Βιώνοντας τα συμπτώματα μιας καλλιεργημενης μαζικής υστερίας. (Η απίστευτης έκτασης επίδειξη της προπαγανδιστικής ισχύος των σύγχρονων κρατών του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, η υποταγή των κοινωνιών και οι παρόντες και οι επερχόμενοι κίνδυνοι).

Της φυλακής τα σίδερα δεν είναι, μόνο, για τους λεβέντες. Δυστυχώς, είναι και για τις κοινωνίες του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού...





Ότι η δύναμη της κρατικής - και όχι, μόνο, κρατικής - προπαγάνδας ("επικοινωνία" την λένε την προπαγάνδα, σήμερα) είναι τεράστια και τρομακτική δεν είναι κάτι, που περιμέναμε να το μάθουμε, από τους σύγχρονους επικοινωνία λόγους, ή, από τον Γιόζεφ Γκαίμπελς, ή τους μπολσεβίκους.

Είναι πανάρχαια τέχνη, η οποία η αλήθεια είναι ότι συστηματοποιήθηκε, μέσα από ένα επίσημο οργανωτικό σχήμα - την Congregatio de Propaganda Fife -, απο την Καθολική Εκκλησία. Πάνω στα μοτίβα, που οικοδομήθηκαν, εντός αυτού του πλαισίου, είναι που κινούνται όλοι οι σύγχρονοι επικοινωνιολογοι, οι οποίοι προσάρμοσαν τα μοτίβα αυτά, από το 1622, που ιδρύθηκε αυτή η σχολή της προπαγάνδας της Καθολικής πίστης, από τον πάπα Γρηγόριο ΙΕ', στα νεωτεριστικά δεδομένα της εποχής του καπιταλισμού.

Η κατάσταση, που ζούμε, με την σχεδιασμένη, οργανωμένη και ανηλεή κρατική προπαγάνδα, για τον CoVID-2019, που αποσκοπεί, στην - και έχει επιτύχει την - πλήρη πειθαρχία της ελληνικής κοινωνίας, στο κεντρικό κέλευσμα που επιβάλλει, στον πληθυσμό, τον εγκλεισμό του, στο σπίτι, είναι χαρακτηριστική και καταγράφει την τεράστια δύναμη της πειθούς των προπαγανδιστικών εκστρατειών των κρατικών μηχανισμών, με μέσο την εξακολουθητική, επιμονή και μονότονη διασπορά του πανικού, στις τάξεις του πληθυσμού.

Αν ζούσαμε καταστάσεις ανάλογες, με την ισπανική γρίπη του 1918, θα συμφωνούσα.

Δεν ζούμε κάτι τέτοιο. Ο συγκεκριμένος ιός που αντιμετωπίζουμε σήμερα, είναι, σχετικά, ακίνδυνος, όπως και οι άλλοι ιοί γρίπης.

Ούτε και η κατάσταση που επικρατεί, στην χώρα μας, αποτελεί κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, όπως αρέσκονται να διαφημίζουν τα συστημικά ΜΜΕ, τα οποία είναι τα ουσιαστικά και τα κύρια εργαλεία της καθημερινής προπαγάνδας, με την οποία βομβαρδίζεται και κατατρομοκρατείται ο πληθυσμός. Η αλήθεια, στο βάθος της, είναι πολύ απλούστερη, εφόσον έσουμε την πραγματική διάθεση να την αντιμετωπίσουμε. 

Ο πληθυσμός της χώρας μας είναι πολύ τυχερός, επειδή η περιοχή των Βαλκανίων, ίσως λόγω και των καιρικών συνθηκών, αλλά κυρίως, λόγω της φτώχειας, που επικρατεί και η οποία εμποδίζει τους κατοίκους της περιοχής να έχουν συχνές μετακινήσεις, στο εξωτερικό και να δέχονται αντίστοιχες μετακινήσεις ξένων πληθυσμών, στο εσωτερικό, με αποτέλεσμα να περιορίζονται, σημαντικά οι νοσογόνες αιτίες, που οδηγούν στην εκτεταμένη εξάπλωση του νέου κορωνοϊού CoVID-2019.

