ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ; (Αυτοκτονία ή δολοφονία;)

Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο συνέδριο της σλαβομακεδονικής οργάνωσης ''ΊΛΙΝΤΕΝ'' (1950).




Για τον Νίκο Ζαχαριάδη, τον διορισμένο από τον μέντορά του τον Ιωσήφ Στάλιν, ηγέτη του Κ.Κ.Ε., τον κούτβη, που ανέλαβε από την Κομμουνιστική Διεθνή να μπολσεβικοποιήσει το Κ.Κ.Ε., το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. και ταγματάρχη της K.G.B., έχουν γραφεί πολλά και η πολιτική απέχθεια του γράφοντος, για τον άνθρωπο και τα έργα του είναι δεδομένη και εγγράφως αποτυπωμένη.


Αλλά οι πολιτικές απέχθειες, ή οι συμπάθειες, προς ένα πρόσωπο δεν μπορούν και δεν πρέπει να εμποδίζουν την ιστορική έρευνα. Ούτε και να οδηγούν στην αγνόηση των όσων αυτό το πρόσωπο υπέστη από έναν μηχανισμό (σαν τον λενινιστικό), όσο και αν αυτό το πρόσωπο - εδώ ο Νίκος Ζαχαριάδης - υπηρέτησε πιστά αυτόν τον μηχανισμό, καταδιώκοντας, συκοφαντώντας, εξαφανίζοντας και δολοφονώντας ένα τεράστιο πλήθος άλλων ανθρώπων (φίλων ή εχθρών).



Η σορός του Νίκου Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ. (Ο Ζαχαριάδης είχε γίνει αγνώριστος).

Θα αναφερθώ, εδώ, στις συνθήκες και στην αιτία θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη.

Πολλά σημεία της ζωής του καθαιρεμένου το 1956 από την Επιτροπή Γκεοργκίου Ντεζ ηγέτη του Κ.Κ.Ε. Νίκου Ζαχαριάδη έχουν μείνει, μέχρι τώρα, αδιευκρίνιστα. Πιστεύω ότι αυτά θα διευκρινισθούν, με την πάροδο των ετών και με την σταδιακή (δύσκολη και με το στανιό) δημοσιοποίηση των σοβιετικών αρχείων, ύστερα από την πτώση του ''υπαρκτού''.

Ένα κομμάτι, που αφορά την ζωή του πρώην ηγέτη του Κ.Κ.Ε. και το οποίο θεωρείται λυμένο, έχει να κάνει με το πως πέθανε την 1/8/1973 και την αιτία του θανάτου του.

Μετά την ψευδή επίσημη ανακοίνωση των Σοβιετικών και του Κ.Κ.Ε., που καθόριζε ως αιτία θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη την ''καρδιακή προσβολή'', η μετέπειτα αποδοχή της αυτοκτονίας, ως αιτίας θανάτου του, φαίνεται ότι είναι αληθής και έχει γίνει ευρύτερα αποδεκτή.


Αλλά οι υπεύθυνοι αρχειοφύλακες της μετασοβιετικής Ρωσίας κατάφεραν να θολώσουν για μία ακόμη φορά, τα νερά, γύρω από την αιτία θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη, με τέτοιον τρόπο, που άφησαν ανοικτά τα ενδεχόμενα και της άμεσης ''βοήθειας'' στον Ζαχαριάδη να αυτοκτονήσει, αλλά και της απροσχημάτιστης δολοφονίας του.




Ο Νίκος Ζαχαριάδης αυτοφωτογραφιζόμενος μπροστά στον καθρέπτη. (Η φωτογραφία τραβήχτηκε μετά την καθαίρεσή του από την θέση του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε.).


Οι οπαδοί του μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας και επιμένουν ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κ.G.B. Την εκδοχή αυτήν ενίσχυσε η διευθύντρια των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν. Τομιλίνα, η οποία έχει δηλώσει ότι ο φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ έχει χαρακτηρισθεί και παραμένει πάντα στα ρωσικά κρατικά αρχεία ως ''άκρως απόρρητος'', και αποκάλυψε ότι ''οι Ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν τον Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του...'', για να προσθέσει ότι ''κάτι τέτοιο θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας...''.

