείτο, συνεπικουρία της νόθευσης των εκλογικών αποτελεσμάτων με την βοήθεια και του στρατού.
Αυτά τα ''πολύτιμα'' όπλα - τα οποία δεν ήσαν και ανεξάντλητα - (μαζί όμως και μια διαρκή αύξηση των εισοδημάτων, που ήταν προϊόν της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας εκείνη την εποχή, αν και τα εισοδήματα από την εργασία, είναι η αλήθεια ότι μάλλον αυξάνονταν πολύ λιγότερο από την γενική αύξηση του ΑΕΠ και από την αύξηση της παραγωγικότητας της χώρας), που συνόδευαν την ''λιτή'' και σκληρή ρητορεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν τα έχει ο τωρινός ανηψιός Καραμανλής και ως εκ τούτου είναι τουλάχιστον, εκτός πραγματικότητας, το να επικαλείται και να θέλει να εφαρμόσει, στις σύγχρονες συνθήκες, τους πολιτικούς χειρισμούς του θείου του.
Δεν είναι ο ''έμφυτος Καραμανλισμός'', που οδήγησε τον Κώστα Καραμανλή σε αυτούς τους αυτοκτονικούς πολιτικούς χειρισμούς, με αποκορύφωμα την κυριολεκτικά αυτοχειριαστική προσφυγή στις κάλπες. Τα πράγματα είναι πιο πεζά. Είναι το γεγονός ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός, σαν άτομο, είναι ικανός στα εύκολα και δυστυχώς μη ικανός στα δύσκολα. Γι' αυτό και η αυτή η πρωτοφανής απόδρασή του από την εξουσία, που ήταν προϊόν ενός, αναλόγως, πρωτοφανούς κυβερνητικού πελαγώματος.
Φυσικά πρέπει να συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι, στην παρούσα συγκυρία, η κυβέρνηση Καραμανλή - πιεζόμενη από τα συμφέροντα, που εξέφρασε και λιγότερο, είναι η αλήθεια, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τον κουρελιασμένο, αλλά πάντοτε χρησιμοποιούμενο, ως μπαμπούλα, ζουρλομανδύα του 3% των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, ως ποσοστό του εθνικού ΑΕΠ - ακολούθησε μια φιλελεύθερη οικονομική συνταγή και λογική (όχι σε όλα, αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε), που δεν είχαν καμμία θέση στην παρούσα οικονομική συγκυρία, η οποία απαιτεί έναν επαναπροσδιορισμό και μια επανείσοδο του κράτους και την υιοθέτηση εκτεταμένων κεϋνσιανών και μετακεϋνσιανών δημοσιονομικών και λοιπών χειρισμών (αυξημένες δαπάνες, αυξημένα - κατά περίπτωση - έσοδα και φυσικά αυξημένα ελλείμματα στον προϋπολογισμό, μαζί με την δημιουργία ενός μηχανισμού καθορισμού και ελέγχου της αλυσίδας μισθών, τιμών, κερδών και εισοδημάτων, αλλά και με μια γκάμα κρατικοποιήσεων, με πρώτον υποψήφιο τον τραπεζικό τομέα, που έχει την βασικότερη ευθύνη για το ξέσπασμα της ύφεσης, αν και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, δεν εμφάνισε - είναι η αλήθεια - το μέγεθος των διαρθρωτικών αδυναμιών, που εμφάνισε το παγκόσμιο και ιδιαίτερα το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα στο πεδίο της οικονομικής δραστηριότητας), για την αντιμετώπιση του εύρους της οικονομικής ύφεσης, που ήλθε να συναντήσει τις χρόνιες διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας. Αυτή η φιλελεύθερη συνταγή και λογική είναι εκείνες οι οποίες οδήγησαν την κυβέρνηση Καραμανλή, μαζί με την πολιτική της μακαριότητα, που στηριζόταν στις πολιτικές και προσωπικές ανεπάρκειες του ΓΑΠ, στην σημερινή τραγική πολιτική και εκλογική της αδυναμία, μόλις δύο χρόνια, μετά την άνετη επικράτησή της, δια περιπάτου, στις εκλογές της 16/9/2007.
Από την άλλη πλευρά το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να περιμένει την δική του ευκαιρία, η οποία ανέλπιστα του ήλθε με την μορφή της οικονομικής ύφεσης που ξεκίνησε πέρυσι τον Σεπτέμβριο και ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό πάνω σε μια μόνιμη βάση, ύστερα από το πελάγωμα στο οποίο περιήλθε σύντομα η κυβέρνηση Καραμανλή.