Πράγματι, εάν δούμε τα επιδημιολογικά στοιχεία της νόσου, στην Βαλκανική, θα διαπιστώσουμε αυτό το οποίο ισχυρίζομαι. Έτσι, στην Ελλάδα, η αντιστοιχία των θανάτων, ανά 1.000.000 του πληθυσμού, φθάνει, έως τώρα, κάπου στο 7,85, ενώ, για παράδειγμα, στην Βουλγαρία, βρέσκεται κάπου, στο 3,12, στο Μαυροβούνιο, στο 3,30, στην Σερβία, κάπου, στο 8,21 και στην Αλβανία, στο 7,55.

Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό ότι δεν είναι, μόνον, η πολιτική του κ. Σωτήρη Τσιόρδα, που έχει φέρει τα συγκεκριμένα αποτελέσματα των μη εκτεταμένων νοσούντων κρουσμάτων του ιού. Προφανώς, έχει παίξει και αυτή, σε μια προσωρινή όμως, προοτική ενός περιορισμένου χρονικού διαστήματος - όσο ισχύουν τα μέτρα εγκλεισμού του γενικού πληθυσμού, στα σπίτια του - έναν όχι ασήμαντο ρόλο, αλλά δεν είναι η κύρια αιτία της μη επέκτασης της επιδημίας. Μιας επέκτασης, όμως, η οποία δεν έχει μετρηθεί, μέσω των απαραίτητων τέστ, η γενικευμένη χρήση των οποίων, όμως, αποφεύγεται, συστηματικά, με διάφορες δικαιολογίες, οι οποίες είναι αστείες. 

Από εκεί και πέρα, έχουμε να κάνουμε, με την ανικανότητα του ελληνικού συστήματος υγείας να αντιμετωπίσει την επιδημία αυτή, επειδή δεν υπάρχει η απαραίτητη νοσοκομειακή και υγειονομική υποδομή, λόγω των πολύχρονων μνημονιακών περικοπών - αν και η αλήθεια είναι ότι και τα συστήματα υγείας των δυτικών χωρών έχουν και αυτά μεγάλα προβλήματα, λόγω του αδυσώπητου γεγονότος ότι οι χώρες του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού δεν έχουν προβεί, στις απαραίτητες επενδύσεις, στον χώρο της υγείας. 

Από την άλλη πλευρά, έχουμε και έναν αδυσώπητο παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, που, ηθελημένα, αποσκοπεί να περιορίσει, ακόμη περισσότερο, την, ήδη, κλονισμένη, από την χρηματοπιστωτική κρίση και την βαθειά οικονομική ύφεση του 2008, διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, προκειμένου η Δύση να καταφέρει να επιβραδύνει, όσο το δυνατόν περισσότερο μπορεί, την οικονομική μεγέθυνση της Κίνας. 

Αυτός ο αδυσώπητος εμπορικός πόλεμος είναι δεδομένος και φυσικά, δεν είναι κάτι το νέο. Ο κορωνοϊός, απλώς, βοηθάει, για την όξυνση του. Τα αποτελέσματά του, άλλωστε, πρόκειται να τα δούμε και δεν θα είναι μονόπλευρα, αφού, μετά την αρχική επιδημία, που ενέσκηψε, στην Κίνα, τώρα είναι οι χώρες του δυτικού κόσμου αυτές, που πλήττονται.

 Στην πραγματικότητα, βρισκόμαστε μπροστά, σε μια επικοινωνιακή φούσκα, η οποία, πολύ γρήγορα, θα δείξει, στον γενικό πληθυσμό, το πραγματικό της πρόσωπο, με δεδομένο ότι, ακόμη και αν η επιδημία υποχωρήσει τους επόμενους μήνες, λόγω της έλευσης του καλοκαιριού, αυτή θα επανέλθει το φθινόπωρο, χωρίς να έχει βρεθεί κάποιο εμβόλιο, για την αντιμετώπισή της.

Μετά από ένα αρκετό χρονικό διάστημα, θα γίνει κατανοητό ότι ο ιός CoVID-2019, είναι μια μορφή ίωσης, για την οποία μπορεί, τελικά, να μην βρεθεί κάποιο απτελεσματικό εμβόλιο (όπως, μέχρι τις ημέρες μας, δεν έχουν βρεθεί εμβόλια, για τους ιούς SARS και MERS, που είχαν πλήξει, στο παρελθόν, σε περιορισμένο βαθμό, κοινωνίες του πλανήτη).  'Η ότι το όποιο εμβόλιο βρεθεί μπορεί να αργήσει, πολύ, να βρεθεί.

