Τί συμβαίνει στο Καζακστάν; Τίποτε περισσότερο, από μια σύγχρονη προλεταριακή εξέγερση/επανάσταση, την βοήθεια, στην καταστολή της οποίας, ανέλαβε ο Βλάντιμιρ Πούτιν.

 

Έλειψε ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, από την τωρινή εξέγερση, στο Καζακστάν. Γι’ αυτό και ο σύγχρονος Βλαντιμίρ Πούτιν ανέλαβε την καταστολή της…

Τί συμβαίνει αυτό τον καιρό, στο Καζακστάν; το ερώτημα είναι επίκαιρο, αλλά συνάμα και απλό. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια προλεταριακή επανάσταση. Μια επανάσταση, η οποία έρχεται να μας θυμίσει το παρελθόν και σε έναν βαθμό, να προοιωνίσει το μέλλον.

Μας θυμίζει, καταρχήν, την προλεταριακή επανάσταση του 1905, στην τσαρική Ρωσία, όπως και την φεβρουαριανή επανάσταση του 1917, πάλι, στην τσαρική Ρωσία, που εκπαραθύρωσε τον τσάρο και το καθεστώς του. Αλλά παραπέμπει και στο σήμερα, έχοντας υπόψη τις εξεγέρσεις, στην Αργεντινή, το 2000 και πέρυσι, στην Χιλή.

Αφορμή, αλλά και αιτία, για την εξέγερση στο Καζακστάν, είναι η τεράστια αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου, στην οποία προέβη η κυβέρνηση του προέδρου Τοκάεφ και ξέσπασε, στην Άλμα Άτα και επεκτάθηκε σε άλλες πόλεις, όπου επικρατεί το προλεταριακό στοιχείο. 

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Καζακστάν είναι μία χώρα του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού", η οποία έχει μία συγκεκριμένη παράδοση, στον κολεκτιβισμό και στην συλλογικότητα της κοινωνικής δράσης, έστω και αν αυτά τα δύο επιβλήθηκαν, εκ των άνω, από το Κομμουνιστικό Κόμμα του Καζακστάν, το οποίο ήταν μέλος του ΚΚΣΕ και είχε αρχηγό τον επονομαζόμενο γέρο - πρόκειται για τον Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ, ο οποίος, στα 81 του, εξακολουθεί να είναι ο πραγματικός ηγέτης της χώρας, από την εποχή της "Σοβιετικής Ένωσης", αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος του Καζακστάν, το οποίο, μετά την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης", το έθεσε σε παρανομία. Μία παρανομία, που εξακολουθεί να ισχύει, μέχρι σήμερα.

Ο Τοκάεφ, αντιδρώντας, απομάκρυνε τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, αλλά και απέπεμψε τον Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ, από την θέση του προέδρου Εθνικής Ασφάλειας, μέσω της οποίας ο παλαιός νομενκλατουρίστας του ΚΚΣΕ, που παραιτήθηκε,από την προεδρία της χώρας, το 2019, συνέχιζε να έχει τον πρώτο λόγο, στην διακυβέρνηση του Καζακστάν, ενώ, παράλληλα, ο Τοκάεφ απέσυρε και τον διπλασιασμό της τιμής του φυσικού αερίου.

Παρόλα αυτά ο Τοκάεφ και η ολιγαρχία, που διοικούν την χώρα, απέτυχαν να σταματήσουν την εξέγερση, η οποία πολιτικοποιήθηκε, πολύ γρήγορα και έθεσε ριζοσπαστικά αιτήματα, τα οποία, πέρα από την απαίτηση, για την παραίτηση και του ίδιου του Τοκάεφ, έθεσαν και ζητήματα, τα οποία αφορούν την διαδικασία και τον έλεγχο της παραγωγής, από την εργατική τάξη της χώρας, κάτι το οποίο οι ολιγάρχες της μετακομμουνιστικής εποχής θεωρούν, ως απαράδεκτο.

Το ίδιο απαράδεκτα θεωρούν αυτά τα αιτήματα και οι μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες εμπλέκονται, στην παραγωγική διαδικασία της χώρας. Αναφέρομαι, στην Ρωσία, στην Κίνα, στην Γαλλία, στην Γερμανία και στις ΗΠΑ, που έχουν τεράστια οικονομικά και ενεργειακά συμφέροντα επενδύσει, στο φυσικό αέριο, στο πετρέλαιο της χώρας, καθώς και στο υπόλοιπο παραγωγικό δυναμικό της.

Παρ’ όσα λέει η δυτική δημοσιογραφία, δεν πρόκειται για ένα είδος βελούδινης επανάστασης, που απειλείται, απλά, από την ρωσική αρκούδα. Οι εξελίξεις, στο Καζακστάν, είναι, πραγματικά, δραματικές, αλλά αυτό, που θέτουν ως διακύβευμα, αφορά την ίδια την ίδια παραγωγική διαδικασία και την λήψη των αποφάσεων, από νέου είδους εργατικά συμβούλια, τα οποία φύτρωσαν, μέσα από αυτή την εξέγερση. 

Προφανώς, το κίνημα, που εκδηλώθηκε, αν καθοδηγείται, στην πραγματικότητα, πρέπει να καθοδηγείται, από το Σοσιαλιστικό Κίνημα, το οποίο πρέπει να είναι παρακλάδι του Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά και από άλλες αριστερές οργανώσεις, οι οποίες, πιθανόν κι αυτές να βρίσκονται, εκτός νόμου.