Αυτή η ευκαιρία - η οικονομική ύφεση - σύντομα υπερκάλυψε όλες τις πολιτικές και προσωπικές αδυναμίες του ΓΑΠ και ξαναέφερε το ΠΑΣΟΚ επικεφαλής στους δείκτες της εκλογικής επιρροής, για πρώτη φορά μετά τις εκλογές του Απριλίου του 2000 και κατέδειξε ότι, σε έκτακτες συνθήκες, ουδέν είναι δεδομένο από όσα ισχύουν, κατά τις περιόδους που τα πράγματα είναι ομαλά και προβλέψιμα.
Το κεϋνσιανής έμπνευσης μοντέλο που ευαγγελίζεται ο ΓΑΠ, για το ξεπέρασμα της οικονομικής ύφεσης έχει την τάση, μέσα στις παρούσες συνθήκες και συγκρινόμενο πάντοτε με το καταθλιπτικό περιεχόμενο των προτάσεων της συντηρητικής παράταξης του Κώστα Καραμανλή, αλλά και με τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, ιδίως κατά τον διαρρεύσαντα τελευταίο χρόνο της διακυβέρνησής του, να μοιάζει και να είναι πολύ ελκυστικό, παρά το γεγονός ότι δεν αγγίζει το τραπεζικό σύστημα της χώρας και δεν θέτει ζήτημα ελέγχου της αλυσίδας των μισθών - κερδών - τιμών - εισοδημάτων.
Η Λούκα Κατσέλη για το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. (10/9/2009).
Το πρόγραμμα αυτό θα είναι ρεαλιστικό, δηλαδή επιτεύξιμο, και μπορεί να βοηθήσει στην απογείωση της ελληνικής οικονομίας, υπό έναν, όμως, όρο :
Αρκεί να υποδείξει τις πηγές χρηματοδότησής του.
Όπως σωστά είπε ο ΓΑΠ στην ΔΕΘ (13/9/2009) χρήματα υπάρχουν, το θέμα είναι που πηγαίνουν. Και από που αντλούνται και πως κατανέμονται (και εδώ είναι που καθίσταται αναγκαία η έστω και εν μέρει κρατικοποίηση του τραπεζικού τομέα) - προσθέτω, εγώ. (Η χώρα μας, ως οικονομία, έχει τεράστιες δυνατότητες. Δείτε το λήμμα ''ΕΛΛΑΔΑ'' στο FACTBOOK της CIA - https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html -, όπου η Ελλάδα του 2008 - 2009 εμφανίζεται με κατά κεφαλήν ΑΕΠ της τάξης των 32.000 δολλαρίων, με αξιοσημείωτη ανισοκατανομή του εισοδήματος, με συνολικό ΑΕΠ 343 δισεκατομμυρίων δολλαρίων και με αξιοσημείωτα ανορθολογική κατανομή εργατικού δυναμικού κλπ).
Και στον τομέα αυτόν είναι που πάσχει η εκφρασθείσα οικονομική πρόταση του ΓΑΠ, η οποία, πέρα από αναφορά στην ενιαία προοδευτική φορολόγηση όλων των εισοδημάτων, παραμένει θολή και δυσδιάκριτη, αφού οι άλλες εμφανιζόμενες πηγές εσόδων (πχ είσπραξη ανείσπρακτων οφειλών, ή του μη αποδιδόμενου ΦΠΑ) δεν είναι ασφαλείς, αφού απαιτείται μια τέτοια υποδομή από το κράτος, η οποία δεν είναι ορατή, ενώ και η μεγάλη σε διάρκεια χρονική έκταση της πολιτικής βούλησης, που είναι απαραίτητη, για την λήψη των απαραίτητων μέτρων, δεν εγγυάται την διατήρησή της σε βάθος χρόνου. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν, υπό το κράτος των πιέσεων των κοινωνικών ομάδων των μικρομεσαίων, η πολιτική εξουσία θα αντιμετωπίσει την πολιτική και οικονομική δύναμη αυτών των ευάριθμων ομάδων, που πολύ απλά θα εξακολουθούν να αρνούνται να συνεισφέρουν στο κρατικό ταμείο τα οφειλόμενα στο κράτος, καθώς και την πραγματική φοροδοτική τους υποχρέωση.
Πάντως στην παρούσα φάση αυτή η κατάσταση, ακόμα και αν μοιάζει να είναι μια εικονική πραγματικότητα, ευνοεί το ΠΑΣΟΚ και τον ΓΑΠ, μπροστά στις πιεστικές ανάγκες τις οποίες έχει δημιουργήσει, κατά τον τελευταίο χρόνο, η πολιτική Καραμανλή και η οικονομική ύφεση. Και φυσικά αυτό είναι εκείνο που μετράει στην πράξη, παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη δυσπιστία απέναντι στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αφού ευρέως διαδεδομένη είναι η πεποίθηση ότι ο ΓΑΠ δεν κάνει για πρωθυπουργός.