Πρέπει να ειπωθεί ότι η οικογένεια του Νίκου Ζαχαριάδη έχει αποδεχτεί, δίχως αμφιβολία, την αυτοκτονία, ως αιτία θανάτου του πρώην ταγματάρχη της K.G.B. Στην επέτειο των 30 ετών από το θάνατο του, τον Ιούλιο του 2003, ο υπεύθυνος για τις σχέσεις ΚΚΣΕ και ΚΚΕ, Κάρολ Αφανάσιεβιτς Σεμένκωφ, έδωσε μια συνέντευξη στο «Βήμα», όπου επιχείρησε, με ένα κάρρο ψεύδη, να ''αποδείξει'' ότι οι συνθήκες κράτησης του αρχηγού του ΚΚΕ ήσαν... ''ιδανικές'', ενώ προσπάθησε να αποσείσει όλες τις ευθύνες του ΚΚΣΕ. Με ένα απίστευτο κυνισμό, ο Σεμένκωφ δήλωσε ότι ''αιτία της αυτοκτονίας του Ζαχαριάδη ήταν η χρεοκοπία του ως πολιτικού ηγέτη...''.



29/12/1991 : Η δεύτερη ταφή του Νίκου Ζαχαριάδη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Στους ισχυρισμούς του Σεμένκωφ απάντησε ο Σήφης Ζαχαριάδης με συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα, και κατέληξε με αυτήν εδώ την επισήμανση: ''Ο πατέρας μου έζησε και πέθανε κομμουνιστής. Και παρ' όλο που είχε έρθει σε ιδεολογικοπολιτική σύγκρουση με την τότε ηγεσία του ΚΚΕ, παρέμεινε πιστός στην ιστορική αποστολή του κόμματος αυτού, που το θεωρούσε δικό του κόμμα. Ο Κάρολ Σεμένκωφ ήταν πιστός στη σοβιετική εξουσία. Η διαφορά ήταν η εξής: Ο Ζαχαριάδης πίστευε στη σοβιετική εξουσία, γιατί ήταν σοβιετική, ενώ ο Σεμένκωφ γιατί ήταν εξουσία''...


Παρά το ηθικό δίκιο του Σήφη (το όνομα αυτό του δόθηκε από τον πατέρα του προς τιμή του πολιτικού του πάτρωνα, δηλαδή του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς) Ζαχαριάδη, ο ρεαλιστής Σεμένκωφ είχε δίκιο : Η εξουσία είναι αυτή που μετράει στην πράξη.


Και αυτή η εξουσία, μετά την άνοδο του Νικήτα Χρουστσώφ, δεν έπαυσε να έχει σχέση με την ψευδή συνείδηση του πατέρα του.

Αν και ουδέποτε υπήρξε σοβιετική...


Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν μια πολύ ενοχλητική περίπτωση για την μετασταλινική ηγεσία στην ''Ε.Σ.Σ.Δ.'' και για την μεταζαχαριαδική ηγεσία στο Κ.Κ.Ε.

Το ζήτημα είναι εάν αυτή η ενόχληση έφθασε μέχρι το σημείο να τον δολοφονήσουν, έστω και με την μέθοδο της ''υποβοηθούμενης αυτοκτονίας'', προκειμένου να τον ξεφορτωθούν.


Οι δηλώσεις της Τομίλινα αφήνουν ανοικτό αυτό το ενδεχόμενο - εκτός εάν η εν λόγω κυρία εννοεί κάτι άλλο, το οποίο, πάντως, είναι αδιευκρίνιστο.