Όλα αυτά δεν είναι ξεκαθαρισμένα και πιθανόν είναι να μάθουμε, στην πορεία του χρόνου, ποιοι ήσαν εκείνοι οι οποίοι έδωσαν αυτή την μορφή, στο κίνημα και το οδήγησαν, σε αυτήν την ομαδική και συντονισμένη αντίδραση, απέναντι στο καθεστώς. Σίγουρα, πάντως, δεν πρόκειται για κάποια παρέμβαση, από το εξωτερικό, όσο κι αν κάποιοι δυτικοί και φιλορώσοι αναλυτές θεωρούν ότι οι εξελίξεις αυτές πρέπει να βρήκαν υποστηρικτές από έξω.

Αντίθετα, πρόκειται για μια εξέγερση η οποία σιγόβραζε, εδώ και πολύ καιρό και βρήκε την ευκαιρία με την αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου, η οποία διπλασιάστηκε, να εκδηλωθεί. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά, που συνέβη αυτό. Και το 2011, πάλι, είχαν δημιουργηθεί ταραχές, οι οποίες κατεστάλησαν, άγρια. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, μόνο, που η ανικανότητα των εσωτερικών δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού, να πατάξουν τους διαδηλωτές, οδήγησε τον πρόεδρο Τοκάεφ να ζητήσει την βοήθεια από CSTO, από την συμμαχία, δηλαδή, την οποία έχουν σχηματίσει μια σειρά από πρώην χώρες του "υπαρκτού οσιαλισμού", με επικεφαλής την Ρωσία. Μιλάμε για την Λευκορωσία, το Καζακστάν, την Αρμενία και άλλες.

Όπως φαίνεται, από τις εξελίξεις, η εξέγερση, κατά πάσα πιθανότητα, θα κατασταλεί, κυρίως, από τις ρωσικές ειδικές δυνάμεις, οι οποίες, όπως λέγεται, έχουν φτάσει τις 2500 και έχουν επιτύχει να ανακαταλάβουν τα δημόσια κτίρια και την περιοχή της Άλμα Άτα, αποκαθιστώντας την "ομαλότητα" του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, στο Καζακστάν και καταλαγιάζοντας τις ανησυχίες της Κίνας, των χωρών της Δύσης και της Τουρκίας, που έχουν επενδύσει - κυρίως, η πρώτη - τεράστια συμφέροντα εκεί. 

Το τί θα επακολουθήσει μένει να το δούμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι το καθεστώς, έστω και χωρίς τον Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, ο οποίος, με την οικογένειά του, όπως λέγεται, κατέφυγαν, στο εξωτερικό, ίσως, στην Δύση, δηλαδή εκεί όπου έχουν και τις τεράστιες επενδύσεις τους, στην βρετανική αγορά αγορά ακινήτων, θα καταφέρει να επιβληθεί, αλλά οι πολιτικές εξελίξεις, από εδώ και πέρα, θα οδηγήσουν τον Τοκάεφ, στο να βρεθεί υπό την απόλυτη επιρροή και εξάρτηση της Μόσχας, όπως ακριβώς συνέβη με τον Αλεξάντρ Λουκασένκο της Λευκορωσίας. 

Έτσι το Καζακστάν και το καθεστώς του, θα πάψουν να ισορροπούν, ανάμεσα στην Κίνα στην Ρωσία και στις ΗΠΑ, όπως έκαναν, μέχρι τώρα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα έχει και πάλι, το πάνω χέρι, όσον αφορά την πολιτική του καθεστώτος του Καζακστάν. Αυτή είναι η δυστυχής αλήθεια. 

Πολλοί πιστεύουν ότι αυτή η ενόχληση, στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, πρόκειται να αποτελέσει έναν χρήσιμο αντιπερισπασμό και ένα εμπόδιο, σε όσα πρόκειται να πράξει η Μόσχα, στην Ουκρανία. Δεν είναι αλήθεια αυτό. Η απασχόληση των ρωσικών ειδικών δυνάμεων, στο Καζακστάν, δεν αποτελεί εμπόδιο, στην υλοποίηση των σχεδίων του Βλαντιμίρ Πούτιν, στο ουκρανικό μέτωπο. Και οι εξελίξεις, σε αυτό θα συνεχίσουν, σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο της ρωσικής ηγεσίας, το οποίο θα εξελιχθεί, στην συνέχεια, ανάλογα με τις διαπραγματεύσεις, που πρόκειται να γίνουν με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής του Jo Biden, σχετικά με το ήπιο τελεσίγραφο, που έχει δώσει στο  ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Η ουσία του καζακστανικού προβλήματος και της αναμενόμενης αποτυχίας της εξέγερσης, βρίσκεται, στην οργανωτική της αδυναμία. Στο γεγονός ότι δεν βρέθηκε ένα επαναστατικό κόμμα και ένας Β. Ι. Λένιν, για να θέσουν, ευθέως, το ζήτημα της ανάληψης της εξουσίας, από τα συμβούλια των εργαζομένων και της κοινωνίας. 

Ασχέτως, από το τί θα επακολουθούσε, μετά...