Την κατάρρευση της ΝΔ έρχεται να απορροφήσει σε ένα μεγάλο βαθμό ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, που όπως έδειξαν και οι ευρωεκλογές της 7/6/2009, καρπούται ένα μεγάλο κομμάτι των δυσαρεστημένων της ΝΔ, φθάνοντας το 7%, από το 3,8% των εκλογών της 16/9/2007, αντέχοντας μέσα στον χρόνο.
Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε και λόγω των βλακωδών πολιτικών του λαθών, αλλά και λόγω της ανασύνταξης των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, μια ανασύνταξη, που ήλθε ως προϊόν της οικονομικής ύφεσης, που ξεκίνησε πέρυσι τον Σεπτέμβριο, να εξανεμίσει όλα τα δημοσκοπικά κέρδη, που είχε μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά και να ροκανίσει την καλή του εκλογική επίδοση των βουλευτικών εκλογών του 2007 και από το 5,15% (ή το δημοσκοπικό 18% της άνοιξης του 2008) να πέσει στο 4%, σύμφωνα με το τωρινό πολιτικό βαρόμετρο, σωζόμενος από την γενικότερη πτώση της ΝΔ και από την απογοήτευση των ψηφοφόρων της, που μετακινούνται προς το ρεύμα της αποχής από τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.
Η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η παταγώδης πτώση της εκλογικής επιρροής της ΝΔ, μαζί με την περιορισμένη δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ να αντλήσει ψήφους από τον χώρο της κεντροδεξιάς, δίνει την ευκαιρία στο ΚΚΕ να αυξήσει την εκλογική του επιρροή από το 8,15% των τελευταίων βουλευτικών εκλογών στο 8,50% και να δείξει ότι η ελληνική κοινωνία του προορίζει τον ρόλο του αναχώματος, απέναντι στην ολοένα και μεγαλύτερη επιθετικότητα ενός εντελώς τυχοδιωκτικού τμήματος των κυρίαρχων ελληνικών γραφειοκρατικών καπιταλιστικών ελίτ. Μια επιθετικότητα νεοφιλελεύθερου τύπου που, σε παγκόσμιο επίπεδο, οδήγησε, πέρυσι, στην παρ' ολίγον κατάρρευση του παγκόσμιου τραπεζοπιστωτικού συστήματος και κατ' επέκταση του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, η οποία κατάρρευση απεφεύχθη χάρη στις κλασσικές κεϋνσιανές συνταγές και στις μαζικές παρεμβάσεις στις εσωτερικές και διεθνείς αγορές από τις κυβερνήσεις αρχικά του Μπους και στην συνέχεια του Ομπάμα, η οποία φαίνεται ότι, σιγά - σιγά, οδηγεί την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία στην έξοδο από το τούνελ της ύφεσης, σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, την ιαπωνική κυβέρνηση και το Κ. Κ. Κίνας.
Οι Οικολόγοι του παλαιού συμφοιτητή μου Μιχάλη Τρεμόπουλου δεν φαίνονται ικανοί να πιάσουν το ποσοστό τους (3,5%) των Ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2009 και μόνον μια περαιτέρω εκλογική κατάρρευση της ΝΔ θα μπορούσε να τους ανοίξει την πόρτα για την συμμετοχή τους στην Βουλή.
Το ζητούμενο είναι το αν βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, από την κάλπη της 4/10/2009. Το βαρόμετρο της ''Public Issue'' δείχνει ότι μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να υπάρξει, έστω και αν αυτή θα είναι ισχνή.
Αυτό, όμως, τώρα δεν είναι σίγουρο και είναι το μόνο πραγματικό ζητούμενο της κάλπης. Αν και όσο πλησιάζουμε στην ημέρα των εκλογών ο ελληνικός λαός δεν φαίνεται ότι θα θελήσει να αφήσει τέτοιου είδους αβεβαιότητες να ίπτανται στο αέρα, ως ενδεχόμενο.
(Δείτε και τα συναφή θέματα, που έχω ανοίξει στο ''FREE FORUMS'', με τίτλο : ‘‘ΠΑΣΟΚ – ΜΙΑ ΑΝΕΤΗ ΝΙΚΗ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 4/10/2009’’ http://www.freeforums.gr/index.php/topic,3364.0.html και στο ''PETROUPOLIS FORUMS'', με τίτλο : ‘‘ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΟ : Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΘΕΣΗΣ ΨΗΦΟΥ’’ http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=1164&start=15&mforum=pfor ).
Σχόλια