Φυσικά, η ευθύνη της σοβιετικής γραφειοκρατίας, όπως και της υποτακτικής της και ομόλογης γραφειοκρατίας του Κ.Κ.Ε., για την αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη, είναι αυταπόδεικτη και πανθομολογούμενη και έχει να κάνει με την ελεεινή συμπεριφορά τους απέναντί του, αφού προηγουμένως τον έστιψαν σαν το λεμόνι και αφού του φόρτωσαν προσωπικά όλες τις ευθύνες για την μοιραία πορεία την οποία ακολούθησε το Κ.Κ.Ε. από τον Μάϊο του 1945, που επέστρεψε στην Ελλάδα, μέχρι και την λήξη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου το 1949.


(Οι προσωπικές ευθύνες του Νίκου Ζαχαριάδη είναι αναμφισβήτητες και φυσικά βαρύτατες, αλλά δεν είναι αποκλειστικά δικές του, στο μέτρο που ο Νίκος Ζαχαριάδης ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες των αυθεντών του, δηλαδή των Σοβιετικών γραφειοκρατών και ειδικότερα του πάτρωνά του και ιδεολογικού του πατέρα, ήτοι του Ιωσήφ Στάλιν, ως πιστός υπάλληλος της σοβιετικής γραφειοκρατίας της οποίας ήταν μέλος και της οποίας πρακτόρευε τα συμφέροντα στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, ως άμεσα διορισμένος γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε., από αυτήν και ως γνήσιο τέκνο των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών).


Και η ελεεινή συμπεριφορά τους απέναντί του ξεκίνησε με την κομματική ‘‘δίκη’’, που πέρασε τον Φεβρουάριο του 1956 από την διορισμένη από τους Σοβιετικούς Επιτροπή Γκεοργκίου Ντεζ, με πρώτο βιολί τον περιβόητο Όττο Κουουζίνεν και την καθαίρεσή του από την θέση του Γενικού Γραμματέα του Κ.Κ.Ε. από την 6η Ολομέλεια και στην συνέχεια με την διαγραφή του και από απλό μέλος του Κ.Κ.Ε. από την 7η Ολομέλεια το 1957, ενώ κατηγορήθηκε και ως πράκτορας των ιμπεριαλιστών (ποιος; Αυτός που ήταν πράκτορας των Σοβιετικών!).



Από τον Μάρτιο του 1956, έως τον Ιούνιο του 1962 στάλθηκε σε μια ‘‘βελούδινη’’ εξορία και εργάστηκε ως διευθυντής δασικής επιχείρησης στο Μποροβιτσί του Νοβγκορόντ.


Τον Ιούνιο του 1962 ήλθε η σκληρή και ανελέητη φάση της εξορίας του Νίκου Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου και έζησε κάτω από απάνθρωπες συνθήκες μέχρι την στιγμή του θανάτου του την 1/8/1973.

Η νέα του εξορία ήλθε ως ποινή για την κρυφή επίσκεψή του στην ελληνική πρεσβεία στην Μόσχα, όπου ζήτησε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του θείου του τωρινού πρωθυπουργού) να επιστρέψει στην Ελλάδα, για να δικαστεί. Αυτή του η ενέργεια έκανε έξαλλους τους Σοβιετικούς και την γραφειοκρατική κλίκα, που διοικούσε το Κ.Κ.Ε. εκείνη την εποχή, με αποτέλεσμα να εξοριστεί στο Σουργκούτ.