Ως εκ τούτου, στην περίπτωση αυτή, η κοινωνία μας - όπως και όλες οι άλλες κοινωνίες, στον πλανήτη - θα βρεθούν ενώπιον της απλής πραγματικότητας, η οποία λέει ότι ο CoVID-2019 είναι ένας σχετικά ακίνδυνος ιός της γρίπης (ορθότερα, μάλλον, του κοινού κρυολογήματος), ο οποίος, στο 85-90% των περιπτώσεων αντιμετωπίζεται, ανώδυνα, από το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα. 

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι πρέπει είμαστε αδιάφοροι, για την ζωή των ανθρώπων. Απλώς, η όλη προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας του ιού CoVID-2019, ο οποίος ήλθε - ανεξάρτητα, από το πώς προέκυψε -, για να μείνει, πρέπει να επικεντρωθεί, στους γέροντες και στις ευπαθείς ομάδες και όχι, στον γενικό πληθυσμό. 

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όλες οι προσπάθειες των κοινωνιών και ως εκ τούτου των κρατικών ελίτ και των λοιπών γραφειοκρατικών καπιταλιστικών ελίτ, που τις διοικούν, θα πρέπει να στραφούν, στην ταχύτατη ενίσχυση και την θωράκιση των συστημάτων υγείας, τα οποία είναι, απολύτως, ανεπαρκή, λόγω της διακρατικής πολιτικής της συστημικής και συστηματικής υποεπένδυσης, στους χώρους των συστημάτων υγείας.

Αυτό που έχει σημασία, είναι να γίνει κατανοητό το γιατί τα συστήματα υγείας έχουν καταστεί ανίκανα. Και να υποδεχθεί το πώς θα γίνουν ικανά. 

Και τα συστήματα υγείας, στις χώρες του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού θα γίνουν ικανά να αντιμετωπίσουν, όχι μόνο την πανδημία του CoVID-2019, αλλά και όλες τις άλλες νόσους, οι οποίες είναι, απείρως, σοβαρότερες, από αυτήν την επιδημία - και αντιμετωπίζονται, διαχρονικά, από τις ελίτ, με πλήρη αδιαφορία -, μόνο με την τεράστια, την μαζική αύξηση των επενδύσεων, στα δημόσια συστήματα υγείας.


Αυτή είναι η απλή, η απλούστατη, αλήθεια. 


Οι πολιτικές της "επικοινωνίας", δηλαδή η μαζική προπαγάνδα αποπροσανατολισμού του πληθυσμού, είναι απολύτως, ακατάλληλη και καταστροφική, έτσι όπως χρησιμοποιείται, από τις ελίτ, οι οποίες, στην πλειοψηφία τους, επιδιώκουν - και εν πολλοίς, καταφέρνουν - να πειθαρχήσουν και να υποτάξουν τις κοινωνίες, στα κελεύσματά τους, με αφορμή την έλευση του CoVID-2019. 

Φυσικά, οι επερχόμενοι κίνδυνοι, για τις κοινωνίες, δεν έχουν να κάνουν, απλώς, με την μονομοποίηση αυτής της κατάστασης πειθάρχισης των πληθυσμών, στις όποιες εντολές των ελίτ. 

Πολύ περισσότερο, έχουν να κάνουν, με την μονιμοποίηση και την εμπέδωση, στην συνείδηση της πλειοψηφίας των κοινωνιών των μεθόδων και των στοιχείων, που καθιστούν διαρκή την παρακολούθηση της προσωπικής ζωής των πολιτών και των διάφορων κοινωνικών ομάδων. Και αυτός ο υπαρκτότατος κίνδυνος της κανονικοποίησης των μεθόδων ελέγχου των κοινωνιών, από τα κράτη του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.


Ως εκ τούτου, εγώ εν πρόκειται να αποδεχθώ την, απίστευτης έκτασης, επίδειξη προπαγανδιστικής ισχύος των σύγχρονων κρατών και την υποταγή των κοινωνιών. 

Μπορεί να υποκλιθώ και να αναγνωρίσω την απίστευτη - αν και όχι πρωτοφανή - προπαγανδιστική δύναμη των κρατών του σύγχρονου καπιταλισμού, αλλά δεν πρόκειται να την αποδεχθώ.

Σε καμμία περίπτωση.