Φυσικά, για όσα του καταμαρτυρούσαν οι Σοβιετικοί και η νομενκλατούρα του Κ.Κ.Ε. δεν δικάστηκε ποτέ από κάποιο ποινικό δικαστήριο. Και αυτή είναι μία από τις αθλιότητες του σοβιετικού συστήματος διακυβέρνησης απέναντί του, αφού εξορίστηκε επί τόσα χρόνια, χωρίς δίκη! (Όχι ότι αν τον δίκαζαν, θα είχε μια δίκαιη δίκη, αλλά δεν του επεφύλαξαν ούτε και μια στημένη δίκη, όπως έπραξαν σε ένα πλήθος άλλων περιπτώσεων κατά την δεκαετία του ’30, αλλά και μετέπειτα). Γιατί να τον δικάσουν, άλλωστε; Για όσα έπραξε καθ’ υπόδειξη των Σοβιετικών, ως πιστό όργανό τους; Η διαδικασία της κομματικής ‘‘δίκης’’, που του επεφύλαξαν, με την διορισμένη από το Κ.Κ.Σ.Ε. του Νικήτα Χρουστσώφ Επιτροπή Γκεοργκίου Ντεζ και η σθεναρή στάση του Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος, μαχόμενος υπέρ βωμών και εστιών, απέκρουσε όλες τις κατηγορίες των κατηγόρων του και απέδειξε πλήρως τις ευθύνες του σοβιετικού καθεστώτος, του οποίου ο ίδιος ο Ζαχαριάδης εκτελούσε τις εντολές.


Ένα αδιάψευστο δείγμα του γεγονότος ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ακολουθούσε πιστά τις εντολές της Σοβιετικής ηγεσίας αποτελεί και η Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (διάβαζε Νίκος Ζαχαριάδης) προς την σοβιετική ηγεσία (διάβαζε Ιωσήφ Στάλιν), με την οποία ζητούσε καθοδήγηση για το πρακτέο από πλευράς του Κ.Κ.Ε. στην Ελλάδα.


Το ερώτημα είναι σαφές και συγκεκριμένο : Τι πρέπει να κάνει το Κ.Κ.Ε.; Εμφύλιο πόλεμο, ή ειρηνική και δημοκρατική λύση;






Η Έκθεση της Κ. Ε. του Κ. Κ. Ε. προς την σοβιετική ηγεσία (ουσιαστικά, δηλαδη Νίκου Ζαχαριάδη προς Ιωσήφ Στάλιν) από το βιβλίο των Βασίλη Κόντη και Σπυρίδωνα Σφέτα : ''ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ : ΕΓΓΡΑΦΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΚΑΙ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ'' Εκδόσεις ''ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ'' 1999.


Όπως μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί από το σύνολο του κειμένου της Έκθεσης, αυτό το ντοκουμέντο περιέχει ένα από τα περισσότερο ρεαλιστικά κείμενα, που εξέδωσε η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ, εκείνη την εποχή. Στην πραγματικότητα ήταν το μόνο κείμενο, που εξέδωσαν οι ζαχαριαδικοί, το οποίο απεικόνιζε πλήρως την πραγματικότητα της εποχής και πρότεινε δύο διαφορετικούς προσανατολισμούς της πολιτικής του κόμματος, περιγράφοντας τις επιπτώσεις και τα αποτελέσματα, που θα επακολουθούσαν αν το ΚΚΕ ακολουθούσε την μία ή την άλλη πολιτική.


Το ΚΚΕ βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι και έπρεπε να επιλέξει πορεία: Ένοπλη εξέγερση ή παλλαϊκή αυτοάμυνα και ειρηνική πάλη για δημοκρατία;


Αυτό ήταν και το ερώτημα προς την ‘‘σοβιετική’’ ηγεσία, στην οποία η Έκθεση διεβιβάσθη στις 5/2/1946, δια της ‘‘υπηρεσιακής’’ οδού, δηλαδή του Γκιόργκυ Δημητρώφ, του βαλκάνιου εκφραστή των απόψεων του διεθνούς κέντρου του κομμουνιστικού κινήματος.


Στην σοβιετική ηγεσία αναλύθηκαν όλοι οι παράμετροι και των δύο εναλλακτικών προτάσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, με πρώτη πρόταση την επιλογή της παλλαϊκής αντίστασης, μετεξελισσόμενης σε ένοπλη εξέγερση, ζητώντας την βοήθεια της ‘‘Σοβιετικής’’ Ένωσης και των άλλων ‘‘δημοκρατικών’’ χωρών – εννοούσαν τις χώρες του τότε διαμορφωμένου ‘‘σοβιετικού’’ μπλοκ. Σαν δεύτερη πρόταση – αλλά όχι δευτερεύουσα -, με την προϋπόθεση ότι δεν θα υπήρχε διεθνής ουσιαστική υποστήριξη για ένοπλη εξέγερση, η ΚΕ του ΚΚΕ πρότεινε την μαζική αυτοάμυνα και τον μαζικό αγώνα για δημοκρατία με συμμετοχή στις εκλογές που είχαν προγραμματιστεί για τις 31/3/1946, με ένα ΕΑΜ-ΚΚΕ, περίπου, στο 30% των ψήφων, παρά την συνεχιζόμενη βία και την αναμενόμενη νοθεία από την πλευρά των καθεστωτικών δυνάμεων στην χώρα, που υποστηρίζονταν από τους Βρετανούς. Η Έκθεση ξεκαθάριζε ότι, σύμφωνα με δήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη, «το Κόμμα θα ακολουθήσει τον δρόμο της σκληρής αντίστασης στην αντίδραση». Ζητούσε, ωστόσο, σαφείς οδηγίες για την δυνατότητα χορήγησης, ή μη, ουσιαστικής βοήθειας από την ΕΣΣΔ, προκειμένου το ΚΚΕ να λάβει τις αποφάσεις του.


Ο Νίκος Ζαχαριάδης μπορεί να ήταν δογματικός, δεν ήταν, όμως τρελός. Γνώριζε την σοβαρότητα των στιγμών και φυσικά δεν μπορούσε να πάρει μόνος του μια τέτοια απόφαση, που θα οδηγούσε την χώρα στον εμφύλιο πόλεμο. Προφανώς, η ενδιάθετη τάση του τον οδηγούσε στην κατεύθυνση της σύγκρουσης, κάτι που ξεκαθάριζε στην ‘‘σοβιετική’’ ηγεσία, αλλά αντιλαμβανόταν πολύ καλά – υπήρχε άλλωστε η εμπειρία της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 1944 και η ακολουθήσασα ήττα του ΚΚΕ – ότι δεν μπορούσε να προχωρήσει σε εμφύλιο πόλεμο, με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, χωρίς την έγκριση και την αμέριστη βοήθεια των ‘‘σοβιετικών’’ και των λοιπών συμμάχων τους στον ψυχρό πόλεμο, που μόλις τότε ανεδύετο.


Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος ήταν μία πολύ σοβαρή υπόθεση για τους ώμους του Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος σαφές είναι ότι έβλεπε και τις διεθνείς επιπτώσεις του όλου εγχειρήματος στο διαμορφούμενο τότε ‘‘σοσιαλιστικό’’ στρατόπεδο και στην ΕΣΣΔ, γι’ αυτό, άλλωστε και απευθύνθηκε στην ‘‘σοβιετική’’ ηγεσία, ζητώντας καθοδήγηση.



Ιωσήφ Στάλιν και Βλαντιμίρ Λένιν (1919).


Και στην συνέχεια ο Νίκος Ζαχαριάδης πήρε την απόφαση, για την διεξαγωγή του εμφυλίου πολέμου, μια εβδομάδα μετά την κοινοποίηση της Έκθεσης στους Σοβιετικούς, με την συνεδρίαση της 2ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. στις 12/2/1946, αφού φυσικά πήρε και το ΟΚ από την άρχουσα γραφειοκρατία της ‘’Ε.Σ.Σ.Δ.’’, όπως αναλυτικότατα και δίχως ουσιαστική αντίκρουση εξήγησε ο ίδιος ο Ζαχαριάδης στην Επιτροπή Γκεοργκίου Ντεζ και αφού στην συνέχεια ήλθε σε επαφή με όλους τους ηγέτες του τότε ‘‘σοσιαλιστικού’’ στρατοπέδου - και με τον ίδιο τον Ιωσήφ Στάλιν στην Κριμαία, αν και αυτήν του την συνάντηση, όπου οριστικά αποφασίστηκε από τον Στάλιν και τον υποτακτικό του η διεξαγωγή του ελληνικού εμφυλίου πολέμου δεν την ανέφερε στην Επιτροπή Γκεοργκίου Ντεζ, προφανώς γιατί ήταν αποφασισμένος να μην ‘‘δώσει’’ τον Στάλιν στην ‘‘αντισταλινική’’ καμαρίλα, που τον ‘‘δίκαζε’’ με προειλημμένες αποφάσεις.


Κατανοητό είναι ότι οι ‘‘Σοβιετικοί’’ δεν μπορούσαν να περιμένουν τίποτε από μια ποινική δίκη του Νίκου Ζαχαριάδη, όπως δεν έβγαλαν τίποτε και από την κομματική ‘‘δίκη’’, που του επεφύλαξαν στα πλαίσια της Επιτροπής Γκεοργκίου Ντεζ, αφού ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει οποιονδήποτε συμβιβασμό και δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει ακάλυπτο τον ιδεολογικό του πατέρα και πολιτικό του πάτρωνα τον Ιωσήφ Στάλιν, ενώ το αίτημά του για επιστροφή στην Ελλάδα θα δυναμίτιζε τις εξελίξεις και θα μπορούσε κάποια στιγμή να πραγματοποιηθεί πίσω από τις πλάτες της γραφειοκρατίας του Κ.Κ.Σ.Ε. και του Κ.Κ.Ε, αν κάποια ελληνική κυβέρνηση το αποδεχόταν και βοηθούσε, μαζύ με τους Αμερικάνους, στην πραγματοποίησή του.


Γι’ αυτό και ο Νίκος Ζαχαριάδης εξορίστηκε στο μακρινό Σουργκούτ, έτσι ώστε να είναι ελεγχόμενες οι κινήσεις του και αφέθηκε να σαπίσει εκεί, οδηγούμενος στην αυτοκτονία, η οποία μπορεί και να μην ήταν αυτοκτονία, αφού το ενδεχόμενο της δολοφονίας ( ή και ‘‘υποβοηθούμενης αυτοκτονίας’’) καθίσταται βάσιμο, ως πιθανότητα, μετά τις δηλώσεις της Τομίλινα, περί του χαρακτηρισμού του φακέλου για τον θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη, ως ‘‘άκρως απόρρητου’’, με την αιτιολογία ότι ‘‘βλάπτονται τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας’’.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν το ''αντικείμενο'' των σοβιετικών χαφιέδων, που εκτελούσαν υπηρεσία, φυλάγοντάς τον, όχι φυσικά για να μην πάθει τίποτε, αλλά για να μην το σκάσει και βρεθεί στην Ελλάδα του Καραμανλή, του Γεωργίου Παπανδρέου, ή των συνταγματαρχών και καταστήσει περίγελω το Κ. Κ .Ε. και την ''Σοβιετική Ένωση'' - έτσι φοβούνταν και νόμιζαν, οι απαράτσικ της νέας κυρίαρχης και οικονομικά εκμεταλλευτικής κοινωνικής τάξης στην μετεπαναστατική Ρωσία. Και κυριολεκτικά τον άφησαν να σαπίσει στην εξορία, εκδικούμενοι αυτήν την ακατάβλητη πίστη του στα σταλινικά ιδεώδη και στον ίδιο τον πάτρωνά του τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς.


Έχω, ήδη, πει ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ευθύνεται για πολλά εγκλήματα (τα οποία προσωπικά και ο ίδιος άμεσα, ή/και μαζί με άλλους, διέπραξε, ή διατάσσοντας άλλους να τα διαπράξουν), αλλά κυρίως ευθύνεται, για την καταστροφική για την χώρα μας πολιτική του, που θα καθιστούσε την Ελλάδα μια ''λαϊκή δημοκρατία'' επιπέδου καθεστώτων τύπου Εμβέρ Χότζα και Πολ Ποτ. Και απέναντι σε αυτό είμαι αμείλικτα απέναντί του, αναγνωρίζοντας ένα δίκιο στον Δημήτρη Γιωτόπουλο και στην οργάνωσή του, ο οποίος στήριξε την κεντροδεξιά, κατά των ζαχαριαδικών στον εμφύλιο πόλεμο, ύστερα και από το κύμα εξόντωσης κάθε αριστερής αντιπολίτευσης, που είχε εξαπολύσει η ζαχαριαδική ηγεσία του Κ.Κ.Ε. (χωρίς, μάλιστα, την συμμετοχή του Νίκου Ζαχαριάδη, που ήταν εξόριστος στο Νταχάου εκείνη την εποχή), κατά την περίοδο της Κατοχής και στα Δεκεμβριανά.


Αυτά τα εγκλήματα του Νίκου Ζαχαριάδη δεν δικαιώνουν τους διώκτες του (όσο και αν αυτοί ήσαν κομμάτια του ίδιου απάνθρωπου εξουσιαστικού και ιεραρχικά δομημένου λενινιστικού μηχανισμού, στον οποίο είχε συμμετάσχει, ως διώκτης άλλων και ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης), για την απηνή εξοντωτική συμπεριφορά τους απέναντί του.


Ως θύμα αυτού του ολοκληρωτικού εξουσιαστικού μηχανισμού ο Νίκος Ζαχαριάδης χρήζει υπεράσπισης, διότι όταν πια είχε βρεθεί στην μέγγενη αυτού του εξοντωτικού και ανθρωποβόρου μηχανισμού ο ίδιος ήταν ένα ανήμπορο θύμα, που γύρευε και πάλευε πεισματικά, για το δίκιο του. Το όποιο δίκιο του, όσο λιγοστό και αν ήταν αυτό, σε σύγκριση με το τεράστιο μέγεθος των εγκλημάτων που είχε διαπράξει.


Αυτοί, άλλωστε, που τον κυνηγούσαν ανηλεώς και αδιάκοπα είχαν ακόμη λιγότερο δίκιο από αυτόν. Για την ακρίβεια, δεν είχαν κανένα δίκιο, αφού για όσα τον κατηγορούσαν, ήταν ο ίδιος ο μηχανισμός τους που τον είχε διατάξει να τα πράξει και αυτός, ως πιστός υπάλληλος εκτέλεσε αυτά που του είπαν να κάνει.

Αλλά πρώτα από όλα, ο Νίκος Ζαχαριάδης χρήζει υπεράσπισης απέναντι στον ολοκληρωτικό λενινιστικό μηχανισμό επειδή ήταν μόνος του εναντίον όλων και επειδή την εξουσία πια δεν την είχε αυτός, αλλά εκείνοι που τον δίωκαν και ήθελαν την πλήρη του εξουθένωση και καταρράκωση, χωρίς την τήρηση οποιασδήποτε δικονομικής δικαιοδοτικής διαδικασίας, που θα του εξασφάλιζε μια δίκαιη δίκη - μια έννοια η οποία ήταν άγνωστη για τον λενινιστικό μηχανισμό και το καθεστώς του.


Φυσικά, για αυτό το τραγικό κομμάτι, που αφορά τον Νίκο Ζαχαριάδη και τον θάνατό του, μένουν ακόμα πολλά να ειπωθούν - πολύ περισσότερο που ο φάκελος που αφορά τον θάνατό του παραμένει με τον χαρακτηρισμό ''άκρως απόρρητος'' στα αρχεία της μετασοβιετικής ρωσικής πολιτικής ελίτ, που είναι ο άμεσος κληρονόμος των ερειπίων της κομμουνιστικής γραφειοκρατίας. Και θα ειπωθούν....



(Δείτε και τα σχετικά θέματα, με τον ίδιο τίτλο, που έχω ανοίξει στο ''PETROUROLIS FORUMS'' : http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=1781&mforum=pfor και στο ''PHORUM. GR'' : http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=155704 ).